Πολεμική μηχανή με αστερίσκους

Λίγες μόνο ώρες μετά από τη στέψη του Πρωταθλητή Ελλάδας για το 2015, στις αρχές του καλοκαιριού, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος εξέφραζε την πρόθεσή του για τις λιγότερες δυνατές αλλαγές στο ρόστερ για τον Ολυμπιακό της νέας χρονιάς.

"Δεν θα πάρουμε πολλούς νέους, μόνο αν χαλάσει κάτι απ’ τον κορμό μας, που δεν το πιστεύω"

Τότε κανείς δεν περίμενε ότι ο Ολυμπιακός θα άλλαζε τη μισή του ομάδα.

Ο Μπράιαντ Ντάνστον προτίμησε την πρόταση της Εφές και ο Κώστας Σλούκας την προοπτική της Φενέρ. 

Στους Όλιβερ Λαφαγιέτ, Τρεμέλ Ντάρντεν και Μπρεντ Πέτγουει δεν έγινε καν πρόταση αλλά από τις πέντε συνολικά αποχωρήσεις παιχτών που ήταν μέσα στο rotation, μόνο εκείνη του Σλούκα πόνεσε το κλαμπ.

Η πρώτη έκπληξη ήταν οι αρκετές αποχωρήσεις.

Η άλλη, ότι η ομάδα δεν απέκτησε αντίστοιχους αντικαταστάτες στις ίδιες θέσεις αλλά προτίμησε να δώσει την ευκαιρία στον Ιωάννη Παπαπέτρου και τον Δημήτρη Αγραβάνη να ανέβουν ένα ακόμα σκαλάκι στην ιεραρχία.
Στον μεν Παπαπέτρου ο μόνος αστερίσκος είναι η υγεία. Στον δε Αγραβάνη οι ενδοιασμοί είναι περισσότεροι όπως και το ρίσκο.

Ο Ντι Τζέι Στρόμπερι άνοιξε τον χορό των σημαντικών μεταγραφών για τους ξένους παίχτες και ο Νίκολα Μιλουτίνοφ τον έκλεισε.

Ενδιάμεσα, οι Πάτρικ Γιανγκ και Ντάνιελ Χάκετ δεν ήταν μόνο οι πιο ηχηρές προσθήκες, αλλά και εκείνες που ο κόσμος έχει και τις πιο πολλές προσδοκίες.

Θες ότι είναι μία από τις πιο γνωστές φιγούρες των Ευρωπαικών γηπέδων, θες ότι τον έχουμε βρει αντίπαλο αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, έχω την εντύπωση ότι ο Χάκετ συζητήθηκε λιγότερο από όλους από τη στιγμή που ανακοινώθηκε.
Όχι πως πέρασε απαρατήρητος σαν impact της μεταγραφής ή σαν ικανοποίηση από τον κόσμο, το αντίθετο, αλλά μπασκετικά - το τι φέρνει, πώς θα κολλήσει. 

Τα προσόντα του είναι γνωστά, δεν είναι νέο ότι ο Χάκετ είναι  εξαιρετικός αμυντικός.
Ακόμα και αν υπάρχουν μεμονωμένες στιγμές που μακριά από τη μπάλα θα ξεχαστεί, ένα διαπιστωμένο πρόβλημα που έβγαζε με μεγαλύτερη συχνότητα πιο παλιά, ...

... η άμυνά του πάνω στη μπάλα είναι αρκετά καλή για να μπορεί άφοβα να γίνει ο παίχτης που θα αναλάβει το καλύτερο επιθετικά γκαρντ του αντιπάλου σε μεγάλα χρονικά διαστήματα μέσα στο ματς.

Στην παρακάτω (κινούμενη) εικόνα ο Χάκετ πάει πάνω από τα σκρινς των Πρίντεζη και Ντάνστον προλαβαίνοντας εύκολα τον Μπιλ χωρίς να του δώσει καθόλου χώρο. 
Όταν ο Σπανούλης σταματά την τρίπλα, έχει το μέγεθος να σκεπάσει το οπτικό του πεδίο και να τον αναγκάσει να γυρίσει προς τα πίσω.

Αυτό είναι κλασσικός Χάκετ. 
Πόδια, σωματικά προσόντα, αμυντική αποτελεσματικότητα.
Τι άλλο φέρνει αμυντικά;
Τη σιγουριά για καλή ποστ άμυνα στα γκαρντς, την διάθεση/επιθετικότητα με την οποία αμύνεται αλλά και το σημαντικότερο, τα φυσικά προσόντα για να ενθαρρύνει αμυντικές επιλογές σαν την παρακάτω, πιο ανοιχτές - πιο επιθετικές.

Φυσικά τα όποια ερωτηματικά στην καριέρα του Χάκετ ποτέ δεν ήταν για την άμυνά του.
Αυτή είναι η σταθερά στο παιχνίδι του. 
Επιθετικά λοιπόν, του αρέσει να σουτάρει περισσότερο μετά από τρίπλα. 
Όπως οι περισσότεροι αριστερόχειρες προτιμά να σουτάρει όταν τριπλάρει προς τα δεξιά.

Όταν πηγαίνει αριστερά, βλέπει περισσότερο την αδύνατη πλευρά με το αριστερό, το καλό του χέρι, και έχει την ικανότητα να πηγαίνει βαθιά μέσα στη ρακέτα δημιουργώντας περισσότερο χώρο για τους σουτέρ που περιμένουν ακροβολισμένοι.
Η ικανότητά του στα drives σαφώς και είναι από τα καλά του σημεία.

Το ίδιο και η δημιουργία του με έξτρα συν ότι είναι αρκετά ψηλός για να περνά πάσες πάνω από απλωμένα χέρια φέρνοντας τη μπάλα πάνω από το κεφάλι για πάσα με τα δύο χέρια από ψηλά θυμίζοντας λίγο και από Θοδωρή Παπαλουκά.*

Στον Ολυμπιακό όμως, όταν είναι στο παρκέ μαζί με τον Σπανούλη, ίσως και να χρειαστεί να λειτουργήσει περισσότερο όπως στην παρακάτω φάση, περιμένοντας στην αδύνατη πλευρά για να σουτάρει ή αν υπάρχει χρόνος,  για να δημιουργήσει από το πλάι.

Φορέθηκε πολύ αυτό το καλοκαίρι η ομοιότητα του Χάκετ με τον Έισι Λο. 
Είναι και οι δύο αριστερόχειρες (αν και ο Λο χρησιμοποιούσε και τα δύο χέρια), με μεγάλα σωματικά χαρίσματα για γκαρντ, καλοί αμυντικοί, δημιουργούν καλά και πάνε επιθετικά στα drive, με ένα ασταθές σουτ να κλείνει το επιθετικό τους οπλοστάσιο.

Όμως για να κολλήσει ο Δανιήλ στον Ολυμπιακό όσο κόλλησε και ο Έισι, θα πρέπει να ανταποκριθεί το ίδιο καλά με εκείνον σε τρία στοιχεία.

Ποια είναι αυτά τα στοιχεία που είχε μαζί ο Λο;

-Μπορούσε να αναλάβει αμυντικούς ρόλους πράγμα που επέτρεπε την συνύπαρξή του στην ίδια 5αδα με τον Σπανούλη.

-Μπορούσε να λειτουργήσει επιθετικά μαζί με τον Σπαν, σε απόσταση πάσας από το κεντρικό πικ εν ρολ, γινόταν ο δεύτερος επιθετικός πόλος που μπορούσε να σουτάρει ή να σκαρώσει κάτι άμεσα όταν το πρώτο πικ εν ρολ δεν έβγαζε κάτι.

-Είχε ποιότητα και ηγετική ικανότητα για να κουβαλήσει εκείνος την ομάδα σαν βασικός δημιουργός και ballhandler όταν ο Σπανούλης δεν ήταν στην 5αδα.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ελάχιστοι γκαρντς στα Ευρωπαικά γήπεδα που κάνουν όλα τα παραπάνω σε σπουδαίο επίπεδο. 
Ο Χάκετ είναι ένας από τους σοβαρούς υποψήφιους, μένει να δούμε - στην πράξη πια - την απάντηση στις παραπάνω υποθέσεις.

Την πρώτη την έχει στο τσεπάκι.

Στη δεύτερη, ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ του Ντάνιελ θα ήταν ότι έχει συνυπάρξει με σπουδαίους σκόρερς όπως ο Κιθ Λάνγκφορντ ή ο Μαρσόν Μπρουκς.

H ένσταση εδώ είναι ότι θα βρει διαφορετικές συνθήκες στον Ολυμπιακό από αυτές που είχε συνηθίσει ακόμα και δίπλα σε αυτούς τους παίχτες.
Το playbook στο Μιλάνο δεν είχε πολλά να σκεφτείς.
Τα έβαζαν κάτω και έπαιρνε 15 isolations ο Λάνγκφορντ και οι υπόλοιποι κοιτούσαν.
Έπαιρνε άλλα 5 ο Χάκετ, τίποτα η υπόλοιπη ομάδα.

Όσο απλοικά και αν το θέτω, η ουσία είναι ότι ο Χάκετ στον Ολυμπιακό θα πρέπει να λειτουργήσει περισσότερο μέσα από το πλάνο.
Όσο και αν ο Λάνγκφορντ μπορεί και να είναι ότι κοντινότερο κυκλοφορεί σε Σπανούλη στα Ευρωπαικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια, είναι τελείως διαφορετική η λειτουργία της Ολύμπια με αυτή στον Ολυμπιακό.

Ο Χάκετ στον Ολυμπιακό θα κληθεί να παίξει ρόλο και από τη weakside,  να σουτάρει σε catch n shoot (όχι το δυνατό του σημείο), να χτυπήσει close outs και να πάρει σωστές αποφάσεις παίρνοντας τη μπάλα στα 5'', όχι στα 15''.

Απαντώντας και στην τρίτη υπόθεση, την χωρίς Σπανούλη.
Ναι, έχει πάρει την Σιένα στις πλάτες του στο παρελθόν δημιουργικά / επιθετικά αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει ότι μπορεί να κάνει το ίδιο και στο ανώτατο Ευρωπαικό επίπεδο, στον Ολυμπιακό. 
Μένει να δούμε...

Μοιάζει υποχρέωση για τον Ολυμπιακό φέτος να αναζητήσει περισσότερες κατοχές, παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, αυξημένο ρυθμό σε σχέση με πέρσι.
Ένα μικρό preview για τον τρόπο, μας έδωσαν τα πρώτα λεπτά στο πρόσφατο φιλικό κόντρα στη Ζαντάρ.

Μετά το κλέψιμο του Στρόμπερι στην πρώτη κιόλας επίθεση των Κροατών (που οδήγησε σε καλάθι του Παπαπέτρου), ο Ολυμπιακός πίεσε ξανά σε όλο το γήπεδο. Οι δυο πρώτες επιθέσεις της Ζαντάρ βρήκαν άμυνα που πίεζε από την επαναφορά.
Αυτός είναι ο προφανής τρόπος. 
Ότι ο Ολυμπιακός θα απλώσει τις άμυνες του σε όλο το γήπεδο για να αναγκάσει τον αντίπαλο σε λάθη, να κλέψει μπάλες, να βγάλει δικό του σκορ στην επίθεση.

Ο Χάκετ έχει τα εργαλεία για να υποστηρίξει αυτή την τακτική, ο Στρόμπερι ήρθε από μια ομάδα που είχε σαν σήμα κατατεθέν το πνίξιμο του αντιπάλου σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου, ο Πάτρικ Γιανγκ έχει τα πόδια να καλύψει χώρους στα μετ'όπισθεν αν η μπάλα περάσει στην πίσω γραμμή άμυνας.

Από την άλλη πλευρά, ο Σφαιρόπουλος μάλλον έκρυψε πράγματα στο Ζαντάρ.

Έδωσε μεν τον τόνο και την διάθεση τακτικά, όπως πρέπει να γίνεται σε μια προετοιμασία, αλλά δεν έριξε όλα του τα χαρτιά στο παρκέ.

Δεν είδαμε παγίδες, σε αντίστοιχες περιπτώσεις και ιδιαίτερα επί Μπαρτζώκα το 4αρι ερχόταν στο ύψος της γραμμής του κέντρου για να κλείσει passing lanes προς το αμυντικό μισό του Ολυμπιακού, είδαμε όμως ξεκάθαρη πρόθεση.

Εδώ υπάρχει άλλη μια ένσταση.

Όλη αυτή η επιθετικότητα στην άμυνα, η take no prisoners προσέγγιση, αν επιβεβαιωθεί, είναι πολύ πιθανό να προκαλεί φθορά μέσα στο παιχνίδι και συσσωρευτικά σε όλη τη σεζόν.

Φθορά σωματική, κούραση. 
Φθορά από φάουλς.

Αναρωτιέται κανείς αν ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει ένα λίγο πιο γεμάτο ρόστερ για να υποστηρίζει ασφαλέστερα αυτή την στρατηγική, όποιος θυμάται rotation του Ίβκοβιτς με 12 παίχτες να έχουν ρόλο και λεπτά θα καταλάβει τι εννοώ.

Ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση εδώ...
Καθαρά θεωρητικά, ο Κώστας Παπανικολάου θα ήταν ταμάμ για αυτό το στυλ.

Κάποιοι λένε ότι δεν χωράει, ότι θα κόψει τον δρόμο άλλων παιχτών με πρώτο υποψήφιο τον Ιωάννη Παπαπέτρου. 
Παραμύθια...

Ο ίδιος ο τρόπος που είναι στημένος ο Ολυμπιακός απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή ενέργεια που μπορεί να παραχθεί, τα πιο ξεκούραστα πόδια που μπορεί να υπάρξουν, τα περισσότερα φάουλς που μπορούν να δοθούν.

Αν ο Σφαιρόπουλος έχει στο μυαλό του μια ομάδα που θα τρέχει και θα καταπίνει κόσμο στην άμυνα τότε πρέπει να μεγαλώσει το rotation μέσα στη χρονιά για να αντιμετωπίσει κόπωση και τραυματισμούς.

Στο μισό γήπεδο, θα ήταν έκπληξη αν άλλαζε η περσινή συνταγή.
Πέρσι ο Ολυμπιακός δούλεψε καλά τόσο τα hedge outs όσο και τα switches στην άμυνα, δύο άμυνες εντελώς διαφορετικές ως προς την λογική και την επιλογή του αν θέλω να περιστραφώ ή όχι, αλλά με κοινά στοιχεία την απαίτηση για ενέργεια και σωματικά μεγέθη. 

Το θέμα είναι ότι δούλεψε αρμονικά τις άμυνες όχι μόνο επιλέγοντας από ματς σε ματς αλλά συνδυάζοντας διαφορετικές άμυνες στο ίδιο παιχνίδι.
Με αυτό τον τρόπο ο Ολυμπιακός διαβαζόταν δυσκολότερα αμυντικά άρα το περσινό μοντέλο με hedge out στο αρχικό πικ και αλλαγές στο τελείωμα της επίθεσης ή μετά από επαναφορές (με γενικότερη τάση για αλλαγές πιο πολύ στο 4) αναμένεται να συνεχιστεί.

Περισσότερη συζήτηση έχει γίνει ήδη για την επίθεση όμως...
Οι λόγοι είναι γνωστοί, το πιθανό downgrade στο περιφερειακό σουτ που προέκυψε από την απώλεια Σλούκα και το αντίστοιχο στο 4 με τον Αγραβάνη να είναι χειρότερος σουτέρ από τον Πέτγουει.
Η λογική απάντηση είναι ότι η ομάδα θα ψάξει εναλλακτικούς τρόπους όταν επιτείθεται.

Το ποστ παιχνίδι θα είναι αναβαθμισμένο φέτος στο επιθετικό οπλοστάσιο της ομάδας.
Ο Αθηναίου στα φιλικά δοκίμαζε στο low post, o Παπαπέτρου τελείωνε φάσεις με διαφορετικούς τρόπους (..και όχι αποκλειστικά με δεξί hook όπως μας είχε δείξει μέχρι τώρα), ο Μιλουτίνοβ και ο Γιανγκ έδειξαν να έχουν αποτελεσματικότητα.
Περιμένουμε τον Χάκετ, τον Μάντζαρη και ασφαλώς τον Γιώργο Πρίντεζη να είναι το σημείο αναφοράς.

Δυο παρατηρήσεις εδώ:
Πρώτη, ποστ παιχνίδι δεν σημαίνει μόνο σκοράρω. 
Σημαίνει και δημιουργώ, κινητοποιώ την άμυνα από μέσα προς τα έξω και χτυπάω στα close outs, σημαίνει τραβάω double team, προκαλώ ανισορροπίες και βρίσκω τον ελεύθερο παίχτη με πολλές πάσες.
Ο Μάντζαρης το έκανε πέρσι, ο Αθηναίου που μοιάζει κόπια του Βαγγέλη (3& D γκαρντς, ίσως ο Βαγγέλης σουτάρει καλύτερα εν στάσει και ο Αθηναίου μετά από τρίπλα) έδειξε ότι μπορεί, ο Χάκετ έχει τα προσόντα να το πετύχει.

Και δεύτερη, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε πανεύκολα να φέρει έναν αργό ποστ σέντερ (τον Παραχούσκι ας πούμε, ο Παναθηναικός είχε τον Μπατίστα πέρσι) με δικαιολογία την έξτρα ποστ επιθετική επιλογή.
Όμως τότε θα έχανε πολλά από αυτά που θέλει να κάνει στην άμυνα για ένα στοιχείο που μπορεί να το βρει και από άλλου, από άλλες θέσεις, από άλλους παίχτες. 
Σωστά δεν το έκανε.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ολυμπιακός θα βρίσκει καλά σουτ. Και θα βρει καλά σουτ όχι μόνο γιατί θα μπορεί να τα δημιουργεί αλλά και γιατί μοιραία θα έχει στην 5αδα του παίχτες - στόχους των αντιπάλων για να σουτάρουν από το τρίποντο.
Το πιο λογικό είναι μέσα στη χρονιά η ομάδα συχνά θα συναντά κλειστές άμυνες και στενότερους χώρους, ο Αγραβάνης είναι μια γρήγορη πρώτη επιλογή για τους αντιπάλους, οι Χάκετ - Στρόμπερι μετά.

Νοιώθω καλά με αυτό το ρίσκο όχι μόνο γιατί πιστεύω στις καλές συνθήκες που θα γίνουν αυτά τα σουτ αλλά και γιατί νομίζω ότι σε ανοιχτά σουτς το κλειδί είναι η ψυχολογία, ε - δεν θα σουτάρει τρίποντα και ο Καββαδάς.

Η λογική του Σφαιρόπουλου στη στελέγχωση του φετινού Ολυμπιακού δεν είναι απλά να φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει άμυνα.
Στο μυαλό του είναι μια πολεμική μηχανή που θα φτύνεις αίμα για να της βάζεις καλάθι και θα σου βγάζει τα συκώτια στο τρέξιμο μέσα στο ματς.
Η απάντηση στα εύλογα (ή μη) ερωτήματα: θα μπουν τα σουτ, θα αρκέσει η δημιουργία - δεν θα έρθει τόσο από τεχνικές αναζητήσεις αλλά από στοιχεία που συνήθως χαρακτηρίζουν αυτή την ομάδα τα τελευταία χρόνια.

Όσο καλός και αν ήταν ο Ολυμπιακός, στα μεγάλα ματς δεν θα είχε καταφέρει τίποτα αν δεν είχε τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, την αποφασιστικότητα, την άρνηση στην ήττα.
Για μια ακόμα χρονιά αυτά θα κρίνουν την επιτυχία ή την αποτυχία όταν θα έρθει η ώρα των μεγάλων παιχνιδιών.

ΥΓ: Για σήμερα....
Πίεση στα γκαρντς μέχρι να τους βγει η γλώσσα.
Πικ εν ρολ πάνω στον Ραντούλιτσα, αν ο Γκιστ κληθεί να μπαλώσει τρύπες 40 λεπτά Πρίντεζης μέσα να τιμωρεί.
Ανοιχτό rotation, ρόλοι και για τους 12, κίνηση.


*Συγχώρα με Θεέ μου για την ιεροσυλία...:)