Μαδρίτη μέσω Βαρκελώνης Pt.2 (Ενέργεια & σωστά ρίσκα)

Το πρώτο μέρος: Μαδρίτη μέσω Βαρκελώνης Pt.1 (Η αναζήτηση αμυντικών κενών)


Σε αντίθεση με την άμυνα της Μπαρτσελόνα, η επίθεση των Καταλανών δεν έχει εμφανείς τρύπες. 
Υπάρχουν δύο βασικοί πόλοι στα συστήματα του Πασκουάλ: το πικ εν ρολ και τα σκριν μακριά από την μπάλα.

Πολλές φορές αυτά τα δύο στοιχειά συνδυάζονται μεταξύ τους. 
Σε άλλες περιπτώσεις εμπλουτίζονται με παιχνίδι στο ποστ. 
Πάντοτε, όμως, η Μπαρτσελόνα διατηρεί πολλές επιλογές, οι οποίες αφενός δυσχεραίνουν τις αμυντικές περιστροφές, αφετέρου της επιτρέπουν να μη βασίζεται υπερβολικά σε ορισμένους παίκτες ή συστήματα. 
Ο Ολυμπιακός έχει ήδη αντιμετωπίσει εξαιρετικές επιθέσεις φέτος, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι τα όσα έκανε μέχρι τώρα θα τον βοηθήσουν σε αυτή τη σειρά.

Για παράδειγμα, εναντίον των πικ εν ρολ των πρωταθλητών Ισπανίας η δυναμική έξοδος συνοδεύεται από μεγάλο ρίσκο:

Το βασικό πρόβλημα για οποιαδήποτε άμυνα είναι η ικανότητα του Τόμιτς να εκτελεί και να δημιουργεί μετά το ρολάρισμα. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η άμυνα της Ρεάλ προσπαθεί να αποτρέψει το σουτ του Όλεσον μετά το σκριν με μια επιθετική παγίδα. 

Ο Τόμιτς προσφέρει μια εύκολη επιλογή πάσας στον συμπάικτη του πρώτον επειδή είναι 2.17 και δεύτερον, επειδή ξέρει να κινηθεί και να πασάρει σωστά μακριά από το καλάθι:

Ο Τόμιτς μπορεί να τελειώσει φάσεις αποτελεσματικά με χουκ από τα 3-4 μέτρα. 

Ο Γκουστάβο Αγιόν υποχρεώνεται να του κλείσει το διάδρομο προς το καλάθι και ο Κάρολ πρέπει να καλύψει δύο παίκτες στην αδύνατη πλευρά. 

Από κει και πέρα, ο καλύτερος πασέρ μεταξύ των Ευρωπαίων σέντερ πρέπει απλά να βρει τον αμαρκάριστο συμπαίκτη του και συνήθως τα καταφέρνει. 

Το κόψιμο του Σατοράνσκι προς το καλάθι αποσπά τον Κάρολ και ο Ντόλμαν βρίσκει ένα ελεύθερο τρίποντο. 

Ο Ολυμπιακός έχει τρεις επιλογές σε αυτές τις καταστάσεις. 

Πρώτον, μπορεί να πιέσει περισσότερο την αρχική πάσα προς τον Τόμιτς, στέλνοντας έναν αμυντικό από την αδύνατη πλευρά για το κλέψιμο - όπως έκανε ο Ρούντι σε ένα άλλο ντέρμπι Ρεάλ - Μπαρτσελόνα:

Έδω βέβαια ανοίγει διάδρομος άμεσης πάσας από τον χειριστή της μπάλας προς την αδύνατη πλευρά. Άρα το πραγματικό ερωτηματικό είναι κατά πόσο μπορεί ο Σφαιρόπουλος να ρισκάρει αμαρκάριστα περιφερειακά σουτ. 

Ο Τζάστιν Ντόλμαν, ένας από τους καλύτερους σουτέρ των Καταλανών, παραμένει αμφίβολος για την Τετάρτη. Αν δεν παίξει, τη θέση του στο 4 θα πάρει για κάποια λεπτά ο Λάμπε, το σουτ του οποίου αξίζει να δοκιμαστεί. 

Ο Σατοράνσκι έχει καλά ποσοστά αλλά δεν είναι κλασικός σουτέρ. Γενικά όμως, τα νούμερα της Μπαρτσελόνα δεν επιτρέπουν ταμπούρωμα.

Μια δεύτερη επιλογή θα ήταν η αλλαγή ψηλού-κοντού. 

Το θέμα με αυτή τη λύση θα προέκυπτε από την έφεση του Τόμιτς στο σκοράρισμα απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους. 

Οι επιθετικές παγίδες πάνω στην μπάλα μετά την αλλαγή ίσως περιόριζαν το πεδίο δράσης του Κροάτη, αλλά θα δημιουργούσαν ευκαιρίες για ασίστ, ακριβώς όπως συνέβη στην περίπτωση του hedge out που επιχείρησε η Ρεάλ παραπάνω.

H τρίτη επιλογή είναι πιο συντηρητική - και πιο κοντά στην αμυντική φιλοσοφία του Πασκουάλ. 

Ο Σφαιρόπουλος θα μπορούσε να κρατήσει τους σέντερ του στο ύψος της βολής, με τα γκαρντ να κυνηγάνε τους χειριστές πάνω από το σκριν. 

Με αυτό τον τρόπο τα προβλήματα από τα “μικρά ρολαρίσματα” και τις πάσες του Τόμιτς θα ήταν πιο διαχειρίσιμα. 

Ο αντίλογος είναι ότι τα γκαρντ της Μπαρτσελόνα μπορούν να εκτελέσουν με άνεση μετά από ντρίπλα - ο Ναβαρο δε χρειάζεται πολύ ανάλυση, ο Όλεσον είναι εξίσου επικίνδυνος και ο Ουέρτας παραδοσιακά φτιάχνει ένα σωρό φάσεις για τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του από μέση απόσταση - αν η άμυνα του δώσει αυτή την επιλογή. 

Από την άλλη, ο Ναβάρο φέτος έχει 33% στα τρίποντα και ο Ουέρτας κάτω από 42% στα δίποντα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να τους πάρει αψήφιστα. 

Έχει, όμως, τους περιφερειακούς αμυντικούς οι οποίοι του δίνουν τη δυνατότητα να δοκιμάσει τα γκαρντ της Μπαρτσελόνα ως σκόρερ. 

Υπάρχει το ενδεχόμενο να πληρώσει αυτή την επιλογή. 

Από την άλλη, ίσως έτσι αποκόψει τους χειριστές από τον Τόμιτς και ελαχιστοποιήσει τις περιστροφές που οδηγούν σε αμαρκάριστα σουτ αν δεν εκτελεστούν άριστα.  

Σε κάθε περίπτωση, πάντως ο Ντάνστον πρέπει να ξυπνήσει. Η τακτική από μόνη της δε θα λύσει όλα τα προβλήματα.

Η ίδια λογική μπορεί να εφαρμοστεί και στα σκριν μακριά από την μπάλα: κυνήγι σε ατομικό επίπεδο, αλλαγές αυστηρά μεταξύ περιφερειακών όταν αυτά στήνονται για τα αντίπαλα γκαρντ (συν τους Χεζόνια και Αμπρίνες), ή μεταξύ τριαριών και τεσσαριών όταν βγαίνουν για να σουτάρουν οι Νάχμπαρ και Ντόλμαν, προσοχή στην κίνηση των σκρίνερ προς το καλάθι μέσα στην αναμπουμπούλα. 

Κοινώς θα προτιμούσα ένα τρίποντο απο σουτέρ που βγαίνει με χίλια από τα σκριν και πρέπει να εκτελέσει γρήγορα, παρά ένα λέι απ επειδή οι ψηλοί του Ολυμπιακού κυνηγάνε τους σβούρες στην περιφέρεια. 

Αρκεί βέβαια να υπάρχει σωστή επικοινωνία και διάβασμα των σκριν, σε συνδυασμό με πίεση στον πασέρ ώστε να χαλάνε οι γωνίες.

Ο Πασκουάλ αρκετές φορές αξιοποιεί την προσοχή που τραβάει η κίνηση των σουτέρ του, για να δημιουργήσει ευκαιρίες κοντά στο καλάθι. 

Ο Ολυμπιακός ίσως θα έπρεπε να τον αναγκάσει να παίξει την μπλόφα του μέχρι τέλους. 

Η Μπαρτσελόνα έχει ένα σωρό εξαιρετικούς σουτέρ, αλλά παρουσιάζει και αρκετή αστάθεια από το τρίποντο. 

Μια εξήγηση γι’αυτό το παράδοξο έχει να κάνει με το βαθμό δυσκολίας ορισμένων σουτ μετά από σκριν μακριά από την μπάλα, όταν οι αντίπαλοι στερούν τις υπόλοιπες επιλογές. 

Και πάλι, η περιφερειακή άμυνα του Ολυμπιακού ίσως αυξήσει ακόμα περισσότερο τις δυσκολίες σε τέτοιες καταστάσεις, επιτρέποντας στους ψηλούς να προστατέψουν καλύτερα τη ρακέτα και να κάνουν και κάνα μπλοκ άουτ, έτσι για αλλαγή βρε αδερφέ.

Πέρα από τις μπλόφες, όμως, η Μπαρτσελόνα έχει ένα σωρό συστήματα που μπορούν να βγάλουν οποιαδήποτε άμυνα από την ισορροπία της ανάμεσα στη ρακέτα και την περιφέρεια. 

Όπως αυτή η παραλλαγή της horns επίθεσης (την οποία πρέπει να σημειωθεί ότι μελετάω χρόνια ολόκληρα):

Συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις στην κορυφή της ρακέτας υπάρχουν δύο επιλογές σκριν από τους δύο ψηλούς. 

Ο Πασκουάλ, όμως, τοποθετεί εκεί το τριάρι του, τον Ντεσόν Τόμας.

Μια δεύτερη διαφορά είναι ότι μετά το αρχικό πικ εν ρολ, με σκρίνερ τον Τόμιτς, ο Τόμας δεν περιμένει στην περιφέρεια κάποιο ελεύθερο σουτ μετά από τις αμυντικές περιστροφές. Αντίθετα κόβει προς τη ρακέτα, με τον Τόμιτς να ρολάρει προς τα έξω, να παίρνει την πάσα και ψάχνει το high-low:

Από τέτοιες φάσεις προκύπτουν κάποια συμπεράσματα. 

Πρώτον, ο Λοτζέσκι ενδέχεται να ζοριστεί σε ανάλογες κατάστασεις. 

Δεύτερον, η ποικιλομορφία στην επίθεση της Μπαρτσελόνα δεν αντιμετωπίζεται μόνο με άριστη προετοιμασία. 

Θα χρειαστεί επίσης ενέργεια στα κόκκινα (η Μπαρτσελόνα τρέχει αρκετά για τα μέτρα του Πασκουάλ, κυρίως χάρη στους Σατοράνσκι, Αμπρίνες και Χεζόνια), ξύλο βγαλμένο από ατομική προπόνηση του Καββαδά το καλοκαίρι και σωστά ρίσκα - για παράδειγμα στην παραπάνω φάση ο σέντερ θα μπορούσε να αφήσει το σουτ του Τόμιτς από τα 6 μέτρα για να βοηθήσει στη ρακέτα, αφού στις γωνίες περιμένουν οι Ντόλμαν και Αμπρίνες για να σουτάρουν. 

Θα χρειαστεί και υπέρβαση; 

Αυτά είναι σχετικά σε μια σειρά αγώνων που ολοκληρώνεται μέσα σε δύο εβδομάδες. Συνήθως μια υπέρβαση προκύπτει από τη δουλειά που γίνεται όλη τη χρονιά, άσχετα από όσα βλέπουμε εμείς στο γήπεδο κάθε εβδομάδα. 

Και αρχής γενομένης από την Τετάρτη, η ποιότητα αυτής της δουλειάς θα δοκιμαστεί στην πράξη. 

                                                                                               https://twitter.com/rodhig7