Η διαχείριση της επιτυχίας
Το να κάνεις κριτική πάνω σε τεχνικά θέματα για ματς σαν και αυτό με την Εφές ή το δεύτερο ημίχρονο με την Ζαλγκίρις πραγματικά έχει μικρή αξία. Δεν έχεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Θα γράφουμε μέχρι αύριο και ακόμα δεν θα έχουμε καταλήξει...
Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτή είναι η πραγματική αξία της ομάδας σε τεχνικό επίπεδο και ότι αυτή είναι εικόνα αποτέλεσμα αδυναμίας του προπονητή ή του ρόστερ.
Και πάμε παρακάτω...
Η ομάδα δείχνει να είναι από λίγο ως πολύ ανέτοιμη σε αρκετά επίπεδα μέχρι τώρα.
Είναι ανέτοιμη σωματικά, παραπέμπω σε αυτά που είπε ο Χρήστος Μαρμαρινός μετά το ματς χωρίς να υποβαθμίζεται ότι το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις ήταν το τρίτο πολύ δύσκολο ματς μέσα σε έξι μέρες μετά από Εφές και Παναθηναικό.
Είναι ανέτοιμη τεχνικά, απόδειξη οι συνεχείς ανορθογραφίες σε στοιχεία κλειδί και στις δύο πλευρές του παρκέ. Πέρα από την πολυσυζητημένη άμυνα, αλήθεια που είναι η κίνηση στην επίθεση που βλέπαμε στα φιλικά;
Αλλά το κυριότερο, όπως φαίνεται σε αρκετά κομμάτια του παιχνιδιού, πχ. αδυναμία συγκέντρωσης στην αρχή του παιχνιδιού με την Εφές ή παραίτηση από το παιχνίδι χτες, είναι τις περισσότερες φορές ανέτοιμη ψυχολογικά να κάνει τα στοιχειώδη.
Για το τελευταίο εσχάτως μας προέκυψε φταίχτης ο Ντόρσευ. Αν είναι αιτία του κακού ή απλά αποτέλεσμα δεν το ξέρω. Δεν κρύβω ότι προσωπικά ήμουν υπέρ της παραμονής του, όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία.
Πίστευα ότι με ένα συμβόλαιο αποτέλεσμα μια συνειδητής απόφασης θα ήταν πιο σίγουρος για την θέση του εδώ και δεν θα παρουσίαζε συμπτώματα νοσταλγίας.
Πίστευα ότι μέσα στην ομάδα ξέρουν καλύτερα από όλους μας και γνωρίζουν πώς θα διαχειριστούν την κατάσταση του ενώ αγωνιστικά η ικανότητα του να μπορεί να αμύνεται καλά τόσο με κοντό παίχτη στις αλλαγές όσο και με οποιονδήποτε ψηλό παίχτη στο ποστ τον έκανε απαραίτητο. Δεν υπάρχουν και πολλοί που τα καταφέρνουν εξίσου...
Επίσης οι συναισθηματικοί λόγοι σαφώς και μετρούσαν, με αυτόν κάναμε ότι κάναμε-είδαμε τι μπορεί να προσφέρει, δεν το υποθέταμε άρα αξίζει τουλάχιστον μια ευκαιρία.
Όμως μετά από το χθεσινό του σόου δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Κάποτε ο Ίβκοβιτς έδιωξε τον Ουίλι Άντερσον με το που τον είδε μπροστά του στο ξεχοδοχείο στην Μαδρίτη και ο Ιωαννίδης τελείωσε σε μια νύχτα τον Κρις Μόρις με τα σκληρά παρκέ.
Φεύγοντας ο Ντόρσευ θα λυθεί το πρόβλημα του Ολυμπιακού όμως;
Είναι ο φταίχτης ή απλά ο φυσιολογικά λόγω ιδιοσυγκρασίας πρώτος υποψήφιος να ξεφύγει σε ένα κλίμα που δεν είναι ιδεατό;
Δυο εβδομάδες νωρίτερα διέρρευσε ότι ο Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους έφυγε άρον άρον από τα αποδυτήρια χωρίς να θέλει να μιλήσει σε κανέναν επειδή δεν χρησιμοποιήθηκε από τον προπονητή του στο ματς με την Κάχα. Και ενώ στα φόρουμς και στα σάιτς απεγνωσμένοι Ολυμπιακοί έκαναν ερωτήματα του τύπου: τι θα γίνει με τον Γκέτσε, πότε θα παίξει ο Γκέτσε λες και πρόκειται για κανέναν παίχτη κορμού ή καμιά τρομερή επένδυση για το μέλλον, η αίσθηση ότι κάτι πάει στραβά μέσα στην ομάδα παρέμενε.
Η διαχείριση της περσινής επιτυχίας θα είναι πάντα το μεγαλύτερο στοίχημα του φετινού Ολυμπιακού και ο πιο δύσκολος παράγοντας που θα βάζει αγκάθια στον δρόμο του για βελτίωση.
Αν ο Ντούντα έμενε αυτό θα ήταν το πιο δύσκολο σημείο της φετινής προσπάθειας και δεν θα ήταν εύκολο έργο.
Μπορεί να θυμηθώ πρόχειρα δυο-τρεις στιγμές που ο ίδιος ο Ντούντα ο οποίος ασφαλώς και είναι μακράν ο καλύτερος προπονητής σε θέματα ψυχολογίας και προετοιμασίας ομάδας μεταξύ όλων των άλλων, δεν τα κατάφερε. Όχι απαραίτητα μετά από επιτυχία αλλά γενικότερα σαν διαχείριση κατάστασης.
Ο ίδιος ο Ίβκοβιτς έχει πει ότι αν το φάιναλ φορ του '93 δεν γινόταν στο ΣΕΦ αλλά σε μια ξένη χώρα ο ΠΑΟΚ θα είχε κατακτήσει το τρόπαιο, παραδέχτηκε δηλαδή ότι δεν μπόρεσε να ρυθμίσει από την μία την πίεση του φαβορί που μπορεί να ένοιωθαν οι παίχτες και από την άλλη τον αποπροσανατολισμό σε άλλα θέματα (...οι παίχτες αντί να είναι συγκεντρωμένοι έψαχναν να βρουν εισητήρια για τους συγγενείς, προσέθεσε).
Μόνος του επίσης έχει πει ότι το 2010-2011 το πρόβλημα του Ολυμπιακού ήταν έξω από το γήπεδο, με την αδυναμία να μετατρέψει τους ετερόκλητους χαρακτήρες που είχαν μαζευτεί, σε ομάδα.
Το δε θαύμα της Σερβίας του 2009 και 2010 άρχισε να κάνει νερά όταν τα αμούστακα και άγνωστα παληκαράκια του έκαναν καλές μεταγραφές και άρχισαν να νοιώθουν σταρς...
Η αξία του Ίβκοβιτς δεν μειώνεται, δεν γίνεται άλλωστε, απλά η κατάσταση στην οποία βρέθηκε μπροστά ο φετινός Ολυμπιακός είναι εξ'ορισμού δύσκολη και θέλει αγώνα για να ρυθμιστεί...
Συζητώντας την ψυχολογία της επιτυχίας οι ειδικοί λένε ότι αφού περάσει από τα στάδια της αλαζονείας ή της περηφάνιας (ή και τα δύο) αυτό που έχει σημασία είναι να επανοριστεί κάποιος νέος στόχος με βάση την βιωμένη εμπειρία.
Στην δική μας περίπτωση αφού περάσαμε από αμφότερα τα στάδια, ο προσδιορισμός του στόχου είναι μπροστά μας. Δεν εννοούμε σαν στόχο την νίκη ή τα τρόπαια φυσικά...
Ο Ολυμπιακός με βάση την εμπειρία που βίωσε πέρσι θα πρέπει να ορίσει μέσα του το πώς θέλει να γραφτεί η συνέχεια για το περσινό δημιούργημα. Θα πρέπει να σκεφτεί τι ομάδα θέλει να είναι, τι μπάσκετ την εκφράζει και της ταιριάζει να παίζει...
Και αν τα συνεχή αρνητικά αποτέλεσματα δεν μπορούν να προσγειώσουν άμεσα τον Ολυμπιακό στα σωστά μονοπάτια και στην εξεύρεση λύσης των παραπάνω φιλοσοφικών ερωτημάτων τότε έχω την εντύπωση ότι χρειάζεται κάτι πιο δραστικό...
Μέχρι τότε όμως η απόφαση (...και η πράξη) είναι σε αυτούς που αποτελούν την ίδια την ομάδα και έχουν την ικανότητα να αλλάξουν τα πράγματα, την δική μας την στήριξη και την εμπιστοσύνη θα την έχουν, είναι το κεκτημένο της περσινής χρονιάς...
