My way or the highway

Το my way or the highway σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ότι ή το κάνεις με τον δικό μου τρόπο ή απλά σπάσε  (take the hihgway=get out of here, π.χ get in your car and drive it down highway far away from here).

Όχι το θέμα μου δεν είναι να κάνω μαθήματα Αγγλικών αν και θα ήταν ασορτί με τον τόπο διεξαγωγής του φετινού τόπου του προσκυνήματος στον πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακό, δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο γι'αυτό άλλωστε, ούτε θέλω να αποδώσω tribute στον Frank Sinatra. Απλά   προσπαθώντας να βρω έναν τίτλο για αυτό που θα γράψω για όσα έκανε ο Ολυμπιακός στο φάιναλ φορ του Λονδίνου είναι η πρώτη φράση που μου ήρθε στο μυαλό, το έκανε με τον δικό του τρόπο αλλιώς δεν θα είχε την ίδια μαγεία.

Ποιος είναι αυτός ο τρόπος;

Καταρχήν το σενάριο...Λες και έγινε επίτηδες αυτό το -17. Για να δώσει λίγο στυλ στην επικράτηση και για να έχουμε να λέμε ότι σε δύο σερί τελικούς επιστρέψαμε από το -19 και το -17. Να δώσει ακόμα πιο επικούς τόνους σε αυτές τις κατακτήσεις. Διαβάζω στο ίντερνετ και μου κάνει εντύπωση που αρκετοί ζορίστηκαν πολύ στο 27-10...ελάτε ρε...αφού το ξέραμε ότι θα γυρίζαμε.

Το ροντέο ματς...Έχω ξαναγράψει φέτος ότι σε ματς που ξεφεύγει από το κανονικό, σε ματς ψυχής και καρδιάς δεν χάνουμε από κανέναν. Και έτσι είναι...Το να σε κυνηγάνε οι δύο καλύτεροι chase down blockers της Ευρώπης ταυτόχρονα στην ίδια φάση όπως τον Μίροτιτς είναι ικανό να σου προξενήσει εφιάλτες και να κάνεις παρέα στις αυπνίες του αγαπημένου Μίλος για 2-3 μήνες. Ο Χάινς με τον Άντιτς έδειραν αλύπητα τους ψηλούς της ΤΣΣΚΑ και της Ρεάλ, ο Κάιλ έκανε και τη συνηθισμένη βουτιά προς το τέλος του ματς. Ο Λο και ο Σπανούλης όταν η μπάλα καίει είναι οι καλύτεροι παίχτες στην Ευρώπη, όχι ότι δεν είναι το καλύτερο δίδυμο γκαρντ γενικά.

Οι δυνατές highlight στιγμές...Πέρσι ήταν το πεταχτάρι του Πρίντεζη και η γλώσσα του Σπανούλη στους τελικούς της Α1. Φέτος η τάπα του Χάινς στον Μίροτιτς, το μοναδικό κρεσέντο και πάλι του Σπανούλη με τα 3 τρίποντα και το κερασάκι στο τέλος. Eυχαριστούμε που κάνετε ευκολότερη την ζωή των απανταχού video makers!

Αυτό που άλλαξε σε σχέση με πέρσι ήταν το σοκ και δέος που προκάλεσε ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο. Με συνολική διαφορά 29 πόντων στα δύο ματς, πρώτα στραγγάλισε την ΤΣΣΚΑ αφήνοντας την στους 52 στον ημιτελικό και μετά τρύπησε από παντού με 100 την Ρεάλ. Σε παιχνίδι λίγων κατοχών την πρώτη φορά και υψηλού ρυθμού τη δεύτερη ο Ολυμπιακός έδωσε την εντύπωση ότι 80 και 100 λεπτά να διαρκούσε το κάθε ματς αυτά δεν θα αρκούσαν για να χάσει. Η τρομοκρατία στο Λονδίνο του 2013 ήταν μια από τις μεγαλύτερες, μια από τις πιο dominant παραστάσεις που έχουν γίνει ποτέ σε φάιναλ φορ, μόνο που τώρα ήταν και back to back. Και η Ζαλγκίρις το '99 έκανε περίπατο αλλά ήταν για μία και μοναδική φορά. Ψυχρά και αντικειμενικά ο Ολυμπιακός του 2011-2013 είναι μέσα στις καλύτερες 4-5 ομάδες στην ιστορία των φάιναλ φορ παρέα με την Γιουγκοπλάστικα του Κούκοτς και του Ράτζα, τον Ολυμπιακό των 90ς των τριών τελικών σε τέσσερα χρόνια, της ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα, του Παναθηναικού του Ομπράντοβιτς, της Μακάμπι του Γκέρσον και βάλτε εσείς την σωστή σειρά. Και το ωραίο είναι ότι οι άλλοι έχουν κάνει τον κύκλο τους, ο τωρινός  Ολυμπιακός μπορεί να είναι εδώ για πολύ καιρό ακόμα...

Δεν γινόταν να χάσει ο Ολυμπιακός...

Η καρδιά του πρωταθλητή είναι μια έννοια όχι συγκεκριμένη, που υπάρχει μεν αλλά δεν μπορείς να την ορίσεις, απλά νοιώθεις, ο Ολυμπιακός έδειξε ακριβώς τι σημαίνει και αυτό το αθλητικό κλισέ έχοντας ένα κάρο παίχτες που μόλις δυσκολεύουν τα πράγματα αυτοί γίνονται δύο φορές καλύτεροι από ότι είναι κανονικά και υπάρχουν πολλά παραδείγματα για αυτό. 

Ο Έισι Λο από την στιγμή που έφυγε ο Βαγγέλης Μάντζαρης απέδειξε ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε ανάγκη κανέναν Πάργκο, κανέναν Κουίν ή Χοτζ γιατί αυτός μπορεί να είναι τα πάντα, ότι ακριβώς χρειάζεται η ομάδα σε κάθε ματς, και ο καλύτερος αμυντικός και ο ηγέτης και ο άνθρωπος που κρατάει τα γκέμια, και...και...και. Το ίδιο ο Κώστας Σλούκας που σε σύγκριση με 1,5 χρόνο πριν είναι λες και έχει ανέβει τρία επίπεδα συνολικά σαν παίχτης, ευχαριστούμε Ντούντα και γι'αυτό. Ο Στράτος Περπέρογλου, τον οποίο προσωπικά δεν πίστεψα από το ξεκίνημα και ας μην έχω γράψει λέξη ποτέ, ήταν τελικά η ένεση ποιότητας που είχε ανάγκη η ομάδα και ένας από τους βασικότερους λόγους που η επίθεση μας σε σετ παιχνίδι έχει γίνει πολύ καλύτερη από ότι πέρσι. Ο Χάινς και ο Άντιτς που όταν χρειάζεται τρώνε παιδιά κάτω από τα καλάθια, ο Σερμαντίνι και ο Πάουελ που έχουν βοηθήσει πολύ μέσα στη χρονιά, ο Δημήτρης Κατσίβελης που πήρε όλα τα σκαλπ από την ώρα που μπήκε στο rotation. Ο Βαγγέλης Μάντζαρης που δεν ήταν εκεί φέτος αλλά αν ήταν δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για αυτά που θα έκανε. Ο Γιώργος Πρίντεζης που την μία μέρα ζητάει νέα μέση και την άλλη ρίχνει 26 στο κεφάλι της Εφές και ο Κώστας Παπανικολάου που μας κράτησε όρθιους πολλές στιγμές φέτος. Και φυσικά ο Βασίλης Σπανούλης...

Το χθεσινό παιχνίδι ήταν ένα ακόμα δείγμα κλασσικού Ολυμπιακού.

Η λογική τακτική με τον κοντό να περνά πίσω από το σκριν του Γιουλ δεν πήγε καθόλου στο ξεκίνημα, το δίδυμο Πρίντεζης-Πάουελ για μια ακόμα φορά δεν ταίριαξε, οι επιστροφές δεν ήταν καλές και πάλι και το σημαντικότερο: η πίεση στην μπάλα ήταν υποτυπώδης. Πολλά από αυτά ήταν προβλήματα που συναντήσαμε αρκετές φορές μέσα στη φετινή σεζόν. Ποιος μπορεί να μιλήσει για αυτά όταν η ομάδα τα διορθώνει όλα μεμιάς μέσα σε λίγα λεπτά όμως;

Η προσέγγιση στον Γιουλ άλλαξε σωστά πολύ γρήγορα, ο Πάουελ πάρκαρε στον πάγκο γιατί δεν ήταν το ματς του και οι Χάινς-Άντιτς σκέπασαν τα καλάθια, οι Κατσίβελης και Σλούκας έβγαλαν τα συκώτια των περιφερειακών της Ρεάλ δείχνοντας για μια ακόμα φορά ότι αν υπάρχει ενέργεια και συγκέντρωση η ομάδα είναι ικανή να παίξει άμυνα καλύτερη και από πέρσι. Ο Ολυμπιακός είχε χάσει μόνο 1 αμυντικό ριμπάουντ στο πρώτο ημίχρονο (με 10 δικά του αμυντικά) πράγμα που έδειχνε ότι η προσέγγιση του ματς ήταν σωστή, το μόνο που έλειπε ήταν να μπει και ο Σπανούλης μέσα στο ματς. Όταν έγινε και αυτό με τον Μπιλ να καταλαβαίνει ότι η Ρεάλ του έδινε το σουτ θέλοντας να του κλείσει τους διαδρόμους για drive η σεμνή τελετή είχε τελειώσει.

Στην πραγματικότητα ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά το ρεσιτάλ απόλυτου σχεδιασμού/προετοιμασίας αγώνα που έκανε την Παρασκευή, χθες έδειξε ότι μπορεί να είναι το ίδιο καθοριστικός και στην ευελιξία, στον ανασχεδιασμό μέσα στο παιχνίδι. Πολλοί έχουν σταθεί σήμερα στα περί απώλειας της πίεσης μόλις φθάσαμε στο Final Four όμως η εικόνα του κόουτς έχει αλλάξει από πριν. Στην σειρά με την Εφές παρέμεινε ψύχραιμος ακόμα και στο -15 χειροκροτώντας τους παίχτες στα άστοχα σουτ του πρώτου ημιχρόνου και επιμένοντας στην ίδια σωστή τακτική θυμίζω. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μπαρτζώκας εξελίχθηκε μέσα στη χρονιά. Ψυχολογικά αποπνέει σιγουριά, καμία σχέση με την εικόνα της αρχής. Έδειξε ότι για αυτό που εκείνος πιστεύει ότι είναι το καλό της ομάδας μπορεί να κάνει τα πάντα όταν άφησε έξω τον Σπανούλη με την Εφές. Δοκίμασε πράγματα, ανακάτεψε σε αρκετά ματς, άλλοτε τρία γκαρντς άλλοτε με σχήματα με Παπ-Πέρπε στα φόργουορντς, ενεργοποίησε τον Δημήτρη Κατσίβελη ανοίγοντας το rotation στα γκαρντς.

Εκεί που δικαιώθηκε απόλυτα (και εγώ μαζί του μάλλον...χεχε...) είναι στην αμυντική τακτική, πήρε το Ευρωπαικό με hedge out όταν όλη η οικουμένη ήθελε να το αλλάξει σε κάτι πιο κοντινό στα περσινά. Στην πραγματικότητα και αυτός πήρε το Ευρωπαικό με τον δικό του τρόπο εφοδιασμένος απλά με την εμπειρία που απέκτησε κατά την διάρκεια της χρονιάς.

To my way των αδερφών Αγγελόπουλων εκφράστηκε δια στόματος Γιώργου Αγγελόπουλου με τον πιο ευθύ τρόπο χθες: "το κάναμε με τον δικό μας τρόπο, με αυτόν που θέλαμε, με αυτόν που μας άξιζε".  Και αφού είναι ο δικός τους τρόπος τότε απλά περιμένω να συνεχίσουν με την ίδια τρέλα.
Η πορεία του Ολυμπιακού φέτος στην Ευρωλίγκα είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα πράγμα αναμενόμενο, μπορεί να είχε συνολικά και λίγο χειρότερο μπάσκετ από ότι περιμέναμε μέσα στη χρονιά αν και το τέλος μας αντάμειψε και σε αυτόν τον τομέα. Οι κλειστές πόρτες και τα πράγματα που ειπώθηκαν μεταξύ όλης της ομάδας μέσα στη χρονιά, ένα γεγονός για το οποίο αναφέρθηκαν αρκετές φορές οι πρόεδροι αυτήν την εβδομάδα από το Λονδίνο, εκτός ότι φέρνει μνήμες '97 μας δίνει και το καλύτερο εχέγγυο για την συνέχεια αυτής της ομάδας που ακόμα δεν έχει πιάσει το ταβάνι της και αυτό είναι κάτι πολύ πιο τρομακτικό και από τον Ολυμπιακού του Λονδίνου ακόμα.