Ολυμπιακός 1998-99: Λίγος στα δύσκολα
...από τους Weekendman & Morrison
Το 1998 ήταν μια χρονιά που διατήρησε κάποιες από τις σταθερές που ξέραμε τόσα χρόνια στο Ελληνικό μπάσκετ όπως την χαρακτηριστική ανικανότητα της Εθνικής μας ομάδας την δεκαετία του '90 να κερδίσει ματς από την ημιτελική φάση και μετά, γεγονός που έκανε πιθανότερη την σωστή χρήση του Τζόκερ στα παιχνίδια χωρίς Σύνορα παρά να πάρουμε το οποιοδήποτε μετάλλιο σε Μουντομπάσκετ, Ευρωμπάσκετ ή Ολυμπιακούς αγώνες! Δυστυχώς όμως την ίδια εποχή κάποια πράγματα είχαν αλλάξει στον μπασκετικό Ελληνικό χάρτη εις βάρος του Ολυμπιακού με την πρώτη απώλεια του Ελληνικού πρωταθλήματος από το 1992-93 και μετά που δεν συνοδεύτηκε από καμιά Ευρωπαϊκή διάκριση ή έστω ένα Κύπελλο Ελλάδος για παρηγοριά. Παρόλα αυτά η άσχημη κατάληξη της σεζόν δεν φάνηκε να αποθαρρύνει ιδιαίτερα τον Ολυμπιακό που διατήρησε τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στο τιμόνι και δεν προχώρησε σε υπερβολικές αλλαγές στον κορμό της ομάδας με τους Τόμιτς, Παπανικολάου, Βούκσεβιτς, Ρότζερς, Φασούλα, Τάρλατς, Ζεβροσένκο να παραμένουν στην προσπάθεια επανάκτησης του θρόνου.
 |
| το σίριαλ Ντίνκινς |
Σε γενικές γραμμές η επανάκτηση των σκήπτρων δεν θα ήταν εύκολη γιατί ναι μεν ο Άρης ρίσκαρε την χρονιά του στα ευάλωτα πόδια του "στρατηγού" Γκάρι Γκραντ, η ΑΕΚ αντικαθιστούσε τον Ιωαννίδη με τον Καλαφατάκη και από τον ΠΑΟΚ έφευγε ο Στογιάκοβιτς, αλλά ο Παναθηναϊκός κρατούσε την βάση της ομάδας προσθέτοντας ποιοτικές πινελιές με τον Νάντο Τζεντίλε και τον πιο πολυδιάστατο Ευρωπαίο παίκτη της εποχής, τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα δημιουργώντας έτσι ένα φοβερό δίδυμο μη κοινοτικών μαζί με τον Ντίνο Ράτζα την εποχή που οι πρώην Γιουγκοσλάβοι δεν θεωρούνταν ακόμα κοινοτικοί.
Antony Goldwire
1.86-27
Μίλαν Τόμιτς
1.92-25
Arijan Komazec
2.01-28
Johnny Rogers
2.08-35
Ντράγκαν Τάρλατς
2.10-25
Arsene Ade-Mensah
1.82-27
Ντούσαν Βούκσεβιτς
2.02-23
Δημήτρης Παπανικολάου
2.02-21
Fabricio Oberto
2.07-23
Παναγιώτης Φασούλας
2.13-35
Νίκος Πέττας
1.92-17
Δημήτρης Καραπλής
2.04-20
Περικλής Δορκοφίκης
2.06-18
.jpg)
Βασίλης Σούλης
2.07-22
Αλεξέι Ζεβροσένκο
2.17-19
*οι ηλικίες αναφέρονται με σημείο αναφοράς το ξεκίνημα της σεζόν, καλοκαίρι 1998
Ντούσαν Ίβκοβιτς
Η σεζόν 1997-98 έληξε με τον ΠΑΟΚ του Πέτζα Στογιάκοβιτς να αλώνει το ΣΕΦ και να παίρνει την πρόκριση για τον τελικό. Στο πρώτο ματς του 1998-99 γίναμε θεατές στο ίδιο έργο, ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Ολυμπιακό μέσα στο ΣΕΦ με 52-61 και τον έστειλε νωρίς νωρίς εκτός κυπέλλου. Και δεν ήταν τόσο ο αποκλεισμός που πλήγωνε, ο Ολυμπιακός 4 χρόνια πριν έμεινε από τον Σεπτέμβριο εκτός κυπέλλου όμως στο τέλος κατέκτησε το πρωτάθλημα και έπαιξε τελικό Ευρωλίγκας. Ούτε ήταν ότι ο ΠΑΟΚ μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί σαν ο κακός δαίμονας του Ολυμπιακού. Ήταν περισσότερο ότι γινόταν εμφανές πως η ομάδα δεν είχε την ίδια δυναμική που είχε λίγα χρόνια πριν, ότι ακόμα και το άλλοτε κραταιό ΣΕΦ δεν φόβιζε πια. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να συνεχίσει όμως...
Και το έκανε με ήττα όταν στην 1η αγωνιστική της Α1 έχασε (...αυτοκτονώντας) από την ΑΕΚ των Αρλάουκας και Ρούμπεν Πάτερσον με 67-72. Δεύτερη ήττα στα δύο πρώτα ματς της χρονιάς, όχι και η καλύτερη αρχή. Λίγες μέρες μετά όμως ο Ολυμπιακός έδειξε το αλλοπρόσαλλο της φετινής ομάδας με μεγάλο διπλό μέσα στην, έστω χωρίς Ντανίλοβιτς, Σκονοκίνι, Κίντερ Μπολόνια, ο Κόμαζετς είχε το πρώτο του μεγάλο ματς μέσα στη χρονιά με 25 και η ομάδα ήλπιζε ότι σιγά σιγά θα έβρισκε τον ρυθμό της.
Πράγμα που δεν ήρθε άμεσα όμως... Η δεύτερη μεγάλη κρίση της σεζόν ήρθε μέσα στον Οκτώβριο όταν δύο ταπεινωτικές ήττες σε back to back παιχνίδια, -14 από την Ούλκερ μέσα στο ΣΕΦ - γκέλα στο Μαρούσι για την Α1, έφεραν πια τα προβλήματα αυτής της ομάδας στον αφρό από νωρίς.
Δεν ξέρω πώς, αλλά ο Ολυμπιακός δεν κοίταξε πίσω του ξανά και καμούφλαρε όλα αυτά που είχαν γραφτεί και ειπωθεί τον Οκτώβριο με πειστικό τρόπο. Με τον Κόμαζετς να έχει το peak του μέσα στην σεζόν και τον Τάρλατς να παίζει άριστα τον ρόλο του στο ποστ ο Ολυμπιακός τρομοκράτησε τους πάντες σε Ελλάδα και Ευρώπη για το επόμενο τρίμηνο. Ενδεικτικά κάποιες νίκες: διπλό μέσα στην Μόσχα επί της ΤΣΣΚΑ, δύο στα δύο κόντρα στην Κίντερ του Ντανίλοβιτς αυτή τη φορά στην Γλυφάδα, εκδίκηση κόντρα στην Ούλκερ μέσα στην Τουρκία. Για την Α1: νίκη σε Ιβανώφειο και εκδίκηση από τον ΠΑΟΚ μέσα στο Αλεξάνδρειο (25 πόντους ο Γκόλντγουαιρ), +20 με τον Πανιώνιο και +35 στον Άρη μέσα στο ΣΕΦ. Στο μεσοδιάστημα ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να προχωρήσει χωρίς τον Άριαν Κόμαζετς που τραυματίστηκε, μια ατυχία που σημάδεψε την πορεία του Ολυμπιακού μέσα στην χρονιά. Δεν ήταν οι 40-45 μέρες απουσίας αλλά ήταν το γεγονός ότι ο Κροάτης δεν ήταν ποτέ ο ίδιος από την στιγμή που επέστρεψε μέχρι το τέλος.
.jpg)
Κλείνοντας την παρένθεση Κόμαζετς, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της καλής εποχής Οκτώβριος-Ιανουάριος για τον Ολυμπιακό ήταν το ματς του Δεκεμβρίου κόντρα στον Παναθηναικό μέσα στο ΣΕΦ. Η ομάδα έκανε επίδειξη κυριαρχίας όταν χωρίς τους Κόμαζετς-Τάρλατς (τους δύο από τους τρεις καλύτερους παίχτες της) κέρδισε με 63-53 τον Παναθηναικό. Ο Παναγιώτης Φασούλας ήρθε από το πουθενά και απέδειξε ότι ο Ολυμπιακός και βάθος έχει, και στόφα πρωταθλητή, και σε κάθε περίπτωση ήταν η ομάδα που είχε το πάνω χέρι στις αναμετρήσεις με τον Παναθηναικό. Και όλα αυτά στα 35,5 χρόνια του, διανύοντας την τελευταία σεζόν της καριέρας του, ερχόμενος από αγωνιστική απραξία με πολύ μικρή συμμετοχή μέσα στη χρονιά, κόντρα όχι σε όποιον και όποιον...αλλά ολόκληρο Ντίνο Ράτζα. Το πρώτο ημίχρονο του Πάνι ήταν η τελευταία πολύ υψηλού επιπέδου παράσταση που είδαμε από αυτόν...
Το θέμα ήταν ότι ο Ολυμπιακός είχε βάλει το νερό στα αυλάκι για να πετύχει καλά πλασαρίσματα εν όψει των πλέιοφς. Στην Α1 η ομάδα έκανε έναν τυπικό δεύτερο γύρο (ήττες σε Περιστέρι και Άρη) αλλά πάντα είχε την καβάντζα αυτού του +10 εναντίον του Παναθηναικού. Η 1η θέση της κανονικής περιόδου κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική όταν ο Ολυμπιακός έπρεπε να υπερασπιστεί αυτήν την διαφορά κόντρα στον αντίπαλο του. Σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός έδειχνε να το ελέγχει από την αρχή μέχρι το τέλος η ομάδα αρκέστηκε σε μια απλή ήττα με -4 (54-58) που ήταν και η μεγαλύτερη διαφορά υπέρ του Παναθηναικού σε όλο το ματς. Ο Ολυμπιακός μπορούσε να κερδίσει εκείνο το απόγευμα μέσα στο ΟΑΚΑ αλλά εν τέλει συμβιβάστηκε απλά με την επίτευξη του στόχου. Το αποτέλεσμα ήταν 1η θέση, πλεονέκτημα έδρας και αίσθηση ανωτερότητας εναντίον των πρασίνων.
Μια αίσθηση ανωτερότητας που επιβεβαιώθηκε και από την πορεία των ομάδων στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός καθάρισε από πολύ νωρίς την πρώτη θέση στη δεύτερη φάση των ομίλων παρά τα όποια στραβοπατήματά (ήττα μέσα-έξω από τον ΠΑΟΚ, ήττα μέσα στο ΣΕΦ από την Τιμσίστεμ σε αδιάφορο πάντως ματς) και συνέχισε με ένα πολύ εύκολο 2-0 κόντρα στη Βαρέζε στους 16. Ήταν η φάση του βατερλό του Παναθηναικού όταν αποκλείστηκε με πλεονέκτημα έδρας από την Τιμσίστεμ εισπράττοντας και μια ξεγυρισμένη 25αρα στο δεύτερο ματς στη Μπολόνια.
Όλα αυτά δεν απασχόλησαν καθόλου τον Ολυμπιακό που είχε μόνο το εμπόδιο της Βιλερμπάν μπροστά του πριν to final four του Μονάχου. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ σοβαρός και σε αυτή την σειρά, το 2-0 και η 4η συμμετοχή σε Final Four στην ιστορία της ομάδας υπογράφηκε μετά από το 81-77 μέσα στην Γαλλία σε ένα από τα πιο δραματικά ματς της σεζόν.
Το τι έγινε στο Μόναχο και τον ημιτελικό με την Ζαλγκίρις αναλυτικά παρακάτω...
Στο τελευταίο ματς πριν το Μόναχο ο Ολυμπιακός συνέτριψε το Μαρούσι με 55 πόντους διαφορά (98-43) και έκανε το 2-1 στην σειρά παίρνοντας την πρόκριση για τους ημιτελικούς. Μια νίκη που υπερτιμήθηκε από αρκετούς σαν απόδειξη της δήθεν τρομερής κατάστασης που ήταν ο Ολυμπιακός πριν to Final Four. Αυτό που είχε σημασία όμως ήταν ότι λίγες μέρες πριν είχε χάσει από το 8ο Μαρούσι για δεύτερη φορά μέσα στη χρονιά! Γιατί αυτό που έβγαζε μάτι βλέποντας την συνέχεια των playoff ήταν η αδυναμία της ομάδας να παρουσιαστεί καλή εκτός έδρας...
Ο Ολυμπιακός μάζεψε τα κομμάτια του μετά την ήττα από την Ζαλγκίρις στον ημιτελικό με μια καλή εμφάνιση εναντίον της ποιοτικής Τιμσίστεμ και ρίχθηκε στους ημιτελικούς κόντρα στον Άρη.
Δύο εύκολες νίκες στον Πειραιά αλλά ήττα στο Αλεξάνδρειο με 72-70 για το τελικό 2-1, η ομάδα ταυτόχρονα έχανε τον Ομπέρτο μέχρι τέλους κάτι που σήμαινε την ένταξη στο rotation του Βασίλη Σούλη.
Στους τελικούς ο Ολυμπιακός βρήκε ξανά απέναντί του τον Παναθηναικό για πρώτη φορά από το 1996 (ο Παναθηναικός σκούπισε τον κυπελλούχο ΠΑΟΚ στον ημιτελικό) και το μόνο ματς που διεκδικήθηκε από τον φιλοξενούμενο ήταν το πρώτο. Για την ακρίβεια δεν διεκδικήθηκε απλώς, στην ουσία ο Ολυμπιακός είδε τον χάρο με τα μάτια του όταν ο Παναθηναικός πέρασε με 52-55 στα 55'' για το τέλος και είχε τον Μπερκ στην γραμμή για δύο βολές. Ο Αμερικανοιρλανδός αστόχησε και στις δύο, ο Τόμιτς πέτυχε ένα μεγάλο τρίποντο στα 40'', για να χαθούν οι δύο τελευταίες επιθέσεις από τα βήματα του Μποντιρόγκα και τις δύο αποτυχημένες προσπάθειες του Γκολντγουάιρ. Στην παράταση ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και κέρδισε με 71-68.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε άνετα το τρίτο παιχνίδι αλλά δεν διεκδίκησε καν τα δύο παιχνίδια του ΟΑΚΑ κλείνοντας με το απαραδέκτο 0/4 στα εκτός έδρας ματς στα playoff της Ελληνικής Α1 του 1999. Όμως ο τίτλος θα παιζόταν μέσα στο ΣΕΦ...
Το ξεκίνημα του πέμπτου ματς έδειχνε ότι όλα πάνε καλά, 13-2 στο 5' και 29-18 στο 16'. Αλλά στο πιο κομβικό σημείο του ματς ο Παναθηναικός έφερε το ματς στα ίσα για το ημίχρονο με ένα 0-11 στα τελευταία τέσσερα λεπτά με καθοριστικό τον Μπερκ και το εκπρόθεσμο τρίποντο του Ράτζα από την σέντρα. Μετά από ένα ισορροπημένο δεύτερο ημίχρονο και μετά από το 51-50 για τον Ολυμπιακό ένα σερί 2-13 του Πναναθηναικού στο τελευταίο τρίλεπτο έκρινε το ματς. Οι πράσινοι βρήκαν βοήθειες από τους Μπερκ και Τζεντίλε και απάντησαν στο βάθος του Ολυμπιακού, αυτή τη φορά δεν τα περίμεναν όλα από τους Ράτζα, Μποντιρόγκα.
Ο Ολυμπιακός έχανε τον τίτλο για δεύτερη σερί φορά (και πάλι μέσα στο ΣΕΦ) μόνο που αυτή τη φορά η δηλώσεις του Ντούντα τα έλεγαν όλα: " Ήταν μια αποτυχημένη χρονιά για μας. Πέρσι είχαμε τους τραυματισμούς, φέτος δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αναλαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης".
Γενικά:
Το όραμα του Ίβκοβιτς για τον Ολυμπιακό είχε κάποιες σταθερές. Πολύ παιχνίδι στο ποστ από Τάρλατς και Ομπέρτο, ένας σκόρερ από το πλάι: ο Άριαν Κόμαζετς και ένας στρατηγός στην οργάνωση και τον έλεγχο του ρυθμού, ο Άντονι Γκόλντγουαιρ. Πίσω τους ένα πολύ δυνατό supporting cast που αποτελούσαν κυρίως οι Τόμιτς, Βούκσεβιτς, Παπανικολάου και Ρότζερς και ακόμα πιο πίσω οι Αντέ Μενσά, Φασούλας και Σούλης.
Με μπασκετικά κριτήρια η συνταγή ήταν σωστή. Ο Ολυμπιακός διέθετε στην θεωρία μια πολύ δυνατή frontline και ήταν μια ομάδα χαμηλού ρυθμού αλλά μπορούσε να ανταποκριθεί σε όλα τα στυλ και να βγάλει λύσεις εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Πάντα άρεσε στον Ντούντα να ανοίγει το rotation και να μην εξαρτάται από ένα-δυο παίχτες μόνο...Η ομάδα έπαιξε καλό μπάσκετ μέσα στην σεζόν επειβεβαίωνοντας ότι και σχέδιο υπήρχε και ικανότητα. Τι πήγε στραβά;
Η προφανής απάντηση είναι ότι στα δύσκολα ο Ολυμπιακός πλήρωσε την έλλειψη κάποιου σούπερ σταρ που θα έπαιρνε την κατάσταση πάνω του. Από τους τέσσερις αγωνιστικούς πυλώνες, ο μόνος που στεκόταν στο ύψος του έμεινε να είναι μόνο ο Ντράγκαν Τάρλατς. Φυσικά και ήταν και θέμα μπάτζετ, οι Κόμαζετς-Γκόλντγουαιρ κόστιζαν πολύ λιγότερα από Μποντιρόγκα-Ράτζα, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον Παναθηναικό από τον τρίτο παίχτη και μετά. Επιπρόσθετα και σε τελική ανάλυση ο Ολυμπιακός χτίστηκε για παίζει το ομαδικό μπάσκετ που αρέσει στον Ίβκοβιτς, όχι μπάσκετ δύο παιχτών.
Κατά μια άλλη έννοια η Ζαλγκίρις που πήρε περίπατο την Ευρωλίγκα πόσο μπάτζετ είχε; Ο Έντνι πόσο ακριβότερος ήταν από τον Γκόλντγουαιρ;
Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός δεν έγινε ποτέ η ομάδα που ονειρεύτηκε ο Ίβκοβιτς. Γιατί η ομάδα μπορεί να είχε καλά στοιχεία αλλά δεν απέκτησε ποτέ το ψυχικό δέσιμο που χρειάζεται και αυτό φάνηκε όταν ήρθαν τα κρίσιμα παιχνίδια. Ο ομαδικός χαρακτήρας πολλές φορές είναι σημαντικότερος από τα τεχνικά χαρακτηριστικά (..και αυτό το ξέρουμε καλά τα δύο τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό) και τι χαρακτήρα μπορούσε να έχει ο Ολυμπιακός με έναν τρελό ηγέτη, έναν Έλληνα να αγωνίζεται αρκετά και ένα κάρο κοινοτικούς και ξένους; Ο Ολυμπιακός έπεσε στην παγίδα που έπεσαν και άλλες ομάδες από την στιγμή που άνοιξαν τα σύνορα της Ευρωπαικής Ένωσης (με πρώτο τον Παναθηναικό που έχτισε ο Μάλκοβιτς το 1996-97) και δημιουργήσε έναν σύγχρονο πύργο της Βαβέλ. Το επικό "σε ποια γλώσσα να τους μιλήσω για να καταλάβουν όλοι" που φέρεται να είπε ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης μετά το ματς με την Ζαλγκίρις είναι χαρακτηριστικό!
Και μιας που ανέφερα τον πρόεδρο, η χαλαρότητα που αντιμετωπίζονταν τα πάντα στην ομάδα εκείνη την χρονιά μάλλον έκανε κακό. Η, με κάτω τα χέρια, ήττα από την Ζαλγκίρις είχε αντίκτυπο ένα απλό "δεν πειράζει..θα πάρουμε το πρωτάθλημα"..(έπαιξε ρόλο και η εμφάνιση των Λιθουανών στον τελικό βέβαια).
Και όλη η αυτή η κατάσταση είχε περάσει και στον κόσμο. Η έλλειψη Ελλήνων καλαθοσφαιριστών άρα η απουσία δεσίματος με τον κόσμο, σε συνδυασμό με τις επιτυχίες του ποδοσφαιρικού τμήματος που εκείνη την χρονιά πήρε όλα τα βλέμματα πάνω του, οδήγησαν να μην στηριχθεί η ομάδα όσο έπρεπε σε όλη την σεζόν
Φυσικά υπήρξαν και τεχνικά πράγματα που δεν πήγαν. Ο Ρότζερς και ο Ομπέρτο έκαναν μέτρια χρονιά και ο Φασούλας έμεινε στον πάγο, η frontline του Ολυμπιακού ήταν λιγότερο δυνατή από όσο περιμέναμε με συνέπεια το ουσιαστικό βαρόμετρο του Ολυμπιακού, αντίθετα από τις επιθυμίες του Ίβκοβιτς, να είναι στην ουσία η απόδοση των κοντών. Όταν ο Γκολντγουάιρ κυρίως ήταν σε καλή μέρα ο Ολυμπιακός ανέβαινε επίπεδο, άλλες φορές ήταν ο Τόμιτς ή ο Βούκσεβιτς.
Οι παίχτες:
Ο Ντούντα ήξερε τον Κόμαζετς από έξω και ανακωτά και δεν πρέπει να του έκανε εντύπωση ότι ήταν μηδέν σαν ηγέτης. Για σκόρερ μεταξύ ίσων τον πήρε αλλά αυτό που ίσως δεν περίμενε είναι οι καλές του μέρες να είναι πολύ λιγότερες από τις κακές όπως έγινε στο τέλος. Έκανε ένα καλό ξεκίνημα πριν τραυματιστεί αλλά από την στιγμή που γύρισε δεν σκόραρε και φυσικά δεν ηγήθηκε. Λέγεται ότι ο Κροάτης δεν προκάλεσε κάποιο πρόβλημα με την συμπεριφορά του στον Ολυμπιακό απλά ήταν τόσο αποξενωμένος και ακοινώνηντος που δεν έκανε καν παρέα με κάποιον από τους συμπαίχτες του.
Ούτε ο Γκόλντγουαιρ δικαίωσε τον Ίβκοβιτς για την επιμονή να αποκτηθεί. Καλός παίχτης σίγουρα αλλά αυτό το 9-3 του ΝΒΑ (πόντοι και ασίστς) θα περίμενε κανείς να μεταφραστεί σε καλύτερα νούμερα και γενικότερη παρουσία. Το 1 εκατομμύριο δολάρια που καθάριζε δεν έπιασε τόπο...
Ο Βούκσεβιτς είχε τις στιγμές του αλλά για δεύτερη σερί χρονιά δεν έπειθε ότι μπορεί να παίξει σοβαρό, πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που μάλλον κατάφερε να κάνει ο Δημήτρης Παπανικολάου που έμοιαζε πανέτοιμος για την πεντάδα του Ολυμπιακού.
Κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο Ολυμπιακός έφερε πίσω τον Βασίλη Σούλη εφόσον δεν είχε αποφασίσει να τον στηρίξει. Ένας παίχτης που έπαιξε ελάχιστα στον Ολυμπιακό εκείνη τη χρονιά βρήκε θέση στην 12αδα της Εθνικής Ανδρών στο Ευρωμπάσκετ του καλοκαιριού. Το ίδιο και ο Αλεξέι Ζεβροσένκο που έπαιξε ελάχιστα, πολύ λιγότερο από την προηγούμενη χρονιά.
Ο Αρσέν Αντε Μενσά κέρδισε την παραμονή του στον Ολυμπιακό με το σπαθί του. Συμπαθής, κάποια στιγμή το όνομα έγινε σύνθημα της κερκίδας, έδωσε ότι είχε.
Ο Τόμιτς είχε όλο και πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Έφτασε να σκοράρει για πρώτη φορά κοντά σε διψήφιο μέσο όρο πόντων και η ομάδα του ζήτησε υπερβάσεις σε leadership. Άλλες φορές τα κατάφερε, άλλες όχι.
Θα περίμενε κανείς περισσότερα από τον Ντράγκαν Τάρλατς που ήταν μέσα στα χρόνια του prime του. Αρκετά καλός μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα αλλά σε όλη του την καριέρα του στον Ολυμπιακό ήταν παιχταράς αλλά όχι νο.1 μέσα στην ομάδα. Αυτό έγινε και τότε.
Ο Ομπέρτο ήταν το κλασσικότερο παράδειγμα αποξένωσης στην ομάδα του Ολυμπιακού. Με προβλήματα προσαρμογής που έβγαζαν μάτι, όσο έβγαζε και το ταλέντο του πάντως, δεν κατάφερε να δικαιώσει τον Ίβκοβιτς που έπινε νερό στο όνομα του και την διοίκηση που ξόδεψε αρκετά για την απόκτηση του. Στην πορεία της καριέρας του, τους δικαίωσε και τους δύο αν και αυτό δεν βοήθησε σε κάτι τον Ολυμπιακό. Αγωνιστικά είχε και αρκετά προβλήματα να χωρέσει στην ίδια πεντάδα με τον Τάρλατς παίζοντας σε θέση 4.
Ο Ρότζερς δεν ήταν κακός αλλά δεν πλησίασε καν τα στάνταρντς της πρώτης του χρόνιας και ο Φασούλας είχε μόνο την αναλαμπή με τον Παναθηναικό στην τελευταία σεζόν πριν αποσυρθεί αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πήρε και αρκετές ευκαιρίες για να επαναλάβει αντίστοιχε πράγματα. Οι δε σχέσεις του με τον Ίβκοβιτς ήταν και πάλι σε οριακό σημείο...
Ο Ολυμπιακός μάζεψε τα κομμάτια του μετά την ήττα από την Ζαλγκίρις στον ημιτελικό με μια καλή εμφάνιση εναντίον της ποιοτικής Τιμσίστεμ και ρίχθηκε στους ημιτελικούς κόντρα στον Άρη.
Δύο εύκολες νίκες στον Πειραιά αλλά ήττα στο Αλεξάνδρειο με 72-70 για το τελικό 2-1, η ομάδα ταυτόχρονα έχανε τον Ομπέρτο μέχρι τέλους κάτι που σήμαινε την ένταξη στο rotation του Βασίλη Σούλη.
Στους τελικούς ο Ολυμπιακός βρήκε ξανά απέναντί του τον Παναθηναικό για πρώτη φορά από το 1996 (ο Παναθηναικός σκούπισε τον κυπελλούχο ΠΑΟΚ στον ημιτελικό) και το μόνο ματς που διεκδικήθηκε από τον φιλοξενούμενο ήταν το πρώτο. Για την ακρίβεια δεν διεκδικήθηκε απλώς, στην ουσία ο Ολυμπιακός είδε τον χάρο με τα μάτια του όταν ο Παναθηναικός πέρασε με 52-55 στα 55'' για το τέλος και είχε τον Μπερκ στην γραμμή για δύο βολές. Ο Αμερικανοιρλανδός αστόχησε και στις δύο, ο Τόμιτς πέτυχε ένα μεγάλο τρίποντο στα 40'', για να χαθούν οι δύο τελευταίες επιθέσεις από τα βήματα του Μποντιρόγκα και τις δύο αποτυχημένες προσπάθειες του Γκολντγουάιρ. Στην παράταση ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος και κέρδισε με 71-68.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε άνετα το τρίτο παιχνίδι αλλά δεν διεκδίκησε καν τα δύο παιχνίδια του ΟΑΚΑ κλείνοντας με το απαραδέκτο 0/4 στα εκτός έδρας ματς στα playoff της Ελληνικής Α1 του 1999. Όμως ο τίτλος θα παιζόταν μέσα στο ΣΕΦ...
Το ξεκίνημα του πέμπτου ματς έδειχνε ότι όλα πάνε καλά, 13-2 στο 5' και 29-18 στο 16'. Αλλά στο πιο κομβικό σημείο του ματς ο Παναθηναικός έφερε το ματς στα ίσα για το ημίχρονο με ένα 0-11 στα τελευταία τέσσερα λεπτά με καθοριστικό τον Μπερκ και το εκπρόθεσμο τρίποντο του Ράτζα από την σέντρα. Μετά από ένα ισορροπημένο δεύτερο ημίχρονο και μετά από το 51-50 για τον Ολυμπιακό ένα σερί 2-13 του Πναναθηναικού στο τελευταίο τρίλεπτο έκρινε το ματς. Οι πράσινοι βρήκαν βοήθειες από τους Μπερκ και Τζεντίλε και απάντησαν στο βάθος του Ολυμπιακού, αυτή τη φορά δεν τα περίμεναν όλα από τους Ράτζα, Μποντιρόγκα.
Ο Ολυμπιακός έχανε τον τίτλο για δεύτερη σερί φορά (και πάλι μέσα στο ΣΕΦ) μόνο που αυτή τη φορά η δηλώσεις του Ντούντα τα έλεγαν όλα: " Ήταν μια αποτυχημένη χρονιά για μας. Πέρσι είχαμε τους τραυματισμούς, φέτος δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αναλαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης".
Γενικά:
Το όραμα του Ίβκοβιτς για τον Ολυμπιακό είχε κάποιες σταθερές. Πολύ παιχνίδι στο ποστ από Τάρλατς και Ομπέρτο, ένας σκόρερ από το πλάι: ο Άριαν Κόμαζετς και ένας στρατηγός στην οργάνωση και τον έλεγχο του ρυθμού, ο Άντονι Γκόλντγουαιρ. Πίσω τους ένα πολύ δυνατό supporting cast που αποτελούσαν κυρίως οι Τόμιτς, Βούκσεβιτς, Παπανικολάου και Ρότζερς και ακόμα πιο πίσω οι Αντέ Μενσά, Φασούλας και Σούλης.
Με μπασκετικά κριτήρια η συνταγή ήταν σωστή. Ο Ολυμπιακός διέθετε στην θεωρία μια πολύ δυνατή frontline και ήταν μια ομάδα χαμηλού ρυθμού αλλά μπορούσε να ανταποκριθεί σε όλα τα στυλ και να βγάλει λύσεις εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Πάντα άρεσε στον Ντούντα να ανοίγει το rotation και να μην εξαρτάται από ένα-δυο παίχτες μόνο...Η ομάδα έπαιξε καλό μπάσκετ μέσα στην σεζόν επειβεβαίωνοντας ότι και σχέδιο υπήρχε και ικανότητα. Τι πήγε στραβά;
Η προφανής απάντηση είναι ότι στα δύσκολα ο Ολυμπιακός πλήρωσε την έλλειψη κάποιου σούπερ σταρ που θα έπαιρνε την κατάσταση πάνω του. Από τους τέσσερις αγωνιστικούς πυλώνες, ο μόνος που στεκόταν στο ύψος του έμεινε να είναι μόνο ο Ντράγκαν Τάρλατς. Φυσικά και ήταν και θέμα μπάτζετ, οι Κόμαζετς-Γκόλντγουαιρ κόστιζαν πολύ λιγότερα από Μποντιρόγκα-Ράτζα, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος από τον Παναθηναικό από τον τρίτο παίχτη και μετά. Επιπρόσθετα και σε τελική ανάλυση ο Ολυμπιακός χτίστηκε για παίζει το ομαδικό μπάσκετ που αρέσει στον Ίβκοβιτς, όχι μπάσκετ δύο παιχτών.
Κατά μια άλλη έννοια η Ζαλγκίρις που πήρε περίπατο την Ευρωλίγκα πόσο μπάτζετ είχε; Ο Έντνι πόσο ακριβότερος ήταν από τον Γκόλντγουαιρ;
Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός δεν έγινε ποτέ η ομάδα που ονειρεύτηκε ο Ίβκοβιτς. Γιατί η ομάδα μπορεί να είχε καλά στοιχεία αλλά δεν απέκτησε ποτέ το ψυχικό δέσιμο που χρειάζεται και αυτό φάνηκε όταν ήρθαν τα κρίσιμα παιχνίδια. Ο ομαδικός χαρακτήρας πολλές φορές είναι σημαντικότερος από τα τεχνικά χαρακτηριστικά (..και αυτό το ξέρουμε καλά τα δύο τελευταία χρόνια στον Ολυμπιακό) και τι χαρακτήρα μπορούσε να έχει ο Ολυμπιακός με έναν τρελό ηγέτη, έναν Έλληνα να αγωνίζεται αρκετά και ένα κάρο κοινοτικούς και ξένους; Ο Ολυμπιακός έπεσε στην παγίδα που έπεσαν και άλλες ομάδες από την στιγμή που άνοιξαν τα σύνορα της Ευρωπαικής Ένωσης (με πρώτο τον Παναθηναικό που έχτισε ο Μάλκοβιτς το 1996-97) και δημιουργήσε έναν σύγχρονο πύργο της Βαβέλ. Το επικό "σε ποια γλώσσα να τους μιλήσω για να καταλάβουν όλοι" που φέρεται να είπε ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης μετά το ματς με την Ζαλγκίρις είναι χαρακτηριστικό!
Και μιας που ανέφερα τον πρόεδρο, η χαλαρότητα που αντιμετωπίζονταν τα πάντα στην ομάδα εκείνη την χρονιά μάλλον έκανε κακό. Η, με κάτω τα χέρια, ήττα από την Ζαλγκίρις είχε αντίκτυπο ένα απλό "δεν πειράζει..θα πάρουμε το πρωτάθλημα"..(έπαιξε ρόλο και η εμφάνιση των Λιθουανών στον τελικό βέβαια).
Και όλη η αυτή η κατάσταση είχε περάσει και στον κόσμο. Η έλλειψη Ελλήνων καλαθοσφαιριστών άρα η απουσία δεσίματος με τον κόσμο, σε συνδυασμό με τις επιτυχίες του ποδοσφαιρικού τμήματος που εκείνη την χρονιά πήρε όλα τα βλέμματα πάνω του, οδήγησαν να μην στηριχθεί η ομάδα όσο έπρεπε σε όλη την σεζόν
Φυσικά υπήρξαν και τεχνικά πράγματα που δεν πήγαν. Ο Ρότζερς και ο Ομπέρτο έκαναν μέτρια χρονιά και ο Φασούλας έμεινε στον πάγο, η frontline του Ολυμπιακού ήταν λιγότερο δυνατή από όσο περιμέναμε με συνέπεια το ουσιαστικό βαρόμετρο του Ολυμπιακού, αντίθετα από τις επιθυμίες του Ίβκοβιτς, να είναι στην ουσία η απόδοση των κοντών. Όταν ο Γκολντγουάιρ κυρίως ήταν σε καλή μέρα ο Ολυμπιακός ανέβαινε επίπεδο, άλλες φορές ήταν ο Τόμιτς ή ο Βούκσεβιτς.
Οι παίχτες:
Ο Ντούντα ήξερε τον Κόμαζετς από έξω και ανακωτά και δεν πρέπει να του έκανε εντύπωση ότι ήταν μηδέν σαν ηγέτης. Για σκόρερ μεταξύ ίσων τον πήρε αλλά αυτό που ίσως δεν περίμενε είναι οι καλές του μέρες να είναι πολύ λιγότερες από τις κακές όπως έγινε στο τέλος. Έκανε ένα καλό ξεκίνημα πριν τραυματιστεί αλλά από την στιγμή που γύρισε δεν σκόραρε και φυσικά δεν ηγήθηκε. Λέγεται ότι ο Κροάτης δεν προκάλεσε κάποιο πρόβλημα με την συμπεριφορά του στον Ολυμπιακό απλά ήταν τόσο αποξενωμένος και ακοινώνηντος που δεν έκανε καν παρέα με κάποιον από τους συμπαίχτες του.
Ούτε ο Γκόλντγουαιρ δικαίωσε τον Ίβκοβιτς για την επιμονή να αποκτηθεί. Καλός παίχτης σίγουρα αλλά αυτό το 9-3 του ΝΒΑ (πόντοι και ασίστς) θα περίμενε κανείς να μεταφραστεί σε καλύτερα νούμερα και γενικότερη παρουσία. Το 1 εκατομμύριο δολάρια που καθάριζε δεν έπιασε τόπο...
Ο Βούκσεβιτς είχε τις στιγμές του αλλά για δεύτερη σερί χρονιά δεν έπειθε ότι μπορεί να παίξει σοβαρό, πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που μάλλον κατάφερε να κάνει ο Δημήτρης Παπανικολάου που έμοιαζε πανέτοιμος για την πεντάδα του Ολυμπιακού.
Κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο Ολυμπιακός έφερε πίσω τον Βασίλη Σούλη εφόσον δεν είχε αποφασίσει να τον στηρίξει. Ένας παίχτης που έπαιξε ελάχιστα στον Ολυμπιακό εκείνη τη χρονιά βρήκε θέση στην 12αδα της Εθνικής Ανδρών στο Ευρωμπάσκετ του καλοκαιριού. Το ίδιο και ο Αλεξέι Ζεβροσένκο που έπαιξε ελάχιστα, πολύ λιγότερο από την προηγούμενη χρονιά.
Ο Αρσέν Αντε Μενσά κέρδισε την παραμονή του στον Ολυμπιακό με το σπαθί του. Συμπαθής, κάποια στιγμή το όνομα έγινε σύνθημα της κερκίδας, έδωσε ότι είχε.
Ο Τόμιτς είχε όλο και πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Έφτασε να σκοράρει για πρώτη φορά κοντά σε διψήφιο μέσο όρο πόντων και η ομάδα του ζήτησε υπερβάσεις σε leadership. Άλλες φορές τα κατάφερε, άλλες όχι.
Θα περίμενε κανείς περισσότερα από τον Ντράγκαν Τάρλατς που ήταν μέσα στα χρόνια του prime του. Αρκετά καλός μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα αλλά σε όλη του την καριέρα του στον Ολυμπιακό ήταν παιχταράς αλλά όχι νο.1 μέσα στην ομάδα. Αυτό έγινε και τότε.
Ο Ομπέρτο ήταν το κλασσικότερο παράδειγμα αποξένωσης στην ομάδα του Ολυμπιακού. Με προβλήματα προσαρμογής που έβγαζαν μάτι, όσο έβγαζε και το ταλέντο του πάντως, δεν κατάφερε να δικαιώσει τον Ίβκοβιτς που έπινε νερό στο όνομα του και την διοίκηση που ξόδεψε αρκετά για την απόκτηση του. Στην πορεία της καριέρας του, τους δικαίωσε και τους δύο αν και αυτό δεν βοήθησε σε κάτι τον Ολυμπιακό. Αγωνιστικά είχε και αρκετά προβλήματα να χωρέσει στην ίδια πεντάδα με τον Τάρλατς παίζοντας σε θέση 4.
Ο Ρότζερς δεν ήταν κακός αλλά δεν πλησίασε καν τα στάνταρντς της πρώτης του χρόνιας και ο Φασούλας είχε μόνο την αναλαμπή με τον Παναθηναικό στην τελευταία σεζόν πριν αποσυρθεί αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πήρε και αρκετές ευκαιρίες για να επαναλάβει αντίστοιχε πράγματα. Οι δε σχέσεις του με τον Ίβκοβιτς ήταν και πάλι σε οριακό σημείο...
Η πρόκριση του Ολυμπιακού στο final four του Μονάχου το 1999 ήταν ένα ακόμα σαφές δείγμα της κυριαρχίας της ομάδας του Πειραιά έναντι του αιωνίου αντίπαλου σε Ευρωπαϊκό επίπεδο την δεκαετία του '90. Ταυτόχρονα ήταν και επιβεβαίωση ότι ο Ολυμπιακός αποτελούσε την πιο σταθερή ευρωπαϊκή δύναμη σε βάθος χρόνου την περίοδο εκείνη με την συμμετοχή του στο 4ο final four μέσα σε 6 χρόνια.
Ο Ολυμπιακός πήγαινε σαν φαβορί στο Μόναχο, με απόλυτο παράσημο της χρονιάς το αήττητο στην Ευρωλίγκα εκτός Ελλάδος (μία όλη και όλη ήττα εκτός έδρας από τον ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο), έχοντας απέναντι το απόλυτο αουτσάιντερ: την Ζαλγκίρις, που είχε κατακτήσει μεν το Κύπελλο Σαπόρτα της αμέσως προηγούμενης περιόδου αλλά είχε να εμφανιστεί για πολύ καιρό στο Ευρωπαϊκό προσκήνιο, σχεδόν από την δεκαετία του '80. Ήταν η 4η σερί φορά που ο Ολυμπιακός θα έπαιζε ημιτελικό με ομάδα με...πράσινα (Παναθηναικός δύο φορές, Ολίμπια Λιουμπλιάνα) και το πρότερο 3 στα 3 θεωρήθηκε καλός οιωνός.
Το ματς όμως δεν έμμελε να κυλήσει όπως θα ήθελε ο Ολυμπιακος σε ένα παιχνίδι που οι στόχοι των δύο ομάδων ήταν διαφορετικοί, για την Ζαλγκίρις να τρέξει όσο περισσότερο είναι εφικτό και για τον Ολυμπιακό να πάει το παιχνίδι περισσότερο στο 5 εναντίον 5, εκμεταλλευόμενος την υπεροπλία των πιο μεγάλων κορμιών του στην ρακέτα και την παρουσία καλών σουτέρ στην πεντάδα όπως ήταν οι Τόμιτς, Κόμαζετς και Ρότζερς .
Και πράγματι ο Ολυμπιακός στην αρχή κατάφερνε να κρατά έναν συγκεντρωμένο ρυθμό στο ματς τροφοδοτώντας παράλληλα στο ποστ μαζικά τον Τάρλατς και λιγότερο όλους τους υπόλοιπους. Μια επιλογή που όσο περίεργο και να φαίνεται αποδείχθηκε μπούμερανγκ... Ο Τάρλατς προκαλούσε μεγάλη φθορά στους σέντερ της Ζαλγκίρις με φάουλς, σκορ από την ρακέτα και πάσες στους συμπαίκτες που έκοβαν αλλά αυτό κράτησε πολύ λίγο. Η επίθεση του Ολυμπιακού έγινε πολύ προβλέψιμη και οδήγησε σε λάθη που έδιναν την ευκαιρία για ακόμα περισσότερο άνοιγμα του ρυθμού στους Λιθουανούς οι όποιοι μετά τα πρώτα λεπτά είχαν αρχίσει να παίρνουν τα ηνία και να εκδηλώνουν όλο και περισσότερες προσπάθειες αιφνιδιασμού. Χαρακτηριστικό ότι μετά το 6-7 από τις βολές του Τάρλατς, η Ζαλγκίρις άνοιξε ένα συνεχές προβάδισμα που γρήγορα έφτασε κοντά σε διψήφια νούμερα, 18-9.
Ο Γιόνας Καζλάουσκας ακολουθούσε πολύ απλά πράγματα αφού εκτός από το να κλείσουν τον Τάρλατς με double team και να δυσκολέψουν τις διεισδύσεις εξαιτίας της παρουσίας παικτών στην ρακέτα όπως του "χταποδιού" Εουρέλιους Ζουκάουσκας, εκμεταλλευόταν στην επίθεση το ότι ακόμα και σε 5 εναντίον 5 οι Γκόλντγουαιρ και Κόμαζετς δεν ήταν ικανοί στο να ακολουθήσουν στα ατομικά μαρκαρίσματα τους Έντνι και Στομπέργκας. Μεγάλο πρόβλημα ήταν και το μαρκάρισμα του Άντονι Μπούι από τον Τόμιτς και εφόσον οι βοήθειες δεν μπορούσαν να έρθουν έγκαιρα από τον Ολυμπιακό το αποτέλεσμα ήταν διεισδύσεις από τους Έντνι/Μπούι και τρίποντα από τον Στομπέργκας. Όλα αυτά μαζί με την fast break προσέγγιση που ...καλά κρατούσε, συνέβαλαν στην παγίωση μιας εικόνας κυριαρχίας της Ζαλγκίρις μέχρι το 27-18.
Ο Ίβκοβιτς απο την πλευρά του προσπάθησε να αλλάξει την ροή του ματς με την είσοδο του Αντε Μενσά για μεγαλύτερη πίεση στην μπάλα (πάνω στον Έντνι κυρίως) και του Ομπέρτο στην θέση του Ρότζερς για ακόμα περισσότερο ποστ παιχνίδι. Και αν στην περίπτωση του Γάλλου βγήκε το ρίσκο προσφέροντας απρόσμενες επιθετικές ανάσες, στο πρόσωπο του Ομπέρτο οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες αφού και σκορ δεν πρόσφερε αλλά και έκανε την ομάδα ακόμα πιο βαριά απέναντι σε μια δεδομένα πιο γρήγορη και ελαφριά Ζαλγκίρις. Ακόμα και όταν ο Αργεντίνος έπαιξε σέντερ δεν κάλυψε αμυντικά την ομάδα κάνοντας φάουλς και χάνοντας ριμπάουντς.
Και οι αλλαγές που συνεχίστηκαν με την επαναφορά Γκόλντγουαιρ στην θέση του Τόμιτς και Ρότζερς στην θέση του Τάρλατς δεν βελτίωσαν ριζικά τα πράγματα αν και υπήρχαν οι προυποθέσεις για να κατεβεί η διαφορά κάτω από το ψυχολογικό όριο των 10 πόντων με ένα μικρό σερί 4-0 που μετέτρεψε το 38-24 σε 38-28 και την επιβεβλημένη ξεκούραση του Έντνι από τον Μασκολιούνας. Όμως εκτός από την Ζαλγκίρις αντίπαλος του Ολυμπιακού εκείνη την ημέρα ήταν και ο εαυτός του με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης να κυριαρχεί, ο Μενσά δώρισε βολές στον Μασκολιούνας ,ο Παπανικολάου τελείωσε άτσαλα ένα layup και την ίδια ώρα η Ζαλγκίρις ανέκτησε την ψυχραιμία της. Με τον Μπούι να εκμεταλλεύεται την διαφορά ύψους από τον Τόμιτς και τον Έντνι να επανέρχεται στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου για να κάνει ρήγμα βρίσκοντας τον Αντομάιτις, η Ζαλγκίρις εκτόξευσε την διαφορά στο -15 εις βάρος του Ολυμπιακού, 48-33 ημίχρονο.
Ήταν ξεκάθαρο ενόψει της επανάληψης ότι ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε μόνο με τον Τάρλατς και τον Αντε Μενσά ως δεύτερο επιθετικό πόλο να προκριθεί στον τελικό. Η επιβεβλημένη μεταστροφή στην τακτική του πρώτου μέρους που περιείχε προβλέψιμη τροφοδότηση του Τάρλατς στο ζωγραφιστό μετουσιώθηκε την αρχή του δευτέρου μέρους σε σουτ μέσης απόστασης (Τάρλατς) και τρίποντα (Τόμιτς, Κόμαζετς) αλλά και πάλι η προσπάθεια ήταν καταδικασμένη σε εκνευριστικό βαθμό, λόγω της μεγάλης αστοχίας που εξακολουθούσε να έχει στα σουτ ο Ολυμπιακός και της αντίστοιχής ευστοχίας της Ζαλγκίρις. Η κακή άμυνα του Κόμαζετς στον Στομπέργκας, τα τέσσερα φάουλ που φορτώθηκε ο Τάρλατς, η γρήγορη συμπλήρωση των 8 φάουλς (που τότε έδιναν βολές) από τον Ολυμπιακό δυσκόλεψε την όποια προσπάθεια άσκησης αμυντικής πίεσης που επιχειρήθηκε.
Ο Ίβκοβιτς συνέχισε να ψάχνει τον άσο από το μανίκι με την παρουσία σκιάχτρου στην ρακέτα (είσοδος Φασούλα), με ευέλικτο σχήμα (Παπανικολάου στο 4), με παίκτη ειδικών αποστολών (Αντε Μενσα), με την επιστράτευση του φρέσκου Βούκσεβιτς όμως τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον "σοφό" ότι μέσα στον αγώνα δεν προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα, το αντίθετο. Το παιχνίδι χάθηκε στο πρώτο ημίχρονο όταν ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ελέγξει τον ρυθμό και απλά σφυροκοπήθηκε από τους δαιμονισμένους Λιθουανούς. Περισσότερο μπορεί να πει κανείς για την έλλειψη συγκέντρωσης (οι παίχτες μίλησαν για αιφνιδιασμό και πιάσιμο στον ύπνο ύστερα) και την απουσία ψυχικών αποθεμάτων όταν χρειάστηκε να επανέλθουν στο ματς παρά για τεχνικές επιλογές. Παρόλα αυτά ο Ντούντα ελέγχεται κυρίως για το ότι άφησε τον Μενσά στον πάγκο όταν ο Έντνι αλώνιζε, ότι δεν είδε ότι το παιχνίδι δεν ταίριαζε στον αργό Τόμιτς - ούτε το matchup του με τον Μπούι και ξέχασε τον Βούκσεβιτς στον πάγκο, και τέλος, ότι τα ευέλικτα σχήματα με τον Παπανικολάου στο 4 μπορούσαν να ματσάρουν καλύτερα με τα 4άρια της Ζαλγκίρις. Και πάλι όμως όλα αυτά είχαν να κάνουν σε προσαρμογές στο παιχνίδι της Ζαλγκίρις οπότε επιστρέφουμε στο αρχικό συμπέρασμα, αυτό που έκρινε το ματς ήταν το ότι ο Ολυμπιακός έχασε τον έλεγχο του ρυθμού όταν έκανε λάθη στην επίθεση, όταν δεν έβαλε τα σουτ, με συνέπεια οι Λιθουανοί να τρέξουν το γήπεδο.
Έτσι με τον Έντνι να ξεκουράζεται ενόψει τελικού, τον Τάρλατς να ξεχνιέται στον πάγκο και τον Βούκσεβιτς να ωραιοποιεί τα στατιστικά του στο τέλος του παιχνιδιού χάθηκε η ευκαιρία για είσοδο στον τελικό σε μια στιγμή που κανείς δεν φανταζόταν ότι η επόμενη παρουσία σε Final four θα αργούσε πάρα πολύ, μια καθυστέρηση που αποτελεί και λόγο επιλογής του παιχνιδιού αυτού ως ματς της χρονιάς.
Θα μπορούσαν να γίνουν υποθέσεις για αυτό το ματς. Τι θα γινόταν αν παραδείγματος χάρη ήταν 100% υγιής ο Κόμαζετς, αν έπαιζε περισσότερο στο 4 ο Παπανικολάου ή έμπαιναν τα σουτ αλλά ίσως η Ζαλγκίρις, που έφερε άτυπα των μπάσκετ των 24 δευτερόλεπτων πριν την ώρα του, να ήταν απλά προορισμένη να πάρει αυτό το τρόπαιο για να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το μπάσκετ της σκληρής άμυνας που κυριάρχησε στην Ευρώπη στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90.
Το ματς όμως δεν έμμελε να κυλήσει όπως θα ήθελε ο Ολυμπιακος σε ένα παιχνίδι που οι στόχοι των δύο ομάδων ήταν διαφορετικοί, για την Ζαλγκίρις να τρέξει όσο περισσότερο είναι εφικτό και για τον Ολυμπιακό να πάει το παιχνίδι περισσότερο στο 5 εναντίον 5, εκμεταλλευόμενος την υπεροπλία των πιο μεγάλων κορμιών του στην ρακέτα και την παρουσία καλών σουτέρ στην πεντάδα όπως ήταν οι Τόμιτς, Κόμαζετς και Ρότζερς .
Και πράγματι ο Ολυμπιακός στην αρχή κατάφερνε να κρατά έναν συγκεντρωμένο ρυθμό στο ματς τροφοδοτώντας παράλληλα στο ποστ μαζικά τον Τάρλατς και λιγότερο όλους τους υπόλοιπους. Μια επιλογή που όσο περίεργο και να φαίνεται αποδείχθηκε μπούμερανγκ... Ο Τάρλατς προκαλούσε μεγάλη φθορά στους σέντερ της Ζαλγκίρις με φάουλς, σκορ από την ρακέτα και πάσες στους συμπαίκτες που έκοβαν αλλά αυτό κράτησε πολύ λίγο. Η επίθεση του Ολυμπιακού έγινε πολύ προβλέψιμη και οδήγησε σε λάθη που έδιναν την ευκαιρία για ακόμα περισσότερο άνοιγμα του ρυθμού στους Λιθουανούς οι όποιοι μετά τα πρώτα λεπτά είχαν αρχίσει να παίρνουν τα ηνία και να εκδηλώνουν όλο και περισσότερες προσπάθειες αιφνιδιασμού. Χαρακτηριστικό ότι μετά το 6-7 από τις βολές του Τάρλατς, η Ζαλγκίρις άνοιξε ένα συνεχές προβάδισμα που γρήγορα έφτασε κοντά σε διψήφια νούμερα, 18-9.
Ο Γιόνας Καζλάουσκας ακολουθούσε πολύ απλά πράγματα αφού εκτός από το να κλείσουν τον Τάρλατς με double team και να δυσκολέψουν τις διεισδύσεις εξαιτίας της παρουσίας παικτών στην ρακέτα όπως του "χταποδιού" Εουρέλιους Ζουκάουσκας, εκμεταλλευόταν στην επίθεση το ότι ακόμα και σε 5 εναντίον 5 οι Γκόλντγουαιρ και Κόμαζετς δεν ήταν ικανοί στο να ακολουθήσουν στα ατομικά μαρκαρίσματα τους Έντνι και Στομπέργκας. Μεγάλο πρόβλημα ήταν και το μαρκάρισμα του Άντονι Μπούι από τον Τόμιτς και εφόσον οι βοήθειες δεν μπορούσαν να έρθουν έγκαιρα από τον Ολυμπιακό το αποτέλεσμα ήταν διεισδύσεις από τους Έντνι/Μπούι και τρίποντα από τον Στομπέργκας. Όλα αυτά μαζί με την fast break προσέγγιση που ...καλά κρατούσε, συνέβαλαν στην παγίωση μιας εικόνας κυριαρχίας της Ζαλγκίρις μέχρι το 27-18.
Ο Ίβκοβιτς απο την πλευρά του προσπάθησε να αλλάξει την ροή του ματς με την είσοδο του Αντε Μενσά για μεγαλύτερη πίεση στην μπάλα (πάνω στον Έντνι κυρίως) και του Ομπέρτο στην θέση του Ρότζερς για ακόμα περισσότερο ποστ παιχνίδι. Και αν στην περίπτωση του Γάλλου βγήκε το ρίσκο προσφέροντας απρόσμενες επιθετικές ανάσες, στο πρόσωπο του Ομπέρτο οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες αφού και σκορ δεν πρόσφερε αλλά και έκανε την ομάδα ακόμα πιο βαριά απέναντι σε μια δεδομένα πιο γρήγορη και ελαφριά Ζαλγκίρις. Ακόμα και όταν ο Αργεντίνος έπαιξε σέντερ δεν κάλυψε αμυντικά την ομάδα κάνοντας φάουλς και χάνοντας ριμπάουντς.
Και οι αλλαγές που συνεχίστηκαν με την επαναφορά Γκόλντγουαιρ στην θέση του Τόμιτς και Ρότζερς στην θέση του Τάρλατς δεν βελτίωσαν ριζικά τα πράγματα αν και υπήρχαν οι προυποθέσεις για να κατεβεί η διαφορά κάτω από το ψυχολογικό όριο των 10 πόντων με ένα μικρό σερί 4-0 που μετέτρεψε το 38-24 σε 38-28 και την επιβεβλημένη ξεκούραση του Έντνι από τον Μασκολιούνας. Όμως εκτός από την Ζαλγκίρις αντίπαλος του Ολυμπιακού εκείνη την ημέρα ήταν και ο εαυτός του με την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης να κυριαρχεί, ο Μενσά δώρισε βολές στον Μασκολιούνας ,ο Παπανικολάου τελείωσε άτσαλα ένα layup και την ίδια ώρα η Ζαλγκίρις ανέκτησε την ψυχραιμία της. Με τον Μπούι να εκμεταλλεύεται την διαφορά ύψους από τον Τόμιτς και τον Έντνι να επανέρχεται στο τελευταίο λεπτό του ημιχρόνου για να κάνει ρήγμα βρίσκοντας τον Αντομάιτις, η Ζαλγκίρις εκτόξευσε την διαφορά στο -15 εις βάρος του Ολυμπιακού, 48-33 ημίχρονο.
Ήταν ξεκάθαρο ενόψει της επανάληψης ότι ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε μόνο με τον Τάρλατς και τον Αντε Μενσά ως δεύτερο επιθετικό πόλο να προκριθεί στον τελικό. Η επιβεβλημένη μεταστροφή στην τακτική του πρώτου μέρους που περιείχε προβλέψιμη τροφοδότηση του Τάρλατς στο ζωγραφιστό μετουσιώθηκε την αρχή του δευτέρου μέρους σε σουτ μέσης απόστασης (Τάρλατς) και τρίποντα (Τόμιτς, Κόμαζετς) αλλά και πάλι η προσπάθεια ήταν καταδικασμένη σε εκνευριστικό βαθμό, λόγω της μεγάλης αστοχίας που εξακολουθούσε να έχει στα σουτ ο Ολυμπιακός και της αντίστοιχής ευστοχίας της Ζαλγκίρις. Η κακή άμυνα του Κόμαζετς στον Στομπέργκας, τα τέσσερα φάουλ που φορτώθηκε ο Τάρλατς, η γρήγορη συμπλήρωση των 8 φάουλς (που τότε έδιναν βολές) από τον Ολυμπιακό δυσκόλεψε την όποια προσπάθεια άσκησης αμυντικής πίεσης που επιχειρήθηκε.
Ο Ίβκοβιτς συνέχισε να ψάχνει τον άσο από το μανίκι με την παρουσία σκιάχτρου στην ρακέτα (είσοδος Φασούλα), με ευέλικτο σχήμα (Παπανικολάου στο 4), με παίκτη ειδικών αποστολών (Αντε Μενσα), με την επιστράτευση του φρέσκου Βούκσεβιτς όμως τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον "σοφό" ότι μέσα στον αγώνα δεν προσπάθησε να αλλάξει την εικόνα, το αντίθετο. Το παιχνίδι χάθηκε στο πρώτο ημίχρονο όταν ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να ελέγξει τον ρυθμό και απλά σφυροκοπήθηκε από τους δαιμονισμένους Λιθουανούς. Περισσότερο μπορεί να πει κανείς για την έλλειψη συγκέντρωσης (οι παίχτες μίλησαν για αιφνιδιασμό και πιάσιμο στον ύπνο ύστερα) και την απουσία ψυχικών αποθεμάτων όταν χρειάστηκε να επανέλθουν στο ματς παρά για τεχνικές επιλογές. Παρόλα αυτά ο Ντούντα ελέγχεται κυρίως για το ότι άφησε τον Μενσά στον πάγκο όταν ο Έντνι αλώνιζε, ότι δεν είδε ότι το παιχνίδι δεν ταίριαζε στον αργό Τόμιτς - ούτε το matchup του με τον Μπούι και ξέχασε τον Βούκσεβιτς στον πάγκο, και τέλος, ότι τα ευέλικτα σχήματα με τον Παπανικολάου στο 4 μπορούσαν να ματσάρουν καλύτερα με τα 4άρια της Ζαλγκίρις. Και πάλι όμως όλα αυτά είχαν να κάνουν σε προσαρμογές στο παιχνίδι της Ζαλγκίρις οπότε επιστρέφουμε στο αρχικό συμπέρασμα, αυτό που έκρινε το ματς ήταν το ότι ο Ολυμπιακός έχασε τον έλεγχο του ρυθμού όταν έκανε λάθη στην επίθεση, όταν δεν έβαλε τα σουτ, με συνέπεια οι Λιθουανοί να τρέξουν το γήπεδο.
Έτσι με τον Έντνι να ξεκουράζεται ενόψει τελικού, τον Τάρλατς να ξεχνιέται στον πάγκο και τον Βούκσεβιτς να ωραιοποιεί τα στατιστικά του στο τέλος του παιχνιδιού χάθηκε η ευκαιρία για είσοδο στον τελικό σε μια στιγμή που κανείς δεν φανταζόταν ότι η επόμενη παρουσία σε Final four θα αργούσε πάρα πολύ, μια καθυστέρηση που αποτελεί και λόγο επιλογής του παιχνιδιού αυτού ως ματς της χρονιάς.
Θα μπορούσαν να γίνουν υποθέσεις για αυτό το ματς. Τι θα γινόταν αν παραδείγματος χάρη ήταν 100% υγιής ο Κόμαζετς, αν έπαιζε περισσότερο στο 4 ο Παπανικολάου ή έμπαιναν τα σουτ αλλά ίσως η Ζαλγκίρις, που έφερε άτυπα των μπάσκετ των 24 δευτερόλεπτων πριν την ώρα του, να ήταν απλά προορισμένη να πάρει αυτό το τρόπαιο για να στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το μπάσκετ της σκληρής άμυνας που κυριάρχησε στην Ευρώπη στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '90.
Αποτελέσματα Euroleague
(κλικ πάνω στα παιχνίδια για στατιστικά)
Κύπελλο Ελλάδας
6/9/1998, Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ 52-61
Euroleague stats
περιοδικό ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1998-ΤΕΥΧΟΣ 4
Ανασκόπηση της σεζόν 1997-1998 και αναγγελία της επόμενης από τον Γιάννη Φιλέρη
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ-19 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1998
παρουσίαση ομάδας 1998-99 (Λ.Σούσκας)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1998- ΤΕΥΧΟΣ 518
Ολυμπιακός-Ούλκερ για την Ευρωλίγκα
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1998- ΤΕΥΧΟΣ 519
Ολυμπιακός-Σπόρτινγκ για την 5η αγωνιστική της Α1
πότε μάγος, πότε τράγος (Ν.Παπαδογιάννης)
ένοχες αποδείξεις (Π.Παναγιωτόπουλος)
Ολυμπιακός-Ζαντάρ για την Ευρωλίγκα
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1998-ΤΕΥΧΟΣ 520
Απόλλων Πάτρας-Ολυμπιακός για την Α1
"Στο ξεκάρφωμα" (Η.Δρυμώνας)
ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1998-ΤΕΥΧΟΣ 521
Ηρακλής-Ολυμπιακός για την 8η αγωνιστική της Α1
"Η λεγεώνα των ξένων-Φαμπρίτσιο Ομπέρτο" (Δ.Καρύδας)
  |
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1998-ΤΕΥΧΟΣ 522
Ολυμπιακός-Πανιώνιος για την Α1
οι Mr.Τίποτα (Ν.Παπαδογιάννης)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1998-ΤΕΥΧΟΣ 523
Παπάγου-Ολυμπιακός για την Α1
συνέντευξη Φαμπρίτσιο Ομπέρτο (Γ.Ντεντόπουλος)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1998-ΤΕΥΧΟΣ 524
Ούλκερ-Ολυμπιακός (Π.Παναγιωτόπουλος)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 532
Ολυμπιακός-Μαρούσι για την Α1
συνέντευξη Anthony Goldwire (Γ.Ντεντόπουλος)
Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ για την Ευρωλίγκα
η γωνιά των αστέρων: Χουάν Μοράλες
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 535
Περιστέρι-Ολυμπιακός για την Α1
Περιστέρι-Ολυμπιακός για την Α1
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 536
Ολυμπιακός-Ηρακλής για την Α1
ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα
Ολυμπιακός-Ηρακλής για την Α1
ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 1999
Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ για την Α1 (Τ.Μαγουλάς, Α.Τζέκης)
εφημερίδα ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ-ΤΡΙΤΗ 20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1999
Αφιέρωμα από το επιτελείο της εφημερίδας στον Ολυμπιακό εν όψει του φάιναλ 4 του Μονάχου
.jpg)
.jpg)
.jpg)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-4 ΜΑΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 547
Ολυμπιακός-Άρης ημιτελικοί Α1
Η επόμενη μέρα από το final four του Μονάχου (Π.Παναγιωτόπουλος)
Φταίμε και εμείς, φταίτε και εσείς (Π.Παναγιωτόπουλος)
Η λεγεώνα των ξένων: Arijan Komazec (Δ.Καρύδας)
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-1 ΙΟΥΝΙΟΥ 1999-ΤΕΥΧΟΣ 551
Εφιαλτικός επίλογος (Γ.Ντεντόπουλος)
