Χαμένη ευκαιρία

'Ημουν από αυτούς που πίστεψαν στο Γιώργο Μπαρτζώκα μετά το Λονδίνο.
Δεν είναι πρωτότυπο, οι περισσότεροι από εμάς (αν όχι όλοι) το έκαναν.

Ο τρόπος που κατάφερε να ξαναενώσει τα κομμάτια μιας ομάδας που στην αρχή εκείνης της χρονιάς ήταν πάνω στο συννεφάκι ακόμα, οι ανατροπές που έδειχναν ότι έχει την ομάδα ενωμένη, το σεμινάριο άμυνας στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ και οι 100 μαχαιριές στην καρδιά της Ρεάλ στον τελικό.

Ήταν Έλληνας, με γνώση του αθλήματος, σοβαρός άνθρωπος, είχε μελλοντική προοπτική, ήταν Ολυμπιακός, τι καλύτερο;

Το 0-3 στους τελικούς του '13 ήταν το πρώτο δείγμα ελλιπούς προετοιμασίας. Τότε το αποδώσαμε στον όντως λυσσασμένο πόλεμο που δέχθηκε η ομάδα πριν από εκείνα τα ματς και στην αδυναμία της διοίκησης να συμμαζέψει τα πράγματα. 
Όμως σταθήκαμε λιγότερο από όσο πρέπει στο τι ακριβώς έκανε ο προπονητής και η ομάδα για να πάρουν το πρωτάθλημα που θα ήταν και το 2ο συνεχόμενο για τον Ολυμπιακό.

Πέρσι ο Μπαρτζώκας αποκαλύφθηκε πιο καθαρά μπροστά μας σαν προπονητής.
Μπορεί να είχε σαφή προσανατολισμό για την επίθεση αλλά ποτέ δεν προχώρησε σε κάτι ολοκληρωμένο αμυντικά. 
Αναποφάσιστος σε όλη την διάρκεια της σεζόν δεν απάντησε ποτέ στο ερώτημα πώς θα βγει η ομάδα γρήγορα στην επίθεση αν δεν μασάει σίδερα πίσω.
Ο Ολυμπιακός οδηγήθηκε με μαθηματική ακρίβεια σε μια λογική 5/5, μια ομάδα με ωραίο passing game στην επίθεση που ώρες ώρες χαιρόσουν να την βλέπεις αλλά ταυτόχρονα έδειχνε γλυκανάλατος, χωρίς χαρακτήρα και επιθετικότητα μέσα στο παιχνίδι.

Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε ιδιαίτερα παρεμβατικός από την αρχή της θητείας του στον Ολυμπιακό.
Ακόμα και την πρώτη χρονιά, του αυτόματου πιλότου ντε, είχε αλλάξει αμυντικές σταθερές (...και τα άκουγε για αυτό όλη τη χρονιά) και ταυτόχρονα είχε αρχίσει να βάζει αρκετά έντονα κάποια λιθαράκια της φιλοσοφίας του στην επίθεση. 
Οι προσθήκες της σεζόν ήταν κυρίως ενέσεις ποιότητας (Περπέρογλου, Πάουελ), κινήσεις για να βελτιωθεί ο τρόπος που ο Ολυμπιακός κινείται επιθετικά, αδιαφορώντας για τις απώλειες που θα είχε η ομάδα σε άλλα κομμάτια του παιχνιδιού.
Το Λονδίνο ήταν το τέλειο timing που συναντήθηκαν οι αναβαθμίσεις του Μπαρτζώκα με τον χαρακτήρα, την ψυχή, το αμυντικό potential που είχε η ομάδα του '12. 
Μετά το Λονδίνο η ζυγαριά άρχισε να παλαντζάρει και να χάνεται το νόημα...

Ταυτόχρονα η εικόνα του κόουτς στον πάγκο σε έκανε να απορείς αν είναι άλλος άνθρωπος στην Ευρωλίγκα και άλλος κόντρα στον Παναθηναικό.
Ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτά τα παιχνίδια. 
Ειδικά δε μετά την απώλεια και του περσινού πρωταθλήματος έβγαζε μάτι ότι ο συγκεκριμένος προπονητής δεν θα ήταν εκείνος που θα μπορούσε να οδηγήσει την ομάδα σε επιτυχίες εντός συνόρων. 
Η επιβεβαίωση ήταν απλά θέμα χρόνου.

Ο Μπαρτζώκας δεν ήταν αυτός που δημιούργησε το αίσθημα κατωτερότητας στις εγχώριες διοργανώσεις. 
Αυτό προυπύρχε, αποτέλεσμα μιας σειράς πραγμάτων.
Οι συνεχείς ήττες από τον αιώνιο αντίπαλο από το 1999 και μετά, η ανασφάλεια που προκαλούσε η διαιτησία, η αδυναμία της διοίκησης να προστατέψει την ομάδα.

Ήταν όμως εκείνος που έχασε την ιστορικότερη ευκαιρία που μπορούσε να βρει ο Ολυμπιακός για να πετάξει από πάνω του συμπλέγματα χρόνων. 
Ανέλαβε την ομάδα με τον Ολυμπιακό να έχει βγάλει από πάνω του το άγχος της ατιτλίας και με αίσθημα ανωτερότητας το 2012 για να την οδηγήσει τελικά στο απόλυτο ναδίρ.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό της θητείας Μπαρτζώκα. Τέτοιες συνθήκες είναι δύσκολο να βρει άλλος προπονητής.

Το παιχνίδι της Πέμπτης ξεκίνησε με την παραδοχή του ότι δεν θέλει τον Παναθηναικό αυτή την εποχή. Ποιον Παναθηναικό δεν ήθελες ρε κόουτς όμως;
Του Μπλουμς, του Μποχωρίδη, των τσιρλίντερς στην κερκίδα, των θλάσεων;
Και πότε ακριβώς μπορεί να τον ήθελες;

Ο Ολυμπιακός έβγαλε και πάλι σημάδια πνευματικής ανισορροπίας. Ένα κάκιστο ξεκίνημα και ένα άθλιο τέλος.
Τακτικά δεν σημάδεψε τον Μπατίστα στο πικ εν ρολ, ούτε τον έφθειρε στο ποστ και έμεινε προσκολλημένος στο γνωστό παιχνίδι της περιφερειακής κυκλοφορίας. Όταν έμπαιναν τα σουτ η ομάδα έπαιρνε διαφορά.
Ο Παναθηναικός είχε πιο ξεκάθαρες αρχές αμυντικά δίνοντας το σουτ στο 4 και στον περιφερειακό μακριά από την μπάλα παίζοντας κλειστά στο ερυθρόλευκο πικ εν ρολ, ο Ολυμπιακός από την πλευρά του για μια ακόμα φορά δεν ήταν σαφής στον τρόπο που αμύνεται.
Στο τέλος το ψυχολογικό μισματς αποδείχθηκε ανώτερο από κάθε τακτική συνισταμένη με τους παίχτες του Παναθηναικού να σκοράρουν συνεχώς σε 1/1 και τους αντίστοιχους του Ολυμπιακού να αδυνατούν να βγάλουν μια απλή άμυνα.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι καλός προπονητής, ο καλύτερος Έλληνας μάλλον.
Θα ήταν τέλειος σε ένα πρότζεκτ μακριά από την πίεση της Ελλάδας που τον έφθειρε, σε μια ομάδα με ένα ήσυχο κοινό που θα αγαπούσε το μπάσκετ. Καμιά Ζαλγκίρις, καμιά Μπάγερν, μια Λαμποράλ ίσως...
Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτό που συνέβη. Ο Μίλος Τεόντοσιτς όσο μπλεκόταν σε ξυλίκια και κόντρες με την κερκίδα αδυνατούσε να βγάλει έστω το 1/100 του ταλέντου του σε αυτά τα ματς. Απλά έχεις άλλες απαιτήσεις από τον Τεόντοσιτς και άλλες από έναν άνθρωπο με την κατάρτιση του κόουτς.
Κόντρα σε όλους και όλα εγώ θα πω εις το επανιδείν...
Μετά από κάποια χρόνια ίσως, πιο ήρεμος, πιο συνειδητοποιημένος, αν ακόμα ο Ολυμπιακός δεν έχει βρει τον άνθρωπο που θα πάρει την καρέκλα σπίτι του.

Η ομάδα δεν χρειάζεται έναν γνώστη της Ελληνικής πραγματικότητας.
Άλλον έναν προπονητή που θα λειτουργήσει συναισθηματικά, θα γίνει το κέντρο της συζήτησης και θα προσπαθήσει να ισορροπήσει μεταξύ της βασικής του δουλειάς και των εξώφυλλων  σε πράσινες οπαδικές εφημερίδες.
Η ομάδα χρειάζεται ένα άφθαρτο πρόσωπο που θα έρθει να δουλέψει το ρόστερ μεθοδικά μακριά από αισθήματα και πάθη. Το υλικό είναι καλό και οι προσθήκες που έγιναν μπορούν να δώσουν στην ομάδα επιθετικότητα και ενέργεια αρκεί να υπάρχουν οι σωστές τακτικές κατευθύνσεις και η ανάλογη πνευματική προετοιμασία. 
Το ένα κεντρικό λάθος του Ιούνη διορθώθηκε, είναι η ώρα να διορθωθεί και το δεύτερο. 
Καμιά σεζόν δεν χάνεται από τον Οκτώβρη...