Red Zone: Ολυμπιακός 2002-03: άγγιξε το θαύμα

Ο Σεπτέμβριος του 2002 ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς μήνες στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ καθώς στην Ιντιανάπολις, μπορεί τα γήπεδα να ήταν άδεια και η Εθνική μας απούσα, όμως διαδραματίστηκαν ιστορικές στιγμές για το άθλημα αφού για πρώτη φορά ηττήθηκε μια Εθνική ομάδα των Η.Π.Α γεμάτη από επαγγελματίες.

Η Αργεντινή ήταν η πρώτη ομάδα που το κατάφερε με τους Γιουγκοσλάβους και τους Ισπανούς να ακολουθούν, ολοκληρώνοντας ότι δεν μπόρεσε η Λιθουανία δυο χρόνια πριν στο Σύδνεϋ, ανοίγοντας έτσι μια εποχή που η παρέλαση των Ηνωμένων Πολιτειών σε ένα τουρνουά χωρίς υποψία ήττας δεν θα ήταν πια τόσο αυτονόητη.

Δυστυχώς όμως την ίδια ώρα οι εξελίξεις στον μικρόκοσμο του Ελληνικού μπάσκετ δεν προμήνυαν τόσο μεγάλη αισιοδοξία για τη σεζόν 2002-2003 .

Τα μπάτζετ έπεφταν, οι τρεις μεγάλοι του κέντρου ΑΕΚ, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, ήταν αναγκασμένοι να παίξουν σε γήπεδα-κλουβιά με Άνω Λιόσια, Κορυδαλλό και Σπόρτινγκ αντίστοιχα εξαιτίας των επικείμενων Ολυμπιακών αγώνων, η Ελλάδα έχασε την τέταρτη ομάδα στην Ευρωλίγκα λόγω της οικονομικής αδυναμίας του Ηρακλή (και της απροθυμίας των υπολοίπων) και το τηλεοπτικό τοπίο ήταν στην καλύτερη περίπτωση θολό αφού 10 από τις 14 ομάδες δεν θα συνέχιζαν στην φιλόξενη στέγη του συνδρομητικού καναλιού αλλά θα αναζητούσαν την τηλεοπτική ελεημοσύνη της ΕΡΤ (ανάμεσα τους και ο Ολυμπιακός).

Μια αναζήτηση που όμως δεν στέφτηκε με ιδιαίτερη επιτυχία, με τον Ολυμπιακό να πηγαίνει τελικά στον Alpha, τις υπόλοιπες 9 να παίρνουν ψίχουλα από την ΕΡΤ και τους Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, Άρη και Μαρούσι να νιώθουν τυχεροί που παρέμειναν κάτω από την προστασία του Supersport.

Η δε πρόταση της ΕΡΤ να μπουν και αυτές οι ομάδες σε κεντρική διαχείριση, για να επωφεληθούν και οι υπόλοιποι, συνάντησε την άρνηση του Θανάση Γιαννακόπουλου.

Σε αυτό το κλίμα ο Ολυμπιακός προχώρησε σε δραστικές οικονομικές περικοπές, μια κατάσταση που είχε πολλές αφορμές...

Η ψύχωση για το ποδοσφαιρικό 7ο που κάλυπτε τα πάντα, ο χρόνος που χάθηκε μέχρι να οριστικοποιηθεί το πλαίσιο για τους κοινοτικούς Β' ζώνης, το χάντικαπ του -2 λόγω της περσινής τιμωρίας, όλα αυτά δημιούργησαν ασάφεια στον σχεδιασμό και σε συνδυασμό με τα στενά οικονομικά δεδομένα έκαναν τους περισσότερους ξένους της ομάδας, των όποιων τα συμβόλαια έληγαν εκείνο το καλοκαίρι, να προτιμήσουν άλλους προορισμούς σε δυνατά πρωταθλήματα με περισσότερα λεφτά.

Ο Στεφάν Ριζασέ κατέληξε στη Μάλαγα, ο Πάτρικ Φέμερλινγκ στη Μπαρτσελόνα, ο Αλφόνσο Φορντ στη Σιένα, ο Τζέιμς Φόρεστ τους ακολούθησε αλλά σε αντίθεση με τους άλλους δεν θεωρήθηκε το ίδιο σημαντική απώλεια.

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς ήταν ξανά ο πρωταγωνιστής του καλοκαιριού, σε μια υπόθεση που εξελίχθηκε ακόμη πιο περίπλοκη και από την αντίστοιχη πριν την έναρξη της προηγούμενης σεζόν.

Οι πιθανότητες παραμονής δεν ήταν κακές: γνωστά ερυθρόλευκα συναισθήματα, καλή σεζόν με τον Ολυμπιακό και κατάκτηση του πρώτου τροπαίου μετά από 4 χρόνια.

Έμοιαζε ότι η συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ των δυο πλευρών ήταν πολύ πιθανή παρά το σπαστό συμβόλαιο.

Στην πράξη όμως ο Παπαλουκάς, σε αντίθεση με τον Τόμιτς, δεν δέχθηκε αρχικά την μείωση του 40% που του πρότεινε ο Ολυμπιακός.

Η διοίκηση φαινόταν έτοιμη να του κάνει βελτιωμένη πρόταση αλλά ο Θοδωρής πρόλαβε τον Ολυμπιακό με εξώδικο στις 14 Αυγούστου ώστε να μάθει τι θα γινόταν σχετικά με το μέλλον του μέσα στο επόμενο διήμερο μπερδεύοντας κατά συνέπεια το σκηνικό.

Τα νέα δεδομένα άφησαν δυσαρεστημένο τον Ολυμπιακό που έκρινε ότι ο Παπαλουκάς επέλεξε εκβιαστικά αυτή τη κίνηση (και μάλιστα σε δύσκολη χρονική περίοδο για την λειτουργία δημοσίων υπηρεσιών) ώστε να αναγκάσει τον Ολυμπιακό, είτε να ανανεώσει το τρέχον συμβόλαιο του χωρίς μείωση, είτε να τον αποζημιώσει στην περίπτωση που ήθελε να τον διώξει, κάτι που αν το σκεφτούμε καλά ήταν κάπως ειρωνικό γιατί έναν χρόνο πριν ο Παπαλουκάς είχε χρησιμοποιήσει εκβιαστικές μεθόδους ώστε ο Πανιώνιος να τον αφήσει να πάει στον Ολυμπιακό.

Το αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ο Ολυμπιακός να βρει δικαστικό επιμελητή στις 14 Αυγούστου, να στείλει το δικό του εξώδικο και να απαντήσει ότι εφόσον αυτή είναι η τελική επιθυμία του παίκτη (αν δεν τα βρουν να μείνει ελεύθερος), τότε ο Ολυμπιακός συναινούσε στο να λύσει την σύμβαση μαζί του με την υποχρέωση να του εξοφλήσει ότι του οφειλόταν από την προηγούμενη χρονιά.

Παράλληλα, με την απόκτηση του Χρήστου Χαρίση ο Ολυμπιακός έδωσε ένα ακόμη διαπραγματευτικό μήνυμα ότι δεν κάνει παιχνίδια με κανέναν και για κανέναν λόγο, χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τον Παπαλουκά και κόβοντας ουσιαστικά κάθε δεσμό με τον Έλληνα πλέι-μεικερ.

Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή της πλευράς Παπαλουκά ότι το συμβόλαιο του ανανεώθηκε με τα κανονικά λεφτά, ο ΕΣΑΚΕ το έστειλε πίσω βρίσκοντας λάθη, με τον Ολυμπιακό να καλεί τον παίχτη για επαναδιαπραγμάτευση πάνω από έναν μήνα μετά.

Και με ένα άλλο σημαντικό εμπόδιο να είναι το ύψος των οικονομικών αποδοχών που του προτάθηκαν (70 εκ.) καθώς σε μια τέτοια περίπτωση θα έπαιρνε ως βασικός λιγότερα από τον Τόμιτς των 95 εκατομμυρίων και λίγα περισσότερα από τον Μπουντούρη των 65.

Το προσφερόμενο πόσο όμως δεν άλλαξε και ο Παπαλουκάς έστειλε τελικά το εξώδικο ώστε να μάθει γιατί έγινε το μπλέξιμο με τον ΕΣΑΚΕ και τις φήμες από πηγές προσκείμενες στον παίκτη να λένε ότι με μια πρόταση γύρω στα 100 εκ. δραχμές, ο Παπαλουκάς θα συνέχιζε στον Ολυμπιακό απαλάσσοντας την ομάδα από τα οφειλόμενα και το πριμ του Κυπέλλου.

O Ολυμπιακός όμως διατήρησε την σκληρή στάση στις διαπραγματεύσεις, ο Παπαλουκάς έφυγε, αρχικά βρέθηκε κοντά στον νεόπλουτο Μακεδονικό και κατέληξε Σεπτέμβριο μηνά στην ΤΣΣΚΑ του Ιβκοβιτς όπου τα επόμενα χρόνια θα μετατρεπόταν σταδιακά σε έναν από τους μεγαλύτερους γκαρντς των ευρωπαϊκών γηπέδων και παίκτης σύμβολο στην ΤΣΣΚΑ.

Οι κακές γλώσσες την εποχής έλεγαν ότι ο κυριότερος λόγος της απόκτησης του Θοδωρή από τους Μοσχοβίτες ήταν για να κάνει παρέα στον Νίκο Χατζηβρέτα που ήταν ο παίχτης από τον οποίο υπήρχαν και οι μεγαλύτερες προσδοκίες.

Πρωταθλητής 17/8/2002

Ο Ολυμπιακός στην προσπάθεια του να Ελληνοποιήσει την ομάδα δεν έμεινε μόνο στην απόκτηση του Χρήστου Χάριση στην θέση του Παπαλουκά, αλλά έκανε αρκετές κρούσεις για άλλους Έλληνες παίκτες.

Σε βασικές περιπτώσεις βρήκε όμως έναν απρόσμενο αντίπαλο, τον Μακεδονικό, ο όποιος μετακόμισε από την Θεσσαλονίκη στην Κοζάνη και με πρόεδρο τον Μεσσάικο είχε την άνεση να ξοδέψει χρήματα, προσπαθώντας να προσελκύσει τον κόσμο στην νέα έδρα του.

Φως των σπορ 12/8/2002

Ο Παναγιώτης Λιαδέλης προτίμησε τον Μακεδονικό από το βαρύ όνομα του Ολυμπιακού και τις προοπτικές της Ευρωλίγκα ενώ ο Δημήτρης Παπανικολάου ήταν ο δεύτερος διεθνής Έλληνας παίκτης που αποχώρησε από τον Ολυμπιακό εκείνο το καλοκαίρι μετά από 6 χρόνια στα ερυθρόλευκα με 2 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα Ελλάδος και 1 Ευρωλίγκα. Ο Παπανικολάου υπέγραψε και αυτός στον Μακεδονικό.

Φως των σπορ 3/9/2002

Οι Κώστας Τσαρτσαρής, Νέστορας Κόμματος και Τζανής Σταυρακόπουλος ήταν κάποιοι άλλοι Έλληνες παίχτες που έπαιξαν στα ρεπορτάζ της εποχής μαζί με την πιθανότητα νέας επιστροφής του Φράνκο Νάκιτς, στην πραγματικότητα αυτός που έφτασε πιο κοντά από όλους ήταν ο Νίκος Χατζηβρέτας.

Ο παίχτης ήθελε να έρθει στον Ολυμπιακό αλλά η ομάδα δεν μπορούσε να αυξήσει την προσφορά της και ο Ηρακλής τον έσπρωχνε προς ΤΣΣΚΑ.
Μόλις τελείωσε η δουλειά ο ίδιος ο Χατζηβρέτας δήλωνε:«Παραλίγο να γίνω... αυτόχειρας στην καριέρα μου, λόγω της υπομονής που έδειξα στη μεταγραφή μου. O Ιβκοβιτς με ήθελε από την πρώτη στιγμή και τον «έστησα» δυο φορές στα ραντεβού μας, ενώ υπήρχαν εμπόδια στις διαπραγματεύσεις του Ηρακλή με τον Ολυμπιακό»

Ο Ολυμπιακός στράφηκε σε μια πιο φθηνή Ελληνική λύση, τον Γιώργο Γιαννουζάκο, συνεπώς οι μόνες μεταγραφές Ελλήνων ήταν οι Χαρίσης, Γιαννούζακος και ο νεαρός Κατράνας με το σχέδιο της Ελληνοποίησης να μην πραγματοποιείται για μια ακόμη φορά.

Ταυτόχρονα οι ερυθρόλευκοι έπρεπε να ψάξουν μέσα στον Αύγουστο, με σχετικά περιορισμένο χρονικό όριο, φθηνότερες λύσεις ξένων που θα αντικαθιστούσαν τους προηγούμενους ώστε να γεμίσουν το ρόστερ που είχε αρκετά κενά ακόμη αφού από το έμψυχο δυναμικό της περιόδου 2001-2002 είχαν μείνει μόνο οι Τόμιτς, Ντε Μιγκέλ, Μπουντούρης, Ζεβροσένκο, Νικαγκμπάτζε από τους λεγόμενους βασικούς και οι νεαροί Μαντζάνας και Πρίντεζης

Δεδομένου όμως της χρονικής πίεσης και των περιορισμένων οικονομικών πόρων, μπορούμε να πούμε ότι ο Ολυμπιακός και ο Λευτέρης Σούμποτιτς τα κατάφεραν συμπαθητικά στη μεταγραφική τους αναζήτηση έστω και αν δεν ήρθαν τα πολύ μεγάλα ονόματα του παρελθόντος.

Κατά το τέλος Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου η ομάδα ολοκλήρωσε τις μεταγραφικές κινήσεις με την απόκτηση των Νέναντ Μάρκοβιτς, Ντε Μάρκο Τζόνσον, Βέλικο Μρσιτς και του διεθνή Αυστραλού Μαρκ Μπράντκε, οι όποιοι όλοι τους με εξαίρεση τον Ντε Μάρκο Τζόνσον είχαν πατήσει τα 30.

Οι νέοι παίχτες ήρθαν για να καλύψουν κάποια βασικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά των αποχωρησάντων, όχι μόνο στην περίπτωση του Χαρίση που ήταν και αυτός ένας γρήγορος και διεθνής Έλληνας πλέι-μεικερ, αλλά και στην περίπτωση των ξένων, με τον Μρσιτς να αναλαμβάνει τον ρόλο του σουτέρ που είχε ο Ριζασέ στο 3, τον Μπράντκε να είναι ο ψηλός ρολίστας στην θέση του Φέμερλινγκ, τον Μάρκοβιτς να έρχεται στην ηλικία των 34 ετών από τον Πανιώνιο αλλά ως παίκτης με καλό σουτ από μέση και μακρινή απόσταση και δυνατότητα να χτυπάει στα drive, διέθετε δηλαδή τα στοιχεία του πλήρη σκόρερ όπως ο προκάτοχος του Φόρντ και τον Ντε Μάρκο Τζόνσον να έρχεται με σαφώς πιο εντυπωσιακό βιογραφικό από τον προκάτοχο του Τζέιμς Φόρεστ ως ένας χαρισματικός σκόρερ και ριμπάουντερ σε επίπεδο κολεγίου αφού ήταν ο 4ος σκόρερ και 3ος ριμπαόυντερ όλων των εποχών στο Νόρθ Καρολάινα Σάρλοτ.

Οι Νικς τον επέλεξαν στο νούμερο 38 του Ντραφτ του 1998 και αργότερα ήρθε η μετακόμιση στην Ευρώπη φορώντας την φανέλα των Ολυμπία Μιλάνο, Μάλαγα, Βαρέζε και Σκαβολίνι, με καλά νούμερα, εξαιρετικές κινήσεις μέσα στην ρακέτα, μακριά χέρια και δυνατότητα να σουτάρει.

Από την άλλη πλευρά, μπορεί να υπήρχαν χρήσιμα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και μπόλικη εμπειρία στους ξένους που αποκτήθηκαν, αλλά κακά τα ψέματα το ρόστερ του Ολυμπιακού δεν ήταν επιπέδου Final Four Ευρωλίγκα.

Η ομάδα είχε πάρει μεγάλα ρίσκα, τα ευαίσθητα γόνατα του Μρσιτς, το γεγονός ότι ο Μπράντκε θα αγωνιζόταν για πρώτη φορά σε Ευρωπαϊκό σύλλογο μετά το 1992-1993 και την μεγάλη ηλικία μερικών πρωταγωνιστών της ομάδας. Άρα σε πρώτη φάση η ομάδα έβλεπε την πρόκριση στους 16 της Ευρωλίγκα σαν έναν αρχικό στόχο παράλληλα με την κατάκτηση των εγχώριων διοργανώσεων.

Οι βασικοί αντίπαλοι παρέμεναν οι ίδιοι για μια ακόμα χρονιά.

Ο Παναθηναικός έχασε τον ηγέτη των περασμένων τεσσάρων χρόνων Ντέγιαν Μποντιρόγκα και δεν φρόντισε να αντικαταστήσει τον Ρέμπρατσα με έναν ψηλό ανάλογης αξίας. Αλλά διατήρησε τον Ομπράντοβιτς και την ισχύ της περιφερειακής του γραμμής, ενισχύοντας ταυτόχρονα και τον Ελληνικό κορμό με την επιστροφή του Φώτση από το ΝΒΑ και την μεταγραφή του Τσαρτσαρή από το Περιστέρι.

Η ΑΕΚ κράτησε και αυτή ολόκληρο τον Ελληνικό κορμό της, φέρνοντας τον μαλλιά τότε Πέρο Άντιτς, συνεχίζοντας την συνταγή της αναζήτησης των φθηνών ξένων και δοκιμάζοντας ως ευρωπαϊκή έδρα την Λαμία, ζηλεύοντας την μετακόμιση του Μακεδονικού ο οποίος ήταν ίσως το κρυφό φαβορί του πρωταθλήματος με την απόκτηση των Χαρτ, Χαντλόγκτεν, Λιαδέλη, Παπαιωακείμ και Παπανικολάου αλλά με μικρό βάθος για ομάδα που ήθελε να πρωταγωνιστήσει.

Χρήστος Χαρίσης

1.88-26

Maurice Evans

1.96-24

Γιώργος Γιαννουζάκος

1.98-27

DeMarco Johnson

2.04-27

Inaki DeMiguel

2.05-29

Νίκος Μπουντούρης

1.93-31

Μίλαν Τόμιτς

1.90-29

Nenad Markovic

1.96-34

Savo Djikanovic

2.11-27

Juanan Morales

2.11-33

Παναγιώτης Κατράνας

2.02-17

Τάκης Μαντζάνας

1.94-22

Γιώργος Πρίντεζης

2.04-17

Αποχώρησαν κατά τη διάρκεια της χρονιάς

Misan Nikagbatze

1.93-20

Veliko Mrsic

2.01-31

Kenny Miller

2.04-35

Mark Bradtke

2.08-33

Αλεξέι Ζεβροσένκο

2.15-23

Λευτέρης Σούμποτιτς

2η χρονιά

Η χρονιά ξεκίνησε με τα συνηθισμένα πρόωρα ντέρμπι του Κυπέλλου.
Η ομάδα πέρασε από την Πυλαία κερδίζοντας στην παράταση τον ΠΑΟΚ με 80-73 έχοντας τον Μάρκοβιτς πρώτο σκόρερ με 22 πόντους σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός είδε έναν παίχτη που θα τον απασχολούσε την επόμενη χρονιά, τον Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς να σκοράρει 23 για τον ΠΑΟΚ.

Η κλήρωση έφερνε τον Παναθηναικό στον Κορυδαλλό στον επόμενο γύρο, νωρίς νωρίς για μια ακόμα χρονιά και τα παρατράγουδα ξεκίνησαν.

Ο Παναθηναικός ξεκίνησε με αίτημα αναβολής εξ'αιτίας της παρουσίας των Ομπράντοβιτς, Μακ Ντόναλντ και Αλβέρτη στο Eurostar λίγες μέρες πριν και ο Ολυμπιακός αρνήθηκε να δώσει εισιτήρια θέτοντας ζήτημα ασφαλείας του κλειστού του Κορυδαλλού.
Το αποτέλεσμα ήταν το ματς να γίνει την προκαθορισμένη ημερομηνία με οργανωμένους από τη πλευρά των πρασίνων και παιδιά από τις ακαδημίες στην κερκίδα για τον Ολυμπιακό που ακολούθησε πιστά την αρχική του θέση.
Στο γήπεδο ο Παναθηναικός ήταν πιο έτοιμος και με περισσότερες λύσεις, κέρδισε με 62-73 με τον Ολυμπιακό να χάνει τον στόχο του Κυπέλλου από τις αρχές Οκτώβρη.

Όμως αυτό δεν ήταν το μοναδικό άσχημο αποτέλεσμα σε αυτό το πρώτο κομμάτι της χρονιάς.
Η ομάδα ήταν σε μεταβατικό στάδιο και η πρεμιέρα της Ευρωλίγκα βρήκε τον Ολυμπιακό χωρίς παιχνίδια στην Α1 που θα αργούσε 3 εβδομάδες ακόμα για να ξεκινήσει.
Αυτό δεν εμπόδισε τον Ολυμπιακό να μπει με το δεξί στο εναρκτήριο παιχνίδι στην Ευρώπη περνώντας εύκολα από το Βρότσλαβ με το 91-72 επί της Σλασκ αλλά η συνέχεια θα ξεγύμνωνε τις αδυναμίες της ομάδας του Σούμποτιτς σε υπερθετικό βαθμό.

Η Ούλκερ πέρασε από τον Κορυδαλλό και ακύρωσε το διπλό στη Πολωνία, ακολούθησε η μάλλον φυσιολογική ήττα στη Μόσχα από την ΤΣΣΚΑ των Παπαλουκά και Χατζηβρέτα ενώ στην 1η αγωνιστική της Α1 ο Ολυμπιακός νίκησε στη Θεσσαλονίκη τον Άρη του Σόλομον με 24 πόντους του Μίλαν Τόμιτς.

Στο επόμενο παιχνίδι με την Παρτιζάν στον Κορυδαλλό ο Ολυμπιακός θα είχε μια αλλαγή στο ρόστερ που θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα στη διάρκεια της σεζόν.
Ο Σούμποτιτς διέγνωσε γρήγορα ότι ο Βέλικο Μρσιτς δεν ήταν σε θέση να προσφέρει και έφερε στη θέση του έναν παίχτη που μπορεί να μην έγινε ποτέ ντραφτ και έκανε ελάχιστα πράγματα για τους Τίμπεργουλβς την προηγούμενη χρονιά αλλά τα σωματικά/αθλητικά του προσόντα (άλμα, ταχύτητα, δύναμη) υπόσχονταν αρκετά πράγματα για το μέλλον.
Τα scouting reports της εποχής μίλαγαν για ένα ταυρί (φωτοαντίγραφο του Βίνς Κάρτερ που μεσουρανούσε τότε) με σημαντικότερο μειονέκτημα το σουτ.

Όλα αυτά λίγο βοήθησαν την ομάδα στο παιχνίδι με τη Παρτιζάν, ο Κορυδαλλός αλώθηκε ξανά με τον Βούγιανιτς να σκοράρει 25 και τον Έβανς να έχει ένα καλάθι σε 3 λεπτά συμμετοχής στο ντεμπούτο του με τη φανέλα του Ολυμπιακού.
Η δουλειά είχε πολύ ανηφόρα ακόμα...

Ο Ηρακλής ήρθε στον Κορυδαλλό χωρίς φόβο, προηγήθηκε μέχρι και με 19 πόντους διαφορά, ο Σούμποτιτς χαμήλωσε το σχήμα αλλά η ήττα με 66-74 θα έγραφε ένα απογοητευτικό στατιστικό. Ο Ολυμπιακός θα συμπλήρωνε 4 σερί εντός έδρας ματς με ήττες από την αρχή της χρονιάς!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο Αλεξέι Ζεβροσένκο αποφάσισε ότι θέλει να φύγει, ο Ολυμπιακός αγνοούσε τα ίχνη του και ο μόνος που έδωσε σημεία ζωής ήταν η αδερφή του παίχτη μόνο που και αυτή έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα του Σταύρου Ελληνιάδη.
Μεταξύ απειλών για κρέμασμα του δελτίου και άλλων δραματικών η ομάδα αποφάσισε να πουλήσει τον Ζεβροσένκο στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας με πολύ λιγότερα από το 1 εκατομμύριο δολάρια που αρχικά ζήτησε ο Ολυμπιακός, θεωρήθηκε ότι η ομάδα της Μόσχας ήταν εξαρχής πίσω από το αντάρτικο, όχι και η καλύτερη συμπεριφορά από ένα παιδί που ο Ολυμπιακός είχε προσπαθήσει πολύ να το φτιάξει για αρκετά χρόνια.

Το θετικό στην όλη ιστορία ήταν ότι η ομάδα δεν χρειαζόταν να αντικαταστήσει με Έλληνα το ελληνικό διαβατήριο του Ζεβροσένκο. Είχε φροντίσει για αυτό νωρίτερα ο μόνιμα τραυματίας Μαρκ Μπράντκε που ολοκλήρωσε την Ολυμπιακή θητεία του με μόλις 1 παιχνίδι, με την ΤΣΣΚΑ στη Μόσχα, 2 πόντους, 2 λάθη σε 8 λεπτά συμμετοχής.
Ο Ολυμπιακός είχε ήδη βγει στην αγορά για αντικαταστάτη του Αυστραλού άρα λοιπόν πριν ακόμα την απώλεια Ζεβροσένκο η ομάδα είχε κάνει την προεργασία της και έφερε στην Ελλάδα άμεσα τον Χουαν Αντόνιο Μοράλες.
Αντίπαλος του Ολυμπιακού στον τελικό του Τελ-Αβίβ με την Μπανταλόνα και πρώην παίχτης των ΠΑΟΚ και Πανιώνιου, ο Ισπανός ήταν πια ο μόνος καθαρόαιμος σέντερ στο ρόστερ του Ολυμπιακού που προσπάθησε να ξεπεράσει την κρίση με αλχημείες, ανέβασμα του Ντε Μιγκέλ στην βασική πεντάδα πλάι στον Τζόνσον και συμμετοχή ακόμα και του 17χρονου Γιώργου Πρίντεζη στο rotation.

Μέσα στον χαμό ο Ολυμπιακός κατάφερε να δει λίγο φως στην άκρη του τούνελ κυρίως γιατί ο Έβανς μετά από τα πρώτα αναγνωριστικά παιχνίδια είχε αρχίσει να δείχνει το ταλέντο του, η ομάδα πήρε τη Βιλερμπάν στον Κορυδαλλό με 27 του Τζόνσον και έκανε ένα καλό σερί νικών στην Α1 μέχρι τον Δεκέμβριο.
Μόνο ψεγάδι η ήττα στη Κοζάνη από τον πολύ δυνατό Μακεδονικό που ήταν αήττητος μέχρι εκείνη τη στιγμή χάρις στη καλή τετράδα των Χαρτ, Λιαδέλη, Παπανικολάου και Χαντλόγκντεν.

Όμως οι αλλαγές παιχτών θα συνεχίζονταν για πολύ καιρό ακόμα...
Δεκέμβρης και ο Σούμποτιτς αποφασίζει ότι η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση στους ψηλούς, δίκαια γιατί το τρίο των Τζόνσον-Ντε Μιγκέλ-Μοράλες με ολίγη από Πρίντεζη δεν ήταν δυνατό να βγάλει τη χρονιά.
Αναζητήθηκαν περιπτώσεις Ελληνοαμερικάνων από κολέγια χωρίς αποτέλεσμα και στην Αθήνα έφθασε ο Ουκρανός Λέονιντ Γιάιλο που φερόταν να έχει Ελληνικές ρίζες, όλα αυτά γιατί δεν υπήρχε θέση κοινοτικού ή ξένου ελεύθερη.
Όλα έδειχναν ότι ο Γιάιλο θα είναι παίχτης του Ολυμπιακού μέχρι που η ΚΑΕ ανακοίνωσε ότι δεν θα αποκτηθεί αφού απέτυχε στις ιατρικές εξετάσεις.

Τη νύφη την πλήρωσε ο Μισάν Νικαγκμπάτζε που έβλεπε τον χρόνο του όλο και να μειώνεται, ο προπονητής του Ολυμπιακού έλεγε ότι άλλος ένας λόγος τριβής ήταν ότι ο μικρός Γερμανονιγηριανός ήθελε να παίζει πόιντ, η λύση ήταν απλή: Νικαγκμπάτζε δανεικός (...και αγύριστος) στην Ούντινε και η ομάδα ξανά στη γύρα για κοινοτικό ψηλό με την θέση που άνοιξε η αποχώρηση του Μισάν.

Ο εκλεκτός ήταν ο Κένι Μίλερ, παλιός γνώριμος από τις αναμετρήσεις του Ολυμπιακού με τη Μάλαγα τη σεζόν 1995-96, μόνο που στα 35 του δεν ήταν ο ίδιος παίχτης με τότε και για να το καλαταλάβεις αρκούσε μόνο μια ματιά να του έριχνες.
Ο Σούμποτιτς ήλπιζε ότι με την εμπειρία του θα μπορούσε να δώσει κάποια ποιοτικά λεπτά, το θέμα ήταν ότι ο Ολυμπιακός ισορροπούσε το ρόστερ του με τους Χαρίση, Μπουντούρη, Τόμιτς, Μάρκοβιτς, Έβανς, Γιαννούζάκο στην περιφέρεια και συμπληρώνοντας μια τετράδα ψηλών με ΝτεΜάρκο Τζόνσον, Ντε Μιγκέλ, Μοράλες, Μίλερ.
Μέσα από αυτή τη 10αδα φιλοδοξούσε να βρει κάποια σταθερότητα και να αναδιανείμει τους ρόλους που είχαν πάει περίπατο μέσα σε τόσες αλλαγές.

Σε κάθε περίπτωση ο Δεκέμβρης έμοιαζε να κυλά καλά για τον Ολυμπιακό που πρώτα έβαλε το νερό στο αυλάκι στην Ευρωλίγκα με τρεις σερί νίκες κόντρα σε Βίρτους, Σλασκ εντός και το διπλό στην Ουλκέρ, και έπειτα κερδίζοντας έδαφος στην Α1 με χάιλαιτ του μήνα το διπλό μέσα στα Λιόσια με τα καρφώματα του Έβανς και τους 26 πόντους του Ντε Μάρκο Τζόνσον να κλέβουν την παράσταση.

Με το μπάσιμο του 2003 (9 Ιανουαρίου) ο Ολυμπιακός θα υποδεχόταν την ΤΣΣΚΑ στον Κορυδαλλό. Οι Ρώσοι επικράτησαν με 77-79, ο Ολυμπιακός έκανε καλή εμφάνιση αν και αποδείχθηκε αυτοκαταστροφικός στο τέλος, αλλά αυτό το ματς θα το θυμόμαστε για την επιστροφή του Θοδωρή Παπαλουκά και τα όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα.

Όμως αυτό δεν ήταν παρά μόνο μια κακή παρένθεση για τον Ολυμπιακό εκείνης της εποχής που με την ανατροπή στο Παλαμαγκούτι κόντρα στη Βίρτους θα κατακτούσε την 2η θέση του ομίλου πίσω μόνο από την ΤΣΣΚΑ.
Μια 2η θέση που μπορεί να του έστελνε στον όμιλο του τοπ16 ομάδες σαν την Ολύμπια Λιουμπλιάνας και την Βιλερμπάν αλλά είχε και την ατυχία να δει απέναντι και το μεγάλο φαβορί εκείνης της χρονιάς, την Μπαρτσελόνα.

Πριν από αυτά τα παιχνίδια όμως μεσολαβούσε ο Παναθηναικός στα Πατήσια για την Α1.
Οι πράσινοι είχαν εγκατασταθεί στην κορυφή της Α1 μετά την απώλεια της ΑΕΚ από τον Ολυμπιακό και το ξεφούσκωμα του Μακεδονικού, από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός μετά τις αρχικές ήττες και το -2 μόλις που είχε προλάβει να φτάσει την 5η θέση της βαθμολογίας.
Ταυτόχρονα είχε να αντιμετωπίσει τους τραυματισμούς των Τζόνσον και Μάρκοβις που ήταν στο παρκέ μεν, σε κακή κατάσταση δε.
Μέσα στο γήπεδο ήταν αλλιώς όμως. 6-13 στο ξεκίνημα για τον Ολυμπιακό που άντεξε την επίθεση του γηπεδούχου και πήγε στο ημίχρονο με 36-44. Στο 25' ο Ολυμπιακός έφτασε στο +15 (38-53) αλλά κάτι οι λιγοστές λύσεις από τον πάγκο, κάτι η αστοχία στις ελεύθερες βολές, το ξέσπασμα του Λάκοβιτς και η συνηθισμένη θεική παρέμβαση γύρισαν το ματς. Έτσι πήγε στράφι το καταπληκτικό ματς του Ινάκι Ντε Μιγκέλ (25π.11ρ.) για το τελικό 85-76 για τον Παναθηναικό.

Η Α1 λίγο απασχόλουσε την ομάδα εκείνη τη στιγμή όμως που συνεχώς έδειχνε ότι μπορεί να σταθεί σε οποιοδήποτε γήπεδο κόντρα σε οποιαδήποτε ομάδα. Και η μεγαλύτερη απόδειξη δεν θα αργούσε να έρθει...
Ο Ολυμπιακός καθάρισε μέσα στη Λιουμπλιάνα και τη Βιλερμπάν στον Κορυδαλλό δείχνοντας ότι είναι το ξεκάθαρο νο.2 του ομίλου αλλά αυτό δεν έπειθε κανέναν ότι μπορεί να απειλήσει την Μπαρτσελόνα.

Και όμως...
Κεφάλι στο σκορ από νωρίς μέσα στη Βαρκελώνη, 18-24 στο πρώτο δεκάλεπτο και προβάδισμα που έφτασε μέχρι και το +12 (23-35) λίγο πριν το ημίχρονο. Τόμιτς και Έβανς σε καταπληκτική μέρα για έναν Ολυμπιακό που και πάλι άντεξε την επίθεση της Μπαρτσελόνα (57-57 στο 27') περνόντας με 60-68 στα 8 λεπτά για το τέλος.
Καθοριστικοί πόντοι του Γιασκεβίτσιους στην 4η περίοδο και το άδειασμα του Ολυμπιακού έφεραν την ήττα με 80-77 από μια Μπαρτσελόνα που για να καταλάβετε τι μέγεθος ήταν είχε πρώτο σκόρερ τον Μποντιρόγκα με 20, τον Γιασκεβίτσιους με 18 και τον Ναβάρο με 14.

Το -3 του πρώτου αγώνα κρατούσε ζωντανό το όνειρο για τον Ολυμπιακό που ήλπιζε να ανατρέψει αυτό το σκορ στον Κορυδαλλό.
Η ομάδα νίκησε εύκολα την Ολύμπια και πήγε να παίξει κόντρα στους Καταλανούς ένα από τα συγκλονιστικότερα παιχνίδια της για τα 00s την πρόκριση στο φάιναλ φορ της Βαρκελώνης (λεπτομέρειες παρακάτω στο μάτς της χρονιάς).

Πριν πάμε προς το τέλος της κανονικής περιόδου της Α1 δύο σημειώσεις με όχι πολύ μεγάλη σημασία.
Ένα, ότι ο Κένι Μίλερ έφυγε και μας έμειναν οι αναμνήσεις της αγκωνιάς στη καρωτίδα του Κώστα Βασιλειάδη στο ματς κόντρα στον ΠΑΟΚ στον Κορυδαλλό. Στη θέση του ήρθε ο Σάβο Τζικάνοβιτς (αρχές Μαρτίου) που κατάφερε να έχει συμβολή μικρότερη και από του Μίλερ.
Και δύο, ότι κατά τη διάρκεια της υπερπροσπάθειας του τοπ16 ο Ολυμπιακός αμέλησε αρκετά την Α1 (στην οποία ήλεγχε την υπόθεση 3η θέση) γνωρίζοντας κάποιες ήττες με σημαντικότερη εκείνη από την ΑΕΚ μέσα στον Κορυδαλλό.

Αυτά όμως ήταν πταίσματα πριν από το μπαμ που θα ακολουθούσε...
Λίγο πριν το ντέρμπι της προτελευταίας αγωνιστικής για την Α1 με τον Παναθηναικό στον Κορυδαλλό που θα έκρινε την 3η θέση ο Μόρις Έβανς έγινε ο δεύτερος παίχτης (μετά τον Ζεβροσένκο) που τα μάζεψε και έφυγε για άγνωστες πολιτείες.
Ο Ολυμπιακός έβγαλε ανακοίνωση που κατηγορούσε τον μάνατζερ του Αμερικάνου για τη φυγή του παίχτη, μετά το τέλος της χρονιάς ο ίδιος ο Σούμποτιτς έδωσε τη δική του οπτική:

«Ο Έβανς μετά το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα που αποκλειστήκαμε από το φάιναλ φορ έπεσε αγωνιστικά όπως και οι άλλοι παίκτες λόγω υπερπροσπάθειας. Ο μάνατζέρ του (εννοεί τον κύριο Λυχναράς) τον συμβούλευσε να φύγει για να μην χαλάσει τα στατιστικά του. Του χρωστούσαμε ένα μήνα. Ακόμα και δυο και τρεις να ήταν απλήρωτος δεν έπρεπε να μας μιλήσει πριν φύγει στα κρυφά; Θα δείτε σε λίγο ποια ομάδα θα ενδιαφερθεί για αυτόν και θα καταλάβετε».

Το θέμα ήταν ότι το έργο του Ολυμπιακού γινόταν φοβερά δύσκολο στα Ελληνικά πλέιοφς.
Η ομάδα νίκησε τον Παναθηναικό με 73-65 με τον Σούμποτιτς να επιστρατεύει μέχρι και τον Παναγιώτη Μαντζάνα και κατέλαβε την 3η θέση αλλά στα πλέιοφς συνειδητοποίησε πολύ νωρίς ότι τα πράγματα θα ήταν δύσκολα.

Το Μαρούσι έσπασε την έδρα του Ολυμπιακού στους προημιτελικούς με 84-87 και έκανε το 0-1 στη σειρά. Για την ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη ο Βασίλης Σπανούλης είχε 16 πόντους κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που μπορεί να είχε ελάχιστες λύσεις αλλά βρήκε τη δύναμη να πάει αρχικά μέσα στο Μαρούσι και να μείνει ζωντανός νικώντας με 88-80 και μετά να προκριθεί στους ημιτελικούς με 72-65.

Κόντρα στην ΑΕΚ ο Ολυμπιακός χρειαζόταν μια ακόμα υπέρβαση για να κρατηθεί ζωντανός...
Η ομάδα έκανε ένα συγκλονιστικό πρώτο ματς στα Λιόσια χωρίς τον φυγά Έβανς και με τον Τζόνσον να αποχωρεί τραυματίας νωρίς. Σε ένα παιχνίδι που το προβάδισμα άλλαζε συνεχώς χέρια, φτάσαμε στο 68-66 για την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό να έχει την τελευταία επίθεση. Ο Τόμιτς αστόχησε σε τρίποντο 1'' πριν λήξει η επίθεση και ο Γιανουζάκος πήρε το επιθετικό ριμπάουντ στα 13'' για το τέλος του ματς. Η γραμματεία που σε αυτό το ματς μετρούσε την επίθεση με χρονόμετρο χειρός (εξ'αιτίας βλάβης στα ταμπλό του γηπέδου) αποφάσισε ότι είχε λήξει η επίθεση του Ολυμπιακού, έδωσε την μπάλα στην ΑΕΚ που έφτασε στο τελικό 70-66.
Ο Ολυμπιακός κατέθεσε ένσταση αλλά μέχρι να εκδικαστεί η σειρά συνεχίστηκε κανονικά.
Στο δεύτερο ματς στον Κορυδαλλό οι απουσίες του Ολυμπιακό έγιναν περισσότερες καθώς μετά τον Τζόνσον που δεν έπαιξε καθόλου, ακόμα και ο Νέναντ Μάρκοβιτς ήταν στα πιτς.
Κόντρα στην πλήρη ΑΕΚ ο Ολυμπιακός νίκησε με 77-65 έχοντας τον Τόμιτς με 21 και τον Γιαννουζάκο με 19 πόντους και έκανε το 1-1 με την ένστασή του για το 1ο παιχνίδι να εκκρεμεί.

Στο τρίτο και τελευταίο ματς (τουλάχιστον έτσι νομίζαμε εκείνη τη στιγμή) ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να φανεί ανταγωνιστικός (παρά τις επιστροφές των Ντε Μάρκο & Μάρκοβιτς) και έχασε με 84-64. Η ΑΕΚ είχε τον εισιτήριο για τον τελικό μέχρι τη στιγμή που το ΑΣΕΑΔ αποφάσισε την επανάληψη του 1ου παιχνιδιού δικαιώνοντας τον Ολυμπιακό.

Σε μια πρωτοφανή κατάσταση οι δυο ομάδες έπαιξαν ξανά το 1ο ματς (που ήταν σαν 3ο με το σκορ στο 1-1), η ΑΕΚ νίκησε και πάλι με 74-61 και αυτή τη φορά προκρίθηκε οριστικά στους τελικούς. Το τραγελαφικό ήταν ότι και οι δυο ομάδες είχαν παράπονα, η ΑΕΚ επειδή έπαιξε δυο φορές το καθοριστικό 3ο παιχνίδι και ο Ολυμπιακός γιατί ένοιωθε αδικημένος στο 1ο παιχνίδι που θα μπορούσε να φέρει τούμπα τη σειρά.

Η σειρά της 3ης θέσης έγινε απλά για να γίνει καθώς ο Ολυμπιακός είχε συμβόλαιο για την Ευρωλίγκα και δεν υπήρχε κανένα απολύτως έπαθλο. Η ομάδα απογοητευμένη έχασε με 1-3 από το Περιστέρι τερματίζοντας 4η σε μια επεισοδιακή χρονιά.

Για δεύτερη σερί χρονιά η σταθερότητα ήταν άγνωστη λέξη στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο.
Το πείραμα με τον Σούμποτις να τα κάνει όλα στο τμήμα δεν είχε και μεγάλη επιτυχία, η διοίκηση έδειχνε αμέτοχη από ένα σημείο και μετά.
Ο σχεδιασμός δεν ήταν καλός, για να λέμε και του στραβού το δίκιο η μείωση του μπάτζετ, οι καθυστερήσεις και το -2 στην Α1 έκαναν δύσκολες τις βασικές επιδιώξεις του Ολυμπιακού φαινομενικά, το φάιναλ φορ και τους εγχώριους τίτλους.
Ο Μπράντκε και ο Μρσιτς αποδείχθηκαν καταστροφικές επιλογές, θα έπρεπε να τσεκαριστεί περισσότερο ο ιατρικός τους φάκελος μόνο που με τις συνθήκες του Αυγούστου ο χρόνος ήταν πολυτέλεια.
Η φυγή του Ζεβροσένκο πλήγωσε καθοριστικά την ομάδα που εκτός ότι δεν είχε τα λεφτά να τον αντικαταστήσει επαρκώς, αναγκάστηκε να θυσιάσει και τον Νικαγκμπάτσε πράγμα που συρρίκνωσε τραγικά τις επιλογές από τον πάγκο.

Όμως ο Σούμποτιτς, όπως και πέρσι, αποδείχθηκε ο καλύτερος για να σηκώσει μια πεσμένη ομάδα. Η επιλογή του Έβανς ήταν καταπληκτική, το ίδιο και το δίδυμο με τον Τζόνσον.
Η δουλειά με τη διανομή των ρόλων στη μέση ήταν επίσης πολύ καλή, ο Ελληνοσλοβένος πήρε πράγματα από ρολίστες όπως ο Γιαννουζάκος και ο Μοράλες, αξιοποίησε άριστα την εμπειρία των Τόμιτς και Μπουντούρη, τον ενθουσιασμό του Χαρίση, το ταλέντο των Μάρκοβιτς, Έβανς και Τζόνσον.

Στο καταπληκτικό διάστημα από τον Δεκέμβρη του '02 μέχρι τον Απρίλη του '03 ο Ολυμπιακός έπαιξε πάνω από τις δυνάμεις του. Χτύπησε στα ίσα την Μπαρτσελόνα των Μποντιρόγκα, Ναβάρο, Σάρας, Φούτσκα και Βαρεζάο, τι να λέμε τώρα...
Ταυτόχρονα έκανε κατάθεση ψυχής σε αρκετά ματς στην Ελλάδα.
Όμως δεν γινόταν να αντέξει και σε αυτό συνετέλεσε η διοικητική αδυναμία. Τα (πολύ) δύσκολα χρόνια είχαν μόλις αρχίσει...

Μετά την οριακή πρόκριση του Ολυμπιακού στο τοπ-16 και με το δεδομένο της παρουσίας του μεγάλου φαβορί και οικοδέσποινας του Final Four Μπαρτσελόνα, οι πιθανότητες δεν έμοιαζαν υπέρ του Ολυμπιακού καθώς τότε μόνο ο πρώτος από τον κάθε όμιλο έπαιρνε το εισιτήριο για το ραντεβού των τελευταίων 4.

Όμως ο αθλητισμός, φυσικά και το μπάσκετ, κρύβει κατά καιρούς εκπλήξεις αφού όχι μόνο ο Ολυμπιακός απείλησε στα ίσα την Μπαρτσελόνα μέσα στην Βαρκελώνη χάνοντας ένα παιχνίδι, στο όποιο είχε για αρκετά μεγάλο διάστημα το προβάδισμα, αλλά επιπλέον ενόψει του αγώνα της 5ης αγωνιστικής στον Κορυδαλλό διέθετε τις καλύτερες προϋποθέσεις για πρόκριση.

Η ομάδα έπαιζε για δυο σενάρια εκείνο το βράδυ: αν κάλυπτε τη διαφορά της ήττας στη Βαρκελώνη και νικούσε με +4 μπορούσε να προκριθεί από το ίδιο βράδυ της 10 Απριλίου κιόλας, με απλή νίκη χρειαζόταν απλά το διπλό απέναντι στην ουραγό και χωρίς νίκη Βιλερμπάν τη τελευταία αγωνιστική για να εκπληρώσει το μεγάλο όνειρο και να βάλει σε ένα αντίστοιχο δίλημμα τους οπαδούς του.

Final Four στη Βαρκελώνη ή ντέρμπι στη Ριζούπολη με τον Παναθηναικό;

Σε αυτή τη δύσκολη αποστολή ο Λευτέρης Σούμποτιτς επέλεξε ένα, συγκριτικά με την Μπαρτσελόνα, ελαφρύ σχήμα για έναν Ολυμπιακό που δεν είχε έτσι και αλλιώς τα πολύ μεγάλα κορμιά αφήνοντας καταρχήν τον Μάρκοβιτς στον πάγκο και παρατάσοντας τους Χαρίση, Μπουντούρη, Έβανς, Ντε Μάρκο Τζόνσον και Ντε Μιγκέλ με σκοπό να τρέξει απέναντι στην ψηλότερη και βαρύτερη πεντάδα της Μπαρτσελόνα.

Η Μπαρτσελόνα με την σειρά της ήθελε να εκμεταλλευτεί ακριβώς αυτήν την υψομετρική υπεροχή και την τεράστια περιφερειακή ποιότητα της στο σετ παιχνίδι και πράγματι οι Καταλανοί επέβαλαν αρκετά από αυτά που επιθυμούσαν στο πρώτο δεκάλεπτο μέσω της κυριαρχίας των ψηλών τους που σκόραραν και τους 19 πρώτους πόντους της ομάδας.

Οι αιφνιδιασμοί που ολοκλήρωνε ο Φούτσκα, δεύτερες επιθέσεις που προέρχονταν από επιθετικά ριμπάουντς, συνεργασίες κοντών-ψηλών εκμεταλλευόμενοι double team στον Μποντιρόγκα και το ότι ο Ντε Μιγκέλ ανέβαινε ψηλά για να δώσει βοήθεια στον περιφερειακό του Ολυμπιακού, αυτές ήταν οι πηγές σκοραρίσματος για τους Καταλανούς στο ξεκίνημα.

Μια Μπαρτσελόνα που συνδύαζε την επιθετική παραγωγικότητα με καλή αμυντική επίδοση, η άμυνα του Ντε Λα Φουέντε στον Έβανς σε συνδυασμό με τις παγίδες στην base line στέρησε από τον Αμερικάνο την δυνατότητα να επιτίθεται κοντά στο καλάθι (με τα μεγάλα κορμιά της Μπάρτσα να περιμένουν από πίσω ) καταφέρνοντας ταυτόχρονα να δώσει στον Ολυμπιακό μόνο έναν αιφνιδιασμό, αυτόν του Χαρίση για το 2-0 και προηγούμενη έτσι με 8 πόντους στο τέλος 1ης περιόδου.

Η είσοδος του Μάρκοβιτς έδωσε πνοή στον Ολυμπιακό, τόσο με τα τρίποντα του βγαίνοντας σαν χέλι από τα σκριν των συμπαικτών του, όσο και με άλλες επιθετικές προσπάθειες τροφοδοτούμενος από τον Μοράλες που ήταν στο low-post αλλά και πασάροντας στον Ντε Μάρκο Τζόνσον παρά τις μαζικές βοήθειες που έπεσαν πάνω στον γκαρντ του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός πλησίασε στο 26-28 κάτι που δεν πτόησε την ομάδα του Πέσιτς που συνέχισε να ταίζει τους ψηλούς και σταδιακά αποκατάστησε την διαφορά του 1ου δεκαλέπτου για το 28-35 του ημιχρόνου.

Μια τακτική παρατήρηση στο ματς ήταν ο Ολυμπιακός έριξε το βάρος στον περιορισμό της περιφερειακής γραμμής των Καταλανών με χαρακτηριστικά δείγματα του περιορισμού της Ισπανικής περιφέρειας ότι το πρώτο καλάθι περιφερειακού εντός παιδιάς ήταν αυτό του Γιασικέβιτσιους στο 21-26 και ότι ο Μποντιρόγκα είχε μόλις 2 πόντους στα πρώτα 20 λεπτά χάρη στην άμυνα των Μπουντούρη.

Άρα από αλλού το περίμενε ο Ολυμπιακός και από αλλού του ήρθε, το τραγικό 32% στα δίποντα είναι ενδεικτικό για το γεγονός ότι η ομάδα δεν μπορούσε να πατήσει ρακέτα ενώ οι 7/14 βολές έδειχναν νευρικότητα που αυξήθηκε από τα 3 φάουλς του Ντε Μάρκο πριν το ημίχρονο.

Τα όνειρα του Ολυμπιακού φάνηκαν να τελειώνουν νωρίς όταν στις αρχές της τρίτης περιόδου η Μπαρτσελόνα με ένα σερί 5-0 έκανε το 28-40 υπέρ της, όχι τόσο γιατί δεν υπήρχε αρκετός διαθέσιμος χρόνος για την ανατροπή μιας διαφοράς 12 πόντων αλλά περισσότερο εξαιτίας της επιθετικής δυστοκίας του Ολυμπιακού που στα πρώτα 24 λεπτά είχε σκοράρει 28 πόντους, και είχε μείνει χωρίς πόντο στα 4 πρώτα λεπτά της επανάληψης.

Ένα πικ εν ρολ μεταξύ Μάρκοβιτς και Ντε Μιγκέλ οδήγησε σε τρίποντο από τον Τομιτς που αποτέλεσε το έναυσμα για αλλαγή του μομέντουμ για έναν Ολυμπιακό που δεν έβλεπε πια την ρακέτα ως ναρκοπέδιο με τα drives των Έβανς, Τόμιτς και Μάρκοβιτς να μειώνουν σε 36-42 και με τα σουτ των Μάρκοβιτς και Τόμιτς να φέρνουν τον Ολυμπιακό σε απόσταση αναπνοής.

Ο Ολυμπιακός έτρεξε ένα 15-5 σε εκείνο το διάστημα και είχε την ευκαιρία να περάσει και μπροστά για πρώτη φορά μετά το αρχικό 2-0, αλλά η Μπαρτσελόνα έσωσε το προβάδισμα για το κουτσουρεμένο 43-45 με 10 δραματικά λεπτά να απομένουν.

Το τέταρτο δεκάλεπτο ξεκίνησε με κοντά σχήματα, Τόμιτς-Μάρκοβιτς-Εβανς-Γιαννουζάκος-Ντε Μάρκο Τζόνσον για τον Ολυμπιακό και Γιασικέβιτσιους-Ναβάρο-Ντε Λα Φουέντε-Μποντιρόγκα-Φούτσκα για την Μπαρτσελόνα και είχε τον Μποντιρόγκα ως μεγάλο αρχικό πρωταγωνιστή με τον Σέρβο να κερδίζει γρήγορα 3 φάουλς από τους Γιαννουζάκο και Μάρκοβιτς φορτώνοντας και τους δυο με 4 προσωπικά.

Τα καλάθια έμπαιναν πια με το σταγονόμετρο, ο Ολυμπιακός ισοφάρισε δυο φορές 45-45 και 47-47 με Μάρκοβιτς και Τζόνσον αλλά οι περιφερειακοί της Μπαρτσελόνα ανέλαβαν πρωτοβουλίες με τον Ναβάρο να συνοδεύει τον Μποντιρόγκα στην Ισπανική περιφερειακή αφύπνιση και τον Ολυμπιακό για μια στιγμή, να φαίνεται να χάνει με 5 φάουλς τον πρώτο σκόρερ του Μαρκοβιτς προτού διορθωθεί το λάθος στο ταμπλό.

Ο βασικός όμως πρωταγωνιστής του Ολυμπιακού ήταν ο Ντε Μάρκο Τζόνσον, ο όποιος ήταν η ασφαλιστική δικλείδα όσο περισσότερο πλησίαζε το παιχνίδι προς το τέλος του. Ποστάρισμα στον Φούτσκα, pick n pop με τον Τόμιτς μετά από ανέβασμα του Φούτσκα ψηλά και δυο πάσες για να σκοράρουν οι Μάρκοβιτς και Ντε Μιγκέλ μετά από το double team πάνω στον Αμερικάνο πάουερ φόργουορντ της Ελληνικής ομάδας.

Μπορεί όμως ο Τζόνσον να ήταν αυτός που έκανε όλο το παιχνίδι αλλά η φάση του Ντε Μιγκέλ στο 52-55 μπορεί και να ήταν η κρισιμότερη αφού ο Γιασικέβιτσιους φάνηκε να κάνει φάουλ πάνω στο σουτ στον Ινάκι. Ο Ολυμπιακός πήρε μόνο 1 πόντο από τη φάση (με 1/2 βολές του Ισπανού) αντί για 3.

Κάθε πόντος ήταν χρυσός πια, ο Ολυμπιακός συνέχισε να επιδεικνύει επιμονή ισοφαρίζοντας σε 55-55 και το ματς εξελίχθηκε σε ρώσικη ρουλέτα όπως αναμενόταν.

Ο Γιασικέβιτσιους και ο Ντε Μάρκο Τζόνσον αστόχησαν σε τρίποντα, ο Μποντιρόγκα έβαλε μια βολή και ο Έβανς είχε άλλη μια βιαστική ατομική προσπάθεια στο 55-56.

Η Μπαρτσελόνα παρέλειψε να κάνει φάουλ για να αποφύγει το σουτ τριών πόντων στη τελευταία επίθεση και ο Μάρκοβιτς έχασε την ευκαιρία να στείλει το ματς στην παράταση με δυο τρίποντα το ένα με καλές προϋποθέσεις, και το άλλο με λιγότερο καλές, σβήνοντας έτσι ουσιαστικά τις ελπίδες του Ολυμπιακού για το πέμπτο Final Four της ιστορίας του για το τελικό 55-58 για την Μπαρτσελόνα.

Σίγουρα η ήττα αυτή σε μακροπρόθεσμο επίπεδο δεν ήταν τόση πικρή όσο η αντίστοιχη ήττα αποκλεισμός από την Ολύμπια Λιουμπλιάνας έναν χρόνο πριν.

Η ομάδα είχε περιορισμένες δυνατότητες και μάλλον μικρή τύχη σε ένα Final Four. Ο δε αποκλεισμός ήρθε από μια καλύτερη ομάδα.

Όμως ήταν κρίμα να μην έρθει η νίκη σε μια μέρα που ο Ολυμπιακός κατάφερε να ισορροπήσει στα ριμπάουντς με αντίπαλο αρκετά ψηλότερη ομάδα, μειώνοντας δραστικά το fast break παιχνίδι των Ισπανών στο δεύτερο ημίχρονο και με τα περιφερειακά αστέρια Ναβάρο, Μποντιρόγκα και Σάρας να πιάνουν όλοι μέτρια μέρα με 6/28 και τον Μποντιρόγκα να έχει 2/12, με μόνο 1 ασσίστ και 2 λάθη.

Σε κάθε περίπτωση εκείνη η ομάδα έμμελε να σηματοδοτήσει την τελευταία του Ολυμπιακού επί προεδρίας Σωκράτη Κόκκαλη που θα ήταν ανταγωνιστική σε υψηλό Ευρωπαϊκό επίπεδο, αν και τότε δεν το ξέραμε ακόμα...

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ - 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2002- ΤΕΥΧΟΣ 725

Καλημέρα με παρατράγουδα (Ν.Μπουρλάκης)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ - 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2002- ΤΕΥΧΟΣ 728

Ο Λεπτολόγος

αφιέρωμα στην Α1

Ολυμπιακός-Ούλκερ για την Ευρωλίγκα

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ - 23 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2002
Εκτόξευση προς την κορυφή (Γ.Κούβαρης)
ΑΕΚ-Ολυμπιακός για την Α1 (Τ.Ευσταθίου)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ - 24 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2002- ΤΕΥΧΟΣ 737
εξώφυλλο
Δίχως μαλλιά στη γλώσσα (Β.Σκουντής)
ΑΕΚ-Ολυμπιακός για την Α1
Τρίποντα & Παρασκήνια (Γ.Φιλέρης)
Ούλκερ-Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα