Μπασκετικός Ολυμπιακός σημαίνει... (το sequel)

Κοινωνιολογικά, κάποιοι από τους πιο σημαντικούς παράγοντες διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης/ταυτότητας είναι : η θρησκεία, η γλώσσα, τα κοινά βιώματα...

Στην δική μας περίπτωση η θρησκεία είναι κοινή και λέγεται Ολυμπιακός. Η γλώσσα μας είναι η ίδια, καταλαβαινόμαστε μια χαρά όταν μιλάμε για Ολυμπιακό.

Εδώ και κάποιες μέρες όμως, μας απασχολεί η αναζήτηση των κοινών μας βιωμάτων.  Από όλα τα συγκλονιστικά που γράφτηκαν με αφορμή το προηγούμενο "Ολυμπιακός σημαίνει..."  τότε μάλλον συμπεραίνουμε ότι η μπασκετικολυμπιακή μας συνείδηση -a.k.a κουσούρι- είναι εκεί, πιο δυνατή από ποτέ, όχι πως αμφέβαλλα ποτέ για αυτό.

Το σημερινό ποστ είναι δικό σας, ολόδικο σας.

Και όχι, δεν το αφιερώνω σαν άλλος ραδιοπειρατής Στάθης Ψάλτης σε σας. Εννοώ ότι είναι γραμμένο από εσάς. Είναι όλα αυτά που είδα γραμμένα δεξιά και αριστερά στο Ίντερνετ από προχτές (...μαζί με κάποιες δικές μου πινελιές) τα οποία μαζεύτηκαν στην προσπάθεια συγκέντρωσης όλων εκείνων των αναμνήσεων που μας ενώνουν και μας έκαναν σε τελική ανάλυση να επιβιώσουμε σαν φίλοι του τμήματος μπάσκετ του Ολυμπιακού όλα τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια...

Και για άλλη μια φορά...αν βρίσκεις να έχεις κάνει αρκετά από τα παρακάτω...τότε φίλε, το έχεις το κουσούρι...τελειωμένη υπόθεση.

Μπασκετικός Ολυμπιακός σημαίνει...(sequel)

Να θυμάσαι τους 40 πόντους του παιχταρά Λάρι Μίντλετον και την ασύλληπτη εμφάνισή του ένα βράδυ στο Ζαντάρ...

Να έχεις παγώσει στον παραλίγο αποκλεισμό από τη Δυναμό Τιφλίδας στην Γλυφάδα ενώ έχεις προετοιμαστεί για σόου Σκάρι και φιέστα...

Να έχεις ξενερώσει με τον Τοντ Μίτσελ που φάνταζε λίγος μετά τους  Σκάρι / Μίντλετον...

 Να θυμάσαι τον δαίμονα Γκλεν Μπλάκγουελ...

Να έχεις συσχετίσει την ενδυμασία των μπαλέτων του Διογένη με τον Παναθηναικό και αυτά που του κάναμε λίγες μέρες πριν...

 Να έχεις πειστεί ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης θα φέρει τον Τομ Γκουλιότα...

Να θεωρείς τον Μπάμπη Παπαδάκη σημαντικό κομμάτι του ρόστερ του Ολυμπιακού...

Να έχεις πειστεί ότι τα βάλε/βγάλε του σακακιού θα γύριζαν το γούρι υπέρ του Ολυμπιακού...

Να λαμβάνεις υπόψη σου κάθε φορά που υπολογίζεις το ρόστερ της νέας χρονιάς τον Γιώργο Παπαδάκο και τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο...

Να καταριέσαι ακόμα και σήμερα τον Λευτέρη Σούμποντιτς που δεν έβαλε στον πέμπτο τελικό τον Αλφόνσο...

Να μην θες τον Σάκοτα προπονητή στον Ολυμπιακό επειδή ο γιος του παίζει στον Παναθηναικό...

Να πιστεύεις ακόμα ότι ο Ιβάν Κόλιεβιτς μπορούσε να τους πάρει μόνος του μέσα στο ΟΑΚΑ...

Να έχεις τρίψει τα μάτια σου στους ωραιότερους, πρώτους 2 πόντους που έχει βάλει κάποιος σαν παίχτης του Ολυμπιακού. Μπλου στη μάπα του Ρέμπρατσα...

Να γελάς ακόμα με την φοβερή πρώτη απόπειρα του Παναθηναικού να φτιάξει μασκότ: τον θρυλικό Super-Pan...

(click to enlarge)

(...καλά όποιος το θυμάται αυτό έχει το respect μου, δεν νομίζω να εμφανίστηκε ποτέ στο γήπεδο αλλά τον είχαν όλο το καλοκαίρι στην αφίσα που διαφήμιζαν τα διαρκείας, το σκίτσο του Πιλάτου δεν είναι καθόλου υπερβολικό - έτσι ακριβώς ήταν σαν εμφάνιση. Λογικά είδαν ότι δεν έχει και μεγάλη αποδοχή και τον απέσυραν γρήγορα...)

Να πιστεύεις όταν ήρθε ο Μάρκο Κέσελι, και ακόμα και τώρα που έφυγε, ότι θα χώσει 10/10 τρίποντα μέσα στο ΟΑΚΑ...

Να είσαι σίγουρος ότι με Κλέιζα-Τσίλι και σία δεν σε κόβει ούτε ο Χριστοδούλου. Και η πλάκα είναι ότι το είχες ξαναπεί με Γκριρ-Μάτσε-Γουντς...

 Να λες κάθε φορά που ξεκινάς άσχημα την σεζόν, "ε, και το 1997 έχασα μέχρι και από τον ΒΑΟ, αλλά μετααά"...

 Να πίστεψες ότι έχεις το νέο Shaq όταν ο Σόφο πέταγε τον Σκόλα σαν μύγα απο πάνω του...

 Να τρελαίνεσαι που ο Μπόρις Γκόρενς δεν είναι ο παικταράς που μάτωνε το διχτάκι ένα χρόνο πριν στην Ιταλία και εδώ να μη μπορεί να βάλει πάνω από 8-9 πόντους κάθε ματς...

 Να αναρωτιέσαι ακόμα και τώρα τι δεν πήγε καλά και πέρασε αλλά δεν ακούμπησε ο Τζανίρο Πάργκο...

 Να βλέπεις στο πρόσωπο του Νίκου Χατζή τον σουτέρ που πάντα έλειπε απ'την ομάδα...

Να φωνάζεις σαν τρελός ΦΑΟΥΛ κάθε φορά που τρεις-τέσσερις, καμιά φορά και πέντε παίκτες, κύκλωναν τον Σοφο...

Να κάνεις το ίδιο σε κάθε απόπειρα για  κωλοσκρίν του Μπατίστ και του Πέκοβιτς...

Να αναρωτιέσαι που να βρίσκεται ο "νέος Άιβερσον" Μισάν Νικαγκμπάτζε...

Να φωνάζεις Μίλαν Τόμιτς οεοεοεοε...

Να αγωνιάς για την κλήρωση διαιτητών για να δεις ποιον σου έβαλαν πάλι...

Να περιμένεις μέχρι τώρα την κοινοτικοποίηση του Σον Ρισπέρτ και του Μαρκί Πέρι. Στο τέλος να βρίζεις που ο Άρης έχει κάνει την μισή Αμερική Σκοπιανούς και Βούλγαρους και εσένα να χαλάει έτσι ο προγραμματισμός σου. Να χάνεις και τον Έρνεστ Μπράουν τσάμπα εν τω μεταξύ...

Να εκτιμάς την προσφορά του Χουάν Αντόνιο Μοράλες στην ομάδα και να τον αποκαλείς χρήσιμο ρολίστα...

Nα χαίρεσαι για τη μεταγραφή Γκούλιας ενθυμούμενος τα καλά παιχνίδια που είχε κάνει με την Βιλερμπάν την προηγούμενη χρονιά...

Να έχεις πειστεί ότι ο Άριαν Κόμαζετς των 30+ πόντων μ.ο. στο ιταλικό πρωτάθλημα θα κάνει τα ίδια ερχόμενος το 1998 στο λιμάνι...

Να είσαι ευγνώμον που είδες τον Τάιους Έντνει στον Ολυμπιακό ακόμα και στα 33...

Να περιμένεις από τον Εμρέ Εκίμ να διώξει τα στερεότυπα για τους τούρκους παίχτες...

Να βλέπεις τον Λαβόρ Ποστέλ να τσακώνεται με τον Δημήτρη Μισιακό την ώρα του αγώνα και να λες από μέσα σου "πες του τα ρε παιχταρά"...

Nα πανηγυρίζεις για τον ερχομό του Ρούμπεν Βολκοβίτσκι, ο οποίος παρέα με τον Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς θα έκαναν την ρακέτα μας την καλύτερη στον κόσμο εκτός ΝΒΑ...

Να κλαις όταν έφυγε ο Ξανθός σαν να χάνεις κάποιον δικό σου άνθρωπο...

 Να ονειρεύεσαι ότι η ομάδα με Διαμαντόπουλο και Λιαδέλη θα ρίχνει κατοστάρες...

Να θες να δεις ξανά ακόμα και σήμερα την Lacta χορηγό στη φανέλα...

Nα είναι ο Θρυλέων το μοναδικό λούτρινο που έχει μείνει στο δωμάτιο σου ενώ ενηλικιώθηκες...

Να έχεις σκεφτεί να φτιάξεις πρόγραμμα εκγύμνασης στον Γκέτσε μπας και πάρει τα πόδια του...

Να ηχεί ακόμα μελωδικά στα αυτιά σου η φωνή του Στάθη Γαβάκη...
(click to enlarge)

Nα σου λένε όλοι οι φίλοι σου στα τέλη της δεκαετίας του '80, ανεξαρτήτως ποδοσφαιρικής προτίμησης, ότι στο μπάσκετ είναι Άρης και όταν εσύ τους απαντάς ότι είσαι Ολυμπιακός να σε δουλεύουν για έναν μήνα...

Να έχεις σκεφτεί: "Τι μαλάκες, δίνουν δανεικό το μεγαλύτερο ταλέντο της Λιθουανίας, τον Σεϊμπούτις"...

Να έχεις πει με το άκουσμα της έλευσης του Γκέρσον: "Ζέλικο τελείωσες"...

Να ένιωσες, για κλάσματα του δευτερολέπτου, όπως οι φίλοι της ΤΣΣΚΑ πέρυσι, στο τελευταίο σουτ του Μπράνκο Μιλισάβλιεβιτς στους ημιτελικούς της Α1 το 2007-2008 κόντρα στο Μαρούσι...

 Να αναρωτιέσαι ακόμα γιατί ο τρομερός Ράιαν Στακ του Άρη, δεν έκανε τίποτα σε εμάς...

Να νιώθεις ενοχές που είχες πει ότι «για να πάρεις Ευρωλίγκα θες 4άρια σαν τον Κλέιζα και όχι σαν τον Πρίντεζη». Τώρα να εύχεσαι ότι δεν θυμάται κανείς τα λόγια σου τότε...

Να είχες σιγουρευτεί τα τελευταία χρόνια ότι το ΣΕΦ ήταν γκαντέμικο και ότι έφταιγε αυτό για τις απώλειες των τίτλων...

Να βλέπεις ξανά και ξανά τα βιντεάκια από Τελ-Αβίβ και Σαραγόσα κάθε φορά που πλησιάζει final four...

Να σηκώνεις τα χέρια και να πανηγυρίζεις κάθε φορά που ο Έντι έβγαινε από τα σκριν και πριν καν προλάβει να σουτάρει...

Να έχεις τραγουδήσει το "Θρύλε γερά να πάμε...για να σηκώσουμε το ευρωπαικό, όπως το 97 στη Ρώμη...." και να αλλάζεις κάθε φορά την πόλη. Μέχρι που φέτος βαρέθηκες, είπες να μην το τραγουδήσεις και πήγε καλά το γούρι...

Να λες από το σπίτι σου και εσύ παρέα με τον Παναγιώτη Φασούλα "μέσα" κάθε φορά που ο σκηνοθέτης τον ζούμαρε από μπροστά την ώρα που εκτελούσε ελεύθερες βολές...

43+1 το πρώτο ποστ, 51 το sequel και ακόμα νοιώθω ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα που δεν έχουν γραφτεί...

Ακούω σκορ και ακόμα περισσότερες ιστορίες...