Ένα (αν)ήσυχο καλοκαίρι

Μπορεί η έννοια της σχετικότητας του χρόνου να απασχολεί φιλοσοφικά εδώ και χιλιετίες αλλά πεζά, μπασκετικά, το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος ούτε πίσω γυρνά, ούτε και σταματά.

Το επόμενο δευτερόλεπτο από την στιγμή που η κούπα του πρωταθλητή Ελλάδας υψώθηκε στον ουρανό του ΣΕΦ...όχι...ας μην είμαι υπερβολικός.

Όταν ξεθολώσαμε από το hangover από τις σαμπάνιες στα αποδυτήρια ή από τα ποτά στον Βέρτη, το βλέμμα όλων των Ολυμπιακών άρχισε να λοξοκοιτάζει προς την επόμενη χρονιά.

Και αν λένε ότι το μέλλον έρχεται πολλές φορές μπροστά σου ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, αυτή η ομάδα όφειλε στον εαυτό της και στα ίδια της τα κατορθώματα να είναι προετοιμασμένη για την επόμενη μέρα...

Το μέλλον όμως δεν μπορεί να είναι αποκομμένο από το παρόν ή και από τα διδάγματα του παρελθόντος άρα η διατήρηση του κορμού αυτής της ομάδας εκ των πραγμάτων ήταν το σπουδαιότερο μέλημα της διοίκησης για το φετινό καλοκαίρι.

Αυτό το οποίο ο Ντούντα το αποκάλεσε μπασκετικό κίνημα θα ήταν πολύ κρίμα να διαλυθεί μόλις μέσα σε ένα χρόνο έστω και αν ο Ίβκοβιτς δεν είναι πλέον εδώ.

Η καταστολή των κινημάτων είναι υπόθεση εξωκινηματικών, κρατικών και άλλων, μηχανισμών αλλά εδώ κανείς έξω από την ομάδα δεν κατάφερε να την διεμβολίσει ή να την διασπάσει.

 Όσο και αν προσπάθησαν να φουσκώσουν τα μυαλά των παικτών οι μάνατζερς, οι διάφοροι "φίλοι" εντός-εκτός και επί τα αυτά από τα ΜΜΕ,  τα χρήματα επίδοξων μνηστήρων εξ Ανατολής ή άλλοι λοιποί συγγενείς δεν κατέστη δυνατό.

Ο κορμός της ομάδας είναι εδώ, αναλοίωτος και για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός θα δει να επιστρέφουν γύρω στους δέκα παίκτες από την προηγούμενη ομάδα.

Όμως ακόμα και αν όλα μέχρι τώρα μοιάζουν ήσυχα και εύκολα μόνο έτσι δεν ήταν, η πιο δύσκολη δουλειά έγινε και χάρις σε αυτό το γεγονός είμαστε σε θέση να ασχολούμστε με άλλες πολυτέλειες τώρα.

Το παράδειγμα του '97 πλανιόταν σαν φάντασμα από πάνω μου αρκετό καιρό είναι αλήθεια βέβαια.

Ο Ρίβερς και ο Σιγάλας έγιναν Ιταλιάνοι, ο Φασούλας είχε άλλον ένα χρόνο στην πλάτη και πληγωνόταν συνεχώς από τραυματισμούς όμως ο Βελπ που έδινε οντότητα στην ρακέτα από τον πάγκο αντικαταστάθηκε από τον καλό αλλά διαφορετικό Τζόνι Ρότζερς.

Ο Ίβκοβιτς που λίγο από ανάγκη και λίγο από άποψη πήγε να μεταλλάξει κάπως την ομάδα πρέπει να έμεινε με την πίκρα ότι δεν διεκδίκησε κάτι ακόμα με την κυρίαρχη στην εικόνα της στα κρίσιμα ματς ομάδα του '97.

Η ικανοποίηση της πρώτης συνθήκης όμως, της διατήρησης του κορμού, θα έφερνε στο φως και μια δεύτερη...

Αφού η χημεία μένει σε μεγάλο βαθμό αναλλοίωτη, τότε οι κινήσεις που θα γίνουν θα πρέπει να έχουν την μορφή upgrade.

( από την άλλη αν  η ομάδα έχανε παίκτες τότε θα ήταν προτιμότερο να προηγηθεί η διατήρηση του κορμού. Για παράδειγμα, αν η ομάδα έχανε τον Πρίντεζη και τον Λο και έπρεπε να βρει αντικαταστάτες εκεί τότε θα ήμουν θερμός υποστηρικτής της παραμονής Κέσελ για να μην αλλοιωθεί και άλλο η ομάδα).

Ο Δημήτρης Μαυροειδής αν τελικά αποκτηθεί τότε θα είναι κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί ο Λάζος να βοήθησε στους πρώτους δυο μήνες και ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης στο διάστημα ακριβώς πριν έρθει ο Ντόρσει αλλά ο Μαυροειδής είναι πιο γρήγορος, πιο νέος και σε τελική ανάλυση πιο πλήρης και από τους δυο τους. Σε κάθε περίπτωση όταν θα κοιτάμε στο βάθος του πάγκου τον τρίτο μας σέντερ δεν θα μας πιάνει σύγκρυο στην εικόνα ενός ανενεργού Γλυνιαδάκη και ενός σκουριασμένου Λάζαρου όπως πέρσι προς το τέλος της σεζόν.

Από εκεί και μετά υπάρχει πάντα ανοιχτό το θέμα του χαμογελαστού Τζόι που μπορεί να είναι δύσκολο να βρει ένα εγγυημένο συμβόλαιο στο ΝΒΑ αλλά στο μυαλό του Ντόρσει δύσκολα μπορεί να προβλεφθεί τι συμβαίνει. I love this game και μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά μέχρι Θρύλε Θεέ μου Ολυμπιακέ μου οπότε...θα δούμε...

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των μεταγραφολάγνων μπασκετικών Ολυμπιακών είναι το θέμα του τριαριού πλέον.

Θα είναι τριάρι, τριάρι που θα δυαρίζει, που θα τεσσαρίζει, μαύρο, άσπρο, κοινοτικό, αμερικάνικο;

Παίκτες και χρόνος υπάρχει άφθονος οπότε ίσως τραβήξει και αυτή η ιστορία. 

Μιλώντας για πολυτέλεια πάντως, με την έννοια ότι το ζην είναι η παραμονή των παικτών που μας έφεραν μέχρι εδώ και ευ ζην η πολυτέλεια/το update, θα ήθελα έναν επιθετικό παίκτη στην ομάδα.

Αν σε κάτι μου έβγαζε ανασφάλεια ο Ολυμπιακός πέρσι ήταν στην συμπεριφορά του στο χαμηλό τέμπο και στις 5 εναντίον 5 επιθέσεις. Φέτος μας ξέρουν, όλοι θα θέλουν να μας νικήσουν και θα είναι δέκα φορές πιο δύσκολο να επικρατήσεις όταν όλοι θα προσπαθούν να σε βγάλουν από τον ρυθμό που σε βολεύει.

΄Αρα ένας ακόμα παίκτης που να μπορεί να σουτάρει με συνέπεια, να έχει επιθετικό ρεπερτόριο και να δημιουργεί μόνος του φάσεις για τον ευατό του όταν χρειάζεται είναι το ζητούμενο.

Μπορεί να βρεθεί στα λεφτά που προτάθηκαν στον Κέσελ; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα...

Άφησα τελευταίο το κεφάλαιο Μπαρτζώκας.

Τώρα λοιπόν που ο συναισθηματισμός έπεσε από τα κόκκινα και έχει έρθει κάποιος συμβιβασμός με την απώλεια του αγαπημένου Ντούντα, το πήραμε απόφαση κοινώς, νομίζω ότι το timing ήταν το κατάλληλο για την έξοδό του. Δεν τον λένε άδικα σοφό, ε;

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει μια ομάδα απαλλαγμένη από το βάρος των τίτλων, με ελληνικό κορμό καλό, με χημεία, με διοίκηση ισχυρή, με κόσμο που τον αντιμετωπίζει θετικά, με ό,τι τέλος πάντων θέλει ένας προπονητής από έναν πάγκο που θα καθίσει.

Ο καλός μάγειρας είναι αυτός που με τα υλικά που του δίνουν φτιάχνει το καλύτερο φαί και αν σαν καλός προπονητής ο Μπαρτζώκας έχει την δική του φιλοσοφία (...που σε αρκετά σημεία συγκλίνουν με τον τρόπο του Ολυμπιακού) τότε θέλω να δω νέα πράγματα από αυτόν.

Ο Μπαρτζώκας είναι εδώ από την μία, για να διατηρήσει μια έτοιμη ομάδα σε υψηλό επίπεδο αλλά και με τον καιρό, να βάλει τις δικές του πινελιές στον πίνακα, δεν είναι διαχειριστής απλά αλλά αυτός που θα κρίνει ποιο θα είναι το σημείο που θα συναντηθούν τεχνικά η ομάδα του 2012 με την δική του ιδιοσυγκρασία. Τότε και μόνο θα γίνει πράξη αυτό που τώρα δείχνει να έχει πολλές και καλές πιθανότητες, ο Ολυμπιακός του 2013 να είναι καλύτερος από εκείνον της χρονιάς που μας πέρασε.