Μπασκετικός Ολυμπιακός σημαίνει...

Είσαι Ολυμπιακός. Είσαι πρώτος σε όλα τα σπορ, μπορείς να πανηγυρίζεις όποτε γουστάρεις τίτλους,  να ζεις συγκινήσεις, να γεμίζεις περηφάνια.

Και όμως εσύ ασχολείσαι, σκέφτεσαι, ζεις και αναπνέεις για το μπασκετικό τμήμα. Το μοναδικό τμήμα του Ολυμπιακού που δεν είναι πρώτο στην Ελλάδα σε τίτλους. Το τμήμα που για μια 15ετία την στιγμή όλα τα άλλα τμήματα του Ολυμπιακού έφερναν χαρές, αυτό μόνο πίκρα και στεναχώρια προκαλούσε. Αλλά εσύ, εκεί!

Δεν ξέρω τι ακριβώς σε κάνει να έχεις αυτήν την επιλογή. Μήπως σου αρέσει το μπάσκετ; Τότε θα μπορούσες κάλιστα να έχεις στραφεί στο ΝΒΑ, τα Ευρωπαικά πρωταθλήματα.

Μήπως απλά έχεις μείνει στα χρυσά χρόνια του 92-97; Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και αν το κίνητρο σου ήταν οι επιτυχίες τότε θα την είχες κάνει προ πολλού από εδώ.

Τελικά έχω την αίσθηση ότι δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που σε έκανε να μείνεις κολλημένος με τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ. Είναι όλοι αυτοί οι 43+1 λόγοι, άλλοι λίγο χιουμοριστικοί και άλλοι όχι, που ο κάθε ένας από αυτούς όμως σε έχει σημαδέψει μια και καλή και σε χαρακτηρίζει.

Αν λοιπόν βρίσκεις να έχεις κάνει αρκετά από τα παρακάτω, τότε ναι, το έχεις το κουσούρι του μπασκετικού Ολυμπιακού και δεν υπάρχει γιατρειά...

Μπασκετικός Ολυμπιακός σημαίνει...

Να έχεις σπάσει κάτι στο σπίτι στο άστοχο σουτ του Μπουρούση στο Βερολίνο...

Να έχεις πιστέψει το σε "10 μέρες θα τα πούμε" που ακολούθησε...

Να έχεις ψιλοχαρεί μέσα σου για την ποιοτική αναβάθμιση που θα έφερνε στην ομάδα η μεταγραφή Κορωνιού...

Να έχεις δει στο πρόσωπο του Μαρκί Πέρι τον νέο μεγάλο ηγέτη που θα οδηγήσει τον Ολυμπιακό σε επιτυχίες...

Να έχεις βρίσει τον Μουλαομέροβιτς στο ΣΕΦ...

Να έχεις αναρωτηθεί πού οφείλεται η αγωνιστική πτώση του Ίβιτσα Γιούρκοβιτς...

Να έχεις τραγουδήσει το "και ξανά, ξανά, στο μικρό τελικό ξανά...

Να έχεις αποθεώσει τον Γιώργο Γιαννουζάκο να παίζει σέντερ με το γνωστό του πάθος...

Να ψάχνεις τα στατιστικά του Μαρκ Μπράντκε...

Να ελπίζεις ότι ο Ανατόλι Ζουρπένκο θα κάνει breakout year...

Να αναρωτιέσαι γιατί δεν καλείται ο Λάζαρος Αγαδάκος στην Εθνική...

Να έχεις νοιώσει ηδονή βλέποντας τον Κάρει Σκάρει να καρφώνει, ίδια με αυτή που ένοιωθε και ο Στηβ Γιατζόγλου κάθε φορά που πρόφερε το όνομά του...

Να έχεις παρακολουθήσει όλο το ιστορικό της αυξομείωσης των κιλών του Σοφοκλή...

Να έχεις τραβήξει τα μαλλιά σου με τα πλάγια βήματα του Μαρκ Τζάκσον...

Να έχεις πει τουλάχιστον μια φορά ότι κάναμε βλακεία που δεν κρατήσαμε τον Λόρενς Ρόμπερτς...

Να έχεις πάντα κολημένο στο μυαλό σου στο τι θα συνέβαινε αν είχαμε μαζί μας τον Έλμερ Μπένετ από το καλοκαίρι του '97 και μετά...

Να λες μετά από κάθε τούβλο του Ροντ Χίγκινς ότι από το στυλ που σουτάρει φαίνεται ότι το έχει και είναι θέμα χρόνου να αρχίσει να γαζώνει...

Να πιστεύεις ότι ο Ρίβερς του 2000 είναι ο ίδιος με αυτόν του 1997...

Να χαίρεσαι που πήραμε τον Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς γιατί είναι από τους ΣΙΚΑΓΟ ΜΠΟΥΛΣ...

Να έχεις μείνει κάγκελο στη Δάφνη στην πρεμιέρα...

Να επιχειρηματολογείς αξιολογώντας το ρόστερ του Ολυμπιακού με δεδομένο ότι ο Κρίστιαν Βελπ είναι MVP Ευρωμπάσκετ...

Να στάζεις μέλι για τα μεγάλα ταλέντα που έρχονται από πίσω, Νίκος Μίχαλος-Νίκος Πεττας-Δημήτρης Καραπλής...

Να καταπίνεις που σου φόρτωσαν τον Νίκο Οικονόμου...

Να σου΄ρχεται φλασιά και να ανακαλύπτεις ότι ο Πατ Μπέβερλι είναι ο Αρσέν Αντέ Μενσά 10 χρόνια μετά...

Να λατρεύεις τον Κένι Μίλερ και να τον αποθεώνεις ακόμα και όταν έφαγε λάχανο τον Κώστα Βασιλειάδη στον Κορυδαλλό...

 Να είσαι ο δημιουργός  του μοναδικού βίντεο tribute στον Ματ Χάουαρντ με την φανέλα του Ολυμπιακού...

Να πιστεύεις ότι ο Γιώργος Διαμαντόπουλος είναι το μεγαλύτερο επιθετικό ταλέντο που έβγαλε η Ελλάδα μετά τον Νίκο Γκάλη...

Να έχεις πανηγύρισει έξαλλα το διπλό στην Πάτρα που μας έβαζε στα πλέι οφ...

Να πιστεύεις ότι με προπονητή Τόμιτς τα πράγματα θα στρώσουν...

Να θεωρείς όταν ήρθε ο Τζος Γκραντ ότι είναι το ίδιο πράγμα με τον Τζόνι Ρότζερς...

Να εχεις φωνάξει τουλάχιστον μια φορά το "Π...η Βασί, π..η Βασιλακόπουλε"...

Να σε λούζει κρύος ιδρώτας κάθε φορά που πήγαινε να εκτελέσει βολές ο Ζάρκο...

Να έχεις φωνάξει το "κάνε την ομάδα πάλι πρώτη Παναγιώτη"...

Να έχεις πιστέψει ότι όντως χτύπησες φλέβα χρυσού με το κομπιούτερ Ηλία Ζούρο...

Να έχεις αποθεώσει τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη ενώ έχει μόλις βγεί με 3 φάουλ σε 2,5 λεπτά...

Να έχεις ερωτευτεί τον Μίλος Τεόντοσιτς...

Να μην θες στην ομάδα Λιθουανούς έχοντας στο μυαλό σου την κατάρα...

Να έχεις αποκαλέσει μια φορά τουλάχιστον, γατούλη τον Έρτσεγκ και γιωτά τον Χαλπερίν...

Να θες ακόμα και τώρα τον Κιντέλ πίσω...

Να στεναχωριέσαι όταν έφυγε ο Αργύρης Καμπούρης, γιατί έπρεπε να είναι εδώ μόνο και μόνο για να σηκώνει πρώτος τα κύπελλα...

Να πίστεψες ότι μπήκε αυτό το σουτ του Μάρκο Κέσελ...

Να έχεις γίνει πιο προληπτικός και από τον Ιωαννίδη και να ξέρεις ότι κάτι δεν θα πάει καλά σήμερα με το που είδες τον Τάρλατς να φορά το 14...

Να μην θες ούτε και τώρα νούμερο 13 στο ρόστερ του Ολυμπιακού...

....και τέλος...

Να έχεις κλάψει και το 1994 στο Τελ-Αβίβ και το 2012 στην Κωνσταντινούπολη...

Θα μπορούσα να γράψω άλλους τόσες Ολυμπιακομπασκετικές στιγμές και ακόμα περισσότερες αλλά κάπου πρέπει να μπει μια τελεία. Πάω να μετρήσω το σκορ μου....