Από καρδιάς

Από το τελευταίο πρωτάθλημα του 1997 άλλαξαν πολλά στον μπασκετικό Ολυμπιακό και μια ομάδα που ήταν μαθημένη να κερδίζει κατέληξε να παρακολουθεί τη δυναστεία του αντίπαλου δέους, του Παναθηναϊκού.

Η ομάδα πέρασε από 40 κύματα, ίσως και περισσότερα. Πέρασε από όποιο πιθανό στάδιο θα μπορούσε να περάσει μια αυτοκρατορία που είχε φτάσει στο πικ της ακμής της και ήταν αναγκασμένη να ζήσει την παρακμή.

Πολλά χρόνια τώρα ο Ολυμπιακός με αξιώσεις προσπαθούσε να εκθρονίσει τον Παναθηναϊκό, αλλά σκόνταφτε συνέχεια. Πολλά χρόνια τώρα είχε επιστρέψει η ελπίδα στο λιμάνι πως η ομάδα ήταν έτοιμη να ανέβει στην κορυφή, αλλά συναντούσε κάθε φορά μια νέα Λερναία Ύδρα.

Φέτος, παρακολουθώντας τα video που έφτιαξαν ο Don και o Banou, ξανά και ξανά, ζώντας κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο από ότι έχει καταφέρει να επιτύχει η φετινή ομάδα έβλεπα το εξής : Αυτός είναι ο Ολυμπιακός που αξίζει να αγαπάς, που ακόμα και να χάνει στην καρδιά σου είναι νικητής.

Γιατί αυτός ο Ολυμπιακός δημιουργήθηκε από τις στάχτες του. Ήταν ο άνθρακας που έγινε χρυσός, είναι η ομάδα που γέμισε περηφάνια κάθε οπαδό της.

Έφερε το πρωτάθλημα σε ένα παιχνίδι στο ΣΕΦ που ήταν Do or Die και απέδειξε πως είναι ζωντανός και πως έχει μπροστά του πολλά χρόνια ζωής ακόμα, αφήνοντας πίσω του σε μια στιγμή όλα τα πέτρινα χρόνια, τις μαύρες στιγμές, τις μετακομίσεις, τους πακτωλούς χρημάτων και τους καπετάνιους που παράτησαν το καράβι πριν αυτό βουλιάξει.

Ο αγώνας είχε τελειώσει και παρακολουθούσα αποσβολωμένος την απονομή, χωρίς να μπορώ να φωνάξω, χωρίς να μπορώ να χαμογελάσω δυνατά. Όταν όλοι οι παίκτες είχαν πάρει θέση και ο Σπανούλης ήταν έτοιμος να σηκώσει την κούπα του Πρωταθλητή Ελλάδος 2012, δάκρυσα. Ήταν η πίεση 15 χρόνων που ζύγιζε περισσότερο απ τα 21 γραμμάρια που ζυγίζει η ψυχή του ανθρώπου.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτή την ομάδα που έσπασε κάθε ταβάνι και ξεπέρασε κάθε όνειρο και κάθε προσδοκία.

Θέλω να πω ένα ευχαριστώ για την ιστορία και τις αναμνήσεις που δημιούργησε, για τον Θρύλο που διαιωνίζει.

Μα πάνω από όλα τους ευχαριστώ γιατί μας έκαναν όλους πάλι ένα.

από τον GGusername