Red Zone: Ολυμπιακός 2004-05: πιάσαμε πάτο

Οι θερινοί μήνες του 2004 ήταν ίσως οι πιο ενδιαφέροντες στην εγχώρια αθλητική ιστορία με την πραγματοποίηση ενός τεράστιου αθλητικού θαύματος, της κατάκτησης του Euro από την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας, τον ερχομό του Ριβάλντο στον Ολυμπιακό αλλά και την διεξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα, τον Αύγουστο του 2004.
Σε αντίθεση όμως με το γενικότερο πανηγυρικό κλίμα της εποχής, ο μπασκετικός Ολυμπιακός εξακολουθούσε να περνάει δύσκολες στιγμές, ακόμα και αν επέστρεφε μετά από διάστημα δύο ετών στο ΣΕΦ, την έδρα των ένδοξων ερυθρόλευκων στιγμών του παρελθόντος.

Όπως ήταν φυσιολογικό, μετά από μια σεζόν στην οποία ο Ολυμπιακός έμεινε εκτός τετράδας για πρώτη φορά μετά το 1991-1992, είχαμε μεγάλες αλλαγές στο έμψυχο υλικό οι όποιες ξεκίνησαν πολύ νωρίς με την αποχώρηση των Χρήστου Χαρίση και Παναγιώτη Λιαδέλη πακέτο προς τον Απόλλωνα Πατρών, τον Γιώργο Διαμαντόπουλο να επιστρέφει στον αγαπημένο του Πανιώνιο και τους Κώστα Χαρίση, Γιώργο Γιαννουζάκο, Μπόρις Γκόρενς, Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς και Ρούμπεν Βολκοβίτσκι να συμπληρώνουν τη μεγάλη λίστα των παικτών οι όποιοι δεν θα συνέχιζαν από την ομάδα του 2003-2004.

Ο Ολυμπιακός έδειχνε αρχικά ότι θα έφτιαχνε μια ομάδα που θα μπορούσε να διαγράψει τα κακώς κείμενα της προηγούμενης σεζόν συνεχίζοντας το πείραμα με τον Μίλαν Τόμιτς στην θέση του προπονητή και τον Μίλαν Μίνιτς να προσφέρει την απαραίτητη προπονητική συμπαράσταση ως τεχνικός σύμβουλος.

Τον Ιούνιο δε, η ομάδα πρόλαβε να κάνει ήδη δύο μεταγραφές, ο Ίβιτσα Γιούρκοβιτς και ο Λάζαρος Αγαδάκος από ΠΑΟΚ και Μαρούσι αντίστοιχα, ερχόντουσαν στον Ολυμπιακό από πολύ καλή χρονιά στην Α1.

Παράλληλα, στο στόχαστρο του Ολυμπιακού υπήρχαν και άλλοι παίκτες με καλές χρονιές στο Ελληνικό πρωτάθλημα με τα παραδείγματα των Ρόντρικ Μπλάκνει και Λάζαρου Παπαδόπουλου να είναι δύο χαρακτηριστικά των μεταγραφικών φημών εκείνης της περιόδου.
Ο Ολυμπιακός φιλοδοξούσε επίσης να επαναπατρίσει και τον Γιάννη Γιαννούλη που ξεκίνησε την σεζόν 2003-04 στον Πανιώνιο και την τελείωσε με την Ουνικάχα Μάλαγα, αλλά η συνέχεια έμελλε να εξελιχθεί διαφορετικά...

Στις 23 Ιουλίου του 2004, με γραπτή ανακοίνωσή του, ο Σωκράτης Κόκκαλης υπέβαλλε την παραίτησή του από την προεδρία της ΚΑΕ Ολυμπιακός ύστερα από 14 χρόνια στο τιμόνι της ομάδας του Πειραιά, θέτοντας παράλληλα τις μετοχές του στη διάθεση του σωματείου και αφήνοντας σαφείς αιχμές για τον πρόεδρο της ΕΟΚ Γιώργο Βασιλακόπουλο.
Ο Κόκκαλης κατηγόρησε ευθέως τον Βασιλακόπουλο για την ανυποληψία στην όποια είχε βρεθεί το άθλημα αλλά έχοντας ήδη δείξει ότι το ενδιαφέρον του για το μπάσκετ δεν ήταν τόσο δυνατό όσο την δεκαετία του '90, μάλλον έψαχνε απλά την αφορμή. Όχι ότι δεν είχε δίκιο βεβαίως...

Χαρακτηριστικό της στάσης του πρώην πια διοικητικού ηγέτη της ΚΑΕ τα μόλις 2.8 εκατομμύρια που η ομάδα είχε ως προϋπολογισμό εκείνο το καλοκαίρι αλλά και η μάταια αναζήτησή του από τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, όταν επρόκειτο για μεταγραφικές υποθέσεις.

Μια αδράνεια που κόστισε τον ερχομό του Δημήτρη Διαμαντίδη, οι δύο πλευρές φημολογείται ότι είχαν φτάσει σε συμφωνία (γύρω στα 400 χιλιάρικα τον χρόνο) αλλά ο Σωκράτης επέστρεψε ανυπόγραφο το συμβόλαιο, σε μια εξέλιξη καθοριστική για την πορεία και τους συσχετισμούς στο Ελληνικό μπάσκετ τα επόμενα χρόνια.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης έπαιξε τον δικό του αρνητικό ρόλο στην υπόθεση, έναν ρόλο που δεν συμβάδιζε με όλα αυτά που είχε ζήσει με την ομάδα του Ολυμπιακού κατά τα ένδοξα χρόνια του παρελθόντος.

Με τον Σωκράτη Κόκκαλη να καλύπτει οφειλές της ΚΑΕ ύψους 3 εκατομμύριων ευρώ που είχαν δημιουργηθεί επί των ημερών του και τον ερασιτέχνη να αναλαμβάνει τα ηνία, έπρεπε να βρεθεί η διάδοχη διοικητική κατάσταση, κάτι που δεν ήταν και τόσο εύκολο.

Το μπάσκετ δεν προσέφερε (και δεν προσφέρει) σε καμία περίπτωση τα έσοδα του ποδοσφαίρου, το πρωτάθλημα παρέμενε σε στάσιμη κατάσταση και η Εθνική ομάδα έχανε μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία, εκείνη των Ολυμπιακών αγώνων, για μια έξτρα ώθηση πέφτοντας στο δυσθεώρητο Αργεντίνικο εμπόδιο με τον ίδιο οριακό τρόπο όπως και ένα χρόνο πριν στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας απέναντι στην Ιταλία.

Αν και ο Ολυμπιακός συνέχιζε ακέφαλος διοικητικά, οι ερυθρόλευκοι πραγματοποίησαν τρεις ακόμα μεταγραφές μέσα στον Αύγουστο στην προσπάθειά τους να γεμίσουν το άδειο ρόστερ.
Ο διεθνής Βόσνιος σέντερ Έλβιρ Όβτσινα υπέγραψε στις 4 Αυγούστου συμβόλαιο ύψους 150.000 ευρώ και τρείς μέρες αργότερα, ο Ντούσαν Βούκσεβιτς πραγματοποίησε την επιστροφή του στον Ολυμπιακό μετά από τέσσερα χρόνια.
Τέλος, στα μέσα του μήνα ο 25χρόνος γκαρντ Ιβαν Ζορόσκι συμφώνησε με τον Ολυμπιακό κερδίζοντας την θέση από τον Ντορόν Σεφερ που βρισκόταν επίσης στις λίστες του Μίλαν Τόμιτς σε περίπτωση που παρουσιαζόταν εμπλοκή με τον Σέρβο γκαρντ.

Φυσικά όμως το κύριο ενδιαφέρον, όσον αφορά τα τεκταινόμενα στον μπασκετικό Ολυμπιακό, εξακολουθούσε να περιστρέφεται σε διοικητικό επίπεδο.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης προσέφερε έγγραφη εγγύηση ελάχιστου προυπολογισμού 5.000.000 Ευρώ προς τον ερασιτέχνη αλλά είδε την προσωρινή διοίκηση με τον Λεωνίδα Θεωδορακάκη στο τιμόνι της, να μην απαντάει (σύμφωνα με τον Μαρινάκη) ποτέ στην πρότασή του.

Ο Παναγιώτης Φασούλας ήρθε στο προσκήνιο (προτεινόμενος από τον Κόκκαλη), έχαιρε αποδοχής από τα μέλη του συλλόγου, με τους επιχειρηματίες Κώστα Αγγελόπουλο και Νικο Τσάκο να αναλαμβάνουν μαζί με τον Κόκκαλη το χρηματοδοτικό κομμάτι και τον Φασούλα να περιορίζεται καθαρά στο διοικητικό.

Μια προοπτική όμως που είχε την ίδια αρνητική κατάληξη με αυτή του Μαρινάκη, αναγκάζοντας τον Ολυμπιακό να συνεχίσει την αναζήτηση για επενδυτές και πρόεδρο, κινούμενος παράλληλα στα ίδια στενά οικονομικά πλαίσια όπως μας έδειξαν οι επόμενες δύο κινήσεις με Παπανικολόπουλο και Μισιακό για 1+1 και 2+1 χρόνια αντίστοιχα.

Παρά τις 5 μεταγραφές ο Ολυμπιακός είχε ακόμα πολύ δουλειά να κάνει.
Ο βασικός πόιντ γκαρντ και ο βασικός σμολ φόργουορντ ακόμα αναζητούνταν αλλά η συμπεριφορά του Κόκκαλη εξακολουθούσε να δυσκολεύει τον σχεδιασμό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της συνεδρίασης της 8ης Σεπτεμβρίου στην ΚΑΕ Ολυμπιακός με τον Σωκράτη να μην εμφανίζεται καν αφήνοντας αιφνιδιασμένο και εκτεθειμένο ακόμα και τον πρόεδρο του ερασιτέχνη Λεωνίδα Θεωδωρακάκη, χαλώντας την φαινομενικά σίγουρη προσθήκη του Πολ Σίρλει ή ακόμα και της εναλλακτικής λύσης ξένου ψηλού, του Μπασμίνοφ, ο όποιος τελικά υπέγραψε στον ΠΑΟΚ.

Με τους παίχτες να χάνονται και τη χρονιά να μοιάζει ήδη πολύ δύσκολο να σωθεί ο Ολυμπιακός χρειαζόταν άμεσα διοικητική λύση.

Αυτή ήρθε στα τέλη Σεπτεμβρίου όταν ο Κόκκαλης σε νέα συνεδρίαση ανακοίνωσε την επιστροφή του στην προεδρία (δύο μόνο μήνες μετά την παραίτησή του), φέρνοντας μαζί τους αδερφούς Παναγιώτη και Γιώργος Αγγελόπουλο, γιους του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου.

Μπορεί αρχικά να μην ήταν σαφές το πλαίσιο με το οποίο θα έμπαιναν στην ΚΑΕ, αν θα ήταν απλά οικονομικοί χορηγοί ή κάτι παραπάνω, αλλά σε κάθε περίπτωση η παρουσία τους ήταν το πιο αισιόδοξο μήνυμα εκείνου του καλοκαιριού.

Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος τοποθετήθηκε αργότερα στη θέση του αντιπροέδρου, ενώ ο Γιώργος έμενε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αρχικά.
Ο Κόκκαλης μπορεί να ήταν ο φταίχτης στο ότι έκανε αδύνατο τον οποιονδήποτε αγωνιστικό σχεδιασμό για τη συγκεκριμένη χρονιά αλλά πρέπει να του πιστωθεί ότι άφησε το τμήμα σε καλά χέρια, δύο διοικητικοί παράγοντες άρρωστοι με το μπάσκετ του Ολυμπιακού, σε νεαρή ηλικία, με όρεξη να προσφέρουν όπως επιβεβαίωσε και το μέλλον.

Η νέα κατάσταση έκανε επιτακτική την ανάγκη να τρέξουν κάποια πράγματα που είχαν μείνει σε εκκρεμότητα.
Το αναμενόμενο, ήταν η συμπλήρωση σε ένα από τα πολλά κενά, αυτό στη θέση 3, με την ανακοίνωση της απόκτησης του Λαβόρ Ποστέλ.

Το απολύτως μη αναμενόμενο ήταν η πρόταση για βαρβάτη μείωση αποδοχών στον Μίλαν Τόμιτς που έτρεχε ακόμα με το συμβόλαιο του ως παίχτης (300 χιλιάδες/χρόνο).
Τι είχε προηγηθεί εκείνης της πρότασης μείωσης; Οι διαπραγματεύσεις στα μέσα Αυγούστου στις οποίες ο Τόμιτς ζήτησε 3ετές συμβόλαιο και εγγυήσεις για την θέση του.
Ο Τόμιτς αρνήθηκε και όπως εν μια νυκτί έγινε προπονητής, έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει στα παρκέ αφού είχε συμβόλαιο για την χρονιά. Ήταν φανερό όμως ότι οι μέρες του στον Ολυμπιακό δεν θα ήταν πολλές...

Στην θέση το προπονητή προάχθηκε ο Μίλαν Μίνιτς, ο άνθρωπος που δύο μήνες πριν είχε έρθει για να βοηθήσει τον Τόμιτς από το πόστο του τεχνικού συμβούλου αλλά και αυτός δύσκολα θα έμενε στον πάγκο σαν μια μόνιμη λύση.

Όλα αυτά λίγες μόνο μέρες πριν το επίσημο ξεκίνημα της χρονιάς στο Κύπελλο Ελλάδας, στο νοκάουτ ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναικό στο ΣΕΦ...

Marquee Perry

1.85-23

Roger Mason

1.96-24

Boris Gorenc

1.95-31

Ivica Jurkovic

2.05-31

Robert Gulyas

2.13-30

Άγγελος Κορωνιός

1.86-35

Ivan Zoroski

1.95-25

Γιάννης Καλαμπόκης

1.95-26

Βαγγέλης Σκλάβος

2.02-27

Λάζαρος Αγαδάκος

2.07-24

Νίκος Παπανικολόπουλος

1.96-25

Δημήτρης Μισιακός

2.02-22

Γιώργος Πρίντεζης

2.05-19

Παναγιώτης Κατράνας

2.02-19

ΕΦΥΓΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Μίλαν Τόμιτς

1.90-31

Ντούσαν Βούκσεβιτς

1.98-29

Lavor Postell

1.97-26

Jeff Nordgaard

2.00-31

Elvir Ovcina

2.09-28

Milan Minic

Jonas Kazlauskas

3 Οκτωβρίου του 2004 και ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει τον Παναθηναικό για τη φάση των 16 στο Κύπελλο Ελλάδας. Ποιος Ολυμπιακός όμως;

Με τον παραιτηθέντα πρόεδρο να έχει επιστρέψει μια εβδομάδα πριν.

Με νέους χρηματοδότες.

Με τον προπονητή που έστησε την ομάδα να ετοιμάζεται να μπει στο παρκέ για να παίξει.

Με τον τεχνικό σύμβουλο να κάθεται στην άκρη του πάγκου.

Με τον πρώτο του Αμερικάνο να μην έχει παίξει ούτε ένα φιλικό με την ομάδα (Ποστέλ), και τον δεύτερο (τον βασικό πόιντ) να αγνοείται.

Με βάση τα δεδομένα αυτά, η εικόνα δεν θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη.

Ο Ολυμπιακός άντεξε ένα ημίχρονο (28-24) αλλά κατέρρευσε στο 2ο, χάνοντας το ματς και τον πρώτο στόχο της σεζόν με 45-57.

Υπήρχε πολύ δουλειά που έπρεπε να γίνει και πριν καν πάμε στο δεύτερο επίσημο ο Ολυμπιακός είχε καινούριο προπονητή.

Αν το θέμα Τόμιτς ήταν αποκλειστικά ευθύνη Κόκκαλη τότε ο νέος προπονητής ήταν υπόθεση Αγγελόπουλων.

Η πρώτη τους ουσιαστικά επιλογή στην ιστορία τους στην ομάδα.

Με τον Γιόνας Καζλάουσκας στην κερκίδα, δίπλα στον Παναγιώτη Αγγελόπουλο, ο Ολυμπιακός χάνει ξανά μέσα στο ΣΕΦ από τον Ιωνικό ΝΦ Αμαλιάδας με 67-70 στην πρεμιέρα της Α1.

Μέσα σε ένα εξαιρετικά κακό κλίμα, η κίνηση Καζλάουσκας ήταν ένα μήνυμα ελπίδας.

Μετά από ένα καλοκαίρι που ο Ολυμπιακός έκανε επιλογές μικρομεσαίας ομάδας στο ρόστερ, το να έχεις προπονητή τον Καζλάουσκας έδειχνε ότι όντως τα πράγματα έχουν αλλάξει ή τουλάχιστον πάνε προς τα εκεί.

Επιπλέον, η φιλοσοφία του Λιθουανού κόουτς, που μας πλήγωσε με την υπερηχητική Ζαλγκίρις στο Μόναχο το 1999, έκανε τα πράγματα ενδιαφέροντα.

Αλλά την ίδια στιγμή, η ήττα από τον Ιωνικό έδειχνε ότι η ομάδα είναι σε χειρότερο επίπεδο από αυτό που πιστεύαμε άρα ο χρόνος που θα χρειαζόταν θα ήταν περισσότερος, αν έφτανε κιόλας.

Πέντε μέρες μετά (24 Οκτωβρίου), στην πρεμιέρα του Καζλάουσκας, ο Ολυμπιακός έχανε από τον Ηρακλή στο Ιβανώφειο με 86-90 (Ηλιάδης 25 - Αγαδάκος 20), 0-2 στην Α1 ήδη και το ντέρμπι με τον Παναθηναικό στο κεκλεισμένων των θυρών ΣΕΦ της επόμενης αγωνιστικής έμοιαζε σχεδόν χαμένο.

Πριν από το ματς αυτό όμως, ο Ολυμπιακός θα έβρισκε και τον 2ο Αμερικάνο του.

Αυτός δεν θα ήταν ούτε ο Κρις Ουίτνι που αρνήθηκε, ούτε ο Κρις Ντούχον (στα 22 του τότε) που έφτασε πολύ κοντά στις αρχές του μήνα.

Ο εκλεκτός ήταν ο Μαρκί Πέρι (και όχι Μάρκιου ή Μαρκέ όπως τον είπαν τις πρώτες μέρες), ένας παίχτης που δεν έγινε ποτέ draft αλλά είχε καλή παρουσία στο NBDL της προηγούμενης χρονιάς και έψαχνε μια ευκαιρία για Ευρώπη.

Θεωρητικά ήταν ένας γκαρντ που ταίριαζε στο μοντέλο Καζλάουσκας, πολύ γρήγορος, θα έπρεπε να σπρώξει την ομάδα μπροστά.

Φυσικά δεν είχε τις μεγάλες περγαμηνές.

Παρασκευή απόγευμα ήρθε ο Πέρι, Σάββατο ρίχτηκε στη μάχη κόντρα στον Παναθηναικό.

Σε μια από τις πιο ευχάριστες αναλαμπές της σεζόν ο Ολυμπιακός πήρε την πρώτη του νίκη στο πρωτάθλημα με 81-74, ο Πέρι έβαλε 16 και το ντεμπούτο του σε συνδυασμό με την ανέλπιστη νίκη στο ντέρμπι έδωσαν αισιοδοξία στον κόσμο.

"Ήρθα στην Ελλάδα βράδυ και το επόμενο απόγευμα είχαμε αγώνα πρωταθλήματος.

Πήγα στην προπόνηση, χαιρέτησα τον κόουτς και τα παιδιά και έκανα κάποια σουτ.

Μετά πήγα στο ξενοδοχείο και περίμενα την επόμενη μέρα να πάω για προπόνηση ξανά.

Το πρωί μου είπαν πως έχω δικαίωμα συμμετοχής.

Χάρηκα αλλά δεν ήξερα κανέναν Παναθηναικό.

Ψέμματα να λέμε; Ούτε τα ονόματα των συμπαικτών μου δεν γνώριζα.

Στα αποδυτήρια μου είπαν ότι είναι η ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα και έχουμε κόντρα. Δεν έδωσα πολύ σημασία γιατί ήμουν κάπως αγχωμένος" έλεγε ο Πέρι για εκείνο το ματς.

Στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά για τρεις περιόδους αλλά έχασε από την Κλιμάμιο Μπολόνια του Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς με 71-76 (Πέρι 18, Βούκσεβιτς 15 - Σμόντις 18, Βούγιανιτς 14) και ακολούθησε η κακή εμφάνιση στη Πυλαία και η εύκολη ήττα από τον ΠΑΟΚ με 73-83.

Ακολούθησε όμως μια καλύτερη εβδομάδα, με την πρώτη νίκη στην Ευρώπη, το διπλό μέσα στο Ζάγκρεμπ επί της Τσιμπόνα με 64-60 και η νίκη επί του Πανιωνίου στο ΣΕΦ με 79-66.

Παράλληλα όμως με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις η διοίκηση ψαχνόταν για να ενισχύσει και άλλο την ομάδα μεταγραφικά.

Η ομάδα ήταν πολύ ευχαριστημένη από τις εμφανίσεις του Πέρι, τον έδεσε άμεσα με νέο συμβόλαιο και ταυτόχρονα έκανε κινήσεις για να του βγάλει Κυπριακό διαβατήριο ώστε να αδειάσει θέση ξένου.

Ήταν δε τόσο σίγουρη ότι θα το καταφέρει, που έσπευσε να ανακοινώσει και να φέρει στην Ελλάδα τον Έρνεστ Μπράουν, έναν 25χρονο σέντερ με θητεία στο ΝΒΑ με τους Μαιάμι Χιτ.

Όμως το διαβατήριο του Πέρι δεν βγήκε ποτέ, σε μια υπόθεση που έφερε την δημόσια τοποθέτηση του Υπουργού Εσωτερικών και του Κυβερνητικού εκπροσώπου της Κύπρου, και παρά τις αρχικές σκέψεις για θυσία του Ποστέλ (δεν θα μπορούσε να κρατήσει και τους τρεις Αμερικάνους η ομάδα), ο Μπράουν αναγκάστηκε να αποχωρήσει πριν φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού σε παιχνίδι.

Σύμφωνα με τους ανθρώπους της ομάδας, ο Ολυμπιακός δεν ανακατεύτηκε ποτέ στην έκδοση του διαβατηρίου που ήταν αποκλειστικά υπόθεση των μάνατζερ του Πέρι, καλύτερα να την έψαχναν για ΒουλγαροΣκοπιανικό...

Ήταν σαφές ότι ο Ολυμπιακός χτενίζει την αγορά για να σώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί από μια χαμένη χρονιά και έκανε δύο ακόμα μεταγραφές τέλη Νοεμβρίου-αρχές Δεκεμβρίου.

Ο Άγγελος Κορωνιός στα 35 του ήταν ελεύθερος και δεν είχαμε να χάσουμε πολλά με την περίπτωσή του.

Υπέγραψε μέχρι το τέλος της σεζόν αλλά το πρόβλημα θα ήταν ότι έχοντας μείνει έξω τόσο καιρό, θα αργούσε πολύ να μπει στα ματς.

Ο Τζεφ Νόρντγκααρντ ήρθε να αντικαταστήσει τον τραυματία Ίβιτσα Γιούρκοβιτς για όσο καιρό θα έμενε έξω, με προοπτική να μείνει μέχρι τέλους αν ικανοποιήσει.

Αμερικάνος με πολωνικό διαβατήριο, στα 32 του με μεγάλη εμπειρία στο Ιταλικό και στο Πολωνικό πρωτάθλημα, έλεγαν ότι είναι καλός σουτέρ από τις θέσεις των φόργουορντς.

Ο Καζλάουσκας συνέχιζε να αξιολογεί το ρόστερ και τις ανάγκες αλλά στο μεταξύ τα αποτελέσματα παρέμεναν αποκαρδιωτικά.

Μετά από τη νίκη επί του Πανιωνίου στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός έκανε ένα αρνητικότατο σερί 1-9 σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Στην Α1 η ομάδα ηττήθηκε κατά σειρά από Ολύμπια στη Λάρισα (71-81 - Βούκσεβιτς 12), από Μακεδονικό στην Κοζάνη (60-72, Ζορόσκι 16), στο ΟΑΚΑ από την ΑΕΚ (76-85, Πέρι 19) και κέρδισε μόνο τη ΜΕΝΤ στο ΣΕΦ (79-67, Βούκσεβιτς 18).

Στην Ευρώπη μετρήσαμε 6 συνεχόμενες ήττες από Πρόκομ και Εφές στο ΣΕΦ και από Ρεάλ, Παρτιζάν, Εστουντιάντες και Κλιμάμιο εκτός έδρας.

Η βαριά ήττα, η χειρότερη στην ιστορία μας στην Ευρωλίγκα, από την Εφές με 59-110 προκάλεσε όπως ήταν λογικό το ξέσπασμα του κόσμου που τα έβαλε με όλους εκείνο το βράδυ, παίχτες - προπονητή - διοίκηση.

Ένας μόνο γλίτωσε και αποθεώθηκε αλλά αυτός ήταν εκείνος που έλυσε το συμβόλαιο του με τον Ολυμπιακό λίγες μέρες μετά.

Ο Μίλαν Τόμιτς ήταν σαφές ότι δεν μπορούσε να σταθεί στην ομάδα μετά το μπάχαλο του καλοκαιριού και δεν μιλάω για το αγωνιστικό.

Μετά από 12.5 χρόνια συνεχούς παρουσίας ο Μίλαν θεωρήθηκε πρόβλημα και αυτό σίγουρα δεν ήταν ένα καλό τέλος, ευτυχώς το μέλλον αποκατέστησε την τάξη.

Αυτό το ματς ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην ομάδα.

Στην Ευρώπη, το 1-7 ρεκόρ στην ουσία τελείωνε τις ελπίδες για πρόκριση στο τοπ16.

Στην Ελλάδα, το 3-6 και η τελευταία θέση (με ματς λιγότερο) έβαζε ακόμα και την υπόθεση παραμονής στο τραπέζι.

Καζλάουσκας και διοίκηση αποφάσισαν να κάνουν ένα ακόμα λίφτινγκ γύρω στα Χριστούγεννα του 2004.

Από την ομάδα έφυγαν οι Ντούσαν Βούκσεβιτς, Λαβόρ Ποστέλ, Έλβιρ Όβτσινα και ο Τζεφ Νόρντγκααρντ που δεν έδειξε τίποτα στα 7 ματς που έπαιξε.

Ήρθαν ο Ρότζερ Μέισον (στα 25 του, βολόδερνε στο NBDL μετά από μια αποτυχημένη σεζόν με τους Ράπτορς), ο Ρόμπερτ Γκούλιας (γνωστός μας από τα ματς με τη Βιλερμπάν, είχε μείνει ελεύθερος από τη Ντιναμό Μόσχας) και επέστρεψε ο Μπόρις Γκόρενς που ήταν στον Ολυμπιακό και την προηγούμενη σεζόν (είχε ξεκινήσει τη σεζόν στην Ούντινε).

Μετά από τις προσθαφαιρέσεις, στο rotation του Ολυμπιακού τις θέσεις των περιφερειακών θα κάλυπταν οι Πέρι, Μέισον, Γκόρενς, ο Ζορόσκι σαν 6ος παίχτης με ολίγη από Κορωνιό, Καλαμπόκη, ενώ στους ψηλούς οι Γιούρκοβιτς, Γκούλιας θα είχαν σαν back up τους Σκλάβο και Αγαδάκο.

Έτσι θα πορευόταν η ομάδα μέχρι τέλους και πράγματι οι αλλαγές άρχισαν να πιάνουν τόπο τόσο σαν αποτελέσματα, όσο και σαν αισιοδοξία από τον κόσμο.

Ανήμερα Φώτα του 2005 και στο ΣΕΦ μαζεύονται πάνω από 7-8 χιλιάδες κόσμος να δουν την ομάδα κόντρα στην Τσιμπόνα σε ένα ματς που έφτασε στην παράταση πριν το τελικό 89-83, τη 2η νίκη του Ολυμπιακού στη διοργάνωση.

Ο Μέισον έβαλε 20 και ο Γκούλιας 14 αλλά ο Μαρκί Πέρι έκανε τη διαφορά εκείνο το βράδυ με 35 πόντους.

Η αίσθηση που υπήρχε εκείνη την περίοδο ήταν ότι αν είχαμε αυτή την ομάδα από την αρχή τότε τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά.

Στην Ευρώπη ο Ολυμπιακός έκανε άλλες 2 νίκες στα 5 ματς που απέμεναν για να τερματίσει στην 7η θέση του ομίλου με 4 νίκες στα 14 παιχνίδια. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά από το 1993 και μετά που ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο Ευρωπαικό πρωτάθλημα (και μετέπειτα Ευρώλιγκα), που η ομάδα θα έμενε εκτός τοπ16.

Αλλά το ζουμί ήταν η Α1 πια...

Μετά την ήττα από την ΑΕΚ, η ομάδα έκανε 4 νίκες στη σειρά...

Πρώτα ο Πανελλήνιος στο ΣΕΦ με 86-78, μετά το μεγάλο διπλό στο Αλεξάνδρειο επί του Άρη (λεπτομέρειες παρακάτω), διπλό στην Αμαλιάδα επί του Ιωνικού αλλά ας σταθούμε στο ματς με τον Απόλλωνα Πάτρας στο ΣΕΦ.

23 Ιανουαρίου του 2005, τελευταία αγωνιστική του 1ου γύρου και ο Απόλλωνας είναι από τις ομάδες που παίζουν για την 8αδα που οδηγεί στα πλέιοφς, ο Ολυμπιακός με τη σειρά του έρχεται με φόρα από πίσω και πάει να μπει και αυτός στο παιχνίδι.

Ένα πολύ περίεργο ματς με τον Μέισον να σκοράρει 13 πόντους στην 1η περίοδο για το 25-13 και τον Ολυμπιακό να φεύγει μέχρι και με +18 (43-25) για το ημίχρονο.

Ο Χρήστος Χαρίσης γύρισε το ματς για τον Απόλλωνα στο 2ο ημίχρονο (25 με 6 τρίποντα συνολικά) για να φτάσουμε στο δραματικό φινάλε και το εκπρόθεσμο καλάθι του Γιούρκοβιτς στην εκπνοή.

Ο Ολυμπιακός νίκησε με 75-74 και η ένσταση της ομάδας της Πάτρας (που θα έφερνε επανάληψη του παιχνιδιού και όχι τελικό αποτέλεσμα) απερρίφθη σε μια επεισοδιακή υπόθεση.

Σαν ιδανικός αυτόχειρας ο Ολυμπιακός πέταξε το δώρο μια εβδομάδα αργότερα χάνοντας από μια ακόμα ομάδα με βλέψεις 8άδας, τον Ηρακλή, μέσα στο ΣΕΦ με 81-83 (Ζορόσκι 20 - Παυλίδης 21) στην παράταση και καπάκι ερχόταν το ματς με τον Παναθηναικό στο ΟΑΚΑ.

Για ένα δεκάλεπτο άντεξε ο Ολυμπιακός εκεί αλλά το ενδιαφέρον δεν ήταν ποιος θα πάρει το ματς.

Αυτό ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένο από πριν.

Το τελικό 55-86, οι 31 πόντοι διαφοράς για τον Παναθηναικό μπορεί να ήταν η μεγαλύτερη διαφορά υπέρ του Παναθηναικού σε ντέρμπι αλλά η αγωνιώδης προσπάθεια για το +35 (που θα ξέπλενε την ντροπή του 73-38 τρομάρα τους) έμεινε στη μέση.

Οι πράσινοι πίεζαν και έκαναν φάουλ για να σταματήσουν τον χρόνο μέχρι τέλους, ο Ολυμπιακός έσωσε την διαφορά σε ένα ματς που δεν θέλουμε να το θυμόμαστε.

Φυσικά οι πράσινοι δεν ήξεραν ούτε ότι το +35 δεν είναι η μεγαλύτερη διαφορά που έχει κάνει ο Ολυμπιακός σε ντέρμπι εναντίον τους, ούτε ότι έγινε κόντρα σε αντίπαλο Πρωταθλητή Ευρώπης και όχι απέναντι σε ομάδα που παραπαίει, ούτε ότι το +35 ήρθε εντελώς αβίαστα με τον Ολυμπιακό να πατάει φρένο στο τέλος.

Η ομάδα ήταν λίγο καλύτερη στον 2ο γύρο του πρωταθλήματος αλλά αν και κατάφερε νωρίς να πιάσει τις ομάδες της 8αδας, δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει και να καθαρίσει το θέμα.

Έφτασε να παίζει τα πλέιοφς την τελευταία αγωνιστική στην Πάτρα, ο νικητής θα κατακτούσε την 8η θέση και θα έβρισκε τον Παναθηναικό στα προημιτελικά και ο ηττημένος θα πήγαινε σπίτι του.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε χωρίς τον Μπόρις Γκόρενς εκείνη την ημέρα, ο Καλαμπόκης τον αντικατέστησε επάξια, η ομάδα κέρδισε με 98-90 εκμεταλλευόμενη κυρίως το επιμέρους 38-19 της 3ης περιόδου.

Στα προημιτελικά κόντρα στον Παναθηναικό, ο Ολυμπιακός πάλεψε το 1ο ματς αλλά έχασε με 74-77.

Στο ΟΑΚΑ η διαφορά, που ήταν και το ζουμί, δεν άγγιζε τα επίπεδα του ματς της κανονικής περιόδου, το τελικό 77-95 σήμαινε το τέλος της σεζόν για τον Ολυμπιακό που κατέκτησε για δεύτερη συνεχόμενη φορά την 8η θέση στο Πρωτάθλημα.

Η αλήθεια είναι ότι η χρονιά ήταν χαμένη από την αρχή.

Τα φεύγω-μένω του Κόκκαλη καθυστέρησαν πολύ τον όποιο σχεδιασμό πήγε να γίνει, το μπάτζετ ήταν έτσι και αλλιώς απαγορευτικό από την αρχή.

Ο Τόμιτς εμπιστεύτηκε την αγορά της πρώην Γιουγκοσλαβίας προσπαθώντας να βρει κάτι καλό σε φθηνή τιμή.

Δεν νομίζω ότι οι επιλογές του ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ο Όβτσινα δεν γινόταν να φορά αυτή τη φανέλα, ο Ζορόσκι ήταν φιλότιμος αλλά όχι για αυτό το επίπεδο και ο Γιούρκοβιτς μέτριος.

Ήταν στραβό το κλίμα το έφαγε και η αποπομπή του ίδιου του Τόμιτς μετά.

Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο Σωκράτης όταν το έκανε αλλά δεν μπορούσε να σταθεί ομάδα με τον προπονητή της να γίνεται παίχτης σε μια νύχτα.

Οι Αγγελόπουλοι προσπάθησαν να σουλουπώσουν τα πράγματα μετά.

Πήραν έναν προπονητή πολυτέλεια για τον Ολυμπιακό εκείνης της χρονιάς αλλά στις επιλογές των παικτών δεν βρήκαμε άκρη.

Λίγες επιλογές στα μέσα της χρονιάς έτσι και αλλιώς, είναι σαφές ότι ο Λιθουανός έπαιρνε ότι έβρισκε.

Έτσι μπορούν να εξηγηθούν επιλογές όπως του σταματημένου Κορωνιού ή του Νορντγκααρντ.

Ο Γκούλιας είχε σκορ μπροστά αλλά πιο κλασσικό παράδειγμα σέντερ βάζω 1 μπροστά, τρώω 2 πίσω, δεν υπάρχει.

Η συνύπαρξη με έναν ακόμα αργό παίχτη στο 4, τον Γιούρκοβιτς, ήταν ακόμα πιο κακή ιδέα.

Η τριάδα των Πέρι-Μέισον-Γκόρενς ήταν καλή αλλά αν εξαιρέσεις τον δεύτερο, οι άλλοι δύο δεν θα είχαν θέση σε έναν κανονικό Ολυμπιακό. Ναι, ακόμα και ο Γκόρενς.

Ο Καζλάουσκας επέβαλλε το στυλ του, η ομάδα έτρεχε και έβγαζε μεγάλα σκορς, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Αλλά από τη στιγμή που δεν θα έμενε κανείς την επόμενη χρονιά (μόνο ο Αγαδάκος χωρίς να παίζει), δεν είχε πολύ νόημα.

Αυτός ο τρόπος παιχνιδιού περισσότερο εξέθετε αυτό το ρόστερ παρά το κολάκευε.

Αυτό ήταν το πιο άσχημο του 2ου μισού της σεζόν.

Ότι ο Ολυμπιακός δεν έχτισε κάτι για την επόμενη, θα έπρεπε να ξεκινήσει πάλι από την αρχή με τις φήμες για μεταγραφές της μισής Εθνικής Λιθουανίας να έχουν ξεκινήσει από πολύ νωρίς.

15 Ιανουαρίου του 2005 με τον Ολυμπιακό να βρίσκεται σε πολύ άσχημη βαθμολογική θέση γεγονός που ανάγκασε την διοίκηση της ομάδας μαζί με τον Καζλάουσκας να προβούν σε μερικές αναγκαίες αλλαγές στο ρόστερ.

Πριν το ματς της 12ης αγωνιστικής με τον Άρη στο Αλεξάνδρειο, οι Ρότζερ Μεισον και Ρόμπερτ Γκούλιας είχαν προλάβει να παίξουν μόνο ένα ματς της Ελληνικής Α1 (απέναντι στον Πανελλήνιο), ο Άγγελος Κορωνιός ετοιμαζόταν για την πρεμιέρα του και η ομάδα έψαχνε ακόμα την πρώτη εκτός έδρας νίκη της σεζόν στο Ελληνικό πρωτάθλημα.

Ο Άρης από την πλευρά του άνηκε σε ένα γκρουπ αρκετών ομάδων που στριμώχνονταν για να μπουν στην 8αδα και αποτελούσε φυσικά το φαβορί της συγκεκριμένης αναμέτρησης.

Στο όχι γεμάτο Αλεξάνδρειο, ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με τους Πέρι, Μέισον, Γκόρενς, Γιούρκοβιτς, Γκούλιας απέναντι στους Κόλινς, Φάρμερ, Ασημακόπουλο, Μεσεριάκου και Στακ, και ένα πράγμα θα μπορούσε να πει κανείς για το ξεκίνημα της αναμέτρησης: πως ο Ολυμπιακός μπήκε αναμφίβολα με το αριστερό στο ματς.

O Άρης προηγήθηκε με το καλημέρα 6-0, διατηρώντας την διαφορά και στην συνέχεια, όπως έδειχνε η εξέλιξη του σκορ της πρώτης περιόδου, 10-3 και 16-9 .

Με σερί 9-2 ο Ολυμπιακός μείωσε στον πόντο (18-17) αλλά η άθλια άμυνά του δεν του επέτρεψε να πλησιάσει περισσότερο, 28-20 για τον Άρη στο πρώτο δεκάλεπτο.

Σε αυτό το διάστημα ο Άρης είχε αδιαμφισβήτητα ως μεγάλο πρωταγωνιστή τον Λευκορώσο Μεσεριάκου που κυριαρχούσε απέναντι στον Ίβιτσα Γιούρκοβιτς, έχοντας έναν εκπληκτικό απολογισμό με 16 πόντους και 100% ποσοστό ευστοχίας.

Οι κιτρινόμαυροι έβγαλαν πέντε συνεργασίες μετά από πικ εν ρολ, όλες με δημιουργό τον Κόλινς και αποδέκτες είτε τον Στακ είτε τον Μεσεριάκου και έβγαλαν και άλλο σκορ στο ανοιχτό γήπεδο.

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του στηρίχθηκε σε αιφνιδιασμούς ή γρήγορες επιθέσεις στα πρώτα δευτερόλεπτα, καταστάσεις ένας με έναν και το επιθετικό ταλέντο του Ρότζερ Μέισον με 4 εύστοχα τρίποντα στα πρώτα δέκα λεπτά του αγώνα.

Φυσιολογική συνέπεια της κάκιστης αμυντικής εικόνας του Ολυμπιακού στα πρώτα δέκα λεπτών του αγώνα, ήταν η απόφαση του Καζλάουσκας να χρησιμοποιήσει (και μέχρι το τέλος εκείνης της αναμέτρησης) σε πολύ περισσότερο βαθμό μια άμυνα 2-3 ζώνης.

Μια επιλογή, που εφαρμόστηκε για λίγο από την 1η περίοδο χωρίς επιτυχία, οδηγώντας στο πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που χρησιμοποιήθηκε σε απώλεια δυο αμυντικών ριμπάουντς, αλλά έμοιαζε επιτακτική, καθώς η αμυντική προσέγγιση του Ολυμπιακού που ανέβαζε τους ψηλούς αρκετά ψηλά στα πικ εν ρολ (με εξαίρεση των Γκούλιας) δεν είχε καλά αποτελέσματα

Η ικανότητα στο σουτ που διέθετε η αντίπαλη front-line με Μεσεριάκου και Στακ, η προβληματική κάλυψη κοντά στο καλάθι όταν ο ψηλός του Ολυμπιακού έβγαινε περιφερειακά, οι κακές βοήθειες που έδιναν οι ίδιοι οι ψηλοί του Ολυμπιακού όταν χέτζαραν ήταν τα βασικά προβλήματα, προβλήματα που συνολικά επέτρεπαν στον Άρη να σκοράρει εύκολα και πολύπλευρα.

Το σκηνικό στο σκορ δεν είχε ουσιαστικά μεγάλες αλλαγές στο επόμενο δεκάλεπτο.

Ο Ολυμπιακός είχε καλό ξεκίνημα μειώνοντας στο -4 με 4 γρήγορους πόντους των Μείσον και Γκόρενς, και παράλληλα βελτίωσε την αμυντική αποτελεσματικότητα χάρη στην ζώνη μειώνοντας στο μισό την επιθετική παραγωγή του Άρη σε σύγκριση με το πρώτο δεκάλεπτο.

Αλλά η προσπάθεια έμεινε ημιτελής αφού ο Άρης κατάφερνε να βρίσκει κάποιες λύσεις με τα σουτ του Στακ στα κενά της ζώνης ή την high-low συνεργασία Μεσεριάκου και Ασημακόπουλου, ανοίγοντας την διαφορά μέχρι το +9.

Ο Τσαρλς Μπάρτον περιόρισε τις εξόδους των ψηλών προτιμώντας περισσότερες αλλαγές στα σκρινς, ο Στακ συνέχισε να παίζει από μπροστά πολύ καλή άμυνα στον Γκούλιας και ο Ολυμπιακός δεν μετουσίωσε την καλή του άμυνα σε μείωση της ψαλίδας, εξαιτίας των επιδόσεων του στο επιθετικό 5 εναντίον 5 παιχνίδι του.

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε το τρίτο δεκάλεπτο με man to man, γύρισε γρήγορα πάλι σε ζώνη, αλλά οι Θεσσαλονικείς παρέμεναν το ξεκάθαρο αφεντικό του αγώνα.

Mε επιθέσεις κοντά στο καλάθι που απέφεραν άνετους πόντους μέσω δύο ποσταρισμάτων του Στακ και ισάριθμες ασσίστς του Καστλ σε Μεσεριάκου και Στακ, ο Άρης διατήρησε τον απόλυτο έλεγχο αυξάνοντας μάλιστα την διαφορά στην μεγαλύτερη τιμή της, 51-37.

Ήταν όμως το ίδιο χρονικό σημείο που θα αποτελούσε την αρχή της ερυθρόλευκης αντεπίθεσης χάρη στην αλλαγή δύο δεδομένων:

Την εντονότερη/αποτελεσματικότερη τροφοδοσία του Γκούλιας και την είσοδο για πρώτη φορά στο ματς του Άγγελου Κορωνιου με το σκορ στο 54-42 εις βάρος του Ολυμπιακού.

Κάπως έτσι, μετά τα τρία πρώτα καλάθια του Ολυμπιακού που προήλθαν από ατομικές προσπάθειες των Πέρι και Αγαδάκου, ο Γκούλιας έγινε το κεντρικό σημείο της επίθεσης του Ολυμπιακού και ο Κορωνιός με τρίποντο έφτασε να μειώσει την διαφορά στο -7.

Όμως και πάλι ο Άρης κέρδισε για τρίτη φορά το επιμέρους δεκάλεπτο με τον Ολυμπιακό να τον αναγκάζει στο δεύτερο μισό της περιόδου να αναζητεί την λύση απέναντι στην ζώνη, ψάχνοντας το περιφερειακό σουτ αλλά τρία εύστοχα τρίποντα των Ασημακόπουλου, Στακ, Καστλ έφερναν τη διαφορά στο -10 στη λήξη της 3ης περιόδου, 60-50.

Το τέταρτο μέρος της αναμέτρησης ξεκίνησε με τον Κορωνιό να συνεχίζει όπως τέλειωσε την προηγούμενο περίοδο, ευστοχώντας σε τρίποντο, τον Καραποστόλου να επιφυλάσσει δυο τρίποντες απαντήσεις για το 66-56 και τον μέτριο μέχρι τότε Γιούρκοβιτς, να προσφέρει βοήθεια στο επιθετικό παιχνίδι του Ολυμπιακού με high-low προς τον Γκούλιας, δικό του σουτ και σκριν για εύστοχο τρίποντο του Γκόρενς.

Η δική του αποχώρηση όμως στο 66-59 θα άλλαζε την πορεία του ματς περισσότερο από την όποια απόδοση του παίκτη του Ολυμπιακού.

Ο Καζλάουσκας χαμήλωσε το σχήμα παρατάσσωντας μια πεντάδα με τέσσερις κοντούς τους Κορωνιό, Πέρι, Μέισον, Γκόρενς και μόνο κλασσικό ψηλό τον Γκούλιας, κερδίζοντας το πλεονέκτημα της επιθετικής ευελιξίας αλλά και ταυτόχρονα κάλυψε χώρο στην ζώνη με μεγαλύτερη ταχύτητα.

Μέχρι το 51-37, τους 40 από τους 51 πόντους του Άρη τους είχαν πετύχει οι δύο ψηλοί Μεσεριάκου και Στακ. Κόντρα στη ζώνη όμως, οι γηπεδούχοι επέμεναν να ψάχνουν λύσεις περιφερειακά.

Με την άμυνα του Ολυμπιακού να κερδίζει φάσεις και ψυχολογία, 5 γρήγοροι πόντοι του Πέρι μείωσαν σε 68-64 και ο Κορωνιός συνέχιζε την ολική ανατροπή πρώτα με καλάθι και φάουλ και μετά με εντυπωσιακή back door πάσα στον Γκόρενς για το 71-71.

Ήταν η πρώτη φορά από το ξεκίνημα που ο Ολυμπιακός δεν ήταν πίσω στο σκορ.

Ο Καραποστόλου με τρίποντο και ο Γκούλιας με καλάθι μετά από μια ακόμα πάσα του Πέρι διαμορφώνουν το 74-73. Ο Άρης εκδηλώνει μετά από ώρα μια επιτυχημένη προσπάθεια στο ζωγραφιστό με τον Στακ να κερδίζει με πρόσωπο τον Γκούλιας αλλά ο Μέισον με καλάθι και φάουλ ισοφαρίζει ξανά για το 76-76.

Στις δύο τελευταίες επιθέσεις του παιχνιδιού, τα μισματς έδειξαν τον νικητή.

Ο Μεσεριάκου δεν νίκησε με πρόσωπο τον Γκούλιας στην άμυνα του Ολυμπιακού και ο Ολυμπιακός βρέθηκε να έχει την τελευταία επίθεση παίζοντας με τέσσερις κοντούς κόντρα στο πιο συμβατικό σχήμα του Μπάρτον.

Μια λεπτομέρεια που αποδείχθηκε καθοριστική για την εξέλιξη της επίθεσης με τον Μεσεριάκου να βρίσκεται απέναντι στον Γκόρενς, τον Σλοβένο να διαβάζει την φάση πηγαίνοντας στο ένας με έναν και τον Στακ να είναι αναγκασμένος να δώσει βοήθεια διευκολύνοντας το έργο του Γκόρενς που βρήκε τον Γκούλιας για να κάνει ο τελευταίος το 76-78.

Το σουτ του Καραποστόλου στην εκπνοή δεν βρήκε στόχο και οι παίχτες του Ολυμπιακού πανηγύρισαν έξαλλα το πρώτο διπλό της χρονιάς στην Α1 βγάζοντας στους πανηγυρισμούς τους μεγάλο μέρος από την πίεση μιας απόλυτα προβληματικής χρονιάς.