Μυαλό δεν βάζει

Είναι πολύ δύσκολο να πιάσεις το ματς της Πέμπτης αγωνιστικά/τεχνικά. 
Όχι γιατί δεν υπήρξαν αφορμές, ούτε γιατί δεν έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού.

Αλλά γιατί ήταν τόσο χαρακτηριστική η πνευματική ανετοιμότητα του Ολυμπιακού που κάνει τα υπόλοιπα να μοιάζουν πολύ μικρά μπροστά της.

Και δεν ξέρω πώς ακριβώς να σχολιάσω το ξεχαρβάλωμα της αρχής ή την ηττοπάθεια του τέλους. 
Πίεση; Άγχος; 
Μπορεί ναι, αλλά αυτές οι δικαιολογίες πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ισχύουν. Ισχύουν και παραϊσχύουν!
Αλλά οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είχε βρει ένα κάποιο φάρμακο όταν παρουσιάζει συμπτώματα ψυχολογικής παθογένειας τόσες φόρες. 
Πόσο μάλλον όταν είσαι Ολυμπιακός.
Όχι ένας οποιοσδήποτε Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός του Λονδίνου. Ο Ολυμπιακός που έπαιξε στο 200% κόντρα στη Ρεάλ. 
Πάμε σε δυο-τρία αγωνιστικά σημεία...

Σπανούλη το ανάγνωσμα αρχικά...
Ο Αλβέρτης μπορεί να άλλαξε το πείραμα Γκιστ, βάζοντας τον Ούκιτς στο μεγαλύτερο σημείο του ματς πάνω του, αλλά η βασική συνταγή δεν άλλαξε.
Αρκετά δυναμικά hedge out που έμεναν αρκετά ψηλά, τον Λάσμε να καιροφυλακτεί από πίσω και όλη την πεντάδα να του αφαιρεί χώρο να αναπνεύσει πάνω στο drive. 
Αφού δεν μπήκαν τα σουτ το πράγμα γινόταν όλο και πιο δύσκολο εκτελεστικά και πάλι. Δημιουργικά όμως;
Ένα credit στον Βασίλη ότι δεν εκβίασε προσπάθειες στο μεγαλύτερο ματς του αγώνα.

Ανοίγω παρένθεση, σαφώς από το 2011 και μετά ο Σπανούλης αναλαμβάνει όλες τις κρίσιμες επιθέσεις του Ολυμπιακού. 
Αρκετές φορές μάλιστα οι επιλογές δεν ήταν οι καλύτερες, πολλές από αυτές όμως ήταν εύστοχες, βλέπε ματς Ευρωλίγκας με ΠΑΟ στο ΣΕΦ. Ένα το κρατούμενο...

Δύο, με τον Παναθηναικό να έχει φάουλ να δώσει στις τελευταίες επιθέσεις το πιθανότερο είναι ότι αν ο Ολυμπιακός έβαζε τη μπάλα μέσα τότε ο Παναθηναικός θα κατέβαζε πολύ επιθετικά τα χέρια πάνω στη μπάλα. Αυτό περιέχει ένα ρίσκο για κλέψιμο.

Αλλά...
Δεν είναι ένα οποιοδήποτε ματς αυτό...
Είναι το ματς που κάνεις break στο ΟΑΚΑ για πρώτη φορά σε τελικούς. Είναι το ματς που περιμένει από πέρσι η ομάδα και ο κόσμος, και σε αυτό το ματς, την στιγμή που το έχεις στα χέρια σου, ψάχνεις την καλύτερη επιλογή.

Δεν πρόκειται να κακολογήσω τον Μπαρτζώκα προφανώς. Ο Σπανούλης δεν είναι τόσο κακός μέχρι αυτό το σημείο και ούτε στον πάγκο υπάρχει κάποιος σε καλύτερη μέρα.
Ταυτόχρονα βάζει μεγάλο σουτ για το 51-50 και κάνει μια υπέροχη πάσα στη γωνία στον Λοτζέσκι για το 51-53 λίγα δευτερόλεπτα πριν. Ε, όχι δα να τον έχει έξω.

Δεν πρόκειται να κατηγορήσω ούτε τον Σπανούλη.
Αν κάτσω και μετρήσω πόσα isolation τρίποντα έχει σκοράρει στα τέλη των ματς, κακές επιλογές, όλα αυτά τα χρόνια θα χάσω το μέτρημα. 
Ξεχνάω όλα τα άλλα, κρατώ μόνο εκείνο που άνοιξε τον δρόμο για το μοναδικό μας πρωτάθλημα τα τελευταία 15 χρόνια. 

Ναι, χτίζεις μια καλύτερη επίθεση στο συγκεκριμένο ματς, στο συγκεκριμένο σημείο, με όλη τη περί Σπανούλη συζήτηση να βρίσκεται σαν σύννεφο στον ουρανό του ΟΑΚΑ.
Αλλά για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου το λέω προκαταβολικά, αύριο να παίζαμε το ίδιο ματς είμαι σίγουρος ότι θα έκανε το ίδιο. Το αντέχουμε ή όχι.
Προσωπικά θα δικαιολογούσα μια τέτοια επίθεση, αυτό που είναι πολύ υπερβολικό είναι τρεις, όχι μία, σερί iso επιθέσεις στο κρισιμότερο σημείο.

Λέγαμε ότι δεν εκβίασε προσπάθειες μέχρι το τελευταίο δίλεπτο.
Στα hedge out έδινε γρήγορα την μπάλα πλάγια, ο Ολυμπιακός προσπάθησε περισσότερο από άλλες φορές να πάει αντίθετα από τα close outs και να δημιουργήσει χωρίς όμως μεγάλα αποτελέσματα. Check εδώ αλλά υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις δημιουργικά.

Καταρχήν είναι σαφές ότι για να έχει δημιουργικό impact πρέπει να πάρει χώρο προς τα μέσα. 
Όσο οι παίχτες δίπλα του δεν μπορούν να φτιάξουν συνεργασίες τότε δεν αρκεί να δίνει τη μπάλα δίπλα στα hedge outs.

Το έκανε αρκετές φορές ο εξαιρετικός χθες Κόλινς που πήγε βαθιά μέσα στην άμυνα του Παναθηναικού και έφτιαξε δυο ολοκληρωμένα  pick n roll για τον Ντάνστον. Ο Σπανούλης όμως;
Στην εικόνα παρακάτω, πάνω στο drive ο Παναθηναικός κλίνει προς τα μέσα και ο ψηλός  (Γκιστ) περιμένει μπαμπούλας όπως πάντα. 
Δυο επιλογές, Πρίντεζης στη baseline και Μάντζαρης αν σηκώσει κεφάλι και δει στο τρίποντο. Αποτέλεσμα; Tρακάρισμα και τάπα σε προσπάθεια για drive.

Φυσικά στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου ημιχρόνου που όλη η ομάδα ήταν αλλού αποδείχθηκε πρακτικά ότι ήταν κομματάκι δύσκολο να δημιουργήσει.

Στην εικόνα ο Σπανούλης σηκώνει κεφάλι και βλέπει γήπεδο αλλά το spacing του Ολυμπιακού είναι για κλάμματα.

Σαν καλύτερες στιγμές δημιουργίας του Σπανούλη κράτησα τις παρακάτω εικόνες.

Στην πρώτη, πάει σωστά προς τα μέσα και βλέπει τον Πρίντεζη για ένα εύκολο καλάθι. Παρατηρήστε την διάταξη των παιχτών του Παναθηναικού εδώ, πόσο κλειστά παίζουν το drive του Σπαν.

Στην δεύτερη, ο Λάσμε μένει αρκετά ψηλά στο pick n roll, ο Μασιούλις έρχεται από τη weakside να πάρει το βύθισμα του Ντάνστον και ο Λοτζέσκι μένει εντελώς ελεύθερος για το σουτ που έφερε το προσπέρασμα.

Για να κλείσω την Σπανουλιάδα...

Θεωρώ ότι έχει κάνει πολύ πιο επιζήμια ματς από ότι προχθες. 
Προσπάθησε να μοιράσει παιχνίδι, δεν έκανε λάθη, δεν εκβίασε προσπάθειες στο μεγαλύτερο μέρος του ματς. Στο τέλος πήρε τα μεγάλα σουτς όπως κάνει πάντα. Τέτοια σουτς από μακρινή απόσταση θα ξαναπάρει, αυτό είναι βέβαιο. Απλά ελπίζω όχι τρία συνεχόμενα.

Αλλά θα ήταν ένα καλό gameplan δημιουργικά να ψάξει τον ελεύθερο συμπαίκτη αφού έχει πάρει χώρο μέσα στην άμυνα αναγκάζοντας την να μαζευτεί πάνω του. 

Εκτελεστικά στο drive θα μπορούσε να επιλέξει τον Μαυροκεφαλίδη απέναντι του και όχι τον Λάσμε.

Και σημαντικότερο να ψάξει περισσότερο εκτελεστικά το σουτ από τα 4-5 μέτρα, χθες έβγαλε τα πιο καθαρά του σουτς όταν δοκίμασε να σηκωθεί από εκείνη τη ζώνη.

Δεν είναι μόνο ζήτημα Σπανούλη όλη η επίθεση όμως...

Ο ρυθμός του ματς είναι δύσκολο να ανοίξει.

Ο Παναθηναικός τιμώρησε τον Ολυμπιακό όσες φορές πήγε να πιέσει, ταυτόχρονα τα γκαρντς του Ολυμπιακού δεν είναι αρκετά επιθετικά στην πίεση πάνω στη μπάλα. 

Όμως o Oλυμπιακός οφείλει να μεταφέρει τη μπάλα γρήγορα στην επίθεση, ειδικά όταν έχει αμυντικό ριμπάουντ όπως προχθές, για να στήσει plays πριν η άμυνα βρει τις θέσεις της, πράγμα που πάλι μόνο ο Μάρντι Κόλινς έκανε με συνέπεια.

Στην εικόνα, η επιστροφή του Λάσμε είναι προβληματική και ο Ούκιτς γύρισε πρώτος και πήρε τον Ντάνστον. 

Μόλις ο Γκαμπονέζος επέστρεψε δμιουργήθηκε σύγχυση, δύο παίχτες του Παναθηναικού άφησαν τον Ντάνστον τρέχοντας στον αμαρκάριστο Σλούκα και την ασυνενοήσια εκμεταλεύτηκε ο Μάντζαρης για την ασίστ που κατέληξε σε καλάθι φάουλ του Ντάνστον.

Ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει όσες περισσότερες τρύπες μπορεί και να τεστάρει την άμυνα του Παναθηναικού πριν στηθεί, ακόμα και λίγους παραπάνω πόντους να πάρει μπορεί να αποδειχθούν χρυσάφι στην οικονομία του ματς.

Αν πρέπει να πιστώσω κάτι στον Μπαρτζώκα στο κοουτσάρισμα του στο πρώτο ματς είναι ότι βρήκε κάποια λύση στην επιθετική αφλογιστία της αρχής.

Σχήματα με 3 γκαρντς (ειδικά με τον Κόλινς στο 3) έδιναν καλύτερη δημιουργία ενώ όταν ο Περπέρογλου πήγε στο 4 αυξήθηκε η εξωτερική απειλή από αυτή τη θέση, ο Ολυμπιακός είχε καλύτερες αποστάσεις και τιμώρησε περισσότερο την άμυνα που είχε επιλέξει ο Παναθηναικός πάνω στον Σπανούλη.

Στην εικόνα ο Μπιλ ξεκινά για την διείσδυση και έχει μπροστά του, όχι μόνο τον προσωπικό του αντίπαλο, αλλά τόσο τον Διαμαντίδη που έχει δώσει σουτ στον Κόλινς, όσο και τον Φώτση που δίνει χώρο στον Περπέρογλου. 
Ο Σπανούλης διαβάζει καλά τη φάση για ένα τρίποντο του Πέρπε από τη γωνία.

Τελειώνω με την επίθεση με κάτι ακόμα.

Στο ποστ του Ιανουαρίου πάνω στην προσπάθεια να βρούμε κάποιες λύσεις για λίγους πόντους στην επίθεση είχα γράψει για την πιθανότητα εμπλοκής τρίτου παίχτη στο ερυθρόλευκο pick n roll.

Τελικά αντί να το κάνει ο Ολυμπιακός, το έκανε ο Παναθηναικός!

Στην εικόνα ο Ούκιτς κάνει back screen στον Ντάνστον που αμύνεται στο pick n roll, o Σπανούλης δεν κόβει τον δρόμο του Λάσμε που καρφώνει εύκολα στο ύψωμα του Διαμαντίδη. Προσέξτε επίσης τον Πέτγουει που παραμένει κολημένος στον Φώτση και δεν παίρνει το ρολάρισμα του Λάσμε σε μια συνειδητή επιλογή από τον Μπαρτζώκα.

Περιμένω τον Ολυμπιακό να βγάλει έξυπνα plays στην προσπάθεια του να βγάλει έξτρα πόντους στην επίθεση. 

Λίγα λόγια για την άμυνα...

Ο Ολυμπιακός επέλεξε για ένα ακόμα ματς με τον Παναθηναικό την flat τοποθέτηση του ψηλού στα pick n roll και είχε καλό αποτέλεσμα.

Μπορεί ο Διαμαντίδης να βρήκε τελικά τη λύση σκοράροντας κάποια σουτ από μέση απόσταση αλλά όπως ήταν αναμενόμενο δεν είχε διάρκεια. 

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός έκανε περισσότερες αλλαγές και από τη μία σταμάτησε τα mid range σουτς του Παναθηναικού (σκόραρε και ο Ούκιτς άλλο ένα στο πρώτο) και από την άλλη έπαιξε λίγο περισσότερο επιθετικά στην προσπάθεια του να γυρίσει το παιχνίδι.

Η λογική όμως δεν άλλαξε, ο Ολυμπιακός φέτος, αν εξαιρέσεις 2-3 ματς στην Ευρωλίγκα, έχει αποφασίσει να μην περιστρέφεται προσπαθώντας να κόψει κυκλοφορία της μπάλας και σουτς τριών πόντων.

Διαβάζω για το 1/20 τρίποντα του Παναθηναικού. Σαφώς ακραίο ποσοστό αλλά λίγα, ελάχιστα, από αυτά τα τρίποντα έφυγαν προς το καλάθι μετά από καλή κυκλοφορία της μπάλας.

Αρκετά στο τέλος της επίθεσης, κάποια στα πρώτα δευτερόλεπτα που τα λες και λίγο βιαστικά, το τρίποντο του Γκιστ ήταν ένα από τα 2-3 τρίποντα που προήλθε από συνεργασία.

Όλα είναι θέμα επιλογής και έρχομαι στην ποστ άμυνα.

Όντως το ποστ παιχνίδι από το 3 ήταν το καθοριστικότερο σημείο της ανάπτυξης του Παναθηναικού. Υπάρχουν τρείς λόγοι:

Ένα, γιατί οι διαιτητές έκαναν σαφές από πολύ νωρίς σε όποιον προσπάθησε να μαρκάρει ότι θα είναι δύσκολο να το πετύχει. Ειδικά το φάουλ στον Κόλινς στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου σε κάνει να απορείς πώς ένας παίχτης μπορεί να υπερασπιστεί τη θέση του στο ποστ.

Δύο, γιατί ο Μασιούλις βρέθηκε σε πολύ καλή μέρα. Παίζει και ο αντίπαλος και ειδικά κάποια fade away που έβαλε δεν σου αφήνουν περιθώρια.

Και τρίτο και σημαντικότερο, γιατί η επιλογή του Ολυμπιακού ήταν να ρισκάρει στο ποστ προκειμένου να μην χρειαστεί να βγάλει περιστροφές.
Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός έπαιξε τον Λιθουανό χωρίς καθόλου βοήθειες όπως δείχνει και η εικόνα.

Στο δεύτερο, η επιλογή ήταν να κοπεί ο διάδρομος κεντρικά με τον αμυντικό να οδηγεί τον Λιθουανό στη baseline. 
Εκεί σε παγίδα περίμενε ο ψηλός του Ολυμπιακού, όχι πολύ νωρίς για να μην υπάρχει καλή γωνία πάσας προς τον ψηλό του Παναθηναικού. Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός βελτίωσε την εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο.

Εδώ μπαίνουν θέματα εφαρμογής όμως.

Γιατί ο ποστ αμυντικός (εκτός από μια φάση ο Περπέρογλου) δεν βγήκε από μπροστά;

Γιατί στο 53-53 ο Λοτζέσκι δεν χρησιμοποιήσε το φάουλ που είχε να δώσει; Γιατί ο Ντάνστον δεν έκανε την παγίδα στην ίδια φάση;

Για μια ακόμα φορά η παρουσία του Ολυμπιακού στις ειδικές καταστάσεις ήταν προβληματική και αυτό δεν είναι μόνο θέμα της επίθεσης.

Τι μέλλει γενέσθαι στη σειρά;

Δεν έχω αμφιβολία ότι όπως στη σειρά με τη Ρεάλ ο Ολυμπιακός μπορεί να βρει καλύτερες τακτικές επιλογές όσο κυλάει ο χρόνος. Ελπίζω απλά να μην είναι ξανά αργά.

Όμως όλα αυτά θα πάνε στα σκουπίδια αν ο Ολυμπιακός δεν βρει λύση στην παρατεταμένη πνευματική ανετοιμότητά του κόντρα στον Παναθηναικό. 

Αυτή ούτε το καλύτερο gameplan δεν μπορεί να την νικήσει.