Όπως πρέπει


Λίγα λόγια γιατί έτσι πρέπει...
Έτσι ΤΟΥΣ πρέπει.

Δεν είναι η μέρα για τακτικές αναλύσεις και πολύπλοκα σχήματα. 
Το ματς κρίθηκε πρωτίστως στην ενέργεια που κατάφερε να βγάλει η Ρεάλ παίρνοντας ορμή από τη δύναμη της έδρας και από τον κόσμο της. 
Από το 1ο ημίχρονο του δεύτερου παιχνιδιού είχαν να δείξουν τέτοιο πρόσωπο οι πρωταθλητές Ισπανίας που λόγω στυλ παιχνιδιού είναι πολύ πιο επικίνδυνοι μέσα στη Μαδρίτη.

'Εβαλαν επιθετικά τα χέρια τους στη μπάλα και ανάγκασαν τον Ολυμπιακό σε λάθη που μεταφράστηκαν σε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο ιδιαίτερα στο 1ο ημίχρονο.
Όμως η υπεροχή της Ρεάλ εκφράστηκε κυρίως στη διαφορά στα ριμπάουντς, κατάφεραν να αλλάξουν την εικόνα κερδίζοντας τις μάχες για πρώτη φορά μετά το πρώτο παιχνίδι, το κρίμα είναι ότι ήταν ένας τομέας που η ομάδα είχε μοχθήσει και είχε ελέγξει για τρία παιχνίδια.
Το 17-17 (50% DRB) μέσα στη ρακέτα του Ολυμπιακού είναι από μόνο του απαγορευτικό για τέτοιο ματς.
Ο Ολυμπιακός με την πετυχημένη αμυντικά τακτική του τρίτου και τέταρτου παιχνιδιού ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού μέσα στο ματς. 
Κατέβασε τις συνολικές κατοχές (μόνο 62), έβρισκε σουτς στην επίθεση και έβγαζε άμυνες που έμεναν όμως ανολοκλήρωτες από το τραγικό ποσοστό στο αμυντικό ριμπάουντ.
Και στο 5ο παιχνίδι είχε σωστές τακτικές αρχές αλλά έκανε λάθος όλα τα μικρά πράγματα που ολοκληρώνουν μια εμφάνιση. 
Λάθη, ριμπάουντς, κακή χρησιμοποιήση των φάουλς.

Ήταν φανερό ότι όσο κυλούσε το ματς η ομάδα ξέμενε από ενέργεια και δεν ήταν παράλογο αυτό που συνέβη για μια ομάδα που έδινε τη μάχη με αντίξοες συνθήκες από την αρχή.
Την τελευταία μέρα της μάχης ο Μπράιαντ Ντάνστον δεν είχε την δύναμη να σηκώσει καν το σπαθί. 
Ο Γιώργος Πρίντεζης που πολεμούσε πληγωμένος έδειχνε για πρώτη φορά παραδομένος. 
Ο επίσης πληγωμένος Πέτγουει αδυνατούσε να βάλει το κορμί του όπως το έκανε σε όλη τη σειρά.

Σε έναν πόλεμο καμιά φορά πετάγονται και πολεμιστές που δεν τους περιμένεις, που δεν έχουν πολεμήσει ξανά. 
Αλλά τα παράσημα κερδίζονται στο πεδίο της μάχης. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο Μάρντι Κόλινς και ο Ματ Λοτζέσκι ήταν τέτοιες περιπτώσεις.

Όταν όλοι είχαν πέσει, ένας έμενε αγέρωχος μέχρι τέλους.
Δεν τον νίκησε ποτέ κανείς ένας με έναν, τον περικύκλωναν τρεις, τέσσερις, πέντε εχθροί αλλά αυτός απαντούσε. 
Χρειάστηκαν να μαζευτούν μισή στρατιά αντιπάλων για να πέσει και ο αρχηγός. Αυτός ήταν ο μυθικός Βασίλης Σπανούλης χθες.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να δει το μέλλον, δεν υπάρχει χθες στον αθλητισμό.
Ήταν ανταγωνιστικός σε μια σειρά με μειονέκτημα έδρας κόντρα στην, βάση αποτελεσμάτων ( φιναλίστ πέρσι στην Ευρωλίγκα, πρωταθλήτρια και κυπελλούχος του καλύτερου πρωταθλήματος της Ευρώπης, καλύτερο ρεκόρ φέτος) και εικόνας, καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. 

Ανταγωνιστικός με παίχτες τραυματισμένους και με ελλείψεις.
Ο χαρακτήρας της ομάδας έδειξε να είναι και πάλι ισχυρός και αυτό είναι κληρονομιά για το αύριο, τα υπόλοιπα βρίσκονται. 
Επειδή κάπου χάνουμε την ουσία, προσωπικά δεν με ενδιαφέρει αν αυτή είναι η παλιά ομάδα, αν είναι νέα ή αν είναι μίξη πάλιας και νέας με μπλέ και άσπρους κόκκους.
Με ενδιαφέρει ότι αυτή η ομάδα που είδα ήταν Ολυμπιακός και έχει ποιότητα, χαρακτήρα και υλικό με μέλλον. 
Αυτός ο γνωστός που ξέρω, των 3 τελευταίων χρόνων, ο Ολυμπιακός της δεκαετίας του '90, ο Ολυμπιακός όπως πρέπει να είναι.



Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να βοηθήσει την ομάδα.
Άλλαξε, δοκίμασε, βρήκε λύση. Η εικόνα της ομάδας γινόταν καλύτερη από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Όταν έχει καθαρό μυαλό μπορεί να λύσει το δυσκολότερο σταυρόλεξο, αυτό είναι σημαντικό εν όψει τελικών. Τώρα θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει και με πίεση κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Δεν έχω στόχο να γράψω ούτε μνημόσυνα, ούτε ευχαριστίες.
Δεν μου αρέσουν τα πρώτα. Δεν αξίζουν σε μια ομάδα που είναι 2 χρόνια στην κορυφή της Ευρώπης και θα συνεχίσει να είναι μέχρι κάποιος άλλος στο Μιλάνο κάνει τα ίδια που έκανε αυτή τα δύο προηγούμενα χρόνια. Όσοι έζησαν την αγωνία του Ευρωπαικού μέχρι το σωτήριο 1997 έχουν συνειδητοποιήσει καλύτερα τι έχει γίνει αυτά τα χρόνια.

Το ευχαριστώ το λέω εδώ και χρόνια σε αυτούς που τιμάνε τον Ολυμπιακό. Δεν άλλαξε κάτι σήμερα.

Η ζωή έχει λύπες, λάθη και μεγάλα λάθη, ατυχίες. Και ήττες...
Όπως έχει νίκες, χαρές, πανηγύρια. Θα έρθουν και τα δύο είναι φυσιολογικό, το κάθε συναίσθημα δίνει αξία στο αντίστροφό του.
Αυτό που μετράει είναι η συνέπεια στα μεγάλα ραντεβού, η συνέχεια στις αρχές, ο σεβασμός στον αντίπαλο, η ταπεινότητα.
Αν κάτι από αυτά έχει χαθεί φέτος, είναι το έδαφος πρόσφορο για να ξαναβρεθεί. Η ίδια η συμπεριφορά της ομάδας το επιβάλλει.

Αν μετράει λίγο και ο τρόπος, που μετράει, τότε ο Ολυμπιακός χθες έπεσε με τον τρόπο που έπρεπε, απλά σαν Ολυμπιακός.