Τα ίδια και τα ίδια
Ο Ολυμπιακός μέχρι να ξεκινήσουν τα μπερδέματα και τα γύρω γύρω, την πήγαινε καλά τη σειρά.
Είχα φάει την κρυάδα στο πρώτο δεκάλεπτο του πρώτου ματς στο ΟΑΚΑ. Όμως αντέδρασε και έχασε στο σουτ.
Έκανε ένα εξαιρετικό δεύτερο ματς στο ΣΕΦ και ένα εξίσου καλό (για 30 λεπτά) στο τρίτο στο ΟΑΚΑ και ας βγήκαν τα τανκς την τελευταία περίοδο.
Και εκεί άρχισαν τα ωραία...
Τα 50ρικα, τα μπινελίκια, η κουβέντα για τα εκτός παρκέ.
Στο τέταρτο παιχνίδι ο Ολυμπιακός ήταν απαράδεκτος στο πρώτο ημίχρονο και όταν μπήκε στο ματς δεν τον άφησαν να διεκδικήσει τις λίγες πιθανότητες για νίκη. Το πέμπτο το έχασε πριν γίνει από τους χειρισμούς διοίκησης και προπονητή μετά το τέλος του τετάρτου παιχνιδιού.
Ο Ολυμπιακός είναι η πιο ποιοτική ομάδα αλλά πληρώνει την έλλειψη πνευματικής ισορροπίας.
Μια πνευματική ισορροπία που για μια ακόμα χρονιά δεν μπόρεσε να του την εξασφαλίσει ούτε η διοίκηση, ούτε ο προπονητής.
Οι παίχτες είναι οι τελευταίοι που φταίνε αλλά θα τα πούμε και για αυτούς τις επόμενες μέρες.
Η διοίκηση προτίμησε τον δρόμο των χαμηλών τόνων μετά το διπλό στο ΟΑΚΑ. Δεν υπάρχει λόγος να στρέψουμε το κλίμα αλλού θα σκέφτηκαν και είχε βάση η σκέψη.
Στην πράξη όμως ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε παραλίας στο τέταρτο ματς, ταυτόχρονα παρέμενε απροστάτευτος διαιτητικά.
Η εικόνα μετά το τέταρτο ήταν σαν να χάθηκε το πρωτάθλημα. Όχι απλά ένα ματς.
Για την διοίκηση (και τον προπονητή) είχε χαθεί.
Τελειώνω...
Με τις υπάρχουσες συνθήκες ο Ολυμπιακός πρέπει να πετύχει μια τρελή κέντα για να ξαναπάρει το πρωτάθλημα.
Να μην υπάρχει διοίκηση απέναντι, να υπάρχει προπονητής-Ινδός γκουρού στον πάγκο για να απορροφά τους κραδασμούς, να υπάρχει μια ομάδα από καθαρόαιμα στο παρκέ.
Και πάλι θα δυσκολευτεί, αυτό έχει αποδειχθεί.
Ε, φέτος καμία από τις τρεις συνθήκες δεν είχε καλυφθεί σε ικανοποιητικό βαθμό.
Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο ρε φίλε θα έλεγε κάποιος;
Ο Παναθηναικός μπορεί να το παίρνει χωρίς προπονητή, εμείς γιατί;
Καταρχήν ο Ολυμπιακός πρέπει να κυνηγήσει αυτά τα παιχνίδια. Ευρωλίγκα δεν γίνεται να παίρνεις κάθε χρόνο, ούτε κάθε δεύτερο. Οι εγχώριοι τίτλοι ορίζουν την επιτυχία και κατ'επέκταση την ηρεμία και την ισορροπία, σε κόσμο και ομάδα.
Όσο ο Ολυμπιακός νοιώθει υπό στο ίδιο του το πρωτάθλημα, στο ίδιο του το γήπεδο τότε θα ψάχνει ακραία πράγματα.
Μένει πίσω στο σκορ και βλέπεις ότι χάνει τα μυαλά του. Η ευαίσθητη ψυχολογία του είναι μεγαλύτερο εμπόδιο από τον ίδιο τον αντίπαλο, από οποιοδήποτε διαιτητή.
Διοίκηση δεν μπορείς να αλλάξεις, ούτε θέλεις και ας ξεκινάει το πρόβλημα από εκεί.
Φέτος έγιναν βήματα. Οι πρόεδροι πήγαν στο ΟΑΚΑ και ήρθε το πρώτο διπλό. Πολύ σπάνια συγκυρία δεν νομίζετε για να είναι σκέτη τύχη;
Η κίνηση κόντρα στον πατερούλη χτυπάει στόχο και πρέπει να πάει μέχρι τέλους.
Οι παίχτες έχουν ευθύνες αλλά συνήθως είναι αυτοί που πάνω τους αποτυπώνεται το πρόβλημα, δεν το δημιουργούν οι ίδιοι. Εκτός αν εδώ και 10 χρόνια όλοι ήταν κακοί παίχτες και ψυχολογικά ασταθείς.
Τι μας μένει άραγε;
Είχα φάει την κρυάδα στο πρώτο δεκάλεπτο του πρώτου ματς στο ΟΑΚΑ. Όμως αντέδρασε και έχασε στο σουτ.
Έκανε ένα εξαιρετικό δεύτερο ματς στο ΣΕΦ και ένα εξίσου καλό (για 30 λεπτά) στο τρίτο στο ΟΑΚΑ και ας βγήκαν τα τανκς την τελευταία περίοδο.
Και εκεί άρχισαν τα ωραία...
Τα 50ρικα, τα μπινελίκια, η κουβέντα για τα εκτός παρκέ.
Στο τέταρτο παιχνίδι ο Ολυμπιακός ήταν απαράδεκτος στο πρώτο ημίχρονο και όταν μπήκε στο ματς δεν τον άφησαν να διεκδικήσει τις λίγες πιθανότητες για νίκη. Το πέμπτο το έχασε πριν γίνει από τους χειρισμούς διοίκησης και προπονητή μετά το τέλος του τετάρτου παιχνιδιού.
Το πρωί της Πέμπτης, ανήμερα του τέταρτου τελικού, έγραφα τα εξής:
Με αυτή την έννοια περιμένω από τον Αλβέρτη να παίξει το τελευταίο του χαρτί σήμερα, Γκιστ πάνω στον Σπανούλη από το ξεκίνημα της επίθεσης και κάθετη αλλαγή με Λάσμε στα pick n rolls, αυτό σημαίνει λιγότερες περιστροφές αλλά και μισματς του Πρίντεζη (που έτσι και αλλιώς δεν κόβεται στο ποστ αυτή τη περίοδο) με τον Μασιούλις που η ομάδα θα πρέπει να δουλέψει μεθοδικά.
Ήταν το σημείο κλειδί της σειράς. Γιατί;
Ο Ολυμπιακός πάντα ξεκινά αυτούς τους αγώνες με ψυχολογικό handicap.
Είναι το βάρος των αποτυχιών τόσων χρόνων, είναι η ανασφάλεια της διαιτητικής παρέμβασης. Τα ξέρετε, μην λέμε τα ίδια.
Ταυτόχρονα η fragile ψυχολογία των ερυθρόλευκων μπορεί να γίνει κομμάτια με λίγα σφυρίγματα των διαιτητών. Είναι ο λόγος που ένα απλό 40-60, στο μυαλό του Ολυμπιακού μοιάζει πολύ μεγαλύτερο εμπόδιο από ότι είναι.
Τι μένει στον Ολυμπιακό; Το αγωνιστικό πλεονέκτημα.
Αυτό που υπήρχε στα τρία πρώτα ματς αλλά εξανεμίστηκε στα δυο τελευταία.
Mea Culpa I
Έγραψα μετά το τρίτο ματς ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε πια το τακτικό πλεονέκτημα κόντρα στον αιώνιο. Ένα πλεονέκτημα που θεμελιώθηκε μέσα από πολύ σκέψη, από δοκιμές, από συσσωρευμένη κακή εμπειρία στα τόσα χαμένα παιχνίδια. Τζίφος.
Το τακτικό πλεονέκτημα του Ολυμπιακού είχε ένα όνομα: Φραγκίσκος Αλβέρτης.
Όσο ο προπονητής του Παναθηναικού προσπαθούσε να παρέμβει, σαν μαθητευόμενος μάγος, στους αγώνες, ο Ολυμπιακός έβρισκε λύσεις από εκεί που δεν υπήρχαν.
Με άλλα λόγια, όσο ο Παναθηναικός κράταγε τον ψηλό μπροστά στη pick n roll άμυνα, έφερνε από τη weakside παίχτη για να καλύψει τη ρακέτα και έκανε περιστροφές, ο Ολυμπιακός είχε τόσα ανοιχτά σουτς όσα ακριβώς είχε ανάγκη για να χτίσει ψυχολογία και να ανεβάσει το σκορ.
Ο Σπανούλης έκανε υποφερτή σειρά και spot shooters σαν τον Μάντζαρη και τον Πέτγουει ήταν κλειδιά.
Από τη στιγμή που ο Παναθηναικός επέλεξε να βάλει τον Γκιστ πάνω στη μπάλα και να κάνει κάθετες αλλαγές στο pick n roll η επίθεση του Ολυμπιακού πελάγωσε ξανά λες και είναι Γενάρης.
Το τέταρτο ματς έκρινε τη σειρά.
Ο Ολυμπιακός μπήκε περιμένοντας ότι εύκολα ή δύσκολα θα κάνει το 3-1.
Και σοκαρίστηκε όταν είδε το ματς να μην του βγαίνει. Η αλλαγή της τακτικής του Παναθηναικού αιφνιδίασε τον Μπαρτζώκα που έκανε μεν το προφανές (μπάλα στον Πρίντεζη), αλλά δεν είχε κάτι άλλο στο κεφάλι του, ούτε τρόπο για να αξιοποιήσει το μισματς.
Ο Πρίντεζης πήρε γρήγορα τα δυο φάουλς από τον Μασιούλις και ο Γκιστ βγήκε πάνω από την μπάλα αλλά στα πλάγια δεν ήταν ο Μάντζαρης που τιμωρούσε μέχρι τότε τους χώρους που του έδιναν αλλά ο Μάρντι Κόλινς και τα 5 μέτρα απόσταση που του έδιναν.
Ο Ολυμπιακός απέτυχε να διαχειριστεί τον ρόλο του φαβορί στο τέταρτο παιχνίδι. Απέτυχε και στο πέμπτο να επιστρέψει δυνατός.
Μόλις το παιχνίδι χόντρυνε με δηλώσεις, με τιμωρίες, με μπλεξίματα Εθνικών ομάδων, η ψυχραιμία χάθηκε. Μαζί και η συγκέντρωση μέσα στο γήπεδο.
Ο Παναθηναικός σκόραρε 43 και 53 πόντους στα πρώτα ημίχρονα των τελευταίων τελικών. Ο Ολυμπιακός στα προηγούμενα 8 παιχνίδια τον κράταγε σε αυτά τα σκορς σε ολόκληρα παιχνίδια.
Mea Culpa II
Πριν τους τελικούς θεωρούσα ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να προκαλέσει τον Δημήτρη Διαμαντίδη να πάει προς το καλάθι. Ήταν τόσο αποκρουστική η εικόνα του στην Ευρωλίγκα που έδειχνε μια σωστή επιλογή, σκόραρε 1 δίποντο ανα ματς και έτρωγε τάπα από το καλάθι.
Δεν υπολόγισα ότι ένας παίχτης της δικής του κλάσης μπορεί να χειριστεί άψογα το ασφαλές περιβάλλον του εγχώριου πρωταθλήματος.
Λένε για τον ήρωα Διαμαντίδη που άντεξε. Τρίχες.
Στους τελικούς της Α1, όσο διεξάγονται με αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε να παίξει άλλα πέντε 35λεπτα την επόμενη εβδόμαδα. Άκοπα...
Το αντίστοιχο ανασφαλές περιβάλλον ισχύει για τους παίχτες του Ολυμπιακού από την άλλη πλευρά. Ο Περπέρογλου και ο Σπανούλης είναι losers και ο Σχορτσιανίτης με τον Μαυροκεφαλίδη είναι λιοντάρια. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε...
Είναι τόσο προβλέψιμη αυτή η μέρα.
Η συνηθισμένη κατάσταση στο τέλος της σεζόν. Της κάθε σεζόν.Έγραψα μετά το τρίτο ματς ότι ο Ολυμπιακός απέκτησε πια το τακτικό πλεονέκτημα κόντρα στον αιώνιο. Ένα πλεονέκτημα που θεμελιώθηκε μέσα από πολύ σκέψη, από δοκιμές, από συσσωρευμένη κακή εμπειρία στα τόσα χαμένα παιχνίδια. Τζίφος.
Το τακτικό πλεονέκτημα του Ολυμπιακού είχε ένα όνομα: Φραγκίσκος Αλβέρτης.
Όσο ο προπονητής του Παναθηναικού προσπαθούσε να παρέμβει, σαν μαθητευόμενος μάγος, στους αγώνες, ο Ολυμπιακός έβρισκε λύσεις από εκεί που δεν υπήρχαν.
Με άλλα λόγια, όσο ο Παναθηναικός κράταγε τον ψηλό μπροστά στη pick n roll άμυνα, έφερνε από τη weakside παίχτη για να καλύψει τη ρακέτα και έκανε περιστροφές, ο Ολυμπιακός είχε τόσα ανοιχτά σουτς όσα ακριβώς είχε ανάγκη για να χτίσει ψυχολογία και να ανεβάσει το σκορ.
Ο Σπανούλης έκανε υποφερτή σειρά και spot shooters σαν τον Μάντζαρη και τον Πέτγουει ήταν κλειδιά.
Από τη στιγμή που ο Παναθηναικός επέλεξε να βάλει τον Γκιστ πάνω στη μπάλα και να κάνει κάθετες αλλαγές στο pick n roll η επίθεση του Ολυμπιακού πελάγωσε ξανά λες και είναι Γενάρης.
Το τέταρτο ματς έκρινε τη σειρά.
Ο Ολυμπιακός μπήκε περιμένοντας ότι εύκολα ή δύσκολα θα κάνει το 3-1.
Και σοκαρίστηκε όταν είδε το ματς να μην του βγαίνει. Η αλλαγή της τακτικής του Παναθηναικού αιφνιδίασε τον Μπαρτζώκα που έκανε μεν το προφανές (μπάλα στον Πρίντεζη), αλλά δεν είχε κάτι άλλο στο κεφάλι του, ούτε τρόπο για να αξιοποιήσει το μισματς.
Ο Πρίντεζης πήρε γρήγορα τα δυο φάουλς από τον Μασιούλις και ο Γκιστ βγήκε πάνω από την μπάλα αλλά στα πλάγια δεν ήταν ο Μάντζαρης που τιμωρούσε μέχρι τότε τους χώρους που του έδιναν αλλά ο Μάρντι Κόλινς και τα 5 μέτρα απόσταση που του έδιναν.
Ο Ολυμπιακός απέτυχε να διαχειριστεί τον ρόλο του φαβορί στο τέταρτο παιχνίδι. Απέτυχε και στο πέμπτο να επιστρέψει δυνατός.
Μόλις το παιχνίδι χόντρυνε με δηλώσεις, με τιμωρίες, με μπλεξίματα Εθνικών ομάδων, η ψυχραιμία χάθηκε. Μαζί και η συγκέντρωση μέσα στο γήπεδο.
Ο Παναθηναικός σκόραρε 43 και 53 πόντους στα πρώτα ημίχρονα των τελευταίων τελικών. Ο Ολυμπιακός στα προηγούμενα 8 παιχνίδια τον κράταγε σε αυτά τα σκορς σε ολόκληρα παιχνίδια.
Mea Culpa II
Πριν τους τελικούς θεωρούσα ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να προκαλέσει τον Δημήτρη Διαμαντίδη να πάει προς το καλάθι. Ήταν τόσο αποκρουστική η εικόνα του στην Ευρωλίγκα που έδειχνε μια σωστή επιλογή, σκόραρε 1 δίποντο ανα ματς και έτρωγε τάπα από το καλάθι.
Δεν υπολόγισα ότι ένας παίχτης της δικής του κλάσης μπορεί να χειριστεί άψογα το ασφαλές περιβάλλον του εγχώριου πρωταθλήματος.
Λένε για τον ήρωα Διαμαντίδη που άντεξε. Τρίχες.
Στους τελικούς της Α1, όσο διεξάγονται με αυτές τις συνθήκες, θα μπορούσε να παίξει άλλα πέντε 35λεπτα την επόμενη εβδόμαδα. Άκοπα...
Το αντίστοιχο ανασφαλές περιβάλλον ισχύει για τους παίχτες του Ολυμπιακού από την άλλη πλευρά. Ο Περπέρογλου και ο Σπανούλης είναι losers και ο Σχορτσιανίτης με τον Μαυροκεφαλίδη είναι λιοντάρια. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε...
Είναι τόσο προβλέψιμη αυτή η μέρα.
Ο Ολυμπιακός είναι η πιο ποιοτική ομάδα αλλά πληρώνει την έλλειψη πνευματικής ισορροπίας.
Μια πνευματική ισορροπία που για μια ακόμα χρονιά δεν μπόρεσε να του την εξασφαλίσει ούτε η διοίκηση, ούτε ο προπονητής.
Οι παίχτες είναι οι τελευταίοι που φταίνε αλλά θα τα πούμε και για αυτούς τις επόμενες μέρες.
Η διοίκηση προτίμησε τον δρόμο των χαμηλών τόνων μετά το διπλό στο ΟΑΚΑ. Δεν υπάρχει λόγος να στρέψουμε το κλίμα αλλού θα σκέφτηκαν και είχε βάση η σκέψη.
Στην πράξη όμως ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε παραλίας στο τέταρτο ματς, ταυτόχρονα παρέμενε απροστάτευτος διαιτητικά.
Η εικόνα μετά το τέταρτο ήταν σαν να χάθηκε το πρωτάθλημα. Όχι απλά ένα ματς.
Για την διοίκηση (και τον προπονητή) είχε χαθεί.
Τελειώνω...
Με τις υπάρχουσες συνθήκες ο Ολυμπιακός πρέπει να πετύχει μια τρελή κέντα για να ξαναπάρει το πρωτάθλημα.
Να μην υπάρχει διοίκηση απέναντι, να υπάρχει προπονητής-Ινδός γκουρού στον πάγκο για να απορροφά τους κραδασμούς, να υπάρχει μια ομάδα από καθαρόαιμα στο παρκέ.
Και πάλι θα δυσκολευτεί, αυτό έχει αποδειχθεί.
Ε, φέτος καμία από τις τρεις συνθήκες δεν είχε καλυφθεί σε ικανοποιητικό βαθμό.
Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο ρε φίλε θα έλεγε κάποιος;
Ο Παναθηναικός μπορεί να το παίρνει χωρίς προπονητή, εμείς γιατί;
Καταρχήν ο Ολυμπιακός πρέπει να κυνηγήσει αυτά τα παιχνίδια. Ευρωλίγκα δεν γίνεται να παίρνεις κάθε χρόνο, ούτε κάθε δεύτερο. Οι εγχώριοι τίτλοι ορίζουν την επιτυχία και κατ'επέκταση την ηρεμία και την ισορροπία, σε κόσμο και ομάδα.
Όσο ο Ολυμπιακός νοιώθει υπό στο ίδιο του το πρωτάθλημα, στο ίδιο του το γήπεδο τότε θα ψάχνει ακραία πράγματα.
Μένει πίσω στο σκορ και βλέπεις ότι χάνει τα μυαλά του. Η ευαίσθητη ψυχολογία του είναι μεγαλύτερο εμπόδιο από τον ίδιο τον αντίπαλο, από οποιοδήποτε διαιτητή.
Διοίκηση δεν μπορείς να αλλάξεις, ούτε θέλεις και ας ξεκινάει το πρόβλημα από εκεί.
Φέτος έγιναν βήματα. Οι πρόεδροι πήγαν στο ΟΑΚΑ και ήρθε το πρώτο διπλό. Πολύ σπάνια συγκυρία δεν νομίζετε για να είναι σκέτη τύχη;
Η κίνηση κόντρα στον πατερούλη χτυπάει στόχο και πρέπει να πάει μέχρι τέλους.
Οι παίχτες έχουν ευθύνες αλλά συνήθως είναι αυτοί που πάνω τους αποτυπώνεται το πρόβλημα, δεν το δημιουργούν οι ίδιοι. Εκτός αν εδώ και 10 χρόνια όλοι ήταν κακοί παίχτες και ψυχολογικά ασταθείς.
Τι μας μένει άραγε;