Kαι ο Ολυμπιακός θέλει τον Σέρβο του...
Και μπορεί τα "πού είναι οι Γιούγκοι" που τραγούδαγαν μετά το χρυσό στο Μουντομπάσκετ του 1995 ο Ρεντζιάς, ο Κακιούζης και η παρέα τους να είχαν δόση αλήθειας αλλά κάποιοι προσέφεραν στο Ελληνικό μπάσκετ. Ο Τόμιτς, ο Τάρλατς, ο Πέτζα λίγο μετά...
Την ίδια εποχή οι Σέρβοι προπονητές προσέφεραν τις γνώσεις τους και το ταλέντο τους στις Ελληνικές ομάδες και όλα αυτά σε εποχές που το Ελληνικό πρωτάθλημα ήταν αγωνιστικά το καλύτερο της Ευρώπης. Ο Ίβκοβιτς, ο Τζούροβιτς, ο Σάκοτα, ο Ομπράντοβιτς μετά...
Υπήρχε μια εποχή που η αποτυχία κατάκτησης του Ευρωπαικού τροπαίου από τον Ολυμπιακό αποδιδόταν στο γεγονός ότι είχε έναν Έλληνα στον πάγκο. Ξέρετε...ο Στάνκοβιτς, η FIBA και το Σέρβικο λόμπι...
Όμως στο τέλος της ημέρας με τον Ντούντα σηκώσαμε τα δύο Ευρωπαικά, τον Ζάρκο, τον Μίλος και τον Μίλαν τους λατρέψαμε...
Με αφορμή την εκδήλωση της προηγούμενης εβδομάδας "οι χρυσοί Σέρβοι του Ελληνικού αθλητισμού" ας δούμε τους Σέρβους (..και τους ομογενείς από την Σερβία και τους Μαυροβούνιους) της ιστορίας του μπασκετικού Ολυμπιακού:
Zarko Paspalj (1991-1994)
Ο άνθρωπος που συνέβαλε τα μέγιστα στην αναγέννηση του Ολυμπιακού την τριετία 1991-1994. Αξέχαστο το one man show του 1991-1992 που οι 40άρες έπεφταν βροχή. Ο πολυτιμότερος την επόμενη σεζόν στο πρώτο πρωτάθλημα, μας τα χάλασε λίγο με τις βολές την τελευταία χρονιά αλλά και την μεταπήδησή του στον αιώνιο αντίπαλο. Δεν τον ξεχνάμε παρ'όλα αυτά, σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.
Milan Tomic (1992-2005)
Παίχτης- αρχηγός- προπονητής- βοηθός προπονητή- μάνατζερ. Υπηρετεί τον Ολυμπιακό για 20 χρόνια από όλα τα πόστα. Ο άνθρωπος των κρίσιμων στιγμών, όχι μεγάλο ταλέντο αλλά μεγάλη καρδιά και αρχηγός.
Dragan Tarlac (1992-2000)
Έδωσε την ψυχή του για 8 χρόνια για τον Ολυμπιακό αφήνοντας για πιο μετά το όνειρο του ΝΒΑ. Ταλεντάρα και χρυσό παιδί, τον φρέναραν λίγο οι τραυματισμοί αλλά ασφαλώς ανυπολόγιστη προσφορά και αφοσίωση. Υπόκλιση και μεγάλο ευχαριστώ στον Ντράγκαν Τάρλατς.
Dusan Vuksevic (1997-2001, 2004)
Ήρθε σαν ο αντί-Σιγάλας από τον Απόλλωνα Πατρών το 1997. Πολύ ταλέντο, προσέφερε για αρκετά χρόνια χωρίς ποτέ να αλλάξει το στάτους του και να γίνει κάτι παραπάνω από βοηθητικός παίχτης. Συμπαθητική καριέρα αλλά είχε potential για περισσότερα...
Dusan Jelic (2001-2002)
Τον πρωτοέφερε στην Ελλάδα ο Πανιώνιος και από τότε πέρασε από πολλές ομάδες. Στον Ολυμπιακό ήρθε να δώσει ένα χεράκι στην front line των Φόρεστ, Ζεβροσένκο και λοιπών το 2001, αλλά δεν πήρε αρκετές ευκαιρίες. Δυνατός σέντερ πάντως και καλός παίχτης απλά όχι για τέτοιο επίπεδο...
Savo Djikanovic (2002-2003)
Ήρθε στη μέση της σεζόν 2002-2003 χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη παρουσία. Τον θυμόμαστε περισσότερο για την συμμετοχή του σε άλλες ομάδες της Α1 και από την ομοιότητα του με τον...Βασίλη Παλαιοκώστα...
Branko Milisavljevic (2003-2004)
Μετά από μια καλή χρονιά στον ΠΑΟΚ ήρθε στον Ολυμπιακό το 2003. Δεν κόλλησε ποτέ, η ομάδα ήταν κακοφτιαγμένη έτσι και αλλιώς. Καλός σκόρερ, ο Σούμποντιτς του ζητούσε να κάνει τον δημιουργό. Πέρασε και δεν ακούμπησε, πιο πολύ τον θυμόμαστε για την κηδεία που πήγε να μας κάνει λίγα χρονιά μετά σαν παίχτης του Αμαρουσίου.
Ivan Zoroski (2004-2005)
Τον θυμάμαι με τρόμο σχεδόν να προσπαθεί να το παίξει playmaker στην μαρτυρική ομάδα του 2004. Δεν ήταν άσχημος παίχτης, για τον Ολυμπιακό δεν ήταν πάντως. Φιλότιμος...
Ivan Koljevic (2005-2006)
Ήρθε στα μέσα στα μέσα στης σεζόν 2005-2006 καθώς ο Χρήστος Χαρίσης που είχε επιστρέψει είχε δικαίωμα συμμετοχής μόνο στην Ευρώπη και για την Ελλάδα πίσω από τον Έντνει υπήρχε μόνο ο Νίκος Αρυρόπουλος. Χάζευες με το ταλέντο του, τσόγλανος που θύμιζε Τόμιτς- τρέλα που θύμιζει Τεόντοσιτς αλλά συνδυασμένη με τρομερή απερισκιψία. Τα ίχνη του χάνονται κάπου στην Τουρκία..Αγαπημένος...
Milos Teodosic (2007-2011)
Τώρα τι να πεις για δαύτον; Once in a decade ταλέντο Ευρωπαικά αλλά και αυτοκαταστροφικός. Κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι είναι ο παίχτης που θα μας οδηγούσε στην επιστροφή στους τίτλους αλλά κάπου δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι ήταν ο ηγέτης του Ολυμπιακού και στόχος των απέναντι γενικώς...Ολόκληρη η 2009-2010 σεζόν είναι ένα highlight από μόνη της...Όταν μπει στην καρδιά σου, δύσκολα βγαίνει ο άτιμος...
Zoran Erceg (2008-2009, 2010-2011)
Ξοδεύτηκε μια περιουσία για χάρη του και το πιο έντονο που θα έχουμε να θυμόμαστε είναι ότι μας κόστισε την 1η θέση (...και πιθανότατα το πρωτάθλημα) σαν παίχτης του Πανιωνίου. Ταλέντο στην επίθεση αλλά ..γατούλης. Πάμε παρακάτω...
Igor Milosevic (2008-2009)
Ηγέτης στις μικρές Εθνικές αλλά αν έλειπε εκείνος ο τελικός κυπέλλου θα ήταν όλα καλύτερα. Φιλιά στο Μάνο!
Marko Keselj (2010-2012)
Αντικείμενο μελέτης ψυχολόγων αλλά και πουλέν...Συνέδεσε το όνομα του με τις επιτυχίες του 2012 και αυτό σβήνει όλα τα υπόλοιπα!
Και οι προπονητές...
Dusan Ivkovic (1996-1999, 2010-2012)
Αν ο Ιωαννίδης μας έμαθε τα βασικά στο μπάσκετ, στα χέρια του Ίβκοβιτς σπουδάσαμε...
Στις τρεις πιο μεγάλες στιγμές της ιστορίας του Ολυμπιακού, Ρώμη-Μπουλς-Πόλη, είναι μέσα. Άγαλμα...!
Slobodan (Λευτέρης) Subotic (2001-2003)
Για Σλοβένο τον ξέραμε αλλά ...λίγο Σέρβος είναι και αυτός. Γεννημένος στο Μαυροβούνιο με Μικρασιάτισσα γιαγιά από την Κοκκινιά όπως είπε και ο ίδιος μετά το κύπελλο του 2002. Για ενάμιση χρόνο το πήγαινε καλά το έργο, την τελευταία χρονιά τα έκανε μαντάρα...
Dragan Sakota (2004)
Ήρθε για να συμμαζέψει τα πράγματα το 2003-2004 αλλά δεν είχε τύχη. Ο κόσμος δεν τον συμπάθησε ποτέ και ήταν σαν μην ήρθε ποτέ...
Milan Minic (2004)
Mας πρωτοσυστήθηκε την δεκαετία του '90 σαν ο βοηθός γκουρού που είχε μαζί του ο Ίβκοβιτς. Πρόλαβε να κάτσει ένα φεγγάρι και στον πάγκο προ Καζλάουσκας όταν οι προπονητές άλλαζαν εν μια νυκτί...( και ο Τόμιτς έκανε την μετάβαση από παίχτης σε προπονητής και ανάποδα )
Για το τέλος, ένα βίντεο με τους πιο σημαντικούς:
