Παραμύθι...με τι τέλος;

Ομαδικότητα, πάθος, αυταπάρνηση, ενέργεια, παρέα, νιάτα και δουλειά. Μερικές λέξεις που έχουν χαρακτηρίσει τον φετινό Ολυμπιακό. Και δεν διαφωνώ καθόλου με αυτά...Την ιστορία την ξέρετε καλά όλοι. 

Μια ομάδα που ξεκίνησε το καλοκαίρι, από την οικονομική ανάγκη κυρίως, να στηρίζεται σε νεαρούς παίχτες, σε φτηνούς αλλά νέους και διψασμένους ξένους συν έναν παίχτη κλάσης, τον Βασίλη Σπανούλη στην δικιά μας περίπτωση. 

Στην πορεία κάποια πράγματα άλλαξαν...Τα στοιχεία που ξεκινήσαμε έμειναν ίδια και απαράλλαχτα, ο κόσμος άρχισε να πιστεύει και έτρεξε δίπλα της αλλά μπασκετικά, μέσα στις τέσσερις γραμμές η ίδια η ομάδα μεγάλωσε και έφτασε στο σημείο να μπορεί να κερδίσει και χωρίς τον καλύτερο της παίχτη. Όμως ας μείνω στα στοιχεία που ανέφερα...

Ομαδικότητα, πάθος, αυταπάρνηση, ενέργεια, παρέα, νιάτα και δουλειά. Κάποιος θα μπορούσε να προσθέσει και άλλα, το ίδιο εύστοχα θα ήταν.

Στην σύγχρονη ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού, δύο ομάδες θυμίζουν πολύ έντονα την φετινή. 

Ξεκίνησαν με μια συγκεκριμένη συνταγή που εν πολλοίς είναι η ίδια με την φετινή, αν και για διαφορετικούς λόγους, και κατέληξαν κάπου διαφορετικά όμως...

Την σεζόν 1992-93 ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει το πολυπόθητο εισιτήριο για το Κύπελλο Πρωταθλητριών της επόμενης περιόδου αλλά τα αγωνιστικά κενά του εν όψει της απαιτητικής επόμενης χρονιάς ήταν πολλά.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όμως ήταν ο εντός συνόρων ανταγωνισμός, ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ, ο Άρης του Τάρπλει, ο Παναθηναικός που σε ένα καλοκαίρι μέσα έφερε Γκάλη, Βράνκοβιτς, Κόμαζετς και Σοκ. 

Ο Ολυμπιακός ήταν ισχυρός οικονομικά,είχε διοίκηση με διάθεση να ξοδέψει, μεγάλο γήπεδο, κόσμο αρκετό στα παιχνίδια του και το σημαντικότερο.... όραμα. Το πιο απλό θα ήταν να σπαταλήσει κάποια εκατομμύρια παραπάνω και να γεμίσει τα κενά του...Δεν το έκανε.

Προσέθεσε στο mix τους 19χρονους Τόμιτς, Νάκιτς, Τάρλατς και αναβάθμισε τον 20χρονο Σιγάλα σε ρόλο βασικού-αμυντικού εξολοθρευτή. Ο δεύτερος ξένος ταλαιπώρησε λίγο αλλά βρέθηκε στο πρόσωπο του Μπέρι και οι υπερβάσεις άρχισαν μία-μία. Ένα βήμα (...μια γραμμή) από το φάιναλ φορ και το κυριότερο...πρωτάθλημα όντας 4ος στην κανονική περίοδο με δυο απανωτά breaks επί πολύ δυνατών αντιπάλων.

Στην πορεία η συνταγή δεν άλλαξε. Ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε στην 4άδα των παιχτών που αναφέραμε, ενδυνάμωσε τον κορμό με τους Φασούλα-Μπακατσιά-Παπανικολάου και απλώς άλλαζε τον ξένο-ηγέτη ανάλογα με την περίσταση, Πάσπαλιε-Τζόνσον-Τάρπλει-Ρίβερς.

Σε κάθε μεταγραφή των αντιπάλων η απάντηση ήταν η ίδια: ο κορμός.

Τον Απρίλη του '97 στον τελικό με την Μπαρτσελόνα τα 3/5 της πεντάδας (Σιγάλας-Νάκιτς-Τάρλατς) ήταν από εκείνη τη φουρνιά και ο Τόμιτς 6ος παίχτης με λεπτά βασικού.

Απολογισμός: 5 πρωταθλήματα-2 κύπελλα-1 Ευρωπαικό σε 5 χρόνια...

Το 2005-06 η ομάδα βρέθηκε μπροστά σε μια διαφορετική κατάσταση.  Νεοσύστατη δοίκηση με διάθεση να ξοδέψει αλλά πώς να γεμίσει το ρόστερ όταν 

ο Παναθηναικός έχει όλους τους καλούς  Έλληνες παιχτές;

Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν τα πιτσιρίκια του Καζλάουσκας.

Βασιλόπουλος, Σχορτσανίτης, Σειμπούτις, Πρίντεζης που βρήκε ρόλο στην μέση της χρονιάς, Μπάρλος.

Πιστεύω ότι δεν ήταν επιλογή να στηριχθούμε σε νέους παίχτες.

Εντάξει ο Τάιους Έντνει ήταν ο κατάλληλος για τον ρόλο του ηγέτη-πάτερ φαμίλια αλλά ταυτόχρονα οι επιλογές Χατζή, Παπαμακάριου, Αργυρόπουλου, Ζουκάουσκας, η προσπάθεια που έγινε να αποκτηθεί ο Δήμος Ντικούδης δείχνουν απλά ότι ο Ολυμπιακός έπαιρνε ότι καλύτερο μπορούσε από την αγορά και μαζί και κάποιους νέους μπας και δημιούργησει κορμό Ελλήνων παιχτών.

Οι νέοι παίχτες έβαλαν την στάμπα τους εκείνη τη χρονιά, τα στοιχεία που αναφέραμε στην αρχή για την φετινή ομάδα ήταν εκεί και ο κόσμος στήριξε την προσπάθεια βλέπωντας μια ομάδα να μοχθεί και να παλεύει τα πάντα.

Το μέλλον έδειχνε λαμπρό παρά το σκούπισμα από τον Παναθηναικό στους τελικούς, η σειρά με την Μακάμπι στην Ευρωλίγκα δεν μπορούσε να σβηστεί έτσι απλά.

Την επόμενη χρονιά ο Καζλάουσκας διάλεξε να κάνει τον Κινέζο και η πρόσληψη Γκέρσον προέταξε την ανάγκη για πιο άμεσα αποτελέσματα.

Ο πρώτος που την πλήρωσε ήταν ο Σειμπούτις που έφυγε δανεικός και στην θέση του ήρθε ο εμπειρότερος Ντόμερκαντ. Η συνέχεια έδειξε ότι κανείς δεν μπορεί να κατήγορήσει τον Πίνχας για την κίνηση αυτή.

Σχορσιανίτης και Βασιλόπουλος στηρίχτηκαν αλλά για διαφορετικούς λόγους δεν έγιναν σημεία αναφοράς τα επόμενα χρόνια. Ο Παναγιώτης έχει ακόμα την ευκαιρία του πάντως...

Ο Μπάρλος δεν κατάφερε να πιάσει το υψήλοτερο επίπεδο και ο Γιώργος Πρίντεζης περίεργη ιστορία...Ανέβηκε, έφυγε, έπεσε και ξαναγύρισε ολόκληρος άντρας, ώριμος.

Το θέμα είναι ότι από την ομάδα που τόσο γουστάραμε το 2006 δεν είδαμε την συνέχεια που περιμέναμε, ούτε σαν κορμό παιχτών, ούτε σαν ατομική εξέλιξη με συνέπεια τα αποτελέσματα να μην έρθουν ποτέ.

Ωραία τα ρετρό αλλά ας επανέρθουμε στο σήμερα...

Δεν ξέρω ποιο τέλος θα έχει το παραμύθι της φετινής ομάδας, αυτής που ξεκίνησε φέτος για να το πω καλύτερα. Αν θα έχει εκείνο της ομάδας του 1992 ή αυτό εκείνης του 2005.

Είμαι σίγουρος όμως ότι αν είχα μπροστά μου μια γυάλινη σφαίρα και μπορούσα να δω από σήμερα την πεντάδα του Ολυμπιακού της σεζόν 2015-2016 τότε θα σας το έλεγα από σήμερα το τέλος...

Από την άλλη, μέχρι το 2016 μερικές κουπίτσες δεν χαλάνε κανέναν. Έτσι δεν έκανε και η φουρνιά του 1992;