Red Zone: Ολυμπιακός 2005-06: η επιστροφή

Οι φίλοι του Ελληνικού μπάσκετ, μπροστά στο τελματωμένο σκηνικό που επικρατούσε στο αγαπημένο τους άθλημα, περίμεναν να συμβούν δύο συγκεκριμένα πράγματα το καλοκαίρι του 2005.

Το πρώτο ήταν να επιστρέψει η Εθνική Ελλάδος στα παιχνίδια των μεταλλίων (για πρώτη φορά μετά το 1998), ενώ το δεύτερο να δυναμώσει - να επιστρέψει ο Ολυμπιακός, ώστε να υπάρχει κάποιος που να μπορέσει πραγματικά να αντιμετωπίσει στα ίσια τον απόλυτο κυρίαρχο τα τελευταία χρόνια Παναθηναϊκό.

Ο Θεός του μπάσκετ δεν άφησε ανεκπλήρωτες αυτές τις δύο επιθυμίες τους.
Η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπασκετ της Σερβίας και ο Ολυμπιακός από την πλευρά του, ενισχύθηκε με διψήφιο αριθμό νέων παικτών σηματοδοτώντας έτσι την είσοδο του σε μια άλλη εποχή.

Ο Ολυμπιακός ήθελε να αφήσει όσο πιο γρήγορα πίσω του το μαύρο παρελθόν.
Όχι μόνο γιατί από το 1997 και μετά, το μοναδικό του τρόπαιο ήταν το Κύπελλο του 2002.
Αλλά και διότι είχε μόλις πλασαριστεί για δεύτερη συνεχόμενη φορά στην καθόλου τιμητική 8η θέση του Ελληνικού πρωταθλήματος, προσεγγίζοντας εποχές πέτρινων χρόνων.

Οι αυξημένες φιλοδοξίες του Ολυμπιακού μπορούσαν να αποτυπωθούν με μια απλή ανάγνωση των μεταγραφικών στόχων του που περιείχαν ονόματα όπως αυτό του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους αλλά και της μισής σχεδόν Εθνική Λιθουανίας αφού ο Γιόνας Καζλάουσκας έμεινε για δεύτερη χρονιά στην ομάδα, η πρώτη όμως από την αρχή της σεζόν.

Το γαϊτανάκι των μεταγραφικών στόχων συνέχιζαν καλά ονόματα Ελλήνων παικτών αλλά και υποψήφιοι Αμερικάνοι, ιδιαίτερα στη θέση του πόιντ, όπως οι Ζουαν Ντίξον, Καλίντ Ελ Αμίν και Γουίλι Σόλομον.

Ενώ όμως οι φήμες για ενίσχυση ήταν πολλές, περισσότερες ήταν οι αποχωρήσεις αφού η ομάδα του 2004-05 στην ουσία διαλύθηκε ολόκληρη (έμεινε μόνο ο Αγαδάκος συν τον Πρίντεζη που είχε πολύ μικρή συμμετοχή) και κάπως έτσι οι πρώτες προσθήκες ήταν αυτές του Μανώλη Παπαμακάριου από το Περιστέρι, των παιδιών από τη Πάτρα Μπάρλου και Αργυρόπουλου, καθώς και του 15χρόνου ΕλληνοΒραζιλιάνου Αντώνη Σόουζα Χατζηχαραλάμπους που προοριζόταν για τα τμήματα υποδομής.

Το πρόβλημα στον πρώτο ένα - ενάμιση μήνα των μεταγραφών ήταν πως οι συνεχόμενες αποτυχίες του Ολυμπιακού τα προηγούμενα χρόνια και η πρόσφατη μπερδεμένη διοικητική κατάσταση είχαν χαλάσει φυσιολογικά την εικόνα των ερυθρολεύκων στο εγχώριο και ευρωπαϊκό μπασκετικό πεδίο.
Αυτό έκανε πιο δύσκολη την προσέγγιση δυνατών ονομάτων.

Οι υποχρεώσεις του Καζλάουσκας με την Εθνική Κίνας έβγαζαν τον Ολυμπιακό στη γύρα για προπονητή που θα κάνει προετοιμασία (και θα μείνει έπειτα ως 2ος).
Η ανακοίνωση του ονόματος του Ηλία Ζούρου ήταν μια θετική εξέλιξη, αν μην τι άλλο ένας προπονητής που έχει βρεθεί στην ίδια θέση ξανά στο παρελθόν, να κάνει προετοιμασία σαν πρώτος.

Η συμφωνία επισημοποιήθηκε 19 Μαίου με ανακοίνωση της ΚΑΕ και ....ακυρώθηκε μόλις 6 μέρες μετά, με νέα ανακοίνωση που έβγαζε στη σέντρα τον Ζούρο για επαφές του με άλλες ομάδες.

Η εξέλιξη αυτή οδήγησε σε ένα νέο που τότε έμοιαζε ασήμαντο, όμως σήμερα έχει τη δική του σημασία.
Αυτό ήταν η έλευση του τωρινού προπονητή του Ολυμπιακού Γιάννη Σφαιρόπουλου στη θέση του ασίσταντ, ο Σφαιρόπουλος παραιτήθηκε από την ίδια θέση στον ΠΑΟΚ, δίπλα στον Μπάνε Πρέλεβιτς, την ώρα που ο Ζούρος κατέληγε στον Άρη.

Το καλοκαίρι δεν είχε ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο πάντως.
Οι μεταγραφές μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ακριβώς αυτές που είχε φανταστεί ο κόσμος, η δε εξέλιξη στο θέμα του ασίσταντ δεν έβγαζε και την πιο σοβαρή εικόνα προς τα έξω.

Σίριαλ υπήρξε και στην επόμενη μεταγραφική υπόθεση.
Η απόκτηση του Εουρέλιους Ζουκάουσκας έμοιαζε να είναι η μοναδική από όλους τους Λιθουανούς που φαινόταν να προχωρά, ο Ολυμπιακός τα είχε βρει με τον Λιθουανό γίγαντα αλλά η Ούλκερ δεν ελευθέρωνε τον παίκτη (όπως και τον έτερο μεταγραφικό στόχο του Ολυμπιακού, Στομπέργκας) δείχνοντας διάθεση να τραβήξει την υπόθεση στα άκρα.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα θέμα που ξεκίνησε τον Ιούνιο αλλά θα διαρκούσε κάποιους μήνες ακόμα.

Η υπόθεση του Λιθουανού σέντερ, δεν θα ήταν όμως η μοναδική που θα ταλαιπωρούσε τον Ολυμπιακό καθώς υπήρχαν και τα εγχώρια σίριαλ, με πρωταγωνιστές δυο Λαρισαίους διεθνείς, τον Βασίλη Σπανούλη και τον Δήμο Ντικούδη.

Όμως ενώ στην περίπτωση του δεύτερου οι εξελίξεις θα αργούσαν γιατί έπρεπε να αποδεσμευτεί αρχικά από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, σε αυτή του γκαρντ του Αμαρουσίου η μάχη για την απόκτηση του ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα, πριν ακόμα ανακοινωθεί η επίσημη αποχώρησή του από την ομάδα των Βορείων Προαστίων στις αρχές Ιούλη.

Ένα ακόμα παραδοσιακό μεταγραφικό σίριαλ με Ολυμπιακό και Παναθηναικό να διεκδικούν τον παίχτη, ο Ολυμπιακός απέρριψε τις αρχικές απαιτήσεις του Βασίλη για συμβόλαιο τριών χρόνων ύψους 1.1 εκατομμύριων ευρώ (που θα γινόταν 1.5 με τα μπόνους) αλλά έφτασε να δίνει και περισσότερα από αυτά μόλις ο Παναθηναικός μπήκε στο παιχνίδι.

Η ανακοίνωση του Σπανούλη από τον Παναθηναικό στις 13 Ιουλίου ήταν μια πολύ μεγάλη χαμένη ευκαιρία για κάτι καλύτερο άμεσα για τον Ολυμπιακό, ευτυχώς στις μέρες μας Ολυμπιακός και Σπανούλης τα βρίσκουν πολύ καλύτερα στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των αρνητικών μεταγραφικών εξελίξεων ήταν η προσθήκη του σμολ-φόργουορντ Κουίνσι Λιουις από την Αλικάντε, να αντιμετωπιστεί με σκεπτικισμό (έως απογοήτευση) από την πλευρά κάποιων φιλάθλων του Ολυμπιακού.
Ξανά δεν ήταν αυτό που περίμεναν ακόμα και αν ο Λιούις υπήρξε πικ 1ου γύρου στο ντραφτ του 1999, είχε θητεία στο ΝΒΑ με Γουλβς και Τζαζ, καθώς και σε μια τοπ Ευρωπαική ομάδα σαν την Μακάμπι.

Ήταν απαραίτητο για τον Ολυμπιακό να αντεπιτεθεί μεταγραφικά και τα πρώτα πραγματικά σημάδια ζωής άρχιζαν να εμφανίζονται σταδιακά από τα μέσα Ιουλίου και μετά, τόσο με την αναθέρμανση της υπόθεσης Ντικούδη, όσο και γιατί θα είχαμε την μαζική ολοκλήρωση μεταγραφών σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Από τις 21 Ιουλίου μέχρι τις 6 Αυγούστου ανακοινώθηκαν έξι παίχτες.
Οι δυο πρώτες κινήσεις ήταν αυτές του Σοφοκλή Σχορτσανίτη και του Σλοβάκου Μάρτιν Ράντσικ που προσέθεταν στη μηχανή του Ολυμπιακού έναν από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες σέντερ και έναν ψηλό που είχε καλά στατιστικά στην πρωταθλήτρια Ιταλίας Βίρτους Μπολόνια.

Και αν για τον Σοφοκλή το ρίσκο με το βάρος του ήταν κάτι που είχε υπολογιστεί από πριν, κανείς δεν περίμενε ότι ο Ράντσικ δεν θα προλάβαινε να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού ούτε σε φιλικό παιχνίδι εξ'αιτίας προβλήματος στην καρδιά.

Ακολούθησαν οι αναμενόμενες αφίξεις Λιθουανών παικτών με την Ούλκερ να υποχωρεί και τον Ολυμπιακό να ανακοινώνει τον Εουρέλιους Ζουκάουσκας την 1η μέρα του Αυγούστου για τα επόμενα 2 χρόνια και τον 20χρόνο Ρενάλντας Σειμπούτις να ακολουθεί τρεις μέρες αργότερα με συμβόλαιο 2+1 χρόνων.

Δυο συμπατριώτες του Καζλάουσκας σε διαφορετικές βάσεις όμως, ο 32χρονος Ζουκάουσκας ήταν ένας παίχτης γνωστός με μεγάλη εμπειρία στις Ευρωπαικές διοργανώσεις, ο δε Σειμπούτις ήταν μια κίνηση για το μέλλον έχοντας ήδη προλάβει να δείξει δείγματα του ταλέντου του στο Ευρωμπασκετ νέων στην Ρωσία ως 3ος σκόρερ της διοργάνωσης και μέλος της καλύτερης πεντάδας, αλλά και στο Λιθουανικό πρωτάθλημα με 18.2 πόντους μέσο όρο με την φανέλα της Σακαλάι.

Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας του με τον Ολυμπιακό ηγήθηκε της Εθνικής Λιθουανίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα U21 (πρώτος σκόρερ πάνω από Μασιούλις και Γιανκούνας), κέρδισε το χρυσό μετάλλιο κόντρα στη δική μας ομάδα στον τελικό, σε μια διοργάνωση που οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ρόντο, του Ρούντι Γκέι και του ...Μάρντι Κόλινς έμεινε στην 5η θέση.

Το πακέτο της μισής ντουζίνας παικτών ολοκληρώθηκε στις 4 και 5 του μηνός με την οριστικοποίηση της απόκτησης των Τάιους Έντνι, Παναγιώτη Βασιλόπουλου και Νίκου Χάτζη, τους όποιους ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε (όπως και στην περίπτωση Ζουκάουσκας), αμέσως μόλις τακτοποιήθηκαν οι διοικητικές, οικονομικές και άλλου είδους εκκρεμότητες που τους δέσμευαν με τις πρώην ομάδες τους Ρόμα, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ αντίστοιχα.

Στην περίπτωση του Χατζή την πόρτα της εξόδου από την ΑΕΚ την άνοιξε η μειωμένη πρόταση της διοίκησης της ΑΕΚ (100.000 λιγότερα από τα 380.000 που έπαιρνε), ευκαιρία που ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε προς όφελός του φτάνοντας σε διετή συμφωνία με τον έμπειρο γκαρντ που έκλεισε έναν εννιαετή κύκλο με τη φανέλα της Ένωσης.

Κατά συνέπεια το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών του Ολυμπιακού είχε πια καλυφθεί και απέμεναν πια μόνο δυο πινελιές, η θέση του αναπληρωματικού πόιντ-γκαρντ και εκείνη ενός ακόμα ψηλού, για να συμπληρώσει τη φροντ-λαιν των Ζουκάουσκας, Σχορτσανίτη, Ράντσικ, Μπάρλου, Αγαδάκου και του μικρού ακόμα Γιώργου Πρίντεζη.

Δυο θέσεις που θα αλληλεπιδρούσαν για το πώς θα διαμορφωνόταν ακριβώς ο υπόλοιπος μεταγραφικός προσανατολισμός του Ολυμπιακού, όπως έδειξε η περίπτωση του Γιοτάμ Χαλπερίν που έφτασε πολύ κοντά στο να υπογράψει (φήμες λένε ότι είχε στείλει υπογεγραμμένο προσύμφωνο στα γραφεία του Ολυμπιακού) αλλά την παράταση του μεταγραφικού σίριαλ με πρωταγωνιστή τον Δήμου Ντικούδη να κάνει την ομάδα διστακτική με την χρησιμοποίηση της τελευταίας θέσης κοινοτικού.
Το αποτέλεσμα ήταν να αναβληθεί ο ερχομός του Χαλπερίν για λίγα χρόνια αργότερα και να ανοίξει ουσιαστικά ο δρόμος προς το ρόστερ στον νεαρό Δήμητρη Καλαϊτζίδη.

Η υπομονή όμως που έδειξε ο Ολυμπιακός κυνηγώντας τον Ντικούδη για περίπου τρεις μήνες δεν θα απέφερε καρπούς, παρά το ανέβασμα της προσφοράς στα 1.4 εκ. για 2 χρόνια (από 1.2), και αυτό μαζί με τα προβλήματα καρδιάς του Ράντσικ (με τις αρχικές εκτιμήσεις να μιλάνε για τουλάχιστον 2-3 μήνες αποχής) θα έστρεφε την προσοχή της ομάδας στον Άντρια Ζίζιτς που εξεταζόταν από τον Αύγουστο.

Με την απόκτηση του Ζίζιτς (1η Οκτωβρίου, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα στο Κύπελλο κόντρα στον Παναθηναικό) ο Ολυμπιακός ολοκλήρωνε το μεταγραφικό του σαφάρι συγκροτώντας ένα σύνολο με νεανική φρεσκάδα συν μια βάση έμπειρων παικτών αλλά με δεδομένο τον ρόλο του αουτσάιντερ απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο.

Το ρόστερ είχε αρκετά ερωτηματικά, το πιο σημαντικό ήταν η κατάσταση του Έντνι που θα έπρεπε να οδηγήσει αυτήν την ομάδα, αλλά το συμπέρασμα που έβγαινε από εκείνο το καλοκαίρι ήταν ότι ο σύλλογος δεν μπορούσε να γοητεύσει τους τοπ Έλληνες παίχτες.

Οι περιπτώσεις Σπανούλη / Ντικούδη οδηγούσαν προς αυτή την κατεύθυνση, στις 12αδες της Εθνικής τα δύο τελευταία χρόνια (2004 - 2005) ο Ολυμπιακός είχε μόνο έναν διεθνή, τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο.
Αξιοσημείωτο επίσης ότι μετά από 12 χρόνια η ομάδα θα ξεκίναγε σεζόν χωρίς τον Μίλαν Τόμιτς στις τάξεις της.

Όμως παρά τα όποια εμπόδια βρήκε μπροστά του ο Ολυμπιακός εκείνο το καλοκαίρι η ουσία ήταν μία, ότι είχε ξεκινήσει ο δρόμος της επιστροφής στο κορυφαίο επίπεδο.
Αυτό ήταν το πιο ουσιαστικό και αυτό έβγαινε και από την συμπεριφορά του κόσμου που μαζεύτηκε στο ΣΕΦ (πάνω από 6 χιλιάδες) στο πρώτο φιλικό με ανοιχτές πόρτες εκείνης της pre season, κόντρα στον Πανελλήνιο, περίπου μια εβδομάδα πριν την επίσημη έναρξη της χρονιάς.

Φιλικά / Pre Season 2005:
Ιταλία
16 Σεπτεμβρίου Μπιέλα-Ολυμπιακός 96-79
Αργυρόπουλος 2, Χατζής 7, Λιούις 7(1), Αγαδάκος 12(1), Ζουκάουσκας 14, Έντνι 4, Παπαμακάριος 7(1), Μπάρλος 7(1), Σεϊμπούτις 7(1), Σχορτσιανίτης 10, Πρίντεζης 2, Καλαϊτζίδης

17 Σεπτεμβρίου Βαρέζε-Ολυμπιακός 82-74
Έντνι 8 (3ασ.), Παπαμακάριος 5(1), Αργυρόπουλος 13 (2/2 2π. - 3/4 3π.), Λιούις 2, Χατζής 15(1), Σεϊμπούτις 2, Ζουκάουσκας 8, Μπάρλος 11 (1τρ. - 9 ριμπ.), Αγαδάκος 3, Σχορτσιανίτης 5(8ρ.), Πρίντεζης 2, Καλαϊτζίδης

18 Σεπτεμβρίου Κίμκι-Ολυμπιακός 77-91
Έντνι 4 (4ασ.), Παπαμακάριος 2, Αργυρόπουλος 6(2τρ. - 3ασ.), Λιούις 18(4), Χατζής 15(3), Σεϊμπούτις 5(3ασ.), Ζουκάουσκας 8, Μπάρλος 9, Αγαδάκος, Πρίντεζης 24(3τρ. - 8ρ.), Καλαϊτζίδης

20 Σεπτεμβρίου Καντού-Ολυμπιακός 70-91
Έντνι 15(3ασ.), Παπαμακάριος 10(2), Σεϊμπούτις 7(1), Αργυρόπουλος 5, Λιούις 2, Χατζής 13(3), Ζουκάουσκας 7, Μπάρλος 5(1), Πρίντεζης 5(1), Σχορτσανίτης 14(5ρ.-4κλ.), Αγαδάκος 8

Κύπρος
23 Σεπτεμβρίου ΑΕΛεμεσού-Ολυμπιακός 68-84
Έντνι 14(4ασίστ), Παπαμακάριος 2, Αργυρόπουλος 3, Λιούις 13(1), Χατζής 13(3), Σεϊμπούτις 2, Ζουκάουσκας 6, Μπάρλος 11(2), Αγαδάκος 4, Σχορτσανίτης 12(5ριμπάουντ), Πρίντεζης 5(1)

24 Σεπτεμβρίου Κίμκι-Ολυμπιακός 64-83
Έντνι 9, Παπαμακάριος 15, Αργυρόπουλος, Λιούις 9, Χατζής 9, Σεϊμπούτις 9, Ζουκάουσκας 10, Μπάρλος 5, Αγαδάκος 5, Σχορτσανίτης 12, Καλαϊτζίδης

25 Σεπτεμβρίου Κίεβο-Ολυμπιακός 81-74
Έντνι 9, Παπαμακάριος 3(1), Λιούις 8, Χατζής 16(1), Σεϊμπούτις 7(1), Ζουκάουσκας 7, Μπάρλος 9(3), Αγαδάκος 3, Σχορτσανίτης 12 (7ρ., 2κλ., 2τ.)

Ελλάδα
29 Σεπτεμβρίου Ολυμπιακός-ΑΕΛεμεσού 73-55
Έντνι 2 (4ασ. - 2κλ.), Παπαμακάριος, Αργυρόπουλος 4(2κλ.), Καλαϊτζίδης, Λιούις 10(2), Χατζής 4, Σεϊμπούτις 7, Ζουκάουσκας 12, Μπάρλος 4, Βασιλόπουλος 10(1τρ. - 4ρ. - 2τ.), Αγαδάκος 10, Σχορτσανίτης 10(5ρ. - 3κλ.)

1 Οκτωβρίου Ολυμπιακός-Μακεδονικός 66-50
Έντνι 4, Παπαμακάριος 2, Αργυρόπουλος 4, Καλαϊτζίδης, Λιούις 7(1τρ. - 3κλ.), Χατζής 8(2), Σεϊμπούτις 8(1τρ. - 2ασ.), Ζουκάουσκας 4 (7 ριμπ.), Μπάρλος 4(1), Βασιλόπουλος 6(1τρ. - 2ασ.), Αγαδάκος 4, Σχορτσανίτης 15 (7 ριμπ.)

4 Οκωβρίου Ολυμπιακός-Πανελλήνιος 92-83
Εντνι 18(1), Παπαμακάριος 3, Λιούις 11(3), Χατζής 17(3), Σεϊμπούτις 2, Ζουκάουσκας 13, Μπάρλος 5(1), Βασιλόπουλος 4, Αγαδάκος 2, Σχορτσιανίτης 14, Πρίντεζης 3

Tyus Edney

32 - 1.78

Μανώλης Παπαμακάριος

25 - 1.90

Quincy Lewis

28 - 2.01

Νίκος Μπάρλος

26 - 2.02

Andrija Zizic

25 - 2.06

Ivan Koljevic

21 - 1.86

Νίκος Χατζής
29 - 1.95

Renaldas Seibutis

20 - 1.96

Παναγιώτης Βασιλόπουλος

21 - 2.02

Σοφοκλής Σχορτσανίτης

20 - 2.06

Χρήστος Χαρίσης

29 - 1.88

Νίκος Αργυρόπουλος

27 - 1.88

Γιώργος Πρίντεζης

20 - 2.02

Matt Freije

24 - 2.06

Eurelijus Zukauskas

32 - 2.16

Λάζαρος Αγαδάκος

25 - 2.07

Δημήτρης Καλαϊτζίδης

20 - 1.98

2η σεζόν - 51 ετών

Το πρώτο επίσημο ματς της σεζόν ήταν ένα σοκ για τον Ολυμπιακό.
Ανέτοιμη ομάδα, ανέτοιμος προπονητής (Ζίζιτς - που έπαιξε χωρίς ούτε ένα φιλικό - στο 4 να κυνηγάει τον Αλβέρτη στο τρίποντο) και ένας Παναθηναικός να θέλει να κάνει επίδειξη δύναμης.

Το τελικό 51-81 ήταν γερό ταρακούνημα σε πολλά ταμπλό, ο Ολυμπιακός έμενε νωρίς εκτός Κυπέλλου αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι αυτό το παιχνίδι του έκοψε τη φόρα, την αισιοδοξία του κόσμου για τη χρονιά που άρχιζε.
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή όμως.
Ο Ολυμπιακός έπρεπε να συνεχίσει όμως αυτή η εμφάνιση δεν ήταν ένα μεμονωμένο αποτέλεσμα αφού όλο το ξεκίνημα ήταν προβληματικό.

Το ξεκίνημα του πρωταθλήματος με τον Πανελλήνιο στο ΣΕΦ ήταν δραματικό.
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με μεγάλες διαφορές αλλά αναγκάστηκε να παίξει παράταση για να πάρει τη νίκη με 88-86 (Έντνει 30).
Οι δύσκολες νίκες στην Πάτρα κόντρα στον Απόλλωνα και με το Μαρούσι στο ΣΕΦ δεν έπεισαν κανέναν.

Κερασάκι στην τούρτα η άνευ όρων παράδοση στο Παλάου Μπλουγκράνα στην 1η αγωνιστική της Ευρωλίγκα με το τιμητικό (έτσι όπως πήγε το παιχνίδι) 70-86.
Μετά το ματς με τον Παναθηναικό, ο Ολυμπιακός δεν ήταν ξανά ανταγωνιστικός κόντρα σε μια τοπ ομάδα της Ευρωλίγκας.

Οι κακές εμφανίσεις διανθίστηκαν με προβλήματα τραυματισμών.
Στο πρόβλημα του Ράντσικ (που ο Ολυμπιακός περίμενε ακόμα να δει τι θα γίνει), ήρθε να προστεθεί ο τραυματισμός στον ώμο του Ζουκάουσκας στην Πάτρα (η αρχική εκτίμηση ήθελε 1 περίπου μήνα απουσίας) συν ένα μικροπρόβλημα του Σχορτσανίτη στο ίδιο ματς.
Κόντρα στη Μπαρτσελόνα, η στραπατσαρισμένη φροντλάιν της ομάδας χρειάστηκε τις υπηρεσίες του Λάζαρου Αγαδάκου κόντρα στον νεαρό τότε Μαρκ Γκασόλ.

Νωρίς νωρίς η πρώτη διορθωτική κίνηση της χρονιάς.
Εδώ υπάρχει μια περίεργη ιστορία γιατί δεν είχαν περάσει ούτε 10 μέρες που ο Χρήστος Χαρίσης είχε βρεθεί αντίπαλος του Ολυμπιακού στο ματς της Πάτρας.
Όμως έλυσε το συμβόλαιό του με τον Απόλλωνα και επέστρεψε στην ομάδα με τον αστερίσκο όμως ότι είχε δικαίωμα συμμετοχής μόνο στην Ευρώπη.
Άρα ο Ολυμπιακός έλυνε το θέμα του αναπληρωματικού πόιντ μόνο κατά το ήμισυ.

Ένα ματς ενδεικτικό των δυνατοτήτων της ομάδας ήταν όταν ο Ολυμπιακός αναμετρήθηκε με την Μακάμπι στο ΣΕΦ για τη 2η αγωνιστική της Ευρωλίγκα.

Ο Ολυμπιακός πήρε το ματς με 83-78 με ένα ξέσπασμα του Κουίνσι Λιούις (21 πόντοι, 6 ριμπάουνς, 3 κλεψίματα, 4 τρίποντα) που μέχρι εκείνη την ημέρα έψαχνε ακόμα ένα μεγάλο ματς.

Το έκανε όμως κόντρα στην πρώην ομάδα του και μαζί έφερε λίγο παραπάνω αισιοδοξία για το μέλλον.

Ένα μέλλον που δεν θα άλλαζε δραματικά το αμέσως επόμενο διάστημα.

Ο Ολυμπιακός έχασε τα τρία από τα επόμενα τέσσερα παιχνίδια στην Ευρώπη (2-4 ρεκόρ μετά την 6η αγωνιστική), ενώ στην Α1 η εκτός προγράμματος ήττα στη Λάρισα θα χάλαγε το αγχωτικό αλλά αλάνθαστο 5-0 ξεκίνημα.

Όμως ο Δεκέμβρης θα ήταν πολύ καλύτερος με τα σημάδια βελτίωσης να είναι πλέον εμφανή.

Αποκορύφωμα θα ήταν δύο κολλητά παιχνίδια στα μέσα του μήνα κόντρα σε δύο ομάδες που είχαν ήδη συντρίψει τον Ολυμπιακό την πρώτη φορά που βρέθηκαν αντίπαλοι φέτος.

17 Δεκέμβρη ο Ολυμπιακός νικά καθαρά τον Παναθηναικό στο ΣΕΦ με 84-77 (Λιούις 17-Σπανούλης 21) και 5 μέρες μετά (22 Δεκέμβρη), νικά ακόμα πιο εύκολα τη Μπαρτσελόνα στο ίδιο γήπεδο (80-68, Ζίζιτς 18).

Αυτές οι δύο νίκες παραμονές Χριστουγέννων, αν και δεν είχαν ουσιαστικά πολύ μεγάλη βαθμολογική σημασία, ήταν η απόδειξη πια ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να παίζει στα ίσια και να νικά ακόμα και τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη.

Στο μεταξύ ήταν σαφές ότι ο Μάρτιν Ράντσικ δεν θα έβαζε ποτέ σορτσάκι και φανέλα του Ολυμπιακού για να παίξει σε επίσημο ματς.

Ταυτόχρονα η επιστροφή του Εουρέλιους Ζουκάουσκας θα αργούσε αρκετά ( ο Καζλάουσκας ήθελε να τον περιμένει σε κάθε περίπτωση) άρα με το rotation στους ψηλούς να είναι Μπάρλος/Βασιλόπουλος στο 4 και Ζίζιτς/Σόφο στο 5, η ομάδα έψαξε ενίσχυση.

Ο εκλεκτός θα ήταν ο Ματ Φρίτζι, νούμερο 53 στο ντραφτ του 2004 με μικρή θητεία στους Νιου Όρλεανς Χόρνετς (rip) την προηγούμενη χρονιά, σε μια ιστορία που δεν ευδοκίμησε.

Μόλις ένα 20ημέρο κράτησε η παρουσία του στην ομάδα, ένα πρωινό που η ομάδα πέταγε για Πολωνία (για να παίξει με την Πρόκομ), ο Φρίτζι πήγε 2 ώρες νωρίτερα στο αεροδρόμιο και έτσι ήσυχα όπως ήρθε, απλά πήρε το πρώτο αεροπλάνο για Αμερική χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν.

Μια ακόμα μεταγραφική κίνηση στο μέσο της χρονιάς ήταν η απόκτηση του Ιβάν Κόλιεβιτς (ex Μπιλμπάο), μια προσωπική επιλογή του Γιόνας Καζλάουσκας, για τον ρόλο του αναπληρωματικού πόιντ στην Α1 (στην Ευρώπη η δουλειά ήταν του Χρήστου Χαρίση).

Νωρίτερα όμως ο Ολυμπιακός συνέχιζε να βελτιώνεται σαν ομάδα.

Τελείωσε τον όμιλο της κανονικής περιόδου με ρεκόρ 7-7 (από 2-4 στο ξεκίνημα), προκρίθηκε σαν 5ος από τον όμιλό του στο τοπ-16, μια θέση που όμως δεν του εξασφάλιζε τις καλύτερες συνθήκες από πλευράς αντιπάλων.

Την ίδια στιγμή στην Α1 παρά την καλή εικόνα σε γενικές γραμμές, κάποιες σκόρπιες ήττες (Λάρισα, Άρης εκτός, Μαρούσι εκτός, Παναθηναικός στο ΟΑΚΑ) δεν επέτρεπαν στον Ολυμπιακό να διεκδικήσει την 1η θέση, το 22-4 στο τέλος της κανονικής περιόδου πάντως ήταν ένα συμπαθητικό ρεκόρ.

Τα Ελληνικά πλέιοφς όμως είχαν δρόμο μέχρι να αρχίσουν οπότε ο Ολυμπιακός επικεντρώθηκε στην Ευρώπη.

Με αντιπάλους Μπαρτσελόνα, Μάλαγα και Ζαλγκίρις, το σίγουρο ήταν ότι στο τοπ-16 θα χρειαζόταν υπέρβαση από την ομάδα του Καζλάουσκας.

Στο πρώτο παιχνίδι του ομίλου, με τη Μάλαγα στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός δεν επιτρεπόταν να χάσει.

Η ποιότητα της Ουνικάχα ήταν αδύνατο να σταματηθεί στο πρώτο ημίχρονο (42-46 για τους Ισπανούς) αλλά στο δεύτερο ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς και με καθοριστικές φάσεις του Κουίνσι Λιούις (τάπα στον Καμπέθας στο 81-82, λέι απ και τρίποντο για το 86-82) πήρε το παιχνίδι με 87-84.

Η νίκη ασφαλώς και ήταν ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα όμως η διαφορά, που ίσως και να χρειαζόταν να υπερασπιστεί στο ματς του 2ου γύρου, ήταν αρκετά μικρή.

Το 2ο ματς, με τη Ζαλγκίρις στο ΣΕΦ, επίσης έπρεπε να κερδηθεί αν η ομάδα ήθελε να μείνει στο παιχνίδι της πρόκρισης.

Πολύς κόσμος στο ΣΕΦ (περίπου 10 χιλιάδες) και ως συνήθως εκείνα τα χρόνια ο Ολυμπιακός μπήκε τρακαρισμένος στο ματς, 11-23 για τους Λιθουανούς στο πρώτο δεκάλεπτο.

Με Σειμπούτις και Βασιλόπουλο ο Ολυμπιακός ισορρόπησε στο 2ο δεκάλεπτο και από εκεί και μετά ήρθε ο Σοφοκλής να καθαρίσει το παιχνίδι (25 πόντοι με 10/12 δίποντα και 5/8 βολές) για το τελικό 78-69.

Το αρχικό 2-0 ήταν μέσα στο ΣΕΦ σε βατά παιχνίδια κατά κάποιο τρόπο.

Όμως το θετικό ήταν ότι η ομάδα πήρε ματς που είχαν το "πρέπει" με μεγάλα γράμματα από πάνω, πράγμα πολύ σημαντικό για μια ομάδα άπειρη όπως ο Ολυμπιακός εκείνης της χρονιάς.

Τα ρέστα του ο Ολυμπιακός θα τα έπαιζε στην επόμενη τριάδα αγώνων όμως.

Το πρόγραμμα τις δύο επόμενες αγωνιστικές είχε τα δυο παιχνίδια σε Ισπανικό έδαφος, πρώτα στη Βαρκελώνη κόντρα στη Μπαρτσελόνα και μετά στη Μάλαγα, κατά κοινή ομολογία δε το δεύτερο παιχνίδι θα ήταν κρισιμότερο από το πρώτο, οι Καταλανοί είχαν βγάλει ήδη διπλό μέσα στην Ουνικάχα και έμοιαζαν απλησίαστοι παρά την ισοβαθμία εκείνη τη στιγμή (2-0 μαζί Μπάρτσα και Ολυμπιακός).

Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικός σε σχέση με το παιχνίδι της regular στο ίδιο γήπεδο.

Παρά το και πάλι κακό πρώτο ημίχρονο αμυντικά (47-36 για την Μπάρτσα), έμεινε στο ματς και έχασε δύσκολα με 76-72 (Ναβάρο, Μπαζίλε 20 - Έντνι 20).

Όμως όλα τα λεφτά ήταν η αναμέτρηση με τη Μάλαγα μια εβδομάδα μετά.

Η αποστολή της ομάδας παρέμεινε στην Ισπανία για όλη την εβδομάδα, δεν επέστρεψε στην Ελλάδα δηλαδή από το ένα ματς στο άλλο, αλλά όταν επέστρεψε έτυχε αποθεωτικής υποδοχής από τον κόσμο.

Ο λόγος ήταν ότι το διπλό στη Μάλαγα (περισσότερα πιο κάτω στο "ματς της χρονιάς") όχι απλά έβαζε τον Ολυμπιακό οριστικά στους 8 αλλά και γιατί την επόμενη εβδομάδα στο ΣΕΦ κόντρα στη Μπαρτσελόνα, η ομάδα θα διεκδικούσε το +5 που θα την έφερνε στην 1η θέση του ομίλου.

Το sold out ήταν μια εύκολη υπόθεση για τον κόσμο, τα περίπου 11 χιλιάδες εισιτήρια είχαν εξαντληθεί 3 μέρες πριν το παιχνίδι και ο Ολυμπιακός μπήκε με φόρα προηγούμενος με 28-15 στο τέλος της πρώτης περιόδου.

Με τρίποντο του Βασιλόπουλου η διαφορά έφτασε στο +18 (33-15), η Μπαρτσελόνα μάζεψε τη διαφορά όμως για το 43-33 στο τέλος του ημιχρόνου.

Το ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου ήταν ίδιο με το ξεκίνημα του ματς, ο Ολυμπιακός έφτασε στο +19 (54-35) στα μισά της τρίτης περιόδου και έδειχνε να αγκαλιάζει σφιχτά το επιθυμητό +5.

Όμως κάπου εκεί κάποια τρίποντα του Μπαζίλε μαζί με την καλή απόδοση του Σαμόντ Γουίλιαμς έκλεισαν την ψαλίδα άμεσα (57-49 στο τέλος της 3ης περιόδου), ο Ολυμπιακός βραχυκύκλωσε αγωνιστικά και κατέρρευσε ψυχολογικά στο τέλος χάνοντας και ολόκληρο το ματς (όχι μόνο τη διαφορά) με 67-74.

Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο έτσι όπως πήγαινε το ματς μέχρι το 25', ουσιαστικά η ομάδα χάρισε το πλεονέκτημα έδρας σε ένα δικό της παιχνίδι όμως η πρόκριση στους 8 ήταν από μόνη της μια πολύ μεγάλη επιτυχία.

Την τελευταία αγωνιστική του τοπ-16 ο Ολυμπιακός διέλυσε τη Ζαλγκίρις στο Κάουνας με 99-72 (Χατζής 21 - Λαβρίνοβιτς 19) ενώ στον 3ο όμιλο η ήττα της Ρεάλ στη Μπολόνια από την Κλιμάμιο γκρέμιζε τους Μαδριλένους από την 1η θέση και έστελνε τον Ολυμπιακό στα νύχια της Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Κόντρα στους πρωταθλητές Ευρώπης ο Ολυμπιακός ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ όχι μόνο λόγω της ποιοτικής υπεροχής της ομάδας του Γκέρσον αλλά και γιατί υπήρχε τεράστια διαφορά εμπειρίας μεταξύ των ομάδων.

Αυτό φάνηκε στο ξεκίνημα του 1ου παιχνιδιού όταν ένας ψαρωμένος Ολυμπιακός βρέθηκε να κυνηγάει από νωρίς με 7-0.

Όμως επέστρεψε στο ματς και επέστρεφε ξανά και ξανά, κάθε φορά που η Μακάμπι προσπαθούσε να ξεφύγει, 66-60 από 66-51 και ισοφάριση στην τελευταία περίοδο 72-72 από 72-62.

Η ήττα με 87-78 (Βούισιτς 23 - Έντνι 20) όμως έγραψε το 1-0 για τη Μακάμπι σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός έδειξε ότι μπορεί.

Και το απέδειξε στο 2ο ματς όταν δεν άφησε ποτέ το προβάδισμα στο σκορ, έχοντας και κάποιες διψήφιες διαφόρες στο ξεκίνημα (19-8 και 31-19).

Η Μακάμπι πλησίασε στο 2ο ημίχρονο (64-61 στο τρίλεπτο για τη λήξη) αλλά στη σούμα ο Ολυμπιακός πήρε καθαρά το ματς με 76-70 (Σχορτσανίτης 17 - Σόλομον 23), ευκολότερα ίσως από ότι πήρε η Μακάμπι το πρώτο.

Πηγαίνοντας στο 3ο παιχνίδι της σειράς ξανά στο Τελ Αβίβ ο Ολυμπιακός ήξερε ότι έχει τύχη στο ματς.

Θα ήταν το 5ο παιχνίδι μεταξύ των ομάδων εκείνη τη χρονιά και ήδη η ομάδα είχε κάνει 2 νίκες, ήταν απόλυτα ανταγωνιστική και στο παιχνίδι της Nokia Arena λίγες μέρες πριν.

Και όντως αυτό ήταν το πιο κλειστό και δραματικό ματς της σειράς, η Μακάμπι είχε το προβάδισμα αλλά αυτή τη φορά ο Ολυμπιακός ήταν πάντα κοντά και μάλιστα προηγήθηκε στην 4η περίοδο με 67-68 με τρίποντο του Λιουις.

Ο Χαρίσης με τρίποντο επίσης πάγωσε τους 10.000 φιλάθλους στη Νόκια Αρίνα για το νέο προσπέρασμα, 69-71, αλλά ο Βούτσιτς διαμόρφωσε το 74-71.

Ο Άρνολντ αστόχησε σε βολές και στη συνέχεια υπέπεσε στο 4ο φάουλ του πάνω στον Έντνι.

Ο Αμερικανός του Ολυμπιακού, όμως ευστόχησε μόνο στην πρώτη βολή, 74-72.

Άστοχος ο Σόλομον στα 42'', αλλά αν και ο Σχορτσανίτης κέρδισε φάουλ, ευστόχησε μόνο στη δεύτερη βολή, 74-73.

Όταν ο Σαρπ στη συνέχεια αποδείχτηκε ψύχραιμος στις βολές, 76-73 απέμεναν μόλις 24''.

Ο Έντνι έκανε σπλιτ άουτ για την πάσα στον Παπαμακάριο που όμως αστόχησε από τα 6.25 στα 11''.

Ο Βούισιτς κέρδισε το φάουλ, ευστόχησε σε μία βολή, 77-73 και στη συνέχεια ο Λιούις αποδείχτηκε άτυχος έξω από τα 6.25.

Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από το φάιναλ φορ με το κεφάλι ψηλά παίζοντας στα ίσια με την πανίσχυρη Μακάμπι εκείνης της εποχής.

Εκτός από την επιστροφή στην 8αδα της Ευρωλίγκα, το πιο σημαντικό ήταν ότι αυτή η ομάδα είχε καταφέρει να κερδίσει τον κόσμο που μετά από χρόνια είδε να γίνεται προσπάθεια στο τμήμα.

Ένα κεκτημένο που δεν μπορούσε να χαθεί ακόμα και αν οι τελικοί της Α1 δεν θα είχαν πολύ θετική εξέλιξη.

Το πρώτο νέο των Ελληνικών πλέι οφ ήταν ότι ο Ολυμπιακός επέστρεψε στους τελικούς.

Στους προημιτελικούς απέκλεισε με 2-0 τον Άρη και στον ημιτελικό το πολύ ανταγωνιστικό Μαρούσι με 3-2.

Στον τελικό ήθελε να ζορίσει τον Παναθηναικό όσο περισσότερο γίνεται και να δείξει ότι η απόσταση που τους χωρίζει έχει μειωθεί αρκετά.

Στο πρώτο παιχνίδι ο Ολυμπιακός ήταν πολύ ανταγωνιστικός, μείωσε μέχρι το -3 στα 2.30 για το τέλος (75-72) αλλά έχασε το ματς με 82-76.

Στο δεύτερο ματς στο ΣΕΦ ήταν μπροστά για 30' αλλά έκανε κακό τελείωμα και έχασε με 68-79.

Το τελευταίο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ ήταν μια από τα ίδια, ο Παναθηναικός νίκησε με 82-70 και κατέκτησε το πρωτάθλημα αλλά εκείνο το βράδυ αυτό που έχουμε να θυμόμαστε είναι η αναίτια επίθεση των οπαδών του Παναθηναικού στην αποστολή του Ολυμπιακού.

Ο Καλαιτζίδης κατέληξε στο νοσοκομείο με εγκαύματα στο λαιμό και ο Αργυρόπουλος το ίδιο με ρήξη τυμπάνου.

Ο Μπάρλος τραυματίστηκε στο κεφάλι από αντικείμενο, το ίδιο και ο βοηθός του Καζλάουσκας, Παντζράιτις.

Ο Νίκος Χατζής είχε χτύπημα στον ώμο και ο φροντιστής, Δημήτρης Πασχόπουλος δύο τραύματα σε πόδι και πλάτη από αεροβόλο.

Φυσικά κανένα γήπεδο δεν εκκενώθηκε, κανένα ματς δεν διακόπηκε, ο Ολυμπιακός από την πλευρά του έπαιξε το παιχνίδι μέχρι τέλους και κακώς, αφού δεν τον προστάτευε κανείς, δεν αποχώρησε από μόνος του.

Επιστρέφοντας στα αγωνιστικά, η χρονιά έκλεισε το ίδιο άσχημα όπως άρχισε.

Η απώλεια του Πρωταθλήματος με 3-0 στο τέλος, ο διασυρμός στο Κύπελλο στην αρχή.

Στους τελικούς η ομάδα έμοιαζε να έχει μείνει από δυνάμεις, δεν έβγαζε την ενέργεια που είχε στην Ευρώπη και παρότι προσπάθησε δεν μπόρεσε να επαναλάβει υπερβάσεις που έκανε νωρίτερα στη χρονιά.

Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη σεζόν ξέροντας ότι πρέπει να φτιάξει μια νέα ομάδα.

Το πρώτο που χρειαζόταν να κάνει είναι να προσθέσει Έλληνες στο ρόστερ, χρειαζόταν 6 στη 12αδα και δεν είχε κανέναν.

Όταν δεν μπόρεσε να τα βρει με τοπ ονόματα όπως οι Σπανούλης, Ντικούδης απλά έκλεισε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε εκεί έξω πέρα από τους τοπ-10 Έλληνες παίχτες της εποχής.

Ο Βασιλόπουλος ήταν στη 12αδα της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του Βελγραδίου και ο Παπαμακάριος από τους τελευταίους που κόπηκαν.

Ο Νίκος Χάτζης ήταν ένας από τους καλύτερους Έλληνες παίχτες και ο Σχορτσανίτης μπορεί να είχε χάσει τον δρόμο του αλλά παρέμενε ένας νεαρός με μεγάλο potential.

Oι Μπάρλος και Αργυρόπουλος θα μπορούσαν να κλείσουν την 6αδα των Ελλήνων, ταυτόχρονα ο Γιώργος Πρίντεζης θα άρχιζε να παίρνει χρόνο συμμετοχής κανονικά, όχι garbage time.

Ο Χρήστος Χαρίσης που επέστρεψε, θα μπορούσε και αυτός να ενισχύσει το Ελληνικό στοιχείο.

Κουτσά στραβά φτιάχτηκε μια υπολογίσιμη 6αδα Ελλήνων, όχι στα επίπεδα του Παναθηναικού που είχε τη μισή Εθνική, αλλά σίγουρα αναβαθμισμένη από άλλες χρονιές.

Το ίδιο ίσχυε και για τους ξένους, οι Έντνι, Λιούις, Ζίζιτς, Σειμπούτις, ήταν μια χαρά για να φέρουν τον Ολυμπιακό ξανά σε ένα καλό επίπεδο αλλά όχι για να τον ξαναφέρουν πραγματικά στη διεκδίκηση τίτλων.

Ταυτόχρονα, οι τραυματισμοί των Ράντσικ-Ζουκάουσκας (είχε το ιατρικό οκ για να επιστρέψει στα πλέι οφ αλλά δεν το δοκίμασε, ψιλοπούλησε και τον Καζλάουσκας που τον περίμενε) έβγαλαν τον Ολυμπιακό από τον σχεδιασμό του.

Ο Καζλάουσκας περίμενε να έχει Ζίζιτς-Ράντσικ στο 4 και Ζουκάουσκας-Σόφο στο 5, τελικά μετέθεσε τον Κροάτη στο 5 (αυτό ήταν σωτήριο) και έβγαλε τη χρονιά με Μπάρλο-Βασιλόπουλο στα τεσσάρια.

Το μπάλωμα Φρίτζι στη μέση της χρονιάς ήταν απλά ανέκδοτο, δείγμα ότι κεφάλαια για διορθώσεις δεν υπήρχαν.

Με λίγο διαφορετικό ρόστερ από ότι περίμενε ο Καζλάουσκας δούλεψε και εξέλιξε την ομάδα αρκετά καλά.

Ο Έντνι ανταποκρίθηκε στο ρόλο του ηγέτη και ο Λιούις, παρά την αστάθεια του, ήταν καθοριστικός σε όλες τις μεγάλες νίκες της ομάδας.

Ανεξάρτητα αν ήταν από ανάγκη ή όχι, δημιουργήθηκε μια βάση νεαρών που έκαναν step up γεμίζοντας αισιοδοξία τον κόσμο.

Η γενιά των 20άρηδων ήταν σπουδαία, ο Σχορτσανίτης έκανε την πιο dominant χρονιά της καριέρας του, ο Βασιλόπουλος ήταν καλός, το ίδιο και ο Σειμπούτις.

Ο Γιώργος Πρίντεζης άφηνε πολλές ελπίδες για το μέλλον.

Αλλά και οι 25αρηδες έδειξαν πράγματα, ο Παπαμακάριος, ο Ζίζιτς, ο Μπάρλος.

Αυτή η ομάδα έπεισε τον κόσμο που έβλεπε υγεία, ωραίο μπάσκετ (ο Καζλάουσκας έβαλε την σφραγίδα του) και το κυριότερο...μέλλον.

Για αυτό και την αγκάλιασε, την πίστεψε και την έβαλε στη καρδιά του.

Ο Ολυμπιακός είχε κορμό πια με παίχτες που είχαν πολλά χρόνια μπάσκετ μπροστά τους, καλό προπονητή, αρχές και συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού.

Αυτό που έμενε ήταν να βελτιώσει αυτό το project με καλύτερους ξένους.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά το 2005-2006, νομίζω ότι ο κόσμος του Ολυμπιακού θυμάται με θετικά συναισθήματα εκείνη την ομάδα.

Όμως λόγω πολλών συγκυριών ( διαζύγιο με Καζλάουσκας, παίχτες που δεν συνέχισαν καλά πχ.Σόφο-Σειμπούτις) ο Ολυμπιακός δεν εξαργύρωσε εκείνη την προσπάθεια τα επόμενα χρόνια.

Η δουλειά που έγινε εκείνη τη χρονιά και οι προοπτικές που υπήρχαν, αποδείχθηκε ότι ήταν μιας χρήσης, αυτό θα ήταν το πιο άσχημο νέο στο πέρασμα των χρόνων.

*Full Games από το 2005-06 στην ενότητα "ΑΡΧΕΙΟ ΑΓΩΝΩΝ"

Ο όμιλος του τοπ16 στον όποιο βρέθηκε η ομάδα του Ολυμπιακού, ύστερα από μια πρόκριση που ήρθε μετά πολλών κόπων και βασάνων, δεν άφηνε θεωρητικά πολλές ελπίδες για πρόκριση.

Δεν ήταν μόνο η Μπαρτσελόνα που ήδη είχαμε βρει μπροστά μας στην κανονική περίοδο.
Η Ουνικάχα Μάλαγα ήταν 1η στο δικό της όμιλο στην regular μπροστά από παραδοσιακές δυνάμεις όπως η ΤΣΣΚΑ, η Ρεάλ και ο Παναθηναικός και είχε ένα κορυφαίο ρόστερ για την εποχή με σταρ τον χαρισματικό σκόρερ Μάρκους Μπράουν και δίπλα του αρκετούς παίχτες που έχουν φάει τα μεγάλα ματς με το κουτάλι.

Οι Ισπανοί Γκαρμπαχόσα, Μπέρνι Ροντρίγκεζ και Καμπέθας.
Οι Αργεντίνοι Πέπε Σάντσεζ και Βάλτερ Χερμάν, οι Γάλλοι Φλοράν Πιετρούς και Ριζασέ, μαζί με τον Κροάτη Σάντρο Νίτσεβιτς και τον Πορτορικάνο Σαντιάγκο, ήταν η ραχοκοκαλιά των Ανδαλουσιάνων.

Η πραγματικότητα όμως στο ματς της 4ης αγωνιστικής του τοπ16 ήταν εντελώς διαφορετική αφού σε αυτό ακριβώς το παιχνίδι ο Ολυμπιακός θα σφράγιζε την πρόκρισή του στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και θα άφηνε πίσω του τις δύο πολύ κακές προηγούμενες Ευρωπαικές χρονιές.

Ένα πράγμα που έμοιαζε αρκετά πιθανό πριν το τζάμπολ ήταν η Μάλαγα να έχει το μεγαλύτερο άγχος λόγω των βαθμολογικών συνθηκών που είχαν διαμορφωθεί (2-1 ο Ολυμπιακός, 1-2 η Μάλαγα, +3 διαφορά από το πρώτο ματς) και ο Ολυμπιακός που ξεκίνησε με Έντνι, Παπαμακάριο, Λιουις, Μπαρλο και Ζίζιτς, το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ξεκινώντας με δύο τρίποντα, δύο ακόμα καλάθια του Ζίζιτς και ένα 12-2 υπέρ του βάζοντας τις βάσεις για την απόλυτη ερυθρόλευκη κυριαρχία.

Ο Σχορτσανίτης ερχόμενος από τον πάγκο πήρε τη σκυτάλη με επιθετικό ριμπάουντ και δίνοντας σκριν για σουτ από Έντνι και Λιουις, την ώρα που η Μάλαγα προσπαθούσε να τροφοδοτήσει ανεπιτυχώς τον Σαντιάγκο.
Το 13-25 της 1ης περιόδου ήταν χαρακτηριστικό της ολοκληρωτικής εμφάνισης του Ολυμπιακού σε άμυνα και επίθεση.

Το τρίποντο του Γκαρμπαχόσα, που άνοιξε το σκορ του δευτέρου δεκαλέπτου, δεν αποτέλεσε σύνθημα αντεπίθεσης καθώς ο Ολυμπιακός συνέχισε να ασκεί αμυντική πίεση. Ταυτόχρονα, και ο έτερος σέντερ των Ισπανών Σάντρο Νίτσεβιτς φορτώθηκε αρκετά γρήγορα με 2 φάουλ όπως συνέβη και με τον Σάντιαγκο λίγο νωρίτερα.

Παράλληλα οι Πειραιώτες διατήρησαν τον επιθετικό ρυθμό τους με αιφνιδιασμούς από τους Βασιλόπουλο και Εντνι, 5 πόντους του Λιουις και το inside παιχνίδι του Ζίζιτς ανεβάζοντας την διαφορά μέχρι και το +20, 19-39.

Η Μάλαγα αντέδρασε με σερί 8-4 (27-43) αλλά δυο ατομικές πρωτοβουλίες του Εντνι και ένα τρίποντο του Παπαμακάριου ύστερα από ένα ακόμα καλό σκριν του Σόφο, ανέβασαν την τιμή της διαφοράς ξανά στο +19, 30-49 υπέρ του Ολυμπιακού.

Η Ουνικάχα έμοιαζε ανήμπορη να αντιδράσει, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις μια ομάδα που σκοράρει μόλις τρία καλάθια εντός παιδιάς σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο.

Μετά από το 30-51 από τον Σχορτσανίτη, οι Ισπανοί προσπάθησαν να επιστρέψουν στο ματς με λίγο μεγαλύτερη επιτυχία από το 1ο ημίχρονο.

Μείωσαν ως τους 14 πόντους σε ένα διάστημα που ο Γιώργος Πρίντεζης αποβλήθηκε με 5 φάουλ μέσα σε μόλις 4 λεπτά αλλά ο Εντνι εξακολουθούσε να έχει διαφορετική γνώμη καθώς με ατομικές πρωτοβουλίες έδωσε στον Ολυμπιακό πόντους που βοήθησαν την σταθεροποίηση της διαφοράς στο +19 στο τέλος της 3ης περιόδου (44-63).

Σε αυτό το σημείο του ματς η επιθετική συγκομιδή του Ολυμπιακού ήταν οι εμπνεύσεις του Εντνι προφανώς, το ποστ παιχνίδι από Ζίζιτς και Σχορτσανίτη και ένα τρίποντο του Βασιλόπουλου, τη στιγμή που η Μάλαγα είχε στην 3η περίοδο ήδη 2 περισσότερες εύστοχες προσπάθειες εντός παιδιάς από ότι σε όλο το πρώτο ημίχρονο.

Με αυτή την έννοια ήταν πολύ σημαντικό που ο Ολυμπιακός κράτησε την διαφορά γύρω στο +20 άρα το μόνο που απέμενε ήταν να διαχειριστεί αυτή την διαφορά στα υπόλοιπα 10 λεπτά.

Μάλιστα το αρχικό 0-4 στο ξεκίνημα της 4ης αύξησε ακόμα περισσότερο την απόσταση μεταξύ των δυο ομάδων στο +23 (44-67) όμως η Μάλαγα επιφύλασσε ένα 12-1 υπέρ της μειώνοντας στους 12 και υποχρεώνοντας τον Ολυμπιακό σε μερικές κακές επιθετικές επιλογές.

Το τρίποντο του Παπαμακάριου μετά από διείσδυση του Σειμπούτις ήταν καθοριστικής σημασίας για την επαναφορά της ροής του αγώνα στα κανονικά επίπεδα, τα δύο άστοχα τρίποντα της Μάλαγα που ακολούθησαν και ο αιφνιδιασμός που τέλειωσε ο Έντνι ενδιάμεσα, φάνηκε να κρίνουν οριστικά την τύχη αυτού του ματς.

Η Μάλαγα είχε ακόμα αποθέματα για μια ακόμα αντεπίθεση όμως.
Έφτασε μέχρι και το -7 με καλάθι του Μάρκους Μπραουν ένα λεπτό πριν το τέλος αλλά ένα κάρφωμα του Παναγιώτη Βασιλόπουλου μετά από κλέψιμο του Παπαμακάριου έκανε το 70-80.
Η ψυχραιμία των παικτών του Ολυμπιακού στις βολές και η καλή αντιμετώπιση όταν η Μάλαγα πίεσε σε όλο το γήπεδο έβαλαν την υπογραφή για την τελική επικράτηση με 75-87.

Η νίκη σε μεγάλο ποσοστό ήταν έργο Έντνι.
Όχι μόνο γιατί έβαλε 25 πόντους με πολλές δύσκολες ατομικές προσπάθειες, έδωσε 3 ασίστς και πήρε 6 φάουλ.
Αλλά και γιατί, παρά τα 36 λεπτά που αγωνίστηκε, κράτησε τον ρυθμό του αγώνα τόσο αποτελεσματικά που ο ίδιος είχε 2 μόνο λάθη και ολόκληρη η ομάδα μόλις 3.

Η ολοκληρωτική εμφάνιση του Ολυμπιακού εκείνη τη μέρα δικαιωματικά κερδίζει τον τίτλο όχι μόνο του πιο κρίσιμου διπλού της χρονιάς, αυτό που έβαλε την ομάδα στους 8, αλλά και εκείνου του καλύτερου ματς της χρονιάς σε απόδοση.