Ο έλεγχος της σεζόν: Guards
Acie Law
Έκλεισε άσχημα την προηγούμενη σεζόν όταν, μετά το MVP βραβείο στο τελικό του Λονδίνου άφησε τον Ολυμπιακό λειψό στους τελικούς, το κλίμα δεν έμοιαζε και το καλύτερο για αυτόν.
Τέτοιο καιρό πέρσι έγραφα ότι η ευπάθειά του σε κάθε λογής λιμούς και καταποντισμούς πρέπει να κάνει την ομάδα σκεπτική για την ανανέωση του, ειδικά όταν μιλάμε για ποσό που πλησιάζει σε 7ψηφιο νούμερο, όμως οι απώλειες παιχτών κορμού της διετίας 2011-2013 έκαναν απαραίτητη την παραμονή του.
Μια χρονιά κακή ψυχρή και ανάποδη που ξεκίνησε με χτύπημα στα πλευρά τις πρώτες μέρες της προετοιμασίας και τον έκανε να χάσει το τουρνουά της Πάτρας, συνεχίστηκε με θλάση στο γόνατο στο Rixos Cup κόντρα στη Μπεσίκτας που τον άφησε 20 μέρες έξω (έχασε και το ντέρμπι με τον Παναθηναικό στην Α1) και ολοκληρώθηκε με χειρουργείο στο γόνατο στις αρχές Γενάρη μετά την απίστευτη παλινώδια: θεραπεία vs. εγχείρισης, πριν την τελική απόφαση.
Στο μεσοδιάστημα έπαιξε κανά δίμηνο, στην Ευρωλίγκα 9 παιχνίδια με 3.4 πόντους, 1.1 ριμπάουντ, 2.3 ασίστς με 60% βολές, 40% δίποντα και 1/8 τρίποντα, πολύ κάτω από το 8/2/2 που έγραφε τις προηγούμενες χρονιές.
Οι αριθμοί εδώ λένε την αλήθεια για την αγωνιστική παρουσία του Λο που παρουσιάστηκε χωρίς ρυθμό, βαρύς, σε ένα χρονικό σημείο που έψαχνε φανερά τα πατήματα του.
Ταυτόχρονα όταν αναφέρουμε την απουσία του φέτος θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Λο έπαιξε φέτος. Και όσο έπαιξε ήταν τραγικός, πώς να τον εμπιστευτείς πλέον;
Ξέρω, αν ήταν υγιής, θα ανέβαινε προς το τέλος αλλά εδώ που τα λέμε είχε πολύ δρόμο να διανύσει για να φτάσει, όχι στην κατάσταση του Απριλίου του 2013, αλλά απλά σε μια καλή αγωνιστική κατάσταση.
Ποια είναι τα δεδομένα για τη νέα χρονιά;
Έχει συμβόλαιο, είναι πολύ προσεκτικός και δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα για τη λύση του, ανεβάζει φωτογραφίες που δείχνει ότι έχει αρχίσει αποκατάσταση ενώ μπαίνει σε contract year που συνήθως λέει πράγματα για τους Αμερικάνους.
Όμως ακόμα και η αγωνιστική του εικόνα όσο έπαιξε πέρσι δεν αφήνει παράθυρα αισιοδοξίας.
Με το φόβο να έχουμε νέα περίπτωση Μπέγκιτς (προπόνηση με τις μπουλντόζες στο Ρέντη που λέγαμε παλιά), η ομάδα πρέπει να κοιτάξει μπροστά. Ακόμα και η λογική του 7ου ξένου μου μοιάζει ημίμετρο.
Στο μεσοδιάστημα έπαιξε κανά δίμηνο, στην Ευρωλίγκα 9 παιχνίδια με 3.4 πόντους, 1.1 ριμπάουντ, 2.3 ασίστς με 60% βολές, 40% δίποντα και 1/8 τρίποντα, πολύ κάτω από το 8/2/2 που έγραφε τις προηγούμενες χρονιές.
Οι αριθμοί εδώ λένε την αλήθεια για την αγωνιστική παρουσία του Λο που παρουσιάστηκε χωρίς ρυθμό, βαρύς, σε ένα χρονικό σημείο που έψαχνε φανερά τα πατήματα του.
Ταυτόχρονα όταν αναφέρουμε την απουσία του φέτος θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Λο έπαιξε φέτος. Και όσο έπαιξε ήταν τραγικός, πώς να τον εμπιστευτείς πλέον;
Ξέρω, αν ήταν υγιής, θα ανέβαινε προς το τέλος αλλά εδώ που τα λέμε είχε πολύ δρόμο να διανύσει για να φτάσει, όχι στην κατάσταση του Απριλίου του 2013, αλλά απλά σε μια καλή αγωνιστική κατάσταση.
Ποια είναι τα δεδομένα για τη νέα χρονιά;
Έχει συμβόλαιο, είναι πολύ προσεκτικός και δεν έχει δώσει κανένα δικαίωμα για τη λύση του, ανεβάζει φωτογραφίες που δείχνει ότι έχει αρχίσει αποκατάσταση ενώ μπαίνει σε contract year που συνήθως λέει πράγματα για τους Αμερικάνους.
Όμως ακόμα και η αγωνιστική του εικόνα όσο έπαιξε πέρσι δεν αφήνει παράθυρα αισιοδοξίας.
Με το φόβο να έχουμε νέα περίπτωση Μπέγκιτς (προπόνηση με τις μπουλντόζες στο Ρέντη που λέγαμε παλιά), η ομάδα πρέπει να κοιτάξει μπροστά. Ακόμα και η λογική του 7ου ξένου μου μοιάζει ημίμετρο.
Το καλοκαίρι ήταν καβάλα στ' άλογο...
Έμεινε στον Ολυμπιακό με συνοπτικές διαδικασίες αφήνοντας λεφτά στο τραπέζι, απόλυτος ηγέτης στη δική του ομάδα.
Στην Βραζιλία ήταν ο σταρ από την Ευρώπη για τους ντόπιους, προσέθεσε στη τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού ένα Διηπειρωτικό κύπελλο και άφησε και τους Βραζιλιάνους με ανοιχτό το στόμα με τα χορευτικά του.
Έκανε μια εξαιρετική πρώτη φάση στην Ευρωλίγκα (15.8 πόντοι-4.8 ασίστς) συνεχίζοντας να προκαλεί δέος σε όλη τη μπασκετική Ευρώπη.
Και μόλις άρχισε να έχει προβλήματα και ενοχλήσεις, τότε απέκτησε προβλήματα όλος ο Ολυμπιακός μαζί του.
Τρία ματς έλειψε στο τοπ16, 0/3 ο απολογισμός. Όμως επέστρεψε, έβαλε τον Ολυμπιακό στους 8 και έκανε μια θαυμάσια σειρά κόντρα στη Ρεάλ.
Στην Ελλάδα η εικόνα ήταν διαφορετική.
Όχι γιατί στην Α1 έκανε μια χρονιά στο ρελαντί προφανώς αλλά γιατί τα παιχνίδια με τον Παναθηναικό μουντζουρώνουν την εικόνα.
Έκανε πολύ κακά παιχνίδια, όμως έβαλε το τρίποντο από τα 8-9 μέτρα στο ΣΕΦ στην Ευρωλίγκα. Παρουσιάστηκε άφαντος σε πολλά ματς αλλά υπόγραψε την πρώτη νίκη του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ σε τελικούς.
Δεν κρύφτηκε, το αντίθετο.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να δει συνολικά αυτά τα παιχνίδια, αγωνιστικά...ξέχωρα από τα υπόλοιπα.
Πρέπει να τα δει τακτικά, ο Σπανούλης μέχρι να γυρίσει ο Γκιστ πάνω του έκανε υποφερτή σειρά, μέτρια μεν αλλά ωφέλιμη για την ομάδα.
Και πρέπει να δει τι συμβαίνει ψυχολογικά. Γιατί η ομάδα νοιώθει πνευματικά ασταθής, γιατί ο αρχηγός της έχει αυτή την εικόνα;
Σαφώς και έχει ευθύνες. Είναι αυτός που χρειάζεται να μεταδώσει σιγουριά στους υπόλοιπους μέσα στο παρκέ, αλλά δεν είναι αυτός ο υπεύθυνος για την τακτική, ούτε για την ψυχολογική κατάπτωση κόντρα στον Παναθηναικό.
Μένει, είναι ο φυσικός ηγέτης του Ολυμπιακού.
Αλλά έρχεται και ένας παίχτης όχι μόνο για να παίζει πλάι στον Σπανούλη, αλλά και αντί για τον Σπανούλη όταν χρειάζεται.
Κώστας Σλούκας
Ερχόταν από μια χρονιά που κάλλιστα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η καλύτερη της καριέρας του.
Χαρισματικός στην επίθεση, δημιουργικά και εκτελεστικά, μετά τον τραυματισμό του Βαγγέλη Μάντζαρη έδειξε και αμυντική αφοσίωση που συνδυάστηκε και με αρκετή δουλειά στο footwork.
Όλα αυτά (σε συνδυασμό με την ευπάθεια του Λο) με έκαναν να πιστέψω ότι ήρθε η ώρα να γίνει ο παίχτης που θα πάρει βασικό ρόλο δίπλα στον Σπανούλη, αναλαμβάνοντας κατά κάποιο τρόπο τον ρόλο του Έισι.
Μια ευκαιρία που μπορεί να μην την πήρε από την αρχή, αφού ο Λο ανανέωσε, αλλά γρήγορα το σενάριο πήρε σάρκα και οστά με τον τραυματισμό του Αμερικάνου.
Ε, καλύτερα να μην γινόταν ποτέ...
Σε μια χρονιά πισωγύρισμα απλά απέτυχε να πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν Ολυμπιακό που φώναζε ότι είχε ανάγκη την καλή του παρουσία. Μόνο κάποιες αναλαμπές στην επίθεση είδαμε από τον Κώστα, στην άμυνα έκανε βήματα πίσω.
Για να είμαι και δίκαιος, παρουσιάστηκε φανερά καταπονημένος από κάποιο σημείο της σεζόν και μετά, έμοιαζε σε μέτρια σωματική κατάσταση πράγμα που φρέναρε την όποια προσπάθεια του και είχε συνέπεια στα κρίσιμα σημεία της σεζόν: σειρά με Ρεάλ και τελικούς με Παναθηναικό, να μην βοηθήσει αρκετά την ομάδα.
Δουλειά στο κορμί και στα πόδια, δουλειά στο κορμί και στα πόδια, δουλειά στο κορμί και στα πόδια.
Mardy Collins
Ανήμερα Πρωτοχρονιά ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την απόκτηση του Μάρντι Κόλινς, ένα όνομα που δεν το περίμενε κανείς και ας ήταν γνωστό ότι η ομάδα έπρεπε να βρει παίχτη για το τοπ16 που ξεκινούσε δυο μέρες αργότερα.
Το ματς κόντρα στη Μοντεγκρανάρο στο τουρνουά της Πάτρας έπαιξε τον ρόλο του για το Πρωτοχρονιάτικο δώρο, την ίδια στιγμή για τον Μπαρτζώκα ήταν ο καλύτερος που μπορούσαμε να βρούμε εκείνη τη στιγμή με τον χρόνο να πιέζει.
Όμως το θέμα ήταν ότι ήταν τόσο διαφορετικός ο ρόλος που έπρεπε να έχει ο Μάρντι στον Ολυμπιακό που του πήρε χρόνο να νοιώσει άνετα.
Τόσο χρόνο όσο χρειαζόταν για να περάσει το τοπ16, η κακή εικόνα του Κόλινς ήταν ένα από τα σημαντικά ζητήματα εκείνης της περιόδου, ένα πρόβλημα που γινόταν εμφανέστερο από την τεράστια απουσία του Βασίλη Σπανούλη.
Κάποια στιγμή ο Μπαρτζώκας ενέδωσε στις πιέσεις της κερκίδας και άφησε εκτός rotation τον Κόλινς, μια κατάσταση που δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ αφού, με τον Κατσίβελη παροπλισμένο, η χρονιά δεν μπορούσε να βγει με τρία μόνο guards.
Στην πραγματικότητα δεν θυμάμαι πολλούς παίχτες στον Ολυμπιακό που να κάνουν τόσο κακά παιχνίδια και όμως όχι απλά να μην αποχωρούν, αλλά να έχουν και ευκαιρίες για να αντιστρέψουν το κλίμα.
Η σειρά με τη Ρεάλ ήταν το πρώτο δείγμα της αλλαγής του Κόλινς. Μπήκε δειλά-δειλά για να δώσει έναν τόνο σκληράδας στο στυλ του Ολυμπιακού και κατέληξε να κάνει πολύ καλά ματς δημιουργικά μέσα στο ΣΕΦ.
Το δε τελείωμα της σεζόν ήταν ακόμα καλύτερο με τον Κόλινς να έχει σταθερή παρουσία στην Α1, επιβεβαιώνοντας την άνοδο του, ενώ χωρίς υπερβολή ήταν το καλύτερο guard του Ολυμπιακού στους τελικούς.
Παίχτες με το δικό του mentality είναι χρήσιμοι σε μια ομάδα, ακόμα και στην προπόνηση. Με την ικανότητά του να μαρκάρει ολόκληρη την αντίπαλη πεντάδα επίσης.
Όμως επειδή δεν είμαι οπαδός της τακτικής των έξτρα ξένων και των διαφορετικών ρόστερ σε Ευρώπη και Ελλάδα νομίζω ότι χρειαζόμαστε κάτι ποιοτικά καλύτερο. Θα τον θυμόμαστε πάντως...
Κάποια στιγμή ο Μπαρτζώκας ενέδωσε στις πιέσεις της κερκίδας και άφησε εκτός rotation τον Κόλινς, μια κατάσταση που δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ αφού, με τον Κατσίβελη παροπλισμένο, η χρονιά δεν μπορούσε να βγει με τρία μόνο guards.
Στην πραγματικότητα δεν θυμάμαι πολλούς παίχτες στον Ολυμπιακό που να κάνουν τόσο κακά παιχνίδια και όμως όχι απλά να μην αποχωρούν, αλλά να έχουν και ευκαιρίες για να αντιστρέψουν το κλίμα.
Η σειρά με τη Ρεάλ ήταν το πρώτο δείγμα της αλλαγής του Κόλινς. Μπήκε δειλά-δειλά για να δώσει έναν τόνο σκληράδας στο στυλ του Ολυμπιακού και κατέληξε να κάνει πολύ καλά ματς δημιουργικά μέσα στο ΣΕΦ.
Το δε τελείωμα της σεζόν ήταν ακόμα καλύτερο με τον Κόλινς να έχει σταθερή παρουσία στην Α1, επιβεβαιώνοντας την άνοδο του, ενώ χωρίς υπερβολή ήταν το καλύτερο guard του Ολυμπιακού στους τελικούς.
Παίχτες με το δικό του mentality είναι χρήσιμοι σε μια ομάδα, ακόμα και στην προπόνηση. Με την ικανότητά του να μαρκάρει ολόκληρη την αντίπαλη πεντάδα επίσης.
Όμως επειδή δεν είμαι οπαδός της τακτικής των έξτρα ξένων και των διαφορετικών ρόστερ σε Ευρώπη και Ελλάδα νομίζω ότι χρειαζόμαστε κάτι ποιοτικά καλύτερο. Θα τον θυμόμαστε πάντως...
Βαγγέλης Μάντζαρης
Σε χρονιά ερωτηματικό, μετά τον σοβαρό τραυματισμό του πέρσι που τον κράτησε έξω για το μεγαλύτερο μέρος του 2012-13, η βασική υπόθεση ήταν να είναι υγιής.
Αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος, ότι έβγαλε τη σεζόν χωρίς κανένα πρόβλημα.
Αγωνιστικά παρουσιάστηκε ένα κλικ πιο αργός αμυντικά μένοντας μακριά από τον εαυτό του όπως τον ξέραμε το 2011-12.
Επιθετικά ήταν ο γνωστός Μάντζαρης, αξιόπιστο στατικό σουτ, προσπάθησε να βάλει κάποια στιγμή και drive στο ρεπερτόριο του χωρίς τρελή επιτυχία αλλά εντάξει...
Δημιουργικά στα ίδια επίπεδα με τον αστερίσκο ότι φέτος έκανε λάθη που δεν τα συνηθίζει.
Μεταβατική χρονιά σίγουρα, αποτελεί κεφάλαιο για τον Ολυμπιακό και αφού πατήσει πιο γερά πρέπει να δει λίγο τις αδυναμίες του.
Αντρέας Χριστοδούλου
Ελάχιστοι τον ήξεραν πριν την ξαφνική απόκτησή του, τον μάθαμε καλύτερα στο τουρνουά της Πάτρας που βρήκε αρκετό χρόνο για να δείξει τι μπορεί να κάνει.
Ένα ακόμα παιδί από τη σχολή του Μαντουλίδη την οποία έχει τιμήσει στο παρελθόν ο Ολυμπιακός (Σλούκας, Κατσίβελης, Γεωργάκης) και θα ξαναεμπιστευτεί και στο μέλλον.
Ζιζάνιο κανονικό, πολύ πίεση πάνω στη μπάλα, άγνοια κινδύνου στην επίθεση τα καλά του στοιχεία. Πρέπει να βελτιώσει τις επιλογές του επιθετικά όπως και να λιγοστέψει τα λάθη του, να αποκτήσει λίγο σιγουριά με τη μπάλα στα χέρια.
Πρόλαβε να παίξει 7 παιχνίδια στην Α1 από τη στιγμή που απέκτησε το Ελληνικό διαβατήριο και επιβεβαίωσε αυτά που πρωτοείδαμε σε αυτόν.
Το άλμα από Μαντουλίδη σε Ολυμπιακό είναι τεράστιο, καλώς έμεινε στην ομάδα την πρώτη χρονιά σαν αναγνωριστική σεζόν, το καλύτερο είναι να πάει δανεικός σε ομάδα της Α1 για να πάρει χρόνο συμμετοχής.
Δημήτρης Κατσίβελης
Το καλοκαίρι η θέση του έμοιαζε πιο σταθερή από ποτέ.
Έκλεισε καλά τη χρονιά έχοντας ρόλο στο Λονδίνο και στους τελικούς της Α1, ενώ έφτασε στο παρά πέντε για την τελική 12αδα της Εθνικής για το Ευρωμπάσκετ.
Τι λένε οι αριθμοί;
Το 2011-12 έπαιξε συνολικά 114 λεπτά στην Ευρωλίγκα με 2.4 πόντους μ.ο, το 2012-13 67 λεπτά με 0.7 πόντους και φέτος 69 με 1 πόντο ανα ματς.
Αριθμητικά τις δύο τελευταίες σεζόν μοιάζει στα ίδια επίπεδα, κάτω πάντως από το 2011-12.
Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα...
Πέρσι κέρδισε την εμπιστοσύνη του Μπαρτζώκα στο τέλος και ήταν μέσα στο παρκέ στα κρίσιμα.
Φέτος την ίδια χρονική στιγμή το έργο έμοιαζε επανάλψη αλλά είχε άλλη κατάληξη.
Ο Μάρντι Κόλινς δεν έγινε Ντορόν Πέρκινς και ο Κατσίβελης έμεινε πίσω στο rotation.
Στην Α1 η παρουσία του ήταν αναιμική χωρίς να φταίει απαραίτητα ο ίδιος, ματς προπόνησης συνήθως και ο Κατσίβελης δεν είναι ο παίχτης με το επιθετικό ταλέντο που θα κερδίσει πόντους από τέτοια παιχνίδια. Μοιάζει να είναι καλύτερα για αυτόν να έρχεται ρολίστας σε καλά ματς.
Ο Μπαρτζώκας δεν έδειξε ποτέ να έχει κάτι στο μυαλό του για αυτόν αυτά τα δύο χρόνια, όμως και ο ίδιος μοιάζει να κάνει κάτι λάθος. Όσο τον είδαμε, καμία βελτίωση τόσο τεχνικά όσο και πνευματικά. Πέρσι τέτοιο καιρό λέγαμε ότι έχει την δυνατότητα να κερδίσει το στοίχημα της καθιέρωσης μέσα από τον Ολυμπιακό (όπως ο Κώστας Παπανικολάου για παράδειγμα), φέτος με χαμένη αυτή την υπόθεση, πρέπει να πάει κάπου να παίξει για να μην χάσει και το στοίχημα της συνολικής εξέλιξης του.