Red Zone: Απ'την Αιώνια Πόλη με παντοτινές αναμνήσεις...

Απ'την Αιώνια Πόλη με παντοτινές αναμνήσεις...

Η δεκαετία που άρχισα να καταλαβαίνω και να αθλούμαι, ήταν η δεκαετία που ο Ολυμπιακός μεσουρανούσε στο μπάσκετ, ήταν η εποχή Ιωαννίδη, τα πρωταθλήματα, η νέα γενιά, τα συνεχόμενα Final 4 σε Τελ Αβιβ και Σαραγόσα.

Τότε που κάθε ήττα σε τελικό για μένα σήμαινε αποτυχία, εκνευρισμό, θλίψη, ήμουν δεν ήμουν 8-9 χρονών, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν που είχα συνηθίσει τον Ολυμπιακό να κερδίζει, να επιβάλεται, να νικάει τον Παναθηναϊκό και να χάνει αυτό το πιο σημαντικό παιχνίδι στη Ευρώπη.

Σήμερα ο Ολυμπιακός θυμίζει πολύ την ομάδα εκείνης της εποχής, της ομάδας του 1997 σε ομοιογένεια και χημεία. Θυμάμαι πως περίμενα πως και πως να πάμε στη Ρώμη για να το Final 4 και τις διακοπές του Πάσχα, καθώς στην Ελλάδα έπεφτε μεγάλη εβδομάδα.

Η πρώτη μου εικόνα έρχεται έξω απ το Palaeur, στον έλεγχο των εισητηρίων όπου μπαίναμε ακριβώς δίπλα απ τους Σλοβένους οπαδούς της Ο.Λουμπλιάνας και ήταν σχεδόν όλοι χωρίς μπλούζα και με μπύρες στα χέρια. Σε κάποια στιγμή πλησιάζοντας προς τον έλεγχο ανεβαίνει στα σίδερα ένας Σλοβένος τραγουδώντας ή φωνάζοντας κάτι στα Σλοβένικα.

Λίγο πολύ είχα τρομοκρατηθεί, δεν είχα ζήσει τέτοια ένταση, τέτοια ατμόσφαιρα και ποτέ άλλοτε μια μάζωξη πολιτισμών για 4 αγώνες μπάσκετ.

Όλα αυτά μου έφυγαν με το που μπήκα στο γήπεδο, γιατί ήμασταν τόσοι και ήμασταν παντού, ένοιωθα σαν στο σπίτι μου και δυστυχώς το σπίτι μου δεν ήταν το ΣΕΦ, γιατί όλα τα παιδιά της επαρχίας είχαμε ένα όνειρο, να δούμε από κοντά τον Ολυμπιακό.

Πριν καν το καταλάβω, είχαν ξεσπάσει πανηγυρισμοί...

22/4/1997 Oλυμπιακός-Ολύμπια Λιουμπλιάνα 74-65
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ : Ρίβερς 28, Τάρλατς 10, Νάκιτς 10, Τόμιτς 8, Σιγάλας 7, Φασούλας 6, Παπανικολάου 5, Βελπ, Μπακατσιάς
ΟΛΙΜΠΙΑ ΛΙΟΥΜΠΛΙΑΝΑ : Στεπάνια 12, Ντανέου 11, Χάουπτμαν 10, Τούσκεκ 7, Μακ Ντόναλντ 7, Χένρι 6, Μίλιτς 5, Χόρβατ 4, Νεστέροβιτς 3, Κράλιεβιτς

Δύο μέρες μετά βρισκόμουν ξανά στο επιβλητικό Palaeur να περιμένω τον μεγάλο τελικό με τον Ολυμπιακό του Ίβκοβιτς, του Σιγάλα, του Τόμιτς, του Ρίβερς, απέναντι στην Μπαρτσελόνα του Ρενέσες, του Τζόρτζεβιτς, του Καρνισόβας, του Ντουένιας (!).

Πολύ γρήγορα είχα ξεσπάσει σε λυγμούς γιατί είχε αρχίσει να ξεφεύγει αμυδρά στο σκορ το καμάρι της Καταλονίας και ένα χαμένο λέι απ του Φράνκο Νάκιτς στον αιφνιδιασμό μου ξύπνησε τις μνήμες των προηγούμενων F4.

Αλλά αυτή τη φορά δεν θα ήταν έτσι. Εκείνο το βράδυ για εμας γράφτηκε ιστορία. Εκείνο το βράδυ, εκείνος ο Ολυμπιακός είναι που μας κρατάει αρρωστημένους με την ομάδα τόσο χρόνια μετά, ακόμα και χωρίς πρωτάθλημα. Οι πανηγυρισμοί εντός και εκτός γηπέδου μου έδωσαν μια ανάμνηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Κατάφερε να κάνει την Αιώνια πόλη να είναι στην καρδιά μου για πάντα κόκκινη.

Κι αφού στην Πόλη του Φωτός δεν καταφέραμε να ξανανέβουμε στην κορυφή, υπάρχει ακόμα μια ευκαιρία στη δική μας Πόλη, να μεγαλώσουμε σε τίτλους, εικόνες, αναμνήσεις.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, ο Ολυμπιακός είναι στο μυαλό... κάτι μαγικό!

24/4/1997 Ολυμπιακός-Μπαρτσελόνα 73-58
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: Ρίβερς 26, Tάρλατς 11, Παπανικολάου 11, Τόμιτς 9, Σιγάλας 7, Φασούλας 6, Βελπ 2, Μπακατσιάς 1, Γαλακτερός, Νάκιτς
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: Χιμένεθ 16, Καρνισόβας 14, Γιοφρέσα 9, Ρίβας 6, Τζόρτζεβιτς 6, Εστεγιέρ 3, Ντουένας 2, Αντρέου 2, Φερνάντεθ, Μπος