Red Zone: Oλυμπιακός 1992-93: το πρώτο πρωτάθλημα και τα μωρά του Ξανθού

Το κλείσιμο της σεζόν 1991-92 ήταν ιδανικό για τον Ολυμπιακό. Η έξοδος στο Ευρωπαικό πρωτάθλημα ισοδυναμούσε με πρωτάθλημα ολόκληρο για την ομάδα γιατί πέρα από το αυτονόητο της επιτυχίας για ένα κλαμπ που από 8ο μέσα σε ένα χρόνο έφτασε να είναι φιναλίστ, το σημαντικότερο ήταν ότι το όραμα όχι μόνο έμενε ζωντανό, ολοζώντανο, αλλά και η κάψα του κόσμου και της διοίκησης όλο και μεγάλωνε.

Για την επόμενη χρονιά οι στόχοι θα ήταν ακόμα μεγαλύτεροι και η ομάδα θα είχε την ευκαιρία να συνεχίσει να βρίσκεται σε τροχιά προόδου.

Όταν ξεκίνησαν οι μεταγραφές το καλοκαίρι του '92 οι περισσότεροι περίμεναν φοβερά και τρομερά πράγματα από τον Ολυμπιακό. Λεφτά υπήρχαν άλλωστε...Όμως εκείνο το καλοκαίρι άλλοι έκλεψαν τις εντυπώσεις.

Ο Παναθηναικός, που είχε μείνει εκτός Ευρώπης, απέκτησε τους Γκάλη, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς και Σοκ, ο Άρης του Στηβ Γιατζόγλου τον Ρόι Τάρπλει και ο ΠΑΟΚ που ξεκινούσε από θέση ισχύος από την προηγούμενη χρονιά προσέθετε στο mix έναν πρωταθλητή ΝΒΑ, τον Κλιφ Λέβινγκστον.

Στην πορεία προστέθηκε και ο Πανιώνιος στην παρέα των ομάδων που πήγαν πόντο-πόντο στο πρωτάθλημα, ο Βλάντο Τζούροβιτς έφερε ένα πολύ δυνατό δίδυμο ξένων : τον Μπόμπαν και τον μετέπειτα σημαντικό ΝΒΑερ Πι Τζέι Μπράουν.

Και ο Ολυμπιακός;

Αρχικά ταλαιπωρήθηκε πολύ στην εύρεση δεύτερου ξένου που για πρώτη φορά ήρθε στην Α1 εκείνη την χρονιά. Είπαμε για τις προσδοκίες, πολλά ακούστηκαν, ο Τομ Γκουλιότα υπήρξε το πιο ηχηρό σενάριο της εποχής (...κάποιοι λένε ότι έκανε και μια βόλτα με το κότερο του Σωκράτη Κόκκαλη πριν πάρει το καπελάκι του και πάει για να υπογράψει στους Μπούλετς) αλλά ο καιρός περνούσε και η αναποφασιστικότητα του Ιωαννίδη δεν ήταν καθόλου βοηθητική.

Έφτασε Οκτώβριος μέχρι οι ερυθρόλευκοι να πάρουν παίκτη και όταν τελικά ήρθε ο Ροντ Χίγγινς αντιμετωπίστηκε με σχετική καχυποψία.

Πέρα από τον δεύτερο ξένο ο Ολυμπιακός επέλεξε μια συγκεκριμένη τακτική εκείνο το καλοκαίρι: εμπιστοσύνη στους νέους για την δημιουργία κορμού.

Ο κόουτς αποφάσισε να στηρίξει τους δυο μικρούς που είχε αποκτήσει η ομάδα αρκετό καιρό πριν (..οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους μένοντας έξω την προηγούμενη χρονιά). Τα ονομάτα τους: Ντράγκαν Τάρλατς και Μίλαν Τόμιτς.

Ο Τάρλατς είχε φήμη σπουδαίου ταλέντου και ο Τόμιτς αν και όχι τόσο διαφημισμένος άρεσε στον Ιωαννίδη γιατί όπως έλεγε, του θύμιζε τον εαυτό του όταν έπαιζε.

Ο Ολυμπιακός τους εμπιστεύτηκε φανέλα βασικού, πράγμα τρομερά φιλόδοξο αν αναλογιστεί κανείς τι παίκτες είχαν οι υπόλοιπες ομάδες εκείνη την χρονιά σε αυτές τις θέσεις: Τάρπλει-Φασούλας-Βράνκοβιτς και Κόρφας-Γιαννάκης-Σοκ.

Μαζί τους ήρθε και ο Φράνκο Νάκιτς, γιος του προπονητή του πόλο Άντε Μίλε Νάκιτς, βέβαια λίγο πιο άγουρος ο Φράνκο τότε.

Ο Ιωαννίδης ανέβασε επίσης τον Γιώργο Σιγάλα στην πρώτη πεντάδα σε ρόλο αμυντικού εξολοθρευτή.

Αυτοί οι πάικτες μαζί με κανά δυο ακόμα Έλληνες που ήρθαν στην πορεία (Φασούλας, Μπακατσιάς) ήταν η βάση του Ολυμπιακού για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Οι βασικοί της προηγούμενης χρονιάς Ελληνιάδης, Σταμάτης, Καμπούρης, Παπαδάκος θα έρχονταν από τον πάγκο ενώ απόκτηθηκε και ο Γιώργος Λημνιάτης φτιάχνωντας έναν πυρήνα νέων παιχτών που ο Ολυμπιακός επένδυσε πάνω τους.

(οι 3 της Ελπίδων που έπαιξε τελικό Ευρώπης στο ΣΕΦ με την Ιταλία, Σιγάλας-Μωραίτης-Λημνιάτης συν τους Τάρλατς-Τόμιτς-Νάκιτς).

Κατά τα άλλα, Ζάρκο...

Μίλαν Τόμιτς
19-1.92

Γιώργος Σιγάλας
21-2.00

Zarko Paspalj
26-2.08

Walter Berry
28-2.03

Ντράγκαν Τάρλατς
19-2.10

Σταύρος Ελληνιάδης
26-1.82

Aντώνης Σταμάτης
27-1.94

Φράνκο Νάκιτς
19-2.00

Αργύρης Καμπούρης
30-2.07

Τζορτζ Παπαδάκος
27-2.14

Γιώργος Λημνιάτης
21-1.92

Κώστας Μωραίτης
22-1.96

Μιχάλης Μελής
19-1.98

Μπάμπης Παπαδάκης
25-2.01

Παναγιώτης Καρατζάς
27-2.05

Rodd Higgins
32-2.01

*οι ηλικίες παρουσιάζονται με σημείο αναφοράς το ξεκίνημα της σεζόν, το καλοκαίρι του 1992 δηλαδή.

Γιάννης Ιωαννίδης

Η σεζόν ξεκίνησε με τα καθιερωμένα βασανιστήρια στην Σπορτίλια.

Στρατιωτικό πρόγραμμα με τον Ξανθό αρχηγό και μπορεί ο Παναγιώτης Καρατζάς να ήταν το πρώτο θύμα (...τα παράτησε όμως επέστρεψε μέσα στην χρονιά) αλλά ο Ιωαννίδης ήξερε ότι όσοι έβγαζαν το πρόγραμμα θα ήταν έτοιμοι για όλα ότι και να προέκυπτε μέσα στη σεζόν.

Έτοιμος δεν ήταν ο Ολυμπιακός στην πρεμιέρα του όμως.

Μια αναπάντεχη ήττα από την Δάφνη τάραξε αρκετά τα λιμνάζοντα ύδατα στην ομάδα, οι δύο ξένοι είχαν αλλάξει το τοπίο της Α1 και κανένα ματς δεν θα ήταν εύκολο πλέον. Πήγαν στράφι και οι 54 πόντοι του Ζάρκο σε αυτό το ματς...

Στα προκριματικά για την είσοδο στους ομίλους του ευρωπαικού πρωταθλήματος η Ολύμπια Λιουμπλιάνας που βρέθηκε απέναντι προκάλεσε κάποια ανυσηχία, δεν ήταν και ότι πιο εύκολο εκείνη την στιγμή, αλλά ο Ολυμπιακός με δυο, κλειστές πάντως, νίκες πήρε την πρόκριση και μαζί της την ηρεμία που επέστρεψε καθώς ένα πολύ σημαντικό προαπαιτούμενο για την συνέχεια έγινε πραγματικότητα.

Ο Ολυμπιακός δεν έπειθε και πολλούς πάντως στην αρχή της χρονιάς. Ο Ροντ Χίγγινς ήταν μεν καλός παίκτης και ήξερε μπάσκετ αλλά ο ανταγωνισμός είχε αυξηθεί και δεν ήταν εύκολο ο Πάσπαλι να βάζει συνέχεια 30άρες. Ο Ολυμπιακός έκανε μπαμ ότι χρειαζόταν έναν ακόμα σκόρερ να βάλει ένα χεράκι και λίγο πριν την πρεμιέρα των ομίλων στην Ευρώπη, άρα και λίγο πριν το όριο για αλλαγή, έφερε τον Γουόλτερ Μπέρι. O Truth μπήκε κατ'ευθείαν με την Εστουντιάντες και έδειξε ότι ήταν ο σωστός παίκτης στο σωστό μέρος.

Και πάλι όμως...η ομάδα είχε αρκετό δρόμο να διανύσει μέχρι να φτάσει στο επίπεδο που έπρεπε. Ακολούθησαν 4 σερί ήττες στην Ευρώπη, το λάθος του Τόμιτς στο Λεβερκούζεν, η καθαρή ήττα από την Ρεάλ, η καταστροφική εντός έδρας απώλεια με την Ορτέζ και τα μαρτύρια του Ζάρκο με τους Κροάτες στην Ζαντάρ. Με 1-4 στις πρώτες πέντε αγωνιστικές ο Ολυμπιακός έμοιαζε ανίκανος να παίξει ρόλο στον όμιλο.

Δεν ήταν έτσι όμως, ο Ολυμπιακός άρχισε να βελτιώνεται και να παίρνει νίκες πολλές από τις οποίες στο τέλος. Θα έλεγα ότι η ομάδα σφυρηλατήθηκε στο πρώτο το κομμάτι της σεζόν, έχτισε χαρακτήρα.

Ακολούθησε ένα εκπληκτικό ντεμαράζ στο τέλος, ο Ολυμπιακός έκλεισε τον όμιλο με 5 νίκες σε 6 ματς ενώ και αυτή η ήττα στο Τρεβίζο δεν πόνεσε και τόσο καθώς η ομάδα είχε ήδη την τύχη στα χέρια της. Με την ευκαιρία σε αυτό το ματς με τον Τόμιτς απόντα ήταν η καλύτερη εμφάνιση του Σταύρου Ελληνιάδη στην σεζόν.

Τελευταίο ματς με την αδιάφορη Μάες Πιλς στο Βέλγιο και ο Ολυμπιακός δεν γινόταν να χάσει. Ένα μοναδικό κρεσέντο των Πάσπαλι και Μπέρι που είχαν μαζί 63 πόντους και 23 ριμπάουντς σε αυτό το ματς μαζί με τις χειροπέδες που πέρασε ο Σιγάλας στον Βάρνερ έφεραν την πρόκριση.

Το ματς που άλλαξε την ρότα του ομίλου ήταν με την Ορτέζ εκτός έδρας. Ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς στο τέλος και η βόλτα που πήγε ο Μπέρι τον Μουρεσάν στην τελευταία επίθεση έδωσε και την νίκη. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε 3ος στον όμιλο στην ισοβαθμία μεταξύ 3ης και 5ης θέσης με Ορτέζ και Λεβερκούζεν και θα έβρισκε απέναντί του στην σειρά των προημιτελικών την Λιμόζ με μειονέκτημα έδρας.

Στην Ελλάδα τα πράγματα δεν ήταν το ίδιο καλά. Η ομάδα είχε γκελάρει με την Δάφνη και μαζί με τις φυσιολογικές ήττες σε Γλυφάδα και Αλεξάνδρειο από Παναθηναικό και ΠΑΟΚ δεν ήταν σε θέση να χτυπάει πρωτιές. Το δε διπλό επί του (...χωρίς Τάρπλει) Άρη ρεφαρίστηκε από την ήττα από τον ΠΑΟΚ μέσα στο ΣΕΦ στο ματς που εμφανίστηκαν τα ιπτάμενα σιφόνια και ο Ιωαννίδης έδωσε το σακάκι του στον Τσανίδη.

Μέσα σε όλα υπάρχει και το καλύτερο ματς της σεζόν μέχρι εκείνη την στιγμή. Το 89-72 επί του Άρη στο ΣΕΦ στο παιχνίδι που ο Ολυμπιακός σούταρε βολές σαν να έριχνε βότσαλα στην θάλασσα. (..Πάσπαλι 15/15, Ολυμπιακός 37/37)

Ο Ολυμπιακός δεν είχε τύχη για πρωτιά όμως αλλά απλά πάλευε για ένα καλό πλασάρισμα μεταξύ της πεντάδας των ομάδων που πήγαιναν στήθος με στήθος σε όλη την σεζόν.

Και πάμε στην σειρά με την Λιμόζ...

Το άκουσμα του ονόματος του αντιπάλου δεν τρόμαζε αλλά όλοι ήξεραν ότι σε μια σειρά αγώνων με τους Γάλλους του Μάλκοβιτς θα χρειάζονταν κότσια και αντοχές σωματικές/ψυχικές.

Τα ματς ήταν όπως ακριβώς τα περιμέναμε και χαρακτηριστικό είναι ότι το υψηλότερο σκορ που σημειώθηκε στους τρεις αγώνες ήταν οι 70 πόντοι του Ολυμπιακού στο πρώτο ματς.

Ο Ολυμπιακός πήρε το πρώτο ματς στην Πάτρα (..που χρησιμοποιούσε σαν έδρα για δυο ματς, το πρώτο με την Ζαντάρ εξ'αιτίας της τιμωρίας που του επιβλήθηκε για την ρίψη κερμάτων στο ματς με την Ρεάλ) αλλά έχασε στο δεύτερο.

Στο τρίτο συγκλονιστικό ματς το τέλος με την γραμμή του Πάσπαλι και το καλάθι του Ζντοβτς μνημονεύεται ακόμα και έχω την εντύπωση ότι αν δεν υπήρχαν οι βολές του Ζάρκο ένα χρόνο αργότερα στο Τελ-Αβίβ να το ξεπεράσουν θα είχε βρεθεί στο top των πιο τραυματικών στιγμών του μπασκετικού Ολυμπιακού ever.

O Oλυμπιακός έφτασε μια ανάσα από το φάιναλ φορ του ΣΕΦ και η ομάδα ήταν επιτυχημένη αλλά εξαντλημένη. Και φάνηκε στο επόμενο ματς...

Η ήττα από τον Ηρακλή στο Ιβανώφειο την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου της Α1 ρίχνει την ομάδα 4η και στέλνει μπροστά της γολγοθά!

Άρης προημιτελικός και ΠΑΟΚ με μειονέκτημα ημιτελικός. Είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Ιωαννίδης έκανε την αυτοκριτική του μετά από εκείνο το ματς λέγωντας ότι είναι η πρώτη φορά που πήρε ματς αψήφιστα και ότι δεν ήταν εύκολο να επαναφέρει την ομάδα μετά τα ματς με την Λιμόζ, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει.

Το πρώτο ματς με τον Άρη στην Χαλκίδα (...τιμωρία από το ματς με τον ΠΑΟΚ) εξελίχτηκε σε προσωπικό σόου του Πάσπαλι που έβαλε 44 αλλά θα το θυμόμαστε σαν το παιχνίδι που ο θρύλος λέει ότι βρέθηκαν τα κασόνια με τις μπύρες στο δωμάτιο του Ρόι Τάρπλει το προηγούμενο βράδυ.

Ο Άρης πήρε το ματς στο Αλεξάνδρειο αλλά ο Ολυμπιακός έκανε το 2-1 στο ΣΕΦ παίρνωντας την πρόκριση για τα ημιτελικά.

Λίγες μέρες μετά οι δυο ομάδες βρέθηκαν και πάλι αντιμέτωπες για τον ημιτελικό του κυπέλλου και πάλι στο ΣΕΦ. Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε νωθρός, κάπως υπερβολικά σίγουρος και ο Άρης που ήθελε περισσότερο προκρίθηε στον τελικό.

Ο Ολυμπιακός έχανε τσάμπα μια ακόμα ευκαιρία να διεκδικήσει κάποιο τρόπαιο μέσα στο γήπεδο του..

Για την σειρά με τον ΠΑΟΚ τα λέμε παρακάτω. Ο Ολυμπιακός εκμεταλεύτηκε σε όλη τη σειρά τα προβλήματα του ΠΑΟΚ αλλά δεν παύει να είναι μια μεγάλη πρόκριση επί της καλύτερης ομάδας στην Ελλάδα εκείνη την χρονιά.

Η ομάδα εξασφάλισε και την πρόκριση στο επόμενο Ευρωπαικό πρωτάθλημα κάτι καθόλου αμελητέο μετά την 4η θέση της κανονικής περιόδου.

Στους τελικούς με τον Παναθηναικό έχω την αίσθηση ότι οι μπαρουτοκαπνισμένοι ερυθρόλευκοι ήρθαν πιο έτοιμοι. Όλα αυτά τα ματς που έπαιξε ο Ολυμπιακός μέσα στην χρονιά έκαναν την ομάδα να μην φοβάται τίποτα και να έχει πίστη αλλά και ρυθμό πολύ καλύτερο από τον Παναθηναικό που είχε έμπειρους παίκτες μεν αλλά ήταν νέα ομάδα χωρίς πολλές δοκιμασίες μέσα στη σεζόν δε.

Ο Ολυμπιακός έκανε πάρτι κάτω από τα καλάθια στο δεύτερο ματς στο Περιστέρι απόντος του Βράνκοβιτς και έκανε το break στην Γλυφάδα στο επόμενο ματς με κρυφό άσο στο μανίκι του Ξναθού τον Αντώνη Σταμάτη που ολόκληρωσε αυτό που άρχισε ο Σιγάλας στο μαρκάρισμα του Γκάλη αλλά και σκόραρε καθοριστικούς πόντους στην επίθεση.

Ο Παναθηναικός διαμαρτυρόμενος για την διαιτησία δεν κατέβηκε στο τέταρτο ματς αλλά αυτό δεν μπορούσε να επισκιάσει την επιτυχία των ερυθρολέυκων.

Με ένα εσωτερικό διπλό στο Φάληρο και τα μπαλέτα του Διογένης πρώτη πίστα, ο Ολυμπιακός σήκωσε το πρώτο του πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια.

Γενικότερα:

Ο Ιωαννίδης έδωσε και πάλι έμφαση στην άμυνα ενώ με την έλευση του Μπέρι φίξαρε αρκετά και την επιθετική αποτελεσματικότητα. Ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα μπετόν αρμέ, άριστα γυμνασμένη, ενωμένη και προσηλωμένη στο πλάνο του Ιωαννίδη που ήταν Θεός για τους νεαρούς παίκτες της ομάδας. Ατομικά ο Ζάρκο μπορεί να έριξε 8-9 πόντους τους μέσους όρους του αλλά με δεδομένο την αλλαγή επιπέδου έκανε ξανά όργια. Ο Μπέρι ήταν η ιδανική second option και βοήθησε την ομάδα πάρα πολύ. Ο Τάρλατς τα έβγαλε πέρα με όλους της ψηλούς της Ευρώπης και ήταν σκανδαλιστικό ταλέντο στα 19 του. Ο Τόμιτς έδειξε ευφυία και χαρακτήρα ενώ ο Σιγάλας σταμάτησε τα πιο καυτά πιστόλια των Ευρωπαικών γηπέδων. Τέλος ο Ξανθός μπόρεσε να πάρει βοήθειες από τον πάγκο πράγμα απαραίτητο για μια δύσκολη χρονιά με τόσα πολλά ματς.

Σε προηγούμενο κείμενο έχω παραλληλίσει την ομάδα του 92-93 με την φετινή. Τώρα που το ξανασκέφτομαι η ιστορία επαναλήφθηκε. Μια ομάδα που δεν την πίστεψαν πολλοί, ένας προπονητής γκουρού που ενέπνευσε τους παίκτες, μια πορεία που ξεκίνησε με αγκάθια αλλά αυτό ήταν το κλειδί για να βρει την δύναμη και να υπερβεί ένα-ένα τα εμπόδια μετά. Ο κορμός εκείνης της ομάδας τράβηξε το κάρο για πολλά χρόνια ακόμα και θα ήταν ευχής έργο να γίνει το ίδιο και τώρα.

Tips:

Εκείνη την σεζόν είχαμε και την πρώτη εμφάνιση του Θρυλέοντα μαζί με τις απαραίτητες μαζορέτες. Η αναγέννηση του Ολυμπιακού που είχε ήδη ξεκινήσει προέβλεπε και την ανάπτυξη σε θέματα marketing και η Θρυλική μασκότ ήταν μια κίνηση που άρεσε αρκετά.

Ένα ακόμα στοιχείο που θυμίζει την φετινή χρόνια ήταν η παρουσία του κόσμου. Στην αρχή της σεζόν παρατηρήθηκε μικρότερη προσέλευση στο ΣΕΦ σε σχέση με το 91-92, σε σημείο που ακόμα και σε ματς με εμπορικούς αντιπάλους στην Ευρώπη να μην γεμίζει το γήπεδο. Όσο όμως ο καιρός περνούσε ο κόσμος άρχισε να πιστεύει πιο πολύ στην ομάδα και στήριξε πραγματικά από τα Χριστούγεννα και μετά.

πίνακας εισητηρίων - από το 92/93 λείπουν τα ματς με Αρη&ΠΑΟΚ

Τέλος αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ολυμπιακός φόρεσε διαφορετικές φανέλες από διαφορετικές εταιρείες μέσα στην ίδια χρονιά! Ξεκίνησε με την Asics και συνέχισε με NIKE σε ένα γεγονός που δεν θυμάμαι να έχει ξανασυμβεί από τότε άλλη φορά.

Η επιλογή του ματς της χρονιάς αποδείχτηκε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες ή και ...σπαζοκεφαλιά αν προτιμάτε. Γιατί είναι πολλά εκείνα τα παιχνίδια που θα μπορούσαν να βρεθούν σε αυτή τη θέση.

Το ματς με τον Άρη στο ΣΕΦ στη κανονική περίοδο με το ρεκόρ στις βολές, το διπλό στο Αλεξάνδρειο πάλι με τον Άρη, η Πασπαλιάδα στη Χαλκίδα, τη νίκη επί της Ρεάλ στο ΣΕΦ, το διπλό με την Ορτέζ, τη γραμμή του Ζάρκο στο Μπομπλάν για να μην αναφερόμαστε μόνο σε νίκες, την άλωση της Γλυφάδας στους τελικούς.

Όμως πάνω από όλα αυτά ήταν η νίκη επί του ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο στον πρώτο ημιτελικό των πλειοφ της Α1!

Διπλό που και σημασία μεγάλη είχε, και είχε το στοιχείο της έκπληξης, λίγοι περίμεναν αυτό το αποτέλεσμα, και ήταν το σήμα που μας έδειξε ότι κάτι καλό θα συμβεί εδώ, μετά από αυτό η ομάδα είχε την αυτοπεποίθηση να κάνει τα πάντα.

ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός λοιπόν, πρώτος ημιτελικός για την σεζόν 1992-93.

Ξεκίνημα με τον Ολυμπιακό να μπαίνει πολύ δυνατά, 4-11 (έστω και αν η ΕΡΤ δεν μας άφησε να δούμε ποτέ αυτό το πεντάλεπτο).

Ο Τάρλατς αναγκάζει τον Φασούλα να βγαίνει έξω γιατί φοβάται το σουτ του από τα 4-5 μέτρα,ο Τακι τον παίζει στα πόδια και 4-13.

Ο ΠΑΟΚ μοιάζει μπερδέμενος στην επίθεση, οι Λέβινγκστον-Μπάρλοου-Φασούλας συνωστίζονται στην ρακέτα με αποτέλεσμα το spacing να είναι προβληματικό.

Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός ψάχνει συνεχώς το play που δίνει στον Σιγάλα δύο εναλακτικές για πάσα, τον Μπέρι στο ποστ και τον Πάσπαλι που κόβει, αποτέλεσμα 9-19 με 9 του Ζάρκο και 8 του Μπέρι.

Ο Πρέλεβιτς δυσκολεύεται πάρα πολύ να πάρει μπάλα από την καταπληκτική άμυνα του Σιγάλα αλλά και όταν την παίρνει αυτό γίνεται με τόσο κόπο που δεν έχει ηρεμία στην τελική προσπάθεια.

Ο Ίβκοβιτς αλλάζει τον Πρέλεβιτς με τον Μπουντούρη, 11-20 για τον Ολυμπιακό.

Πολύ χαμηλό τέμπο, ο Ολυμπιακός έχει επιβάλλει τον ρυθμό του και οι πρώτες γκρίνιες ακούγονται στο γήπεδο.

Πριν το ματς υπήρχε μια αμφιβολία για την συμπεριφορά του κόσμου του ΠΑΟΚ μετά το απογοητευτικό φάιναλ φορ του ΣΕΦ λίγες μέρες νωρίτερα.

Ο κόσμος ήρθε στο γήπεδο όμως ήταν φυσικό η αυτοπεποίθηση του να μην είναι και πολύ στα φόρτε της. Η ίδια η ομάδα βγάζει έναν εκνευρισμό στο γήπεδο, συχνές διαμαρτυρίες στους διαιτητές και απογοητευμένα πρόσωπα.

Αυτός που δείχνει κάποια σημεία ζωής είναι ο Κλιφ Λέβινγκστον. Κάποιες καλές άμυνες στον Μπέρι, καλάθι και φάουλ για το 17-20. Ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να τρέξει το γήπεδο, όταν το κάνει - καλά πράγματα συμβαίνουν για αυτόν.

Δυο τρίποντα του Ολυμπιακού όμως (...το ένα στην λήξη του χρόνου από τον Σιγάλα) δίνουν αέρα 9 πόντων στον Ολυμπικαό στο ημίχρονο, 19-28.

Ο Ολυμπιακός έχει επιβάλλει το παιχνίδι του, παίζει στον ρυθμό που τον βολεύει, παίρνει περισσότερα ριμπάουντς και έχει πιο ξεκάθαρες ιδέες στην επίθεση. Οι σταρς του είναι σε καλή μέρα με τον Πάσπαλι να έχει 12 και τον Μπέρι 8 πόντους.

Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ο Ίβκοβιτς προσπαθεί να βρει ρυθμό από την άμυνα του με συνεχείς εναλλαγές του man to man με μια 2-3 ζώνη χωρίς αποτέλεσμα.

Ο Ολυμπιακός κρατά τέμπο και προβάδισμα στο σκορ.

Ένα τρίποντο του Τόμιτς πάλι στο τέλος της επίθεσης φέρνει την διαφορά στους 12, 23-35.

Η άνοδος όμως της πίεσης στην άμυνα του ΠΑΟΚ δυσκολεύει την κυκλοφορία στον Ολυμπιακό που δεν μπορεί συχνά πλέον να βγάλει σε καίριες θέσεις τους Πάσπαλι και Μπέρι.

Ο Λέβινγκστον βάζει 6 πόντους στην σειρά για τον ΠΑΟΚ για το 35-43 αλλά ο Πρέλεβιτς ακόμα να πάρει μπρος...

Τα 3 γκαρντς του Ντούντα (Κόρφας-Μπουντούρης-Μπάνε) είναι μια ακόμα προσπάθεια για αλλαγή του ρυθμού αλλά ο Τόμιτς κρατάει καλά τα γκέμια και ο Ολυμπιακός μοιάζει διαβασμένος.

5.30 πριν το τέλος και πρώτο καλάθι του Πρέλεβιτς εντός παιδιάς, 40-45. Λίγο μετά πρώτο (...και τελευταίο) καλάθι του Μπάρλοου στο ματς, 43-45.

Το ξέσπασμα του ΠΑΟΚ είναι γεγονός, αναμενόμενο και λίγο καθυστερημένο παρ'όλα αυτά...

Το σκορ κολάει για λίγο στο 43-45, ένα μεγάλο τρίποντο του Τόμιτς και άλλο ένα του Πάσπαλι μπροστά στον Φασούλα γράφουν το 46-51 1.30 για το τέλος.

Ο Ολυμπιακός διαχειρίστηκε με επιτυχία τις κρίσιμες στιγμές, έβαλε και όλες τις βολές στο τέλος.

Τελικό σκορ, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 48-57.

Κλειδιά:

Ο Ολυμπιακός έπιασε από τον λαιμό τον πληγωμένο ΠΑΟΚ. Ήξερε ακριβώς τι να κάνει και με ποιον τρόπο την ώρα που ο αντίπαλος δεν είχε εικόνα ομάδας με υγεία. Τα εσωτερικά προβλήματα για τα οποία πρωτοακούσαμε στην σειρά με την Ορτέζ και επανήλθαν μετά το φάιναλ φορ έκαναν την εμφάνισή τους. Βλέπωντας το παιχνίδι τώρα, μετά από τόσα χρόνια, υποψιασμένος πια, μου έκανε εντύπωση το ύφος και ο τρόπος που γυρνά ο Φασούλας και διαμαρτύρεται στον Ίβκοβιτς σε μια φάση που ο Πρέλεβιτς δεν κάνει γρήγορη περιστροφή για να κουμπώσει την ζώνη του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο έλεγχος του ρυθμού. Οι μεγάλες επιθέσεις του Ολυμπιακού ήταν κανόνας σε ολόκληρο το ματς, ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να παίξει ένα ματς έδρας ενώ τα πολλά επιθετικά ριμπάουντς του Ολυμπιακού επιβράδυναν και άλλο το τέμπο και κρατούσαν τον ΠΑΟΚ σε θέση άμυνας. Σε ολόκληρο ματς, ζήτημα είναι να υπάρχει μια απερίσκεπτη επίθεση για τον Ολυμπιακό.
Η αδυναμία του ΠΑΟΚ στο 5 εναντίον 5. Ο Κόρφας χωρίς σκορ (...και αδυναμία να ανοίξει το τέμπο), ο Μπάνε μπλεγμένος στα δίχτυα του Σιγάλα, ο Μπάρλοου σαν να μην υπάρχει (3 πόντοι χωρίς να σουτάρει καν δίποντο σε όλο το ματς) και ο Φασούλας να μην παίρνει μπάλες έτσι και αλλιώς. Έμεινε ο Λέβινγκστον με 20 από τους 48 πόντους του ΠΑΟΚ.

Η διαχείριση των κρίσιμων στιγμών για τον Ολυμπιακό. Μεγάλα και δύσκολα σουτ, ψυχραιμία στις βολές.

Ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που λέμε μια επαγγελματική νίκη. Μετέπειτα κράτησε την έδρα του με παρόμοιο τρόπο, έκανε το 3-1 και πήρε την πρόκριση για τον τελικό με τον Παναθηναικό με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι προσαρμογές του Ίβκοβιτς στα υπόλοιπα ματς, θυμάμαι για παράδειγμα τον Φασούλα πάνω στο Μπέρι στο τέταρτο ματς στο ΣΕΦ, δεν είχαν αποτελέσματα. Ο Ολυμπιακός απέκλεισε το μεγάλο φαβορί με μειονέκτημα έδρας σε μια πρόκριση που τότε αποτέλεσε πολύ γερό τατρακούνημα για ολόκληρο το Ελληνικό μπάσκετ, τελικοί χωρίς ομάδα της Θεσαλλονίκης μετά από πάρα πολλά χρόνια.