Red Zone: Ολυμπιακός 1996-1997: αυτοκράτορας και με τη βούλα

...από τους Weekendman και Morrison

A new era has begun αφού πια ο Γιάννης Ιωαννίδης θα ήταν στον πάγκο της ΑΕΚ, σε μια ομάδα που παρά τα εννιά διαθέσιμα εισιτήρια για τις τρεις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την παρουσία της σε αυτές. Διάδοχος του στον Ολυμπιακό, σε αυτό το πολύ δύσκολο για τον καθένα ψυχολογικό έργο να διαδεχτεί έναν ζωντανό θρύλο του Ολυμπιακού, θα ήταν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, από τους ικανότερους προπονητές που κυκλοφορούσαν στην Ευρώπη και με εξαιρετική πορεία με τον Πανιώνιο την περασμένη χρονιά.

Όμως η αλλαγή στον πάγκο του Ολυμπιακού δεν αποτέλεσε τον μόνο αποχαιρετισμό, ή και ριζική αλλαγή σε Ελληνική ομάδα. Γιατί ήταν παράλληλα και η περίοδος που ο Γιαννάκης έκλεινε την καριέρα του ως αθλητής στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα, ο Πρέλιεβιτς θα συνέχιζε να φορά ασπρόμαυρη φανέλα αλλά όχι αυτή του ΠΑΟΚ αλλά της Κίντερ Μπολόνια, ενώ ο αιώνιος αντίπαλος Παναθηναικός δεν χώνεψε το 73-38 από τον Ολυμπιακό και παρά τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης έδιωξε σχεδόν όλους τους παίκτες του αφήνοντας απείραχτους μόνο τους…διόσκουρους Αλβέρτη, Οικονόμου και τον Κόρφα. Ποια όμως ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή δεδομένων ενόψει της νέα σεζόν και ποιος την έφερε;

Η απάντηση είναι ένας μάλλον άσημος ποδοσφαιριστής από το Βέλγιο, ο Ζαν-Μαρκ Μποσμάν ο όποιος μετά από δικαστικούς αγώνες κατόρθωσε να επιτρέπεται στους αθλητές που ήταν υπήκοοι χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τους λεγόμενους κοινοτικούς, να πραγματοποιούν μεταγραφή σε όποια χώρα εντός της Ε.Ε επιθυμούν ανεξαρτήτως αριθμού, ενώ οι μόνοι περιορισμοί στον αριθμό των ξένων θα ίσχυε πια μόνο για τους λεγόμενους μη κοινοτικούς. Έτσι καταλάβαινε ο καθένας ότι αυτή η απόφαση Μπόσμαν (πήρε το όνομα του παίχτη που κινήθηκε πρώτος δικαστικά δηλαδή) που προήλθε από το Ευρωπαικό δικαστήριο το 1995 και θα εφαρμοζόταν για πρώτη φορά την περίοδο 1996-1997, θα άλλαζε ριζικά τα πράγματα, βέβαια θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ως παρατήρηση ότι εμείς ως Έλληνες τους κοινοτικούς τους είχαμε ήδη φέρει με τον δικό μας τρόπο αν αναλογιζόταν κανείς τις τόσες Ελληνοποιήσεις στις όποιες προχωρούσαν οι ομάδες μας τότε.

Όμως ας στρέψουμε ξανά την προσοχή στον Ολυμπιακό, ο Ίβκοβιτς φυσικά δεν πείραξε την ελληνική παροικία του Ολυμπιακού, η οποία διευρύνθηκε στην Εθνική με τέσσερις διεθνείς στην δωδεκάδα της ομάδας στην Ατλάντα (Φασούλας, Σιγάλας, Μπακατσιάς, Παπανικόλαου) ενώ επιπλέον δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στον Γαλακτερό.

Ενώ και στους Ελληνοποιημένους υπήρχε η πρόθεση να κρατηθούν όλοι, οι Τόμιτς και Νάκιτς ήταν οι πιο εύκολες περιπτώσεις, αλλά η περίπτωση του Τάρλατς αποδείχθηκε λίγο πιο δύσκολη, διότι υπήρχε το έντονο φλερτ των Σικάγο Μπουλς , όμως τελικά τα λίγα λεφτά που πρόσφεραν οι "Ταύροι" και τα περισσότερα που θα είχε ως οικονομικές απολαβές στον Ολυμπιακό έγειραν την πλάστιγγα υπέρ της παραμονής του Τάρλατς στην Ελλάδα σε συνδυασμό με την νεαρή ακόμα ηλικία του παίκτη του Ολυμπιακού.

Αποτέλεσμα... παίκτες σαν τον Αγγελίδη που ήταν υποψήφιοι να φορέσουν την φανέλα του Ολυμπιακού αν έφευγε ο Τάρλατς, να μείνουν με την όρεξη…

Από αυτά φάνηκε ήδη ότι ο Ίβκοβιτς δεν θα γκρέμιζε μεν την ομάδα του Ιωαννίδη αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα έβαζε και τις δικές του πινελιές στο μπασκετικό έργο τέχνης: Ολυμπιακός 1996-1997. Χαρακτηριστικό το ότι ήθελε να αφήσει τον Ρίβερς να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό και να αποκτήσει έναν νέο playmaker, μάλιστα βρέθηκε σε έντονη κόντρα με τον Μάλκοβιτς για χάρη του Μπάιρον Ντίνκινς, τον όποιο ο ίδιος ο Ίβκοβιτς είχε βρει ως λαβράκι και βοήθησε τον Πανιώνιο στο να βγει για πρώτη φορά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όμως τελικά στην μάχη αυτή επικράτησε ο Μπόζα κινούμενος πιο γρήγορα και ίσως ακόμα και κάτω από το τραπέζι…

Ο Ολυμπιακός δεν απογοητεύτηκε και συνέχισε το κυνήγι ψάχνοντας και άλλες λύσεις όπως ο Σάσα Τζόρτζεβιτς ο όποιος σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής θα ερχόταν τρέχοντας στον Ολυμπιακό αν δεν τον δέσμευε ο όρος παραμονής του στην Τιμσίστεμ Μπολόνια, όρος που ενεργοποιήθηκε από την στιγμή που εξασφαλίστηκε η συμμετοχή στην Ευρωλίγκα για το αντίπαλο δέος της Βίρτους.

Κατά συνέπεια ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να σπάσει το συμβόλαιο του Σέρβου πόιντ-γκάρντ με μια γενναιόδωρη προσφορά, τελικά όμως δεν προχώρησε η μεταγραφή με αποτέλεσμα μετά από αρκετά μεταγραφικά σενάρια ο Ρίβερς να παραμείνει και ας μπορούσε δικαιολογημένα να νοιώθει ότι δεν είχε την απόλυτη εμπιστοσύνη των φιλάθλων και του τεχνικού επιτελείου του Ολυμπιακού…

Όμως ο Ντίνκινς δεν ήταν ο μοναδικός παίκτης που είχε ο Ίβκοβιτς στον Πανιώνιο και ήθελε να τον πάρει και στον Ολυμπιακό, ο Ντούντα ήθελε και τον δεύτερο ξένο του Πανιώνιου 1995-1996, τον Ζάρκο Πάσπαλι και ας είχε πληγώσει τους οπαδούς του Ολυμπιακού μόλις πριν από δύο χρόνια με την μετακίνηση του στον Παναθηναικό, μάλιστα θα προσπαθούσαν να τα καταφέρουν να παίξει ως Έλληνας έχοντας ήδη συμπληρώσει πενταετία στην Ελλάδα, όμως ούτε και αυτό το σενάριο προχώρησε.

Έτσι αν και ομολογουμένως η σεναριολογία στην θέση του πλέι-μεικερ ή η προοπτική επιστροφής του Πάσπαλι ήταν συναρπαστική, όμως η πρώτη μεταγραφή του Ολυμπιακού έγινε στις θέσεις των ψηλών με τον Γερμανό διεθνή και πρωταθλητή Ευρώπης του 1993 Κρίστιαν Βελπ, ο όποιος εκτός από πρώτος κοινοτικός της ιστορίας του Ολυμπιακού ήταν και εντελώς διαφορετικός από τον προκάτοχο του στην front line των ερυθρολεύκων, τον Μπέρι, και αν πρόσφερε κάτι καλύτερο σε σύγκριση με τους άλλους δύο βασικούς ψηλούς του Ολυμπιακού ήταν στο σουτ από μέση και μακρινή απόσταση. Ως αναπληρωματικός αναμενόταν να δώσει λύσεις αρκεί να έβρισκε τον κίνητρο που είχε χάσει στην Λεβερκούζεν παίρνοντας στον αυτόματο πιλότο τα πρωταθλήματα της Γερμανίας αλλά μη καταφέρνοντας να φτάσει σε κάποια Ευρωπαική υπέρβαση μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1993 με την εθνική Γερμανίας.

Όμως μπορεί ο Πάσπαλι να μην ήρθε αλλά ο Ολυμπιακός με τον έρχομο του Ουίλι Άντερσον διέθεσε την μια θέση ξένου μετά από διακοπή ενός χρόνου σε σμολ-φόργουορντ, κάτι που από το 1991-1992 έγινε στις τέσσερις από τις πέντε προηγούμενες χρονιές, όμως αυτήν την φορά θα υπήρχε μια σημαντική διαφορά... Ο Πάσπαλι και ο Εντι Τζόνσον αποτελούσαν τις κύριες επιθετικές αιχμές του παιχνιδιού του Ολυμπιακού και τους ηγέτες του, αλλά ο Άντερσον θα προοριζόταν για team και role player που θα έδενε την ομάδα, κάτι αντίστοιχο με αυτό που ήταν ο Βολκόφ πριν δύο χρόνια απλώς ο Άντερσον θα έπαιζε τριάρι ενώ ο Βολκόφ έπαιζε και στις θέσεις των δύο ψηλών. Το πολύ σαφές νόημα που θα μπορούσε κανείς να αποκομίσει από την διάθεση του Ολυμπιακού να αλλάξει πόιντ-γκάρντ και την μεταγραφή του Άντερσον ήταν ότι ο Ολυμπιακός ήθελε να βρεθεί και να δεθεί αγωνιστικά περισσότερο μαζί από ότι την προηγούμενη περίοδο.

Με την μεταγραφή αυτή του Nbaer το παζλ ολοκληρώθηκε και ο ερχομός του Ζεβροσένκο (aka Αμανατίδη) ήταν μια κίνηση για το μέλλον στην γραμμή των ψηλών καθώς για το παρόν η συμπληρωματική λύση των τριών βασικών ψηλών θα ήταν ο Παπανικολάου ο όποιος μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε περιφερειακό αλλά και σε ρόλο ψηλού.

David Rivers
1.86-31

Γιώργος Σιγάλας
2.00-25

Φράνκο Νάκιτς
2.01-24

Ντράγκαν Τάρλατς
2.10-23

Παναγιώτης Φασούλας
2.13-33

Μίλαν Τόμιτς
1.92-23

Θύμιος Μπακατσιάς
1.96-28

Νάσος Γαλακτερός
2.00-27

Δημήτρης Παπανικολάου
2.00-19

Christian Welp
2.12-32

Βασίλης Σούλης
2.07-20

Ανατόλι Ζουρπένκο
2.13-20

Αλεξέι Ζεβροσένκο
2.17-17

Evrick Gray
2.01-27

Willie Anderson
2.03-30

*οι ηλικίες παρουσιάζονται με σημείο αναφοράς το ξεκίνημα της σεζόν, το καλοκαίρι του 1995 δηλαδή.

Dusan Ivkovic

Oι αλλαγές θέλουν χρόνο...Και αυτό το κατάλαβαν νωρίς στον Ολυμπιακό.

Γιατί μπορεί η χρονιά να ξεκίνησε καλά με το ματς κυπέλλου με τον Πειραικό στο ΣΕΦ (τυπικά γηπεδούχος ο Πειραικός) και το διπλό στο Ιβανώφειο επί του, όχι τόσο δυνατού όπως άλλες χρονιές, Ηρακλή, αλλά στην 1η αγωνιστική της Ευρωλίγκας το χαστούκι από την Άλμπα ήταν ηχηρό. Ο Ολυμπιακός έχανε σπάνια στο ΣΕΦ τα προηγούμενα χρόνια και όχι από ομάδες επίπεδου Άλμπα σε κάθε περίπτωση. Τότε το στραπάτσο καμουφλαρίστηκε από την μία, από την έλλειψη προσαρμογής του Άντερσον και από την άλλη, από την απουσία του Σιγάλα που αποτέλεσε το πρώτο θύμα τραυματισμού πριν καν ξεκινήσει η χρονιά. Οι συνήθειες δεν αλλάζουν και κάποιοι θυμήθηκαν τον Ιωαννίδη από το πρώτο ματς με αφορμή την βράβευση του Γιώργου Σιγάλα πριν από το ματς με τους Γερμανούς σαν καλύτερος παίχτης για το 1995-96. Οι βραβεύσεις και τα πανηγύρια μετά το ματς έλεγε ο Ξανθός, αλλά πλέον επικρατούσαν διαφορετικά ήθη...

Κάπως έτσι κυλούσε η χρονιά για τον Ολυμπιακό όμως...Και αν στην Ελλάδα τα κάθε λογής στραπάτσα με πρώτο την ήττα στο ντέρμπι της 3ης αγωνιστικής με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ δεν κόστιζαν, στην Ευρώπη η αδυναμία του Ολυμπιακού να κερδίσει κάποιο ματς εκτός έδρας έκανε την κατάσταση σχεδόν απελπιστική.

Στο Ελληνικό πρωτάθλημα λοιπόν και για την κανονική περίοδο, ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο της κατάστασης αλλά αυτό δεν οφειλόταν τόσο στην δική του καλή απόδοση όσο στο γεγονός ότι όλα τα φαβορί έκαναν γκέλες εκτός προγράμματος. Χαρακτηριστικό ότι με πέντε ήττες ο Ολυμπιακός τερμάτισε πρώτος ενώ τις αμέσως προηγούμενες δύο χρονιές έκανε από δύο ήττες μόλις. Ο Παπάγου αποδείχθηκε ο φονέας των γιγάντων (του Ολυμπιακού συμπεριλαμβανομένου) αλλά η πιο σοκαριστική ήττα ήταν σίγουρα εκείνη από τον ουραγό και σχεδόν καταδικασμένο στον υποβιβασμό ΒΑΟ, ήττα που όμως οδήγησε σε εξελίξεις. Στην ουσία ο Ολυμπιακός επωφελήθηκε από την αστάθεια του Παναθηναικού στην Α1 (στην Ευρώπη τα πήγαιναν καλύτερα οι πράσινοι σε αυτό το διάστημα) και την πτώση του ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ του Ιωαννίδη ήταν ο πιο σοβαρός αντίπαλος για την πρωτιά μέσα στην χρονιά (...άλλωστε στην ισοβαθμία κρίθηκε) αλλά και αυτή δεν είχε ούτε την ποιότητα ούτε το δέσιμο για να πάει τρένο και να αποφύγει τα σκαμπανεβάσματα, καινούρια ομάδα ήταν.

Περνόντας στην Ευρώπη, τα περισσότερα τα είπαμε στο...στης Ρώμης τον τελικό προ μηνών...

(αφιέρωμα για τα 15 χρόνια του θριάμβου, από τότε προστέθηκε άλλο ένα Ευρωπαικό)

Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να ευχαριστήσει τους ιθύνοντες της Ευρωλίγκα αρχικά για το ωραίο σύστημα διεξαγωγής της πρώτης φάσης. Σε άλλες εποχές αν έβγαινες πέμπτος σε όμιλο με έξι ομάδες θα ξανάπαιζες από του χρόνου Ευρωλίγκα πάλι. Με 5-5 (1-4 στον δεύτερο γύρο) έκλεισε ο πρώτος γύρος για τον Ολυμπιακό που ξεπέρασε μόνο τους ταπεινούς Βέλγους της Σαρλερουά! Πέντε ήττες οδυνηρές όχι μόνο για το αποτέλεσμα αλλά πολλές φορές και για τον τρόπο που έγιναν κάποιες από αυτές. Από την ψυχρολουσία της πρώτης αγωνιστικής από την Άλμπα Βερολίνου μέσα στο ΣΕΦ, από την αυτοκτονία πάλι με τους Γερμανούς στο Βερολίνο αυτή τη φορά, μέχρι την "με κάτω τα χέρια" ήττα από τους "φοιτητές" της Εστουντιάντες την τελευταία αγωνιστική. Ο δεύτερος γύρος έμοιαζε βουνό, μαζί με Άλμπα και Εστουντιάντες συν το 1-3 στην καμπούρα μας θα σχηματιζόταν νέος όμιλος με ΤΣΣΚΑ, Στεφανέλ Μιλάνο και Μακάμπι. Ακόμα και η πρόκριση στους 16 έμοιαζε δύσκολη...

Kάθε ματς ήταν τελικός πια...Ο Ολυμπιακός πήρε τον πρώτο με τους Ρώσους εντός έδρας αλλά ακολούθησε η συνηθισμένη αυτοκτονία, στο Μιλάνο αυτή τη φορά με τον Πορταλούπι να βάζει ένα χεράκι. Η νίκη με την Μακάμπι στο ΣΕΦ κράτησε την ομάδα ζωντανοή αλλά και πάλι...Χρειαζόταν νίκη στη Μόσχα...

Στη Μόσχα ήταν η πρώτη φορά που παρουσιάστηκε μπροστά μας ο Ολυμπιακός του Βελιγραδίου, του ΟΑΚΑ και της Ρώμης. Μια ομάδα που μάσαγε σίδερα, που έχει ποιότητα και σχέδιο,που ναι...μπορούσε να κάνει τα πάντα!

Η νίκη με την Στεφανέλ στο ΣΕΦ μας έβαλε στην 16άδα για να ακολουθήσει μια αδιάφορη ήττα από την Μακάμπι στο Τελ-Αβίβ. Όμως και πάλι δεν είχαμε τίποτα χειροπιαστό. Ίσα-ίσα που το διπλό μειονέκτημα έδρας με Παρτίζαν και ίσως με Παναθηναικό έκανε το ταξίδι για την Ρώμη να μοιάζει έτοιμο προς ακύρωση. Από το ολότελα πάντως, τουλάχιστον ήμασταν στους 16 και όπου βγει...

Στην συνέχεια Παρτίζαν και όπως αποδείχτηκε μετά Παναθηναικός και Ρώμη...

Η σειρά με την Παρτίζαν εδώ.

Η σειρά με τον Παναθηναικό εδώ.

Το φάιναλ φορ και η κατάκτηση του τροπαίου εδώ.

Πριν το φάιναλ φορ όμως και μετά την πρόκριση επί του Παναθηναικού ήταν η ώρα για τον Γιώργο Σιγάλα να φωνάξει...το πρώτο! Το συγκεκριμένο φάιναλ φορ (Κύπελλο '97) είχε τις ιδιαιτερότητες του, ένα ότι Ολυμπιακός, Παναθηναικός και ΑΕΚ συμμετείχαν πρώτη φορά παρέα με ότι σήμαινε αυτό για την ατμόσφαιρα στις κερκίδες και δύο, ότι ο Ολυμπιακός πήγε να παίξει τον πρώτο τίτλο της χρονιάς μέσα στο σπίτι των δυο βασικών του αντιπάλων στις εγχώριες διοργανώσεις. Γι'αυτό το λόγο ο Παναθηναικός ήταν το λογικό φαβορί, έπαιζε νωρίς τον πρώτο ημιτελικό με τον Απόλλων Πατρών ενώ οι άλλοι δύο θα σκοτώνονταν μεταξύ τους αργότερα και έμοιαζε να έχει μεγαλύτερο κίνητρο όντας πληγωμένος. Τελικά όχι πληγωμένος...διαλυμένος ήταν, στο κύκνειο άσμα του Μάλκοβιτς στον πάγκο του Παναθηναικού...

Στον Ολυμπιακό αρκούσαν δύο επιτυχημένα τελευταία σουτ για να πάρει το Κύπελλο μετά από τρία χρόνια. Πρώτα ο Νάκιτς με τρίποντο επί της ΑΕΚ στον ημιτελικό σε ένα πραγματικό ντέρμπι και ύστερα ο Παπανικολάου στον τελικό με τον Απόλλωνα Πατρών σε ένα αρκετά θεαματικό τελικό με τον Ολυμπιακό όλο να ξεφεύγει και την Πάτρα των Έλις, Βούκσεβιτς και Μυριούνη όλο να είναι εκεί κοντά. Το πρώτο λοιπόν...

Πριν και μετά το φάιναλ φορ της Ρώμης έγινε και ο προημιτελικός γύρος για τα πλέι οφ της Α1. Εκεί ο Ολυμπιακός βρήκε και πάλι τον Απόλλωνα Πατρών. Πανεύκολη νίκη στο πρώτο ματς στο ΣΕΦ αλλά λίγες ώρες πριν η ομάδα αναχωρήσει για Ρώμη ο Ολυμπιακός άφησε σε εκκρεμότητα την σειρά. Ο Ολυμπιακός πήγε στην Ρώμη με ήττα από τον Απόλλωνα και απέδειξε το ορθόν της επιλογής να έχουν ένα εύλογο διάστημα ξεκούρασης και πνευματικής ανασύνταξης οι ομάδες μας πριν από τέτοιες συγκυρίες, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια δηλαδή.

Στην επιστροφή του από την Ρώμη σε ένα ΣΕΦ που είχε κατακλυστεί από τον κόσμο ο Ολυμπιακός ζορίστηκε με τον Απόλλωνα ξανά αλλά έκανε το 2-1.

Το Περιστέρι δεν είχε καμία τύχη στον ημιτελικό και σκουπίστηκε από έναν Ολυμπιακό που είχε ξαναβρεί την συγκέντρωση του στο μεσοδιάστημα άρα τελικός με ΑΕΚ και...Ιωαννίδη!

Η ΑΕΚ ήταν πολύ καλή στο πρώτο ματς στο ΣΕΦ αλλά τα ξεσπάσματα του Ολυμπιακού έφεραν το ματς στα μέτρα του. 1-0 στο πιο κρίσιμο ματς της σειράς στην ουσία, αποδείχθηκε ότι ο μέτριος Ολυμπιακός δεν μπορεί να χάσει μέσα στο ΣΕΦ από την καλύτερη δυνατή ΑΕΚ.

Το δεύτερο ματς είχε πολύ δράμα μέσα, ο Ρίβερς έχασε την δεύτερη βολή σε σχεδόν νεκρό χρόνο που θα έδινε την νίκη στον Ολυμπιακό και στην παράταση η ΑΕΚ νίκησε με 78-77.

Μετά από ένα κλειστό τρίτο ματς που ο Ολυμπιακός το κέρδισε πιο εύκολα από ότι δείχνει το τελικό 53-49, ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ και έκανε επίδειξη δύναμης πυροβόλωντας από τα 6.25 για το τελικό 68-53. Το triple crown ήταν γεγονός όπως και το 5ο σερί πρωτάθλημα του Ολυμπιακού.

Απονομή δεν έγινε κατά μία έννοια γιατί το κύπελλο δεν είχε προβλεφθεί να έρθει σε μια "εχθρική" έδρα. Κατά μία άλλη έννοια έγιναν δύο. Η μία για τις ανάγκες των γυρισμάτων της κασέτας του ΤΑΚ Ολυμπιακός για την σεζόν 1996-97 και η άλλη στο πρώτο εντός έδρας ματς της επόμενης σεζόν.

Γενικότερα:

-Η μετάβαση από το στυλ του Ιωαννίδη σε αυτό του Ίβκοβιτς ήταν το πιο δύσκολο σημείο όλης της χρονιάς. Ο Ολυμπιακός όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια ομάδα που οι πρωτοβουλίες απαγορεύονταν (αν εξαιρέσεις ένα-δύο παίχτες), πιο σφιχτή, πιο αμυντική και υπερπροπονημένη. Ο Ίβκοβιτς, ένας προπονητής που πίστευε περισσότερο στο ταλέντο των παιχτών και στην ελευθερία εντός και εκτός παρκέ, άφησε τα λουριά λυμμένα με συνέπεια οι παίχτες να ζήσουν ένα πολιτισμικό σοκ. Η ομάδα ήταν καλή και στην αρχή ακόμα, έπαιζε πιο ελκυστικό μπάσκετ αλλά είχε γίνει μια ομάδα όλο φρου-φρου και αρώματα, δεν είχε τρόπο στις κρίσιμες στιγμές.

-Αρκετά άλλαξαν μετά το ματς με τον ΒΑΟ. Οι παλιοσειρές συζήτησαν μεταξύ τους στην αρχή και με τον Ντούντα στη συνέχεια. Το αγωνιστικό στυλ προσαρμόστηκε κάπως σε πιο γνωστά μοτίβα, η άμυνα έσφιξε, ο Τόμιτς προστέθηκε για να κοντρολάρει το ταπεραμέντο του Ρίβερς που τα έκανε θάλασσα στις κρίσιμες στιγμές των παιχνιδιών, οι ψηλοί μπήκαν και πάλι σε πρώτο πλάνο.

Το καλύτερο ήταν ότι το πιο σφιχτό μοντέλο εντός παρκέ ταίριαξε καλύτερα με τον τρόπο που αντιμετώπιζε ψυχολογικά τα πράγματα ο Ίβκοβιτς. Ο Νάκιτς έχανε λέι απ στον τελικό με την Μπαρτσελόνα και ο Ντούντα χειροκροτούσε, πριν το ματς η ομάδα πέταγε βοτσαλάκια σε παραλία επειδή ο Ντούντα δεν βρήκε Λούνα Παρκ να πάνε.

Η ομάδα σκότωνε εντός παρκέ αλλά εκτός τα πράγματα ήταν ανθρώπινα, δεν θύμιζε μονάδα νεοσυλλέκτων και αυτό επιδρούσε θετικά στην ψυχολογία των παικτών.

-Σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα για τον Ολυμπιακό αποδείχθηκε και η τακτική του στο ζήτημα των κοινοτικών. Ένας και καλός και σε θέση που δεν γινόταν διαφορετικά (Βελπ), την στιγμή που ομάδες σαν τον Παναθηναικό ή τον Πανιώνιο που επένδυσαν σε λεγεώνες ξένων καταποντίστηκαν στο τέλος. Η διαφορά ήταν ότι την κρίσιμη στιγμή οι Έλληνες παίκτες του Ολυμπιακού βγήκαν μπροστά και βρήκαν λύση στα προβλήματα παρέα με τον Ίβκοβιτς. Πόσο εύκολο θα ήταν αυτό για μια παρέα ξένων που θα έβλεπαν την ομάδα λίγο μισθοφορικά;

-Πρώτη αλλαγή ξένου από το 1992-93. Το αντάρτικο του Ουίλι Άντερσον οδήγησε στην αντικατάσταση του από τον Έβρικ Γκρέι. Ο Ίβκοβιτς αντιμετώπισε παραδειγματικά το ζήτημα πειθαρχίας του Άντερσον και αυτό βοήθησε την ομάδα περισσότερο και από όσο βοήθησε ο ίδιος ο Γκρέι. Ακόμα παραπονιέται ο Έβρικ ότι στην Αμερική αγοράζεις εφεδρίνη στα super markets όταν πιάστηκε ντοπέ εν τω μεταξύ...Το θέμα ήταν ότι για τρίτη σερί χρονιά ο Ολυμπιακός έπαιξε με ένα ξένο σε μεγάλο κομμάτι της σεζόν, προηγήθηκαν οι περιπτώσεις Βολκόφ και Μπέρι.

-Λίγα λόγια για τους παίχτες.

Ο Μπακατσιάς συνέχιζε την πτωτική του πορεία και έμενε στα βάθη του πάγκου. Ο Σιγάλας δεν ήταν όσο καλός ήταν το 95-96 και είχε και το θέμα του συμβολαίου του να εκκρεμεί. Ο Παπανικολάου με δεδομένο ότι δεν είχε καν πατήσει τα 20 ήταν εκπληκτικός, έπαιζε σε όλες τις θέσεις και έκρινε ματς.

Ο Γαλακτερός δεν είχε ρόλο και του το είχε ξεκαθαρίσει ο Ίβκοβιτς από νωρίς.

Ο Νάκιτς δεν έκανε την χρονιά που έκανε το 95-96 αλλά είχε πολύ δυνατές εκλάμψεις ( Παρτιζάν, τρίποντο με ΑΕΚ).

Ο Φασούλας ήταν κολόνα αλλά στα 34 του δεν είχε σχέση με τον Φασούλα του '93 όταν ήρθε.

Ο Τόμις αθόρυβα έκανε πολύ δουλειά και επανήρθε σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο Τάρλατς σε τρομερή χρονιά, κατά κοινή ομολογία ένας από τους καλύτερους παίχτες της Ευρώπης.

Και για τους ξένους...

Ο Βελπ έβγαλε τα λεφτά του και με το παραπάνω, πρέπει να γίνει ένα Memory Remains κάποια στιγμή για αυτόν.

Ο Άντερσον είχε ταλέντο και στυλ αλλά ήταν και μια από τις αιτίες του soft Ολυμπιακού του πρώτου διαστήματος, ο Γκρέι ταίριαζε στην ομάδα και αν είχε έρθει από την αρχή θα είχε, μικρό έστω, ρόλο.

Για τον Ρίβερς...τα ξέρετε...

-Ο Ολυμπιακός του 1996-97 τα πήρε όλα και έφυγε όμως όχι μόνο δεν πήρε τίποτα μέσα στο ΣΕΦ αλλά στην ουσία τα πήρε όλα μέσα στο ΟΑΚΑ, έδρα Παναθηναικού και ΑΕΚ, σε ένα περίεργο κατόρθωμα. Κύπελλο στο ΟΑΚΑ, Πρωτάθλημα στον 4ο τελικό στο ΟΑΚΑ, Ευρωπαικό αλώνοντας το ΟΑΚΑ στον προημιτελικό.

-"Eίμαστε η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη εδώ και πέντε χρόνια αλλά μας έλειπε το στέμμα. Τώρα το έχουμε και αυτό"

Όπως είπε και ο Παναγιώτης Φασούλας στην ουσία με την κατάκτηση του πολυπόθητου Ευρωπαικού τροπαίου μπήκε η υπογραφή σε μια κοινή αλήθεια, ότι ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη για την πενταετία 1992-1997. Ημιεπίσημα με βάση το point system της FIBA ( που ίσχυε για να βγει η βαθμολογία των χωρών, όχι των συλλόγων, εξού και το ημιεπίσημο) ο Ολυμπιακός είναι πρώτος σε αυτό το διάστημα με δεύτερη την Ρεάλ Μαδρίτης.

Είναι πραγματικά εύκολο να διαλέξει κανείς ποιο ματς ήταν το σημαντικότερο της χρονιάς αφού ο νικηφόρος τελικός της Ευρωλίγκα αποτέλεσε επισφράγιση και ανταμοιβή των προσπαθειών του Ολυμπιακού για να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης, όμως ταυτόχρονα θα πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι αυτή η σεζόν είχε πολλά ματς που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν ως σημαντικά της γενικότερης ιστορίας του Ολυμπιακού, π.χ η επιστροφή του Ιωαννίδη στο ΣΕΦ, τα ματς με Παρτίζαν και Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα ή το φάιναλ-φορ του Κυπέλλου. 'Ομως εδώ θα θυμηθούμε το ΤΣΣΚΑ-Ολυμπιακός…

Το συγκεκριμένο ματς ήταν για την δεύτερη φάση των ομίλων, σε ένα σημείο που ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να καλύψει την μετριότατη ως κακή πορεία του στην πρώτη φάση, ξέροντας ότι μια ενδεχόμενη ήττα στην Μόσχα με την ισόβαθμή του ΤΣΣΚΑ μπορεί να του έφραζε τον δρόμο ακόμα και για να προκριθεί απλά στους 16 της διοργάνωσης, πόσο μάλλον να κατακτήσει την Ευρωλίγκα όπως έμελε να συμβεί αργότερα.

Επιπλέον αυτό το διπλό έπρεπε να το κάνει απέναντι σε μια ομάδα που τα περασμένα δυο χρόνια του επιφύλασσε αφιλόξενη υποδοχή στην Ρωσία, τουλάχιστον όμως ο Ολυμπιακός είχε πάρει μια ευρεία νίκη στo ΣΕΦ επί της ΤΣΣΚΑ στην πρώτη αναμέτρηση των δύο ομάδων.

Σκοπός του Ολυμπιακού σε αυτό το ματς να περιορίσει την Ρωσική περιφέρεια ώστε να μην πέσει θύμα των τριπόντων από τον Κουντέλιν ή των αιφνιδιασμών που θα μπορούσε να τρέξει ο Μπαζάρεβιτς, γιατί αν δεν το κατάφερνε το γήπεδο θα γινόταν κατηφορικό για τον Ολυμπιακό, όσο αφορά τους ψηλούς σε σύγκριση με το περιφερειακό πακέτο των Μπαζάρεβιτς, Κουντέλιν, Πανόβ, ο μόνος πραγματικά ποιοτικός ψηλός της ΤΣΣΚΑ, o πιο ευέλικτος και ο μοναδικός που μπορούσε να απειλήσει με μακρινό σουτ ήταν ο Βαλέρι Νταινένκο. Οι υπόλοιποι δεν έκαναν την διαφορά, ούτε ο Κορνέεβ, ούτε ο Μοργκουνόβ, ούτε καν ο Αμερικάνος και πρώτος ριμπάουντερ της ομάδας, ο Γουέμπ, μην ξεχνάμε ότι στην τότε Ρωσία δεν ήταν ακόμα εποχή των τεράστιων χρηματικών επενδύσεων σε ξένους παίκτες.

ολόκληρο το παιχνίδι ΤΣΣΚΑ-Ολυμπιακός

Στο ματς ξανά, πριν καν αρχίσει είχε ένα δυσάρεστο νέο για τον Ολυμπιακό: τον πυρετό του Παπανικολάου που τον άφηνε εκτός αναμέτρησης, το δυναμικό όμως ξεκίνημα του Ολυμπιακού έδιωξε τα όποια σύννεφα απαισιοδοξίας. Η ομάδα προηγήθηκε με 1-9 και μέχρι την στιγμή που το σκορ ήταν στο 15-29 όλα πήγαιναν πρίμα για τον Ολυμπιακό με γρήγορες επιστροφές ή λάθη των Ρώσων σε αιφνιδιασμούς, ενώ παράλληλα σε ελάχιστα λάθη είχε υποπέσει ο ίδιος ο Ολυμπιακός. Ατομικά ο Σιγάλας τα πήγαινε καλά πάνω στον Κουντέλιν, ο Βέλπ συνέχιζε την καλή εμφάνιση του πρώτου γύρου με την ΤΣΣΚΑ και εφόσον ο ρυθμός του παιχνιδιού προσανατολιζόταν αρκετά σε 5 εναντίον 5 δεν μπορούσαν οι ψηλοί του Ολυμπιακού να ανησυχήσουν από τους αντίστοιχους της ΤΣΣΚΑ.

Δύο γκολ-φάουλ από Γουέμπ και Πανόβ όμως αφύπνισαν την ΤΣΣΚΑ μειώνοντας πάλι σε μονοψήφιο επίπεδο την διαφορά, 20-29. Ο Ερέμιν επέλεξε σε αυτό το σημείο μια άμυνα ζώνης που στην πρώτη εφαρμογή της ήταν αποτελεσματική αποφέροντας λάθος στον Ολυμπιακό και αιφνιδιασμό στην ΤΣΣΚΑ . Ο Ολυμπιακός εκείνη την περίοδο βρέθηκε σε μια φάση λαθών είτε σε μαν-του μαν είτε σε ζώνη είτε σε εκδήλωση αιφνιδιασμού, αυτό δεν σήμαινε όμως ότι ο Ολυμπιακός είχε απωλέσει το προβάδισμα αλλά η διαφορά σταδιακά ροκανιζόταν για να διαμορφωθεί στο 24-31.

Ο Σιγάλας είχε όμως την απάντηση, δύο σερί καλάθια: ένα τρίποντο και ένα σουτ λίγο πιο μακριά από την γραμμή των βολών σπάνε την ζώνη και αν αυτά δεν φαίνονται εντυπωσιακά.... στο δεύτερο ημίχρονο είχε και συνέχεια το έργο με τον Ράμπο πρωταγωνιστή

Η ΤΣΣΚΑ που έχανε στο ημίχρονο με 30-41 γύρισε πάλι σε μαν του μαν αλλά ο Σιγάλας με δύο διεισδύσεις και ισάριθμες πάσες σε Νάκιτς, Τάρλατς που κατέληξαν σε καλάθια, ένα κερδισμένο φάουλ από κόψιμο στην ρακέτα και ένα τρίποντο εκτόξευσε το σκορ σε 35-53 βάζοντας το καθοριστικό λιθαράκι του για να φέρει την νίκη πολύ πιο κοντά.

Από εκεί και πέρα δεν ήταν δυνατόν ο Ολυμπιακός να χάσει από τα χέρια του το ροζ φύλλο αγώνα και την μόνη φορά που έδειξε ότι μπορούσε να γυρίσει η κατάσταση ήταν στο 8-0 της ΤΣΣΚΑ που μετέτρεψε το 41-61 σε 49-61.

Όμως μια φάση έφτανε για να ανακοπεί η αντεπίθεση της ΤΣΣΚΑ, ο Νάκιτς διεισδύει και δίνει πάσα στον Τάρλατς που κερδίζει φάουλ ,ο Ντράγκαν σπάει την τρίλεπτη ανομβρία του Ολυμπιακού και παρόλο που χάνει την δεύτερη βολή ο Βελπ παίρνει το επιθετικό από τον Νταινένκο αυξάνοντας την διαφορά σε 49-64.

H ΤΣΣΚΑ ρίχνει ένα άλλο χαρτί στο τραπέζι, την πίεση σε όλο το γήπεδο, ο Ολυμπιακός όμως ανταποκρίνεται με καλή κυκλοφορία της μπάλας και ευστοχία στις βολές σφραγίζοντας την πολύ σημαντική νίκη.

Σε γενικές γραμμές:

Ο Ολυμπιακός περιόρισε την δράση των Κουντέλιν και Νταινένκο, διατήρησε τις καλές επιστροφές αλλά δεν ήταν δυνατόν να αποτρέψει απολύτως τους αιφνιδιασμούς των Ρώσων, πόσο μάλλον όταν τα λάθη αυξήθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Αλλά ακόμα και όταν η ΤΣΣΚΑ είχε αιφνιδιασμούς, αρκετούς από αυτούς η ομάδα του Ολυμπιακού τους σταματούσε με φάουλ ακόμα και αν χρειαζόταν να παραχωρήσει ελεύθερες βολές.

Οι τρεις ψηλοί του Ολυμπιακού, οι Τάρλατς, Βέλπ, Φασούλας σκόραραν αρκετά και έκαναν την διαφορά, με φόλοου, με ποστάρισμα, με χάι-λοου, και με καλάθια από πάσες έπειτα από διεισδύσεις ή επαναφορές των περιφερειακών.

MVP της ομάδας του Ίβκοβιτς για αυτό το ματς ήταν ο Σιγάλας που απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι μόνο για αμυντικές αποστολές γιατί πέρα της σημαντικής του άμυνας πάνω στον Κουντέλιν, είχε 17 πόντους, 2 κλεψίματα, 2 λάθη και 8 ασσίστ (!!!!) αποτελώντας τον κύριο πόλο δημιουργίας, κάτι που γίνεται ακόμη σημαντικότερο αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Ρίβερς είχε 6 πόντους, 1 ασσίστ και 5 λάθη, ήταν δηλαδή μακριά από τον καλό, δημιουργικά και εκτελεστικά, εαυτό του, όμως η ώρα τον πλέι-οφ και των φάιναλ φορ θα ήταν δική του…

19.09.1996 Olympiakos BC-ALBA 64 - 67 Peace and Friendship Stadium

26.09.1996 Olympiakos BC -Winnington Group Bologna 96 - 80 Peace and Friendship Stadium

03.10.1996 Region Wallonne-Olympiakos BC 72 - 79 Arena of Region Wallonne

10.10.1996 Olympiakos BC-KK Cibona VIP 62 - 61 Peace and Friendship Stadium

17.10.1996 Olympiakos BC-Adecco Estudiantes 110 - 78 Peace and Friendship Stadium

06.11.1996 ALBA-Olympiakos BC 62 - 61 Max-Schmeling-Halle

13.11.1996 Winnington Group Bologna-Olympiakos BC 81 - 72 Paladozza

21.11.1996 Olympiakos BC-Region Wallonne 87 - 60 Peace and Friendship Stadium

05.12.1996 KK Cibona VIP-Olympiakos BC 63 - 61 KC Drazen Petrovic

12.12.1996 Adecco Estudiantes-Olympiakos BC 87 - 78 Madrid Arena

09.01.1997 Olympiakos BC-CSKA 82 - 51 Peace and Friendship Stadium

16.01.1997 Adecco Milano-Olympiakos BC 73 - 71 Arena of Adecco

23.01.1997 Olympiakos BC-Maccabi 69 - 60 Peace and Friendship Stadium

06.02.1997 CSKA-Olympiakos BC 70 - 79 CSKA Sport Hall

13.02.1997 Olympiakos BC-Adecco Milano 87 - 84 Peace and Friendship Stadium

20.02.1997 Maccabi-Olympiakos BC 82 - 78 Yad Eliyahu Sport Palace - Nokia Hall

06.03.1997 Partizan -Olympiakos BC 71 - 81 Pionir Arena

11.03.1997 Olympiakos BC- Partizan 60 - 61 Peace and Friendship Stadium

13.03.1997 Partizan -Olympiakos BC 69 - 74 Pionir Arena

27.03.1997 Panathinaikos BSA-Olympiakos BC 49 - 69 OAKA Olympic Indoor Hall

01.04.1997 Olympiakos BC-Panathinaikos BSA 65 - 57 Peace and Friendship Stadium

22.04.1997 Union Olimpija-Olympiakos BC 65 - 74 Rome, ITA

24.04.1997 Olympiakos BC-FC Barcelona 73 - 58 Rome, ITA

Κύπελλο Ελλάδας:

προημιτελικός: Περιστέρι-Ολυμπιακός 58-78

ημιτελικός: ΑΕΚ-Ολυμπιακός 61-63

τελικός: Ολυμπιακός-Απόλλων Πατρών 80-78

συνολικά στατιστικά Ευρώπης

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-11 ΙΟΥΝΙΟΥ 1996-ΤΕΥΧΟΣ 396

τα πρώτα σχέδια για την σεζόν 96/97 (Π.Παναγιωτόπουλος)

περιοδικό ΘΥΡΑ 7-ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1996-ΤΕΥΧΟΣ 53

Συνέντευξη Ουίλι Άντερσον, Τζάνος Στεφανέλης-Αλέξανδρος Κουλούρης

Παρουσίαση της ομάδας του 1996-1997

Τα πρώτα ματς της σεζόν, Τζάνος Στεφανέλης-Γιάννης Ράνιος

παραλειπόμενα πρώτων αγώνων της χρονιάς (Τζ.Στεφανέλης)

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ-ΤΡΙΤΗ 29 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1996

οικογενειάρχης ο Θρυλέων (Α.Φιτσόπουλος)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ-4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1996-ΤΕΥΧΟΣ 217

Ολυμπιακός-ΒΑΟ για την Α1 (Α.Λαούδης)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ-11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1996-ΤΕΥΧΟΣ 218

τα κατορθώματα του Άντονι Έιβεντ (Αν.Παπαλουκάς, Α.Λαούδης)

Σπόρτινγκ-Ολυμπιακός για την Α1 (Τ.Ευσταθίου)

το ντέρμπι των τσίρλιντερ (Στ.Γιαννέλου)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΥΡΑ 7-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1996-ΤΕΥΧΟΣ 56

τα παιχνίδια σε Α1 και Ευρωπαικό πρωτάθλημα και τα παραλειπόμενα (Τζ.Στεφανέλης)

στον δρόμο για την επιτυχία (Γ.Ράνιος)

Ανδρέας Βουρλιώτης: ήρωας με πάθος (Γ.Ράνιος)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΘΥΡΑ 7-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1997-ΤΕΥΧΟΣ 57

συνέντευξη Ντέιβιντ Ρίβερς (Α.Κουλούρης)

τρίποντο αγάπης (Γ.Ράνιος)

στην Ελλάδα όλα καλά (Τζ.Στεφανέλης)

το μπασκετικό καλεντάρι για το μήνα Δεκέμβριο

αφιέρωμα στους αντιπάλους του Ολυμπιακού για τον δεύτερο γύρο της Ευρωλίγκα

τα παραλειπόμενα των αγώνων (Τζ.Στεφανέλης)

απολογισμός α' φάσης Ευρωλίγκα (Γ.Ράνιος)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ GIGANTES DEL BASKET-ΤΕΥΧΟΣ 583-31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1996

κείμενο για την υπόθεση ανανέωσης του συμβολαίου του Γιώργου Σιγάλα (Emiliano Papadopoulos)

Η μετάφραση του κειμένου στα Ελληνικά:O Γιώργος Σιγάλας, για χρόνια παίχτης του Ολυμπιακού, θέλει να γίνει το αστέρι της επόμενης μεταγραφικής περιόδου όταν μένει ελεύθερος από τους πρωταθλητές Ελλάδας. Ο Σιγάλας είναι στόχος ομάδων όπως ο Άρης, η ΑΕΚ και ο Παναθηναικός από τους οποίους θα προσπαθήσει να αποκομίσει την μεγαλύτερη προσφορά. Το πλεονέκτημα αυτών των ομάδων είναι οι κακές σχέσεις τους παίχτη με τον προπονητή του Ντούσαν Ίβκβοβιτς, περίσταση που μπορεί να κάνει πιο εύκολη την έξοδο του Σιγάλα από τον Ολυμπιακό. Ωστόσο οι Πειραιώτες δεν είναι διατεθιμένοι να τον χάσουν προσφέρωντας του ήδη τριετές συμβόλαιο με 240 εκατομμύρια πεσέτες, ο Σιγάλας αρνήθηκε ανανεώνοντας την συζήτηση για το καλοκαίρι που ξέρει ότι μπορεί να βρει καλύτερες προσφορές.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-4 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1997-ΤΕΥΧΟΣ 430

Ολυμπιακός-Απόλλων Πατρών για την 18η αγωνιστική της Α1

συνέντευξη Δημήτρη Παπανικολάου στον Νίκο Παπαδογιάννη