Ο έλεγχος των πρωταθλητών: Guards

Darius Johnson Odom

Ήρθε στην ομάδα για δύο λόγους. 

Ο πρώτος ήταν πρακτικός: ο Ιωάννης Παπαπέτρου μετατέθηκε σε ρόλο back up στο 4 και ο Ν.Τ Στρόμπερι θα μοιραζόταν το 3 με τον Ματ Λοτζέσκι, αφήνοντας τη θέση του στα γκαρντς κενή. Ε, κάποιος έπρεπε έρθει για να γεμίσει τη γραμμή των κοντών.

Ο άλλος ήταν περισσότερο ουσιαστικός. Περισσότερη δημιουργία και σκορ, θα μπορούσε να είναι ο περιβόητος αναμπουμπούλας γκαρντ για τον οποίο πολλοί έλεγαν (και λένε) ότι χρειάζεται η ομάδα.

Στην πράξη ελάχιστα ικανοποίησε την δεύτερη συνθήκη.

Είναι καλός παίχτης, όχι για Ολυμπιακό, αλλά είναι καλός και δεν φταίει αυτός που η ομάδα έφερε έναν ακόμα γκαρντ με σχετικά κοινά χαρακτηριστικά με αυτά που ήδη είχε από τους γκαρντς της, σε κατώτερο επίπεδο κιόλας.

H μεταγραφή του Κώστα Παπανικολάου και η επιστροφή της 6αδας των ξένων σε φουλ παράταξη έκαναν λογικό το κόψιμό του από την ομάδα για τα Ελληνικά πλέιοφς, στο τέλος αυτά που έμειναν ήταν κανά δυο καλά του ματς στην Α1 και το κάρφωμά του με τη Λαμποράλ στο ΣΕΦ.

Βασίλης Σπανούλης

Κανονικά εδώ θα έπρεπε να μπω, να υποβάλλω τα σέβη μου και να μην γράψω ούτε λέξη.

Για να δικαιολογήσω την ύπαρξη αυτού του κειμένου όμως θα γράψω μόνο αυτό: η ουσία στην φετινή σεζόν του Μπίλι είναι η δήλωσή Του ότι στα Ελληνικά πλέιοφς βρισκόταν στην καλύτερη κατάσταση όλης της σεζόν. Πιο καλά προπονημένος, πιο ξεκούραστος.

Όταν ο Ολυμπιακός βάλει κάτω τον σχεδιασμό του για τη νέα χρονιά, το πρώτο που πρέπει να σκεφτεί είναι να βρει τον τρόπο να έχει φρέσκο τον μεγαλύτερο badass του Ευρωπαικού μπάσκετ εκεί που μετράει.

Το δεύτερο πιο σημαντικό είναι να προσπαθήσει να πάρει όσο πιο πολλά γίνεται από εκείνον, να τον κάνει πιο αποτελεσματικό στη συγκεκριμένη φάση της καριέρας του αλλά αυτό το έχει αναλύσει άριστα ο Rod Higgins στο basketballguru.gr.

D.J Strawberry

Όταν ο Ολυμπιακός αποκτούσε τον D.J Strawberry οι πάντες υπέθεσαν ότι έμμεσα στέλνει ένα μήνυμα στον Κώστα Σλούκα ότι εκείνος θα έχει τις περισσότερες δημιουργικές αρμοδιότητες μετά τον Σπανούλη. 

Όμως στην πορεία του περσινού καλοκαιριού, ο Σλούκας έφυγε και ο Ντάνιελ Χάκετ ήρθε για να κλείσει την περιφερειακή γραμμή της ομάδας.

Αυτό από μόνο του έκανε τον ρόλο του Φράουλα πιο περίπλοκο. 

Είχαν ίδια σωματοδομή, παρόμοια χαρακτηριστικά και τα ερωτηματικά για τη συνολική λειτουργία του Ολυμπιακού εμφανίστηκαν. Θα σουτάρει καλά η ομάδα; Θα έχει αρκετή δημιουργία από τα γκαρντς;

Παρά την χαρακτηριστική αστοχία του από το τρίποντο στα πρώτα ματς, δεν του πήρε πολύ καιρό για να λυθεί και να δείξει πολλά από τα στοιχεία που έκαναν τον Ολυμπιακό να τον αποκτήσει στο πρώτο τρίμηνο της χρονιάς.

Η απόκτηση του Όντομ, τον έφερε σε θέση 3, στη συνέχεια η επιστροφή του Κώστα Παπανικολάου του έπαιρνε λεπτά ακόμα και εκεί.

Όταν ο Όντομ κόπηκε και η ανάγκη για ένα γκαρντ επανήλθε, ο Σφαιρόπουλος προτίμησε να δώσει τη δουλειά στον Λοτζέσκι κρατώντας off the ball τον Στρόμπερι, αν και το ανάποδο θα ήταν πιο λογικό, και εν μέρει δικαιώθηκε (βλέπε 2ο ματς τελικών στο ΟΑΚΑ).

Η ουσία είναι ότι αν ένας παίχτης αδικήθηκε φέτος από τον Σφαιρόπουλο, αυτός είναι ο Στρόμπερι. 

Έπαιξε μακριά από τη μπάλα σαν spot shooter ενώ σουτάρει καλύτερα μετά από τρίπλα.

Έπαιξε 3 ενώ θέλει τη μπάλα στα χέρια του για να δημιουργήσει ή να ορμήξει για το drive. Δεν είναι ο finisher μιας επαφής, ούτε έχει κίνηση χωρίς τη μπάλα στη baseline. 

O Ολυμπιακός πήρε έναν παίχτη με  πέντε καλά στοιχεία και του ζήτησε να κάνει πέντε διαφορετικά.

Είναι αδύνατο να κριθεί αρνητικά κατά τη γνώμη μου.

Ο Στρόμπερι έκανε αυτά τα οποία περιμενάμε, έπαιξε καταπληκτική ατομική άμυνα (γιατί η ομαδική είναι άλλο θέμα), πίεσε τρομερά πάνω στη μπάλα (και ας του έλειψε το συνολικά aggressive στυλ της Καρσίγιακα) και έφερε τη νοοτροπία του μαχητή, του παίχτη που θα τα δώσει όλα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο στον απόλυτο βαθμό.

Θα αλλάξω τη λέξη αδικία γιατί δεν μου αρέσει και πολύ.

Καλύτερα θυσία! Η θυσία του Στρόμπερι στον φετινό Ολυμπιακό θα τον κάνει πάντα συμπαθή στα μάτια μου, χαρά στην ομάδα που θα τον πάρει. 

Βασίλης Τολιόπουλος

Στην πρώτη του χρονιά στον Ολυμπιακό έπαιξε 6 παιχνίδια, γύρω στα 30 λεπτά με 7 πόντους συνολικά. 

Τα πιο ελπιδοφόρα νέα από αυτόν όμως είχαν έρθει κατά την διάρκεια της προετοιμασίας όταν βρήκε χρόνο στο παρκέ και έδειξε ωραία πράγματα σε σουτ και δημιουργία.

Ήταν η πρώτη του χρόνια στην ομάδα άρα μάλον δικαιούται άλλη μία κατά τη συνηθισμένη πρακτική του Ολυμπιακού στους νεαρούς παίχτες. 

Το συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει τούτος εδώ σε σχέση με τα άλλα νεαρά γκαρντς που ανήκουν στην ομάδα (Χριστοδούλου, Μουράτος), είναι ότι έχει καλύτερο σουτ, είναι πιο φυσικός σκόρερ άρα νομίζω ότι είναι ένα βηματάκι μπροστά στις πιθανότητες εξέλιξής του.

Βασίλης Μουράτος

Πέρσι έπαιξε γύρω στα 3 παιχνίδια στην Α1, συμπλήρωσε 10 λεπτά στο παρκέ και σκόραρε ένα δίποντο.

Φέτος τα παιχνίδια έγιναν 6, τα συνολικά του λεπτά έφτασαν στα 14 και το δίποντο έγινε τρίποντο.

Φυσικά αυτά τα baby steps δεν προσφέρονται για ανάλυση, ούτε δείχνουν την εξέλιξη του νεαρού Πρωταθλητή Ευρώπης με την Εθνική Εφήβων. Αυτή θα φαίνεται καλύτερα τα καλοκαίρια με τις μικρές Εθνικές προς το παρόν.

Έχοντας όμως δύο χρόνια στην ομάδα ήδη και μπαίνοντας στα 19, ίσως έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή για έναν δανεισμό που θα του επιτρέψει να παίζει και τον χειμώνα.

Βαγγέλης Μάντζαρης

Το φετινό rollercoaster στην απόδοση του Βαγγέλη Μάντζαρη ήταν κάτι μη αναμενόμενο, τόσα χρόνια μας είχε συνηθίσει να είναι πάντα θετικό στοιχείο χωρίς τρομερές αυξομειώσεις.

Δεν ήταν όμως και ανεξήγητο αν σκεφτεί κανείς ότι είναι ολοκληρωτικά ένας παίχτης ομάδας και η απόδοσή του πάει ασορτί με την ομαδική.

Σε έναν Ολυμπιακό που δεν δημιουργούσε σωστά έχασε τον ρυθμό του στο σουτ, σε έναν Ολυμπιακό που έπαιξε άσχημη ομαδική άμυνα στο  τοπ-16 βρέθηκε εκτεθειμένος και ατομικά.

Ο Σφαιρόπουλος προσπάθησε να τον σηκώσει δείχνοντας του εμπιστοσύνη, δεν μπορώ να τον κατηγορήσω για αυτό, ο Μάντζαρης είναι απαραίτητος στον Ολυμπιακό και ο καλύτερος τρόπος να ανεβάσεις έναν παίχτη είναι να του δείξεις ότι τον πιστεύεις, είναι να τον ενθαρρύνεις να προσπαθήσει και άλλο, όχι να τον βυθίσεις στην άκρη του πάγκου. 

Όμως επειδή θα γεράσει στον Ολυμπιακό (και έτσι πρέπει), θα πρέπει να θυμηθεί ότι χρειάζεται να εμπλουτίσει το οπλοστάσιο του με λίγα ακόμα πραγματάκια  (το έκανε σωστά τον τελευταίο καιρό πριν την κοιλιά) αν θέλει να περνάει slumps σαν το φετινό λίγο πιο απαλά. 

 

Daniel Hackett

Έτσι όπως ήταν δομημένη η περιφέρεια του Ολυμπιακού φέτος, ήταν φανερό ότι απαιτούσε από τον Ντάνιελ Χάκετ αρκετές δημιουργικές και εκτελεστικές πρωτοβουλίες χωρίς φυσικά να ξεχνάει τις αμυντικές του ευθύνες.

Όμως υπήρξαν τρία στάδια στη σεζόν του Ντάνι.

Στο πρώτο ήταν αρκετά διστακτικός επιθετικά, έπαιρνε λίγες προσπάθειες και θύμιζε τον ρολίστα που είδαμε στο περσινό Ευρωμπάσκετ με τη φανέλα της Σκουάντρα Ατζούρα.

Στο δεύτερο, περίπου μέσα στο τοπ-16 χρονικά, που θυμήθηκε μέρες Σιένα κουβαλώντας τον Ολυμπιακό, έβαλε μεγάλα καλάθια (που έσωσαν και το πλεονέκτημα της έδρας στους τελικούς) και έδωσε μεγάλες παραστάσεις.

Και στο τρίτο, μετά τον τραυματισμό στο χέρι, που ήταν άστοχος και χωρίς ρυθμό.

Ποιες ήταν οι σταθερές σε όλα τα στάδια; Η καταπληκτική άμυνα που έπαιζε πάντα, πάνω στη μπάλα, στις αλλαγές, παντού.

Το αρκετά υψηλό επίπεδό δημιουργίας, είδαμε έναν πιο ώριμο Χάκετ συνολικά, έναν παίχτη που ήξερε τι θέλει να κάνει στο παρκέ που δεν θύμιζε και πολύ το αγρίμι που γνωρίσαμε στη Σκαβολίνι και την Σιένα.

Και ο χαρακτήρας, η ηγετική ικανότητα.

Έκανε καλή σεζόν overall, ταίριαξε με την νοοτροπία της ομάδας και τον κόσμο, είναι clutch, παίζει αμυνάρα, δημιουργεί και υπάρχουν βραδιές που θα δώσει και σκορ. 

Όμως η ανάγκη του Ολυμπιακού για έναν γκαρντ με λίγο πιο σταθερά επιθετικά χαρακτηριστικά ήταν εμφανής. Το ίδιο εμφανής είναι και η ανάγκη του Ολυμπιακού να έχει τον Χάκετ στο ρόστερ για πολλά χρόνια ακόμα.

Γιάννης Αθηναίου

Ουσιαστικά ήρθε στη θέση του Δημήτρη Κατσίβελη σε ρόλο πέμπτου γκαρντ και έβγαλε τα λεφτά του κυρίως με τις εμφανίσεις του στην 1η φάση της Ευρωλίγκα.

Τι έκανε εκεί ο Αθηναίου;

Έπαιξε σε 8 ματς με 18΄συμμετοχής μέσο όρο, είχε περίπου 6 πόντους και 2 ασσίστς ανα ματς με 48% στα τρίποντα (12/25).

Στην πορεία της χρονιάς η έλευση του Τζόνσον-Όντομ και του Κώστα Παπανικολάου αραίωσαν τις εμφανίσεις του Αθηναίου στην 12αδα με συνέπεια να χάσει και τον ρυθμό του, σούταρε 1/9 τρίποντα στο τοπ-16 σε 48' συμμετοχής συνολικά.

Ασφαλώς και είναι ένας παίχτης-ασφάλεια για πρώτος γκαρντ εκτός 12αδας, ένας από τους καλούς Έλληνες παίχτες, με κλήσεις στην προεπιλογή έστω της Εθνικής, με μαχητικό πνεύμα και διάθεση για άμυνα. 

Ποιο είναι το θέμα όμως; Ότι τελικά και στην Α1 σούταρε μόλις με 29% στο τρίποντο (15/52), ένα χαμηλό ποσοστό ειδικά για παίχτη του δικού του στυλ (3&D).

Επειδή ο ρόλος του στον Ολυμπιακό δεν είναι και δεν θα είναι αυτός που είχε στην regular season της Ευρωλίγκα, δεν θα παίζει 18 λεπτά, πρέπει να συνηθίσει να είναι αποτελεσματικός και να έχει ρυθμό σε ολιγόλεπτες συμμετοχές, σε αραιές εμφανίσεις. 

Όσο δύσκολο και να είναι, αυτή είναι η μοίρα των παιχτών με αυτόν τον ρόλο.