Ομαδική υπόθεση

Η άμυνα του Ολυμπιακού είναι θέμα που μας έχει απασχολήσει πολλές φορές μέσα στη σεζόν, από την προετοιμασία ακόμα. Εκεί φάνηκαν τα πρώτα δείγματα αποψίλωσης των περσινών στοιχείων που βοήθησαν καταλυτικά τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση δύο τίτλων με τη γνωστή επική πορεία στο τέλος. Το κακό στην υπόθεση είναι ότι φθάσαμε Μάρτη μήνα και ξανά βρισκόμαστε στην ίδια θέση να κάνουμε την ίδια συζήτηση ...περί άμυνας.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, μόνο τρεις εβδομάδες, που συζητούσαμε τα αμυντικά προβλήματα που έχει ο Ολυμπιακός όταν ο Πάουελ είναι μέσα στη πεντάδα. Και έτσι ήταν, στο ματς με την Κίμκι η εικόνα της ομάδας άλλαζε εντυπωσιακά όταν ο Κάιλ Χάινς βρισκόταν στο παρκέ, αντίθετα... με τον Πάουελ μέσα τα πράγματα ήταν σχεδόν απελπιστικά.

Ενδεικτικά σε μια από τις πρώτες φάσεις του ματς, μετά το κεντρικό σκριν ο Κώστας Παπανικολάου κλίνει σωστά από το πλάι προς το κέντρο της ρακέτας για να καλύψει την κάθετη πάσα προς τον Λόντσαρ.

Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ο Πάουελ αργεί χαρακτηριστικά να επιστρέψει στο χώρο ευθύνης του και ο Παπ εκτιμά λάθος τη φάση, επιστρέφει πιο γρήγορα από όσο έπρεπε στο φτερό δίνοντας μια πολύ εύκολη πάσα για τον Λόντσαρ με αποτέλεσμα ένα ξεκούραστο καλάθι για την Κίμκι.

Aυτό συνέβαινε όλο το βράδυ σε εκείνο το παιχνίδι, η κατάσταση παρέμενε αρνητική και αναλλοιώτη στα ξεκινήματα των δύο ημιχρόνων, ο Πάουελ αργούσε πολύ να επιστρέψει, οι υπόλοιποι παίχτες έπαιρναν λάθος αποφάσεις και οι περιστροφές του Ολυμπιακού έμεναν στη μέση πράγμα που ανάγκασε τον Weekendman να προτείνει τρόπους για την αμυντική κάλυψη του Josh.

Ήταν οι ημέρες που στο επίκεντρο της συζήτησης είχε μπει για τα καλά ο Αμερικάνος και η αδυναμία του να υποστηρίξει την αμυντική τακτική του Ολυμπιακού. 

Ας δούμε τι συνέβη σε μια ανάλογη με την προηγούμενη φάση από το ματς εναντίον της Μπεσίκτας την επόμενη αγωνιστική. 

Στην δυναμική έξοδο του Πάουελ ο Παπανικολάου κλίνει προς τα μέσα και πάλι, ίσως λίγο πιο πολύ από την προηγούμεη φάση, ελέγχοντας κυρίως την πάσα στο ρολάρισμα του Φάλκερ.

Όταν ο γκαρντ πασάρει στο φτερό ο Παπ επιστρέφει γρήγορα και δεν δίνει την δυνατότητα για σουτ ενώ ταυτόχρονα ο Πάουελ έχει την ευκαιρία να επιστρέψει στον παίχτη του.

Με το χρονόμετρο στα 7'' για την λήξη τς επίθεσης η Μπεσίκτας εξαναγκάζεται σε μια ατομική προσπάθεια του Μίναρντ σε ένας με έναν απέναντι σε έναν από τους καλύτερους αμυντικούς του Ολυμπιακού, τον Κώστα Παπανικολάου, χωρίς επιτυχία.

Τσεκάροντας το βίντεο με όλα τα pick n'roll της Μπεσίκτας πάνω στον Τζος Πάουελ τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά:

Ο Ολυμπιακός δέχτηκε μόλις 8 πόντους σε 17 κατοχές της Μπεσίκτας που ξεκίνησαν με πικ στοχεύοντας τον Πάουελ, το εξαιρετικό 47 defensive rating που προκύπτει (πόντοι εναντίον ανά 100 κατοχές) είναι φυσικά χαοτικά καλύτερο από το 101,2 που σημειώνει φέτος ο Ολυμπιακός σε όλη την Ευρωλίγκα από την αρχή της χρονιάς έστω και αν το δείγμα είναι εξαιρετικά μικρό.

(σύμφωνα με το gigabasket.org το αντίστοιχο νούμερο στο φετινό top16 είναι 101,6 ενώ πέρσι ήταν στο 100,8 σε όλη την Ευρωλίγκα)

Με λίγα λόγια μια εβδομάδα μετά από το παιχνίδι με την Κίμκι η εικόνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν συνάντησε προβλήματα όταν οι Τούρκοι σημάδεψαν τον Πάουελ αλλά είχε κιόλας και πολύ καλά αποτελέσματα.
Η άμυνα δεν ήταν ποτέ υπόθεση του ενός και στο συγκεκριμένο ματς τα πάντα ξεκίνησαν από τις καλύτερες ομαδικές αντιδράσεις στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε τους 8 αυτούς πόντους, 4 από ρολάρισμα ψηλού σε side pick n'roll, 2 από ποστ παιχνίδι του Βίντμαρ πάνω στον Πάουελ σε μια καλά κουμπωμένη περιστροφή που οδήγησε στο ένας με έναν των δύο ψηλών και άλλους δύο από βολές από επιθετικό ριμπάουντ πάλι του Βίντμαρ. Το πολύ καλό αποτέλεσμα είχε τρεις βασικές αιτίες:

i. οι περιστροφές του Ολυμπιακού άρχιζαν και τελικά κούμπωναν ιδανικά, ο παίχτης της αδύνατης πλευράς πρόσεχε την πάσα στην ρακέτα μετά το κεντρικό pick πάνω στον Πάουελ και δεν επαναλήφθηκαν φαινόμενα όπως το καλάθι του Λόντσαρ στο ματς της Κίμκι.

ii. οι χρόνοι της επαναφοράς του Πάουελ μειώθηκαν αρκετά (με την βοήθεια και των καλών ομαδικών αντιδράσεων ασφαλώς) , ο Τζος έδειχνε σε αρκετά καλύτερη κατάσταση σωματικά και μπορούσε να επιστρέψει στον παίχτη του γρηγορότερα από ότι συνήθως.

iii. καλώς ή κακώς η Μπεσίκτας δεν μπορούσε να προκαλέσει περισσότερα αινίγματα στην άμυνα του Ολυμπιακού, δεν έβαλε τα τρίποντα που έδινε ο Ολυμπιακός, δεν σκόραρε σε ένας με έναν (περίπτωση Μίναρντ/Παπανικολάου), δεν είχε τους καλούς ψηλούς στο ρολάρισμα.

Περνώντας στο ματς με την Μπαρτσελόνα είναι σαφές ότι η άμυνα του Ολυμπιακού στο δεύτερο και τέταρτο δεκάλεπτο ήταν καθοριστικής σημασίας στην έκβαση του παιχνιδιού, οι 56 συνολικά πόντοι σε αυτό το διάστημα δεν αφήνουν περιθώρια για συζήτηση. Όμως ας δούμε την pick n'roll άμυνα της ομάδας σε όλο το ματς:

Ο Ολυμπιακός έκανε ένα γεμάτο πρώτο δεκάλεπτο αμυντικά. Η τακτική ο ψηλός να μένει στο ύψος των βολών (...και ο Σπανούλης να περνά πίσω από το σκριν) στα σκρινς για τον Σάντα και των δυναμικών εξόδων όταν ο ballhandler είναι ο Ναβάρο και ο Χουέρτας ήταν πολύ σωστή. Ο Σάντα σκόραρε μόνο ένα καλάθι από το high post αλλά ήταν εκτός ματς δημιουργικά και εκτελεστικά πράγμα που φρέναρε τους Καταλανούς, ο Ναβάρο έπεφτε στις καλές περιστροφές του Ολυμπιακού, ο Τόμιτς δεν σκόραρε στο ποστ και οι όποιες προσπάθειες να τροφοδοτηθεί ο Τζαβάι δεν είχαν αποτέλεσμα.

Η πρώτη σοβαρή ανορθογραφία στην pick n' roll άμυνα παρουσιάστηκε στο δεύτερο δεκάλεπτο με την είσοδο των Γιασικεβίτσιους και Σι Τζέι Γουάλας. Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε εντελώς απροετοίμαστος στο play που έφερνε τον Γουάλας στην κορυφή για τρεις πόντους, ο Άντιτς έπαιρνε το ρολάρισμα του Τόμιτς (...ίσως να ήταν καλύτερα αυτό να το έκανε κάποιος από τη weak side) και ο Χάινς γύρναγε για να επιστρέψει και αυτός στον Κροάτη με αποτέλεσμα ο Γουάλας να μείνει δύο κολητές φορές ολομόναχος για τρεις και να ευστοχήσει τη μία. Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, δεν είναι σύμπτωση δεν λένε; Τα άλλα στοιχεία που έκαναν την διαφορά ήταν οι άμεσες πάσες του Σάρας που έκοβε την άμυνα του Ολυμπιακού στα δύο και η ταυτόχρονη τοποθέτηση του Τόμιτς στο ύψος των βολών (...και όχι σε ρολάρισμα μέχρι βαθιά μέσα)  που δεν άφηνε τον Ολυμπιακό καν να μπει σε διαδικασία περιστροφών. Ο Κώστας Παπανικολάου την ίδια στιγμή δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τα κοψίματα του Πιτ Μάικλ, ούτε να τον σταματήσει σε iso καταστάσεις γεγονός που συνεχίστηκε για όλο το ματς. (ίσως κάποια κοψίματα να μπορούσαν να αντιμετωπιστούν καλύτερα με αλλαγές, όχι φυσικά εκείνα στην πλάτη του Παπ)

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο ματς την τρίτη περίοδο που ήταν το διάστημα που είχε απέναντι του πάλι το δίδυμο Σάντα-Ναβάρο κατά κύριο λόγο με αποτελέσματα ίδια με αυτά της πρώτης περιόδου όμως στην τέταρτη και τελευταία τα πράγματα ήταν και πάλι αλλιώς. Ο Σάρας (..x-factor του παιχνιδιού ασυζητητί) τάιζε εξαιρετικά τους Λόρμπεκ, Τόμιτς και Τζαβάι και η άμυνα του Ολυμπιακού αδυνατούσε πλέον να παρακολουθήσει το μεγάλο ρεπερτόριο των επιθέσεων της Μπαρτσελόνα. Προς το τέλος του ματς και μέσα στα στοιχεία αποσύνθεσης που παρουσίαζε ο Ολυμπιακός είδαμε και πάλι ασάφειες στην αμυντική τακτική του Ολυμπιακού (...πχ. δυναμικές εξόδους πάνω στον Σάντα) που δεν ήταν και η καλύτερη εικόνα.

Συμπερασματικά το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα ήταν μια τέλεια ευκαιρία να δούμε πού πραγματικά βρισκόμαστε αυτή την εποχή μετά από ένα παραπλανητικό ίσως ματς με την Μπεσίκτας. Η Μπαρτσελόνα διαθέτει μια από τις πιο ικανές επιθέσεις στην διοργάνωση, με ατομικό ταλέντο και ικανότητα για πολλαπλά τακτικά αινίγματα στον αντίπαλο. Στα αρνητικά θα συμπεριλάβουμε την ανετοιμότητα του Ολυμπιακού να αντιμετωπίσει αρκετά από τα τρικς των Καταλανών (πχ. Τόμιτς σαν πασέρ στο ύψος των βολών, άμεσες πάσες Σάρας, Γουάλας στο τρίποντο) που μαζί με την απώλεια συγκέντρωσης ατομικά (αδυναμία Παπ στα cuts του Μάικλ) και το πληθωρικό παιχνίδι της Μπαρτσελόνα (ποστ, σουτ, ένας με έναν, pick n'roll) έκριναν το ματς. Ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός έδειξε κάποια θετικά σημεία, τολμώ να πω ότι ήταν πιο βελτιωμένος από ποτέ φέτος στις περιστροφές του στο πρώτο και τρίτο δεκάλεπτο που σε συνδυασμό με την επιστροφή του Πάουελ σε καλή κατάσταση (...και αμυντικά) αφήνουν σημάδια αισιοδοξίας.


ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Μετά από κάθε άσχημο αποτέλεσμα και ψάχνοντας για την αιτία του κακού, μας φταίνε διαφορετικά πράγματα. Την μία ο Πάουελ, την άλλη η άμυνα με τις αλλαγές που νωρίς αφήσαμε στο συρτάρι φέτος. Ο Τζος Πάουελ τουλάχιστον απέδειξε ότι δεν είναι ο πρωταγωνιστής της κακής αμυντικής επίδοσης, ήταν καλός αμυντικά με την Μπεσίκτας και πάλι αρκετά καλός (αν εξαιρεθούν κάποια χαμένα αμυντικά ριμπάουντς) ακόμα και στην κακή ομαδική επίδοση εναντίον της Μπαρτσελόνα. Η δε άμυνα με τα up & under των ψηλών δούλεψε άρτια σε όλο το ματς με την Μπεσίκτας και στα δύο δεκάλεπτα με την Μπαρτσελόνα.
Η επιλογή της αμυντικής τακτικής έχει γίνει από τον Οκτώβριο/Νοέμβριο καλώς ή κακώς (κακώς  για εμένα αλλά άλλη συζήτηση αυτή, ίσως και να μην είναι η σωστή στιγμή) με συνέπεια να περάσουμε σε κάτι διαφορετικό. Μια πιθανή επιστροφή στην περσινή συνταγή δεν είμαι σίγουρος ότι θα έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, δεν είχε στην αρχή της χρονιάς και πλέον ούτε και το ρόστερ έχει τις πιθανότητες υπέρ του για τέτοιες απόποιρες (Περπέρογλου-Πάουελ in, Ντόρσευ-Μάντζαρης-Κέσελ out σε σχέση με πέρσι). Σε κάθε περίπτωση μάλλον είναι αργά για τέτοιες δομικές αλλαγές φέτος.
Αυτό που θα ήταν σοφότερο είναι να κοιτάμε τι κάνουμε λάθος στην τωρινή αμυντική συνταγή. Είναι το ασαφές πλάνο σε κάποιες περιπτώσεις; Τα ατομικά λάθη; Η ελλιπής προετοιμασία σε τρικς των αντιπάλων;
Μπορεί να είναι και όλα αυτά μαζί όμως παράλληλα έχω την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε ανοδική αμυντική πορεία (όσο αιρετικό και αν ακούγεται) με στόχο όταν αναμετρηθεί ξανά με ομάδες του ανωτάτου επιπέδου να είναι πολύ πιο έτοιμος.