Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη

Τελευταίο εμπόδιο πριν το φάιναλ φορ λοιπόν ο Παναθηναϊκός. Ο αιώνιος αντίπαλος. Ο πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός. Ή μήπως όχι; Τι σχέση είχε εκείνη η ομάδα με αυτή που βγήκε πρωταθλήτρια Ευρώπης ένα χρόνο πριν; Αυτοί θα μας αποκλείσουν από το φάιναλ φορ; Τώρα που πήραμε φόρα μετά τον αποκλεισμό της Παρτίζαν;

                                                                                              Εγώ πάντως για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι θα χάσουμε το πρώτο παιχνίδι. Το ΟΑΚΑ ήταν πολύ αφιλόξενο εκείνη την περίοδο και ακόμα ψάχναμε την πρώτη νίκη εκεί επί του ΠΑΟ. Αλλά απ’ την άλλη πλευρά και στο Βελιγράδι πίστευα ότι θα χάσουμε. Πάντως έναν αποκλεισμό από τον Παναθηναϊκό ένα χρόνο μετά το Ευρωπαϊκό τους δε θα τον άντεχα.

Το πρώτο ματς δεν μπόρεσα να το δω live. Ας όψεται η απόφαση να δώσουν τη μετάδοση στο (τότε) Supersport. Στο δωμάτιο λοιπόν με το ραδιόφωνο... Με απογοήτευση μετά το κακό ξεκίνημα και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι το περίμενα. Παίρνοντας θάρρος μετά το ξεκίνημα του come back. Συνεχίζοντας όρθιος από την αγωνία όσο περνούσε η ώρα και περνούσαμε μπροστά στο σκορ. Και καταλήγοντας να πανηγυρίζω ακούγοντας για τα εντυπωσιακά καρφώματα του Γκρέι στον αιφνιδιασμό και για το θρίαμβο με το τελικό 49-69. Μεγάλη νίκη και σε έκταση και σε σημασία. 69 πόντοι ε; Τυχαίο; Δε νομίζω!

27/3/97 Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 49-69
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ : Ντίνκινς 12, Αλβέρτης 12 (3/3 βολές, 3/6 διπ., 1/4 τριπ.), Μαρτίνεθ 9 (6 ριμπ.), Νικόλα 7 (6 ριμπ.), Κοχ 3, Κόρφας 3, Νουόσου 2, Οικονόμου 1 (7 ριμπ.),  Σκονοκίνι, 
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ :  Ρίβερς 17 (7/7 βολές, 2/6 διπ., 2/2 τριπ., 5 ασίστ), Τάρλατς 16 (8/9 βολές, 4/8 διπ., 9 ριμπ.), Παπανικολάου 8, Φασούλας 8, Γκρέι 7, Τόμιτς 5, Μπακατσιάς 4 (6 ριμπ., 4 ασιστ), Νάκιτς 2, Σιγάλας 2 (5 ριμπ., 4 ασιστ)

Το δεύτερο ματς δε θα το έχανα φυσικά. Ούτε κι αυτό όμως θα το έβλεπα από την τηλεόραση. Περίμενα πώς και πώς να έρθει η Τρίτη βράδυ για να πάω στο ΣΕΦ. Πλέον μετά τη δεύτερη συνεχόμενη αποτυχία στην πρόβλεψή μου(τρίτη ήταν, γιατί στο 2^ο ματς με την Παρτίζαν περίμενα ότι θα κερδίζαμε) είχα αρχίσει να λέω δεξιά και αριστερά ότι θα χάσουμε κι ας μην το πίστευα! Θυμάμαι επίσης ότι εκείνη την περίοδο έτυχε να συμμετέχω με το σχολείο μου σε μια ανταλλαγή μαθητών με ένα σχολείο στο Βέλγιο. Φιλοξενούσα λοιπόν ένα Βέλγο και γι’ αυτό είχα και ένα εισιτήριο παραπάνω για να ερχόταν μαζί αν ήθελε. Επειδή όμως δεν επρόκειτο και για φίλαθλο από χώρα με μπασκετική παράδοση, όταν κατάφερε να κανονίσει για την έξοδό του μαζί με άλλους συμμαθητές του που συμμετείχαν στο πρόγραμμα, μου αρνήθηκε ευγενικά. 
Το εισιτήριο λοιπόν έμενε χωρίς κάτοχο. Φτάνοντας στο ΣΕΦ βλέπουμε αρκετό κόσμο έξω από το γήπεδο. Άλλοι είχαν εισιτήριο και άλλοι όχι. Μη έχοντας τι να κάνουμε το έξτρα εισιτήριο και χωρίς εμπειρία και διάθεση για μαύρη αγορά λίγη ώρα πριν ξεκινήσει το μεγάλο ματς, πιάνουμε ένα παιδί που καθόταν και περίμενε έξω απ’ τις θύρες.
«Φίλε έχεις εισιτήριο για το ματς;», τον ρωτάμε.
«Όχι», απαντάει αυτός.
«Τώρα έχεις», του λέμε και του δίνουμε το εισιτήριο.
Εκείνη τη στιγμή πιστέψαμε ότι φτιάξαμε τη μέρα σε ένα φίλο του Ολυμπιακού. Στην πραγματικότητα εμείς κάναμε τη μισή δουλειά. Την άλλη μισή την ανέλαβαν ο Ρίβερς, ο Τόμιτς, ο Σιγάλας, ο Φασούλας, ο Τάρλατς...

Το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Τέτοια εικόνα δεν πρέπει να είχε φέτος ούτε στο 4^ο παιχνίδι με τη Σιένα. 
Οι φωνές και τα συνθήματα είχαν αρχίσει πριν το τζάμπολ και δε σταμάτησαν ούτε όταν ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε στην αρχή. Ομολογώ ότι ανησύχησα τότε και μου ήρθε στο μυαλό το παιχνίδι του προηγούμενου γύρου με τους Σέρβους. Όμως αυτή η ομάδα δε θα έκανε το ίδιο λάθος 2 φορές. Άλλωστε ήταν φανερά καλύτερη από αυτόν τον Παναθηναϊκό. Το τρίποντο του Τόμιτς στη λήξη του ημιχρόνου ήταν η αρχή του τέλους για εκείνους. Άλλο ένα σουτ του Μίλαν από τα 9 μέτρα στο τέλος της επίθεσης μας έβαλε για τα καλά μπροστά. Το παιχνίδι δε γύριζε πια. 
Η εξέδρα παραληρούσε και ο ενθουσιασμός είχε μεταφερθεί παντού. Σε τέτοιο σημείο που ο σχολιαστής του σταδίου σε ένα κάρφωμα του Φασούλα αντί να πει το όνομα του σκόρερ αναφωνεί «Θεούλη μου»!

Το τέλος βρίσκει όλους μας να πανηγυρίζουμε και να ονειρευόμαστε το κύπελλο στη Ρώμη. Όπως αποδείχθηκε, ήταν η μεγαλύτερη νίκη της σεζόν μέχρι την επόμενη...

1/4/1997 Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός 65-57
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ : Τόμιτς 17 (4/7 διπ., 3/7 τριπ.), Σιγάλας 12 (2/2 βολές, 2/3 διπ., 2/6 τριπ.), Ρίβερς 12 (5/8 βολές, 2/5 διπ., 1/3 τριπ.), Παπανικολάου 8 (7 ριμπ.), Φασούλας 6 (6 ριμπ.), Τάρλατς 6 (6 ριμπ.), Βελπ 3, Γκρέι 1, Νάκιτς, Μπακατσιάς.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ : Μαρτίνεθ 20 (5/6 βολές, 6/11 διπ., 1/2 τριπ., 7 ριμπ.), Αλβέρτης 14 (8/10 βολές, 3/8 διπ.), Οικονόμου 14 (7/8 βολές, 2/9 διπ., 1/2 τριπ., 4 κλεψ.), Σκονοκίνι 3 (9 ριμπ.), Κόρφας 3, Ντίνκινς 2, Νουόσου 1, Νικόλα, Κοχ, Βουρτζούμης.

από τον T.W.Is.M