(Πώς) Περάσαμε στο Final Four της Πόλης

Περάσαμε στο Final Four της Πόλης! Περάσαμε στο Final Four της ΠΟΛΗΣ! Πόσο ωραίο ακούγεται(και είναι)!

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφερθώ, σε μία σημειολογία και τρεις συγκυρίες, που έχουν τη δική τους σημασία, στην τάχιστη άνοδο της ομάδας. Μιας ομάδας που χτίστηκε, επιτέλους, σε στέρεες βάσεις, αλλά και που ένα "αόρατο χέρι" σαν να την έσπρωξε προς τα μπρος, στις πιο καίριες στιγμές, επιταχύνοντας την προβλεπόμενη και σταδιακή εξέλιξη της.

Ξεκινώντας από την σημειολογία, νομίζω ότι έκλεισε ο κύκλος της μιζέριας. Είμαστε πλέον μία Οικογένεια, σε όλα τα επίπεδα. Διορθώθηκε και η τελευταία παραφωνία. Ένα μαράζι στη καρδιά των Αγγελόπουλων "γιατρεύτηκε". Το ανομολόγητο και μεγαλύτερο παράπονο τους, που ξεκίνησε τη βραδιά του τέταρτου προπέρσινου τελικού, όταν έχοντας δώσει τα πάντα για την ομάδα, χρειάστηκε να παρακαλάνε έναν-έναν, αυτούς που έπρεπε να είναι οι προστάτες της, να βγουν από το γήπεδο, για να γλυτώσουμε απλώς τα χειρότερα. Μια πληγή που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια και έμελλε να κλείσει, ξανά πάνω στο παρκέ, αυτή τη φορά  πανηγυρίζοντας όλοι μαζί. Έκλεισε, όχι προσποιητά, ούτε προσωρινά. Έκλεισε, γιατί το σώμα που την έφερε ήταν πλέον υγειές  να την γιατρέψει από μόνο του, με τρόπο φυσικό άρα και αληθινό.

Συνεχίζω με κάποιες συγκυρίες που, όπως προανέφερα, θεωρώ ότι διαδραματίσανε εξέχοντα ρόλο στην τάχιστη βελτίωση της ομάδας, σε σημείο να πετυχαίνει υπερβάσεις και να διεκδικεί στόχους, μάλλον επόμενων χρόνων στον προγραμματισμό της ομάδας.

Πρώτα,χρονολογικά, είχαμε τον τραυματισμό Σπανούλη, στις 20 Δεκεμβρίου, ο οποίος τον άφησε εκτός για σχεδόν ένα μήνα. Με την ομάδα να πηγαίνει να παίξει το κρισιμότατο εκτός έδρας παιχνίδι με την Νανσύ, όπου μόνο με νίκη εξασφάλιζε θέση στους πρώτους δύο του ομίλου. Η οποία Νανσύ ήταν, ναι μεν, αποκλεισμένη και χωρίς Μπατούμ, αλλά κι εμείς δεν είχαμε ακόμα νίκη εκτός έδρας, στην Ευρωλίγκα. Επίσης ακολουθούσαν αρχές Γενάρη, σερί, δύο πολύ δύσκολα παιχνίδια σε Νέα Σμύρνη και Καβάλα, όπου παιζόταν το μισό και παραπάνω, πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς της Α1. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι ήταν ήδη στα πιτς, χειρουργημένος, ο Λάζος, αντιλαμβανόμαστε ότι είμασταν ξαφνικά χωρίς τον βασικό ψηλό και το βασικό "point" και ηγέτη μας. Σε μία περίοδο, όπου ο Ολυμπιακός χαρακτηριζόταν "ο Σπανούλης και οι άλλοι 11". Στο διάστημα λοιπόν, μέχρι την επιστροφή του Μπίλι, η ομάδα συνέχισε αήττητη. Ήταν τα πρώτα παράσημα των υπολοίπων, πιτσιρικάδων και μη. Κατάλαβαν και έμαθαν,νωρίς, ότι μπορούν να ανταποκριθούν με και χωρίς τον αρχηγό και ηγέτη τους. Σημαντικότατο γεγονός,που θα το επιβεβαιώσουν αργότερα,στα ακόμα πιο δύσκολα, με αποκορύφωμα, το τελευταίο πεντάλεπτο του πρώτου αγώνα στη Σιένα.

Δεύτερη συγκυρία, οι μεταγραφές του Ιανουαρίου. Οι τραυματισμοί των Σπανούλη και Παπαδόπουλου, σε συνδυασμό με την δυσκολία προσαρμογής των Χάουαρντ και Λούκας, έκαναν επιτακτικότερη την ειλλημένη απόφαση για ενίσχυση με ένα combo γκαρντ και ένα σέντερ, που θα πληρούν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η ομάδα, ευτύχησε να αντικαταστήσει τα δύο κολλεγιόπαιδα, με δύο ΝΒΑers, με το lock out να έχει μόλις λήξει! Ακόμα σημαντικότερα, με δύο NBAers που είχαν ξεκινήσει τη σεζόν στην Ευρώπη και δεν χρειαζόταν να μάθουν από την αρχή τα πάντα. Ίσως πιο σημαντικό όλων, το γεγονός ότι αποκτήσαμε δύο παίκτες σημαντικής αξίας, με βαθύτατα πληγωμένο τον μπασκετικό τους εγωισμό, από την μεταχείριση τους σε Ισπανία και Σερβία. Το λέω αυτό γιατί στην ανάγκη άμεσης, λόγω υποχρεώσεων, ένταξης τους στη φιλοσοφία και το πνεύμα της ομάδας, μπορούσαν όλοι οι υπόλοιποι να μπουν, αφού είχαν ήδη βρεθεί, "στα παπούτσια τους". Να τους αγκαλιάσουν και να τους κάνουν άμεσα να νιώσουν ισάξιοι και εν δυνάμει πρωταγωνιστές, όπως ακριβώς έγινε και με αυτούς.

Τρίτη και τελευταία συγκυρία, σε τακτικό επίπεδο, που όμως συνδέεται με τις δύο προηγούμενες. Αυτή είναι η πολλή "ζώνη" που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ομάδα, ήδη από το ΤΟΠ-16 και που απλούστευσε τα πράγματα με Σιένα. Σχεδόν πάντα, οι κορυφαίες ομάδες, κρατάνε τέτοιου είδους ...άσους, για τα play offs και έπειτα. Βέβαια οι τούρκικες ομάδες, ιδίως η Εφές, στοχεύανε στην κορυφή χωρίς να είναι σίγουρες για τον εαυτό τους και τα παίξανε όλα για όλα, νωρίς.  Επίσης είχαν στο μυαλό τους τον Ολυμπιακό των ομίλων, με Σπανούλη να πετάει φωτιές στο σκοράρισμα, χωρίς Ντόρσι και Λο και όχι τον εξελιγμένο και αναβαθμισμένο του μεσοδιαστήματος, χωρίς μάλιστα Σπανούλη. Ο Θρύλος αντιμετώπισε στους 16, την 2-3, την 2-1-2, την 2-3 ακόμα και την περιβόητη και ...αναστημένη από Ζοτς(και ελέω Πασκουάλ) πέρυσι, box and 1. Ένιωσε άνετα με αυτές,είχε το ατού, με τον Σπανούλη πάλι στην ομάδα,να μην στηρίζεται πλέον μόνο σε αυτόν, αφού πολλές από τις αντιμετωπίσεις των ζωνών, όντας προσαρμοσμένες σε αυτόν, χρειαζόντουσαν ,τουλάχιστον αρχικά, τον αρχηγό μακριά από την μπάλα. Βοηθήθηκε δηλαδή, συν τοις άλλοις,  η συνεχιζόμενη παρουσία των Ελλήνων γκαρντς στο rotation και η ομαλή ένταξη του Λο στα συστήματα.

Επιπλέον, παίζοντας απέναντι σε ζώνη στο ΤΟΠ-16 ο Ολυμπιακός, δεν έχασε έδαφος σε σημαντικές κατηγορίες, όπως η αναλογία ασίστς/λάθη και επιθετικά ριμπάουντς, ενώ όταν πλέον κλήθηκε να αντιμετωπίσει στα playoffs τις ζώνες του Πιανιτζιάνι, εκτοξεύθηκε και στις δύο στατιστικές κατηγορίες! Δείγμα του ότι είχε πλέον προσαρμοστεί στις διατάξεις με αποτέλεσμα να κυκλοφορεί την μπάλα καλύτερα και με περισσότερους παίκτες, αλλά και ότι χτυπούσε στα επιθετικά ριμπάουντς τα miss matches που δημιουργούντο εξ αντικειμένου.

Ενδεικτικά να αναφέρω, επί των παραπάνω, μερικά στατιστικά. Στην  ποσοστιαία, επί τοις 100, αναλογία ασίστς/λάθη, όπου χωλαίναμε, είχαμε στην κανονική περίοδο 97,3%. , όταν πχ η ΤΣΣΚΑ είχε το τεράστιο 157% και η Μπαρτσελόνα το εξίσου μεγάλο 151%. Στο ΤΟΠ-16, με κατά τεκμήριο μόνο δυνατούς αντιπάλους και με πολλή ζώνη, πέσαμε ελαφρώς στο 93,8 (-3,5%), όταν αντίστοιχα η ΤΣΣΚΑ πήγε στο 130% (-27%) και η Μπαρτσελόνα στο 131%( -20%). Στα playoffs, αντιμέτωποι σχεδόν εξ ολοκλήρου με ζώνη, εκτιναχθήκαμε στο 146,5% (+52,7%)!!  Η ΤΣΣΚΑ πήγε στο 151% (+21%) και η Μπαρτσελόνα εκτοξεύθηκε,σε τρία παχνίδια, στο 191% (+60%)

Αντίστοιχα, στα επιθετικά ριμπάουντς, όπου είμασταν από την αρχή της χρονιάς αρκετά ψηλά, μπορούμε να δούμε και εκεί ένα pattern να διαμορφώνεται. Θα αντιπαραθέσω μόνο τα νούμερα της Μπαρτσελόνα, γιατί αν και της ΤΣΣΚΑ είναι παρεμφερή σε μέσους όρους και αυξομειώσεις με των Ισπανών, οι Ρώσοι σουτάρανε  με άλλη συχνότητα και ευστοχία. Αντιθέτως εμείς και οι Ισπανοί ,ειχαμε παρόμοιες προσπάθειες και ποσοστά, εντός παιδιάς, οπότε είναι πιο αντιπροσωπευτικό το δείγμα και η σύγκριση.

Εχούμε και λέμε λοιπόν, στην κανονική περίοδο "κατεβάζαμε" 10,1 επιθετικά, οι Ισπανοί 10,3. Στο ΤΟΠ-16, κρατηθήκαμε και είχαμε και ελαφρά άνοδο με 10,7 (+0,6), όταν οι Ισπανοί έπεσαν στα 8,5 (-1,8). Στα δε playoffs, εκτιναχθήκαμε στα 15 (+4,3), με την Μπαρτσελόνα να επανέρχεται στα 10 (+1,5).

Αυτά λοιπόν, ήταν κάποια σημεία της φετινής περιόδου, ως τώρα, που μου έμειναν στο μυαλό και που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω κομβικά, ως προς την υπέρβαση που ήδη συντελείται. ΟΜΩΣ, ας μην ξεχνάμε ότι για να ξεπεράσεις τα θεωρητικά όρια σου, πρέπει πρώτα να τα φτάσεις. Ο Ολυμπιακός έφτασε καταρχήν τα όρια του, μόνο μέσα από την αφανή,αδιάκοπη και ανιδιοτελή ΔΟΥΛΕΙΑ του συνόλου παικτών και προπονητικού τιμ. 

Μας δείχνει το δρόμο και σαν φιλάθλους αυτής της ομάδας και σαν...πολίτες αυτής της χώρας.

Ολυμπιακούς, μπασκετικούς χαιρετισμούς, ...pistol-pete

 Υ.Γ Eυχαριστώ τον φίλο και αδελφό morrison  και εύχομαι προσωπικά αλλά και σε όλα τα παιδιά του μπλογκ, καλή αρχή και καλή δύναμη, στην νέα τους προσπάθεια. Αξίζει το σεβασμό και την συμμετοχή όλων μας.

Υ.Γ2 Τα μωρά μεγάλωσαν, γίνανε άντρες, πήγανε στρατό, γίνανε κομάντος και τώρα ετοιμάζονται για ...απόβαση στην Πόλη!