Ολυμπιακός 2003-04: πειράματα χημείας

Ο Σεπτέμβριος του 2003 ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για το Ελληνικό μπάσκετ ώστε να μπει περισσότερο στην αθλητική επικαιρότητα μέσω της Εθνικής μας ομάδας που πήγε στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας έχοντας τις ευνοϊκότερες προϋποθέσεις.
Η σίγουρη συμμετοχή της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 ως διοργανώτρια χώρα, η δεδομένη υποστήριξη στη Σουηδία από τους Έλληνες ομογενείς, το δυνατό και πλήρες ρόστερ με τον Γιάννη Ιωαννίδη ως κόουτς, αποτυπώθηκαν και στον τελικό απολογισμό με μόλις 1 ήττα σε 6 ματς.

Όμως το πρόβλημα ήταν ότι χάθηκε το ματς που ακριβώς δεν έπρεπε να χαθεί, ο προημιτελικός με την Ιταλία, με το άγχος να λυγίζει τους διεθνείς μας και την τελευταία παρουσία της Εθνικής στην τετράδα να παραμένει στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας .
Σε κάθε περίπτωση η αποτυχία αυτή, σε συνδυασμό με το ότι η σεζόν 2003-2004 θα είχε τρεις Ελληνικές ομάδες στους ομίλους του Champions Leauge και την προοπτική του ποδοσφαιρικού Euro, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια για καλαθοσφαιρική ανάκαμψη. 

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του μπορεί να μην μπορούσε να φέρει τα τοπ ευρωπαϊκά ονόματα (ακόμα και μετέπειτα παίκτες του πχ. Ματσιγιάουσκας, Έντνι, εκείνη τη στιγμή ήταν άπιαστα όνειρα) αλλά για τα δεδομένα της Α1 κινήθηκε εντυπωσιακά στο μεταγραφικό παζάρι ενισχύοντας πραγματικά και τον Ελληνικό κορμό μια επιχείρηση που εδώ και χρόνια έμενε στη μέση.

Το ξεκίνημα του μεταγραφικού παζαριού δεν ήταν τόσο δυναμικό αφού μπορεί στις αρχές Ιουλίου ο Ολυμπιακός να είχε την πρόθεση να φέρει σπουδαία Ελληνικά ονόματα με Λιαδέλη, Διαμαντόπουλο, Χατζηβρέττα και Δημήτρη Παπανικόλαου να κυριαρχούν στα ρεπορτάζ, αλλά το κύριο θέμα που απασχολούσε το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού ήταν εξωαγωνιστικής φύσεως. 
Ο πρώην νομικός σύμβουλος της ομάδας Νίκος Πετράτος έστειλε εξώδικο στον Λευτέρη Σούμποτιτς (με κοινοποίηση προς την ΚΑΕ Ολυμπιακός), ζητώντας να ανακαλέσει όσα είχε πει ο Σούμποτιτς στον τηλεοπτικό σταθμό Magic.
Ο  προπονητής του Ολυμπιακού είχε εκτοξεύσει βαριές κατηγορίες εις βάρος του Πετράτου λέγοντας πως χρησιμοποίησε το Περιστέρι, στο όποιο του χρωστούσε χρήματα η Ευρωλίγκα, για να κάνει δικαστήριο εναντίον του Ολυμπιακού και να δεσμεύσει τα λεφτά της ομάδας του Πειραιά από την συμφωνία με την Ευρωλίγκα. 
Ο Πετράτος ζήτησε από τον Σούμποτιτς να πάρει πίσω όσα είπε σε μια υπόθεση που έκλεισε 4 ολόκληρα χρόνια αργότερα με τη συγγνώμη του Σλοβένου προπονητή.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα μπορεί να μην είχαμε αφίξεις αλλά είχαμε την αποχώρηση του μακροβιότερου (ως τότε) ξένου στην ιστορία του Ολυμπιακού, του Ινάκι Ντε Μιγκέλ.
Υπήρχε option ανανέωσης για την πλευρά του Ισπανού και ο παίχτης έδειχνε πρόθυμος να μείνει αλλά ο Ολυμπιακός ζήτησε χρόνο για να δει τι θα κάνει. 
Ο Ντε Μιγκέλ αποφάσισε να γυρίσει στα πάτρια εδάφη για την Αλικάντε με τις σχέσεις των δύο πλευρών να παραμένουν καλές και το διαζύγιο να είναι βελούδινο όπως έδειξαν οι δηλώσεις του Σούμποτιτς και η ανακοίνωση της ΚΑΕ μετά την οριστικοποίηση της φυγής του Βάσκου ψηλού.

Αντιθέτως, η υπόθεση Δημήτρη Παπανικολάου δεν εξελίχθηκε με παρόμοιο τρόπο. 
Oι δηλώσεις πίστης του παίχτη και η διάθεση του Ολυμπιακού να τον φέρει πίσω στην ομάδα έδειχναν ότι η επιστροφή του ήταν δρομολογημένη. 
Όμως λίγα αργύρια (ή για την ακρίβεια μερικές χιλιάδες ευρώ) ήταν αρκετά για να εμφανιστεί ανακόλουθος όσων έλεγε λίγες μέρες πριν υπογράφοντας στον Παναθηναϊκό. 

Για να τα λέμε όμως όλα και βλέποντας τις δηλώσεις του Παπανικολάου όταν ανακοινώθηκε από τον Παναθηναϊκού πέρα από από τις χρηματικές απολαβές, την χρονική διάρκεια του συμβόλαιου και την ευκαιρία να συνεργαστεί με έναν κορυφαίο προπονητή όπως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έπαιξε ρόλο και η καθυστέρηση του Ολυμπιακού στις διαπραγματεύσεις κάτι που δεν ήταν καινοφανές για τις συνήθειες των Πειραιωτών εκείνα τα χρόνια.

Κάπως έτσι έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη του Ιουλίου για να πραγματοποιηθούν οι πρώτες κινήσεις που μπορεί να καθυστέρησαν, αλλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα ολοκληρωνόταν η συντριπτική τους πλειοψηφία με εναρκτήρια ημερομηνία τις 23 του μήνα. 

Εκείνη την ημέρα ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε πενταπλό μεταγραφικό χτύπημα έχοντας δουλέψει όλες αυτές τις υποθέσεις το προηγούμενο διάστημα.

Ο Παναγιώτης Λιαδέλης φλέρταρε και τα προηγούμενα χρόνια με τον Ολυμπιακό αλλά τώρα ήταν η στιγμή για να ολοκληρωθεί το φλερτ. 
Ο Βολιώτης γκαρντ δεν είχε απλά ένσημα μεγάλου σκόρερ αλλά διέθετε και την ιδιοσυγκρασία που έλειπε από την ομάδα. 
Έλληνας, μαχητής, έμοιαζε μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οι δύο Σλοβένοι, ο Μπόρις Γκόρενς και ο Γκόραν Γιούρακ, προσωπικές επιλογές του Σούμποτιτς, ξεκίναγαν από διαφορετικές αφετηρίες.
Πιο γνωστός ο Γκόρενς, είχε βρεθεί αρκετές φορές αντίπαλος του Ολυμπιακού στα Ευρωπαικά πρωταθλήματα (ακόμα και στο McDonalds με τη φανέλα των Σικάγο Μπουλς τον είδαμε), σκόραρε κατά ριπάς στο Ιταλικό Πρωτάθλημα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Γιούρακ ερχόταν για να δώσει σκληράδα κάτω από τα καλάθια αναπληρώνοντας τον Ινάκι Ντε Μιγκέλ, άγνωστος σχετικά αλλά και αυτός με εμπειρίες Ευρωλίγκας και καλά νούμερα με την Ολύμπια Λιουμπλιάνας.

Την πεντάδα των μεταγραφών της 23ης Ιουλίου συμπλήρωναν ο Γιάννης Καλαμπόκης που ερχόταν σαν ο καλύτερος παίχτης της Α2 έχοντας κερδίσει την άνοδο με το Παλαιό Φάληρο για την επόμενη χρονιά και μια κίνηση για το μέλλον, ο Ελληνοσκοπιανός γκαρντ Γιόσκο Καφετζής που είχε κάνει ντόρο σε τουρνουά νέων παιχτών εκείνα τα χρόνια.

Αμέσως μετά τις πρώτες ανακοινώσεις ο Σούμποτιτς δεν μάσησε τα λόγια του και θέτοντας τους στόχους για τη νέα χρόνια κινήθηκε σε δύο πλαίσια: ότι ξεκάθαρα θα είναι αποτυχία για την ομάδα αν δεν πάρει το πρωτάθλημα και αγωνιστικά, ότι ο στόχος είναι η ομάδα να τρέχει και να πιέζει ανελέητα κάτι που θα φέρει τον κόσμο στο γήπεδο.

Τον ενθουσιασμό που είχε δημιουργηθεί ενίσχυαν νέες μεταγραφές.
Στις 25 του μήνα ο Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς μετά από μια πολύ καλή σεζόν στον ΠΑΟΚ (16.3 πόντοι, 3.4 ασίστς στην Α1) ερχόταν να πάρει τη θέση του βασικού πόιντ στον Ολυμπιακό για να ακολουθήσουν δυο ακόμα Έλληνες παίχτες τις επόμενες μέρες.

Ο Βαγγέλης Σκλάβος από τον Πανιώνιο και ο Κώστα Χαρίσης που είχε ολοκληρώσει την τετραετία στο Κολλεγιακό πρωτάθλημα με τους USC Trojans και παρουσιαζόταν ήδη σαν ένα από τα καλά εγχώρια πρόσπεκτς για τη θέση του σέντερ.
Ταυτόχρονα, μετά από 8 μεταγραφές ο Ολυμπιακός θα ανακοίνωνε και δυο ανανεώσεις, του Μίλαν Τόμιτς και του Γιώργου Γιαννουζάκου.

Όλα τα παραπάνω είχαν σαν συνέπεια έναν σχετικά ήρεμο Αύγουστο και Σεπτέμβριο σε σύγκριση με την ανησυχία που υπήρχε στην αρχή του καλοκαιριού. 
Όμως μερικές πινελιές έλειπαν ακόμα από τον πίνακα, ο βασικός σέντερ και το κερασάκι στη τούρτα του μεταγραφικού ντεμαράζ.

Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος ήταν ο διακαής πόθος στο λιμάνι.
Πρώτος σκόρερ της Α1 την προηγούμενη χρονιά, ο Ολυμπιακός τον πίστευε κάνοντας τα πάντα για να τον φέρει στην ομάδα και πίστεψε και ο ίδιος ο παίχτης τον Ολυμπιακό αγνοώντας τις Ισπανικές σειρήνες. 
Ο Σούμποτιτς θεωρούσε ότι με αυτόν η επιθετική του περιφερειακή γραμμή γινόταν αχτύπητη και ο ίδιος ο Διμαντόπουλος δήλωνε διψασμένος και έτοιμος για μια ομάδα με μεγάλους στόχους.

Η συμφωνία έγινε γνωστή στις 10 Αυγούστου, ολοκληρώθηκε τυπικά στις 25, και το μόνο που έμενε στον Ολυμπιακό ήταν να βρει το μεγάλο κορμί που του έλειψε τόσο πολύ την προηγούμενη σαιζόν, εξαιτίας της φυγής του Ζεβροσένκο και της ταλαιπώριας που προκάλεσαν φθηνές λύσεις σαν τους Μοράλες, Κένι Μίλερ και Τζιγκάνοβιτς.

Ο εκλεκτός θα ήταν ο Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς.
Πανύψηλος (2.17), 3 χρόνια στο ΝΒΑ, αντίπαλος της Εθνικής μας στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας με την Κροατία.
Ο Μπάγκαριτς γύρισε την πλάτη στη Σκίπερ Μπολόνια για τα μάτια του Ολυμπιακού και δήλωνε μετά ότι το ψηστήρι του (συμπαίκτη στους Μπουλς) Ντράγκαν Τάρλατς έπιασε τόπο.
Ο άλλος λόγος που προτίμησε τον Ολυμπιακό ήταν ότι όταν σε ηλικία 14 χρονών είδε κάποιο ματς του Ολυμπιακού ήξερε ότι θέλει να παίξει για αυτή την ομάδα. Κάτι από Τάρπλει ή Έντι Τζόνσον θα είχε δει... 
Το συμβόλαιο του Κροάτη σέντερ (1+1+1) θα ήταν ένα ακόμα μονοετές συμβόλαιο εκείνο το καλοκαίρι.

Ο Ολυμπιακός δημιούργησε ένα σύνολο το όποιο είχε απώλειες σημαντικών παικτών της περασμένης περιόδου (Μπουντούρης, Έβανς, ΝτεΜάρκο Τζόνσον, Μάρκοβιτς, Ντε Μιγκέλ), πολλούς νέους παίκτες, συνωστισμό σε κάποιες θέσεις και έλλειψη κλασσικών τριαριών και ίσως ενός ψηλού ακόμα. 
Αλλά την ίδια στιγμή η συγκέντρωση τόσου ταλέντου καλλιεργούσε αντίστοιχα ψηλές προσδοκίες. 
Και όταν ο ίδιος ο Σούμποτιτς όριζε οτιδήποτε λιγότερο από πρωτάθλημα σαν αποτυχία τότε δεν ήθελε πολύ για να δημιουργηθεί ένα κλίμα υπεραισιοδοξίας στον κόσμο.

Όμως όσο και αν το Ελληνικό πρωτάθλημα δεν είχε την αίγλη της περασμένης δεκαετίας δεν έπαυε να είναι πολύ ανταγωνιστικό.
Ο Μακεδονικός σκόρπισε ξανά πολλά λεφτά φέρνοντας στην Κοζάνη τον Σέιν Χιλ και τον Γιώργο Σιγάλα μεταξύ άλλων. 
Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης, απαλλαγμένες από τα χρέη, προσπαθούσαν να κάνουν νέα αρχή με το εγχώριο υλικό να παίζει σημαντικό ρόλο.
Το Μαρούσι έχτιζε αθόρυβα μια καλή ομάδα με ένα δίδυμο σπουδαίων ξένων (Μπλάκνει και Αντρέ Χάτσον) και τον Βασίλη Σπανούλη να ξεπετάγεται.
Και φυσικά ΑΕΚ και Παναθηναϊκός να διατηρούνται στα τρία βασικά φαβορί του πρωταθλήματος με τους πράσινους να προσθέτουν τον Μάικ Μπατίστ και δύο εν ενεργεία διεθνείς παίκτες (Χατζηβρέτα και Παπανικολάου) σε έναν καλό κορμό Ελλήνων και ξένων παιχτών δημιουργώντας μια ομάδα που είχε όλα τα φόντα να πρωταγωνιστεί και στην Ευρώπη.

Από την άλλη πλευρά όσο και αν υπήρχαν θετικά μηνύματα από την Α1 τα προβλήματα παρέμεναν αφού ήταν η τελευταία χρονιά (ενόψει Ολυμπιακών αγώνων) που οι μεγάλοι του κέντρου θα έπαιζαν στα μικρά γήπεδα των Πατησίων, Ανω Λιοσίων και Κορυδαλλού, ενώ και το Αλεξάνδρειο δεν θα ήταν διαθέσιμο για τον Άρη που έπρεπε να χρησιμοποιήσει ως έδρα το Ιβανώφειο. 
Πλέον το μόνο μεγάλο γήπεδο το όποιο απέμενε στην Ελλάδα για χρήση θα ήταν το κλειστό του ΠΑΟΚ στην Πυλαία. 

Το τηλεοπτικό τοπίο παρέμενε για μια ακόμα χρονιά διασπασμένο με κάποιες ομάδες στο συνδρομητικό κανάλι του Supersport, άλλες στην ΕΤ1 και τον μπασκετικό Ολυμπιακο να ακολουθεί το μοναχικό δρόμο του ποδοσφαιρικού προς το Tv Magic, μια εξέλιξη που δεν θα έδινε απρόσμενα μεγάλες τηλεθεάσεις μόνο στον σταθμό του Σωκράτη Κόκκαλη αλλά και στα τοπικά κανάλια όλης της Ελλάδας που αναμετέδιδαν το σήμα του.

Χρήστος Χαρίσης

27-1.91

Παναγιώτης Λιαδέλης

29-1.92

Boris Gorenc

30-1.95

Goran Jurak

26-2.03

Dalibor Bagaric

23-2.17

Μίλαν Τόμιτς

30-1.92

Γιώργος Διαμαντόπουλος

23-1.96

Γιώργος Γιαννουζάκος

28-1.98

Βαγγέλης Σκλάβος

26-2.02

Ruben Wolkowyski

30-2.06

Γιάννης Καλαμπόκης

25-1.94

Κώστας Χαρίσης

24-2.12

Γιώργος Πρίντεζης

18-2.06

Γιόσκο Καφετζής

20-1.88

Branko Milisavljevic

27-1.93

Λευτέρης Σούμποτιτς

(μέχρι τις 24 Νοεμβρίου,

5-4 Α1, 0-3 Ευρωλίγκα, 2-0 Κύπελλο)

Dragan Sakota

(24 Νοεμβρίου -13 Απριλίου,

6-8 Α1, 8-9 Ευρωλίγκα, 1-1 Κύπελλο)

Μίλαν Τόμιτς

(13 Απριλίου μέχρι τέλος,

2-1 A1 κ.π, 0-2 A1 πλέιοφ)

Παραδοσιακά η σεζόν ξεκίνησε με Κύπελλο Ελλάδας με τον Ολυμπιακό να περνά σίφουνας από το Ηράκλειο (84-54) και να ξεπερνά με δραματικό τρόπο και το εμπόδιο της ΑΕΚ σε ένα επεισοδιακό ματς (λεπτομέρειες παρακάτω στο ματς της χρονιάς).

Η νίκη επί ενός από τους βασικούς διεκδικητές για τον τίτλο (και μάλιστα εκτός έδρας) επιβεβαίωσε τη δυναμική της νέας ομάδας και κράτησε τον ενθουσιασμό σε δυσθεώρητα επίπεδα. 

Στο πρώτο ματς για την Α1 ο Κορυδαλλός γέμισε ασφυκτικά από 2.500 οπαδούς και ο Ολυμπιακός δεν τους απογοήτευσε με το 75-65 επί του Απόλλωνα Πατρών (που λίγες μέρες πριν είχε αποκλείσει τον Παναθηναικό από τη συνέχεια του Κυπέλλου) έχοντας τον Γκόρενς πρώτο σκόρερ με 15 πόντους.

Τέσσερις μέρες μετά ήρθε η πρώτη ήττα της χρονιάς. 

Ο δυνατός Άρης αποδείχθηκε αξεπέραστο εμπόδιο για τον Ολυμπιακό (68-87 στο Ιβανώφειο) σε μια ήττα που δεν προβλημάτισε πολλούς.

Το σκορ ήταν πλασματικό, η ομάδα ήταν μόλις στο -6 (59-65) μέχρι ο Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς βάλει φωτιά στο γήπεδο και στον όλο χαμό ήρθε να προστεθεί το επεισόδιο Σούμποτιτς-Αλεξανδρή.

Η τιμωρία του Κροάτη σέντερ (3 αγωνιστικές εκτός) ήρθε μάλιστα να επισπεύσει την αναζήτηση του Ολυμπιακού που με ανοιχτή θέση ξένου/κοινοτικού έψαχνε για ψηλό.

Ο Ρούμπεν Βολκοβίτσκι ήταν ένα ακόμα αρκετά γνωστό όνομα από τις εμφανίσεις του με την Εθνική Αργεντινής (θα έπαιζε με Πολωνικό διαβατήριο) και ανύψωσε και άλλο το ηθικό του κόσμου. 

Όλοι θεωρούσαν ότι είναι μια καλή κίνηση για την ομάδα με έναν παίχτη με δεδομένες ικανότητες και εμπειρίες.

Η μεταγραφή Βολκοβίτσκι και η  δύσκολη (ξανά) νίκη επί του ΠΑΟΚ με 85-79 (Διαμαντόπουλος 20, Λιαδέλης 17) έκρυψαν κάτω από το χαλί την εμφάνιση στο Ιβανώφειο αλλά κανείς δεν μπορούσε να περιμένει την συνέχεια...

Στη δεύτερη έξοδο του από τον Κορυδαλλό ο Ολυμπιακός έχασε ξανά.

Αυτή τη φορά ο θύτης ήταν το Περιστέρι (57-59) και οι κακές εμφανίσεις συνεχίστηκαν και εντός έδρας με τη συντριβή από τον Πανιώνιο (63-83) σε ένα ματς που μόνο ο Τόμιτς (20 π.) προσπαθούσε να κάνει κάτι.

Μετά από 5 αγωνιστικές και ρεκόρ 2-3 οι μουρμούρες ακούγονταν πλέον καθαρά.

Ο Σωκράτης Κόκκαλης έφυγε από τον κατάμεστο Κορυδαλλό 3 λεπτά πριν τελειώσει το ματς με τον Πανιώνιο και ο Σούμποτιτς επέβαλε πρόστιμο σε όλο το τμήμα. Ακόμα και στον εαυτό του!

Η ομάδα που φιλοδοξούσε να τρέχει και να σκοράρει έβαλε 57 στο Περιστέρι και 63 εντός έδρας με τον Πανιώνιο.

Η κακή χημεία στο ρόστερ αρχίζει και γίνεται θέμα, παίχτες που έμοιαζαν να μην έχουν ρόλο στο μπερδεμένο ρόστερ. 

Ο Μιλισάβλιεβιτς έγινε ρεζέρβα πολυτελείας και ο Διαμαντόπουλος έχει πρόβλημα με τη μέση που δεν τον εμποδίζει να πάει στη Νέα Σμύρνη για να δει την παλιά του ομάδα κόντρα στον Άρη.

Ο Κόκκαλης κατεβαίνει στην προπόνηση σε μια από τις κλασσικές του επισκέψεις και ο Σούμποτιτς αποφασίζει να πάρει μέτρα.

Την επόμενη αγωνιστική στο Ηράκλειο ο Γιώργος Γιαννουζάκος παίζει 30 λεπτά, σκοράρει 15 πόντους και σβήνει τον Κέντρικ Τζόνσον. 

Ο Χαρίσης έχει 16 και η επιστροφή του Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς (10π., 12ρ.) δίνουν το 73-60 για τον Ολυμπιακό που είχε τον Γιώργο Διαμαντόπουλο να αγωνίζεται μόλις 1:42 λεπτά.

Ήταν τόσο ρευστά τα πράγματα στον Ολυμπιακό εκείνης της περιόδου που ο αόρατος Διμαντόπουλος του Ηρακλείου ήταν ο 1ος παίχτης στη πρεμιέρα της Ευρωλίγκα κόντρα στη Σλασκ με 22 πόντους. Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν ότι ο Ολυμπιακός έκανε άλλη μια άσχημη εμφάνιση στο Βρότσλαβ, ο Λιν Γκριρ σκόραρε 27 για το 80-82.

Ο Ολυμπιακός έκανε άλλες 2 κολλητές νίκες στην Α1 φθάνοντας στο 5-3.

Πρώτα, ο Χρήστος Χαρίσης το έκανε ξανά κόντρα στην ΑΕΚ, όταν με τρίποντο στην εκπνοή διαμόρφωσε το 66-63 για τον Ολυμπιακό σε ένα ματς που η επίθεση της ομάδας φρέναρε από τη ζώνη του Κατσικάρη, και μετά ήρθε μια εύκολη νίκη επί του Ηλυσιακού στον Κορυδαλλό (92-66) με 17 πόντους του Γιάννη Καλαμπόκη.

Η ομάδα σκαρφάλωσε στην 4η θέση της Α1 πίσω μόνο από ΑΕΚ, Μαρούσι και ΠΑΟΚ αλλά η αναρρίχηση αυτή δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια αναλαμπή.

Το 0-3 στην Ευρωλίγκα δεν άφηνε περιθώρια (μετά τη Σλασκ, ο Ολυμπιακός έχασε αμαχητί στη Ταουγκρές ενώ η Βαλένθια πέρασε από τον Κορυδαλλό) και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήρθε στο Ιβανώφειο ξανά.

Ο Ολυμπιακός σκόραρε με το σταγονόμετρο και πάλι χάνοντας με 56-67 από τον Ηρακλή και με 5-4 υποχωρούσε στη βαθμολογία.

24 Νοεμβρίου του 2003 και μετά από επικοινωνία με τον Σούμποτιτς ο Σωκράτης Κόκκαλης ανακοινώνει την κοινή συναινέσει λύση της συνεργασίας με τον Ελληνοσλοβένο τεχνικό και την πρόσληψη του Ντράγκαν Σάκοτα, ο προπονητής που στέρησε από τον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα το 2002 ήταν τώρα στο τιμόνι του.

Το διαζύγιο με τον Σούμποτιτς ήταν η σωστή κίνηση, δεν το συζητάμε αυτό.

Όμως η λύση Σάκοτα αντεμετώπιζε ένα θεμελιακό πρόβλημα.

Δεν μπορούσε να συσπειρώσει το τμήμα, δεν ήταν ένας προπονητής με αποδοχή και στο χάος του Ολυμπιακού αυτό ήταν απαραίτητο. 

Όσο καλός προπονητής και να ήταν θα χρειαζόταν χρόνο για να συμμαζέψει τα πράγματα και ανοχή από τον κόσμο δεν θα είχε γιατί ούτε τα ερείσματα του Σούμποτιτς διέθετε αλλά και το γεγονός ότι ο γιος του έπαιζε στον Παναθηναικό δημιουργούσε δυσπιστία.

Η όλη κατάσταση μαρτυρούσε ότι παρά τα 2.5+1 χρόνια του συμβολαίου ο Σάκοτα δύσκολα θα μακροημέρευε στον Ολυμπιακό.

Η πρεμιέρα του Σάκοτα στον πάγκο συνοδεύτηκε με μια ακόμα ήττα στην Ευρωλίγκα από την Εφές στον Κορυδαλλό σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός σκόραρε μόνο 57 πόντους και ακολούθησε μια ακόμα στο Τρεβίζο από τη Μπένετον. 

Μετά από 5 αγωνιστικές στην Ευρώπη η ομάδα έψαχνε ακόμα την πρώτη της νίκη, μια πραγματικότητα ασυνήθιστη για τον Ολυμπιακό ακόμα και στα κάτω του.

5 Δεκεμβρίου και ο πρώτος παίχτης που πλήρωσε το μάρμαρο ήταν ο Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς. Ήταν στη πόρτα της εξόδου και επί Σούμποτιτς, δεν άλλαξε κάτι στα λίγα ματς με Σάκοτα.

Ο Σέρβος δεν ήταν κακός παίχτης, το αντίθετο. Πλήρωνε δύο πράγματα όμως: Το ότι σε όλη του την καριέρα δεν έδειξε ικανός να είναι πρωταγωνιστής σε αυτό το επίπεδο και ότι σε αυτή την ομάδα, ήταν ένας ακόμα σκόρερ που ήθελε τη μπάλα στα χέρια του πράγμα που τον έκανε περιττό.

Ο Σάκοτα έκανε την πρώτη του νίκη με τον Ιωνικό στον Κορυδαλλό αλλά η ομάδα επέστρεψε στις ήττες μια εβδομάδα αργότερα στο Μαρούσι.

Φτάσαμε μέσα Δεκεμβρίου για να κάνει την πρώτη του νίκη στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός.

Εκτός έδρας μάλιστα, στη Βιλερμπάν, σε ένα σπάνια καλό επιθετικό παιχνίδι για το τελικό 92-77 με τον Λιαδέλη να σκοράρει 25 και τον Βολκοβίσκι να προσθέτει 17.

Το όποιο μομέντουμ πήγε να δημιουργηθεί χάθηκε λίγες μέρες μετά με μια ακόμα εντός έδρας ήττα στην Α1 και θύτη τον Μακεδονικό αυτή τη φορά αλλά ο Ολυμπιακός έκανε δεύτερη σερί νίκη στην Ευρώπη κόντρα στην Άλμπα στη παράταση.

Ο Ολυμπιακός έφτανε στο 2-5 στο κλείσιμο του 1ου γύρου και στην ουσία αυτές οι 2 νίκες τον κράτησαν ζωντανό στο κυνήγι της 5ης θέσης στον όμιλο.

Φυσικά τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, η ομάδα είχε ανάγκη αντεπίθεσης στον 2ο γύρο την ίδια στιγμή που στην Α1 το ρεκόρ δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το 50%, 6-6 νίκες και 9η θέση.

Ο Σάκοτα είχε προαναγγείλει ενίσχυση στην παρουσίασή του και εκείνη τη στιγμή ο Ολυμπιακός αποφασίζει να κινηθεί, το κάνει λίγο ανορθόδοξα όμως.

Ο Παναθηναικός έψαχνε για ψηλό και φέρνει στην Ελλάδα τον Βόσνιο Χάρις Μουγεζίνοβιτς.

Ο Σταυρός Ελληνιάδης πάει στο αεροδρόμιο, φυγαδεύει τον παίχτη από άλλο ασανσέρ και με τον Μάνο Παπαδόπουλο να περιμένει άδικα, τον κλείνει σε ξενοδοχείο της Βουλιαγμένης για διαπραγματεύσεις.

200 χιλιάρικα του έδινε μέχρι το τέλος της χρονιάς. 

Ο Παναθηναικός ανέβασε την προσφορά του γιατί δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα χάσει παίχτη με αυτόν τον τρόπο, 700 για 2 χρόνια και όταν ο Ελληνιάδης κατάλαβε ότι δεν θα βγει άκρη απλά άφησε τον παίχτη και ενημέρωσε τους πράσινους πού θα τον βρουν.

Ούτε ο Τζόρνταν να'τανε που έγραφε και ο "Φίλαθλος" την επόμενη μέρα.

Τζόρνταν δεν ήταν ούτε ο Μπένο Ούντριχ αλλά ήταν ένας παίχτης που αν ερχόταν στον Ολυμπιακό τον Γενάρη του 2004 ίσως και να άλλαζε κάποια πράγματα στη ροή της χρονιάς.

Ο Σλοβένος ήρθε στην Ελλάδα για περίπου 2 εβδομάδες αλλά η μεταγραφή συνάντησε δυο προβλήματα.

Πρώτον, ότι τα λεφτά που ζητούσαν Σάρατοβ και Μακάμπι Τελ Αβίβ (η ομάδα που έπαιζε και η ομάδα που άνηκε) ήταν μια μπλεγμένη υπόθεση και δεύτερο και σημαντικότερο, ότι δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στο Ελληνικό πρωτάθλημα καθώς ο νόμος Λιάνη δεν τροποποιήθηκε ποτέ.

(βλέπε στο ποστ με τις μεταγραφές που δεν έγιναν ποτέ)

Επιστρέφοντας στα αγωνιστικά, λίγο πριν τα Χριστούγεννα στο πρώτο αιώνιο ντέρμπι της χρονιάς ο Ολυμπιακός κάνει μια ψυχωμένη εμφάνιση στο Σπόρτινγκ κόντρα στον Παναθηναικό, προηγείται μέχρι και 11 πόντους στο 1ο ημίχρονο και έχει το προβάδισμα για 25 λεπτά.

Το ντισκαλιφιέ Μίντλετον-Γιούρακ σε συνδυασμό με τη ζώνη και τα χαμηλά σχήματα του Ομπράντοβιτς γύρισαν το ματς με τον Ολυμπιακό να σκοράρει μόνο 19 πόντους στο 2ο ημίχρονο. Στα εξωαγωνιστικά ξεχώρισε και η αψιμαχία Ομπράντοβιτς-Ελληνιάδη, το ξεκίνημα μιας κόντρας που κράτησε χρόνια αλλά λύθηκε στο πέρασμά τους.

Στην Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός κάνει άλλες 3 νίκες φθάνοντας το σερί του στις 5.

Από το δύσκολο 98-92 με τη Σλασκ στον Κορυδαλλό (Διαμαντόπουλος 23 - Γκριρ 31), στο τεράστιο διπλό στη Βαλένθια των Ριγκοντό, Ομπέρτο, Τομάσεβιτς με 90-78 σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις στη σεζόν (Λιαδέλης 33) και στο 81-72 (Λιαδέλης 25) κόντρα στην Ταού των Καλντερόν, Σκόλα, Ματσιγιάουσκας, Πριτζιόνι.

Η ομάδα πήγαινε από το 0-5 στο 5-5 και κοιτούσε την πρόκριση με αξιώσεις πλέον.

Το οξύμωρο όμως ήταν ότι οι ίδιοι παίχτες που νικούσαν παίχτες παγκοσμίου επίπεδου στην Ευρώπη, δεν μπορούσαν να κάνουν 2 σερί ρημαδονίκες στην Α1.

Τις μεγάλες νίκες σε Πάτρα και επί του Περιστερίου στον Κορυδαλλό ερχόντουσαν να διαδεχτούν ήττες από τον Άρη στον Κορυδαλλό, τον ΠΑΟΚ στη Πυλαία και η συντριβή από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη με 78-99.

Ήταν πια εμφανές ότι ο στόχος στην Α1 θα ήταν η είσοδος στην 8αδα που θα οδηγούσε στα πλέιοφς αλλά μέχρι τότε στην Ευρώπη ήταν το μεγάλο παιχνίδι.

Ο Ολυμπιακός πάλεψε στη Πόλη κόντρα στην πρωτοπόρο Εφές αλλά έχασε με 52-61 (Λιαδέλης 22) και θα έπαιζε πολλές από τις πιθανότητές του με τη Μπένετον στον Κορυδαλλό.

Λίγες μόνο μέρες μετά τη συντριβή από τον Πανιώνιο το ματς έμοιαζε τελικός. 

Όμως μόνο για τελικό δεν ήταν η άμυνα του Ολυμπιακού πού άφησε τον Τάιους Έντνει να σερβίρει 14 ασίστς (με 16 πόντους) στους Μο Έβανς (32 πόντοι) και Μαρσέλο Νικόλα (24 πόντοι) για το τελικό 89-102.

Ο Σάκοτα αποδοκιμάστηκε έντονα εκείνη την ημέρα και ο Ολυμπιακός με 2 αγωνιστικές να μένουν παρέμεινε μία νίκη πίσω από την Σλασκ την οποία όμως είχε σε ισοβαθμία.

Το δώρο που ήθελε ο Ολυμπιακός ήρθε από την Εφές την επόμενη αγωνιστική, οι γείτονες δεν χαρίστηκαν στους Πολωνούς και ο Ολυμπιακός πήρε την κατάσταση στα χέρια του με το άνετο 82-61 επί της Βιλερμπάν (Σκλάβος 19).

Την τελευταία αγωνιστική, στο Βερολίνο η ομάδα ολοκλήρωσε τη δουλειά με το 71-70 παίρνοντας μια πρόκριση που τουλάχιστον έσωζε τα προσχήματα μιας άσχημης Ευρωπαικής  χρονιάς.

Όμως η μεγαλύτερη ευκαιρία για να σωθεί η χρονιά δεν ήταν η Ευρώπη προφανώς...

Στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου δεν θα υπήρχε Μαρούσι και Παναθηναικός (οι δύο πρώτοι στην Α1), ούτε καν ΑΕΚ, άρα η κατάκτηση του τροπαίου ήταν μια απόλυτα ανοιχτή υπόθεση. Ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη το Κύπελλο αλλά στη Λαμία θα χρειαζόταν υπερβάσεις.

Στον ημιτελικό με το Περιστέρι ο Ολυμπιακός μπήκε φουριόζος.

17-6 στο ξεκίνημα και σταθερό προβάδισμα σε όλο το ματς. 

Στο τέλος πήγε να τα χαλάσει και το Περιστέρι είχε την ευκαιρία του με το άστοχο τρίποντο του Κούρτοβιτς στην εκπνοή.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε με 69-67 (Λιαδέλης 18, Γιούρακ 17 - Παπαμακάριος 20, Πιτ Μάικλ 17) και στον τελικό θα έβρισκε απέναντί του τον Άρη από τον οποίο μετρούσε ήδη 2 ήττες στη χρονιά.

Η ομάδα ήταν καλή και στον τελικό.

Είχε εικόνα νικητή και προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, 24-17 στο δεκάλεπτο και 38-34 στο ημίχρονο.

Στο 28' και με τον Ολυμπιακό να προηγείται 51-44 το παιχνίδι διακόπηκε εξ'αιτίας ανταλλαγής φωτοβολίδων από τους οπαδούς των δύο ομάδων.

Το γήπεδο εκκενώθηκε και ξεκίνησε ξανά μετά από 2.5 ώρες (!!!) και όπως ήταν φυσικό ήταν ένα άλλο ματς.

Ο Άρης μάζεψε τη διαφορά και στις τελευταίες φάσεις είχε την ψυχολογία για να κάνει πιο σωστά τα πράγματα. Ο Ολυμπιακός έχασε το ματς με 70-73 και μαζί ένα δικό του Κύπελλο αλλά πού να βρεις δίκιο τώρα;

Με τις πληγές της Λαμίας να είναι ακόμα ανοιχτές η ομάδα έπρεπε να βρει τη δύναμη να παλέψει στο τοπ16 της Ευρωλίγκας.

Με μόνο μια ομάδα να προκρίνεται στο φάιναλ φορ (σε όμιλο με ΤΣΣΚΑ, Ταού, Τσιμπόνα) η αποστολή ήταν σχεδόν αδύνατη και στο παρκέ ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε χωρίς ψυχολογία και πίστη.

Δύο εύκολες ήττες από την ΤΣΣΚΑ (66-80 στη Μόσχα, 69-93 στον Κορυδαλλό), ισάριθμες από την Ταού (82-87 εκτός, 83-85 εντός) και μοίρασμα με την Τσιμπόνα (διπλό στο Ζάγκρεμπ 68-62, 68-70 στον Κορυδαλλό), ο Ολυμπιακός τελείωσε με 1-5 στην τελευταία θέση του ομίλου.

Λίγες μέρες πριν από το τελευταίο ματς του τοπ16, την ήττα στη Βιτόρια, το στραπάτσο από τον Ιωνικό Ν.Φ έχει κάνει τις εξελίξεις να τρέχουν.

Με την ομάδα να κινδυνεύει να μείνει εκτός 8αδας ο Σωκράτης Κοκκάλης θα τελειώσει τον Σάκοτα και εν μια νυκτί θα χρίσει προπονητή του Ολυμπιακού τον Μίλαν Τόμιτς,

Ο Τόμιτς δεν μπορούσε να πει όχι στην πρόταση του προέδρου και δεν αρνείται τον ρόλο του προπονήτη-παίκτη (εξού και η φόρμα που φόραγε πάντα σαν προπονητής), το πλάνο ήθελε το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός να ψάχνει ένα μεγάλο όνομα για τον πάγκο (Τάνιεβις, Ίβκοβιτς) και τον Μίλαν να επιλέγει αν θα είναι παίχτης ή βοηθός τη νέα σεζόν.

Όμως μέχρι τότε προείχε η ομάδα να μπει στα πλέιοφς.

Στο ντεμπούτο του Τόμιτς στον πάγκο ο Ολυμπιακός σαρώνει το Μαρούσι με 86-64 γκρεμίζοντας το από την κορυφή και μια εβδομάδα μετά πάει στη Κοζάνη και νικάει τον Μακεδονικό με 60-59 καθαρίζοντας την 8η θέση.

Την τελευταία αγωνιστική, σε ένα ντέρμπι γοήτρου, η ομάδα χάνει από τον Παναθηναικό 55-57 στον Κορυδαλλό αλλά αυτό είναι μόνο το πρόγευμα εν όψει πλέιοφς, οι δύο ομάδες θα βρεθούν αντιμέτωπες και στα προημιτελικά με τον Παναθηναικό (1) να έχει το πλεονέκτημα έδρας από τον Ολυμπιακό (8).

Στο πρώτο ματς ο Ολυμπιακός προκαλεί εμφράγματα στο κλειστό του Σπόρτινγκ.

Με μια εμφάνιση συγκλονιστική και έχοντας καλύτερο παίχτη τον Σκλάβο (και τον Γιόσκο Καφετζή να σκοράρει 2 πόντους) η ομάδα δεν λέει να παραδοθεί.

Ζαβλανός και Τανατζής κάνουν ότι μπορούν, ο πάγκος του Ολυμπιακού εισπράττει 2 τεχνικές ποινές και ο Ολυμπιακός χάνει με 76-79 αλλά κανείς δεν μπορούσε να ζητήσει κάτι παραπάνω από την ομάδα.

Στο 2ο ματς στον Κορυδαλλό είχαμε ίδια εικόνα, ο Παναθηναικός είναι ο νικητής με 68-73 σε ένα ματς που κρίθηκε και πάλι στις λεπτομέρειες, η σεζόν του Ολυμπιακού τελειώνει με την ομάδα να μένει στην 8η θέση.

 

Η τελευταία σεζόν που ο Σωκράτης Κόκκαλης ασχολείται ενεργά με το μπάσκετ και η χειρότερη θέση της ομάδας από το 1991-92 και την αναγέννηση του Ολυμπιακού.

Πολλά έχουν ειπωθεί για αυτή τη σεζόν...

Για τα δεδομένα της εποχής ο πρόεδρος έβαλε λεφτά στην ομάδα, πολλά πιο πολλά από την προηγούμενη σεζόν. Αυτό που έμεινε ίδιο ήταν ότι ο Σούμποτιτς είχε κακές ιδέες στο στήσιμό της.

Η περιφέρεια είχε όντως όλο το ταλέντο του κόσμου αλλά ρόλους και χημεία δεν είχε.

Ο Γκόρενς ήρθε σαν σκόρερ, οι Λιαδέλης και Διαμαντόπουλος σε όλη τους την καριέρα μέχρι τότε συνήθιζαν να είναι τα πρώτα βιολιά, ο Μιλισάβλιεβιτς έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Ο Χαρίσης ήταν καλός για να ανεβάζει το τέμπο αλλά δεν ήταν και στρατηγός οργανωτικά και ο Τόμιτς έχοντας πατήσει τα 30 ήταν απλά ένας clutch παίχτης που μπορούσε να βάλει κάποια μεγάλα σουτς.

Όλοι αυτοί ήθελαν την μπάλα στα χέρια για να δουν καλάθι αλλά η μπάλα δεν έφτανε για όλους.

Ο Γκόρενς μεταμορφώθηκε σε glue guy, o Μιλισάβλιεβιτς εκδιώχθηκε, ο Τόμιτς έγινε προπονητής και ο Διαμαντόπουλος ένας instant scorer από τον πάγκο που όσο κυλούσε η χρονιά έχανε την αυτοπεποίθηση του. Επιβίωσε ο Λιαδέλης και ο Χαρίσης μόνο...

Δεν γινόταν διαφορετικά, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με 6 παίχτες που ήθελαν να σκοράρουν και δεν είχε κάποιον να δίνει τη μπάλα ή κάποιον να παίζει άμυνα. 

Πώς θα έπρεπε να γίνει;

Αν θεωρήσουμε ότι Χαρίσης, Τόμιτς, Λιαδέλης, Διαμαντόπουλος για διαφορετικούς λόγους είχαν θέση στην ομάδα, ο Σούμποντιτς έπρεπε να κινηθεί για έναν πόιντ με οργανωτικές ικανότητες στη θέση του Μιλισάβλιεβιτς και ένα 3αρι με αθλητικά προσόντα για αμυντικούς ρόλους. 

Επιπλέον, με τη φυγή του Μιλισάβλιεβιτς και τον Τόμιτς στον πάγκο ο Ολυμπιακός έψαχνε το σουτ με το καλάμι. Ο Λιαδέλης και ο Γκόρενς πήγαιναν με drive και σούταραν με αστάθεια ενώ οι Χαρίσης, Διαμαντόπουλος δεν ήταν οι κλασσικοί σουτέρ.

Το πλάνο του Σούμποτιτς ήθελε την ομάδα να τρέχει και να βγάζει όμορφο θέαμα στο παρκέ.

Όμως για να τρέξεις πρέπει να πάρεις ριμπάουντ και ο Ολυμπιακός ατύχησε και στους ψηλούς.

Ο Γιούρακ ήταν φιλότιμος αλλά μετρίων δυνατοτήτων παίχτης.

Ο Μπάγκαριτς θα έκανε 1-2 καρφώματα και άλλα τόσα κοψίματα αλλά δεν είχε ταχύτητα, φορτωνόταν γρήγορα με φάουλς και το μπασκετικό του iq σε αυτή τη φάση της καριέρας του ήταν χαμηλό.

Ο Ολυμπιακός αντί να οχυρώσει τη ρακέτα του πήγε και έφερε έναν σουτέρ τριών πόντων στο πρόσωπο του σοφτ Ρούμπεν Βολκοβίτσκι που ήταν καλός σαν role player σε μια ομάδα αστέρων σαν την Εθνική Αργεντινής αλλά την ρακέτα την απέφευγε σαν να είχε αγκάθια.

Το καλύτερο όλων ήταν ότι έχοντας δηλώσει όλους τους ξένους σαν κοινοτικούς πρακτικά η ομάδα δεν μπορούσε να αντικαταστήσει κανέναν. Στην ουσία ο Ολυμπιακός παντρεύτηκε τις επιλογές του ξεκινήματος και ούτε τον Ούντριχ μπορούσε να φέρει, ούτε τον Σόλομον που κοιτούσε κάποια στιγμή, ούτε κανέναν.

Ο Σάκοτα βοήθησε την ομάδα να επιστρέψει στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός έπαιξε ένα πιο γρήγορο μπάσκετ, το σκορ ανέβαινε πιο ψηλά σε σχέση με τις μέρες του Σούμποτιτς.

Όμως στη τελική σούμα δεν βελτίωσε ιδιαίτερα την ομάδα σαν αποτελέσματα.

Ο Τόμιτς ανύψωσε το ηθικό και καθάρισε τη μπουγάδα των πλέιοφς.

Στα τρία ματς με τον Παναθηναικό ο Ολυμπιακός ήταν ανταγωνιστικότατος και μπορεί να υποστηρίζει ότι άξιζε τουλάχιστον το ένα αλλά η χρονιά είχε ήδη χαθεί.

Στη Λαμία ο Ολυμπιακός έχασε τη μοναδική του ευκαιρία να κάνει κάτι σε εκείνη τη σεζόν.

Το Κύπελλο χάθηκε τσάμπα και στο άμεσο μέλλον θα ήταν αρκετοί τίτλοι ακόμα που θα χάνονταν για εξωαγωνιστικούς λόγους κάθε φύσης.

Η σεζόν 2003-04 ήταν μια μεγάλη απογοήτευση για όλους.

Όλες οι ελπίδες και τα όνειρα του ξεκινήματος διαλύθηκαν σταδιακά, ένα ένα όσο κυλούσε η χρονιά.

Τότε θεωρήσαμε ότι φθάσαμε στο πάτο του βαρελιού αλλά κάναμε λάθος.

Η επόμενη χρονιά θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη, η χειρότερη της τελευταίας 20ετίας.

Μέσα της όμως ο Ολυμπιακός θα αρχίσει να βλέπει φως στην άκρη του τούνελ.

ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΜΑΤΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΖΟΝ 2003-04 ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΑΓΩΝΩΝ

Σε μια χρονιά γεμάτη σκαμπανεβάσματα και προβλήματα δύο ματς θα μπορούσαν να δώσουν ψυχολογική ώθηση στον Ολυμπιακό και να αλλάξουν την πορεία του προς το καλύτερο. Ο τελικός του Κυπέλλου απέναντι στον Άρη και o πρώτος εκτός έδρας προημιτελικός με τον Παναθηναϊκό στα Πατήσια για το πρωτάθλημα της Α1. 

Όμως όπως αποδείχθηκε στο τέλος, το ματς της 3ης Οκτωβρίου απέναντι στην ΑΕΚ στα Λιόσια θα ήταν η μεγαλύτερη επίδειξη αθλητικής μαγκιάς εκ μέρους του Ολυμπιακού για εκείνη την σαιζόν. 

Λίγες μέρες μετά την εύκολη νίκη του στο Ηράκλειο ο Ολυμπιακός έπρεπε να παλέψει για την είσοδο του στο Final Four του Κυπέλλου μέσα στην έδρα της ΑΕΚ σε μονό νοκ-αουτ παιχνίδι. 

Το κλειστό στα Λιόσια ήταν πολύ μικρό να χωρέσει το ταπεραμέντο των θερμών οπαδών (sic) και κάπως έτσι, χωρίς να κυλήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο από την έναρξη του αγώνα, είχαμε διακοπή, με τον Μπόρις Γκόρενς να δέχεται πέτρα στο κεφάλι και το ματς να καθυστερεί να ξεκινήσει μία ώρα από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης.

Με τον Γκόρενς στο νοσοκομείο και τις θέσεις πίσω από τον πάγκο του Ολυμπιακού να έχουν αδειάσει το παιχνίδι ξεκίνησε με τον Ολυμπιακό να παρατάσσει τους Τόμιτς, Λιαδέλη (πήρε τη θέση του Γκόρενς που ήταν στην πεντάδα που είχε δηλωθεί), Γιαννουζάκο, Γιούρακ, Μπάγκαριτς απέναντι στους Τζένκινς, Ζήση, Ταπούτο, Λόλις και Γλυνιαδάκη που επέλεξε ο Φώτης Κατσικάρης.

'Οπως ήταν φυσιολογικό το ξεκίνημα ήταν νευρικό και για τις δύο ομάδες.

Η ΑΕΚ είχε καλύτερη εικόνα στην αρχή εκμεταλλευόμενη τα αργά πόδια του Μπάγκαριτς για πικ εν ρολ Τζένκινς και Γλυνιαδάκη, ο Λόλις ξέφυγε από τον Γιούρακ και πάσαρε στον Ζήση που ευστόχησε για τρίποντο και δύο μις-ματς του Ταπούτου με τον Τόμιτς και του Τζένκινς με τον Γιαννουζάκο έφθαναν για να την βάλουν μπροστά με 9-5. 

O Ολυμπιακός, που διατηρούσε έναν πιο κοντρολαρισμένο και αργό ρυθμό στο ματς, περιόρισε σε βάθος δεκαλέπτου την δράση του Τζένκινς και ωφελήθηκε στο μέγιστο βαθμό από την υπεροχή των παικτών του στις θέσεις 4 και 5. Γιούρακ και Μπάγκαριτς,  σκόραραν από το low-post, κέρδιζαν επιθετικά ριμπάουντς και φόρτωσαν Γλυνιαδάκη και Μπουρούση με φάουλς. 

Όλα αυτά δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για ένα 11-0 σερί υπέρ των ερυθρόλευκων και την διαμόρφωση του σκορ από 9-5 σε 9-16 υπέρ του Ολυμπιακού, πριν ο Γλυνιαδάκης με δικές του επιθετικές και αμυντικές ενέργειες συμβάλει στην επαναφορά της ΑΕΚ στο ματς με μόλις 1 πόντο διαφορά με το τέλους του πρώτου δεκαλέπτου.

Στην 2η περίοδο το κυριότερο ζήτημα του Ολυμπιακού θα ήταν ο Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς. 

Ο Κροάτης σέντερ έχοντας χρεωθεί ήδη 2 φάουλς από την πρώτη περίοδο έπρεπε να κρατηθεί για ορισμένο χρονικό διάστημα αρκετά στον πάγκο κάτι που, σε συνδυασμό με το 3ο φάουλ που έκανε λίγο μετά την επάνοδο του στο παρκέ,  στέρησε  από τον Ολυμπιακό μια από τις πιο σίγουρες πηγές σκοραρίσματος των πρώτων 10 λεπτών και έθεσε τις βάσεις για ένα δεκάλεπτο κίτρινης κυριαρχίας. 

Γιατί παράλληλα, πέρα από την απουσία του Γκόρενς, ο Λιαδέλης δεν απέδιδε ακόμα επιθετικά και στην άλλη πλευρά του γηπέδου δεν μπορούσε ούτε αυτός, ούτε όποιος άλλος ανέλαβε τον Τζένκινς να σταματήσουν την επιθετική δράση του ποιντ-γκαρντ της ΑΕΚ που με δυο πάσες και  ισάριθμα γκολ φάουλ από διεισδύσεις, αύξησε την διαφορά για την ΑΕΚ στο 32-26. 

Ταυτόχρονα ο Σωτήρης Νικολαίδης έκανε καλή δουλειά με 2 επιθετικά ριμπάουντς εις βάρος του Χρήστου Χαρίση και με ένα δικό του drive η ΑΕΚ έφτασε για πρώτη φορά στο +8.

Ήταν ζωτικής σημασίας που ο Ολυμπιακός ροκάνισε την διαφορά στο τέλος της 2ης περιόδου με τους Χρήστο Χαρίση και Σκλάβο να προσφέρουν έτοιμα καλάθια στον Γιούρακ και τον Παναγιώτη Λιαδέλη να κερδίζει βολές μετά από fast break. 

Την ίδια στιγμή οι ερυθρόλευκοι ήταν τυχεροί  που η ΑΕΚ ήταν άστοχη για τρεις, πολλά από αυτά με καλές προυποθέσεις σαν συνέπεια της δυναμικής πικ εν ρολ άμυνας του Ολυμπιακού που άφηνε κενά στην αδύνατη πλευρά.

Ο Σούμποτιτς συνέχισε την ίδια τακτική και στο 3ο δεκάλεπτο αλλά αυτή την φορά έβαλε κόντρα στον κινητήριο μοχλό Τζένκινς τον πιο γρήγορο παίχτη του Ολυμπιακού, τον Χρήστο Χαρίση, τον τέταρτο προσωπικό φρουρό του Αμερικάνου μετά τους Γιαννουζάκο, Λιαδέλη και Μιλισάβλιεβιτς.

Ο Χαρίσης πίεσε πολύ τον Τζένκινς και σε συνδυασμό με τα χετζ άουτ των ψηλών απέκοψαν την επιρροή του Τζένκινς στο σετ παιχνίδι της ΑΕΚ μην αφήνοντάς τον να σκοράρει ή να πασάρει σε πέντε εναντίων πέντε.

Η ΑΕΚ έμεινε 3 λεπτά άποντη και έμεινε στο ματς με κάποια επιθετικά ριμπάουντς συμμαζεύοντας και πάλι την διαφορά μόλις στο τέλος του δεκαλέπτου .

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του είχε τα δικά του προβλήματα...

Ο Μπάγκαριτς έκανε ξανά ένα γρήγορο φάουλ, το 4ο του, τουλάχιστον τώρα είχε προλάβει να δώσει κάτι επιθετικά. 

Το 4ο φάουλ και του Γκόραν Γιούρακ έκανε τον Σούμποτιτς να δοκιμάσει χαμηλά σχήματα (Σκλάβος στο 5, Γιαννουζάκος 4) στο τέλος της περιόδου, ένας Γιούρακ που μαζί με τον Μπάγκαριτς κρατούσαν στο σκορ την ομάδα του Πειραιά ενώ ο Λιαδέλης άρχισε να δίνει επιτέλους λίγο σκορ από την περιφέρεια.

Ο Ολυμπιακός ήταν καλά μέσα στο παιχνίδι αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει κυρίως γιατί δεν έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο, τα σουτ δεν έμπαιναν (ούτε ένα εύστοχο τρίποντο) και οι μόλις 6 ασίστς (7 η ΑΕΚ) έδειχναν ότι πάμε για ένα πολύ κλειστό ματς που θα κριθεί στις λεπτομέρειες.

Το καλύτερο ξεκίνημα στο τέταρτο δεκάλεπτο ανήκε στην  ΑΕΚ που γρήγορα γύρισε το -1 σε +6 έχοντας βρει και πάλι τον Τζένκινς του ξεκινήματος. 

Ο γκαρντ της ΑΕΚ είχε συμμετοχή σε όλους τους πόντους της ομάδας του εκείνο το διάστημα και μια μικρή λεπτομέρεια ήταν ότι βρήκε απέναντί του όχι τον Χαρίση, αλλά τους σαφώς πιο βατούς Τόμιτς και Λιαδέλη.

Το βαρύ σχήμα (Γιαννουζάκος, Γιούρακ, Μπάγκαριτς) δεν πήγε στον Ολυμπιακό και το 5ο φάουλ του Μπάγκαριτς τον έστελνε οριστικά και νωρίς στον πάγκο αλλά αυτό έκανε τον Γιούρακ να αναλάβει δράση ποστάροντας δύο φορές σε μισματς και ολοκληρώνοντας αιφνιδιασμό για την επιστροφή του Ολυμπιακού στο παιχνίδι, 62-62. 

Η επιστροφή του Χαρίση στο ματς (και στο μαρκάρισμα του Τζένκινς) δεν πτόησε την ΑΕΚ που με  Παπαειωακείμ και Ταπούτο πήρε ξανά το προβάδισμα για το 66-62.

Ο Σούμποτιτς χαμήλωσε το σχήμα με Διαμαντόπουλο στη θέση του Γιαννουζάκου (Χαρίσης, Λιαδέλης, Διαμαντόπουλος, Σκλάβος, Γιούρακ πεντάδα) σε μια κίνηση που θα αποδεικνυόταν καθοριστική για το τέλος του ματς.

Ο Λιαδέλης ήταν αυτός που διέκοψε πρώτος το μικρό 4-0 σερί της ΑΕΚ για το 66-64, ακολούθησαν οι 1/2 βολές του Τζένκινς για το 67-64 και το 5ο φάουλ του Ταπούτου που έφερε τον Ζήση στο 3 σε σχήμα τριών γκαρντς για τον Κατσικάρη.

Ο Ολυμπιακός ακούμπησε τη μπάλα στον Διαμαντόπουλο στις τελευταίες επιθέσεις, τρεις φορές στο ποστ κόντρα στον Ζήση και μπόλικο σκορ για τον Ολυμπιακό που πέρασε μπροστά με 67-69 πριν την τελευταία επίθεση της ΑΕΚ. 

Σε μια επεισοδιακή φάση με τον Ζήση να αποτυγχάνει δύο φορές, ο Λόλις ήταν αυτός που μάζεψε το επιθετικό ριμπάουντ για το 69-69 και πλέον όλα έδειχναν παράταση.

Ο Χρήστος Χαρίσης όμως είχε διαφορετική γνώμη στα δευτερόλεπτα που απέμεναν διασχίζοντας γρήγορα από την μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, κάνοντας μια προσποίηση με την όποια κέρδισε απόσταση από τον Τζένκινς και σουτάροντας ένα ελεύθερο σουτ δίνοντας την νίκη στον Ολυμπιακό και πανηγυρίζοντας έντονα μαζί με τους φιλάθλους σε ένα καλάθι ριμέικ αυτού του πρόσφατου αγώνα της Εθνικής Ελλάδος με την Κροατία.

Σίγουρα η συγκεκριμένη αναμέτρηση μόνο ιδανικά δεν κύλησε για τον Ολυμπιακό.

Η ΑΕΚ υπερέχει οριακά σε ασίστς και πολύ σε ριμπάουντς και τάπες. Ο Ολυμπιακός είχε μεγάλη αστοχία στις βολές και 0/11 προσπάθειες για τρίποντο. 

Όμως στηρίχτηκε σε δύο πολύ καθοριστικά στοιχεία.

Η ποιοτική υπεροχή των ψηλών του και το παιχνίδι με πλάτη της ομάδας είναι το ένα. 

Ο Ολυμπιακός είχε 14 συνολικά πετυχημένες ποστ προσπάθειες (καλάθι ή βολές) και αρκετά επιθετικά ριμπάουντς όταν η ΑΕΚ είχε μεν κι αυτή πόντους από δεύτερες ευκαιρίες, αλλά μόλις 3 low-post απόπειρες σε όλο το ματς.

Το δεύτερο ήταν η ποσοτική υπεροχή του Ολυμπιακού στην περιφέρεια. 

Ο Ολυμπιακός έπαιξε τους Τόμιτς, Μιλισάβλιεβιτς, Χαρίση, Λιαδέλη, Διαμαντόπουλο και Γιαννουζάκο και σκεφτείτε ότι καθαρά συμπτωματικά έλειπε και ο Γκόρενς.

Η ΑΕΚ διέθετε μόνο τους Τζένκινς, Ζήση, Χατζή, Ταπούτο και για ένα μόνο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου, τον Σωτήρη Νικολαίδη. 

Ο Ολυμπιακός έκανε τα μισά λάθη  και η κούραση του Τζένκινς (που βρήκε απέναντί του μια σκυταλοδρομία αντιπάλων) βοήθησαν την ομάδα του Πειραιά να αποδράσει με το μεγάλο διπλό από τα Λιόσια ανοίγοντας τη σεζόν με τις καλύτερες προυποθέσεις.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ - 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2003- ΤΕΥΧΟΣ 774

Μεταγραφή Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς (Γ.Πάλλας)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ - 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2003 

Αφιέρωμα στον Ολυμπιακό για το ξεκίνημα της Α1

Ηράκλειο-Ολυμπιακός για το Κύπελλο Ελλάδας

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ - 6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2003 
Ολυμπιακός-Απόλλων Πάτρας για την 1η αγωνιστική της Α1 (Τ.Ευσταθίου)

 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ - 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2003- ΤΕΥΧΟΣ 782

Ηράκλειο-Ολυμπιακός για την 6η αγωνιστική της Α1

Τρικυμία εν κρανίω (Π.Κωνσταντινίδης)

παρουσίαση ομάδας στο πλαίσιο αφιερώματος για την Ευρωλίγκα

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ - 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2003 

Ηρακλής-Ολυμπιακός για την Α1 (Θ.Φελάνης)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ - 1 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2003 
Ολυμπιακός-Ιωνικός Ν.Φ για την Α1 (Γ/Αδαμόπουλος)
Έξι χρόνια φαγούρα (Α.Λαούδης)

 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ - 13 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2004- ΤΕΥΧΟΣ 792
Ολυμπιακός-Άρης για την Α1
Τα πρόσωπα της χρονιάς:Λευτέρης Σούμποτιτς-Άρβιντας Ματσιγιάουσκας
Ολυμπιακός-Σλασκ Βρότσλαβ για την Ευρωλίγκα

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΛΦΑ ΣΠΟΡΤΣ(ένθετο ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ) - 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2004 

Ιωνικός Ν.Φ-Ολυμπιακός για την Α1 (Λ.Σούσκας)

Βουλιάζει ο Θρύλος (Γ.Νικολάου)