Red Zone: Ολυμπιακός 1999-2000: Born in the U.S.A

Ο Ιούνιος του 1999 ξεκίνησε δυναμικά την μπασκετική θερινή περίοδο με αναπάντεχα δυσάρεστο τρόπο όμως αφού η λόγω τραυματισμών αποψιλωμένη Εθνική μας αποχαιρέτησε από την πρώτη φάση των ομίλων του Ευρωμπάσκετ με τρεις ήττες σε τρια ματς.

Οι νίκες απέναντι στην Τσεχία και στην Γερμανία (...του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Νοβίτζκι) έμοιαζαν τόσο εφικτές εκείνο το καλοκαίρι όσο πανεύκολο ήταν να στηθούν και τα λογικά για την Ελληνική κυκλοθυμική ιδιοσυγκρασία λαϊκά και τηλεοπτικά δικαστήρια μετά την αποτυχία.

Σε συλλογικό επίπεδο όμως υπήρχε μια προσπάθεια επιστροφής που έμοιαζε εξίσου σημαντική με το φιάσκο της Εθνικής στην Γαλλία!

Όταν το 1996 ο Γιάννης Ιωαννίδης έφευγε από τον Ολυμπιακό ήταν αλήθεια πως το διαζύγιο μόνο βελούδινο δεν ήταν.

Η απόσταση από τον πρόεδρο της ομάδας Σωκράτη Κόκκαλη ήταν ο κύριος λόγος ενώ η έλλειψη επικοινωνίας του Ιωαννίδη με παίχτες με τους οποίους είχε χτίσει την δυναστεία του Ολυμπιακού τα προηγούμενα χρόνια έπαιξε και αυτή τον ρόλο της.

Ο Ιωαννίδης ένοιωθε ότι δεν έχει την συμπαράσταση της διοίκησης (εκείνο το καιρό μάθαμε και όρους όπως ο περίφημος ψυχισμός του Ιωαννίδη) η οποία ήταν έτσι και αλλιώς σε πρόωρες διαπραγματεύσεις με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς μέσα στη χρονιά.

Όλα τα παραπάνω έδιναν την εντύπωση πως μια μελλοντική συνεργασία μεταξύ Ιωαννίδη και Ολυμπιακού θα ήταν δύσκολη για το μέλλον μόνο που το καλοκαίρι του '99 θα έμπαινε στην μέση ένας παράγοντας που θα τα άλλαζε όλα...

Δεν ήταν μόνο η ξηρασία σε τίτλους των δύο τελευταίων ετών αλλά ακόμα περισσότερο η αγάπη του κόσμου του Ολυμπιακού προς το πρόσωπο του Ιωαννίδη.

Η παρουσία του Ξανθού λειτουργούσε για τον κόσμο σαν ασφαλιστική δικλείδα ότι η ομάδα θα ήταν πολύ δυνατή, για παράδειγμα πρώτοι οι οργανωμένοι υποσχέθηκαν πως αν η επιστροφή γινόταν πραγματικότητα, θα γέμιζαν ξανά το γήπεδο, πείθοντας τον Σωκράτη Κόκκαλη που είχε την τάση να ικανοποιεί τα χατίρια των οπαδών και να ακούει την λαϊκή απαίτηση στο να προχωρήσει στην προσπάθεια απόκτησης του προπονητή που έβαλε τις βάσεις μαζί με τον Ζάρκο Πάσπαλι για την κόκκινη αυτοκρατορία του 1993-1997.

Με τους Παναθηναικό, ΑΕΚ και Ολυμπιακό να ερίζουν σαν άλλες Ήρα, Αφροδίτη και Αθηνά για το ποια θα έπαιρνε το μήλο, δηλαδή την υπογραφή του Ιωαννίδη για λογαριασμό τους, το σίριαλ του καλοκαιριού του 1999 ήταν από τα πιο καλογραμμένα.
Για την ακρίβεια δεν ήταν μόνο του καλοκαιριού αφού τα πρώτα επεισόδεια είχαν ήδη γραφτεί από τα μέσα της σεζόν που προηγήθηκε όταν Παναθηναικός και Ιωαννίδης είχαν συμφωνήσει για την συνεργασία τους την επόμενη σεζόν.
Μάλιστα οι άνθρωποι του Παναθηναικού όλη τη χρονιά προσπάθησαν να "δουλέψουν" την έλευση του Ξανθού στον κόσμο τους αφού ο Ιωαννίδης ήταν ανεπιθύμητος στις τάξεις των οπαδών των πράσινων.

Τι άλλαξε από την αρχική εκείνη συμφωνία;

Κυρίως το ότι ο πάγκος του Ολυμπιακού έμεινε κενός μετά το κακό κλείσιμο της σεζόν 1998-99, μέχρι τότε ο Ίβκοβιτς έμοιαζε πολύ σταθερός στη θέση του και είχε καλή συνεργασία με την διοίκηση.

Ο Ιωαννίδης κινήθηκε πρώτος και απέρριψε το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Παναθηναικό στην αρχή του καλοκαιριού περιμένοντας στην ουσία ένα τηλεφώνημα από τον Ολυμπιακό και ξέροντας ότι η ΑΕΚ μετά την κακή σεζόν με Καλαφατάκη και Πολίτη είχε βλέψεις για να ξαναχτίσει μια ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
Ο Κόκκαλης πείστηκε και προσέγγισε τον Ιωαννίδη αγνόωντας μάλιστα και την πρόταση του απερχόμενου Ίβκοβιτς για τον Ομπράντοβιτς.

Η συμφωνία έκλεισε μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα, ο Παναθηναικός βολεύτηκε με τον Ομπράντοβιτς και η ΑΕΚ πήρε τον Ίβκοβιτς σε ένα ντόμινο ανακοινώσεων που έγιναν μέσα σε λίγες μόνο μέρες αφού σαφώς η μία υπόθεση επηρέαζε την άλλη.

Η νέα εποχή συνύπαρξης Ιωαννίδη-Κόκκαλη ξεκίνησε με την κοινή τους δέσμευση για "Ελληνοποίηση" ώστε να γίνει η ομάδα πιο ελκυστική στους φιλάθλους, μια δέσμευση που φαινόταν αληθοφανής γιατί παράλληλα ο Ξανθός ήταν και τεχνικός σύμβουλος στην Εθνική. Όπως ήταν επόμενο ακούστηκαν διάφορα δυνατά εγχώρια ονόματα όπως αυτά από Θεσσαλονίκη μεριά...
Από την μία ο Γιάννης Γιαννούλης που διένυε τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, κάτι που σήμαινε ότι αν δεν τον πουλούσε ο ΠΑΟΚ τότε την επόμενη χρονιά μπορούσε να τον χάσει χωρίς να εισπράξει ούτε μια δραχμή και από την άλλη αιώνια πλευρά ο παλιός αρχηγός του Ολυμπιακού, ο Γιώργος Σιγάλας, που με τον Άρη να εγκαταλείπεται από τον Δημήτρη Κοντομηνά και τον Super 3 να αναλαμβάνει την διοίκηση, γλυκοκοίταζε την προοπτική να κατεβεί νοτιότερα στα παλιά του λημέρια.
Τα ρεπορτάζ έστελναν τον Σιγάλα στον Πειραιά εκείνες τις ημέρες, ένα σενάριο που με την έλευση του Ιωαννίδη έμοιαζε περισσότερο εφικτό, την ώρα που στον Άρη έψαχναν τρόπους να τον κρατήσουν στη Θεσσαλονίκη.

Δεν έμεινε βέβαια η φημολογία μόνο σε αυτούς αφού μεταξύ των άλλων ο Ολυμπιακός προσέγγισε και τον Γιώργο Καράγκουτη σε μια υπόθεση που δεν προχώρησε ενώ ακόμα και η συμφωνημένη και κλεισμένη μετακίνηση του Γιάννη Σιούτη στην ομάδα δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα με τον νεαρό γκαρντ να μένει με την αγωνία...

Σε κάθε περίπτωση όσα καλά Ελληνικά ονόματα και αν ακούστηκαν για να στελεχώσουν το ρόστερ του Ολυμπιακού είχαν όλοι τους ένα κοινό και αυτό ήταν ότι δεν ήρθε απολύτως κανένας τους!

Το αποτέλεσμα ήταν ότι με την απόσυρση του Παναγιώτη Φασούλα από την ενεργό δράση σε βαθιά μπασκετικά γεράματα, από εκεί που θα περίμενε κανείς ότι θα αυξανόταν το Ελληνικό στοιχείο τελικά μειώθηκε ακόμη περισσότερο, με τον Δημήτρη Παπανικολάου να μένει ο μόνος Έλληνας παίκτης με σοβαρό ρόλο.

Ταυτόχρονα ο Βασίλης Σούλης ήλπιζε ότι η κλήση του στην Εθνική ομάδα θα έκανε τον Ολυμπιακό να τον δει με άλλο μάτι ενώ οι Νίκος Πέττας και Γιάννης Λάππας ήταν τόσο συμπληρωματικοί που για τον τελευταίο δεν έγινε καν παρουσίαση της μεταγραφής του.

Για μια ακόμη χρονιά τα Ελληνικά διαβατήρια θα τα είχαν κυρίως οι Ελληνοποιημένοι Τάρλατς, Τόμιτς, Βούκσεβιτς, Ζεβροσένκο αλλά και ο Φράνκο Νάκιτς ο όποιος επέστρεψε μετά από μια καλή σεζόν σαν δανεικός στην Άλμπα Βερολίνου.

Η αποτυχία του Ολυμπιακού να Ελληνοποιήσει το ρόστερ του εκείνη τη χρονιά έδειχνε ότι σε αυτήν την απόπειρα δεν αρκεί η εκφρασμένη διάθεση αλλά χρειάζεται κάτι παραπάνω...

Σε μια Α1 που είχε κατακλυστεί από κοινοτικούς, Ελληνοποιημένους και ξένους οι καλοί Έλληνες παίχτες ήταν είδος υπό εξαφάνιση.
Όμως την συγκεκριμένη χρονιά ποιος από τους Καράγκουτη/Γιαννούλη θα μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά τον Ολυμπιακό;

(για την ιστορία και οι δύο κατέληξαν στον Παναθηναικό, ο Καράγκουτης αγοράστηκε εκείνο το καλοκαίρι και ο Γιαννούλης πήγε σαν ελεύθερος ένα καλοκαίρι μετά)

Ή άραγε θα μπορούσε ο Σιούτης να βρει χρόνο συμμετοχής σε μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό;

Η πραγματικότητα ήταν πως με λίγους διαθέσιμους Έλληνες και με την εποχή των παχιών τηλεοπτικών αγελάδων του Supersport που έδινε κάποια οικονομική άνεση, οι ομάδες της Α1 συχνά υπερτιμούσαν τους γηγενείς τους κάνοντας πολύ δύσκολη τη ζωή κάθε επίδοξου αγοραστή.

Ο Ολυμπιακός ήταν αναγκασμένος να αναζητήσει άλλες λύσεις και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για έναν πιο Αμερικάνικο τρόπο παιχνιδιού.

Ο Ιωαννίδης είχε εκμεταλλευτεί πολύ εποικοδομητικά τον άφθονο χρόνο που διέθετε την προηγούμενη χρονιά πηγαίνοντας για πρώτη φορά για δύο μήνες στην Αμερική και όσα είδε τον επηρέασαν τόσο που άρχισε να βλέπει πιο θετικά το μπάσκετ που παίζεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και ένας ακόμα λόγος ήταν η κολεγιά με τον Πατ Ράιλι τον οποίο γνώρισε όταν σαν πρόεδρος του ΣΕΠΚ τον είχε φέρει σε σεμινάριο του συνδέσμου λίγα χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας.
Ο Ιωαννίδης επέλεξε να στηριχθεί σε αυτό το στυλ και τι πιο λογικό από το να απευθυνθεί σε παίκτες απευθείας από το ΝΒΑ προσθέτοντας στο ρόστερ υλικά που μπορούσαν να δώσουν θέαμα, αρκετή εμπειρία από ΝΒΑ, αθλητικά προσόντα (Ρόμπινσον, Μόρις), καλό σουτ (Ρόμπινσον, Ρίσπερτ, Γκραντ, Μόρις απειλούσαν όλοι από το τρίποντο) και που θα ακολουθούσαν όλοι γρήγορο ρυθμό όπως συνήθιζαν γενικά οι ομάδες του Ιωαννίδη, είτε ο Άρης της δεκαετίας του '80, είτε ακόμη και ο Ολυμπιακός στο περισσότερο αμυντικογενές παιχνίδι των 90s.

Βέβαια η μάζωξη αρκετών Nbaers είχε και τα επικίνδυνα σημεία της...
Ερωτηματικά όπως, πόσο θα είναι το διάστημα προσαρμογής στα ευρωπαϊκά δεδομένα ή πώς θα ανταποκριθούν απέναντι στην τότε απαγορευμένη στις ΗΠΑ άμυνα ζώνης, αλλά δεν ήταν μόνο αυτά, αυτά είναι τα συνηθισμένα ρίσκα σε όλες τις σχετικές περιπτώσεις...
Για παράδειγμα ήταν σίγουρο ότι ο Τζέιμς Ρόμπινσον θα είναι ένας από τους πιο θεαματικούς, γρήγορους και εκρηκτικούς γκαρντς της Ευρώπης. Ήταν ικανός για πολύ θεαματικές φάσεις παρά τα μόλις 188 εκατοστά του, είχε μεγάλη ατομική ικανότητα για σκοράρισμα σουτάροντας ακατάπαυστα και έμοιαζε απολύτως κατάλληλος για να τρέξει τους αιφνιδιασμούς.
Όμως από την στιγμή που ο Ολυμπιακός κοίταξε πιο κλασσικούς πόιντ σαν τον Σάσα Τζόρτζεβιτς ή τον Αντουάν Ριγκοντό (και λιγότερο τους Μουσταφά Σονκό και Κρις Κορτσιάνι) ίσως η ομάδα να μπορούσε να προχωρήσει σε μια επιλογή παίχτη μεγαλύτερης κλάσης που θα ήταν πιο καθαρόαιμο point guard από αυτό που ήταν ο Ρόμπινσον, πόσο μάλλον όταν δεν ήταν δεδομένο ότι το κόλπο του 1997 με τον Τόμιτς να βάζει χαλινάρι δίπλα στον Ντέιβιντ Ρίβερς θα έπιανε ξανά.

Ο Κρις Μόρις έθετε υποψηφιότητα σε κάθε ματς για double double σε πόντους και ριμπάουντς προσφέροντας μεγαλύτερη ποιότητα στην θέση 3 από ότι την προηγούμενη χρονιά όμως θα μπορούσε εξίσου να έρθει και ο εκρηκτικός χαρακτήρας του στην επιφάνεια.
Ο Μόρις δεν ήταν κακό παιδί και δεν είχε ποτέ μπλεξίματα με τον νόμο όπως είχαν άλλοι Αμερικάνοι που είχαν παίξει στην Ευρώπη (ακόμα και ο Ολυμπιακός είχε παραδείγματα) αλλά δεν ήταν και ότι πιο εύκολο να συνεννοηθείς μαζί του οπότε ίσως ο Ολυμπιακός να μπορούσε να ψάξει λίγο καλύτερα την περίπτωση του γιατί είχε δώσει ανησυχητικά δείγματα γραφής.
Αγωνιστικά τα αθλητικά προσόντα του με πατημένα τα 33 φυσικά είχαν αρχίσει να φθίνουν ενώ αν και δεν ήταν ακίνδυνος από την γραμμή του τρίποντου σίγουρα δεν αποτελούσε τον σουτέρ που θα άνοιγε τις άμυνες με συνέπεια.

Ο Τζος Γκράντ ήταν η μοναδική κίνηση που είχε προγραμματιστεί από την εποχή Ιβκοβιτς ακόμα και ο Ιωαννίδης απλά επικύρωσε την απόκτησή του. Εδώ τα πράγματα έμοιαζαν να έχουν λιγότερο ρίσκο...
MVP του Γαλλικού πρωταθλήματος με την Ορτέζ, με κοινοτικό διαβατήριο (Ιταλικό παρά τα αρκετά χρόνια του στη Γαλλία), ακριβές αντίγραφο του Τζόνι Ρότζερς αλλά σε νεότερη ηλικία. Ο Ολυμπιακός έδωσε μάχη με την ΑΕΚ για τα μάτια του με αρκετές κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης να παρακολουθούν διακριτικά, σε σχέση με τις άλλες περιπτώσεις των Αμερικάνων ο Τζος είχε και το πλεονέκτημα της πλούσιας Ευρωπαικής εμπειρίας.

O Σον Ρίσπερτ ήταν μια άλλη περίπτωση...
Και αυτός κατ'ευθείαν από το ΝΒΑ αλλά χωρίς να έχει στεριώσει πουθενά παρά το νο.8 στα drafts του 1995.
(Ο Ολυμπιακός απέκτησε δύο παίχτες πρώτης δεκάδας εκείνο το καλοκαίρι μαζί με το νο.4 του Μόρις το 1988)
Ο Ρίσπερτ δέχθηκε να δοκιμασθεί και γυάλισε κατ'ευθείαν στον Ιωαννίδη, μάλιστα οι φήμες της εποχής έλεγαν ότι στα φιλικά της Ιταλίας ήταν ο καλύτερος παίχτης του Ολυμπιακού. Παρά το ότι και αυτός ήταν μια περίπτωση combo guard όπως και ο Ρόμπινσον οργάνωνε αρκετά καλά το παιχνίδι και σούταρε καλά και οικονομικά.
Το ζήτημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός στόχευε τότε σε ένα μεγάλο όνομα για την θέση του δεύτερου ξένου άρα αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ο Ρίσπερτ με την διαφορά ότι ο μάνατζερ του διαβεβαίωνε ότι είναι εφικτή η έκδοση κοινοτικού διαβατηρίου. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να κυνηγήσει την περίπτωσή του (τόσο πολύ τον ήθελε ο Ξανθός) ξεκαθαρίζοντας όμως ότι αν αυτό δεν γίνει πραγματικότητα τότε θα αποδεσμεύσει τον παίχτη και πράγματι η υπόθεση πήγαινε καλά. Οι άνθρωποι του Ολυμπιακού έκαναν καλή δουλειά διαρρέοντας ότι την ψάχνουν για πορτογαλικό διαβατήριο ενώ ταυτόχρονα κοίταζαν περισσότερο προς Ισπανία μεριά...

Ο Μαικ Μπράουν ήταν η τελευταία προσπάθεια για μεταγραφή εκείνο το καλοκαίρι μόνο που ποτέ δεν τον είδαμε και το όνομα του κατέληξε να έχει ξεμείνει σαν φάντασμα σε μερικά ρόστερ που θα βρει κάποιος στο ίντερνετ από την ομάδα εκείνης της χρονιάς. Κακώς βέβαια...
Mια ακόμα περίπτωση μετά τους Ιωαννίδη και Τζος Γκραντ για την οποία μπλέχτηκαν ΑΕΚ και Ολυμπιακός από την αρχή του καλοκαιριού ακόμα και είναι οξύμωρο πώς ένας παίχτης 36 ετών είχε στο περίμενε τέτοιες ομάδες, τι σου κάνει ένα κοινοτικό διαβατήριο...
Ο Ολυμπιακός έπεισε τον Μπράουν τελικά στα τέλη Αυγούστου και περίμενε να είναι αυτός ο τέταρτος ψηλός του αλλά μάταια...

Η ανάγκη για την απόκτηση ενός ακόμα ψηλού είχε προκύψει από το ζήτημα του Φαμπρίτσιο Ομπέρτο!
Ο Ιωαννίδης πίστευε πολύ τον Αργεντίνο και ήθελε να χτίσει την ομάδα πάνω στο δίδυμο Ομπέρτο-Τάρλατς, πάντα τον γοήτευαν τέτοια σχήματα και το είχαμε δει τα προηγούμενα χρόνια του στον Ολυμπιακό.
Μάλιστα λέγεται ότι απέρριψε τον Ντίνο Ράτζα ο οποίος είχε συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό ακριβώς για να μην κόψει τον δρόμο στον Ομπέρτο, ο Ράτζα επέστρεψε στην πατρίδα του για τη Ζαντάρ και ο γάμος του με τον Ολυμπιακό πήρε αναβολή για το επόμενο καλοκαίρι.

Και όλο αυτό συνέβη γιατί ο Ομπέρτο δεν είχε ενθουσιαστεί με την εμπειρία του στην Ελλάδα και ήθελε να φύγει από τον Ολυμπιακό βρίσκοντας θέση στο ΝΒΑ ή έστω σε μια Ισπανόφωνη χώρα. Λογικά η ομάδα δεν ήθελε να υποχωρήσει καλώντας τον να είναι παρών από την αρχή της προετοιμασίας στέλνοντας εξώδικο, ο Ομπέρτο δεν εμφανίστηκε ποτέ και η υπόθεση αυτή τράβηξε πολύ μέχρι που ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να πουλήσει τον Αργεντίνο στην Ταουγκρές για 180 εκατομμύρια και να κάνει το ντεμπούτο εκεί στις αρχές Δεκεμβρίου του 1999. Το πόσο δεν ήταν μικρό αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν μάλλον μικρότερο από εκείνο που έδωσε ο Ολυμπιακός στην Ατένας πριν ένα χρόνο για να πάρει τα δικαιώματα του Ομπέρτο και έμοιαζε ελάχιστο για αυτά που αναγκάστηκε να δώσει για μια άλλη περίπτωση ψηλού το ίδιο καλοκαίρι.

Με τον Ομπέρτο να μην υπολογίζεται ο Ολυμπιακος είχε δύο βασικούς ψηλούς στην διάθεση του με Γκραντ και Τάρλατς και άλλους δύο νεαρούς που δεν φαινόταν να εμπιστεύεται και τόσο, τους Σούλη και Ζεβρόσένκο άρα με δεδομένο το ιστορικό ατυχίας του Ολυμπιακού στην γραμμή των ψηλών κάθε χρόνια ήταν επιτακτική μια επιπλέον λύση.
Η τελική επιλογή για τον τρίτο βασικό ψηλό βρέθηκε στα τέλη Αυγούστου στο πρόσωπο του Ινάκι Ντε Μιγκέλ!
Ο Ολυμπιακός έδωσε 400.000.000 εκατομμύρια δραχμές για να λύσει το συμβόλαιο του με την Εστουντιάντες και αν προσθέσουμε και την αμοιβή του παίχτη για το τετραετές συμβόλαιο, περίπου 100 εκ. ανά χρόνο, μιλάμε για μια από τις πιο ακριβές μεταγραφές που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
Ο Ντε Μιγκέλ ήταν αρκετά γρήγορος με σκληρό, αθλητικό κορμί, εξαιρετικός για τις βρόμικες δουλειές των ριμπάουντς και της άμυνας, μπορούσε να παίξει και στις δύο θέσεις των ψηλών και σε καλή ηλικία στα 26 του χρόνια άρα σαφώς και ήταν πολύ καλή επιλογή.
Όμως το πρόβλημα ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με έναν ρολίστα στην καλύτερη περίπτωση (με μια χρονιά ουσιαστικά ως βασικός σε συλλογικό επίπεδο) που ακριβοπληρώθηκε ο ίδιος και η ομάδα του γιατί ο Ολυμπιακός συνέχιζε μέχρι τελευταία στιγμή να ψάχνει για λύση στην φροντ-λαιν οπότε οι προσδοκίες μάλλον ήταν δυσανάλογες με την αξία του. Ο Ολυμπιακός δεν είχε άλλες λύσεις και προχώρησε σε μία κίνηση που ήταν αναγκαία δημιουργώντας ένα ρόστερ που οι πραγματικοί κοινοτικοί Αντέ Μενσά και ΝτεΜιγκέλ θα ήταν λιγότεροι από τους Αμερικάνους με κοινοτικό διαβατήριο Ρίσπερτ, Γκραντ, Μπράουν.

Σε γενικές γραμμές ο Ολυμπιακός έφτιαχνε ένα ρόστερ με ποιότητα αλλά και αρκετό ρίσκο σε μια λίγκα που θα ήταν για μια ακόμη φορά ανταγωνιστική με τον ΠΑΟ των Κάτας, Μποντιρόγκα, Ρεμπράτσα, την ΑΕΚ των Ιβκοβιτς, Μπουι και τον ΠΑΟΚ να θυμίζει την ΑΕΚ του 96-97 με το δίδυμο ξένων Μπιλ Εντούαρντς/Βίκτορ Αλεξάντερ και θα έπρεπε να καταβάλει αρκετό κόπο όσο και να θεωρούταν μαζί με τον Παναθηναικό τα πρώτα φαβορί της Α1.

James Robinson

1.88-29

Μίλαν Τόμιτς

1.90-26

Blue Edwards

1.93-34

Josh Grant

2.07-32

Ντράγκαν Τάρλατς

2.10-26

Arsene Adeh Mensah

1.82-28

Ντούσαν Βούκσεβιτς

2.02-24

Δημήτρης Παπανικολάου

2.02-22

Inaki DeMiguel

2.05-26

Βασίλης Σούλης

2.07-23

Νίκος Πέττας

1.92-18

Γιάννης Λάππας

1.98-23

Φράνκο Νάκιτς

2.01-27

Αλεξέι Ζεβροσένκο

2.13-20

Shawn Respert

1.91-27

Chris Morris

2.04-33

*οι ηλικίες αναφέρονται με σημείο αναφοράς την αρχή της σεζόν, το καλοκαίρι του 1999

Γιάννης Ιωαννίδης

Για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια η σεζόν θα ξεκίναγε με στραβοπάτημα για τον Ολυμπιακό όμως. Είναι απορίας άξιο πώς μια τόσο δυνατή ομάδα σαν τον Ολυμπιακό έχει δημιουργήσει μια τόσο αρνητική παράδοση σε παιχνίδια πρεμιέρες, ειδικά όταν αυτές οι ήττες έχουν έρθει και μέσα στο ΣΕΦ μάλιστα αρκετές από αυτές.

Το 1994-95 ο Ολυμπιακός έχασε στο κλειστό του Σπόρτινγκ από τον Παναθηναικό για το κύπελλο Ελλάδος και αποχεραίτησε πολύ νωρίς τον θεσμό.

Το 1995-96 ο ΠΑΟΚ ήρθε και πέρασε μέσα από το ΣΕΦ στην πρεμιέρα της Α1.

Το 1996-97 οι Γερμανοί της Άλμπα Βερολίνου έκαναν την ζημιά πάλι μέσα στο ΣΕΦ για την πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκα.

To 1998-99 ο ΠΑΟΚ κερδίζει ξανά μέσα στο ΣΕΦ για το Κύπελλο Ελλάδας.

(στην ουσία η εξαίρεση της πενταετίας ήταν η ομάδα του 1997-98 που όχι μόνο δεν έχασε σε πρεμιέρα αλλά έκανε και καλό σερί νικών στο ξεκίνημα)

Σε ένα ΣΕΦ που χόρευε από τους μετασεισμούς του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας (7 Σεπτεμβρίου 1999 ο σεισμός, 6 μέρες μετά το ματς) ο Ολυμπιακός μπήκε σε μια ακόμα σεζόν με το αριστερό. Παρά τον ενθουσιασμό για τον νέο Ολυμπιακό του Ιωαννίδη και την σημαντική απουσία του Τσακαλίδη για την ΑΕΚ, η ομάδα έδειξε ανέτοιμη πράγμα που ήταν και μέχρι κάποιου σημείου φυσιολογικό. Ο Ίβκοβιτς έπαιξε 40 λεπτά ζώνη (παρά μια-δύο άμυνες) τον Ολυμπιακό εκείνο το βράδυ πράγμα που ο Ιωαννίδης το περίμενε αλλά δεν κατάφερε ποτέ να λύσει το πρόβλημα. Και ήταν ένα πρόβλημα που θα συνόδευε την ομάδα για αρκετό καιρό ακόμα, η επιθετική παραγωγή εναντίον ζώνης, με τόσους Αμερικάνους στο ρόστερ.

Είπα τόσους Αμερικάνους;

Λάθος, τελικά δεν ήταν και τόσοι πολλοί...

Γιατί αρχικά ο Μάικ Μπράουν δεν ήρθε ποτέ στην Ελλάδα για να ενεργοποιήσει την συμφωνία του με τον Ολυμπιακό αφήνοντας την ομάδα στα κρύα του λουτρού και έπειτα το μεγαλύτερο ακόμα σοκ της απώλειας του Σον Ρίσπερτ.

H Fiba ζήτησε συμπληρωματικά στοιχεία για το ισπανικό του διαβατήριο, το Ισπανικό υπουργείο Εσωτερικών δεν φάνηκε το ίδιο εξυπηρετικό όσο και το Εξωτερικών και κάπως έτσι η θητεία του Ρίσπερτ θα έπαιρνε τέλος μετά από μόλις ένα επίσημο ματς με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Ολυμπιακός είχε την δυνατότητα να συνεχίσει με τον Ρίσπερτ στην Α1 καθώς η ΕΟΚ είχε ήδη εγκρίνει την κοινοτική του ιδιότητα αλλά προτίμησε να αποδεσμεύσει τον Αμερικάνο.

Η ομάδα ήταν πολύ ασταθής στο ξεκίνημα και μετά από ένα καλό σερί πέντε νικών (Μαρούσι μέσα και Ηράκλειο έξω για την Α1, Μακάμπι-Βιλερμπάν μέσα και διπλό στην Πόλη επί της Ούλκερ στο καλύτερο ματς του πρώτου μήνα) ήρθαν γρήγορα οι πρώτες γερές κατραπακιές.

Ο Άρης έπαιξε και αυτός 40 λεπτά ζώνη τον Ολυμπιακό και έκανε διπλό μέσα στο ΣΕΦ.

Οι Τόμιτς και Ρόμπινσον είχαν 4/22 τρίποντα (6/34 όλη η ομάδα) και ο Καλίντ Ριβς τιμωρούσε την ομάδα που τον είχε stand by για μεγάλο διάστημα του καλοκαιριού μέχρι να καταλήξει στον Χόλιγουντ με 21 πόντους, 6 ριμπάουντς και 6 ασίστς.

Έπειτα ήρθε η "με κάτω τα χέρια" παράδοση από τον ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο (75-61) και η ντροπιαστική ήττα από την Πιβοβάρνα στη Σλοβενία.

Το καρέ των ηττών του Οκτώβρη του 1999 έκλεισε εκείνη με την Βαρέζε μέσα στο ΣΕΦ με 62-69, παιχνίδι που ακούστηκαν και οι πρώτες αποδοκιμασίες δείγμα ότι η υπομονή είχε εξαντληθεί.

Ο Ολυμπιακός πλήρωνε αρκετά πράγματα σε αυτό το ξεκίνημα...Την καθυστερημένη άφιξη των Ρόμπινσον-Ντε Μιγκέλ, την απώλεια του Ρίσπερτ, την προβληματική αντίδραση εναντίον ζώνης, τον τραυματισμό του Γκραντ και τα προβλήματα του Κρις Μόρις που είχαν ήδη αρχίσει με τους πόνους στο γόνατο.

Η αναλαμπή ήρθε στο Γιαντ Ελιάου με την νίκη επί της Μακάμπι (highlight το τρίποντο του Αντέ Μενσά από το κέντρο) σε ένα υποδειγματικό ματς για τον Ολυμπιακό αλλά το μπαμ θα γινόταν μια εβδομάδα μετά στο Αστρομπάλ όταν ο Κρις Μόρις αρνήθηκε να παίξει εξαιτίας του περίφημου...σκληρού παρκέ.

Ήταν η αφορμή που χρειαζόταν διοίκηση και προπονητής για να τελειώσουν τον Μόρις που έτσι και αλλιώς είχε ήδη χάσει πολλά παιχνίδια, το πρόβλημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός θα έπρεπε μέσα Νοέμβρη να βγει πάλι στην αγορά για αντικαταστάτη.

Αφού απορρίφθηκε το σενάριο για απόκτηση point guard που στην ουσία θα άλλαζε τον Ρίσπερτ και όχι τον Μόρις και θα άλλαζε όλον τον αρχικό σχεδιασμό του καλοκαιριού, η ομάδα άρχισε να ψάχνει τον κατάλληλο μεταξύ των Κρις Καρ (..που μετέπειτα ήρθε στην ΑΕΚ), τον Σαμ Μακ και τον παλιό γνώριμο Ουίλι Άντερσον.

Όποιος έλεγε πρώτος το ναι θα είχε και το προβάδισμα μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση δύο άλλοι παίχτες απάντησαν καταφατικά. Ο ένας ήταν ο Τζίμι Όλιβερ (ο παίχτης που έφερε το Μαρούσι λίγα χρονιά μετά) που ο Ολυμπιακός κράτησε σε αναμονή γιατί προτεραιότητα είχε ο Μπλου Έντουαρντς.

Ο Έντουαρντς ήρθε στην Αθήνα όμως επειδή το πάθημα Μόρις είχε γίνει μάθημα, ο Ολυμπιακός τον υπέβαλε σε εξονυχιστικές εξετάσεις οι οποίες έβγαλαν στην επιφάνεια τα προβλήματα του παίχτη στον αριστερό μηνίσκο. Ο Ολυμπιακός δεν ήθελε να ρισκάρει και έστειλε πίσω τον Μπλου χωρίς να τον υπογράψει ξεκινώντας μια νέα σειρά επαφών με τους υποψήφιους ξένους.

Για να καλέσει τον Έντουαρντς δύο μέρες μετά φαντάζεστε ποια ήταν τα αποτελέσματα των νέων επαφών...

Ο Έντουαρντς γύρισε ξανά στην Αθήνα στην δεύτερη άφιξη του αφού βρέθηκε στο Λονδίνο για κάποιες μέρες και η λύση στις διαπραγματεύσεις του με τον Ολυμπιακό ήταν ένα αναπροσαρμοσμένο συμβόλαιο που κάλυπτε την ομάδα στην περίπτωση τραυματισμού του Μπλου στο εγχειρισμένο πόδι και ένα ποσό γύρω στα 300.000 δολάρια μέχρι το τέλος της σεζόν.

Το μπέρδεμα της απομάκρυνσης Μόρις αλλά και της απόκτησης Έντουαρντς κόστισε στην ομάδα τόσο σε χρόνο για να λύσει τα αγωνιστικά της προβλήματα όσο και σε ουσία με την ήττα από την Ουλκέρ για την Ευρωλίγκα.

Με τα ντέρμπι της Α1 κόντρα σε ΑΕΚ και Παναθηναικό να ακολουθούν ο Ολυμπιακός δεν πήγαινε ακριβώς και με τις καλύτερες προυποθέσεις σε αυτά τα ματς. Και όμως, ξαφνικά παρουσιάστηκε ένας άλλος Ολυμπιακός!

Κόντρα στην ΑΕΚ ο Ντούντα δοκίμασε πάλι με ζώνη να σταματήσει τον Ολυμπιακό όμως τώρα ο Ολυμπιακός βρήκε την λύση. Με τον Τόμιτς να σκοράρει 21 (με 5 τρίποντα) και τον Χόλιγουντ 17 (3 τρίποντα) ο Ολυμπιακός πήρε τη νίκη σε ένα ντέρμπι που δεν επιτρεπόταν να χάσει και πήγαινε στο ΟΑΚΑ μια εβδομάδα μετά με καλή ψυχολογία κόντρα στον Παναθηναικό.

Μια εβδομάδα μετά, λοιπόν, ο Μπλου Έντουαρντς πέτυχε το ωραιότερο παρθενικό καλάθι που έχει βάλει ποτέ κάποιος φορώντας την φανέλα του Ολυμπιακού (στο ντεμπούτο του με την ΑΕΚ είχε μείνει άποντος με 0/5 σουτ σε 16') και η ομάδα έπαιρνε μια τεράστια νίκη με 69-68.

(περισσότερα παρακάτω στην ενότητα "το ματς")

Ήταν ανεξήγητο φαινόμενο πώς ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε μεταμορφωμένος στα δύο ντέρμπι και την όποια απόπειρα εξήγησης την έκανε πιο δύσκολη το γεγονός ότι η μετέπειτα πορεία της ομάδας συνέχισε να είναι ασταθής τόσο στην Α1 με τις ήττες σε Ιβανώφειο και Αλεξάνδρειο από Ηρακλή και Άρη αντίστοιχα, όσο και στην Ευρωλίγκα ο δεύτερος γύρος της οποίας έφερε την ομάδα στην 3η θέση του ομίλου της με συνέπεια το μειονέκτημα έδρας στη φάση των 16.
Πώς έφτασαν τα πράγματα μέχρι εκεί όμως;
Μετά τον πρώτο γύρο οι τρεις πρώτοι του ομίλου: Βιλερμπάν 8-2, Ολυμπιακός 6-4, Μακάμπι 6-4 έφτιαξαν νέο όμιλο παρέα με τις Κάχα Σαν Φερνάντο, Μπούντοτσνοστ και Ορτέζ. Ο Ολυμπιακός ήθελε μια από τις δύο πρώτες θέσεις, την 1η για το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας μέχρι το φάιναλ φορ ή την 2η για πλεονέκτημα στους 16, μειονέκτημα στους 8.
Η ομάδα είχε όλες τις ισοβαθμίες κόντρα σε Μακάμπι και Βιλερμπάν όμως πλήρωσε ακριβά τις δύο γκέλες του στη δεύτερη φάση.
Αρχικά δεν έμαθε από το πάθημα της Βιλερμπάν και πήγε και έχασε από την ουραγό Ορτέζ εκτός έδρας. Μια ασυνήθιστα κακή αμυντική εμφάνιση εκείνη την ημέρα ιδιαίτερα μέχρι το 30' σε ένα παιχνίδι που κρίθηκε με το αμφισβητούμενο φάουλ του Ρόμπινσον στον Φοτού και ολοκληρώθηκε με τον καβγά του Μπλου με τον Γάλλο γκαρντ αλλά και τους χειρονομούντες μεσήλικες στην εξέδρα.

Και έπειτα όταν μόλις δύο αγωνιστικές πριν το τέλος στην ουσία χάρισε την 2η θέση στη Βιλερμπάν όταν έχασε από τα Σερβόπουλα της Μπούντουτσνοστ με τον Χόλιγουντ καθηλωμένο στον πάγκο από ενοχλήσεις στη μέση.
Κοινή συνισταμένη των δύο ματς ήταν ότι ο Ολυμπιακός πληγώθηκε από το ίδιο του το ατού, την άμυνα που μέχρι τότε ήταν η καλύτερη της Ευρωλίγκα, και δεν μπόρεσε να κρατήσει τον ρυθμό. Πρακτικά η 3η θέση σήμαινε ότι η ομάδα θα έπρεπε να ανατρέψει δύο φορές μειονέκτημα έδρας μέχρι το φάιναλ φορ, πρώτα κόντρα στην Ολύμπια Λιουμπλιάνας και έπειτα απέναντι στο νικητή του ζευγαριού Μπαρτσελόνα-Ούλκερ.

Ο Ολυμπιακός θα έπαιζε τα πάντα μέσα σε 10 μέρες στις αρχές Μαρτίου, πρώτα η σειρά με την Ολύμπια και ύστερα τα δύο ντέρμπι με ΑΕΚ και Παναθηναικό για την Α1.
Στο πρώτο ματς στη Λιουμπλιάνα ο Ολυμπιακός ξεκίνησε καλά αλλά η Ολύμπια έμεινε στο παιχνίδι από τα επιθετικά ριμπάουντς στο πρώτο ημίχρονο. Ένα νεκρό διάστημα του Ολυμπιακού στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου έκρινε το παιχνίδι αλλά ο Ολυμπιακός πήγε τον ρυθμό του ματς εκεί που τον θέλει σε γενικές γραμμές άρα η πίστη για το break δεν χάθηκε καθόλου.

Μια πίστη που έγινε ακόμα ισχυρότερη από την πανεύκολη νίκη στο δεύτερο ματς στο ΣΕΦ.
Εναντίον της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός φόρεσε και πάλι την στολή του κομάντο και έκανε ένα διπλό που δεν ήταν και πολύ αναμενόμενο σε ένα παιχνίδι που σημαδεύτηκε από τα επεισόδεια λίγο πριν το τέλος. Ήταν η καλύτερη εμφάνιση του Μπλου Έντουαρντς με τη φανέλα του Ολυμπιακού εκείνο το απόγευμα, 25 πόντοι (6/8 δίποντα, 4/5 τρίποντα) και το καθοριστικό τρίποντο στα τελευταία δευτερόλεπτα.

Ο Ολυμπιακός πήγαινε με πολύ καλή ψυχολογία στο τρίτο ματς στη Λιουμπλιάνα αλλά η περιφερειακή άμυνα που επέτρεψε στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να γράψει το ακατόρθωτο 7/7 τρίποντα μαζί με την απώλεια της μάχης των ριμπάουντς έκρινε το παιχνίδι.
Ο Χόλιγουντ έκανε καλό ματς μπροστά αλλά στην άμυνα εκτέθηκε από τον Λιθουανό, ο Μπλου μάλλον έχασε τις πιο πολλές μάχες από τον Μίλιτς σε όλη τη σειρά και ο ευκίνητος Γκόλεματς προβλημάτιζε πάρα πολύ τους Γκραντ και Ντε Μιγκέλ. Το αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να αποκλειστεί από πολύ νωρίς από την Ευρωλίγκα από μια αντίπαλο που είχε καλό υλικό (Σάρας, Ζντοβτς, Μπετσίροβιτς, Μίλιτς, Γκόλεματς, Κότνικ, Μπρέζετς) αλλά σε καμία περίπτωση δεν έμοιαζε εκείνη τη στιγμή καλύτερη από τον Ολυμπιακό.

Όπως και πριν δύο χρόνια (1997-98 μετά τον αποκλεισμό από την Παρτίζαν) ο Ολυμπιακός θα έψαχνε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από έναν Ευρωπαικό αποκλεισμό με μια νίκη επί του Παναθηναικού στο ΣΕΦ.
Ο Παναθηναικός ήταν αυτή τη φορά καλύτερος για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού αλλά το χαμηλό σχήμα με Βούκσεβιτς και Μπλου στο 4 μαζί με τα εύστοχα τρίποντα των Τόμιτς και Χόλιγουντ γύρισαν το ματς, δίνοντας στον Ολυμπιακό την τέταρτη νίκη του σε ντέρμπι για την Α1. Η ομάδα παρά τις γκέλες της στο Ελληνικό πρωτάθλημα είχε το προβάδισμα για την πρώτη θέση στη κανονική περίοδο, μια πρώτη θέση που κράτησε μέχρι τέλους ξεκινώντας από θέση ισχύος την post season.

Μετά από δύο άνετες νίκες επί του Άρη στους προημιτελικούς ο Ολυμπιακός θα έβρισκε τον ΠΑΟΚ στον ημιτελικό. Ταυτόχρονα θα είχε την πολυτέλεια να βλέπει Παναθηναικό και ΑΕΚ να σκοτώνονται στο άλλο ζευγάρι την ώρα που αυτός είχε μια θεωρητικά πιο εύκολη αποστολή.
Δεν ήταν έτσι όμως...
Σε ένα κάκιστο πρώτο ματς για τον Ολυμπιακό ο ΠΑΟΚ έκανε το απίθανο κερδίζωντας μέσα στο ΣΕΦ με 66-69 παίρνοντας και το πλεονέκτημα έδρας.
Ο Κολντεμπέλα οργάνωσε μαεστρικά για τον ΠΑΟΚ εκείνο το βράδυ (8 ασίστς), οι Μπιλ Έντουαρντς/Αλεξάντερ εκτελούσαν και ο Μπαλογιάννης πέτυχε το καθοριστικό τρίποντο σε μια δίκαιη νίκη για τον ΠΑΟΚ κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που και πάλι δεν κατάφερε να ανεβάσει την επιθετική του παραγωγικότητα αρκετά για εντός έδρας ματς και είχε τον Χόλιγουντ σε κακή μέρα (2 ασίστς/ 6 λάθη).

Το ήδη βαρύ κλίμα στην ομάδα το έκανε χειρότερο το θέμα Βούκσεβιτς.
Ο ομογενής γκαρντ σε έλεγχο ντόπινγκ μετά τον πρώτο ημιτελικό με τον ΠΑΟΚ βρέθηκε να έχει κάνει χρήση τετραϊδροκαναβιδόλης (ουσία που περιέχεται στο χασίς) και τιμωρήθηκε από την ΕΟΚ για 2 μήνες.
Ο Ολυμπιακός αναλώθηκε σε πόλεμο ανακοινώσεων με την Ομοσπονδία τονίζοντας κυρίως την ταχύτητα με την οποία κινήθηκαν οι διαδικασίες, σε άλλες περιπτώσεις χρειάζονται εβδομάδες για να ανακοινωθούν αποτελέσματα, εδώ τα πάντα έγιναν σε δύο μέρες.
Το ζήτημα είναι ότι ο, χωρίς Βούκσεβιτς, Ολυμπιακός κατέρρευσε στο δεύτερο ημίχρονο του δεύτερου ημιτελικού και αποκλείστηκε από τη συνέχεια.
Το 3-1 επί της ΑΕΚ στο μικρό τελικό δεν χρύσωσε στο χάπι σε μια μάλλον περίεργη αλλά σίγουρα αποτυχημένη χρονιά για τον Ολυμπιακό.

Γενικά:
Ένας σχεδιασμός που πέρασε από πολλά στάδια....
Αρχικά με την πρόθεση Ελληνοποίησης που όταν φάνηκε ότι δεν θα είναι εφικτή μετατράπηκε σε Αμερικανοποίηση.
Ο Ιωαννίδης πίστεψε στο μοντέλο και η διοίκηση πείστηκε ότι το καλό θέαμα παρέα με την αύρα του Ξανθού θα φέρει ξανά μαζικά τον κόσμο στο γήπεδο.
Όμως στην πορεία προέκυψαν θέματα...
Ο Ομπέρτο που πάνω του στήριζε πολλά ο Ιωαννίδης έκανε τα δικά του.
Ο Ρέσπερτ που έδινε ισορροπία και έτρεχε καλά την ομάδα έφυγε. Ο Μπράουν δεν ήρθε ποτέ...
Υποθετικά μια δεκάδα που ήθελε ο Ξανθός μπορεί να ήταν οι Ρέσπερτ, Χόλιγουντ, Μόρις, Ομπέρτο, Τάρλατς με αλλαγές τους Τόμιτς, Βούκσεβιτς, Παπανικολάου, Γκραντ, Μπράουν.
Τελικά αυτό που είχε στα χέρια του ήταν οι Χόλιγουντ, Τόμιτς, Μπλου, Γκραντ, Τάρλατς με αλλαγές τους Αντέ Μενσά, Βούκσεβιτς, Παπανικολάου, Ντε Μιγκέλ, Σούλη.
Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός ούτε Αμερικανοποίηση κατάφερε να κάνει, του έμεινε όμως ένα μπερδεμένο ρόστερ με σαφή προβλήματα χημείας.
Το λογικό διάστημα προσαρμογής απέναντι σε άμυνες ζώνης κόστισε αρκετά στην αρχή της σεζόν.
Μετέπειτα ο Ιωαννίδης πίστεψε πολύ τον Ρόμπινσον, του έδωσε τη μπάλα στα χέρια και απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Το υπόλοιπο ρόστερ δεν μπορούσε να ακολουθήσει αυτούς τους ρυθμούς, πολλές φορές η ομάδα έχανε την επαφή στο σκορ όταν άνοιγε ο ρυθμός.
Στην ουσία ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα μισού γηπέδου με σταρ έναν παίχτη που ήθελε να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο.
Ο Ιωαννίδης είχε επιλογές για να διορθώσει την κατάσταση αλλά δεν τις δοκίμασε. Θα μπορούσε να περάσει τον Χόλιγουντ περισσότερο στη θέση 2 δίνοντας τη μπάλα και τις αποφάσεις περισσότερο στα χέρια του Τόμιτς με μια σχετική αναβάθμιση του εξαφανισμένου Αντέ Μενσά από πίσω.
Ο Ρόμπινσον θα έπεφτε λίγο σε παραγωγικότητα αν και πάλι θα ήταν το βαρύ πυροβολικό του Ολυμπιακού, η ομάδα θα μπορούσε να ελέγχει καλύτερα τον ρυθμό μέσα στο ματς και ίσως επιθετικά να έβρισκε καλύτερες λύσεις από τους ψηλούς της. Σε όλη τη χρονιά ο Ολυμπιακός έμεινε να εξαρτάται αποκλειστικά από τα κέφια του Ρόμπινσον.
Ο Ξανθός σπατάλησε και μια ακόμα ευκαιρία όταν δεν απέκτησε οργανωτή για αντικαταστάτη του Μόρις. Ο Δημήτρης Παπανικολάου ήταν έτοιμος για βασικό ρόλο και το έδειξε και την επόμενη χρονιά, ο Βούκσεβιτς είχε το ύψος να παίξει στην ίδια πεντάδα με δύο ακόμα γκαρντς, ακόμα και ο Φράνκο Νάκιτς θα μπορούσε να βγει από τη ναφθαλίνη σε ένα τέτοιο σενάριο όμως τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε.

Η ομάδα είχε και καλά στοιχεία που εκφράστηκαν κυρίως στα Ελληνικά ντέρμπι.
Ιωαννίδης και αδιαφορία στην άμυνα δεν υπάρχει σαν συνδυασμός, ο Ολυμπιακός είχε την καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκα για μεγάλο διάστημα της χρονιάς.
Ο Ολυμπιακός είχε μέταλλο που του επέτρεπε να μπορεί να κερδίσει οπουδήποτε, αρκετές προσωπικότητες μέσα στο παρκέ και στον πάγκο.
Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν τα πρώτα που έκαναν την διαφορά στο ντέρμπι. Στα εκτός έδρας καθοριστικά ματς με Ολύμπια και ΠΑΟΚ η ομάδα έχασε με κάτω τα χέρια ακριβώς γιατί ο ένας από τους δύο πυλώνες δεν ήταν εκεί (85+87 πόντοι παθητικό).

Η διοίκηση έκανε το καθήκον της δίνοντας αρκετά μεγάλο μπάτζετ αλλά απογοητεύτηκε γρήγορα και άφησε πάλι μόνο τον Ιωαννίδη θεωρώντας τον υπεύθυνο για την διαφαινόμενη αποτυχία. Το δοικητικό team που έκανε την διαφορά την πενταετία 1991-1996 ή δεν ήταν εδώ ή δεν είχε αντίστοιχη ενεργή ενασχόληση.
Ο κόσμος δεν στήριξε την ομάδα και αυτός απογοητευμένος από την εικόνα.
Η αποτυχία για μια ομάδα με τόσα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά θέματα ήταν φυσιολογική κατάληξη.

Όταν πλησίαζε η ώρα για την έναρξη του πρώτου ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού για την περίοδο 1999-2000, τα αγωνιστικά δείγματα έδειχναν τον Παναθηναϊκό τόσο απόλυτο φαβορί που ο συγκεκριμένος αγώνας χαρακτηριζόταν και ως ντέρμπι της ανισότητας υπέρ του Παναθηναϊκού. Κάτι φυσιολογικό αφού ο Παναθηναικός δεν ήταν μόνο άνετα πρώτος στην Α1 (...και με μία νίκη μπορούσε να καθαρίσει πρόωρα την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου μπροστά από Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ) αλλά ήταν αήττητος σε όλες τις διοργανώσεις με 20-0 σερί. Με τον Ολυμπιακό από την άλλη να μην του βγαίνει η Αμερικανοποίηση του ρόστερ και να είναι ασταθής σε Ελλάδα και Ευρωπη…

Κάπως έτσι όταν ο Παναθηναϊκός ξεκινούσε με ψηλό σχήμα τον αγώνα με Μπουντούρη, Μποντιρόγκα, Φώτση, Ρότζερς και Ρέμπρατσα απέναντι στον Ολυμπιακό των Ρόμπινσον, Τόμιτς, Παπανικολάου, Γκραντ, Τάρλατς έμοιαζε η ομάδα του Πειραιά για χριστιανοί και ο πρωταθλητής Ελλάδος για λιοντάρια έτοιμα να κατασπαράξουν τον φιλοξενούμενο.

Ωστόσο υπήρχε μια συνισταμένη που προμήνυε την αλλαγή των ισορροπιών και αυτή ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης που δεν έμεινε μόνο στο αγαπημένο του man to man αλλά προχώρησε και στην χρησιμοποίηση της, μάλλον μισητής για εκείνον, ζώνης βάζοντας έναν αναπάντεχο περάγοντα στην ιστορία του ματς.
Τι και αν ο Φώτσης ξεκίνησε δυναμικά με εύστοχα σουτ τριών πόντων το ματς, τι και αν ο Ταρλατς συμπλήρωνε σε ούτε 10 λεπτά αγώνα τρία φάουλς, ο Ολυμπιακός ήταν η ομάδα που έλεγχε το ματς από το ξεκίνημα με αιφνιδιασμούς και εύστοχα τρίποντα από φάσεις που ξεκινούσαν μέσω πασών του Τάρλατς από το ζωγραφιστό.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να αυξάνει την διαφορά ακόμα περισσότερο και μετά το φόρτωμα του Τάρλατς, διευρύνοντας το σκορ από 11-14 σε 15-23, με τον Ρόμπινσον να προσθέτει ακόμα έναν αιφνιδιασμό στο ενεργητικό του και τον Τόμιτς να παίρνει σκριν από Ντε Μιγκέλ και να σκοράρει.
Κάπου εκεί όμως ο Ρόμπινσον που τα πήγαινε εξαιρετικά μέχρι τότε, με φάουλ που έκανε σε φάση εκτός μπάλας χρεώθηκε με τρίτο ατομικό και ο Ολυμπιακός ήταν υποχρεωμένος να παίξει χωρίς τις πιο αποτελεσματικές επιθετικές του δυνάμεις στην περιφέρεια (Ρόμπινσον) και στην ρακέτα (Τάρλατς).

Φυσιολογικά τα παραπάνω στοίχησαν, όχι άμεσα λόγω ενός τριπόντου από τον Βούκσεβιτς και των high-low Γκραντ με Ντε Μιγκέλ που φόρτωσαν τον Ρέμπρατσα με τρία φάουλς, αλλά λίγο αργότερα με τον Μποντιρόγκα να ξυπνάει έπειτα από 12,5 λεπτά και να ηγείται της πράσινης αντεπίθεσης. Μέχρι τότε ο Ντέγιαν φόρτωνε μεν με αρκετά, υπαρκτά ή μη, φάουλ τους Παπανικολάου, Έντουαρντς και Τάρλατς αλλά είχε σκοράρει μόνο 4 πόντους από βολές.

Και αυτό όχι μόνο με τα drive και τα ποσταρίσματα τα όποια ολοκλήρωνε ή πάσαρε προς τα έξω, αλλά ακόμα και με τρίποντα τα όποια αποτελούσαν δευτερεύον στοιχείο στο επιθετικό του παιχνίδι. Την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός με τρίποντο και ατομική ενέργεια του Βούκσεβιτς και επιθετικό ριμπάουντ του Παπανικολάου πέτυχε το μη χείρον βέλτιστο και στο κακό του διάστημα έκλεισε το ημίχρονο μόνο με -3 σε ένα ματς ισορροπημένο σε όλους τους τομείς και με μεγάλη ευστοχία και από τις ομάδες στα σουτ τριών πόντων.

Βάσει των πεπραγμένων ήταν γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς υλοποιούσε εκείνη την μέρα ένα αρκετά μονοδιάστατο ξεδίπλωμα παιχνιδιού με τα περισσότερα αν όχι τα πάντα να είναι στα χέρια του Μποντιρόγκα που ποστάροντας, κάνοντας drive, ψάχνοντας πάσες προς τα έξω και σουτάροντας τρίποντα μόνο τον καφέ δεν έψηνε στην διάρκεια των πρώτων 20 λεπτών με μοναδική συμπαράσταση το αρχικό επιθετικό ξέσπασμα του Φώτση και τους πόντους του Κάτας στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου.

Και αυτά ακριβώς τα παραπάνω γύρισαν υπέρ του Ολυμπιακού με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου, με την δημιουργία του Μποντιρόγκα να μην μετατρέπεται σε πόντους από τα σουτ των συμπαικτών του, τον ίδιο να μην σκοράρει και κάποιες πάσες που προοριζόταν για την γραμμή των 6.25 να παγιδεύονται από την άμυνα του Ολυμπιακού προσφέροντας ευκαιρίες fast break τις όποιες εκμεταλλεύτηκε ανελέητα με τον γρήγορο Ρόμπινσον, τους καλούς χειριστές και τους light ψηλούς με την έλλειψη του Τάρλατς.

Σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση του πλεονεκτήματος του Τόμιτς όταν έβρισκε τον Ρότζερς για να τον μαρκάρει και τον εκνευρισμό των παικτών του Παναθηναϊκού που υπέπεσαν σε επιθετικά φάουλ με Μποντιρόγκα και Μπέρκ, ο Ολυμπιακός μεθοδικά δημιουργούσε πολύ ευνοϊκές προϋποθέσεις περισσότερο ακόμη και από την ύπαρξη της διψήφιας διαφοράς στο 39-51 που θα μπορούσε να γίνει 39-53 εάν δεν αστοχούσε σε δύο βολές ο Ντε Μιγκέλ.

Ο Ομπραντοβιτς βλέποντας τις δυσκολίες και τους αιφνιδιασμούς που δεχόταν αποφάσισε να αλλάξει τον Ρότζερς με τον Αλβέρτη αναζητώντας ένα πιο ευέλικτο και γρήγορο σχήμα χωρίς κλασσικό power forward, με τον Ιωαννίδη όμως να ακολουθεί άμεσα βάζοντας από την πλευρά του και αυτός τον Παπανικολάου, χωρίς όμως να φαίνεται αλλάζει την εικόνα του αγώνα, κάτι που πιθανόν να συνεχιζόταν απρόσκοπτα εάν δεν χρεωνόταν με τέταρτο φάουλ ο Ρόμπινσον, κάνοντας δύσκολη την αποστολή του Ολυμπιακού που έχοντας με τέσσερα φάουλς Εντουαρντς, Παπανικολάου, Ρόμπινσον και Τάρλατς θα είχε πρόβλημα στην εύρεση επιθετικών λύσεων και στην αναχαίτιση Μποντιρόγκα.

Και πραγματικά το σενάριο του πρώτου ημιχρόνου επαναλήφθηκε και στον δεύτερο μισό, με τον Παναθηναικό να εξαπολύει την καθυστερημένη αντεπίθεση του βοηθούμενος από τις απουσίες παικτών του Ολυμπιακού λόγω φάουλς, της διαιτητικής ανοχής στην πίεση του αλλά και από τα λάθη του του ίδιου του Ολυμπιακού, πλησιάζοντας και περνώντας μπροστά παρά την επιστροφή των δύο Αμερικάνων και του Τάρλατς στην πεντάδα.
Ο Παναθηναικός σε αυτό το διάστημα είχε πρωταγωνιστή τον Κάτας που κέρδιζε βολές, τροφοδοτούσε τον Ρέμπρατσα και μετά από σκριν του Σέρβου ολοκλήρωνε η έβρισκε τον Αλβέρτη για τρίποντο, αλλά και τον Μποντιρόγκα με τις χαρακτηριστικές αργές διεισδύσεις πατέντα.

Όμως αντίθετα με τα φαινόμενα ο Ολυμπιακός έδειξε τελικά ο πιο ψύχραιμος αρχικά με τον Έντουαρντς που στην επίθεση εκμεταλλεύτηκε την εκρηκτικότητα του έναντι του Αλβέρτη και στην άμυνα τάπωσε τον Κάτας

Και στην συνέχεια με τον Ρόμπινσον ο όποιος παίρνοντας σκριν από τον Τάρλατς βρήκε μπροστά του το hedge out από τον Ρέμπρατσα (δείγμα ότι ο Παναθηναϊκός περίμενε αυτόν τον τρόπο της επίθεσης) αλλά ήταν τόσο ατελής αυτή η έξοδος που δεν κατάφερε να εμποδίσει το εύστοχο τρίποντο του Ρόμπινσον που έβαλε μπροστά τον Ολυμπιακό στο κρισιμότερο καλάθι του ματς στα 48'' για το τέλος.
Ο Ολυμπιακός από εκεί και πέρα δεν άφησε να του ξεφύγει η νίκη κάνοντας την κατάλληλη στιγμή φάουλ, βάζοντας κρίσιμες βολές (Τόμιτς) και σπάζοντας την πίεση, κατακτώντας μια τεράστια νίκη παρόλο που η αφέλεια του Παπανικολάου να μην ξοδέψει τον λίγο χρόνο που απέμενε μπορεί να ήταν μοιραία αν έμπαινε το καλό σουτ του Μποντιρόγκα από την σέντρα πάνω στη λήξη.

Θα ήταν όμως μια μεγάλη αδικία για τον Ιωαννίδη που χαιρετώντας επιδεικτικά τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού επισφράγισε την επικράτηση του στο σκάκι των πάγκων έναντι του Ομπράντοβιτς εκείνη την βραδιά...
Ο Ξανθός ήταν καταλυτικός στη στρατηγική του παιχνιδιού επιλέγοντας είτε με μαν του μαν είτε με ζώνη να κλείσει στον βαθμό του εφικτού τις διεισδύσεις του Μποντιρόγκα, πέτυχε μέσω της άμυνας ορισμένα κλεψίματα και fast break, ευτύχησε να δει την ομάδα του να έχει μεγάλα ποσοστά ευστοχίας στα τρίποντα και με την βοήθεια της εξαιρετικής άμυνας του Ντε Μιγκέλ στον Ρέμπρατσα πληγώθηκε ελάχιστα από τους αντίπαλους σέντερς παρά το γεγονός ότι ο Τάρλατς ήταν ουσιαστικά απών λόγο φάουλ και στις δυο μεριές του γηπέδου αμυντικά και επιθετικά.
Ο Ολυμπιακός με αυτή τη νίκη νωρίς μέσα στη σεζόν, Δεκέμβρη μήνα, έδειχνε ότι έχει τις δυνατότητες να κερδίσει οπουδήποτε αν χρειαστεί μόνο που έμελλε αυτή η νίκη να είναι η μεγαλύτερη μιας χρονιάς που δεν κύλησε, ούτε έκλεισε πολύ καλά για τους ερυθρόλευκους.

(κλικ πάνω στα παιχνίδια για στατιστικά)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 14

Η αυτοκρατορία ανεπιτίθεται (Ν.Παπαιώαννου)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-8 ΙΟΥΝΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 552

η επιστροφή του Γιάννη Ιωαννίδη στον Ολυμπιακό (Γ.Ψαράκης)

ο Λεπτολόγος

Καρφώματα (Ν.Παπαδογιάννης)

η επιλογή των ξένων (Κόμαζετς-Γκολντγουάιρ) για την σεζόν 1998-99

Ντούσαν Ίβκοβιτς 1998-99

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-22 ΙΟΥΝΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 554

στήλη ΤΡΙΠΟΝΤΑ&ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ/ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 15

συνέντευξη Γιάννης Ιωαννίδης (Π.Διαμαντόπουλος)

Η καρδιά του πρωταθλητή ξαναχτυπά (Β.Μαρούσης)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 564

Made in USA (Γ.Φιλέρης)

το πάρε-δώσε του Ολυμπιακού (Δ.Καρύδας)

Διαχρονικές αξίες (Π.Παναγιωτόπουλος)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 16

Παναγιώτης Φασούλας: ο τελευταίος αυτοκράτορας

Ο Ολυμπιακός του 2000

Chris Morris "the Iceman" (Ν.Παπαϊωάννου)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ-6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999

ρεπορτάζ πριν από το ματς με την ΑΕΚ για το κύπελλο Ελλάδας

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 567

Ολυμπιακός-ΑΕΚ για το κύπελλο Ελλάδας

παρουσίαση Ολυμπιακού 1999-2000

Ο Λεπτολόγος

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 569

Ολυμπιακός-Μαρούσι για την Α1

Τρίποντα&Παρασκήνια

Όνειρο με προθεσμία (Π.Παναγιωτόπουλος)

Ολυμπιακός-Βιλερμπάν για την Ευρωλίγκα

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 572

Ολυμπιακός-Νήαρ Ηστ για την Α1

"Πολλά κουσούρια για ομάδα κορυφής" (Ν.Παπαδογιάννης)

Πιβοβάρνα-Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα

"Τρίποντα & παρασκήνια"

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 19
Run n' gun (Π.Διαμαντόπουλος)
Το μπλε βέλος: Μπλου Έντουαρντς
συνέντευξη Ινάκι ΝτεΜιγκέλ (Ν.Μπάκουλη)
boxscores Νοεμβρίου '99

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 20

Ήρθα, έπαιξα, νίκησα

Πώς αποχαιρέτησε ο Ξανθός το 1999;

Τι μασάει ο Χόλιγουντ;

Run n'Gun (Π.Διαμαντόπουλος)

συνέντευξη Μπλου Έντουαρντς (Ν.Παππαιωάννου)

Ακαδημίες

boxcores Δεκεμβρίου 1999

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 588
Περιστέρι-Ολυμπιακός, 20η αγωνιστική για την Α1
Μπούντοτσνοστ-Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 592
Ολυμπιακός-Παναθηναικός για την 23η αγωνιστική της Α1 (Η.Δρυμώνας, Β.Πουλάκος)
Ολύμπια Λιουμπλιάνα-Ολυμπιακός, 3ο ματς της σειράς για την φάση των 16 στην Ευρωλίγκα