Ομοιότητες και διαφορές
Φρικτό ξεκίνημα, ραγδαία βελτίωση, σημαντική πτώση. Κανείς δεν περίμενε ότι το σερί νικών του Ολυμπιακού θα συνεχιζόταν ως το τέλος της χρονιάς, αλλά οι μεταπτώσεις στην άμυνα των πρωταθλητών δεν είναι καλό σημάδι. Και μπορεί στο τελευταίο ματς της κανονικής περιόδου με τη Μιλάνο η χαλαρότητα να ήταν κάπως δικαιολογημένη, αλλά η καθαρή ήττα από την Κάχα Λαμποράλ δημιούργησε περισσότερα ερωτηματικά, τόσο για την τακτική όσο και για τη συγκέντρωση της ομάδας.
Μια κακή βραδιά είναι μέσα στο πρόγραμμα, ενώ πλέον είναι προφανές ότι το μπάσκετ των Βάσκων δεν ταιριάζει στην αμυντική φιλοσοφία του Ολυμπιακού. Παρόλα αυτά, το πρώτο ματς του τοπ-16 έδειξε ότι θα χρειαστεί πολύ δουλειά σε επίπεδο συνολικής λειτουργίας και ατομικής προσπάθειας προκειμένου να υπάρξει μεγαλύτερη σταθερότητα, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Ας ξεκινήσουμε από ορισμένα προβλήματα τακτικής:
Η άμυνα του Ολυμπιακού εναντίον πικ εν ρολ έχει ήδη συζητηθεί μετά από μια πολύ καλύτερη εμφάνιση. Τότε είχε δοθεί έμφαση στην αντιμετώπιση της άμεσης συνεργασίας μεταξύ του χειριστή και του σκρίνερ. Στη Βιτόρια εμφανίστηκαν κάποιες από τις δυνητικές αδυναμίες που είχαν επισημανθεί, όπως οι πάσες ανάμεσα από τους δύο αμυνόμενους προς το σκρίνερ, είτε με λόμπα, είτε με σκαστή πάσα ( ή pocket pass για όσους μεγάλωσαν με Χιούμπι Μπράουν). Εξίσου ανησυχητική, όμως, ήταν η κατάσταση και στην αδύνατη πλευρά, όπου ο Ολυμπιακός ρίσκαρε με αμαρκάριστα περιφερειακά σουτ, χωρίς να κερδίζει κάτι κοντά στο καλάθι:
Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, ο Παπανικολάου συνέκλινε προς τη ρακέτα, ακόμα και όταν ο σκρίνερ - ο Λάμπε στη συγκεκριμένη φάση - δε ρόλαρε προς το καλάθι. Είναι χαρακτηριστικό ότι έχει σχεδόν γυρισμένη την πλάτη του στο Σαν Εμετέριο παρότι ο Ερτέλ έχει σταματήσει τη διείσδυση του και γίνεται προφανές ότι δε χρειάζεται βοήθεια από την αδύνατη πλευρά. Αυτή η καθυστέρηση υποχρεώνει τον Παπανικολάου να επιστρέψει με τέρμα το γκάζι στον παίκτη του. Το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από το αν οφείλεται σε ατομική ολιγωρία (του Παπ, αλλά και του Μάντζαρη, που επιτρέπει στον παίκτη του να κινηθεί αντίθετα από το σκριν) ή σε τακτική επιλογή, είναι προφανές: μια προσποίηση του Σαν Εμετέριο ανοίγει διάδρομο προς το καλάθι, τον οποίο προσπαθεί να κλείσει ο Πρίντεζης, ρισκάροντας ένα δεύτερο σουτ, αυτή τη φορά από τον Μίλκο Μπιέλιτσα:
Ένα τέτοιο ρίσκο δεν αποτελεί πρόβλημα όταν είναι υπολογισμένο. Άλλωστε το ποσοστό του Μαυροβούνιου στα τρίποντα δικαιολογεί την αντίδραση του Πρίντεζη. Ωστόσο αυτό το ρίσκο λειτουργεί μόνο όταν συμβάλλει στην άρνηση καλύτερων επιλογών. Οι αμυντικές περιστροφές του Ολυμπιακού απέτυχαν σε αυτό τον τομέα, με τους Χάινς και Παπανικολάου να αφήνουν αμαρκάριστο τον Λάμπε κάτω από το καλάθι, κυνηγώντας τον ίδιο παίκτη στην περιφέρεια. Ο Ερτέλ εκμεταλλεύεται αυτό το λάθος και βρίσκει τον Πολωνό. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η ρακέτα γεμίζει και αδειάζει από αμυντικούς, με την Κάχα Λαμποράλ να βρίσκει εξαιρετικές επιλογές κοντά στο καλάθι και πίσω από τα 6,75. Παρά το αρχικό ρίσκο στην αδύνατη πλευρά, η άμυνα δε βρήκε ισορροπία και δέχτηκε το είδος του καλαθιού που προσπάθησε να αποτρέψει.
Αυτή η ανισορροπία επιβεβαιώνεται και στην επόμενη φάση, όπου ο Χάινς ακολουθεί τον Όλεσον, με τον Λάμπε αμαρκάριστο στο τρίποντο. Και εδώ το ρίσκο είναι λογικό, αφού ο σέντερ των Βάσκων έχει μόλις 30% στα τρίποντα στην Ευρωλίγκα. Ωστόσο η κλειστή άμυνα του Παπανικολάου, αυτή την φορά από την πλευρά της μπάλας, δεν έχει λογική. Ο Όλεσον έχει να διαλέξει μεταξύ δύο αμαρκάριστων συμπαικτών του (Λάμπε και Σαν Εμετέριο) στη γραμμή του τριπόντου. Η κατάληξη της φάσης δεν έχει τόση σημασία μπροστά σε τέτοια κενά. Φυσικά αυτές οι αδυναμίες δεν είναι αποκλειστικά θέμα τακτικής - ειδικά όταν αυτή δεν εφαρμόζεται σωστά:
Ο Σπανούλης με τον Πρίντεζη είναι οι ηγέτες αυτής της ομάδας. Και αυτή η ομάδα έχει χτιστεί για να κερδίζει παιχνίδια και να επιβάλλει το ρυθμό της μέσω της άμυνας. Επομένως η φετινή αμυντική επίδοση και των δύο είναι τουλάχιστον ανησυχητική. Ο Πρίντεζης δε χρειάζεται να πάρει όλα τα ριμπάουντ, αλλά πρέπει να δουλεύει αρκετά ώστε να μην τα παίρνει ούτε ο προσωπικός του αντίπαλος. Ο δε Σπανούλης έχει ελαφρυντικά για φάσεις όπως η παραπάνω, όπου χάνει τον προσωπικό του αντίπαλο γυρνώντας την πλάτη σε αυτόν μετά από μια πολύ καλή αντίδραση στο αρχικό πικ εν ρολ. Ο ρόλος του στην επίθεση απαιτεί μεγάλα αποθέματα ενέργειας και ο αρχηγός έχει πατήσει τα τριάντα. Ωστόσο φέτος παίζει λιγότερο από πέρσι και η ενεργοποίηση του Γκετσεβίτσιους έχει ενισχύσει το βάθος του Ολυμπιακού στα γκαρντ. Eπίσης, όσο πιο κρίσιμα γίνονται τα ματς, τόσο λιγότερο μετράνε τέτοια ελαφρυντικά.
Το κοινό σημείο ανάμεσα στα δύο βίντεο είναι ότι ο Ολυμπιακός, είτε λόγω τακτικής είτε λόγω ατομικών λαθών, ακουλουθεί τον αντίπαλο αντί να περιορίζει τις επιλογές του με πιο πιεστική άμυνα. Η διαφορά σε σχέση με το καλό αμυντικό διάστημα της ομάδας (συμπεριλαμβανομένου του πρώτου ματς στη Βιτόρια για την κανονική περίοδο) είναι προφανής. Όπως τότε, έτσι και τώρα το βασικό πλάνο της ομάδας θα μπορούσε να ήταν καλύτερο σε κάποιες λεπτομέρειες. Επειδή, όμως, “τότε” αυτό το πλάνο δεν εμπόδισε τους παίκτες να παίξουν πραγματικά καλή άμυνα, έτσι και “τώρα” που τα πράγματα σοβαρεύουν η ανάκαμψη πρέπει να ξεκινήσει από τη δική τους προσπάθεια.