Ο έλεγχος των πρωταθλητών: Centers

Othello Hunter

Όσο απίστευτο και αν μοιάζει, μετά από όσα είδαμε από τον συγκεκριμένο παίκτη το 2014-2015, ο ερχομός της μακράν καλύτερης από τις τρεις προσθήκες ξένων που έγιναν το καλοκαίρι του 2014 ήταν προϊόν σύμπτωσης. 

Αν η μεταγραφή του Ποπς Μενσά-Μπονσού στον Ολυμπιακό δεν ακυρωνόταν σε χρόνο ρεκόρ λόγω της αποτυχίας του να περάσει τις ιατρικές εξετάσεις στα τέλη Ιουνίου, τότε όχι μόνο ο Χάντερ δεν θα ερχόταν ποτέ στον Ολυμπιακό αλλά και ενδεχομένως να τον βλέπαμε με την φανέλα του Παναθηναϊκού που είχε επιδείξει ενδιαφέρον για την απόκτησή του. 

Να μια διαφορά που, μεταξύ άλλων, έκρινε τον φετινό τίτλο αν σκεφτεί κανείς το πόσο ταλαιπωρήθηκαν οι πράσινοι στους ψηλούς φέτος.

Όμως αφού ο Βρετανός δεν φόρεσε τα ερυθρόλευκα, η εναλλακτική λύση του Μπαρτζώκα ήταν ο Οθέλος ο οποίος με τους εντυπωσιακούς τελικούς πέρσι απέναντι στην Αρμάνι είχε κάθε λόγο να ευχαριστεί τον Σάμουελς και τους υπόλοιπους παίκτες της Αρμάνι που του παρείχαν την ευκαιρία για ένα τόσο μεγάλο άλμα στην καριέρα του. 

Το κλίμα εκείνη την εποχή ήταν θετικό για τον Χάντερ, ο Ολυμπιακός είχε ξανά δύο αθλητικούς σέντερ, όχι τόσο καλούς όσο το δίδυμο των Ντόρσει/Χάινς αλλά καλούς, χωρίς μάλιστα να τους χωρίζει φοβερή διαφορά ποιότητας.

Βέβαια, λίγοι θεωρούσαν ότι ο Χάντερ θα ήταν ο βασικός σέντερ, υπήρχαν αμφιβολίες λόγω της προτέρου ταπεινής καριέρας του και  φόβος να μην αποδειχθεί μια ακόμη περίπτωση αναπληρωματικού ψηλού που δεν θα αποδώσει τα αναμενόμενα. 

Από την άλλη πλευρά, η πρόσφατη παρουσία του Σέντρικ Σίμονς στην ομάδα έβαζε χαμηλά τον πήχη ακόμα και για τους απαισιόδοξους που δεν εντυπωσιάστηκαν ούτε από τις άμυνες του Χάντερ στους περιφερειακούς της Αρμάνι, ούτε σκέφτηκαν πόσες δυσκολίες αντιμετώπισαν οι ψηλοί του Ολυμπιακού από τους αντίστοιχους της Αρμάνι στα περσινά ματς.

Το ξεκίνημα του Οθέλου ήταν αρκετά μουδιασμένο θυμίζοντας λίγο Σίμονς στο κομμάτι των χαμένων καρφωμάτων, αλλά δεν άργησε να φανεί και στην πράξη ότι είναι καλύτερος συνολικά από τις περσινές εναλλακτικές του Ντάνστον, παρέχοντας μάλιστα γρήγορα μεγαλύτερη αμυντική ασφάλεια από ότι ο περσινός DPOTY.

Τα άσχημα νέα ήταν ότι δεν είχε σταθερότητα επιθετικά έχοντας πότε καλά και πότε άσχημα ματς, μαζί κάποια αμυντικά θέματα στο ποστ με δεινόσαυρους σαν τον Μπόμπαν Μαριάνοβιτς και τον Μίρζα Μπέγκιτς.

Όπως ο Άλεξ Ταιους πέρσι (που προερχόταν και αυτός από μια Ιταλική ομάδα τετράδας και χρειάστηκε να περάσει μερικούς μήνες προσαρμογής μέχρι να αρχίσει να παίρνει μεγαλύτερο ρόλο), ήταν σίγουρο, ότι η άνοδος του Χάντερ ήταν θέμα χρόνου με τα παιχνίδια του τοπ-16 απέναντι σε Μάλαγα και Μιλάνο να εμπεριέχουν θετικούς οιωνούς λόγω της πολύ καλής του εμφάνισης στο φιλικό με τη Μάλαγα και της καλής παράδοσης του Οθέλο απέναντι στον Σάμουελς. 

Πράγματι, οι 18 πόντοι της πρεμιέρας στην Ανδαλουσία αποτέλεσαν το έναυσμα μιας νέας εποχής, ο Χάντερ ανέβασε τα νούμερα σε πόντους και χρόνο συμμετοχής από 7/18 σε 10/20 κερδίζοντας χωρίς αμφιβολία τη μάχη του βασικού από τον Ντάνστον από το τοπ-16 και έπειτα. 

Παρά την κάκωση δεξιού ισχίου που τον άφησε εκτός του τελευταίου ματς στο τοπ-16 και έκανε αμφίβολη την συμμετοχή του στα προημιτελικά, συνέχισε στον ίδιο ρυθμό κάνοντας πολύ καλή αμυντική δουλειά (μαζί με τον Ντάνστον) στον περιορισμό των ψηλών της Μπαρτσελόνα και συνεισφέροντας στο γενικότερο επιθετικό μπλακ-αουτ των Καταλανων στην σειρά, αποτελώντας έναν από τους βασικούς λόγους πρόκρισης στο Final Four. 

Το τέλος της χρονιάς δεν ήταν ότι το καλύτερο όμως για τον Οθέλο, στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ δεν τον βόλευαν τα ψηλά κορμιά των Ρώσων και στα ματς με τον Παναθηναϊκό η διαιτητική προσέγγιση δεν του άφηνε πολλά περιθώρια για να μείνει στο παρκέ. Στην ουσία τα τελευταία καλά του ματς ήταν ο τελικός με τη Ρεάλ που έδωσε το παρόν με 10 πόντους και 7 ριμπάουντς και ο τελευταίος τελικός της Α1.

Συμπερασματικά, ο Χάντερ μας έδειξε πώς πραγματικά ένας ψηλός κόβει γρήγορα στην ρακέτα για να ολοκληρώσει πικ εν ρολ αναπτύσσοντας άριστη χημεία με τον Σπανούλη, επέδειξε μεγαλύτερο IQ στις αμυντικές αντιδράσεις και βοήθειες αλλά και μεγάλη ταχύτητα, μαζί με αποτελεσματικότητα στο χέτζ αουτ μένοντας στον περιφερειακό και καθυστερώντας πραγματικά την επιθετική ανάπτυξη του αντιπάλου. 

Παράλληλα, δούλεψε και στα πιο αδύνατα σημεία του αφού και έπαιρνε ορισμένες φάσεις στο low-post για γρήγορα τελειώματα αλλά και ξεπέρασε τα αρχικά προβλήματα της 1ης φάσης απέναντι σε δεινόσαυρους όπως απέδειξε στους προημιτελικούς της Ευρωλίγκα απέναντι σε Τόμιτς και Πλαις ή στο τέλος του εκτός έδρας αγώνα με τη Νιζνί απέναντι στον Παραχούσκι. 

Φυσικά, με 1+1 συμβόλαιο με option του Ολυμπιακού και εξέλιξη που ανάγκασε το μπασκετικό κοινό της Ελλάδας να τον προαγάγει στα μάτια του από 2ο σέντερ του σε παίκτη ισάξιο του Hines, η παραμονή του για του χρόνου πρέπει να είναι πιο αυτονόητη και από την ανατολή και δύση του Ήλιου.

Bryant Dunston

Αν το δει κάποιος ατομικά ο Μπράιαντ Ντάνστον πρέπει να νιώθει κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος με την εξέλιξη της καριέρας του στον Ολυμπιακό αυτά τα δυο χρόνια. 

Μια δυνατή ατομική χρονιά το 2013-2014, παρουσία σε τελικό Final Four και κατάκτηση πρωταθλήματος Ελλάδας το 2014-2015 αλλά και δύο συνεχόμενους τίτλους αμυντικού της χρονιάς στην Ευρωλίγκα. 

Για να μην αναφέρουμε και την ευτυχία σε προσωπικό επίπεδο...

Δυστυχώς όμως η προσωπική ζωή και μια απαρίθμηση ατομικών και ομαδικών κατορθωμάτων δεν αποδίδουν πλήρως  την φετινή πραγματικότητα για τον πρώην παίκτη της Βαρέζε ο όποιος έμελλε να περάσει μια χρονιά που, στην καλύτερη περίπτωση για αυτόν, είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα. 

Φέτος θα είχε μεγαλύτερη συμπαράσταση στην θέση του σέντερ και η λογική έλεγε ότι θα έδινε τον καλύτερο εαυτό του μπαίνοντας σε χρονιά συμβολαίου αλλά στο ξεκίνημα τον είδαμε να έρχεται στην σεζόν με περιττά κιλά μάλλον από πρόβλημα μεταβολισμού που απαιτούσε ρύθμιση.

Έτσι, έχασε σταδιακά χρόνο συμμετοχής και μειώθηκαν οι μέσοι όροι του σε πόντους σε σύγκριση με πέρσι αλλά πάνω από όλα αμφισβητήθηκε η πρωτοκαθεδρία του στη θέση του σέντερ από τον Χάντερ ιδιαίτερα από την είσοδο του 2015 και μετά. 

Το θετικό κλείσιμο της σεζόν σε φάιναλ φορ και τελικούς διασκέδασε αρκετά τις εντυπώσεις, από την άλλη πλευρά το πρόβλημα δεν  ήταν  η αναμενόμενη  μείωση των στατιστικών επιδόσεων (λόγω  της παρουσίας του Οθέλο) αλλά ότι η απ'ευθείας σύγκριση μαζί του μας έδειξε με εμφανή τρόπο τις αδυναμίες του Ντάνστον. 

Ο Ντάνστον δεν κόβει γρήγορα για να ολοκληρώσει τo πικ εν ρολ, αμυντικά και φέτος είχε θέματα ταχύτητας ιδιαίτερα όταν έπρεπε να χετζάρει και γενικότερα να ανταποκριθεί σε αμυντικές περιστροφές. 

Σε συνδυασμό με τα ανόητα φάουλς μετά από απόπειρα επιθετικού ριμπάουντ και στις εξόδους του σε περιφερειακούς, όλα αυτά τον έριχναν ακόμη πιο πίσω σε σχέση με τον Οθέλο. 

Όσο όμως και αν δικαιούται να ασκηθεί αυστηρή κριτική πάνω στον Ντάνστον, είναι εξίσου αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το συγκεκριμένο δίδυμο ψηλών, σε κανονική αγωνιστική κατάσταση, καλύπτει σχεδόν καθολικά τις ανάγκες μιας ομάδας που έτσι και αλλιώς βασίζεται σε έγχρωμους undersized ψηλούς τα τελευταία τέσσερα χρόνια. 

Άρα πιστεύω ότι θα άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία στο ζευγάρι ως συνδυασμό καθώς ο Ντάνστον, εκτός από καλά στατιστικά σε τάπες και κλεψίματα, διαθέτει το πλεονέκτημα της δύναμης συγκριτικά με αρκετούς αθλητικούς Αμερικάνους ψηλούς το οποίο του δίνει την δυνατότητα να μην σπρώχνεται τόσο εύκολα στο low-post. 

Σε αρκετές περιπτώσεις είδαμε επίσης πόσο περισσότερο τον βολεύει όταν δεν πρέπει να προβεί σε εφαρμογή δυναμικών αμυνών γεγονός που τον διαφοροποιεί λίγο από τον Χάντερ και δίνει εναλλακτικές στον Ολυμπιακό ενώ παραμένει ένας ψηλός που αντέχει τους κραδασμούς για να τελειώσει μια φάση κοντά στο καλάθι όσο και αν φέτος δε το είδαμε όσο θα έπρεπε. 

Το κυριότερο όμως από όλα, είναι ότι όχι μόνο συνέδεσε ένα δίδυμο με τον Hunter που αποτέλεσε ίσως το καλύτερο αμυντικό ντουέτο της διοργάνωσης, ακόμα και σε χρονικά διαστήματα όπως η πρώτη φάση του τοπ-16, αλλά ότι όσο προχωρούσε ο καιρός ο Ντάνστον σοβαρευόταν με γεωμετρική πρόοδο καταφέρνοντας, ειδικότερα από τα προημιτελικά της Ευρωλίγκας και μετά, να κόψει στις περισσότερες περιπτώσεις τα φθηνά φάουλς.

Το ερώτημα είναι, μπορούμε να περιμένουμε να εμφανιστεί ο καλύτερος εαυτός του ή θα είναι μια άδικη αναμονή που μπορεί να αποβεί καταστροφική όπως για παράδειγμα στην περίπτωση Λο; 

Ενδεχομένως η άνοδος του κασέ θα δώσει από μόνη της την απάντηση σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός αξιολογήσει ψυχρά και αντικειμενικά, ότι η μέτρια σεζόν που έκανε δεν είναι άξια μιας υπερβολικής αύξησης που μπορεί να επιβάλουν παράγοντες όπως η ζήτηση της αγοράς,  το ενδιαφέρον πλούσιων ομάδων και το κοινοτικό διαβατήριο. 

Υπέρ του Ντάνστον, πέρα από την αλληλοσυμπλήρωση με τον Hunter, τα δύο χρόνια εμπειρίας σε υψηλότατο επίπεδο Ευρωλίγκας το όποιο είναι ένα πλεονέκτημα σε σύγκριση με άλλους επιδόξους μνηστήρες της θέσης. 

Τώρα αν αυτό αρκεί για να τον δούμε και του χρόνου στον Ολυμπιακό είναι μια άλλη ιστορία... 

Σε κάθε περίπτωση η θητεία του στον Ολυμπιακό θα του αποφέρει μια αισθητή αύξηση των χρηματικών αποδοχών του όσο και αν ξέρουμε ότι ακόμα και στο καλό τελείωμα της σεζόν έκανε απλά τα αυτονόητα και όχι κάτι περισσότερο. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι πέρσι είχε 10 ματς με διψήφιο αριθμό πόντων από το τοπ-16 και μετά και φέτος μόλις τρία.  

Παρουσίασε δε ως μοναδική στατιστική βελτίωση στην Ευρωλίγκα τις βολές και το δεύτερο DPOY ήταν πολύ πιο αμφισβητούμενο από το πρώτο γιατί φάνηκε να του αποδόθηκε περισσότερο στην λογική να δοθεί σε παίκτη της καλύτερης αμυντικής ομάδας.

Βασίλης Καββαδάς

Ακόμα και αν δεν παρακολουθούσε κάποιος καθόλου την φετινή σεζόν, δεν θα έχανε πολλά πράγματα από τη εξέλιξη του Βασίλη Καββαδά που στο ξεκίνημα είδε τον Σέντρικ Σίμονς να αποχωρεί γρήγορα από την ομάδα, αφήνοντάς τον ουσιαστικά ως θεωρητικά μόνη τρίτη λύση πίσω από Ντάνστον και Χάντερ. 

Όμως όσο και αν προέκυψαν οι παραπάνω ευνοϊκές προϋποθέσεις, όχι μόνο δεν κατάφερε να βελτιωθεί σε κάτι, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, αλλά έχασε και την θέση του ως τρίτος σέντερ από τον Δημήτρη Αγραβάνη που ξεκινούσε από πιο πίσω στο ξεκίνημα, ούτε είχε τις εμπειρίες του Μπιλ που θυμίζω ότι ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ του 2013.

Το αποτέλεσμα ήταν να μας μείνουν πολύ λίγα πράγματα από τον συμπαθή Καββαδά όπως η εμφάνιση του με την ΑΕΚ στο ΣΕΦ που μπήκε και έδωσε μπασκετικό ξύλο στον Μπονσού (ενώ προηγούμενος ο σέντερ του Δικεφάλου είχε πραγματοποιήσει πάρτι απέναντι σε Ντάνστον και Hunter) ή η  μεγάλη χαμένη ευκαιρία του με αντίπαλο την Λαμποράλ όπου  ο Ολυμπιακος, με τον Ντάνστον  εμπύρετο και τον Αγραβάνη να πρέπει να καλύψει τον απόντα Πέτγουει  στο 4, εμπιστεύτηκε τον Καβαδδά 7 ολόκληρα λεπτά και 41 δευτερόλεπτα τα όποια όμως μας φάνηκαν αιώνες. 

Κάπως έτσι τα μόνα που θα μας μείνουν ως θετική ανάμνηση, εκτός ότι απέτρεψε μια εντός έδρας ήττα από την ΑΕΚ, είναι η εικόνα με τη σκούπα στην απονομή του πρωταθλήματος και οι επικές απαντήσεις του στις συνεντεύξεις στο επίσημο κανάλι της ομάδας.

Για του χρόνου...

Πολλοί Έλληνες διεθνείς σέντερ δεν υπάρχουν οπότε θα έχει λογικά μια ακόμα ευκαιρία στην ομάδα με την ελπίδα να είναι πιο προσεκτικός στα εσωτερικά διπλά.