Red Zone: Ολυμπιακός 2000-2001: η χρονιά της μελαγχολίας

Αν και το καλοκαίρι του 2000 δεν είχε (μετά από χρόνια) ενδιαφέρον για το τι θα έκανε η Εθνική ομάδα, λόγω της αποτυχίας της να προκριθεί στους Ολυμπιακούς αγώνες μετά το εφιαλτικό Ευρωμπάσκετ που προηγήθηκε το 1999, η δραστηριότητα της ενδιάμεσης περιόδου μεταξύ του τέλους του 1999-00 και της έναρξης της σεζόν 2000-01 δεν υπολειπόταν σε εξελίξεις των προηγουμένων με την Λιθουανία να φτάνει μόνο ένα σουτ μακριά από το να γίνει η πρώτη ομάδα που θα επικρατούσε εναντίον μιας Εθνικής ΗΠΑ που αποτελούνταν από επαγγελματίες.

Ταυτόχρονα η ερχόμενη περίοδος χαρακτηρίστηκε από τις πολλές αλλαγές στους κανονισμούς. αφού οι επιθέσεις θα έπρεπε να γίνονται σε 24'' από 30'', με τέσσερις περιόδους των 10 λεπτών αντί για δυο 20λεπτα, υποχρέωση να περνάει μια ομάδα το μισό του γηπέδου σε 8'' αντί για 10'' και τα 5 fouls ανά 10λεπτο να δίνουν δικαίωμα για βολές αντί για τα 8 ανά ημίχρονο που ίσχυε μέχρι τότε.

Αλλαγές που είχαν ως σκοπό να κάνουν το ευρωπαϊκό μπάσκετ πιο γρήγορο και πιο θεαματικό αφήνοντας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το μπάσκετ που κυριάρχησε την δεκαετία του '90 στο κορυφαίο Ευρωπαικό επίπεδο με τις σκληρές άμυνες και τον χαμηλό ρυθμό.

Δυστυχώς όμως η ήδη προδιαγεγραμμένη από την περασμένη σεζόν επανάσταση αρκετών ομάδων έφερε μεγάλο διχασμό στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ κάνοντας τις παραπάνω φιλόδοξες αλλαγές να περάσουν σε δεύτερο ρόλο.
Τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα των Ισπανών της ULEB από την μία και το καθιερωμένο καθεστώς του ευρωπαϊκού μπάσκετ, την FIBA από την άλλη, είχε ως κατάληξη η σεζόν 2000-01 να ξεκινήσει με δύο ξεχωριστές Ευρωπαικές λίγκες, μια της FIBA και μια της ULEB.

Η νέα διοργάνωση συγκέντρωσε τις περισσότερες καλές ομάδες της Ευρώπης με τις ομάδες της Μπολόνια, τη Μπένετον Τρεβίζο, όλες τις Ισπανικές, τους Ολυμπιακο, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Περιστέρι από την Ελλάδα και σύστημα διεξαγωγής με πολύ πλέι-οφς που θύμιζε ΝΒΑ.
Στην άλλη πλευρά απέμειναν οι 3 από τις 4 φιναλιστ του τελευταίου φάιναλ φορ με Παναθηναικό, Μακάμπι, Εφές, αλλά η πλειοψηφία των ομάδων να είναι άσημες όπως οι Ηρακλής, Μακάμπι Ρανανα και Κρκα, βρίσκοντας παράλληλα το πιο γελοίο όνομα όλων των εποχών για ονομασία κορυφαίας διασυλλογικής, και γενικότερα αθλητικής, διοργάνωσης με το Σουπρολίγκα να μοιάζει περισσότερο με ονομασία απορρυπαντικού.

Όλα αυτά δημιούργησαν ένα κλίμα που δεν βοηθούσε στο να πάρουν οι Έλληνες περισσότερο σοβαρά το μπάσκετ του όποιου η δημοτικότητα έπεφτε συνεχώς.
Την ίδια ώρα το ποδόσφαιρο έπαιρνε όλο και περισσότερο τα πάνω του, με αρκετά λεφτά να πέφτουν για τα Ελληνικά δεδομένα και το νέο διευρυμένο Τσάμπιονς Λιγκ να κλέβει σαφώς το ενδιαφέρον.

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός όμως ήθελε να διακόψει την ξηρασία των τίτλων που είχε συμπληρώσει ήδη 3 χρόνια και σε αυτήν την προσπάθεια ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν θα αποδεικνυόταν τσιγκούνης ούτε και στο άθλημα με την πορτοκαλί μπάλα.

Μετά από ένα πόλεμο αλληλογραφίας με τον Γιάννη Ιωαννίδη, που ακολούθησε την λύση του τριετούς συμβολαίου που είχε υπογραφεί με τον Ξανθό το 1999, επιφύλαξε στις 8 Ιούνιου του 2000 μια μεγάλη έκπληξη για την διαδοχή του Ξανθού στον πάγκο του Ολυμπιακού στο πρόσωπο του Ηλία Ζούρου, ενός προπονητή που ήταν ήδη στο προπονητικό staff του Ολυμπιακού, αλλά ήταν και ταυτόχρονα πολύ νέος και εντελώς άπειρος για το πόστο του head coach. Το αρχικό πλάνο ήθελε την τοποθέτηση πλάι στον Ζούρο κάποιου πιο έμπειρου κόουτς με τα ονόματα των Μάκη Δενδρινού, Κώστα Πετρόπουλου, Σβι Σερφ να ακούγουνται έντονα μέχρι τελικά να απορριφθεί το συγκεκριμένο σενάριο.

Ο Ζούρος θα προχωρούσε σαν απόλυτος αρχηγός με τον Ολυμπιακό και θα έπρεπε να αντιμετωπίσει στην Α1 έμπειρα και μεγάλα προπονητικά μεγέθη όπως ο Ομπράντοβιτς και ο Ίβκοβιτς, κάτι που έκανε ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο την επιλογή του συγκεκριμένου προπονητή.

Όμως το διαζύγιο με τον Ιωαννίδη δεν ήταν η μοναδική μεγάλη αποχώρηση από την ομάδα που κυριάρχησε την δεκαέτια του '90 αφού, μετά από 8 χρόνια στο λιμάνι, ο Ντράγκαν Τάρλατς θα συνέχιζε να φοράει κόκκινα αλλά αυτά των Σικάγο Μπουλς αποτολμώντας μετά από χρόνια το μεγάλο βήμα για να περάσει τον Ατλαντικό και να δοκιμάσει στο ΝΒΑ.

Το τέλος μιας εποχής είχε έρθει οριστικά, μόνο οι Τόμιτς και Παπανικολάου είχαν πια απομείνει από τα ενεργά στελέχη των ομάδων που κατακτούσαν τίτλους από το '92 έως το '97 ενώ ταυτόχρονα οι νέες προσθήκες θα έδιναν ένα άρωμα Παναθηναϊκού μέσα στον Ολυμπιακό...
Μέσα σε ένα καλοκαίρι 3 παίχτες από την ομάδα του Παναθηναϊκού που έκανε το διπλό το 1999 στο ΣΕΦ ήρθαν στον Ολυμπιακό έστω και αν μόνο ο ένας ήρθε απ'ευθείας από τον αιώνιο.

Ο Ντίνο Ράτζα φλέρταρε έντονα με τον Ολυμπιακό και το προηγούμενο καλοκαίρι αλλά η δουλειά σκάλωσε με τον Ιωαννίδη να μην μπορεί να ανεχθεί τα προνόμια του Κροάτη. Ο Ράτζα ξεχειμώνιασε στην Ζαντάρ και ήρθε ένα χρόνο αργότερα, μπορεί να μην ήταν στην πρώτη του νεότητα αλλά η κλάση και η ποιότητα του δεν βρίσκονταν εύκολα σε ψηλούς που έπαιζαν στην Ευρώπη.

Ο Νίκος Οικονόμου δεν εξύψωσε το Ολυμπιακό φρόνημα με τον ερχομό του λόγω του πρότερου βίου του (και των αντιδράσεων του όπως αυτή στο Τελ-Αβιβ το 1994), όμως θεωρούνταν ακόμα ο καλύτερος Έλληνας πάουερ φόργουορντ τουλάχιστον μέχρι πριν την έναρξη εκείνης της σαιζόν. Την ίδια στιγμή πληρούσε την προυπόθεση της Ελληνοποίησης που έμεινε στα χαρτιά την προηγούμενη χρονιά και εξήγγειλαν ξανά οι Κόκκαλης-Ζούρος σε μια μεταγραφή που ήταν κλεισμένη πριν καν βρεθεί προπονητής.

Τέλος ο Νίκος Μπουντούρης, ένα μήνα μετά τις μεταγραφές των Ράτζα και Οικονόμου που έγιναν στις αρχές Ιουνίου, συμπλήρωνε την παρέα των πρώην πράσινων ως ο ορισμός του ιδανικού γκαρντ ρολίστα με καθαρό μυαλό και καλή άμυνα με τον Ολυμπιακό να ακολουθεί την τακτική του αν δεν μπορείς να νικήσεις τον εχθρό σου τότε παρ' τον με το μέρος σου.

Αυτοί ήταν και οι μόνοι Έλληνες που αποκτήθηκαν εκείνο το καλοκαίρι σε μια Ελληνοποίηση που πήγε λίγο καλύτερα από πέρσι αλλά επιτυχημένη δεν την λες. Ο Ζούρος δήλωσε ανοιχτά το ενδιαφέρον για τον Γιώργο Μπαλογιάννη, οι Χαρίσης, Τσαρτσαρής, Γιαννούλης, Διαμαντόπουλος και η επιστροφή του Γιώργου Σιγάλα ήταν άλλες Ελληνικές υποθέσεις που δεν ευδοκίμησαν.

Μια ακόμα περίπτωση που δεν προχώρησε είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον από όλες αυτές, ακόμα και από τις μεταγραφές που έγιναν αν δούμε το θέμα σε βάθος χρόνου.

Ο Ολυμπιακός είχε δουλέψει καλά την υπόθεση του Αντουάν Ριγκοντό από τη μέση της προηγούμενης χρονιάς, την ίδια ώρα που η ομάδα έφερνε στις αρχές Ιούνιου τους Οικόνομου και Ράτζα, ο Ριγκοντό φαινόταν και αυτός κλεισμένος με τον Αμερικανό εκπρόσωπο του Ριγκοντό, τον Κένι Γκραντ να έχει συνάντηση με τους ιθύνοντες της ΚΑΕ Ολυμπιακός και να επικυρώνει τη συμφωνία.

Μια συμφωνία όμως που δεν είχε ευτυχές τέλος καθώς στην συνάντηση του μάνατζερ του πλέι-μεικερ του 2000 (αγαπημένο νικ!) με τον Σώκρατη Κόκκαλη, ο δεύτερος τρέναρε την άφιξη του Ριγκοντό ζητώντας λίγες μέρες διορία αφού οι ιατρικές εξετάσεις του Γάλλου δεν ήρθαν ποτέ αλλά περισσότερο γιατί μια μεγάλη επιστροφή ήταν στα σκαριά...

Στις 27 του Ιουνίου, και αφού η περίπτωση του Ριγκοντό είχε απομακρυνθεί, ο Ντέιβιντ Ρίβερς συμφώνησε να επιστρέψει στον Ολυμπιακό με τον Αμερικάνο στα 36 του χρόνια να μην κάλυπτε μελλοντικά την θέση του πλέι-μεικερ όπως θα μπορούσε ο 29χρονος τότε Ριγκοντό και να μην ήταν στην πλήρη ακμή του όμως από την άλλη μπορούσε ακόμα να κάνει την διαφορά και να χαρίζει τίτλους.
Άλλωστε ήταν χαρακτηριστικό το τελευταίο επίσημο ματς του με την φανέλα της Τόφας, την περίοδο 1999-2000 όπου στον 5ο τελικό έβαλε 40 πόντους απέναντι στην Εφές χαρίζοντας το 2ο πρωτάθλημα στην ομάδα της Προύσας στα 2 χρόνια παρουσίας του εκεί.

Ίσως όμως ακόμη μεγαλύτερο what if και από την μη απόκτηση του Ριγκοντό ήταν ένας ακόμα παίκτης ο όποιος έφτασε κοντά στον Ολυμπιακό προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου.
Ο Ζούρος εντοπίζει τον άγνωστο στο ευρύ κοινό Μάνου Τζινόμπιλι από την Ρέτζιο Καλάμπρια με τον Αργεντινό από την πλευρά του να είναι θετικός στην προοπτική για μετακόμιση και συνέχιση της καριέρας του στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό που θα αποτελούσε την ομάδα σκαλοπάτι μέχρι να πραγματοποιήσει το όνειρο του για το ΝΒΑ.
Όμως αν και είχε συνεννοηθεί με τον Ηλία Ζούρο και περίμενε ένα ολόκληρο βράδυ πάνω από το φαξ για να υπογράψει στον Ολυμπιακό το deal χάλασε γιατί ο Ολυμπιακός ήθελε να αναιρεθεί το buy out για το ΝΒΑ αλλιώς η συμφωνία δεν θα ίσχυε. Το αποτέλεσμα ήταν να διαλέξει την Βίρτους Μπολόνια με την συνέχεια να είναι γνωστή.

Ο Ολυμπιακός του 2000-2001 (σε αντίθεση με το περασμένο καλοκαίρι) άφησε τους NBAers και επένδυσε στην Ευρωπαϊκή εμπειρία αφού δίπλα στην επιστροφή του Ρίβερς και τους Ράτζα, Οικονόμου και Μπουντούρη, αποκτήθηκε τελευταία χρονικά μεταγραφή του Ιουνίου ο Στεφαν Ριζασέ ο όποιος στους επερχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες θα έβγαινε αργυρός Ολυμπιονίκης με την Εθνική Γαλλίας βάζοντας 15 πόντους στον τελικό απέναντι στις ΗΠΑ.

Στις 13 Ιουλίου του 2000 ανακοινώθηκε και η απόκτηση του Πάτρικ Φέμερλινγκ για 2+1 χρόνια ώστε να προστεθεί ύψος στη front line αναζητώντας ταυτόχρονα έναν παίχτη που μαζί με τον Ντε Μιγκέλ θα αναλάμβαναν την βρώμικη δουλειά αφήνοντας την πιο δημιουργική και εκτελεστική στους Οικονόμου και Ράτζα.

Το τελευταίο κομμάτι του παζλ χρονικά θα έμπαινε τον Αύγουστο μόνο που δεν ήταν κάποιος Ευρωπαίος ο shooting guard που αποκτήθηκε όπως αναμενόταν αλλά ο 25χρονος Σαμ Τζέικομπσον.

Ο Τζέικομπσον είχε μια καθόλου αμελητέα σεζόν με τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς με 13.1 λεπτά συμμετοχής, 4.9 πόντους ανά παιχνίδι σουτάροντας με 50,9% στα δίποντα και 37,5% στα τρίποντα. Το πρόβλημα ήταν ότι θα έπρεπε να περιοριστεί καταρχήν στην Ευρωλίγκα λόγω των περιορισμένων θέσεων μη κοινοτικών παικτών ( ο Ράτζα αγωνιζόταν σαν κοινοτικός Β' ζώνης στην Ευρώπη αλλά σαν ξένος στο πρωτάθλημα), αλλά ακόμα μεγαλύτερο θέμα προέκυψε όταν βρέθηκε θετικός σε ουσία που συνήθως την συναντάμε σε φαρμακευτικά σκευάσματα.

Κάτι οι μέτριες εμφανίσεις του στα φιλικά, κάτι η (μικρή) τιμωρία που αναμενόταν να του επιβληθεί τέλειωσαν την εν Ελλάδι καριέρα πολύ γρήγορα, χωρίς να αγωνιστεί ποτέ σε επίσημο παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός δεν αντικατέστησε τον παίχτη αν και ακούστηκαν ονόματα όπως του Γιαν Μπονατό και του Νίκολα Λόντσαρ.

Και όμως μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των μεταγραφών που έγιναν και δεν έγιναν, η πιο σημαντική θα αποδεικνυόταν κάποιος από τους νεαρούς ο όποιος δεν θα ήταν ο Δορκοφίκης ή ο Μαντζάνας που μαζί με Πέττα και Σούλη θα έδιναν ένα βάθος στο ρόστερ και θα διευκόλυναν τις προπονήσεις της ομάδας.
Αλλά ο μικρότερος εξ αυτών, εκείνος που 12 χρόνια μετά θα πετύχαινε το σημαντικότερο καλάθι της ιστορίας του Ολυμπιακού.

Ο 15χρονος τότε Γιώργος Πρίντεζης ήταν εξαιρετικά αμφίβολο αν θα έβρισκε ποτέ θέση και σοβαρό ρόλο στην ομάδα της καρδιάς του και στην καλύτερη περίπτωση ήταν επένδυση, σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, σε έναν Ολυμπιακό που ήταν ακόμα οικονομικά εύρωστος.

Σίγουρα πάντως παρά τις μεγάλες μεταγραφές με παίκτες που ήξεραν πώς να κερδίζουν τίτλους, θα ακολουθούσε μια ακόμα δύσκολη χρονιά με τον βασικό αντίπαλο Παναθηναϊκό να μην αλλάζει πολλά, διατηρώντας τον κορμό του και το Σερβικό δίδυμο Μποντιρόγκα, Ρεμπράτσα, αποκτώντας τους Μπαλογιάννη και Μίντλετον και περιμένοντας αν ο Κάτας μπορούσε να επιστρέψει στα παρκέ μετά τον σοβαρό τραυματισμό του.

Οι δικέφαλοι Θεσσαλονικής και Αθηνών, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, έδειχναν να έχουν τα φόντα για να μπουν στο παιχνίδι του τίτλου με την ΑΕΚ του Ιβκοβιτς να καταφέρνει να εξασφαλίσει δικαίωμα συμμετοχής στους Κουτλούαι, Στεφάνοφ και Μιούρσεπ και τον ΠΑΟΚ του Μπατατούδη να ανακηρύσσεται πρωταθλητής των μεταγραφών με την απόκτηση των Κορωνιού, Σιγάλα, Λιαδέλη, Νταινένκο, Μπλέρ, Βαις, Ρόκα, Καργκόλ και το νέο γήπεδο της Πυλαίας στην διάθεση του.

Σε μια Α1 που παρά την κάμψη της έδειχνε ότι παρέμενε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με τον Ηρακλή του Καράσεφ, τον Πανιώνιο του Ζντόβντς, το Περιστέρι της περιφέρειας Ντίνκινς και Φόρντ και τον Άρη του Φόρεστ αλλά και των Μπουι και Γκράντ από ΑΕΚ και Ολυμπιακό αντίστοιχα.
Βέβαια κάποιες συνισταμένες θα άλλαζαν αφού δεν ήταν ακόμα γνωστό το ακριβές μέγεθος των οικονομικών προβλημάτων που σύντομα θα μείωναν την δυναμική των ομάδων της Θεσσαλονίκης, ενώ αντίθετα κανείς δεν περίμενε την εκπληκτική πορεία πρωταθλητισμού του Περιστερίου.

Από τα μέσα του Σεπτέμβρη η ομάδα πραγματοποίησε το βασικό στάδιο της προετοιμασίας της στην Ιταλία με αρκετά φιλικά, την συμμετοχή στο τουρνουά της Τεργέστης και την κατάκτηση της 1ης θέσης πριν επιστρέψει στην Ελλάδα για λίγα ακόμα παιχνίδια.
Το συνολικό ρεκόρ της ομάδας ήταν 7 νίκες και 2 ήττες με εκείνη από το Περιστέρι στο ΣΕΦ λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα με την Ρεάλ να προκαλεί έντονο προβληματισμό.

Από όλα τα φιλικά παιχνίδια της Ιταλίας έλειψαν οι διεθνείς Ριζασέ και Ντε Μιγκέλ που βρίσκονταν στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σύδνευ με τις Εθνικές τους ομάδες:

21/9

Ρίβα Ντε Γκρανάτα 108-75

(Τζέικομπσον 14, Ρίβερς 8, Τόμιτς 8, Βούκσεβιτς 4, Ράτζα 24, Φέμερλινγκ 6, Παπανικολάου 11, Οικονόμου 16, Σούλης 8, Μπουντούρης 3, Δορκοφίκης 6, Πέττας)

23/9

Βερόνα 78-64

(Ράτζα 22, Ρίβερς 19, Παπανικολάου 16)

24/9

Γέζι 99-101

(Μπουντούρης 2, Τζέικομπσον 10, Βούκτσεβιτς, Παπανικολάου 9, Οικονόμου 13, Σούλης 7, Τόμιτς 8, Ράτζα 29, Ρίβερς 21, Φέμερλινγκ)

26/9

Κρκα Νόβο Μέστο 80-66

(Σούλης 9, Τζέικομπσον, Παπανικολάου 9, Οικονόμου 16, Φέμερλινγκ 7, Ρίβερς 12, Τόμιτς 8, Βούκσεβιτς 16, Μπουντούρης 3)

30/9

Ολύμπια Λιουμπλιάνα 93-92

(Ράτζα 9, Τόμιτς 12, Βούκσεβιτς 7, Οικονόμου 11, Τζέικομπσον 5, Μπουντούρης 1, Φέμερλινγκ 10, Σούλης 6, Ρίβερς 26)

1/10

Μπένετον Τρεβίζο 98-83

(Μπουντούρης 4, Τζέικομπσον 6, Βούκσεβιτς 14, Παπανικολάου 12, Οικονόμου 15, Σούλης 5, Τόμιτς 2, Φέμερλινγκ, Ράτζα 32, Ρίβερς 10)

2/10

Τριέστε 88-81

(Ρίβερς 22, Ράτζα 22, Οικονόμου 12, Παπανικολάου 8, Μπουντούρης 3, Σούλης 2, Φέμερλινγκ 2, Τόμιτς 5, Βούκσεβιτς 12)

11/10

Περιστέρι 77-98

(Ρίβερς 7, Τόμιτς 9, Ρισασέ 8, Ντε Μιγκέλ 4, Ράτζα 22, Βούκσεβιτς 14, Οικονόμου 5, Φέμερλινγκ 4, Μπουντούρης 4)

12/10

Πανιώνιος 81-65

David Rivers

1.83-35

Ντούσαν Βούκσεβιτς
2.02-25

Stephan Risacher

2.03-28

Νίκος Οικονόμου

2.06-27

Dino Radja

2.10-33

Νίκος Μπουντούρης

1.93-29

Μίλαν Τόμιτς

1.90-27

Δημήτρης Παπανικολάου

2.02-23

Inaki De Miguel
2.05-27

Patrick Femerling

2.13-25

Βασίλης Σούλης

2.06-24

Νίκος Πέττας

1.92-19

Παναγιώτης Μαντζάνας

1.99-20

Περικλής Δορκοφίκης

2.06-20

Γιώργος Πρίντεζης

2.04-15

Ηλίας Ζούρος

Μπορεί η ομάδα να ξεκίνησε με το αριστερό την χρονιά, μετά την ήττα από τη Ρεάλ, αλλά στο πρώτο κομμάτι της σεζόν τα πράγματα γρήγορα έγιναν καλύτερα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ομάδα έκλεισε γεμάτους 2 μήνες μέχρι να ξαναχάσει μετά από το ματς της Μαδρίτης. Δύο μήνες με ωραίο μπάσκετ, πειστικές εμφανίσεις και νίκες εναντίον της Δάφνης του Μπλου Έντουαρντς στην πρεμιέρα της Α1 στο ΣΕΦ, μέσα στο Μαρούσι σε μια έδρα που παραδοσιακά δυσκολεύει τον Ολυμπιακό εκείνα τα χρόνια και στο ΟΑΚΑ με το +19 κόντρα στην ΑΕΚ (56-75) με 20 πόντους και 7 ασίστς του Μίλαν Τόμιτς.
Την ίδια στιγμή στην Ευρωλίγκα οι καλές εμφανίσεις ήταν ρουτίνα με την ομάδα να κάνει 5 σερί νίκες (12 συνολικά μαζί με την Α1), με Μπενετόν, Χάποελ, Ρεάλ στο ΣΕΦ αλλά και εκτός έδρας κόντρα σε Οβαρένσε, Ολύμπια Λιουμπλιάνα.

Ήταν μια περίοδος που ο Ολυμπιακός έπειθε και τον πιο δύσπιστο θεατή ότι έχει όλα τα φόντα να κόψει πρώτος το νήμα σε Ελλάδα και Ευρώπη...
Απολυτά προσαρμοσμένος στις νέες απαιτήσεις των κανονισμών η ομάδα έδειχνε ότι βρήκε τον τρόπο να συνδυάζει το θέαμα με την ουσία. Μεγάλα σκορς, τρομερά ποσοστά ευστοχίας από το τρίποντο (με τον Βούκσεβιτς να πρωτοστατεί στην αρχή της σεζόν) και με ένα οπλοστάσιο παιχτών πολύ βαθύ με πολλούς πρωταγωνιστές.
Χαρακτηριστικό είναι ότι σε εκείνο το διάστημα ο Ολυμπιακός δεν είχε τον Ρίβερς σε αρκετά παιχνίδια ενώ ο Ράτζα δεν χρειάστηκε να φορτσάρει, με άλλα λόγια ο Ολυμπιακός χωρίς μεγάλες εμφανίσεις από τους ηγέτες του μπορούσε να είναι πολύ αποτελεσματικός πράγμα που ήταν ελπιδοφόρο από μόνο του.

Στις 14 Δεκεμβρίου του 2000 ο Ολυμπιακός χάνει στο Τρεβίζο με 87-95 για πρώτη φορά μετά από 2 μήνες αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα και ας έβαζε η ήττα αυτή σε κίνδυνο την 1η θέση του ομίλου. Με 2 λεπτά για την λήξη ο Ζούρος αντικαθιστά τον Ντέιβιντ Ρίβερς, ο Αμερικάνος δεν κάθεται στον πάγκο αλλά οδεύει για τα αποδυτήρια σε ένα πρώτο επεισόδιο που μπορεί να έληξε με την συγγνώμη του παίχτη και το χρηματικό πρόστιμο από τη διοίκηση αλλά άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για μια κατάσταση χωρίς ηρεμία για την ομάδα.

Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι λίγες μέρες μετά ο Ολυμπιακός γνώρισε άλλη μια ήττα, την πρώτη στην Α1, από το Περιστέρι όσο δυνατή και αν ήταν η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη εκείνη την χρονιά. Η ομάδα δεν ήταν καν ανταγωνιστική εκείνη την ημέρα με την διαφορά να φθάνει μέχρι και το -18 (55-73) μέχρι το τελικό 72-84 με τον Αλφόνσο Φορντ να φορτώνει τους ερυθρόλευκους με 26.

Ο Ολυμπιακός άφησε πίσω του αυτή την κακή εβδομάδα του Δεκεμβρίου συνεχίζοντας με νίκες αλλά το καμπανάκι του κινδύνου θα έπρεπε να είχε ακουστεί πιο δυνατά...
Η νίκη με τον Παναθηναικό στο ΣΕΦ βοήθησε για να εξομαλυνθούν τα πράγματα τον Γενάρη, ταυτόχρονα η ομάδα πέρασε από δύσκολες έδρες στην Α1 (ΠΑΟΚ, Άρης).

Στην Ευρώπη η καρδάρα με το γάλα δεν χύθηκε στο Ισραήλ με την ήττα από την Χάποελ αλλά για αυτό φρόντισε η Ρεάλ που νίκησε τη Μπένετον Τρεβίζο δίνοντας την 1η θέση στον Ολυμπιακό στην τριπλή ισοβαθμία. Η 1η θέση σήμαινε πλεονέκτημα έδρας στη φάση των 16 κόντρα στη Βερόνα αλλά και πάλι ο Ολυμπιακός έδινε δικαιώματα για να τον αμφισβητήσεις.

Ο Ολυμπιακός δεν έπαιζε καλά εκείνο το διάστημα και τα κακά αποτελέσματα δεν θα αργούσαν να έρθουν μόνο που οι Ιταλοί της Βερόνα δεν θα ήταν ικανοί να αναδείξουν τα προβλήματα των ερυθρόλευκων. Ο Ολυμπιακός νίκησε με την ψυχή στο στόμα στο ΣΕΦ με 94-92 στο καλύτερο ματς του Νίκου Οικονόμου που σκόραρε 33 πόντους και έκανε το 2-0 με το 94-86 εκτός έδρας. Όμως στους 8 θα περίμενε τον Ολυμπιακό μια πολύ καλύτερη ομάδα από τους αδύναμους Ιταλούς, η Ταουγκρές των Μπένετ, Ομπέρτο, Αλεξάντερ και Στομπέργκας.

Το +16 (43-27) με το όποιο προηγήθηκε στο πρώτο ημίχρονο στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός προμήνυε ένα άνετο 1-0. Στο 2ο ημίχρονο όμως το σκηνικό άλλαξε, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να βρει λύση στη ζώνη του Ντούσκο Ιβάνοβιτς και το 72-78 σήμαινε πρακτικά ότι αν η ομάδα ήθελε να έχει συνέχεια στους 4 της διοργάνωσης θα έπρεπε να περάσει από την πιο καυτή έδρα της Ευρώπης εκείνα τα χρόνια.

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις όπως αποδείχθηκε...
Μόνο για 15' ήταν ανταγωνιστικός ο Ολυμπιακός στη Βιτόρια με το τελικό 76-98 να έρχεται φυσιολογικά όταν Ράτζα και Ρίβερς έχουν από 6 πόντους ενώ δυο πρώην ερυθρόλευκοι, οι Ομπέρτο και Μπένετ είχαν 21 και 27 αντίστοιχα.
Η ιστορία έγραψε ότι πέρα από όλα τα άλλα ο Ολυμπιακός πλήρωσε το ντεφορμάρισμα του Ράτζα σε όλο τον Φλεβάρη που έχασε κατά κράτος από τον Ομπέρτο στο 2ο ματς και στο 1ο είχε αποσυρθεί από τον Ζούρο στο μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας περιόδου με ό,τι και αν σήμαινε αυτό. Την ίδια στιγμή ο Ντέιβιντ Ρίβερς γινόταν παιχνιδάκι στα χέρια του Έλμερ Μπένετ φορτωμένος με 4 φάουλς από πολύ νωρίς και στα δυο παιχνίδια.

Η ομάδα ήταν υποχρεωμένη να συνεχίσει όμως κόντρα στην απογοήτευση του κόσμου που αποτυπώθηκε λίγες μέρες μετά τον αποκλεισμό στα άδεια καθίσματα του ΣΕΦ (300 άτομα προσέλευση) κόντρα στη Νήαρ Ηστ.

Η ήττα στο Ιβανώφειο με 75-77 από την Ηρακλή έδειξε ότι και η 1η θέση στη Regular season θα είναι πολύ δύσκολο να κατακτηθεί. Ο Χατζηβρέττας έβαλε 32 μαζί και το κρίσιμο τρίποντο στα 4'' για τη λήξη και έτσι πήγαν στράφι οι 27 πόντοι και τα 19 ριμπάουντς του Ντίνο Ράτζα.

Οι ριζοσπαστικές αλλαγές που προανήγγειλε ο Ζούρος (Ρίβερς εκτός πρώτης 5αδας) δεν βοήθησαν ούτε την επόμενη αγωνιστική όμως με την ΑΕΚ να περνάει από το Μαρούσι (!) με 92-94 και να πετυχαίνει την πρώτη της εκτός έδρας νίκη επί του Ολυμπιακού μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.

Ήταν το ματς που έμεινε στην ιστορία για το επεισόδιο Ράτζα-Φέμερλινγκ...
Τέλη 3ης περιόδου ο Ντίνο μάγκωσε από τον λαιμό τον Γερμανό και μπορεί ο καβγάς να έληξε εκεί αλλά για μια ακόμα φορά ήταν εμφανές ότι το κλίμα δεν ήταν και το καλύτερο στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο.

Η επίσκεψη του Σωκράτη Κόκκαλη στην προπόνηση ήταν μια τελευταία προσπάθεια ανάκτησης της ηρεμίας στα αποδυτήρια και τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα μέχρι να έρθουν νέα στραπάτσα...
Στη Ν.Σμύρνη το 63-80 από τον Πανιώνιο (Διαμαντόπουλος 21, Παπαλουκάς 13) έκανε τον Ζούρο να μιλήσει για αγωνιστικό και ψυχολογικό πρόβλημα και μαζί έκανε τον Ολυμπιακό να απομακρυνθεί ακόμα περισσότερο από την 1η θέση, όχι οριστικά όμως γιατί η νίκη επί του Πειρστερίου μια εβδομάδα μετά σήμαινε ότι όλα θα παίζονταν στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Παναθηναικό δυο στροφές πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου.

Μέχρι τότε όμως ο Ολυμπιακός θα διεκδικούσε και το Κύπελλο Ελλάδος στο ίδιο γήπεδο, με τον ίδιο αντίπαλο. Η ομάδα δεν είχε εύκολη διαδρομή μέχρι το φάιναλ φορ του ΟΑΚΑ καθώς χρειάστηκε να αποκλείσει το Περιστέρι στο ΣΕΦ σε ένα ματς που θα το θυμόμαστε για τη μανούρα της μισής ομάδας του Ολυμπιακού (κυρίως του Ντίνο Ράτζα) με τον πιτσιρικά Μιχάλη Πελεκάνο, στον προημιτελικό ο ΠΑΟΚ δεν γινόταν να πάρει την πρόκριση από τον Ολυμπιακό μέσα στη Γλυφάδα.

Τέλη του Απρίλη με ισάριθμους οπαδούς μέσα στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός είχε εικόνα νικητή στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στον Παναθηναικό, προηγήθηκε 36-33 στην ανάπαυλα αλλά ένα ξέσπασμα του Γιώργου Μπαλογιάννη στην 3η περίοδο γύρισε το ματς και έφερε τον Ολυμπιακό σε πολύ δύσκολη θέση.

Ο Ντέιβιντ Ρίβερς έκανε ένα από τα καλύτερα του παιχνίδια εκείνη την ημέρα σε μια προσπάθεια που πήγε στράφι γιατί τα ποσοστά σε βολές και τρίποντα ήταν κατώτερα των περιστάσεων συν ότι σημαντικοί παίχτες όπως οι Τόμιτς και Οικονόμου δεν εμφανίστηκαν καν στο ματς.

Ο Ολυμπιακός χάνει με 69-79 και από τον μικρό τελικό της επόμενης μέρας με τον Ηρακλή (91-70) το μόνο αξιοσημείωτο ήταν η πρώτη επίσημη εμφάνιση με την ανδρική ομάδα ενός παιδιού που δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς τι θα έκανε στο μέλλον με την ομάδα, το όνομα του είναι Γιώργος Πρίντεζης.

Η πρωτιά στην κανονική περίοδο της Α1 θα κρινόταν τον Μάιο, ο Ολυμπιακός ήθελε νίκη στο ΟΑΚΑ και πάλι κόντρα στον Παναθηναικό για να βγει 2ος ή 3ος (τελευταία αγωνιστική ο Παναθηναικός πήγαινε στο Περιστέρι), με ήττα η σίγουρη 3η θέση θα σήμαινε μειονέκτημα έδρας κόντρα και στους δύο διεκδικητές στα πλέι οφς.

Η ομάδα έκανε και πάλι καλό 1ο ημίχρονο, αυτή τη φορά ο Τζόνι Ρότζερς (15π.) ήταν ο παίχτης που άλλαξε τη ροή του ματς στο τελικό 68-63 υπέρ του Παναθηναικού σε ένα παιχνίδι που τα ατού των ομάδων είχαν εξουδετερωθεί.

Ο Ολυμπιακός ήταν υποχρεωμένος να βρει τον καλό του εαυτό στα πλέι οφς για να διεκδικήσει τον τελευταίο τίτλο της χρονιάς, την τελευταία του ευκαιρία για κάτι καλό εκείνη τη χρονιά.
Στους προημιτελικούς ο Ηρακλής ήταν μια καλή ευκαιρία για αναζήτηση αλλαγών και προσαρμογών, ο πενταδάτος Περικλής Δορκοφίκης έβαλε 13 σε 16' στο 98-70 του ΣΕΦ, το 2-0 ήρθε στη παράταση με 96-90 στο Ιβανώφειο σε ένα παιχνίδι που ο Ζούρος δοκίμασε αρκετά Ράτζα-Φέμερλινγκ στην ίδια πεντάδα.

Οι ημιτελικοί με το Περιστέρι ήταν η σειρά που ο Ολυμπιακός έδειξε αληθινά σημάδια ζωής...
Διπλό και σπάσιμο της έδρας με 85-83 στο πρώτο ματς και ας έβαλε 43 ο Αλφόνσο Φορντ για έναν Ολυμπιακό που είχε και πάλι (μόνιμα πλέον) τον Περικλή Δορκοφίκη στην πεντάδα αντί του τραυματισμένου και χωρίς όρεξη Οικονόμου αλλά και τον καλύτερο Ντέιβιντ Ρίβερς της σεζόν που με 29 πόντους και 4 ασίστς έκανε ξανά παιχνιδάκι τον Μπάιρον Ντίνκινς λες και ήταν το 1997.

Στο δεύτερο παιχνίδι η ομάδα τελείωσε την δουλειά με το αγχωτικό 73-65 και προκρίθηκε στον τελικό.

Στον πρώτο τελικό στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός είχε σε μεγάλη μέρα τον Μίλαν Τόμιτς (19π. 4/8 τρίποντα) και τον Νίκο Μπουντούρη να μαρκάρει αποτελεσματικά τον Μποντιρόγκα, προηγήθηκε 40-48 στο 23' και 48-53 λίγο πριν την λήξη του 3ου δεκαλέπτου αλλά έμεινε και πάλι από βενζίνη στο τέλος. Με καλύτερο τον Ρέμπρατσα ο Παναθηναικός νίκησε με 83-70 ένα σκορ που δεν έλεγε την αλήθεια για την εξέλιξη του ματς.

Ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο 2ο παιχνίδι (χωρίς τον Νίκο Οικονόμου που έμεινε εκτός αποστολής) παρόλο που ήταν με την πλάτη στον τοίχο και στις κερκίδες του ΣΕΦ δεν βρίσκονταν πάνω από 7-8 χιλιάδες κόσμου. Έφτασε να προηγείται μέχρι και 57-40 στο 26' μέχρι ο Παναθηναικός να επιστρέψει στο ματς και να το στείλει στη παράταση με τη ραβέρσα του Αλβέρτη από το κέντρο. Η ομάδα έδειξε και πάλι αδυναμία στις κρίσιμες στιγμές, η βολή του Μπουντούρη και το χωρίς λόγο φάουλ του Ράτζα έπαιξαν ρόλο που το ματς δεν τελείωσε νωρίτερα από το 88-84 της παράτασης για το 1-1.

Το 3ο παιχνίδι εξελίχθηκε αρκετά εύκολα για τον Παναθηναικό (57-73) και η επιστροφή του Νίκου Οικονόμου δεν βοήθησε καθόλου, το 4ο (80-74) ήταν μια προσωπική υπόθεση του Ντίνο Ράτζα που με 29 πόντους και 10 ριμπάουντς έστειλε τη σειρά των τελικών σε 5ο παιχνίδι.

Το 5ο παιχνίδι ξεκίνησε με τον Παναθηναικό να παίρνει τα ηνία του ματς από νωρίς προηγούμενος με 31-18, τον Αλβέρτη να τιμωρεί τη ζώνη του Ζούρου και τον Ράτζα να μην μπορεί να σκοράρει με όλο τον Παναθηναικό πάνω του.
Κάπου εκεί βρήκε χώρο ο Ινάκι Ντε Μιγκέλ που έκανε καλή δουλειά και πρωτοστάτησε στο ροκάνισμα της διαφοράς (37-43 ημίχρονο).
Ο Ολυμπιακός στραγγάλισε τον αντίπαλο του αμυντικά στην 3η με το 51-52 για τους πράσινους να είναι ένα οριακό προβάδισμα, και πέρασε για πρώτη φορά μπροστά αρχές 4ης με 53-52 βάζοντας πλώρη για ένα τεράστιο διπλό.

Από το 59-59 του 33' μέχρι το τελικό 79-63 για τον Παναθηναικό, μετρώντας επιμέρους 20-4 στο τελευταίο 6λεπτο, έμειναν το κρεσέντο του Αλβέρτη και η διαιτησία που βοήθησε τον νικητή σε κρίσιμες στιγμές..
Ο Παναθηναικός έπαιρνε το 4ο σερί πρωτάθλημά του και ο Ολυμπιακός από την άλλη έμενε ισάριθμες χρονιές χωρίς οποιοδήποτε τίτλο μια πολύ δύσκολη κατάσταση για μια ομάδα που κυριαρχούσε λίγα χρόνια πριν.

Γενικά:

Ο Σωκράτης Κόκκαλης προχώρησε σε ένα ποδοσφαιρικό μοντέλο για τον Ολυμπιακό εκείνης της χρονιάς, αυτό ξέρει - αυτό εμπιστεύεται...
Ένας βοηθός-προπονητή που εν μια νυκτί παίρνει στα χέρια του το μεγαλύτερο καράβι της χώρας, ταυτόχρονα μια προσπάθεια στήριξης από τον τύπο για να πειστεί ο κόσμος για το παιδί-θαύμα του πάγκου.
Από την άλλη πλευρά μεγάλοι παίχτες/ονόματα για να οχυρώσουν την ομάδα αγωνιστικά.

Ο Ζούρος έδειξε πράγματα και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.
Το μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός το πρώτο τρίμηνο έδειχνε ότι υπό προυποθέσεις έχει στοιχεία να δώσει. Στις πολύ δύσκολες στιγμές προσπάθησε με κάθε τρόπο να βελτιώσει την ομάδα τεχνικά επίσης...
Όμως όπως ήταν επόμενο ήταν πολύ δύσκολο να επιβληθεί σε ένα ρόστερ πολύ ανώτερο από τα"κιλά" του. Ο Ντέιβιντ Ρίβερς ήταν 1 χρόνο μεγαλύτερος του προπονητή του ηλικιακά, σε επίπεδο ονόματος ο Ζούρος δύσκολα θα μπορούσε να εμπνεύσει έναν Ράτζα ή έναν Οικονόμου. Ο Ντίνο αποδείχθηκε άψογος επαγγελματίας προς τιμήν του, όταν ο Οικονόμου πήρε την κάτω βόλτα κανείς δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί και να αλλάξει την κατάσταση του.

Η ομάδα ξεκίνησε πολύ καλά και για ένα τρίμηνο το πράγμα έδειχνε ότι μπορεί να τσουλήσει. Όμως τα εσωτερικά προβλήματα που βγήκαν στην πορεία έβαλαν φρένο, αγωνιστικά το ελεύθερο μπάσκετ του Ολυμπιακού του Δεκεμβρίου πήγε περίπατο όσο ανέβαινε η κρισιμότητα των παιχνιδιών.

Μια σημαντική παράμετρος ήταν και η έδρα.
Για μια ακόμα χρονιά ο Ολυμπιακός περιφερόταν από κλειστό σε κλειστό, ο Ράτζα έφτασε στο σημείο να πει ότι από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός κάνει τις περισσότερες φορές προπόνηση στη Γλυφάδα τότε νοιώθει πιο άνετα να αγωνίζεται εκεί στα εντός έδρας ματς. Μέχρι και στο Μαρούσι έφτασε η χάρη μας...

Ατομικά λίγοι έπαιξαν όσο καλά θα φανταζόταν κάποιος στην αρχή της χρονιάς.
Ο Ντίνο Ράτζα ήταν εξαιρετικός με μόνη παραφωνία ότι σε κανένα παιχνίδι που έκρινε πράγματα δεν ήταν εκείνος ο καθοριστικός παίχτης.
Ο Ρίβερς έδειχνε ξεπερασμένος, έχασε αρκετά παιχνίδια στην αρχή και ακόμα και όταν γύρισε δεν ήταν, όχι ο παλιός Ρίβερς, αλλά ούτε καν ένας σωστός κουμαντοδόρος. Το καλό διάστημα του Ολυμπιακού άλλωστε έγινε με αυτόν να μπαινοβγαίνει από τους τραυματισμούς στην αρχή της σεζόν.

Ο Βούκσεβιτς έδειξε ότι θα κάνει step up στην αρχή αλλά παρασύρθηκε στη μετριότητα, ο Τόμιτς έκανε κάποια μεγάλα ματς και ακόμα και αν ήταν άφαντος σε άλλα, δύσκολα θα του ζητούσε κάποιος κάτι περισσότερο.

Ο Νίκος Μπουντούρης είχε πολύ ειδικό ρόλο και μικρή συμμετοχή, στο μέλλον θα αποδεικνυόταν πιο σημαντικός.
Ο Στεφάν Ριζασέ έχασε όλη την προετοιμασία αγωνιζόμενος στο Σύδνευ με την Εθνική Γαλλίας με συνέπεια να αργήσει λίγο να μπει μέσα στην ομάδα, έκανε σαφώς καλύτερη 2η χρονιά την ώρα που ο Δημήτρης Παπανικολάου είχε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του με τον Ολυμπιακό.

Ο Νίκος Οικονόμου μετά από ένα καλό ξεκίνημα γρήγορα μετατράπηκε σε ξένο σώμα σε μια μεταγραφή που δεν έπρεπε να γίνει. Ντε Μιγκέλ και Φέμερλινγκ δεν έκαναν τίποτα το ιδιαίτερο, ο πρώτος πλήρωσε την ανάγκη για 4αρι με σουτ δίπλα στον Ράτζα και ο δεύτερος δεν βρήκε πολύ χώρο.

Ο Περικλής Δορκοφίκης ήταν η έκπληξη στο τέλος της χρονιάς και έκανε ότι μπορούσε για την ηλικία του, ο Βασίλης Σούλης ήταν φανερό ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ σοβαρή ευκαιρία όσο έμενε στον Ολυμπιακό.

Το τελείωμα της χρονιάς που δεν απέφερε και πάλι ένα τρόπαιο σε κάποια από τις τρεις διαθέσιμες διοργανώσεις για την ομάδα του Ολυμπιακού, είχε ως αποτέλεσμα εκτός από αναλαμπές, όπως το διπλό στο Περιστέρι ή το σόου του Ράτζα στον 1ο γύρο εναντίον του ΠΑΟ, να μην υπάρχουν ουσιαστικά μεγάλες στιγμές από την αγωνιστική περίοδο 2000-2001 οι όποιες να μείνουν πραγματικά στην ιστορία της ομάδας του Πειραιά παρά τις μεγάλες υποσχέσεις στην έναρξή της.

Όμως ακόμα και σε μια τέτοια χρονιά ο Ολυμπιακός είχε την τιμή να είναι παρόντας στο εναρκτήριο παιχνίδι της νέας Ευρωλίγκα της ULEB στη Μαδρίτη απέναντι στην Ρεάλ στην όποια ο Σέρτζιο Σκαριόλο είχε καταφέρει, αυτό που δεν έκαναν ο Ομπράντοβιτς και οι άλλοι προπονητές της από το 1993-1994 και μετά, να κατακτήσουν δηλαδή ένα πρωτάθλημα και μάλιστα στην έδρα της αιώνιου αντιπάλου Μπαρτσελόνα.

Η πρεμιέρα της Ευρωλίγκα ήταν παράλληλα η πρώτη επίσημη δοκιμή στους νέους κανονισμούς και για τις δύο ομάδες με τον Ολυμπιακό να μην είχε μόνο ως μείον την απουσία του Δημήτρη Παπανικολάου στο συγκεκριμένο ματς, αλλά και να έχει ταλαιπωρηθεί από τις απουσίες παικτών στα φιλικά που δεν του είχαν επιτρέψει να παραταχθεί σε κανένα φιλικό με πλήρη σύνθεση.

Στις 15 Οκτώβρη του 2000 η ομάδα του Πειραιά ήταν η ομάδα που πέτυχε το πρώτο καλάθι της σύγχρονης Ευρωλίγκα μέσω του Ντίνο Ράτζα δίχως όμως αυτό από μόνο του να αποτελέσει επαρκές γούρι ώστε να κερδηθεί τελικά το παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός έπαιξε καλά για μεγάλο διάστημα του αγώνα και η Ρεάλ έχασε από νωρίς τον βασικό της πόιντ γκαρντ, τον Σάσα Τζόρτζεβιτς, ο όποιος σε προσπάθεια του για διείσδυση με το σκορ στο 2-4 υπέρ του Ολυμπιακού έπεσε πάνω στον Νίκο Οικονόμου, τραυματίστηκε και κουτσαίνοντας τέθηκε πρόωρα εκτός παιχνιδιού αφήνοντας τους νεαρούς Λόπεθ και Νούνιεθ από πίσω και δημιουργώντας καλές προϋποθέσεις για ένα διπλό για τον Ολυμπιακό.

Κάτι που σε συνδυασμό με το ότι το βασικό 3αρι της Βασίλισσας, ο Αλμπέρτο Ερέρος, θα αγωνιζόταν για μόλις 7 λεπτά θα ανέτρεπε τα αρνητικά δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί πριν τον αγώνα εξαιτίας της απουσίας του Δημήτρη Παπανικολάου για τον Ολυμπιακό.

Ο Ολυμπιακός ανέλαβε από την αρχή τα ηνία του αγώνα και διατήρησε προβάδισμα σε σχεδόν ολόκληρη την πρώτη περίοδο παρά το καλό ξεκίνημα του Στρούλενς, του Μίλιτς και των δύο Ανγκούλο αφού με τους Ρίβερς, Τόμιτς, Ριζασέ, Οικονόμου, Ράτζα αρχική 5αδα απέναντι στους Τζόρτζεβιτς, Λούτσιο Ανγκούλο, Αλμπέρτο Ανγκούλο, Στρούλενς και Μικ, έδειξε στο πρώτο δεκάλεπτο ένα μπάσκετ με επιθέσεις που είχαν συγκεκριμένο προσανατολισμό:

Συνεργασίες μεταξύ Ρίβερς και Ράτζα, ποσταρίσματα από Ράτζα και Οικονόμου, τον Έλληνα πάουερ φόργουορντ να βγαίνει από σκριν και να εκτελεί για τρίποντο και τον Ρίζασε να κόβει ή να εκμεταλλεύεται high-low πάσα από τον Ράτζα.

Την ίδια ώρα οι Ισπανοί εκμεταλλευόταν το βύθισμα του Ράτζα στην ρακέτα με σουτ μετά από off the ball screens αλλά και σκρινς πάνω στην μπάλα και έψαχναν το ποστάρισμα με Στρούλενς και Μίλιτς για να προκαλέσουν εκτελεστικά και δημιουργικά προβλήματα στο low-post εκμεταλλευόμενοι στην δεύτερη περίπτωση την αμυντική προσέγγιση του Ολυμπιακού που αντιμετώπιζε το παιχνίδι της Ρεάλ με πλάτη με double team.

Όλα αυτά όμως δεν εμπόδισαν τον Ολυμπιακό να αποκομίσει κέρδος μια διαφορά 4 πόντων στο τέλος της πρώτης περιόδου (23-19) βάζοντας τις βάσεις για ένα 1ο ημίχρονο όπου η ομάδα του Πειραιά θα είχε για μεγάλο χρονικό διάστημα την πρωτοπορία.

Η Ρεάλ εξακολουθούσε να επιμένει και στο 2ο δεκάλεπτο στο low post βάζοντας και τον Έρικ Μικ στο επιθετικό παιχνίδι με τον λευκό Αμερικανό σέντερ που είχε περάσει τα 4 προηγούμενα χρόνια στην Ελληνική Α1 με τους Ηρακλή, Απόλλων Πάτρας και Περιστέρι, να σκοράρει 7 πόντους στην διάρκεια αυτής της περιόδου και την ομάδα της Μαδρίτης να σώζει ταυτόχρονα μερικές επιθέσεις με επιθετικά ριμπάουντς, αποκτώντας στην αρχή του 2ου δεκαλέπτου μια διαφορά τριών πόντων υπέρ της με 31-28.

Σε ένα χρονικό διάστημα που το φόρτωμα του Οικονόμου με 3 φάουλς και η ξεκούραση του 34χρόνου Ράτζα στον πάγκο είχε ως αποτέλεσμα οι Ντε Μιγκέλ και Φέμερλινγκ να έπρεπε να παίξουν στην θέση των δύο εκ των βασικών συντελεστών του καλού ερυθρόλευκου ξεκινήματος προσφέροντας με τον τρόπο τους την ευκαιρία για ανάκαμψη στην Ρεάλ όσο και αν οι τρείς πρώτες επιτυχημένες ερυθρόλευκες επιθετικές προσπάθειες είχαν την σφραγίδα των δυο αυτών παικτών.

Ο Ολυμπιακός επέμενε στο τάισμα των ψηλών και συνέχιζε το σκοράρισμα μέσω αυτών αφού στην 2η περίοδο σκόραρε σχεδόν αποκλειστικά μόνο η front-line του με μόνες παρεκκλίσεις ένα γκολ-φάουλ του Ριζάσε και ένα τρίποντο του Βούκσεβιτς μετά από drive του Οικονόμου ανακτώντας με αυτόν τον τρόπο την πρωτοκαθεδρία στο σκορ με 39-37.
Το τέλος του ημιχρόνου βρήκε τον Ηλία Ζούρο σε αναγκαστικές αλχημείες με τον Ριζασέ στο 4 αφού και το δεύτερο 4αρι ο Ντε Μιγκέλ είχε φορτωθεί με φάουλς.

Αλλά ούτε αυτά τα προβλήματα με τα φάουλς, ούτε η συνέχεια των επιθετικών ριμπαόυντς της Ρέαλ που τελείωσαν με καλάθι από τους Αλμπέρτο Ανγκούλο και Στρούλενς έκαναν τον Ολυμπιακό να χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού μέχρι το 30' καθώς είχε επιτρέψει μέχρι τότε μόνο ένα εύστοχο τρίποντο στην αντίπαλο του (κάτι που θα παρέμενε μέχρι το τέλος του ματς) και με τις γρήγορες επιστροφές του δεν είχε αφήσει κανένα απολύτως περιθώριο σε μια γρήγορη ομάδα όπως οι Μαδριλένοι για να ολοκληρώσουν έστω έναν αιφνιδιασμό.

Στην 3η περίοδο ο Ολυμπιακός έβαλε και λίγο fast break παιχνίδι στην εξίσωση με τον Ρίβερς πρωτεργάτη και τους Οικονόμου, Βούκσεβιτς να οκοκληρώνουν, συμπληρώνοντας την ηγετική του εμφάνιση στον επιθετικό τομέα σε αυτό το χρονικό διάστημα σε set play και fast break καταστάσεις.

Το δυσάρεστο νέο από όλα αυτά ήταν ότι δυστυχώς ο πίνακας του σκορ του Ραιμούντο Σαπόρτα δεν απεικόνιζε την πραγματικότητα για την καλή δουλειά του Ολυμπιακού που σε αυτό το 10λεπτο δεν βρέθηκε ούτε δευτερόλεπτο πίσω, αλλά είχε μόλις διαφορά 2 πόντων και αυτή με τον αιφνιδιασμό του Βούκσεβιτς στο τέλος της περιόδου.

Οι Μαδριλένοι με κλειδιά τα επιθετικά ριμπάουντς τους, τα κοψίματα στην ρακέτα, το ποστ παιχνίδι εκτελεστικά και δημιουργικά και τα σουτ μετά από σκρινς παρέμεναν μέσα στο παιχνίδι, και έμελλαν να εξαπολύσουν την αντεπίθεση τους στα τελευταία 10 λεπτά του αγώνα βάζοντας επιπλέον προβλήματα τα όποια έπρεπε να λύσει ο Ολυμπιακός που ήθελε ταυτόχρονα αυτή τη φορά το σχήμα με Ντε Μιγκέλ και Φέμερλινγκ να πήγαινε καλύτερα από ότι στις αρχές της 2ης περιόδου.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε όμως καθώς ο Γερμανός σέντερ άρχισε να επιχειρεί (σε αντίθεση με τον Ράτζα) δυναμικές εξόδους στους περιφερειακούς της Ρεάλ θέλοντας να ακολουθήσει αυτές που έκαναν οι παόυερ φόργουορντς της ομάδας, αλλά αυτές κάθε άλλο παρά αποτελεσματικές αποδείχθηκαν.

Η ομάδα του Σκαριόλο είχε την άνεση για όσο χρονικό διάστημα έπαιζε ο Φέμερλινγκ να στήσει pick n roll και pick n pop συνεργασίες με δημιουργό τον Αλμπέρτο Ανγκούλο, αποδέκτη τον Ζίντεκ (και θύμα τον Φέμερλινγκ), επιχειρώντας ταυτόχρονα κάποια drives και δίνοντας το έναυσμα για αλλαγή στο momentum του αγώνα ακόμα και μετά την επιστροφή του Ντίνο Ράτζα.

Η Ρεάλ πραγματοποίησε στο τελευταίο 10λεπτο ότι δεν έκανε στα υπόλοιπα σε συνεργασίες κοντών-ψηλών, ρήγματα από διεισδύσεις και fast break επιθέσεις παίρνοντας, ένα όχι μεγάλο, αλλά αρκετά ασφαλές προβάδισμα ώστε τα τρίποντα στο τελευταίο λεπτό από τους Ριζασέ και Οικονόμου να μην παίξουν ουσιαστικά ρόλο στην εξέλιξη ενός ματς που δεν τελείωσε τόσο συγκλονιστικά όσο έδειχνε στα πρώτα 39 λεπτά του.

Μια ήττα που οι αιτίες της (πέρα από τα κλειδιά της Ρεάλ που αναφέρθηκαν παραπάνω) ήταν ότι ο Ολυμπιακός δεν ωφελήθηκε περισσότερο στο καλό διάστημα του συν ότι τα διαστήματα αντικατάστασης του διδύμου Οικονόμου-Ράτζα με αυτό των Ντε Μιγκελ-Φέμερλινγκ κόστισαν αρκετά.

Ο Ντίνο Ράτζα πήρε επιθετικές πρωτοβουλίες σκοράροντας και κερδίζοντας 7 φάουλς, προσέφερε στο αμυντικό κομμάτι με 2 κλεψίματα και 4 κοψίματα ενώ μάζεψε 17 ριμπάουντς.
Όμως από κάποιο σημείο και μετά φάνηκε να τον προδίδει η αντοχή του, μετά το πρώτο ημίχρονο που είχε βάλει 10 πόντους σκόραρε μόνο άλλους 3 στο υπόλοιπο ματς.

Η αφλογιστία του Ράτζα στοίχισε ακόμη περισσότερο για τον Ολυμπιακό λόγω του ότι και ο Ρίβερς βρέθηκε σε άσχημη μέρα με την Ρεάλ να τον σημαδεύει με την τακτική της να στέλνει τον ψηλό της να hedgαρει τον οργανωτή του παιχνιδιού, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο.
Το αποτέλεσμα ήταν ο έτσι και αλλιώς κακός Ρίβερς του πρώτου μέρους να μην βελτιωθεί ποτέ ουσιαστικά αφού μπορεί να είχε κάποιες θετικές ενέργειες αλλά με μόλις 5 πόντους, κανένα εύστοχο σουτ εντός παιδιάς και περισσότερα λάθη από ασσίστς, η Ρεάλ είχε πετύχει ακριβώς αυτό που ήθελε, να έχει δηλαδή τους δύο μεγαλύτερους αστέρες του Ολυμπιακού υπό έλεγχο και τον παράγοντα Τόμιτς, που είχε απογειώσει τον Αμερικάνο πλέι-μεικερ του Ολυμπιακού στην προηγούμενη θητεία του στον Πειραιά, να μην είναι ούτε και αυτός σε καλή ημέρα.

Η καλή επιθετική ημέρα των συμπρωταγωνιστών των ερυθρολεύκων αστέρων Ριζασέ και Οικονόμου δεν ικανή να κάνει την διαφορά σε ένα παιχνίδι που δεν είχε τον δραματικό χαρακτήρα πολλών άλλων ματς της ιστορίας του Ολυμπιακό, αλλά θα έμενε στην ιστορία περισσότερο λόγω της χρονικής συγκυρίας που διεξήχθη.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΙΟΥΛΙΟΣ/ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 25

Run n' gun (Π.Διαμαντόπουλος)

συνέντευξη Δημήτρης Παπανικολάου (Chelsea 7)

συνέντευξη Ηλίας Ζούρος (Π.Διαμαντόπουλος)

Θρύλος 4 αστέρων (Ν.Μπάκουλη)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 615

Τρίποντα&Παρασκήνια (Γ.Φιλέρης)

τα μεγάλα στοιχήματα της χρονιάς (Ι.Ντεντόπουλος)

οι παίχτες που έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 26
Η ιστορία ενός τατουάζ
Τάρλατς Red Bull
Run n'gun (Π.Διαμαντόπουλος)
συνέντευξη Ντέιβιντ Ρίβερς (Ν.Παπαιωάννου)
Οι rookies του Θρύλου (Ν.Μπάκουλη)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 624
Ολυμπιακός-Δάφνη για την πρώτη αγωνιστική της Α1
Τρίποντα&παρασκήνια (Γ.Φιλέρης)
Ολυμπιακός 2000-2001: αντεπίθεση με φουλ επίθεση
Ρεάλ Μαδρίτης-Ολυμπιακός, πρεμιέρα για την Ευρωλίγκα

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 27
Stephane Risacher: Ο "τρελο-κοτσιδάκιας"
Run N'Gun (Π.Διαμαντόπουλος)
Προετοιμασία για τίτλους (Π.Διαμαντόπουλος)
συνέντευξη Στηβ Γιατζόγλου (Π.Διαμαντόπουλος)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ-31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 625
Μαρούσι-Ολυμπιακός για την Α1
Τρίποντα & Παρασκήνια (Γ.Φιλέρης)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 28
Run N'Gun (Π.Διαμαντόπουλος)
συνέντευξη Ντίνο Ράτζα (Ν.Παππαιωάννου)
Scouting στο Θρύλο (Ν.Μπάκουλη)
Ερυθρόλευκες ακαδημίες

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2000-ΤΕΥΧΟΣ 29
Play Back Νοεμβρίου
Νίκος Οικονόμου: μην ξεχνάς τον εαυτό σου
Run N' Gun (Π.Διαμαντόπουλος)
συνέντευξη Στεφάν Ριζασέ (Ν.Παπαιωάννου)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΘΝΟΣΠΟΡ-29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2001-ΤΕΥΧΟΣ 20
συνέντευξη Θοδωρή Παπαλουκά (Γ.Συρίγος)
ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός (Η.Δρυμώνας)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2001-ΤΕΥΧΟΣ 30

Play Back Δεκεμβρίου

Περικλής Δορκοφίκης: το μέλλον ξεκίνησε

Run N' Gun (Π.Διαμαντόπουλος)

συνέντευξη Ντούσαν Βούκσεβιτς (Ν.Παπαιωάννου)

"Γοητεύει και τους αριθμούς" (Γ.Φιλέρης)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ- ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2001-ΤΕΥΧΟΣ 31
Play Back Ιανουαρίου
Το μέλλον του Ντίνο
Run N' Gun (Π.Διαμαντόπουλος)
συνέντευξη Βασίλης Σούλης (Π.Διαμαντόπουλος)
Εφηβική ομάδα: τουρνουά Βαρκελώνης