Όταν ανακοινώθηκε η ανανέωση της συνεργασίας του Ολυμπιακού με τον Γιώργο Πρίντεζη κυκλοφόρησε στο facebook μια φωτογραφία που είχε τραβηχτεί πριν από 12 χρόνια, την ημέρα που είχε παρουσιαστεί μαζί με τα υπόλοιπα μεταγραφικά αποκτήματα της περιόδου 2000-01. Ήταν μία ακόμα υπενθύμιση για τη ξεχωριστή σχέση ανάμεσα στον παίκτη και την ομάδα.
Λίγες μέρες αργότερα κυκλοφόρησε μία παρόμοια φωτογραφία, από την παρουσίαση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου από τον Παναθηναϊκό. Ο Χαραλαμπόπουλος είναι 15 χρονών, βρίσκεται δηλαδή ακριβώς στην ίδια ηλικία με τον Πρίντεζη όταν εκείνος είχε υπογράψει για πρώτη φορά στον Ολυμπιακό.
Η απώλεια ενός ταλέντου που έχει πολύ δρόμο μπροστά του μέχρι να παίξει επαγγελματικά δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα - μην ξεχνάμε ότι χρειάστηκαν επτά χρόνια μέχρι να καθιερωθεί ο Πρίντεζης στον Ολύμπιακο.
Το πρόβλημα είναι ότι ο Χαραλαμπόπουλος έκανε τη σωστή επιλογή για την εξέλιξη του.
Οι ακαδημίες του Ολυμπιακού είχαν καλή φήμη στη δεκαετία του ‘90. Ακόμα και αν δε ληφθεί υπόψη η ανάδειξη του Γιώργου Σιγάλα, οι ομάδες του συλλόγου συχνά πρωταγωνιστούσαν στα παιδοεφηβικά πρωταθλήματα και τροφοδοτούσαν τις μικρές εθνικές ομάδες με παίκτες όπως ο Πέττας, ο Δορκοφίκης και ο Ξανθόπουλος, οι οποίοι στη συνέχεια της καριέρας τους αγωνίστηκαν - έστω και για λίγο στην Α1.
Και μπορεί μέρος αυτής της φήμης να βασίστηκε στην αγορά παικτών από άλλες ομάδες, ωστόσο τα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακόυ συνέβαλαν στην ατομική τους πρόοδο.
Η γενικότερη απαξίωση του τμήματος μπάσκετ στα χρόνια του Κορυδαλλού δε θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρεάστες τις ακαδημίες του συλλόγου, ενώ η ανάληψη της διοίκησης από τους αδελφούς Αγγελόπουλους δε βελτιώσε ιδιαίτερα τα παράγματα.
Η τελευταία πραγματικά αξιόλογη φουρνιά παικτών εμφανίστηκε το 2007, όταν ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στην τελική φάση του πανελληνίου πρωταθλήματος εφήβων, με πρωταγωνιστές τους Ζήση Σαρικόπουλο, Αντώνη Χατζηχαραλάμπους και Γιώργο Κατσούρη, οι οποίοι όμως δεν αγωνίστηκαν ποτέ με την ανδρική ομάδα.
Από τότε, τα τμήματα υποδομών ακούγονται ελάχιστα: τον Νοέμβριο του 2010 ο Γρηγόρης Καμάρας είχε κληθεί στην προεπιλογή της εθνικής Εφήβων. Πέρσι το καλοκαίρι το σημαντικότερο νέο για την εφηβική ομάδα ήταν η μεταγραφή του Δημήτρη Μάλλιαρη από την Ιεραπέτρα.
Μέχρι στιγμής όμως, η συμμετοχή παιδιών από τα τμήματα υποδομής έστω στις προπονήσεις της ανδρικής ομάδας συγκεντρώνει ελάχιστες πιθανότητες. Αυτό το κενό αναπληρωνόταν σε μεγάλο βαθμό από τις μεταγραφές νεαρών Ελλήνων παικτών. Και μπορεί η επένδυση στη γενιά του 1985 (Βασιλόπουλος, Σχορτσανίτης, Βασιλειάδης, Μαυροκεφαλίδης, Αποστολίδης) να αποδείχτηκε ασύμφορη, ωστόσο οι τρεις πιτσιρικάδες που πρωταγωνίστησαν στην επιστροφή του Ολυμπιακού στην κορυφή απέδειξαν ότι η λογική της διοίκησης ήταν σωστή.
Το ερώτημα είναι αν η τακτική της αγοράς δεκαεννιάχρονων ή εικοσάχρονων είναι βιώσιμη με τα νέα οικονομικά δεδομένα. Το πρώτο συμβόλαιο που υπέγραψε ο Παπανικολάου, για παράδειγμα, δεν είναι πολύ μακριά από τις απολαβές του Κάιλ Χάινς.
Επίσης, ο ανταγωνισμός για την απόκτηση τέτοιων παικτών είναι ιδιαίτερα εντόνος - όχι μόνο από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος επίσης υποχρεώνεται να εξετάζει τέτοιες περιπτώσεις με μεγαλύτερη προσοχή, αλλά και από το εξωτερικό.
Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί στην προσοχή που δείχνουν ομάδες σαν την Μπαρτσελόνα και την Κάχα Λαμποράλ στα τμήματα υποδομής. Το ενδιαφέρον των Καταλανών για τον Χαραλαμπόπουλο, αλλά και η απόκτηση του δεκαεπτάχρονου Κροάτη Μάριο Χεζόνια, είναι ενδεικτικές αυτής την τάσης, έστω και αν με τέτοιο όνομα δύσκολα μπορεί κάποιος να κάνει καριέρα στην Ελλάδα.
Το ζητούμενο επομένως είναι αφενός ο έγκαιρος εντοπισμός των εγχώριων ταλέντων, αφετέρου η ένταξη τους σε ένα συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμά. Με άλλα λόγια χρειάζεται σκάουτινγκ (αντί για διαγωνισμούς που οργανώνονται από πιτσαρία...) και σωστή δουλειά με τους πιτσιρικάδες.
Η επανίδρυση των τμημάτων υποδομής το 2010, υπό την ονομασία The Academy, είχε δημιουργήσει προσδοκίες για την εφαρμογή ενός οργανωμένου σχεδίου, ωστόσο το συγκεκριμένο εγχείρημα αντιμετωπίζεται περισσότερο ως πηγή εσόδων μέσω της συνδρομής που καταβάλουν τα παιδιά που συμμετέχουν στα διάφορα καμπ, παρά ως ένας σύνδεσμος ανάμεσα στα τμήματα υποδομής και την ανδρική ομάδα.
Η ιστορία του Γιώργου Παπαγιάννη, που έφυγε σε πολύ νεαρή ηλικία από τον Ολυμπιακό για το Περιστέρι και έγινε ο νεαρότερος παίκτης που αγωνίστηκε στην Α1, δείχνει ότι η ανακάλυψη ενός ταλέντου δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα βήμα στα πλαίσια μια περίπλοκης διαδικασίας εξέλιξης παικτών οι οποίοι θα επιτρέψουν στην ομάδα να παραμείνει ανταγωνιστική χωρίς να ξοδεύει τα ποσά του πρόσφατου παρελθόντος.
Το ενδιαφέρον που ακούγεται τις τελευταίες μέρες για τον Δημήτρη Σταμάτη επιβεβαιώνει τις σωστές προθέσεις της διοίκησης. Ωστόσο τέτοιες κινήσεις δεν αρκούν.
Τα τμήματα υποδομής του Ολυμπιακού είναι πολύ πίσω σε σχέση με τους άμεσους ανταγωνιστές τους στην Ευρωλίγκα και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι μεταγραφές θα συνεχίσουν να καλύπτουν αυτό το μειονέκτημα.
Οι Αγγελόπουλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να διατηρήσουν τα εξωφρενικά μπάτζετ του παρελθόντος. Οφείλουν όμως να φτιάξουν μια ομάδα η οποία θα εξαρτάται όσο το δυνατό λιγότερο από το πορτοφόλι του ιδιοκτήτη της προκειμένου να συνεχίσει την πορεία που ξεκίνησε πέρσι. Η σωστή λειτουργία των τμημάτων υποδομής κοστίζει λίγο και μπορεί να αποφέρει τεράστια οφέλη. Πλέον υπάρχουν και φωτογραφικά πειστήρια επ’αυτού.
ΥΓ: για όσους ενδιαφέρονται, ένα μικρό δείγμα από την περσινή εφηβική ομάδα του Ολυμπιακού
