Για χθες και για αύριο

Morrison

Ομολογώ ότι δεν ήμουν από τους πλέον αισιόδοξους πριν από το χθεσινό παιχνίδι και αυτό δεν είχε να κάνει με τον Ολυμπιακό, δεν έχω αμφιβολίες για εμάς γενικότερα, είχε να κάνει περισσότερο με την ΤΣΣΚΑ. Πίστευα ότι το περσινό πάθημα και η παρουσία του Μεσίνα στον πάγκο θα ήταν αρκετή για να μην πάθει η ΤΣΣΚΑ το περσινό κοκομπλόκο και να βγάλει στο παρκέ τη δεδομένη ποιότητα και τις πολλές επιλογές που έχει σαν ομάδα. Αποδείχθηκε ότι οι αδυναμίες που εμφανίστηκαν στον περσινό τελικό για πρώτη φορά είχαν απλά καμουφλαριστεί αρκετά πετυχημένα μέχρι να λάμψει η γυμνή αλήθεια. Και χτες η ΤΣΣΚΑ ήταν πιο γυμνή από ποτέ, τσιτσίδι σχεδόν.


Το πρώτο πράγμα που μου χτύπησε έντονα στο μάτι από την αρχή κιόλας του ματς είναι ότι προπονητικά ο Ολυμπιακός μπήκε στον αγώνα με ένα αίσθημα υπεροχής. Πώς αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι η ομάδα που προσαρμόστηκε στην άλλη ήταν το υποτιθέμενο φαβορί ΤΣΣΚΑ; Πριν το ματς σκεφτόμασταν περισσότερο ότι ο Ολυμπιακός θα έχει το πρόβλημα να ματσάρει στα κορμιά των Ρώσσων και ψάχναμε τα σωστά, τα κατάλληλα τρικς αλλά τελικά η ψυχολογία του παιχνιδιού είχε κερδηθεί από τα αποδυτήρια. Ο Μεσίνα χαμήλωσε το σχήμα με τον Τζάκσον στην αρχική πεντάδα  για να περιορίσει την δράση του Σπανούλη και ο Ολυμπιακός βρήκε μεμιάς τον παίχτη που θα δώσει τα σουτ στην αδύνατη πλευρά έχοντας παράλληλα την ευκαιρία να σφίξει την άμυνα του προς τα μέσα, στα ρολαρίσματα του Κάουν και του Κρστιτς, και στο high post, στον Κριάπα. Το άλλο στοιχείο που μου έκανε εντύπωση ήταν η πρόθεση του Μεσίνα να βγάλει την άμυνα του λίγο πιο μπροστά από ότι συνήθως φέτος, πάλι για να περιορίσει τον Σπανούλη και γενικότερα την περιφερειακή δράση του Ολυμπιακού (να γιατί η παρουσία του κυρίου με το 7 είναι καταλυτική στο ματς παρά το 3/12). Τι κατάφερε ο Έκτορας με αυτό; Κατάφερε να χώσει τους περιφερειακούς του Ολυμπιακού μέσα στην ρακέτα του, ο Ολυμπιακός απέκτησε ταυτόχρονα, πέρα από περιφερειακά σουτ με splitouts, και inside game με τους ψηλούς να λειτουργούν σαν finishers και αδυνάτισε πάρα πολύ την δυνατότητα βοήθειας από τους ψηλούς του. Στην ουσία ο Μεσίνα άλλαξε τις συνήθεις του και τιμωρήθηκε σκληρά για αυτό.
Τι έκανε ο Ολυμπιακός; Όταν η ΤΣΣΚΑ έβαλε το ψηλό σχήμα στο παρκέ με τον Γουίμς στο 2 τότε πάνω του απλά έπεσε ο Σπανούλης! Στην πρώτη κιόλας φάση που βρέθηκαν αυτοί οι δύο ο Γουίμς πήγε να ποστάρει τον Μπιλ και ήταν σαν να κουτούλησε πάνω σε τοίχο, αδιανόητα πράγματα. Κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Μίτσοβ όταν πέρασε εκείνος στο 2, απλά μια τρύπα στο νερό. Ο αθεόφοβος Μπαρτζώκας μέχρι και τον Πρίντεζη έριξε κάποια στιγμή πάνω στον Κρστιτς όταν απέναντι είχαμε twin towers με Κρστιτς και Καούν. Ο Ολυμπιακός δεν άλλαξε κάτι σε αυτό που κάνει όλη την χρονιά, το γεγονός ότι πίστεψε στην δουλειά του έκανε τα θεωρητικά του τακτικά μειονεκτήματα να μοιάζουν πλεονεκτήματα κόντρα σε μια ΤΣΣΚΑ που αμφέβαλε για τον εαυτό της από πριν αρχίσει το παιχνίδι ακόμα. Η ΤΣΣΚΑ φοβήθηκε το ματς και οι επιλογές του Μεσίνα μου έδωσαν την αίσθηση ότι μπέρδεψαν χειρότερα το ήδη μπερδεμένο μυαλό των παιχτών του.
Το βασικό πλάνο του Ολυμπιακού ήταν το αναμενόμενο πέρα από όλα αυτά. Είχαμε γράψει από προχθές για τις συνεργασίες 1-4 (Μίλος-Κριάπα), 1-5 (Μίλος-Καούν), 4-5 (Κριάπα-Κρστιτς/Καούν) που πρέπει να κοπούν και για το ρίσκο της αδύνατης πλευράς. Ο Ολυμπιακός σαν ταινία παλιά και με old school τρόπο  παγίδευσε τον Τεόντοσιτς αρκετές φορές αναγκάζοντας τον σε λάθη και παίρνοντας του την μπάλα από τα χέρια και ο Μεσίνα έκανε το ρίσκο της weakside να είναι λιγότερο ρίσκο βγάζοντας σχεδόν από το rotation τον καλό spot σουτέρ Ζόραν Έρτσεγκ για τα μάτια του Τζάκσον, ή του Σπανούλη για να το πω καλύτερα. Στην ουσία αυτός που θα μπορούσε να αλλάξει την ροή του ματς ήταν ο Σόνι Γουίμς που θα μπορούσε να σουτάρει και να δημιουργήσει πράγματα αρκετές φορές αλλά και αυτός μπλέχτηκε σε ανούσιες τρίπλες και δυσκόλευε συνήθως τα σουτς του από μόνος του. Δεν γινόταν να χάσει ο Ολυμπιακός από τον Γουίμς και αυτό ήταν μια πραγματικότητα εμφανής από πριν ειδικά όταν, αρκετά προβλέψιμα, είχε τα αμυντικά ριμπάουντς και ταυτόχρονα έβγαζε τασμπουκαλίδικα fast breaks, με το "έτσι θέλω" σχεδόν, σαν και αυτό που έβγαλε ο Σπανούλης με κλέψιμο και ασίστ στον Λο κάποια στιγμή.

Το έχω γράψει πολλές φορές φέτος, δεν έχει τόσο σημασία ο διαφορετικός τρόπος που αμύνεται η ομάδα φέτος. Όταν υπάρχει συγκέντρωση στην εφαρμογή και ενέργεια στις κινήσεις των παιχτών τότε η άμυνα μπορεί να τσακίσει κόκκαλα ξανά. Το εκκωφαντικό αποτέλεσμα ήταν αποτέλεσμα φανταστικής δουλειάς στην προετοιμασία του ματς τακτικά και ψυχολογικά αλλά και σοβαρής προσπάθειας που γίνεται από την πρώτη μέρα της σεζόν από τεχνικό τιμ και παίχτες. Και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στον τελικό...γιατί σε τελική ανάλυση...

Σας αφήνω στα χέρια του Rod Higgins για τον τελικό αφού όμως πρώτα δείτε το βίντεο του Κάιλ Χάινς από το χθεσινό παιχνίδι:

Rod Higgins

Το πιο εύκολο κλισέ για τον αυριανό τελικό είναι ότι θα πρόκειται για ένα τελείως διαφορετικό ματς σε σχέση με τον θρίαμβο της Παρασκευής. Η επιβλητική νίκη του Ολυμπιακού επί της ΤΣΣΚΑ έδωσε τέλος στην όλη συζήτηση περί άουτσάιντερ, ενώ η δίψα της Ρεάλ Μαδρίτης για το ευρωπαϊκό τρόπαιο  μετά από 18 χρόνια αλλάζει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό το ψυχολογικό προφίλ του παιχνιδιού.
Η βασική διαφορά, όμως, είναι καθαρά αγωνιστική. Άλλωστε το χτεσινό ματς αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για τη σημασία που έχει η σωστή τακτική προετοιμασία στη ψυχολογική διαχείριση ενός νοκ άουτ αγώνα. Από αυτή την άποψη, ο Ολυμπιακός έχει ένα λόγο παραπάνω να ξεχάσει τη χτεσινή βραδιά. Η Ρεάλ Μαδρίτης δε μοιάζει καθόλου με την ΤΣΣΚΑ, όπως δε μοιάζει και με καμία άλλη ευρωπαϊκή ομάδα. Η τακτική που έφερε την ομάδα στον τελικό δε θα λειτουργήσει απαραίτητα και αύριο βράδυ.
Σύμφωνα με μια εξαιρετική ανάλυση του τούρκικου NTV Sport, την οποία μετέφρασε ο φίλος μου ο Çağrı Turhan, η Ρεάλ παίζει τα λιγότερα pick n roll από τις τέσσερις ομάδες που βρίσκονται στο Λονδίνο. Το παιχνίδι της βασίζεται σε σκριν μακριά από την μπάλα για να απελευθερωθούν οι σουτέρ της, κυρίως οι Κάρολ και Ρούντι (το 11% των επιθέσεων των Μαδριλένων εκδηλώνεται με τέτοια συστήματα). Εξίσου σημαντικοί είναι οι αιφνιδιασμοί (12% των επιθέσεων), αλλά και το παιχνίδι με πλάτη, κυρίως με Ρέγιες, Μπέγκιτς, Μίροτις και Σουάρεθ (8%).
Με άλλα λόγια, περίπου το ένα τρίτο των επιθέσεων των Ισπανών εκδηλώνεται σε ρυθμό και υπό προϋποθέσεις οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τη φιλοσοφία του Μεσίνα. Ακόμα και τα ποσταρίσματα της ΤΣΚΚΑ είναι διαφορετικά, αφού συχνά έχουν ως αφετηρία το pick n roll. Φυσικά σε αυτό το κομμάτι ο Ολυμπιακός πρέπει να αμυνθεί όπως χτες: άρνηση της πάσας προς τον παίκτη που πασάρει, ακόμα πιο επιθετικές βοήθειες όταν αυτός πάρει την μπάλα. Θα χρειαστεί, όμως, ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση στις επιστροφές, ένας τομέας όπου η ομάδα έχει εμφανίσει προβλήματα μέσα στη χρονιά. Επίσης υπάρχει ένα δίλημμα για την αντιμετώπιση της κίνησης των σουτέρ χωρίς την μπάλα. Αν ο προσωπικός τους αντίπαλος αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη να σπάσει τα σκριν, υπάρχει κίνδυνος για ελεύθερα σουτ. Αν δοθούν βοήθειες από τον ψηλό που μαρκάρει τον σκρίνερ, χρειάζεται προσοχή όταν ο τελευταίος ρολάρει προς το καλάθι.
Φυσικά, η Ρεάλ μπορεί να παίξει και περισσότερο συμβατικά, ειδικά όταν ο Σέρχιο Ροντρίγκεζ είναι στη μέρα του. Ο χαρισματικός αλλά ασταθής Ισπανός γκαρντ άλλαξε τη ροή του χτεσινού ημιτελικού στο δεύτερο δεκάλεπτο με μια σειρά από σεμιναριακά pick n roll. Είναι σαφώς πιο αθλητικός από τον Τεόντοσιτς, επομένως η επιθετική αντιμετώπιση από τους ψηλούς του Ολυμπιακού καθώς βγαίνει από το σκριν δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Ειδικά από τη στιγμή που η Ρεάλ έχει ένα σωρό φονιάδες να περιμένουν πίσω από τα 6,75. Κοινώς το χτεσινό τρικ με τους αμυντικούς της αδύνατης πλευράς να κλίνουν επιδεικτικά προς τη ρακέτα ενέχει πολύ μεγαλύτερους κινδύνους. Οι υπόλοιποι χειριστές εκτός του Ροντρίγκεθ χρησιμοποιούν το σκριν πάνω στην μπάλα κυρίως για να δημιουργήσουν το δικό τους σουτ, αλλά είναι ιδιαίτερα εκρηκτικοί, επομένως μπορούν να φθείρουν τους ψηλούς όταν δίνουν βοήθεια μακριά από το καλάθι.
Αμυντικά η Ρεάλ έχει πρόβλημα κοντά στο καλάθι. Η χτεσινή εμφάνιση του Τόμιτς είναι η τελευταία απόδειξη για αυτό. Kαι μπορεί ο Ολυμπιακός να μη διαθέτει ψηλό με τις κινήσεις του Κροάτη, ωστόσο το γεγονός ότι από τους 18 πόντους που πέτυχε χτες, περισσότεροι από τους μισούς ήρθαν μετά από ασίστ δείχνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να χτυπήσει μέσα στη ρακέτα όσο επιτυχημένα το έκανε χτες. Ειδικά όσο βρίσκεται στο παρκέ ο Μπέγκιτς,ο οποίος είναι εξαιρετικός μπλοκέρ αλλά αργός, με αποτέλεσμα οι συμπαίκτες του να δίνουν πολλές βοήθειες στον παίκτη που μαρκάρει. Οι χειριστές του Ολυμπιακού ίσως δε βρουν αμέσως μια καλή πάσα στη ρακέτα βγαίνοντας από το σκριν, αλλά μπορούν να χρησιμοποιήσουν ως γέφυρα τους παίκτες της αδύνατης πλευράς.
Συνολικά η Ρέαλ είναι μια εξαιρετική αμυντική ομάδα. Οι Ρούντι, Κάρολ και Γιουλ μπορούν να πιέσουν πολύ αποτελεσματικά την μπάλα. Ο Σλότερ, αντικαταστάτης του Χάινς στην Μπάμπεργκ πέρσι, είναι σπουδαίος αμυντικός τόσο στη ρακέτα όσο και στην περιφέρεια, ενώ αποτελεί το βασικό εργαλείο του ζον πρες σε διάταξη 1-2-2 που εφαρμόζει συχνά ο Πάμπλο Λάσο. Ας ελπίσουμε ότι οι χτεσινές δυσκολίες απέναντι σε μια ανάλογη άμυνα του Μεσίνα έγιναν μάθημα.
Ιδιαίτερη προσοχή θα χρειαστούν επίσης στα επιθετικά ριμπάουντ, αφού οι Μαδριλένοι τα διεκδικούν με μεγαλύτερη ένταση σε σχέση με την ΤΣΣΚΑ. Αυτό φυσικά τους καθιστά αρκετά ευάλωτους σε αιφνιδιασμούς, ενώ ακόμα και αν τα πάνε καλά σε αυτό τον τομέα, ο Ολυμπιακός μπορεί να ισορροπήσει το παιχνίδι των κατοχών εξαναγκάζοντας τους χειριστές τους σε λάθη με επιθετικές βοήθειες. Εκτός των Ροντρίγκεθ και Ρούντι, οι υπόλοιποι περιφερειακοί των Μαδριλένων είναι μέτριοι πασέρ. 

Γενικά ο Μπαρτζώκας θα χρειαστεί να αλλάξει πολλά πράγματα σε σχέση με τον ημιτελικό. Αυτό που δεν πρέπει να αλλάξει όμως είναι η συνεχής πίεση πάνω στην μπάλα, η απόλυτη συγκέντρωση και η πολυδιάστατη επίθεση. Αν αυτές οι αρχές διατηρηθούν, οι πρωταθλητές έχουν να ανησυχούν μόνο για τη δική τους απόδοση.