Vivere Pericolosamente
Δεν ξέρω αλήθεια αν ενστερνίζεστε την έννοια του "ζην επικινδύνως" αλλά στον Ολυμπιακό τείνει να γίνει τρόπος και φιλοσοφίας ζωής. Ίσως και να μας ταιριάζει καλύτερα αν σκεφτούμε τι έχουμε περάσει σαν μπασκετικό κλαμπ μέσα στα χρόνια, μπασκετικός Ολυμπιακός χωρίς μεγάλες ήττες, επικές ανατροπές, γκρίνια ή αποθέωση θα ήταν φαγητό χωρίς αλάτι.
Ακόμα και φέτος που πολλοί θα περίμεναν μια, λίγο ή πολύ, πιο ήρεμη διαδρομή και πάλι η τάση για την διαβίωση επικίνδυνων καταστάσεων φαίνεται ότι κυριάρχησε. Αν είναι να βγάλει κάπου, τότε...ας είναι, θα το αντέξουμε και αυτό, αλλά σε κάθε περίπτωση ακόμα και οι πιο θερμοί υποστηρικτές του κινδύνου και του ρίσκου αναζητούν κάτι μέσα από αυτό. Εμείς ότι ήταν να αναζητήσουμε το βρήκαμε την περσινή σεζόν, γιατί να κάνουμε πιο δύσκολη τη ζωή μας;
Πριν τρεις εβδομάδες είχα κλείσει αναφερόμενος στο τι κάνουμε λάθος αμυντικά και μπλέκουμε συνέχεια σε παλιοιστορίες (..που λέει και το τραγούδι) μέσα στα παιχνίδια και από εκεί θα αρχίσω αυτή τη φορά.
Αρχή από εκεί που είχα μείνει, το παιχνίδι με την Σιένα.
Τακτικά ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε με δυναμικές εξόδους και flash&recover των ψηλών για ένα ακόμα ματς τα αντίπαλα pick n'roll και η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε το ματς εξαιρετικά στην άμυνα. Η Σιένα δυσκολεύτηκε αρκετά να βρεί διαδρόμους προς το καλάθι, ενώ οι περιστροφές του Ολυμπιακού κούμπωναν σωστά και δεν έδιναν καλά, αμαρκάριστα σουτ για τους "Ιταλούς".
Η πρώτη αρνητική εικόνα σε αυτό το κομμάτι του αγώνα ήταν αρχικά η εμμονή του Γκιόργκι Σερμαντίνι να κυνηγά το κλέψιμο πάνω στον γκαρντ όταν βγαίνει ψηλά στο pick n'roll με συνέπεια να καθυστερεί την επιστροφή του στην ρακέτα. Ο Γεωργιανός μπορεί να κατεβάζει εξαιρετικά τα χέρια του πάνω στη μπάλα πράγμα που έχουμε επισημάνει αρκετές φορές αλλά δεν πρέπει να εκβιάζει τέτοιες φάσεις. Πρώτο μέλημα είναι η επιστροφή του στην ρακέτα, όχι το κυνήγι του κλεψίματος που αν έρθει είναι κάτι το έξτρα. (δεν θα το έπαιρνα τόσο στα σοβαρά αν δεν έβλεπα το ίδιο στο προχθεσινό ματς με το Ρέθυμνο)
Σε κάθε περίπτωση δεν πλήγωσε τον Ολυμπιακό ο Σερμαντίνι στα λεπτά που έπαιξε. Η άμυνα άρχισε να κάνει νερά από την δεύτερη περίοδο και μετά.
Για παράδειγμα, στο 1:52, το μαρκαρισμένο σουτ του Μος από τη γωνία πάνω σε άμυνα είναι μια επιθυμητή κατάσταση για τον Ολυμπιακό αλλά μετά ο Στράτος Περπέρογλου χάνει ένα ριμπάουντ χωρίς δικαιολογία. Δεν εμπλέκεται σε καμία περιστροφή για να υποθέσεις ότι η τοποθέτηση του είχε άλλη αιτία, απλά δεν κάνει block out.
H επόμενη φάση (2:13) είναι επίσης χαρακτηριστική. Με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι οι περιστροφές του Ολυμπιακού απλά δεν λειτούργησαν ποτέ αλλά η αιτία είναι ότι στο pick n'roll για τον Χάκετ, οι Σλούκας-Χάινς ακολούθησαν και οι δύο το drive βάζοντας την άμυνα σε μια κατάσταση που δεν μπορούσε να αναστραφεί όσο και να έτρεχαν οι υπόλοιποι.
Τελευταία φάση (3.21) που θα πάρω σαν παράδειγμα είναι όταν ο Παπανικολάου χάνει εντελώς την κίνηση του Καραρέτο, δεν παρακολουθεί καν το κόψιμο έχοντας την προσοχή του στο ποστάρισμα του Έζε.
Το παιχνίδι με την Μακάμπι ήταν μια διαφορετική ιστορία...
Αρχή από εκεί που είχα μείνει, το παιχνίδι με την Σιένα.
Τακτικά ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε με δυναμικές εξόδους και flash&recover των ψηλών για ένα ακόμα ματς τα αντίπαλα pick n'roll και η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε το ματς εξαιρετικά στην άμυνα. Η Σιένα δυσκολεύτηκε αρκετά να βρεί διαδρόμους προς το καλάθι, ενώ οι περιστροφές του Ολυμπιακού κούμπωναν σωστά και δεν έδιναν καλά, αμαρκάριστα σουτ για τους "Ιταλούς".
Η πρώτη αρνητική εικόνα σε αυτό το κομμάτι του αγώνα ήταν αρχικά η εμμονή του Γκιόργκι Σερμαντίνι να κυνηγά το κλέψιμο πάνω στον γκαρντ όταν βγαίνει ψηλά στο pick n'roll με συνέπεια να καθυστερεί την επιστροφή του στην ρακέτα. Ο Γεωργιανός μπορεί να κατεβάζει εξαιρετικά τα χέρια του πάνω στη μπάλα πράγμα που έχουμε επισημάνει αρκετές φορές αλλά δεν πρέπει να εκβιάζει τέτοιες φάσεις. Πρώτο μέλημα είναι η επιστροφή του στην ρακέτα, όχι το κυνήγι του κλεψίματος που αν έρθει είναι κάτι το έξτρα. (δεν θα το έπαιρνα τόσο στα σοβαρά αν δεν έβλεπα το ίδιο στο προχθεσινό ματς με το Ρέθυμνο)
Σε κάθε περίπτωση δεν πλήγωσε τον Ολυμπιακό ο Σερμαντίνι στα λεπτά που έπαιξε. Η άμυνα άρχισε να κάνει νερά από την δεύτερη περίοδο και μετά.
Για παράδειγμα, στο 1:52, το μαρκαρισμένο σουτ του Μος από τη γωνία πάνω σε άμυνα είναι μια επιθυμητή κατάσταση για τον Ολυμπιακό αλλά μετά ο Στράτος Περπέρογλου χάνει ένα ριμπάουντ χωρίς δικαιολογία. Δεν εμπλέκεται σε καμία περιστροφή για να υποθέσεις ότι η τοποθέτηση του είχε άλλη αιτία, απλά δεν κάνει block out.
H επόμενη φάση (2:13) είναι επίσης χαρακτηριστική. Με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι οι περιστροφές του Ολυμπιακού απλά δεν λειτούργησαν ποτέ αλλά η αιτία είναι ότι στο pick n'roll για τον Χάκετ, οι Σλούκας-Χάινς ακολούθησαν και οι δύο το drive βάζοντας την άμυνα σε μια κατάσταση που δεν μπορούσε να αναστραφεί όσο και να έτρεχαν οι υπόλοιποι.
Τελευταία φάση (3.21) που θα πάρω σαν παράδειγμα είναι όταν ο Παπανικολάου χάνει εντελώς την κίνηση του Καραρέτο, δεν παρακολουθεί καν το κόψιμο έχοντας την προσοχή του στο ποστάρισμα του Έζε.
Η κακή αμυντική επίδοση της δεύτερης περιόδου είχε να κάνει περισσότερο με ατομικά λάθη που οδήγησαν σε κακή εφαρμογή της αμυντικής τακτικής και λιγότερο με την ίδια την τακτική και αυτό επιβεβαιώθηκε ακόμα και στην τρίτη περίοδο, εκεί που τα μόνα καλάθια που δέχτηκε ο Ολυμπιακός μετά το pick n'roll (...και ύστερα από το καλάθι που δέχτηκε ο Τζος Πάουελ όταν έχασε εντελώς την φάση στα πρώτα λεπτά) ήταν σε ένα isolation του Μπόμπι Μπράουν πάνω στον Σπανούλη και σε κακή αντιμετώπιση του Σερμαντίνι που δεν βγήκε αρκετά για να κόψει το σουτ του Μπράουν από τα πέντε μέτρα.
Το ίδιο σκηνικό σε ένα παιχνίδι που από την αρχή ήταν κλειστό συνεχίστηκε και στην τέταρτη περίοδο με τις λίγες ανορθογραφίες από πλευράς Ολυμπιακού να συμβαίνουν προς το τέλος όταν το ματς πήρε έναν άγριο ρυθμό με την Σιένα να βρίσκει κάποια καλά σουτ και να κατεβάζει την διαφορά.
Αρκετές φορές έχουμε γράψει για τις προσαρμογές που μπορούν να γίνουν μέσα στο ίδιο το ματς και μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να είναι και εδώ. Με το ματς να θέλει 4-5 λεπτά για να λήξει, το ροντέο που ακολούθησε έκανε αδύνατο να βρεθεί η απαιτούμενη συγκέντρωση να τηρηθούν αμυντικές περιστροφές. Ο Ολυμπιακός είχε τον Κάιλ Χάινς στην πεντάδα και θα μπορούσε σε αυτό το διάστημα να αντιμετωπίσει την Σιένα με αλλαγές στην άμυνα αλλά αυτό είναι ένα θέμα που θα το συναντήσουμε και στο τέλος ξανά...
Το παιχνίδι με την Μακάμπι ήταν μια διαφορετική ιστορία...
Γιατί μπορεί στο ματς με την Σιένα να είχαμε καλή ομαδική συμπεριφορά με ατομικά/στιγμιαία λάθη αλλά στο ματς με την Μακάμπι η λάθος εικόνα ήταν ολοκληρωτική στο πρώτο ημίχρονο. Είμαι της άποψης ότι συνήθως δεν φταίει η τακτική αλλά η εκάστοτε εφαρμογή της και η εφαρμογή του Ολυμπιακού στο σχέδιο ήταν απελπιστική. Καταρχήν η πίεση πάνω στη μπάλα ήταν ανύπαρκτη, κυρίως ο Οχαγιόν περνούσε τον προσωπικό του αντίπαλο όποτε ήθελε (...συνήθως τον Σπανούλη) και αυτό δεν υπάρχει αμυντική τακτική να το καλύψει.
Δεύτερο στοιχείο ήταν ότι ακόμα και σε κουμπωμένες περιστροφές, μετά τα closeouts η πίεση των παιχτών του Ολυμπιακού ήταν υποτυπώδης. Παρατηρείστε σε όλα τα βίντεος (αλλά και στα ματς από εδώ και πέρα) πόσο καθοριστικό στην έκβαση του σουτ από μακριά είναι το να ακολουθήσει ο αμυνόμενος ψηλά, πάνω στο σουτ. Ακόμα και στις περιπτώσεις που η άμυνα βγήκε και οι παίχτες του Ολυμπιακού ήταν στις σωστές θέσεις, το σουτ της Μακάμπι αντιμετωπιζόταν χαλαρά...οι σουτέρ των Ισραηλινών βρήκαν ρυθμό και ευστόχησαν αρκετές φορές στο πρώτο ημίχρονο.
Ένα τρίτο στοιχείο στο ίδιο διάστημα ήταν κάποια αστεία καλάθια που δέχτηκε η ομάδα μετά από επαναφορές στη baseline. Δεν θα πω για άμυνες ζώνης που συνηθίζουν να παίζουν προπονητές σε τέτοιες καταστάσεις ειδικά όταν το χρονόμετρο δείχνει κάτω από 10'' αλλά τουλάχιστον οι αλλαγές σε κάθε σκριν όταν το παραμικρό ξεμαρκάρισμα οδηγεί σε καλάθι είναι μια προσαρμογή που μπορεί να γίνει.
Στο δεύτερο ημίχρονο δεν θα σταθώ πολύ...απλά η θέληση του Ολυμπιακού, η πίεση που άσκησε στη μπάλα, το γεγονός ότι κυνήγησε κάθε σουτ του αντιπάλου αρκούσε για να γυρίσει το ματς χωρίς πάντως το επιθυμητό αποτέλεσμα στο τέλος. Καμία τακτική δεν μπορεί να είναι σωστή όταν δεν γίνονται αυτονόητα πράγματα στην άμυνα, αν οι παίχτες δεν έχουν την παραμικρή συγκέντρωση στο ματς.
Ο Ολυμπιακός δεν προβληματίστηκε και πάλι από περιστροφές σε hedgeout, o Γιώργος Μπαρτζώκας ξεπατίκωσε την περσινή τακτική του Ντούντα αφήνοντας τον ψηλό πίσω στα σκρινς πάνω στον Μπο Μακάλεμπ ενώ καλή δουλειά έκανε και ο Γκιόργκι Σερμαντίνι πάνω στα drives του Αμεικανοσκοπιανού. Η συνηθισμένη στραβή πινελιά αυτή τη φορά ήταν η αντιμετώπιση στα pin down σκρινς που η Φενέρ έστηνε για τον Ομέρ Ονάν. Ο Ολυμπιακός παρέμεινε σε όλο το ματς χωρίς σχέδιο στην άμυνα του σε αυτές τις φάσεις και είναι τυχερός που δεν του κόστισε στο τέλος. Την μία (φάση 0:05) ο Πρίντεζης αλλάζει και πάει να πέσει στον γοργοπόδαρο γκαρντ της Φενέρ και την άλλη (1:40) ο Ονάν σούταρε ανενόχλητος. Ούτε αλλαγή, ούτε καλό σπάσιμο των σκρινς από τον προσωπικό αντίπαλο του Τούρκου πράγμα που έδειχνε ότι είχαμε αφεθεί στην τύχη μας στις συγκεκριμένες φάσεις.
Το σημαντικότερο είναι ότι η ομάδα παρουσιάστηκε και πάλι χωρίς ενέργεια (χαρακτηριστικά τα 0 επιθετικά ριμπάουντς σε προχωρημένο στάδιο του ματς) και με το γνωστό ράθυμο στυλ στα close outs γεγονός που δυσκόλευε την όποια τακτική αμυντική προσέγγιση στο παιχνίδι.
Ένα καλό παράδειγμα τακτικής προσαρμογής (σαν αυτή που λέγαμε για το τελευταίο πεντάλεπτο με της Σιένα ή τις επαναφορές με την Μακάμπι) μας έδωσε απρόσμενα σχεδόν το παιχνίδι με το Ρέθυμνο. Τα πολλά σουτ από μακριά των παιχτών του Ρεθύμνου, ακόμα και μετά από μια πάσα, ήταν η αφορμή για την επιστροφή έστω για 5-6 λεπτά στην άμυνα με αλλαγές μετά από αρκετούς μήνες, αλλά το αποτέλεσμα έδειξε ότι αν το προπονητικό σταφ παρουσιάζεται πιο ευέλικτο μόνο κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε. Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι ο Ολυμπιακός είχε σε αυτό το διάστημα τον Κάιλ Χαινς μέσα, προυπόθεση απαραίτητη για αυτή την άμυνα, και αρκετά φάουλς για να δώσει πάνω στα μισματς που θα προέκυπταν πράγμα που έκανε επιτυχημένα.
27-28-26-27-28-28-29
Είναι τα λεπτά συμμετοχής του Έισι Λο στα παιχνίδια της Ευρώπης μετά τον τραυματισμό του Βαγγέλη Μάντζαρη. (εξαίρεση τα 12 στο παιχνίδι με τη Φενέρ στο ΣΕΦ που όμως ο Λο αποβλήθηκε με ντισκαλιφιέ)
Τα λεπτά γίνονται ακόμα περισσότερα αν συνυπολογίσουμε ότι και στην Α1 ο χρόνος συμμετοχής του είναι αρκετός, με κορυφαίο παράδειγμα τα 32 στο ματς με τον Κολοσσό στο ΣΕΦ και τα συγκρινούμε με τα 17,3 που έπαιζε στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας με τον Μάντζαρη παρόντα.
Τι πρέπει να κάνει ο Λο όμως;
-Να κυνηγήσει τους διάφορους Ναβάρο, Μπόμπι Μπράουν, Μακάλεμπ σε όλα αυτά τα λεπτά.
-Να σκοράρει γύρω στους 10 πόντους.
-Να είναι ο δεύτερος πόλος στην δημιουργία ελαχιστοποιώντας τα λάθη.
Μετά το αρχικό ξέσπασμά του όμως η απόδοση του Λο έχει αρχίσει να φθίνει. Και τα τρία αυτά στοιχεία που περιέγραψα παραπάνω δεν τα ζητάμε ούτε από τον Σπανούλη, ούτε τα ζητούσαμε από τον Μάντζαρη πριν.
Η πτώση της απόδοσης του Λο σε συνδυασμό με την αύξηση του χρόνου και των αρμοδιοτήτων του με προβληματίζει σε σημείο να φοβάμαι ότι δεν θα αντέξει. Νομίζω ότι είναι καιρός ο κόουτς Μπαρτζώκας να προλάβει το κακό εντάσσωντας περισσότερο στο rotation έναν από τους Κατσίβελη/Πέρκινς.
Προσωπικά θα έβρισκα καλή ιδέα να ξεκινάει στην πεντάδα κιόλας ο εκλεκτός (μεταξύ Κατς και Πέρκινς εννοώ) απεγκλωβίζοντας τον Λο λίγο από την υποχρέωση να κυνηγά από τα αποδυτήρια τον καλύτερο γκαρντ του αντιπάλου και για έναν ακόμα λόγο...Να παίρνει καλύτερο ρυθμό μέσα στο παιχνίδι και επιθετικά, καλύτερο feeling της κατάστασης. Ακόμα και ο Πέρκινς που για παράδειγμα κάνει αχρείαστα φάουλς, αν ξεκινά τότε θα είναι στην αρχή της περιόδου και δεν θα κοστίσουν βολές. Και η όποια έξτρα ενέργεια θα φέρει ο νεοεισερθών καλοδεχούμενη θα είναι επίσης.
Για να απαντήσω στο ερώτημα της εισαγωγής το μόνο κέρδος του "ζην επικινδύνως" που βιώνει φέτος ο Ολυμπιακός είναι ότι ψήνεται σε καταστάσεις, μαθαίνει να διαχειρίζεται την πίεση του, ενώνεται σαν ομάδα, παίζει τελικούς. Όμως ακόμα και οι πιο σκληροί όταν παίζουν συνεχώς με τη φωτιά στο τέλος θα καούν αρά θα χρειαστεί σιγά-σιγά τα πράγματα να μπουν σε μια καλύτερη σειρά.
Η σαφήνεια στην στρατηγική (πχ. περίπτωση Ονάν), οι προσαρμογές που θα χρειαστούν (αλλαγές στην άμυνα σε καθορισμένα σημεία), η ενέργεια και η συγκέντρωση (περίπτωση κακών blockouts στα αμυντικά ριμπάουντς) είναι οι τομείς που πληγώνουν την ομάδα ακόμα και τώρα που έχει προοδεύσει σημαντικά στην εφαρμογή της κύριας άμυνας που αντιμετωπίζει τα pick n'roll των αντιπάλων. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες θα είναι δύσκολο να διορθωθούν με μια μόνο μολυβιά όσο μικρές και να μοιάζουν αλλά όλα αυτά μου δίνουν την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός είναι κοντά, πολύ κοντά, στην ολική επαναφορά του σαν ομάδα, μα ταυτόχρονα και άλλο τόσο μακριά. Τα πάντα συνεχίζουν να περνάνε από το χέρι μας πάντως.
υγ: Πριν λίγες μέρες το παρόν μπλογκ έκλεισε τον ένα χρόνο λειτουργίας και θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους μας διαβάζετε καθημερινά.
υγ2: Το ίδιο ευχαριστώ όσους συμμετείχαν εδώ με κείμενα τους αφιερώνοντας κόπο και χρόνο: τον Sacarame, τον Weekendman, τον Rod Higgins, τον Duncan21, τον T.W.Is.M, τον GGusername.Ευχαριστώ επίσης τον Dude γιατί η πρόθεση μετράει!
Eιδική μνεία στον pistol pete για την τιμή που μου έκανε να γράψει κάτι ολοκληρωμένο εδώ μέσα!
υγ3: Πραγματικά χαίρομαι όταν κοιτώντας τα στατς βλέπω ανθρώπους να έχουν μπει εδώ μέσα κάνοντας την google αναζήτηση "Ανατόλι Ζουρπένκο" για παράδειγμα. Ότι καλύτερο για αφιερωματικό κυρίως μπλογκ...