Red Zone: Ολυμπιακός 2001-02: χαμένες ευκαιρίες

Το μεσοδιάστημα μεταξύ του τέλους της περιόδου 2000-2001 και της έναρξης αυτής του 2001-2002 είχε, σε αντίθεση με το προηγούμενο, την Εθνική μας ομάδα σε δράση σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης.
Αυτό όμως θα ήταν το δεύτερο συνεχόμενο Ευρωμπάσκετ που θέλουμε να ξεχάσουμε λόγω της πολύ άσχημης κατάληξης του αγώνα με την Γερμανία όπου χάθηκε ένα φαινομενικά δικό μας παιχνίδι με τις άστοχες βολές του, πρωτοεμφανιζόμενου σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, Θοδωρή Παπαλούκα να είναι η τελευταία πράξη στην ελληνική μπασκετική τραγωδία.

Παράλληλα, μετά από έναν χρόνο τέλειωσε το κωμικοτραγικό θέαμα των δύο Ευρωπαικών πρωταθλημάτων (ευτυχώς), με την Ευρωλίγκα της ULEB να κερδίζει τελικά αυτή τη μάχη από τη FIBA.
Ταυτόχρονα η ερχόμενη σεζόν θα ήταν ένα πρώτο δείγμα της πτώσης των μπάτζετ των Ελληνικών ομάδων, που θα έπαιζαν για τελευταία φορά πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 στα μεγάλα γήπεδα (ΟΑΚΑ και ΣΕΦ), με τους τρεις μεγάλους της Αθήνας και του Πειραιά να παραμένουν μεν περισσότερο ή λιγότερο ανταγωνιστικοί στο κορυφαίο επίπεδο, αλλά την ΑΕΚ να ψάχνει ξένους στο Βέλγιο με τον άγνωστό τότε Τζέι Αρ Χόλντεν και τον Παναθηναικό να μην φέρνει αντάξιο αντικαταστάτη του Ρέμπρατσα παρά το γεγονός ότι η περιφέρειά του διατηρήθηκε δυνατή με την παραμονή Μποντιρόγκα και την απόκτηση των Μουλαομέροβιτς, Σάντσεθ και Κουτλουάι.

Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του αποφάσισε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον Ηλία Ζούρο ο όποιος φιλοδοξούσε να φτιάξει μια πιο αθλητική και γρήγορη ομάδα, με αρκετές όμως εντυπωσιακές μεταγραφές της περασμένης σεζόν να μην συνεχίζουν καθώς έφυγαν οι Ράτζα, Ρίβερς και Οικονόμου και αυτό παρά τις σεβαστές αποζημιώσεις που θα χρειαζόταν για το σπάσιμο των συμβολαίων των τελευταίων δύο, με τον Οικονόμου να έχει συμβόλαιο που προέβλεπε 600 εκατομμύρια δραχμές για τα υπόλοιπα 2 χρόνια, τον Ρίβερς 400 εκατομμύρια για μια ακόμα σεζόν και την δικαστική διαμάχη με τον Γιάννη Ιωαννίδη να έχει πολύ ψωμί ακόμα για την ολοκλήρωση της.

Πέρα όμως από αυτές τις τρανταχτές αποχωρήσεις είχαμε και αυτή του Ντούσαν Βούκσεβιτς που δεν μπόρεσε ποτέ να μπει στα παπούτσια του Γιώργου Σιγάλα τον όποιο αντικατέστησε το 1997, όπως και του Βασίλη Σούλη που από το 1995-1996, με εξαίρεση το σύντομο πέρασμα του από την Πάτρα, ήταν πάντα στο ρόστερ της ομάδας επιδεικνύοντας ξεχωριστή μαχητικότητα αλλά χωρίς να μπορεί να παίξει ποτέ ουσιαστικό ρόλο στους ερυθρόλευκους παρά μόνο στους χαμένους τελικούς του 1999 βοηθούμενος τότε από το γεγονός ότι ο Φαμπρίτσιο Ομπέρτο ήταν τραυματίας και ότι ο Παναγιώτης Φασούλας στα μπασκετικά του γεράματα δεν είχε την αμέριστη εμπιστοσύνη και τις καλύτερες σχέσεις με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Τουλάχιστον όμως η αποχώρησή του δεν πέρασε τελείως απαρατήρητη για τους φιλάθλους του Ολυμπιακού σε σύγκριση με την αντίστοιχη του Νίκου Πέττα.
Έτσι ο Ολυμπιακός θα πλαισίωνε τους Μπουντούρη, Δημήτρη Παπανικολάου, Τόμιτς, Ντε Μιγκέλ, Φέμερλινγκ, Ριζασέ και τους νεαρούς Μαντζάνα, Δορκοφίκη και Πρίντεζη με πιο ταπεινές μεταγραφές παικτών, οι όποιοι στην πλειοψηφία θα προέρχονταν από το Ελληνικό πρωτάθλημα.

Η πρώτη όμως μεταγραφική κίνηση θα γινόταν με έναν παίκτη με μηδαμινή εμπειρία από την Α1, τον οποίο ο Ολυμπιακός έκλεισε πριν καν ολοκληρωθεί η περίοδος 2000-2001 προλαβαίνοντας την Κίντερ Μπολόνια σε μια άτυπη ρεβάνς για την απώλεια του Μανού Τζινόμπιλι.
Το πρόσωπο αυτό ήταν ο Μισάν Νικαγκμπάτζε, ένας νεαρός 19χρονος γκαρντ με εμφάνιση γκάνκστερ που παρέπεμπε στον Άλεν Άιβερσον, γεννημένος στο Βερολίνο έχοντας γονείς από Νιγηρία και Φιλανδία, ο Νικαγκμπάτζε ήταν από τα μεγάλα ταλέντα του Γερμανικού μπάσκετ έχοντας βγει και πρώτος σκόρερ στο γνωστό τουρνουά νέων του Άλμπερτ Σβάιτζερ το 2000.
Μια ενδιαφέρουσα περίπτωση ακόμα και αν ο Μισάν είχε ελάχιστη εμπειρία από επαγγελματικό επίπεδο αφού πριν κατηφορίσει στην Ελλάδα έπαιζε κυρίως στην δεύτερη ομάδα της Άλμπα, την Λιχτερφέλντε.

Η ομάδα έκπληξη της περασμένης σεζόν αποτέλεσε έναν καλό τροφοδότη του Ολυμπιακού για εκείνο το καλοκαίρι.
Ο Αλεξέι Ζεβροσένκο χρειάστηκε να δοθεί δανεικός στο Περιστέρι ώστε να πείσει επιτέλους τους ανθρώπους του Ολυμπιακού για την άξια του και να κερδίσει μια θέση στην Εθνική Ρωσίας έχοντας ως προσόντα την άμυνα του, το μεγάλο κορμί του και την κατοχή Ελληνικού διαβατηρίου.

Ο μεγάλος Άλφόνσο Φόρντ τον συνόδευσε στον δρόμο της επιστροφής του στον Πειραιά έχοντας προηγουμένως μετατρέψει το Περιστέρι για μια χρονιά σε ομάδα πρωταθλητισμού. Ταυτόχρονα ήταν στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα για την περίοδο 2000-2001 και κέρδισε τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη της κανονικής περιόδου για την Α1 την ίδια σεζόν.
Το συμβόλαιο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων εξασφάλισε την υπογραφή του Αλ και μαζί ο Ολυμπιακός πρόλαβε τους υπόλοιπους μεγάλους της Ευρώπης που τον γλυκοκοίταζαν.

Η απόκτηση του Τζέιμς Φόρεστ έδινε την ευκαιρία στην ομάδα να κλείσει το δίδυμο των ξένων από τις 31 Ιουλίου.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε δύσκολο έργο εδώ, ο Άρης του Στηβ Γιατζόγλου δεν είχε σωθεί με τα χίλια ζόρια απλά, αλλά δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσει ούτε καν βασικές υποχρεώσεις, διευκολύνοντας τον Ολυμπιακό να προσθέσει ένα ακόμα δυνατό κορμί στην front-line έστω και αν μερικά προβλήματα υγείας απείλησαν να τελειώσουν την καριέρα του στον Ολυμπιακό πριν καν φορέσει την κόκκινη φανέλα.

Ο Φόρεστ ήρθε με τραυματισμένο πόδι και δεν ακολούθησε την αποστολή του Ολυμπιακού στη Φολγκέρια της Ιταλίας με την πρώτη διάγνωση του ιατρικού επιτελείου να προτείνει δεκαήμερη αποχή και ειδική θεραπευτική αγωγή.
Ο Ολυμπιακός μπήκε στη διαδικασία να χτενίσει καλού-κακού την αγορά σε περίπτωση που ο Φόρεστ δεν μπορούσε να επανέλθει έγκαιρα, κοιτάζοντας περιπτώσεις σαν του Ντέγιαν Τομάσεβιτς που ήθελε και ο Παναθηναϊκός ή του Ντε Μάρκο Τζόνσον που έμελλε να έρθει με καθυστέρηση ενός χρόνου στον Ολυμπιακό και εκείνο τον καιρό φερόταν σαν στόχος του Αμαρουσίου.

Ο Φόρεστ προκάλεσε και άλλο την τύχη του καταφέρνοντας να τραυματιστεί για δεύτερη φορά μέσα στην προετοιμασία αλλά διατήρησε και πάλι την θέση του στην ομάδα αφού ο Ολυμπιακός εξοπλίστηκε με επιπλέον ψηλούς φέρνοντας πίσω στην Ελλάδα τον γνωστό από τον Πανιώνιο Ντούσαν Γέλιτς που έπαιζε στην Αλικάντε,

Η άλλη προσθήκη στο ρόστερ ήταν ο 21χρόνος Τούρκος Εμρέ Εκίμ που διεκδικούσε τον τίτλο της πιο άγνωστης μεταγραφής για τους φιλάθλους του Ολυμπιακού μαζί με τον Νικαγκμπάτζε .
Ο Εκίμ ήρθε από την Νταρουσάφακα με σπαστό τετραετές συμβόλαιο ύψους 70 εκατομμυρίων ετησίως και θεωρούταν από τα ταλέντα της χώρας με μέσους όρους 8.8 πόντους και 3.8 ριμπάουντς στο Τουρκικό πρωτάθλημα και 4 πόντους με 2.6 ριμπάουντς για το Κόρατς.

Μπορεί όμως οι περισσότερες μεταγραφές να μην εξελίχθηκαν σε πολύκροτα σίριαλ αλλά η υπόθεση του Θοδωρή Παπαλουκά κάλυψε και τους πιο απαιτητικούς φίλους των μακρόχρονων μεταγραφικών υποθέσεων.
Όταν ο Παπαλουκάς πρωτοεμφανίστηκε στην Α1 το 1995-1996 με τους Αμπελόκηπους δεν τράβηξε την προσοχή σε απολύτως κανέναν και δεν επιλέχθηκε σε καμία Εθνική ομάδα παίδων, εφήβων η νέων.
Ομως οι δυο τελευταίες χρονιές στον Πανιώνιο και ειδικά η τελευταία δίπλα στον δάσκαλο Γιούρι Ζντοβντς τον έκαναν ένα από τα πιο καυτά ονόματα του Ελληνικού μπάσκετ. Δίμετρο πλειμέικερ, έμοιαζε σαν ένας Έλληνας Ριγκοντό και ήταν επόμενο ότι δεν θα μπορούσε να τον κρατήσει ο Πανιώνιος για πολύ.
Μια υπόθεση που έμοιαζε όλο και πιο πιθανή μετά την απόφαση των ιδιοκτητών της ΚΑΕ Πανιώνιου αδελφών Χατζηιωάννου, να αποχωρήσουν από την ομάδα τον Ιούλιο του 2001 ενώ μόλις τρεις μέρες πριν είχαν υποσχεθεί να μην πουλήσουν κανένα παίκτη της ομάδας και να κάνουν νέες μεταγραφές.
Ο Σάκης Γερασιμίδης έγινε ο νέος πρόεδρος-διαχειριστής του Πανιωνίου αλλά την ίδια στιγμή ήταν αναγκασμένος να πουλήσει κάποια από τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας, όπως ο Διαμαντόπουλος και ο Παπαλουκάς, ώστε να καταστεί η ομάδα βιώσιμη.

Η υπόθεση Παπαλουκά ξεκίνησε τον Ιούνιο ουσιαστικά όταν ο παίχτης αρνήθηκε την επικείμενη επέκταση του συμβολαίου του με τον Πανιώνιο δίνοντας το έναυσμα για την έναρξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ του Ολυμπιακού και του Πανιωνίου.
Οι φήμες της εποχής έλεγαν ότι ο Ολυμπιακός εκτός από λεφτά θα παρείχε και έμψυχα ανταλλάγματα, ακούστηκαν τα ονόματα των Οικονόμου και Μπουντούρη σε μια φόρμουλα που ήθελε τους δυο παίχτες να οδεύουν για Νέα Σμύρνη με τον Ολυμπιακό να πληρώνει τα μισά τους συμβόλαια. Ακόμα και το όνομα του Μίλαν Τόμιτς έπαιξε σαν υποψήφιο σε αυτή τη τράμπα.

Κάπου εκεί ο μέχρι τότε αδιάφορος Παναθηναϊκός εμφανίζεται να έχει κάνει την καλύτερη πρόταση, συμφωνεί με τον Γερασιμίδη που διατηρούσε το δικαίωμα υπογραφής, ο οποίος με τη σειρά του προσπαθεί να πιέσει τον Παπαλουκά για να πάει στην ομάδα του Παναθηναϊκού.
Τα προβλήματα ήταν δύο στο deal.
Ένα, ότι οι απερχόμενοι Χατζηιωάννου που είχαν ακόμα λόγο προσανατολίζονταν περισσότερο προς την πρόταση του Ολυμπιακού.
Και δύο, ότι ο ίδιος ο Παπαλουκάς εκδήλωσε σαφή προτίμηση να φορέσει τα κόκκινα.

Ο Παπαλουκάς παίρνει την πρωτοβουλία και αναχωρεί για τις Ηνωμένες Πολιτείες για να πάρει μέρος στο καμπ των Μιλγουόκι Μπακς σε μια κίνηση τελεσίγραφο για τον Πανιώνιο.
Ή με πουλάτε στον Ολυμπιακό ή πάω στο ΝΒΑ με ελάχιστο buy out ή μένω στον Πανιώνιο και φεύγω σαν ελεύθερος του χρόνου.
Ήταν η κίνηση κλειδί για τη μεταγραφή.
Με την επιστροφή του ανακοινώνεται η μεταγραφή του στον Ολυμπιακό που έδωσε 400 εκατομμύρια στον Πανιώνιο και 500 εκατομμύρια στον παίχτη για 5ετές συμβόλαιο με option του Ολυμπιακού στο τέλος κάθε σεζόν.
Τα ερυθρόλευκα συναισθήματα του Παπαλουκά έκαναν την διαφορά, μαζί η πεποίθηση ότι στον Ολυμπιακό θα βρει χώρο να ηγηθεί, σκεφτείτε ότι ο Θοδωρής άκουσε τον Ηλία Ζούρο τηλεφωνικά να του λέει ότι θα καλύψω τη διαφορά από τη τσέπη μου για να έρθεις στην ομάδα, τόσο πολύ τον πίστευε.

Όμως παρά την ευτυχή κατάληξη στην υπόθεση Παπαλουκά για μια ακόμα χρονιά η περίφημη ελληνοποίηση έμεινε στα λόγια.
Ο Παπαλουκάς ήταν η μοναδική προσθήκη Έλληνα παίκτη στο ρόστερ της ομάδας συνθέτοντας ένα τρίο Ελλήνων μαζί με Μπουντούρη και Παπανικολάου και τους Ελληνοποιημένους να καταλαμβάνουν και πάλι ένα σημαντικό μερίδιο με Ζεβροσένκο, Γέλιτς αλλά και τον Τόμιτς για τον όποιο ο Ζούρος δεν πέταγε και τη σκούφια του (όχι μόνο λόγω της προσθήκης του Παπαλουκά) ψάχνοντας για ένα διάστημα και επιπλέον γκαρντ (όπως τον Μίκαελ Κοχ).

Σε γενικές γραμμές η συγκεκριμένη μεταγραφική περίοδος ίσως να μην ήταν και η πιο εντυπωσιακή στην ιστορία της ομάδας όμως επιφύλασσε μεγάλες αλλαγές αφού για πρώτη φορά από το 1991-1992 ο Ολυμπιακός δεν διέθετε κάποιον μεγάλο ψηλό όπως μας είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια με ονόματα σαν των Φασούλα, Τάρλατς, Μπέρι, Τάρπλει και Ράτζα να δεσπόζουν.
Ταυτόχρονα ο Θοδωρής Παπαλουκάς θα ήταν ο πρώτος βασικός Έλληνας πλέι-μεικερ στον Ολυμπιακό από την εποχή του Μπακατσιά μετά από έξι συνεχόμενες σεζόν όπου οι Αμερικάνοι είχαν το τιμόνι της ομάδας.
Όμως στην πραγματικότητα ήταν ο καταλληλότερος άνθρωπος για να τρέξει τον Ολυμπιακό έχοντας στο πλευρό του έναν εξαιρετικό σκόρερ σαν τον Φορντ και με τους ψηλούς να μην προκαλούν τρόμο μεν αλλά η πλειοψηφία τους να είναι φιλότιμοι αμυντικοί και μεγάλα κορμιά που θα βοηθούσαν στα ριμπάουντς.

Φυσικά υπήρχαν μεγάλα ερωτηματικά στο ρόστερ, ο βασικός Ζεβρόσενκο χρειάστηκε να πάει δανεικός για να αναγνωριστεί η αξία του και ο Ντέ Μιγκέλ μόλις με τους δύο τελευταίους τελικούς της περιόδου 2000-2001 απέτρεψε όποια σκέψη υπήρχε για σπάσιμο του συμβολαίου του.
Ο Στεφάν Ριζασέ είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, οι Νικαγκμπάτζε και Εκιμ ήταν άπειροι και ο Δημήτρης Παπανικολάου έψαχνε ακόμα ένα ουσιαστικό step up στην καριέρα του με την τελευταία χρόνια να αφήνει κάποια ενθαρρυντικά δείγματα.
Ένα τελευταίο ερωτηματικό για τον Ολυμπιακό ήταν το ζήτημα της έδρας.
Ήδη από τη προηγούμενη σεζόν οι παίχτες έλεγαν μεταξύ τους ότι νοιώθουν καλύτερα στη Γλυφάδα που έχουν κάνει και τις περισσότερες προπονήσεις τους. Ο Ολυμπιακός βαρέθηκε να ψάχνει την άκρη με τις εκδηλώσεις και τις απεργίες στο ΣΕΦ και μετακόμισε στο κλειστό της Γλυφάδας μαζί με τον εξοπλισμό του. Όχι για πολύ όπως αποδείχθηκε...

Σε κάθε περίπτωση η φαινομενική αποδυνάμωση των ομάδων της Θεσσαλονίκης, του Πανιώνιου, του Περιστερίου και η μη ενίσχυση της ΑΕΚ, έκαναν να μοιάζει εφικτή η είσοδος στους τελικούς της Α1 πιθανότατα απέναντι στο φαβορί του πρωταθλήματος και κάτοχο του τίτλου Παναθηναϊκό των Μποντιρόγκα και Ομπράντοβιτς.

Θοδωρής Παπαλουκάς

2.00-24

Alphonso Ford

1.92-30

Stephane Risacher

2.01-29

James Forrest

2.06-29

Aleksey Savrasenko

2.15-22

Νίκος Μπουντούρης

1.93-30

Μίλα Τόμιτς

1.90-28

Δημήτρης Παπανικολάου

2.00-24

Ignacio De Miguel

2.05-28

Patrick Femerling

2.13-26

Misan Nikagbatse

1.93-19

Dusan Jelic

2.10-26

Παναγιώτης Μαντζάνας

1.99-21

Περικλής Δορκοφίκης

2.06-21

Γιώργος Πρίντεζης

2.04-16

Emre Ekim

2.06-21

Ηλίας Ζούρος

Λευτέρης Σούμποτις

(από τις 17 Ιανουαρίου 2002)

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη σεζόν με τα συνηθισμένα ντέρμπι στο Κύπελλο.

Νίκησε τον ΠΑΟΚ εκτός και τον Άρη στη Γλυφάδα (με 27 πόντους του Ινάκι Ντε Μιγκέλ) και έβαλε το νερό στο αυλάκι σε μια διοργάνωση που τα πάντα θα κρίνονταν τον Απρίλιο περίπου εντός έδρας, ...στο ΣΕΦ.

Αυτό ήταν μόνο η αρχή σε ένα ξεκίνημα με δύσκολα ματς.
Στην 1η αγωνιστική της Α1 ο Ολυμπιακός έχασε από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ με 79-72 αλλά αυτό θα ήταν το μοναδικό κακό αποτέλεσμα σε ένα καλό πρώτο κομμάτι της σεζόν.

Ο Παπαλουκάς μοίρασε 10 ασίστς στη πρεμιέρα της Ευρωλίγκα κόντρα στην Εφές και ο Φορντ σκόραρε με ευκολία δείχνοντας άμεσα ότι μπορεί να γράψει μεγάλους μέσους όρους και στο κορυφαίο επίπεδο. Ο Ζεβροσένκο που ήταν στοίχημα σαν βασικός σέντερ έδειχνε έτοιμος να αξιοποιήσει την ευκαιρία.
Η δουλειά του Ζούρου στο σχεδιασμό έμοιαζε ελπιδοφόρα. Η ομάδα ήταν ελκυστική και ανταποκρινόταν σε αυτό που φαντάστηκε ο Έλληνας κόουτς. Είχε ενέργεια, ρόλους, έτρεχε και σκόραρε με άνεση.
Αν υπήρχε ένα πρόβλημα στο πρώτο διάστημα αυτό ήταν η άμυνα.
Αυτή στοίχισε κάποιες ήττες στην Ευρωλίγκα, όπως το 86-79 στη Μάλαγα ή κυρίως το 87-91 από τη Μπένετον Τρεβίζο μέσα στη Γλυφάδα όμως η ομάδα έκανε μια πολύ άνετη πρώτη φάση με 10-4 ρεκόρ και πλασάρισμα στην 3η θέση του ομίλου της πίσω μόνο από τη Μπενετόν και τη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Highlight αυτού του ομίλου η νίκη στη Πόλη κόντρα στην Εφές όταν σε ένα ματς που πήγαινε πόντο-πόντο από την αρχή, το καλάθι και φάουλ του Μάρκους Μπράουν έγραψε το 79-77 για τους Τούρκους που είχαν σε καλή μέρα το δίδυμο ψηλών των Κάσπαρς Καμπάλα και Μέμο Οκούρ που σκόραραν από 18.
Ο Ολυμπιακός αστόχησε με τον Φορντ αρχικά στη τελευταία επίθεση, ο Τόμιτς απέτυχε αμέσως μετά μέχρι ο Πάτρικ Φέμερλιγνκ να σκαμπιλίσει τη μπάλα για το τρίποντο του Τζέιμς Φόρεστ από τα 10 μέτρα, ακριβώς πάνω στο μπάζερ, που έγραψε το τελικό 79-80.

Την ίδια στιγμή στην Α1 ο Ολυμπιακός έκανε 11 σερί νίκες μετά την ήττα της πρεμιέρας από την ΑΕΚ.
Από αυτό το σερί ξεχωρίζει το +51 επί της Νήαρ Ηστ στη Γλυφάδα, η 100αρα εκτός έδρας στον ΠΑΟΚ με τους 34 πόντους του Φορντ και οι 120 πόντοι επί του ΚΑΟΔ πάλι στη Γλυφάδα.

Με αυτά και με αυτά η ομάδα έφτασε στο ντέρμπι με τον Παναθηναικό στη Γλυφάδα (5 Γενάρη του 2002) στο τέλος του πρώτου γύρου με ρεκόρ 11-1.
Ένα ματς που θα έκρινε πολλά για την 1η θέση της κανονικής περιόδου της Α1 αλλά τελικά εξελίχθηκε σε καταστροφή για τον Ολυμπιακό.
Πρώτο ματς μεταξύ των δύο ομάδων στη σεζόν και ο Παναθηναικός είναι καλύτερος στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, προηγείται 32-41 και 36-44 στο ημίχρονο.
Η διαφορά φτάνει μέχρι το +11 στη μεγαλύτερη τιμή της και κάπου εκεί άρχιζε να παίζει και ο Ολυμπιακός!

Σερί 12-4 που έριχνε τη διαφορά στο -3 (52-55) με γκολ φάουλ του Τόμιτς και κάπου γίνεται το μπαμ.
Ο Μποντιρόγκα άνοιξε διάλογο με την κερκίδα που έτσι και αλλιώς έβραζε για μια ακόμα κόντρα διαιτησία με τον Παναθηναικό, ένα κέρμα στο πρόσωπο του Λάζαρου Βορεάδη και ένα μπουκάλι που επέστρεψε ο Σέρβος στη κερκίδα προκάλεσαν την προσωρινή διακοπή του ματς στο 27' με σκορ στο 52-55.

Μετά τη διακοπή δύο πράγματα ήταν δεδομένα.
Ότι ευνοημένη δεν θα ήταν η ομάδα που μόλις είχε βρει ρυθμό, ο Ολυμπιακός δηλαδή, και ότι κόσμος και Μποντιρόγκα ήταν αδύνατο να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο.
Αποτέλεσμα; Οριστική διακοπή του ματς υπέρ του Παναθηναικού, μηδενισμός του Ολυμπιακού, και -2 από το επόμενο πρωτάθλημα.
Στην ουσία μέσα σε ένα βράδυ ο Ολυμπιακός έχανε κάθε ευκαιρία για πλασάρισμα στη regular season της Α1 για δύο χρόνια και μαζί όλη η ομάδα έπρεπε να βρει τη δύναμη να ξεπεράσει μια σοκαριστική κατάσταση.

Δεν ήταν εύκολο.
Μια εβδομάδα μετά, ο Ολυμπιακός παρουσία μόνο κατόχων διαρκείας (μια ενέργεια από τη διοίκηση με σκοπό να ηρεμήσει το κλίμα) έχασε και από την ΑΕΚ στη Γλυφάδα και ουσιαστικά ο μόνος στόχος που απέμενε στην ομάδα για την κανονική περίοδο ήταν να παλέψει για την 3η θέση.
Παρά τα...μέτρα, ο Ζούρος αποδοκιμάστηκε έντονα από τον όποιο κόσμο βρέθηκε στις κερκίδες, ανέλαβε την ευθύνη για τη νέα ήττα αλλά και ο Σώκρατης Κόκκαλης έδειχνε να τον στηρίζει. Στις 16 του μήνα η ομάδα νίκησε τη Μάλαγα για την Ευρωλίγκα, μια νίκη που φαινόταν ότι θα έδινε ηρεμία στην ομάδα και χρόνο στον Ζούρο αλλά...

Όταν ο Σωκράτης στηρίζει έναν προπονητή τότε συνήθως δύσκολα κρατά τη θέση του για πάρα πολύ, την επόμενη μέρα (17 Γενάρη του 2002) ανακοινώθηκε ότι γίνεται αποδεκτή η παραίτηση του Ζούρου και η πρόσληψη του Λευτέρη Σούμποτιτς στον Ολυμπιακό. Για να τα λέμε όλα ήταν η πρώτη αλλαγή προπονητή από τον Κόκκαλη στα 10 χρόνια του στην προεδρία του τμήματος εκείνη τη στιγμή.

Το "θα μας φέρει πίσω τον τίτλο που μας πήρε πριν λίγα χρόνια" που είπε ο πρόεδρος στη παρουσίαση του νέου προπονητή ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να ακούσει ο Πίξι που είχε ήδη 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας με τον Παναθηναικό, ένα Κόρατς με τον Άρη και παρουσία σε όλες τις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας ουσιαστικά: Ηρακλής, ΑΕΚ, Άρης, Παναθηναικός, Πανιώνιος και ΠΑΟΚ με τον οποίο ξεκίνησε τη χρονιά μέχρι να παραιτηθεί στα τέλη του Νοέμβρη.

Το καλό με τη συγκεκριμένη αλλαγή προπονητή ήταν ότι το timing έμοιαζε σωστό.
Ο Ολυμπιακός είχε να παίξει ακόμα τρία ματς στη πρώτη φάση της Ευρωλίγκα αλλά είχε ήδη προκριθεί.
Το final four του Κυπέλλου αργούσε ακόμα.
Στην Α1 το 3ος ή 4ος είχε ελάχιστη σημασία, στην ουσία θα άλλαζε μόνο τη σειρά που θα έρχονταν με μειονέκτημα έδρας στα πλέιοφς οι Παναθηναικός και ΑΕΚ που πάλευαν για την πρωτιά.
Κάπως έτσι πέρασε όχι μόνο πέρασε ντούκου η ήττα με 91-86 στη παράταση από τη Νήαρ Ηστ στη Καισαριανή αλλά η συζήτηση για την άμυνα ή την αντίδραση της ομάδας υπό πίεση άνοιξε για τα καλά. Αυτό μόνο καλό έκανε στον Ολυμπιακό.
Όπως μόνο καλό έκανε και η αύρα της επιστροφής στο, παρατημένο είναι αλήθεια, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Τέλη Φεβρουαρίου ο Ολυμπιακός ρίχνεται στη μάχη του τοπ16 της Ευρωλίγκα στον περίφημο ελληνικό όμιλο με Παναθηναικό, ΑΕΚ και Ολύμπια Λιουμπλιάνας.
Στη πρεμιέρα με τον Παναθηναικό στο ΣΕΦ δύο ήταν τα μεγάλα νέα.
Οι 8.000 άνθρωποι που μαζεύτηκαν στο Στάδιο, νούμερο κοσμοιστορικό για τα δεδομένα της ομάδας μέχρι τότε στη χρονιά (Γλυφάδα γαρ) και ότι η Ευρωλίγκα επέστρεψε στην τηλεόραση μέσω του Tv Magic. Ε,για τα υπόλοιπα φρόντισε ο Ολυμπιακός...

Τα ερωτήματα για το τυχαίο του 92-75 της πρεμιέρας λύθηκαν μια εβδομάδα μετά όταν ο Ολυμπιακός καθάρισε και την ΑΕΚ στο ΣΕΦ με τον Νικαγκμπάτζε να συστήνεται στον κόσμο και να ακούει το όνομα του να γίνεται σύνθημα, δύο νίκες μέσα σε λίγες μέρες κόντρα σε ομάδες από τις οποίες ο Ολυμπιακός είχε 0-3 μέχρι τότε στη σεζόν.
Η 3η αγωνιστική ξεκαθάρισε το ποιες ομάδες διεκδικούν την 1η θέση που έστελνε στο Final Four της Μπολόνια όταν ο Παναθηναικός νίκησε την ΑΕΚ εκτός (στη κοινή τους έδρα) και ο Ολυμπιακός πέρναγε άνετα από τη Λιουμπλιάνα. Για πολλούς η πρόκριση θα παιζόταν στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναικό...

Ο Ολυμπιακός κινδύνεψε σοβαρά για να χάσει το +17 όταν είδε τον Παναθηναικό μπροστά του με 24 λίγο πριν τη λήξη της 3ης περιόδου. Όμως στο τέλος κατάφερε να αντιδράσει για μια γλυκιά ήττα με 78-88 (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αυτό) και μαζί να έχει την τύχη στα χέρια του μέχρι το τέλος.
Ο Ολυμπιακός ήξερε ότι με 2/2 με Ολύμπια μέσα και ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ θα πήγαινε Μπολόνια αλλά πριν από αυτό υπήρχε το Κύπελλο.

Στον ημιτελικό του Κυπέλλου με τον Παναθηναικό (με 50-50 κόσμο) στο ΣΕΦ ο Κουτλουάι οδηγούσε τους πράσινους για ένα ημίχρονο μέχρι το 29-40.
Ο Σούμποτιτς έβγαλε τον Μπουντούρη από τον Μποντιρόγκα και τον έβαλε πάνω στον Τούρκο περιορίζοντας τη δράση του, ταυτόχρονα στην επίθεση ο Βολιώτης γκαρντ έβαλε 16 πόντους με 4 τρίποντα.
Ο Παπαλουκάς έκανε ηγετική εμφάνιση, ο Φορντ πέταξε τη συνηθισμένη 20άρα του και ο Ολυμπιακός έριχνε ξανά τον Παναθηναικό στο καναβάτσο του ΣΕΦ με 83-75.

Στον τελικό με το Μαρούσι μπορεί η ομάδα να αγχώθηκε αποτυγχάνοντας να ξεφύγει από νωρίς αλλά τελικά η νίκη ήταν ένα γεγονός που δύσκολα δεν θα συνέβαινε, 74-66 και ο πρώτος τίτλος για τον Ολυμπιακό μετά το 1997.

Αμέσως μετά το Κύπελλο ο Ολυμπιακός ρίχτηκε ξανά στην Ευρωλίγκα με ένα ματς που μπορεί να έμοιαζε τυπική διαδικασία κόντρα στην Ολύμπια στο ΣΕΦ, οι πάντες θεωρούσαν πιο δύσκολη την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, άλλα έμελλε να είναι ένα από τα πιο άσχημα παιχνίδια της σύγχρονης ιστορίας του Ολυμπιακού.

Η ομάδα έκανε καλή πρώτη περίοδο αλλά οι Σλοβένοι γρήγορα επέστρεψαν και είχαν εικόνα νικητή στο τέλος. Ο Ολυμπιακός απέφυγε την ήττα στη κανονική διάρκεια με αντεπίθεση και θα μπορούσε να πάρει και τη νίκη αν ο Φορντ είχε μια πιο λογική επιλογή στη τελευταία επίθεση από το τρίποντο με τον Ζντοβτς κρεμασμένο πάνω του.
Στην παράταση ο Ολυμπιακός δεν άντεξε και έχασε με 85-89, μαζί και την ευκαιρία να ορίζει τη τύχη μόνος του.
Ο Σούμποτιτς δεν μπορούσε να χωνέψει ότι την έπαθε από τα δικά του παιδιά, οι Σλοβένοι χτύπησαν το παιχνίδι με τον υποψιασμένο Παναθηναικό την επόμενη εβδομάδα αλλά δεν τα κατάφεραν και η νίκη του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ πήγε στράφι.
Ο Ολυμπιακός έβαλε τα χέρια του και έβγαλε τα μάτια του χαρίζοντας τη Μπολόνια στον Παναθηναικό, αυτή είναι η ουσία, η σωματική κούραση των παιχτών μετά το Κύπελλο και η υποτίμηση της Ολύμπια που είχε παίχτες σαν τους Ζντοβτς, Μπένο Ούντριχ (που σκότωσε τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ με 28 πόντους), Γίρι Βελς και Γκόλεματς, ήταν οι αιτίες του πατατράκ.

Η ομάδα ήταν για δεύτερη φορά στη σεζόν με τη πλάτη στο τοίχο.
Την πρώτη αρκούσε μια αλλαγή προπονητή για να αντιστραφεί το κλίμα, το Κύπελλο ήρθε, μαζί και οι καλές στιγμές στην Ευρωλίγκα.
Πριν τα Ελληνικά πλέιοφς λίγοι πίστευαν τον Ολυμπιακό ξανά, είχε άσχημη ψυχολογία και έναν αγωνιστικά γολγοθά να διανύσει, Παναθηναικό με μειονέκτημα στον ημιτελικό και αν πέρναγε, ΑΕΚ πάλι με μειονέκτημα.
Η σειρά των προημιτελικών με το Περιστέρι προετοίμασε την ομάδα για να βρει ξανά τον εαυτό της αλλά μετά από ένα άνετο 97-58 στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός χαλάρωσε στο δεύτερο ημίχρονο του δεύτερου ματς και η σειρά πήγε σε τρίτο ματς που είχε ξανά εύκολη επικράτηση για τον Ολυμπιακό με 67-45.

Ανήμερα Πάσχα του 2002 (5 Μαίου) ο Παναθηναικός κέρδιζε τη Κίντερ και γινόταν Πρωταθλητής Ευρώπης. Τέσσερα βράδια μετά ο Ολυμπιακός χάλασε τη φιέστα στο ΟΑΚΑ με 80-89 βομβαρδίζοντας από το τρίποντο (11/22) με πρώτο παίχτη τον Στεφάν Ριζασέ.
Το πώς τελείωσε η σειρά λίγο πιο κάτω στο ματς της χρονιάς.

Ελάχιστοι περίμεναν τον Ολυμπιακό να κάνει break με τον Παναθηναικό στο πρώτο ματς του ΟΑΚΑ. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι κανείς, μα κανείς, δεν περίμενε από τον Ολυμπιακό να σπάσει και την έδρα της ΑΕΚ στον πρώτο τελικό.

Σε ένα ματς έπος ο Ολυμπιακός χωρίς Φορντ, Ριζασέ και Τόμιτς που τιμωρήθηκαν στη κλωτσοπατινάδα του ΣΕΦ, με αποδεκατισμένη περιφέρεια, όχι μόνο κέρδισε το ματς αλλά το έκανε μετά από δύο παρατάσεις (57-57, 66-66, 74-82). Η πεντάδα που έπαιξε την 2η παράταση δεν πρέπει να είχε παίξει μαζί ούτε ένα λεπτό στη σεζόν πριν από εκείνο το σημείο: Παπαλουκάς, Παπανικολάου, Ντε Μιγκέλ, Φόρεστ και Φέμερλινγκ.

Τα προβλήματα δεν θα τελείωναν εκεί όμως. Στο δεύτερο παιχνίδι μπορεί να επέστρεφαν οι τιμωρημένοι αλλά ο Ολυμπιακός έπρεπε να εξαργύρωσει το διπλό του ΟΑΚΑ με εντός έδρας νίκη σε ένα άδειο ΣΕΦ, τιμωρία από το ματς με τον Παναθηναικό.
Κανένα πρόβλημα, ...75-70 (16 Ριζασέ, 15 Φορντ) και 2-0.

Ο Ολυμπιακός νίκησε την ΑΕΚ με μισή ομάδα μέσα στο ΟΑΚΑ. Την ξανανίκησε στο ΣΕΦ χωρίς κόσμο. Με τα δικά του προβλήματα να τελειώνουν (έτσι νομίζαμε) και τρία ματς μπολ το πρωτάθλημα έμοιαζε τελειωμένο.
Στο τρίτο παιχνίδι του ΟΑΚΑ ήταν - δεν ήταν τρεις χιλιάδες ΑΕΚτζήδες στις κερκίδες αλλά ο Ολυμπιακός έμοιαζε υπνωτισμένος και έχασε με 78-85. Το κακό έμοιαζε μικρό εκείνη τη στιγμή...

Πριν τον 4ο τελικό γίνεται γνωστό το πρόβλημα στο ισχίο του Αλφόνσο Φορντ αλλά κανείς δεν περιμένει να μην παίξει στο ματς/τίτλος για τον Ολυμπιακό.
Το ίδιο βράδυ ο Αλ μένει καθηλωμένος στον πάγκο, ο Ολυμπιακός μένει στο καλό ξεκίνημα (20-10) και ο Μίλαν Τόμιτς χάνει την βολή στα 3'' για το τέλος που θα έστελνε το ματς στη παράταση. Η ΑΕΚ ισοφαρίζει τη σειρά σε 2-2 με το 60-61.

Πριν τον 5ο τελικό ο Ολυμπιακός δέχεται νέο πλήγμα όταν ανακοινώθηκε ότι ο Τζέιμς Φόρεστ θα είναι έξω εξαιτίας χρήσης ινδικής κάνναβης που διαπιστώθηκε σε έλεχγο μετά το πρώτο ματς. Τα ενθαρρυντικά μηνύματα για επιστροφή του Φορντ θα αποδειχθούν φρούδες ελπίδες και ο Ολυμπιακός σοκαρισμένος όπως ήταν θα βρεθεί στο -17, 31-48 στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου.
Το πώς έφτασε να προηγείται με 61-59 στα 6 λεπτά για το τέλος είναι ένα ερώτημα. Κατάθεση ψυχής από τον Τόμιτς και τους υπόλοιπους που όμως ήταν δύσκολο να αντέξουν χωρίς Αμερικάνικη βοήθεια.
Ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα που χάνει πρωτάθλημα από 2-0 σε τελικούς και η ΑΕΚ έπαιρνε το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από 32 χρόνια.

Συνολικά μιλάμε για μια από τις πιο έντονες χρονιές για τον Ολυμπιακό στην ιστορία του.
Με φοβερά up & downs (απαξίωση επί Ζούρου, κατάκτηση Κυπελλου, φοβερές νίκες στην Ευρώπη, στραπάτσο από Ολύμπια, πρόκριση με Παναθηναικό και 2-0 με ΑΕΚ, απώλεια πρωταθλήματος), με επεισοδιακές καταστάσεις, με τρελά γεγονότα όπως η απουσία του Φορντ στους τελευταίους τελικούς.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η ομάδα έβαλε ξανά τον κόσμο να έρθει στο ΣΕΦ, μέχρι και σήμερα παραμένει μια ομάδα που τη θυμόμαστε με αγάπη.
Έφτασε τόσο κοντά σε ένα τρελό κατόρθωμα (νταμπλ και φάιναλ φορ) και ήταν η μόνη ομάδα, μέχρι την ομάδα του Γκέρσον ίσως, που από το 1997 και μετά φαινόταν ότι είχε τον Παναθηναικό στις μεταξύ τους κόντρες.

Ο Ηλίας Ζούρος έκανε εξαιρετικό σχεδιασμό και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.
Παρά το χαμηλό μπάτζετ διέγνωσε σωστά τις τάσεις του Ευρωπαικού μπάσκετ εκείνη την εποχή, έδωσε έμφαση στα αθλητικά προσόντα και το γρήγορο παιχνίδι φτιάχνοντας μια θεαματική ομάδα.
Το Παπαλουκάς-Φορντ ήταν ένα εξαιρετικό δίδυμο που ο Ζούρος το πίστεψε πολύ.
Αλλά επί Ζούρου ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα που δεν έπαιζε άμυνα και δεν είχε χαρακτήρα.
Αυτά τα έκανε άψογα ο Λευτέρης Σούμποτιτς.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν κακή ομάδα επί Ζούρου, ήταν όμως μια ομάδα με παίχτες που δεν είχαν ξανακάνει πρωταθλητισμό στα χέρια ενός άπειρου προπονητή.
Ο Πίξι πάντα τα κατάφερνε καλά στη ψυχολογία, στον Ολυμπιακό έφερε τη στόφα του νικητή που έλειπε. Ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός σκλήρυνε, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αξιοποίηση του παροπλισμένου Νίκου Μπουντούρη σε ρόλο αμυντικού εξολοθρευτή.

Η αίσθηση ήταν γλυκόπικρη στο τέλος.
Δεν ήταν πετυχημένη η χρονιά, ο στόχος ήταν το πρωτάθλημα. Αλλά ποιος μπορεί να κατηγορήσει την ομάδα; Ακόμα και από το 2-0...
Το ανέλπιστο Κύπελλο όσο και αν σήμερα μοιάζει χωρίς σημασία ήταν ένας τίτλος που τον είχε ανάγκη ο Ολυμπιακός τη δεδομένη στιγμή.
Το ματς με την Ολύμπια στοιχειώνει ακόμα την σκέψη αλλά και οι νίκες επί του Παναθηναικού δεν είναι δυνατόν να ξεχαστούν.
Η προσωποποίηση αυτού του γλυκόπικρου είναι η ιστορία του Αλφόνσο Φορντ. Κάπως έτσι δεν νοιώθουμε ακόμα όταν ακούμε το όνομα του;
Οι επόμενες χρονιές από το 2002 θα είχαν πολύ άσχημη κατάληξη.
Η διοίκηση θα έπρεπε να διαχειριστεί την απογοήτευση της, μπορεί και την αδιαφορία της.
Ο ίδιος ο Λευτέρης Σούμποτιτς δεν θα αρκούσε να τονώσει ψυχολογικά και να βάλει μια-δυο πινελιές. Θα έπρεπε να σχεδιάσει την δική του ομάδα...

Ο δεύτερος ημιτελικός της Α1 κόντρα στον Παναθηναικό ήταν πολυαναμενόμενος, όχι μόνο γιατί ήταν η ευκαιρία για τον Ολυμπιακό να διακόψει την τετραετή κυριαρχία του Παναθηναϊκού μετά το διπλό του πρώτου παιχνιδιού στο ΟΑΚΑ, αλλά και γιατί φτάσαμε να έχουμε τρεις αναβολές του ματς.
Η πρώτη γιατί ο Ολυμπιακός καθυστέρησε να παραδώσει τα εισιτήρια στον Παναθηναϊκό, η δεύτερη λόγω του λιθοβολισμού στο λεωφορείο του Παναθηναικού και του τραυματισμού παικτών του και η τρίτη και πάλι για τα εισιτήρια, υπήρξε διαφωνία για τη διανομή με την υπόθεση να φτάνει μέχρι και το Υπουργείo.

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα η αναμέτρηση στο ΣΕΦ να γίνει 10 ημέρες μετά την διεξαγωγή του πρώτου αγώνα της σειράς, με φιλάθλους και των δυο ομάδων και τον Παναθηναϊκό να κατεβαίνει χωρίς τους Κουτλουάι, Σάντσεθ που ήταν παρόντες στον πρώτο ματς αλλά και τον μακροχρόνια απόντα Γιαννούλη.
Παρά όμως την ήττα του πρώτου παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός συνέχισε την συνταγή της Μπολόνια χωρίς δεύτερο ψηλό, με πεντάδα τους Μουλαομέροβιτς, Μπαλογιάννη, Αλβέρτη, Μποντιρόγκα, Μίντλετον και τον Ολυμπιακό να ακολουθεί με τον Παπανικολάου 4άρι και τους Παπαλουκά, Φορντ, Ριζασέ και Ζεβροσένκο να συμπληρώνουν την πεντάδα.

Η επιλογή αυτή όμως δεν απέτρεψε τον Παναθηναϊκό από το να κάνει καλύτερη αρχή στο ματς (όπως έγινε και στον πρώτο ημιτελικό) προηγούμενος με 24-20 στο πρώτο δεκάλεπτο, μένοντας σε όλη την διάρκεια αυτής της περιόδου μπροστά από τον αντίπαλο του, παίζοντας πιο ομαδικό μπάσκετ, εκμεταλλευόμενος τις δυναμικές άμυνες του Ζεβροσένκο, τις pick and roll συνεργασίες Μουλαομέροβιτς-Μίντλετον και έχοντας παράλληλα εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας που οδηγούσε σε τρίποντα με καλές προϋποθέσεις.
Την ίδια ώρα η ζώνη που δοκίμασε ο Σούμποτιτς δεν είχε αποτέλεσμα ενώ επιθετικά ο Ολυμπιακός σκόραρε κυρίως με ατομικές ενέργειες με πρόσωπο με εξαίρεση μια φάση του Παπανικολάου.

Η ιστορία όμως επιφύλασσε μια παρόμοια εξέλιξη με τον πρώτο ημιτελικό αφού ο Ολυμπιακός, διατηρώντας το σχήμα με τον έναν καθαρό ψηλό, δεν άργησε να πάρει το πάνω χέρι στην δεύτερη περίοδο.
Ο Νίκος Μπουντούρης ήταν το κλειδί αποκόπτοντας τον Μποντιρόγκα από την ομαδική λειτουργία επιθετικά συνεχίζοντας την πολύ καλή δουλειά στην σειρά αυτή.
Ο Πάτρικ Φέμερλινγκ ήρθε από τον πάγκο και προσέφερε, εκτός από μέγεθος στην άμυνα, περισσότερη επιθετική απειλή από τον Ζεβροσένκο ενώ οι Φορντ και Παπανικολάου ήταν οι βασικοί επιθετικοί εκφραστές του Ολυμπιακού,
Ο Παπανικολάου έδωσε απίστευτη ενέργεια με τα επιθετικά του ριμπάουντς σε ένα τομέα στον όποιο κυριαρχούσε ο Ολυμπιακός στο πρώτο μέρος με 15 δικά του έναντι 5 του Παναθηναικού, καταφέρνοντας ταυτόχρονα και να ισορροπήσει την κατάσταση στα λάθη και παίρνοντας μια καλή διαφορά 8 πόντων ενόψει των επόμενων δυο δεκαλέπτων.

Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε με τις δυο ομάδες να έχουν πολλά φάουλς στο παθητικό τους υποχρεώνοντας τον Παναθηναϊκό να προσθέσει στις ήδη υπάρχουσες απουσίες του και τα φάουλς των Μπαλογιάνη (4), Αλβέρτη (3), Καλαιτζή (3) και τον Ολυμπιακό να μην υπολείπεται σε προβληματισμό με τον κύριο σκόρερ του, τον Αλφόνσο Φόρντ να είναι φορτωμένος με 3 και το κύριο αμυντικό κλειδί του, τον Μπουντούρη, να έχει επίσης συμπληρώσει 3 με το τελευταίο μάλιστα να είναι μάλλον αυστηρό σε προσπάθεια διεκδίκησης επιθετικού ριμπάουντ από τον Μποντιρόγκα.

Αλλά όσο και αν η έναρξη του 3ου δεκαλέπτου έδειχνε ότι από πλευράς σκορ τα πράγματα εξακολουθούσαν να πηγαίνουν καλά για τον Ολυμπιακό, η αγωνιστική εικόνα της ομάδας έδειχνε πως μια ανατροπή ήταν στα όρια του εφικτού με την ομάδα να είναι στατική στην επίθεση γεγονός που οδηγούσε τον Παπαλουκά να σουτάρει τρίποντα (πράγμα που ποτέ δεν ήταν το πιο δυνατό σημείο του) και οι μόνες πηγές σκοραρίσματος σε αυτό το διάστημα να είναι ένας αιφνιδιασμός που τελείωσε ο Τόμιτς και ένα επιθετικό ριμπάουντ του Φέμερλινγκ που ολοκληρώθηκε με γκολ-φαουλ κάνοντας το 53-44.

Ο Παναθηναϊκός όμως ήδη ήλεγχε καλύτερα τα ριμπάουντς, συνέχιζε να εμποδίζει τους αιφνιδιασμούς του Ολυμπιακού που τον πλήγωσαν τόσο πολύ στο πρώτο ημιτελικό και δεν χρειάστηκε κάτι περισσότερο από ένα ξέσπασμα του Ρότζερς που με 10 συνεχόμενους αναπάντητους πόντους, έδωσε ξανά το προβάδισμα στους πρασίνους.
Ο Ολυμπιακός ήταν πια σε δύσκολη θέση με το τέταρτο φάουλ του Μπουντούρη στον Μποντιρόγκα να διαμορφώνει ένα ακόμα πιο σκούρο σκηνικό και τον Σούμποτιτς να ξεχνάει σε αυτήν την περίοδο τον ήρωα του πρώτου ημιχρόνου Δημήτρη Παπανικολάου, επιλέγοντας για πρώτη φορά σε αυτό το ματς μια πεντάδα με δυο κλασσικούς ψηλούς Ντε Μιγκέλ και Φέμερλινγκ στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, σε μια περίοδο που τέλειωσε με την μικρότερη δυνατή διαφορά υπέρ του ΠΑΟ με 57-58.

Στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Μποντιρόγκα χωρίς Μπουντούρη συνεχίζει με φόρα από το τρίτο και είναι όλος ο Παναθηναϊκός.
Βάζει τρία καλάθια απέναντι σε Ρισασέ και Παπαλουκά κερδίζοντας γρήγορα το πέμπτο φάουλ από τον Μπουντούρη που επανήλθε για να τον σταματήσει και βγάζοντας μια πάσα μετά από ντραιβ στον Ρότζερς για το εύστοχο σουτ δύο πόντων του τελευταίου.
Χαρακτηριστικό της επιρροής του φόργουορντ του Παναθηναϊκού εκείνο το χρονικό διάστημα το γεγονός ότι το μόνο καλάθι που δεν αναμείχθηκε ο Μποντιρόγκα από τους πόντους 58 μέχρι 68 του Παναθηναϊκού ήταν το 1 εναντίον 1 του Αλβέρτη έναντι του αρκετά πιο κοντού Τόμιτς. Όμως παρά την ύπαρξη του κακού μομέντουμ από την ξαφνική απώλεια της διαφοράς ο Ολυμπιακος δεν αφήνει το παιχνίδι στην τύχη του με τον Τόμιτς να περνάει εύκολα τον πιο βαρύ Αλβέρτη και τα σκρινς εκτός μπάλας να λειτουργούν άψογα, καταλήγοντας σε τρίποντα από Τόμιτς και Φόρντ.

Το ματς άρχισε να ξεφεύγει στην τελευταία περίοδο με πρώτη προειδοποίηση το σκληρό φάουλ του Λάζαρου Παπαδόπουλου στον Πάτρικ Φέμερλινγκ όπου χρεώθηκαν από μια τεχνική ποινή οι Μποντιρόγκα και Τόμιτς, και ξανά στο 4 και 37 πριν το τέλος του παιχνιδιού να προκαλείται η γνωστή σε όλους σύρραξη του δεύτερου ημιτελικού με το σκορ στο 66-68.
Μετά την μάχη για το ριμπάουντ μεταξύ Παπαδόπουλου και Ριζασέ, άπλωμα των αγκώνων του Έλληνα σέντερ και αντίδραση του Γάλλου φόργουορντ που οδήγησε σε γενίκευση της διαμάχης που επεκτάθηκε με τις γροθιές μεταξύ Μποντιρόγκα και Τόμιτς με αυτούς τους δυο να αποβάλλονται μαζί με Παπαδόπουλο, Ριζασέ, Φορντ, Φέμερλινγκ και Καλαιτζή, αφήνοντας πολύ πιο λειψό τον Ολυμπιακό σε σύγκριση με τον Παναθηναϊκό που έχασε από την πλευρά του τον καλύτερο του παίκτη.

Η πεντάδα του Ολυμπιακού περιλάμβανε πια δυο παίκτες που δεν είχαν παίξει καθόλου μέχρι τότε στον δεύτερο ημιτελικό τους Νικαγκμπάτζε και Φόρεστ, και τους Παπαλουκά, Ντε Μιγκέλ και Παπανικολάου να ήταν οι άλλοι τρείς που θα προσπαθούσαν απέναντι στους Μουλάομεροβιτς, Μπαλλογιάνη, Αλβέρτη, Ρότζερς και Μιντλετον να αποτρέψουν την επιστροφή της σειράς στο ΟΑΚΑ.

Η πρώτη επίθεση μετά την εικοσάλεπτη και διακοπή έδωσε την εντύπωση πως ο Παναθηναϊκός θα μετουσίωνε την θεωρητική του υπεροχή και στην πράξη με καλάθι του Μίντλετον μέσα στην ρακέτα του Ολυμπιακού αλλά τα πράγματα άλλαξαν γρήγορα.
Πρώτα με την διείσδυση του Παπαλουκά και το τρίποντο του Νικαγκμπάτζε και έπειτα χάρη στον παράγοντα Παπανικολάου που με αιφνιδιασμό, επιθετικό ριμπάουντ και νικώντας τον Αλβέρτη σε προσωπική μονομαχία έφερε το σκορ στο 76-73, την ίδια ώρα που ο Μίντλετον ήταν αυτός που σκόραρε για τον ΠΑΟ τους πρώτους 5 πόντους μετά το ξύλο.

Όμως οι λεπτομέρειες θα έκριναν αυτό το δραματικό παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό να πλησιάζει ακόμη περισσότερο με 76-74 και την ομάδα του Πειραιά να έχει από εκεί και πέρα και την τύχη με το μέρος της τόσο στην προσπάθεια του Φόρεστ που κινήθηκε προς το καλάθι στα τελευταία δευτερόλεπτα της επίθεσης για να προλάβει τον χρόνο, κερδίζοντας φάουλ 3 δευτερόλεπτα πριν το τέλος της από τον Αλμπάνο και δίνοντας 2 εύστοχες βολές στον Ολυμπιακό που μεγάλωσαν την διαφορά στους τέσσερις πόντους(78-74), όσο και στα δυο άστοχα τρίποντα του Μουλάομεροβιτς στο 78-76 μετά το λάθος του Νικαγκμπάτζε που έδωσε μια τζάμπα επίθεση στον Παναθηναϊκό.

Ο Γερμανός δεν θα ήταν για πολύ ο μοιραίος μαζεύοντας το αμυντικό ριμπάουντ μετά το δεύτερο άστοχο τρίποντο του Κροάτη γκαρντ του Παναθηναϊκού, κερδίζοντας το φάουλ και έχοντας ολύμπια ψυχραιμία στις βολές παρά το νεαρό της ηλικίας του, επισφραγίζοντας την πρόκριση στον τελικό με 80-76 χωρίς το τελευταίο άστοχο τρίποντο του Άλβερτη να μπορέσει να αλλάξει κάτι στο γκρέμισμα του Παναθηναϊκού από τον θρόνο του πρωταθλητή.

Ο Ολυμπιακός στηρίχτηκε στη μαχητικότητα του, στα καλά για ακόμη ένα ημιτελικό ποσοστά του από τα 6 και 75, την πονηριά του Τόμιτς που έβγαλε εκτός μάχης τον Μουλαομέροβιτς στον πρώτο και τον Μποντιρόγκα στον δεύτερο ημιτελικό, την επιβολή γρήγορου ρυθμού στο πρώτο ματς, την ενέργεια του Παπανικολάου και το σκοράρισμα του Φόρντ.

Αλλά τα δυο πιο καθοριστικά στοιχεία για την επιτυχία του ήταν η άμυνα του Μπουντούρη πάνω στον Μποντιρόγκα και η εκτεταμένη χρησιμοποίηση χαμηλών σχημάτων με ένα μόνο ψηλό και τους Παπανικολάου και Ριζασέ ως τεσσάρι, ένας συνδυασμός Μπουντούρη και χαμηλών σχημάτων που έκαναν δύσκολη την ζωή του Γιουγκοσλάβου αντιπαθή αλλά και πολυτάλαντου φόργουορντ μην επιτρέποντας να εκμεταλλευτεί τα μις-ματς που έβρισκε ως τεσσάρι όπως στην Μπολόνια.
Έτσι ο Ολυμπιακός κατάφερε να περάσει τον ΠΑΟ προετοιμαζόμενος για μια από τις πιο περίεργες σειρές τελικών της Α1 που είχαν υπάρξει ποτέ με αντίπαλο την ΑΕΚ η όποια θα είχε δυστυχώς ένα πικρό τέλος.