Πρόβα Final Four
Ο Ολυμπιακός θα πάει στην πόλη και στο γήπεδο που θα διεξαχθεί το φετινό Final Four και η αντίπαλος του, η Αρμάνι Μιλάνο, είναι μια ομάδα που μπορεί να χαρακτηριστεί πολυτροπαιούχα μετρώντας 25 Πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα Ιταλίας, 3 Ευρωπαικά πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα Κυπελλούχων, 2 Κύπελλα Κόρατς και 1 Διηπειρωτικό.
Ένα μικρό tip στην ιστορία της ομάδας είναι ακόμα ότι κέρδισε και το πρώτο φάιναλ φορ της Ιστορίας της Ευρωλίγκα στην Γάνδη το 1988 κάτι που μάλλον θα θυμούνται καλά οι φίλοι του Άρη τον όποιο νίκησε στον ημιτελικό η τότε Τρέισερ Μιλάνο του Μπομπ Μάκαντου και του Ντίνο Μενεγκίν.
Δυστυχώς όμως για την Ολύμπια Μιλάνο (όπως είναι το κανονικό όνομα της ομάδας) χωρίς τους κατά καιρούς χορηγούς το παρόν δεν είναι ανάλογα λαμπρό, με την ομάδα του Μιλάνου να ξεκινάει συνήθως με φιλοδοξίες χωρίς στο τέλος να έχει τους αντίστοιχους τίτλους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία τρόπαιά της είναι το νταμπλ του 1996 με προπονητή τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς και δίδυμο ξένων τους Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Ρολάντο Μπλάκμαν σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ακόμα οι κοινοτικοί ως επιπλέον ξένοι.
Και όμως την περσινή περίοδο, παρόλο το αγωνιστικό χάος που επικρατούσε στην ομάδα, με τον Σέρτζιο Σκαριόλο να μην μπορεί να σταθεροποιήσει την κατάσταση, οι προϋποθέσεις ήταν αρκετά ευνοϊκές για τη Μιλάνο ώστε να οδηγήσουν στην αποκαθήλωση της Σιένα με το Final Eight του Κυπέλλου Ιταλίας να διεξάγεται στο σπίτι της και έχοντας την ευκαιρία να αποκλείσει με πλεονέκτημα έδρας στα προημιτελικά του πρωταθλήματος την Σιένα.
Προϋποθέσεις όμως που και πάλι δεν μεταφράστηκαν σε τίτλους πρώτα με τη συντριβή από την Βαρέζε για το κύπελλο και έπειτα με τον αποκλεισμό με 3-4 στους προημιτελικούς του πρωταθλήματος από τη Μοντεπάσκι.
Όλα αυτά έδωσαν την αφορμή για να αλλάξουν κάποια πράγματα και πάλι….
Ένα μικρό tip στην ιστορία της ομάδας είναι ακόμα ότι κέρδισε και το πρώτο φάιναλ φορ της Ιστορίας της Ευρωλίγκα στην Γάνδη το 1988 κάτι που μάλλον θα θυμούνται καλά οι φίλοι του Άρη τον όποιο νίκησε στον ημιτελικό η τότε Τρέισερ Μιλάνο του Μπομπ Μάκαντου και του Ντίνο Μενεγκίν.
Δυστυχώς όμως για την Ολύμπια Μιλάνο (όπως είναι το κανονικό όνομα της ομάδας) χωρίς τους κατά καιρούς χορηγούς το παρόν δεν είναι ανάλογα λαμπρό, με την ομάδα του Μιλάνου να ξεκινάει συνήθως με φιλοδοξίες χωρίς στο τέλος να έχει τους αντίστοιχους τίτλους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία τρόπαιά της είναι το νταμπλ του 1996 με προπονητή τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς και δίδυμο ξένων τους Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Ρολάντο Μπλάκμαν σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ακόμα οι κοινοτικοί ως επιπλέον ξένοι.
Και όμως την περσινή περίοδο, παρόλο το αγωνιστικό χάος που επικρατούσε στην ομάδα, με τον Σέρτζιο Σκαριόλο να μην μπορεί να σταθεροποιήσει την κατάσταση, οι προϋποθέσεις ήταν αρκετά ευνοϊκές για τη Μιλάνο ώστε να οδηγήσουν στην αποκαθήλωση της Σιένα με το Final Eight του Κυπέλλου Ιταλίας να διεξάγεται στο σπίτι της και έχοντας την ευκαιρία να αποκλείσει με πλεονέκτημα έδρας στα προημιτελικά του πρωταθλήματος την Σιένα.
Προϋποθέσεις όμως που και πάλι δεν μεταφράστηκαν σε τίτλους πρώτα με τη συντριβή από την Βαρέζε για το κύπελλο και έπειτα με τον αποκλεισμό με 3-4 στους προημιτελικούς του πρωταθλήματος από τη Μοντεπάσκι.
Όλα αυτά έδωσαν την αφορμή για να αλλάξουν κάποια πράγματα και πάλι….
Με το δίδυμο των Eλλήνων Φώτση και Μπουρούση να φεύγει μαζί με τους Μαρκές Γκριν, Χαίρστον, Μπρέμερ, Μπαζίλε, Τζιανκέτι, Ραντόσεβιτς, Μενσά Μπονσού και τον Σκαριόλο να αντικαθίσταται από τον νταμπλούχο στην Ιταλία την σεζόν 2012-2013 Λούκα Μπάνκι ξεκίνησε ο σχεδιασμός για τους Μιλανέζους. Όμως ο πρώην προπονητής της Μοντεπάσκι δεν ήρθε μόνος του από την Σιένα αλλά έφερε μαζί του και τους Ντέιβιντ Μος, Κριστιάν Κάνγκουρ, αλλά εσχάτως και τον Ντάνιελ Χάκετ εκμεταλλευόμενος την οικονομική δυσπραγία της Μοντεπάσκι προσπαθώντας να εισάγει με αυτόν τον τρόπο πνεύμα πρωταθλητισμού στην πρωτεύουσα της μόδας.
Όλα αυτά συμπλήρωσαν το παζλ των πολλών μεταγραφών που έγιναν αν λάβουμε υπόψη και τον ερχομό των Κέρτις Τζέρελς, Σαμάρντο Σάμουελς, Άντζελο Τζίλι, Σι Τζέι Γουάλας, Μπρούνο Τσερέλα, Μαρκίς Χέινς αλλά και του Γκάνι Λαβάλ που αφού δεν βρήκε θέση στο ΝΒΑ αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία ξανά.
Όλα αυτά συμπλήρωσαν το παζλ των πολλών μεταγραφών που έγιναν αν λάβουμε υπόψη και τον ερχομό των Κέρτις Τζέρελς, Σαμάρντο Σάμουελς, Άντζελο Τζίλι, Σι Τζέι Γουάλας, Μπρούνο Τσερέλα, Μαρκίς Χέινς αλλά και του Γκάνι Λαβάλ που αφού δεν βρήκε θέση στο ΝΒΑ αποφάσισε να επιστρέψει στην Ιταλία ξανά.
Ο μέχρι τώρα απολογισμός πάντως δεν μοιάζει εντυπωσιακά διαφορετικός από άλλες χρονιές και αυτό όχι μόνο εξαιτίας της κακής πρεμιέρας του top-16 στο ΟΑΚΑ αφού με 5 κίτρινα φύλλα αγώνα η Αρμάνι είναι μόλις 5η στο Ιταλικό πρωτάθλημα έστω και με μόνο 1 νίκη απόσταση από την τριάδα των πρωτοπόρων.
Στη πρώτη φάση της Ευρωλίγκα δε, πήρε την δεύτερη θέση με ισοσκελισμένο απολογισμό 5 νικών και 5 ηττών, εκμεταλλευόμενη την δύναμη της έδρας της και την αδυναμία των υπόλοιπων (πλην Ρεάλ) ομάδων του ομίλου.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της φετινής Αρμάνι δείχνει να είναι ο ατομισμός που επιδεικνύει στο παιχνίδι της με την αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό να είναι αντικατοπτρισμός ολόκληρης της σεζόν συμπυκνωμένος σε ένα ματς.
Σίγουρα μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες για τους Ιταλούς που δεν είχαν και λίγες απουσίες όλο αυτό το διάστημα με τους Σάμουελς, Τζίλι, Κανγκούρ, Τσερέλα, Κιότι και Μος να χάνουν κάποια ματς στην πρώτη φάση των ομίλων, τον Λαβάλ να ενσωματώνεται μόλις στην 4η αγωνιστική και τον Χάκετ να δίνει το πρώτο ευρωπαϊκό του ματς στα κόκκινα μόλις την Πέμπτη που μας πέρασε.
Αλλά ακόμα και πλήρης να ήταν η Αρμάνι, ο όμιλος μοιάζει αρκετά δύσκολος για να περάσουν στα προημιτελικά έστω και ως τέταρτοι κάνοντας πιο πιθανό το σενάριο να είναι θεατές στο Final Four που θα γίνει στο σπίτι τους.
Βέβαια κακά τα ψέματα, παρά το ταλέντο που βρίσκεται στο ρόστερ, ο πρωταρχικός στόχος τους είναι να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι εντός συνόρων και σε δεύτερο πλάνο να είναι ανταγωνιστικοί με τα θηρία του top-16.
Στη πρώτη φάση της Ευρωλίγκα δε, πήρε την δεύτερη θέση με ισοσκελισμένο απολογισμό 5 νικών και 5 ηττών, εκμεταλλευόμενη την δύναμη της έδρας της και την αδυναμία των υπόλοιπων (πλην Ρεάλ) ομάδων του ομίλου.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της φετινής Αρμάνι δείχνει να είναι ο ατομισμός που επιδεικνύει στο παιχνίδι της με την αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό να είναι αντικατοπτρισμός ολόκληρης της σεζόν συμπυκνωμένος σε ένα ματς.
Σίγουρα μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες για τους Ιταλούς που δεν είχαν και λίγες απουσίες όλο αυτό το διάστημα με τους Σάμουελς, Τζίλι, Κανγκούρ, Τσερέλα, Κιότι και Μος να χάνουν κάποια ματς στην πρώτη φάση των ομίλων, τον Λαβάλ να ενσωματώνεται μόλις στην 4η αγωνιστική και τον Χάκετ να δίνει το πρώτο ευρωπαϊκό του ματς στα κόκκινα μόλις την Πέμπτη που μας πέρασε.
Αλλά ακόμα και πλήρης να ήταν η Αρμάνι, ο όμιλος μοιάζει αρκετά δύσκολος για να περάσουν στα προημιτελικά έστω και ως τέταρτοι κάνοντας πιο πιθανό το σενάριο να είναι θεατές στο Final Four που θα γίνει στο σπίτι τους.
Βέβαια κακά τα ψέματα, παρά το ταλέντο που βρίσκεται στο ρόστερ, ο πρωταρχικός στόχος τους είναι να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι εντός συνόρων και σε δεύτερο πλάνο να είναι ανταγωνιστικοί με τα θηρία του top-16.
Οι πρωταγωνιστές και στηρίγματα της ομάδας σε αυτό το δύσκολο ευρωπαϊκό έργο είναι οι Nάντο Τζεντίλε και Κιθ Λάνγκφορντ με τον Τζεντίλε να είναι πρώτος σε ποσταρίσματα, καταστάσεις fast break και στα ατομικά σουτ αποτελώντας ταυτόχρονα τον καλύτερο pick n roll δημιουργό και τον Λάνγκφορντ να είναι ο ικανότερος slasher της ομάδας εκτελεστικά και δημιουργικά.
Και οι δύο ψάχνουν σουτ μετά από τρίπλα με σκριν πάνω στη μπάλα με τον Ιταλό να παίρνει περισσότερο σουτ μέσης απόστασης όταν υπάρχει πικ και τον Λάνγκφορντ να δοκιμάζει και τρίποντο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Και οι δύο ψάχνουν σουτ μετά από τρίπλα με σκριν πάνω στη μπάλα με τον Ιταλό να παίρνει περισσότερο σουτ μέσης απόστασης όταν υπάρχει πικ και τον Λάνγκφορντ να δοκιμάζει και τρίποντο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Σε κάθε περίπτωση οι θέσεις 2 και 3 βρίσκονται σε καλό δρόμο για την Μιλάνο με την άμυνα, τα σουτ του Μος από την γωνία και το παιχνίδι του με πλάτη να είναι ένα καλό συμπληρωματικό πακέτο την ώρα που ο Τσερέλα έρχεται κυρίως για να αυξήσει την αμυντική πίεση στην αντίπαλη ομάδα εξασφαλίζοντας (μαζί με τον Μος) πιο αμυντικογενείς λύσεις από τους Λάνγκφορντ και Τζεντίλε που τα δυνατά τους σημεία είναι κυρίως στο επιθετικό κομμάτι.
Η Αρμάνι όμως δεν φρόντισε να κάνει τις καλύτερες δυνατές επιλογές στην θέση του πλέι-μεικερ και ας είχε στα πόδια της τους Μαικ Γκριν και Τζόρνταν Τείλορ που κάνανε μάγκες τους Ντάνστον και Λαβάλ αντίστοιχα στο περσινό Ιταλικό πρωτάθλημα ή ακόμα και τον Ράγκλαντ που παραλίγο να οδηγήσει την 7η στην κανονική περίοδο Καντού του Τρινκιέρι στον τελικό.
Η Αρμάνι όμως δεν φρόντισε να κάνει τις καλύτερες δυνατές επιλογές στην θέση του πλέι-μεικερ και ας είχε στα πόδια της τους Μαικ Γκριν και Τζόρνταν Τείλορ που κάνανε μάγκες τους Ντάνστον και Λαβάλ αντίστοιχα στο περσινό Ιταλικό πρωτάθλημα ή ακόμα και τον Ράγκλαντ που παραλίγο να οδηγήσει την 7η στην κανονική περίοδο Καντού του Τρινκιέρι στον τελικό.
Αντί λοιπόν για κάποιον από αυτούς προχώρησε στην απόκτηση των Τζέρελς και Χέινς, με τον Χέινς να θυμόμαστε πως δεν μπόρεσε να κάνει την διαφορά ως νατουραλιζέ στην Εθνική Γεωργίας και να έχει αποχωρήσει ήδη από την Μιλάνο και τον Τζέρελς να είναι μια περίπτωση όχι πολύ καλή δημιουργικά παίζοντας κυρίως για τον εαυτό του μένοντας μόλις τρίτος στην δημιουργία πίσω από Τζεντίλε και Λάνγκφορντ.
Το κακό είναι ότι ο Αμερικάνος δεν έχει καν διψήφιο μέσο όρο στους πόντους αναγκάζοντας τον Μπάνκι να ξεκινήσει βασικό στην πρεμιέρα του top-16 τον φρέσκο στην ομάδα Χάκετ, χρησιμοποιώντας τον μάλιστα περισσότερο χρόνο από τον Τζέρελς, δείχνοντας έτσι την μη εμπιστοσύνη και εκτίμηση του για την μέχρι τώρα απόδοση του Αμερικάνου.
Τα φτωχά όμως στατιστικά των δύο γκαρντς στις πάσες τις προηγούμενες χρονιές έπρεπε να τον είχαν προειδοποιήσει επαρκώς και ας θυμήθηκε ο Χέινς να κάνει μεγάλη εμφάνιση με την φανέλα της Σιένα σκοράροντας 24 πόντους και μοιράζοντας 6 ασσίστ την Κυριακή που μας πέρασε ύστερα από το διάστημα μετριότητας στο Μιλάνο.
Το κακό είναι ότι ο Αμερικάνος δεν έχει καν διψήφιο μέσο όρο στους πόντους αναγκάζοντας τον Μπάνκι να ξεκινήσει βασικό στην πρεμιέρα του top-16 τον φρέσκο στην ομάδα Χάκετ, χρησιμοποιώντας τον μάλιστα περισσότερο χρόνο από τον Τζέρελς, δείχνοντας έτσι την μη εμπιστοσύνη και εκτίμηση του για την μέχρι τώρα απόδοση του Αμερικάνου.
Τα φτωχά όμως στατιστικά των δύο γκαρντς στις πάσες τις προηγούμενες χρονιές έπρεπε να τον είχαν προειδοποιήσει επαρκώς και ας θυμήθηκε ο Χέινς να κάνει μεγάλη εμφάνιση με την φανέλα της Σιένα σκοράροντας 24 πόντους και μοιράζοντας 6 ασσίστ την Κυριακή που μας πέρασε ύστερα από το διάστημα μετριότητας στο Μιλάνο.
Ο αντικαταστάτης του Χέινς, ο Ντάνιελ Χάκετ, μπορεί να μην έκανε την διαφορά απέναντι στον Παναθηναϊκό όμως ήδη οι τρεις πρώτες εμφανίσεις του στο Ιταλικό πρωτάθλημα με 5,3 ασσίστς μ.ο δίνουν ελπίδες ότι εκτός από μελλοντικός ηγέτης της Αρμάνι θα αξιοποιήσει καλύτερα το όπλο που λέγεται Λαβάλ αλλά και τους σουτέρ με αποτελεσματικότερο τρόπο από ότι γινόταν πριν την άφιξη του ώστε οι αντίπαλοι να έχουν μια πιο πολύπλοκη αποστολή από το να σταματήσουν απλά την δράση των Λάνγκφορντ και Τζεντίλε όπως γινόταν μέχρι τώρα.
Το ερωτηματικό πάντως στους ψηλούς είναι το τι θα προσφέρουν ο Τζίλι και Σάμουελς με τον τελευταίο να είναι μεν πολύ δυνατός, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκεται και στις τρείς χειρότερες πεντάδες που χρησιμοποίησε η Αρμάνι στην Ευρωλίγκα όσον αφορά το +- συνδυάζοντας αυτή την επίδοση με τα μάλλον φτωχά για σέντερ 49,2 % και 50% ποσοστό ευστοχίας στα σουτ εντός παιδιάς σε Ιταλία και Ευρώπη.
Αυτά τα ποσοστά θα πρέπει να βελτιωθούν μαζί με την εξωτερική απειλή από τους Γουάλας και Μέλι που έχουν 27,3% και 23,8% ποσοστό ευστοχίας από τα 6 και 75, μια αστοχία του Μέλι από το τρίποντο που είναι το μόνο μείον του ουσιαστικά γιατί αποτελεί έως τώρα τον πιο σταθερό ψηλό της ομάδας κάτι που βγαίνει ως συμπέρασμα όχι μόνο γιατί ήταν ο μοναδικός από την front-line (μαζί με τον Γουάλας) που έπαιξε όλα τα ευρωπαϊκά ματς αλλά και από το πλήρες παιχνίδι του (δεν δοκιμάζει μόνο σουτς αλλά απειλεί και με πλάτη) και την ίδια μαχητικότητα που επέδειξε στο Ευρωμπάσκετ όντας μέχρι τώρα ο πρώτος ριμπάουντερ, κλέφτης και μπλοκέρ της ομάδας σε μ.ο τόσο στην Ευρωλίγκα τόσο και στην Ιταλία.
Το ερωτηματικό πάντως στους ψηλούς είναι το τι θα προσφέρουν ο Τζίλι και Σάμουελς με τον τελευταίο να είναι μεν πολύ δυνατός, αλλά ταυτόχρονα να βρίσκεται και στις τρείς χειρότερες πεντάδες που χρησιμοποίησε η Αρμάνι στην Ευρωλίγκα όσον αφορά το +- συνδυάζοντας αυτή την επίδοση με τα μάλλον φτωχά για σέντερ 49,2 % και 50% ποσοστό ευστοχίας στα σουτ εντός παιδιάς σε Ιταλία και Ευρώπη.
Αυτά τα ποσοστά θα πρέπει να βελτιωθούν μαζί με την εξωτερική απειλή από τους Γουάλας και Μέλι που έχουν 27,3% και 23,8% ποσοστό ευστοχίας από τα 6 και 75, μια αστοχία του Μέλι από το τρίποντο που είναι το μόνο μείον του ουσιαστικά γιατί αποτελεί έως τώρα τον πιο σταθερό ψηλό της ομάδας κάτι που βγαίνει ως συμπέρασμα όχι μόνο γιατί ήταν ο μοναδικός από την front-line (μαζί με τον Γουάλας) που έπαιξε όλα τα ευρωπαϊκά ματς αλλά και από το πλήρες παιχνίδι του (δεν δοκιμάζει μόνο σουτς αλλά απειλεί και με πλάτη) και την ίδια μαχητικότητα που επέδειξε στο Ευρωμπάσκετ όντας μέχρι τώρα ο πρώτος ριμπάουντερ, κλέφτης και μπλοκέρ της ομάδας σε μ.ο τόσο στην Ευρωλίγκα τόσο και στην Ιταλία.
Επιστρέφοντας όμως στην ομάδα αφήνοντας τις ατομικές επιδόσεις η Αρμάνι επιβεβαιώνει και στατιστικά όσα λέγαμε για ατομισμό ως 3η από το τέλος σε μ.ο στις ασσίστς ανάμεσα στις 24 ομάδες της Ευρωλίγκας και 6η μόλις στην LEGA A εκπέμποντας έναν όχι τόσο τεράστιο κίνδυνο σε δημιουργία μέσα από συνεργασίες.
Όμως δεν είναι όλα μαύρα αφού τις φτωχές επιδόσεις στις ασσίστς δεν τις συνοδεύουν αντίστοιχες στα λάθη με την Αρμάνι να είναι 14η στην Ευρωλίγκα και 10η στην Ιταλία σε μέσο όρο.
Επιπλέον η Αρμάνι είναι αρκετά ψηλά, 8η ανάμεσα σε 24 ομάδες, στο κομμάτι των επιθετικών ριμπάουντ με τον Μέλι και πάνω από όλα τον Λαβαλ να χρειάζονται πολύ προσοχή.
Το κομμάτι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο γιατί το πρόβλημα του Ολυμπιακού έχει πάρει διαστάσεις best seller πλέον αλλά και γιατί ο Ντάνστον θα είναι ξανά ο αντίπαλος του πρώην παίκτη της Ρόμα, με τον Λαβάλ να έχει κυριαρχήσει στις περσινές μονομαχίες σε μια χρονιά που ο Ντάνστον τερμάτισε ως δεύτερος ριμπάουντερ της Ιταλικής λίγκας ακριβώς από πίσω του.
Κάπως έτσι δεν ήταν σύμπτωση που η νίκη στη Σάσσαρι την Κυριακή που μας πέρασε επισφραγίστηκε χάρη σε 2 επιθετικά ριμπάουντς στο τέλος του αγώνα.
Ανάλογη επιτυχία θα επιθυμούσαν οι Ιταλοί και σε άλλα κομμάτια του παιχνιδιού...
Πρώτα στα off the ball screens που σε αντίθεση με αυτά πάνω στην μπάλα είναι ανύπαρκτα αν εξαιρέσουμε μερικά σουτ του Μος, αλλά και σε αυτό των αιφνιδιασμών...
Ο Τζεντίλε είναι μεν αυτός που ολοκληρώνει τους περισσότερους αλλά αν εξαιρέσει κανείς τα δυο ματς με το Στρασβούργο και το εντός με την Εφές, η Μιλάνο δεν πέτυχε να πληγώσει τις αντίπαλες ομάδες στο γρήγορο παιχνίδι απέχοντας αρκετά από άλλες ομάδες που βρέθηκαν στον δρόμο του Ολυμπιακού όπως η Φενέρ, η Μπάγερν και η Μάλαγα.
Όμως δεν είναι όλα μαύρα αφού τις φτωχές επιδόσεις στις ασσίστς δεν τις συνοδεύουν αντίστοιχες στα λάθη με την Αρμάνι να είναι 14η στην Ευρωλίγκα και 10η στην Ιταλία σε μέσο όρο.
Επιπλέον η Αρμάνι είναι αρκετά ψηλά, 8η ανάμεσα σε 24 ομάδες, στο κομμάτι των επιθετικών ριμπάουντ με τον Μέλι και πάνω από όλα τον Λαβαλ να χρειάζονται πολύ προσοχή.
Το κομμάτι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο γιατί το πρόβλημα του Ολυμπιακού έχει πάρει διαστάσεις best seller πλέον αλλά και γιατί ο Ντάνστον θα είναι ξανά ο αντίπαλος του πρώην παίκτη της Ρόμα, με τον Λαβάλ να έχει κυριαρχήσει στις περσινές μονομαχίες σε μια χρονιά που ο Ντάνστον τερμάτισε ως δεύτερος ριμπάουντερ της Ιταλικής λίγκας ακριβώς από πίσω του.
Κάπως έτσι δεν ήταν σύμπτωση που η νίκη στη Σάσσαρι την Κυριακή που μας πέρασε επισφραγίστηκε χάρη σε 2 επιθετικά ριμπάουντς στο τέλος του αγώνα.
Ανάλογη επιτυχία θα επιθυμούσαν οι Ιταλοί και σε άλλα κομμάτια του παιχνιδιού...
Πρώτα στα off the ball screens που σε αντίθεση με αυτά πάνω στην μπάλα είναι ανύπαρκτα αν εξαιρέσουμε μερικά σουτ του Μος, αλλά και σε αυτό των αιφνιδιασμών...
Ο Τζεντίλε είναι μεν αυτός που ολοκληρώνει τους περισσότερους αλλά αν εξαιρέσει κανείς τα δυο ματς με το Στρασβούργο και το εντός με την Εφές, η Μιλάνο δεν πέτυχε να πληγώσει τις αντίπαλες ομάδες στο γρήγορο παιχνίδι απέχοντας αρκετά από άλλες ομάδες που βρέθηκαν στον δρόμο του Ολυμπιακού όπως η Φενέρ, η Μπάγερν και η Μάλαγα.
Σε τέτοιες περιπτώσεις μη επιβολής γρήγορου ρυθμού το post-up παιχνίδι των γκαρντς και των φόργουορντς με Μος, Χάκετ, Τζεντίλε, Λάνγκφορντ να έχουν μέγεθος και ταλέντο, αποτελεί μια καλή εναλλακτική χωρίς σε καμία περίπτωση να προκαλούν όμως τον ίδιο πονοκέφαλο όπως η Φενέρ με το δικό της παιχνίδι με πλάτη, ελπίζοντας όμως παράλληλα στην βελτίωση της αποτελεσματικότητας του Σάμουελς και στην τροφοδότηση του Λαβαλ για να εκμεταλλευτεί ο τελευταίος την σωματική δύναμη του.
Στον αμυντικό τομέα ο Μπιάνκι εφαρμόζει τα πάντα αλλάζοντας τις άμυνες στα pnr και εφαρμόζοντας άμυνες ζώνης όπως τις γνωρίζουμε από την θητεία του στην Σιένα.
Το αρνητικό είναι ότι παρόλο τις θεαματικές τάπες των Λαβάλ και Μέλι, η Μιλάνο όπως και η Φενέρ, είναι τρωτή προς τα μέσα και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό κάτι που επιβεβαιώνουν για παράδειγμα οι πολλές pnr και pnp συνεργασίες που δέχτηκε στους αγώνες με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, την Εφές, την Ζαλγκίρις, το Στρασβούργο αλλά και τη Μπάμπεργκ εντός έδρας.
Το αρνητικό είναι ότι παρόλο τις θεαματικές τάπες των Λαβάλ και Μέλι, η Μιλάνο όπως και η Φενέρ, είναι τρωτή προς τα μέσα και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό κάτι που επιβεβαιώνουν για παράδειγμα οι πολλές pnr και pnp συνεργασίες που δέχτηκε στους αγώνες με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, την Εφές, την Ζαλγκίρις, το Στρασβούργο αλλά και τη Μπάμπεργκ εντός έδρας.
Ως αντίδοτο οι δυναμικές άμυνες μπορούν να εφαρμοστούν όχι μόνο από 4αρια αλλά και από τα 5αρια με τον ευέλικτο Μέλι ως σέντερ και με τον Λαβάλ που στην Ρόμα με τέτοια άμυνα έφτασε μέχρι τον τελικό του Ιταλικού πρωταθλήματος.
Ταυτόχρονα όμως δεν είναι μια επιλογή χωρίς ρίσκο γιατί ο Νιγηριανός κάνοντας δυναμικές εξόδους στους Ιταλικούς τελικούς του 2013 αποδείχθηκε ο καλύτερος παίκτης της Σιένα παρά τις επιθετικές του επιδόσεις αφού είτε η έξοδος δεν ήταν αρκετά γρήγορη στρώνοντας το έδαφος για το φαρμακερό σουτ του Μπόμπι Μπράουν, είτε όταν κάλυπτε και δεν επέτρεπε το σουτ από την κορυφή η Μοντεπάσκι χτυπούσε στις γωνίες με τον Μος και Τζάνινγκ.
Επειδή όμως ο Μπάνκι ξέρει τις αδυναμίες του Λαβάλ (από τις όποιες επωφελήθηκε πέρσι) και τα προβλήματα στο ζωγραφιστό αγαπάει όλο και περισσότερο την ζώνη.
Τα συγκεκριμένα ματς δε, είναι από αυτά που μπορεί να ποντάρει κανείς στοιχηματικά ότι θα εφαρμοστεί άμυνα ζώνης από το Μιλάνο.
Ταυτόχρονα όμως δεν είναι μια επιλογή χωρίς ρίσκο γιατί ο Νιγηριανός κάνοντας δυναμικές εξόδους στους Ιταλικούς τελικούς του 2013 αποδείχθηκε ο καλύτερος παίκτης της Σιένα παρά τις επιθετικές του επιδόσεις αφού είτε η έξοδος δεν ήταν αρκετά γρήγορη στρώνοντας το έδαφος για το φαρμακερό σουτ του Μπόμπι Μπράουν, είτε όταν κάλυπτε και δεν επέτρεπε το σουτ από την κορυφή η Μοντεπάσκι χτυπούσε στις γωνίες με τον Μος και Τζάνινγκ.
Επειδή όμως ο Μπάνκι ξέρει τις αδυναμίες του Λαβάλ (από τις όποιες επωφελήθηκε πέρσι) και τα προβλήματα στο ζωγραφιστό αγαπάει όλο και περισσότερο την ζώνη.
Τα συγκεκριμένα ματς δε, είναι από αυτά που μπορεί να ποντάρει κανείς στοιχηματικά ότι θα εφαρμοστεί άμυνα ζώνης από το Μιλάνο.
Συνοπτικά ο Ολυμπιακός βρίσκει την αντίπαλο του σε μια περίοδο που ακόμα προσπαθεί να ενσωματώσει τον Χάκετ στο παιχνίδι της με ότι αυτό συνεπάγεται. Ταυτόχρονα αποτελεί μια ομάδα που σε σύγκριση με την προηγούμενη αντίπαλο του Ολυμπιακού, την Φενερμπαχτσέ, έχει περισσότερο ατομικό προσανατολισμό και λιγότερο ομαδικό, γρήγορο και πολυδιάστατο παιχνίδι, συνήθως αυτό σημαίνει λιγότεροι πονοκέφαλοι για την άμυνα.
Κατά συνέπεια όσο και αν οι τραυματισμοί παραμένουν πιστοί και αναπόσπαστοι σύντροφοι του Ολυμπιακού, η νίκη σε αυτό το εκτός έδρας ματς είναι εφικτή ώστε να εξαργυρωθεί η νίκη της πρεμιέρας.
Κατά συνέπεια όσο και αν οι τραυματισμοί παραμένουν πιστοί και αναπόσπαστοι σύντροφοι του Ολυμπιακού, η νίκη σε αυτό το εκτός έδρας ματς είναι εφικτή ώστε να εξαργυρωθεί η νίκη της πρεμιέρας.
...από τον Weekendman