Ο έλεγχος των πρωταθλητών: Forwards
Ιωάννης Παπαπέτρου
Όταν πέρσι τέτοιο καιρό ο Ολυμπιακός άφηνε ελεύθερο τον Τρεμέλ Ντάρντεν, παρά την καλή παρουσία του στους τελικούς του 2015, κανείς δεν είχε αμφιβολία για το μέλλον σε αυτή τη θέση.
Σε αντίθεση με το 4, δεν υπήρχαν αγωνιστικά ερωτηματικά, μόνος αστερίσκος ήταν η υγεία του Ιωάννη Παπαπέτρου, το να κάνει μια χρόνια γεμάτη - χωρίς μικρούς (ή μεγάλους τραυματισμούς).
Με αυτή την έννοια η χρονιά είχε θετικό πρόσημο, η τρίτη του στην ομάδα, η πρώτη όμως που βγήκε χωρίς προβλήματα.
Με νέο νούμερο στη φανέλα (που έφερε γούρι), ξεκίνησε βασικός στο 3 (με τον Λοτζέσκι να έρχεται από πίσω) και μέσα στα αρκετά σκαμπανεβάσματά του, ήταν θετικό στοιχείο για την ομάδα.
Στην πορεία μετατέθηκε στο 4, μια λογική κίνηση με βάση τις ανάγκες τις ομάδες και το υπάρχον υλικό εκείνη τη στιγμή, προσέφερε και εκεί αρκετά κλείνοντας τη χρονιά με καθοριστικά καλάθια στο 3ο παιχνίδι των τελικών.
Δυο-τρία σημεία...
Έγινε κουβέντα για το σουτ του, την αλλαγή του release, τη μικρότερη καμπύλη. Ο ίδιος είπε χθες ότι η αλλαγή ήταν αποτέλεσμα των τραυματισμών και ότι θα κοιτάξει να το διορθώσει αλλά η ουσία είναι ότι σούταρε αρκετά καλά, καλύτερα από τις προηγούμενες δύο χρονιές.
Για του λόγου το αληθές φέτος είχε 40% (16/40) στην Ευρωλίγκα και 35% (28/80) στην Α1.
Πρόπερσι τα αντίστοιχα νούμερα ήταν 27% (16/60) - 47% (11/23) και πέρσι 40% (6/15), με 21% (3/14) στην Α1. Άρα τσάμπα συζήτηση.
Το άλλο θέμα που συζητήθηκε ήταν αυτό της θέσης, κατά πόσο είναι ή πρέπει να περνά χρόνο στο 4.
Για εμένα είναι σαφές ότι είναι tweener και μπορεί να παίξει και στις δύο θέσεις των φόργουορντς, στην παρούσα φάση της καριέρας του είναι καλύτερο να παίζει 3 όμως για να γίνει αυτό πρέπει να βελτιώσει την κίνηση του χωρίς τη μπάλα και το ποστ παιχνίδι του για να εξαργυρώνει το πλεονέκτημα του ύψους και της δύναμης κόντρα σε κατα κανόνα ελαφρύτερους αντιπάλους.
Στον φετινό Ολυμπιακό όμως, που είχε χειρότερη περιφερειακή κυκλοφορία και παιχνίδι έξτρα πάσας από άλλες χρονιές, το να παίζει στο 4 τον βοήθησε να εμπλακεί περισσότερο στο επιθετικό παιχνίδι της ομάδας όπως και να έχει καλύτερη εικόνα στην άμυνα, καμουφλαρίστηκε κάπως το μέτριο footwork στην άμυνα που θέλει βελτίωση.
Όπως και να έχει παίζοντας 58 παιχνίδια φέτος σε Ευρώπη και Α1 (έναντι των περσινών 21 και των προπέρσινων 36) το μέλλον είναι δικό του, αυτό το ΠΑΠ-ΠΑΠ που προδιαγράφεται για του χρόνου στο 3 είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχουμε να περιμένουμε στη σεζόν.
Μιχάλης Τσαϊρέλης
Ήταν η πρώτη μεταγραφή της εποχής Σφαιρόπουλου στα μέσα της περσινής χρονιάς, έδειχνε στα πρώτα ματς ότι θα μπορούσε να βρει θέση στη 12αδα μέχρι ένας τραυματισμός να διακόψει πρόωρα τη σεζόν του.
Φέτος είχε την ευκαιρία του με το 4 να είναι πιο ανοιχτό από ποτέ όμως ο ίδιος προπονητής που τον έφερε, τον εμπιστεύθηκε ελάχιστα οπότε δεν υπάρχει λόγος να το κουράζουμε άλλο.
Έχει καλή επαφή με το καλάθι και θα βρει εύκολα δουλειά.
Γιώργος Πρίντεζης
Ερχόταν από την καλύτερη χρονιά της καριέρας του (μαζί με το 2011-12) και φέτος τα προγνωστικά δεν ήταν πολύ ενθαρρυντικά.
Είχε Εθνική το καλοκαίρι, έπαιζε ασταμάτητα από τον Γενάρη του '15, τα τελευταία χρόνια βγάζει προβληματάκια τραυματισμών και ο Σφαιρόπουλος είχε τη φαεινή ιδέα να τον αφήσει χωρίς σίγουρο back up.
Παίζοντας στα όρια κάθε εβδομάδα (και με το πέλμα να πονάει) κατάφερε να κάνει άλλο ένα career year που ξεπέρασε τα προηγούμενα, τόσο σε ποιότητα όσο και σε διάρκεια.
Πέσαμε από την Ακρόπολη και βρήκαμε πορτοφόλι, αυτό.
Έχει εξελιχθεί σε έναν συγκλονιστικό συνδυασμό ποιότητας και leadership, δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Η ωριμότητα που έχει όσο μεγαλώνει, η δύναμη που βγάζει και μεταδίδει σε όλη την ομάδα (βλέπε τελικοί Α1), η ψυχραιμία του στις κρίσιμες στιγμές, όλα αυτά είναι στοιχεία που δεν βρίσκονται εύκολα.
Μια σκέψη ακόμα...
Είμαι πεπεισμένος ότι αν αυτή τη διετία τύχαινε και ήταν στο ΝΒΑ, θα είχε ρόλο οπουδήποτε και θα γινόταν ο Έλληνας με την καλύτερη καριέρα εκεί μετά τον Γιάννη Αντετοκούμπο.
Το instant scoring που κουβαλά μέσα του, ανήκει ξεκάθαρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού αλλά ας μην βάζω ιδέες. Του χρωστάμε, δεν μας χρωστάει.
Δημήτρης Αγραβάνης
Και ήρθαν αυτοί οι τελικοί, αυτό το 4ο παιχνίδι και άντε να του κάνεις κριτική τώρα...
Γιατί στην ουσία πέταξε μια χρόνια που προσφερόταν για να κάνει ένα βήμα μπροστά, μένοντας πάνω - κάτω σε ίδιο στάτους με πέρσι.
Έχουμε πει πολλές φορές ότι θα παίζει περισσότερο όσο βελτιώνεται από το τρίποντο.
Μια βελτίωση που είναι ορατή τόσο δια γυμνού οφθαλμού, όσο και με νούμερα.
Από το σημείο αυτό όμως, μέχρι εκείνο που παίζεις περίπου σαν τον Ντούσαν Σάκοτα υπάρχει μια απόσταση.
Τι θέλω να πω;
Τα στατιστικά λένε ότι σε Ευρωλίγκα και Α1 μαζί, ο Αγραβάνης σούταρε φέτος συνολικά 89 φορές για δίποντο και 101 για τρίποντο, το 54-77 στην Α1 βγάζει μάτι.
Όσο περνάνε τα χρόνια τραβιέται προς τα έξω, μια συμπεριφορά που δεν δικαιολογείται ούτε από την ευστοχία του στα σουτς από μακριά, ούτε στη φύση του σαν παίχτης.
Άρα, κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να βρει κάπου το αγωνιστικό του στυλ, είναι κρίμα ένα παιδί με το τσαγανό, το κορμί και το ύψος του να μην δρα περισσότερο κοντά στο καλάθι. Έχει πικ ν ρολ παιχνίδι, έχει τελειώματα και με τα δύο χέρια, μπορεί να ορθώσει ανάστημα μέσα στη ρακέτα.
Την ίδια στιγμή πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει το σουτ του βρίσκοντας ισορροπία στο επιθετικό του παιχνίδι.
Matt Lojeski
Έτσι όπως ήταν φτιαγμένος ο Ολυμπιακός φέτος, η ανάγκη για καλό Λοτζέσκι ήταν μεγαλύτερη από ποτέ.
Παραμένει ο καλύτερος σουτέρ της ομάδας με κερασάκι ότι μπορεί να τρέχει την ομάδα μπροστά, είναι πιο ευέλικτος ο Ολυμπιακός με αυτόν μέσα.
Φυσικά έκανε άλλη μια πολύ καλή χρονιά, διατηρώντας τους μέσους όρους του με τα ποσοστά του να γυρίζουν γύρω στο 80-50-40 ξανά.
Το δυστύχημα όμως ήταν ότι έπαιξε μόνο 30 παιχνίδια, έπαιξε 61 και 52 τις δύο προηγούμενες χρονιές, πράγμα που σαφέστατα κόστισε στον Ολυμπιακό ιδιαίτερα κατά την διάρκεια του τοπ-16.
Είναι παιχταράς, καλός χαρακτήρας και μπαίνοντας στην 4η του χρονιά στον Ολυμπιακό (ισοφαρίζει ΝτεΜιγκέλ και Τεόντοσιτς στο ρεκόρ του μακροβιότερου ξένου) δικαιούται να έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι η φετινή χρονιά ήταν απλά μια παρένθεση.
Όπως πάει να διαμορφωθεί ο Ολυμπιακός του χρόνου δε, με έξτρα σκόρερ περιφερειακό και stretch 4άρι, δείχνει να έχει και καλύτερες εναλακτικές σε περίπτωση που αντιμετωπίσει προβλήματα τραυματισμών όπως τα φετινά.
Κώστας Παπανικολάου
Οι αποφάσεις που έχει πάρει η διοίκηση του Ολυμπιακού, ιδιαίτερα τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν ήταν πάντα σωστές. Το όλο σκεπτικό, η φιλοσοφία, το ίδιο.
Όμως αν πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι στους αδερφούς Αγγελόπουλους είναι ότι σε γενικές γραμμές έχουν μια συνέχεια στον τρόπο που αντιλαμβάνονται και χειρίζονται τα πράγματα.
Η επιστροφή του Κώστα Παπανικολάου δεν ήταν μόνο ένα από τα πιο ελπιδοφόρα νέα της χρονιάς. Ήταν η απόδειξη ότι η διοίκηση έχει συνέπεια στον τρόπο που βλέπει τις καταστάσεις.
Ένα από τα στοιχεία που έχει φανεί ότι έχει σημασία σε ανανεώσεις ή μεταγραφές όλα αυτά τα χρόνια, είναι ο ίδιος ο παίχτης να επιλέξει τον Ολυμπιακό.
Να επιλέξει τον Ολυμπιακό με τη στάση του, με τον τρόπο που θα φερθεί, πρέπει ο ίδιος να οραματίζεται το μέλλον του εδώ, να αφήσει λεφτά στο τραπέζι πιθανώς.
Με αυτή την έννοια θα ήταν απογοητευτικό και ασυνεπές αν αδιαφορούσαμε για τον Κώστα από τη στιγμή που ο ίδιος χειρίστηκε το θέμα με αυτόν τον τρόπο.
Ποιον τρόπο; Δεν συζήτησε με κανέναν, δεν άκουσε προσφορές που μπορεί να ήταν και μεγαλύτερες, πήγε και έπεισε ο ίδιος την Μπαρτσελόνα να τον αφήσει.
Ο Παπανικολάου επέλεξε τον Ολυμπιακό πρώτα και μετά ο Ολυμπιακό εκείνον όπως περίπου κάνουν ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης κάθε χρόνο. Θα ήταν έγκλημα να σφυρίζαμε αδιάφορα σε έναν παίχτη κορμού της αξίας και της ηλικίας του από τη στιγμή που φέρθηκε έτσι.
Αγωνιστικά είχε κάποια ματς που βοήθησε αλλά πέρα από τη σωματική κατάσταση νομίζω ότι έχει χάσει λίγο και τον ρυθμό του, την θέση του μέσα στο παρκέ, τα σποτς του, το παιχνίδι του γενικά. Στους τελικούς είχε τις στιγμές του αν και έπαιζε με πρόβλημα από ότι αποκαλύφθηκε πρόσφατα.
Νοιώθω μεγάλη ασφάλεια που θα είναι εδώ από την αρχή τη νέα χρονιά.