The Memory Remains Pt.2 (Morris-Berry)
Chris Morris(1999)
ΗΡΘΕ το καλοκαίρι του 1999 για να γίνει μέλος της Αμερικάνικης παροικίας που, μεταξύ μας ανεξήγητα, επέλεξε σαν βάση της ομάδας ο Γιάννης Ιωαννίδης εκείνη τη χρονιά. Το πιο προβεβλημένο μεταγραφικό απόκτημα, για χρόνια μέλος της παρέας του Drazen,του Coleman και του Kenny Anderson στους Nets αλλά και με κάλη παρουσία πλάι στους διόσκορους Stockton και Malone στους Utah Jazz. Ένας από τους πιο ταλαντούχους Αμερικανούς που ήρθαν στα μέρη μας.
ΕΠΑΙΞΕ λίγο βασικά. Χωρίς κάποιο μεγάλο παιχνίδι αλλά με στιγμές που μεμονωμένα έκρυβε τη μπάλα και σε άφηνε με ανοιχτό το στόμα. Πάντως δεν έπειθε ότι είναι σε θέση να αποτελεί τον ηγέτη του Ολυμπιακού κάθε βράδυ. Λίγο στον κόσμο του, λίγο μπλαζέ, φαινόταν ότι δεν θα αργούσε η στιγμή που θα έβγαζε τον “Ξανθό” από τα ρούχα του. Πρόλαβε να αγωνιστεί σε 3 μόλις παιχνίδια της Α1 με 5.3 πόντους, 3.6 ριμπάουντς και 1 ασίστ κατά μέσο όρο ενώ τα αντίστοιχα νούμερά του για την Ευρωλίγκα ήταν 8/5.5/2.5 σε 2 παιχνίδια. Μαζί με το ματς κυπέλλου με αντίπαλο την ΑΕΚ στο ΣΕΦ έπαιξε συνολικά 6 παιχνίδια με τη φανέλα του Ολυμπιακού.
ΕΦΥΓΕ όταν η στγμή αυτή έφτασε ένα βράδυ στο Βιλερμπάν για την Ευρωλίγκα. Λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας ο Morris είπε στον Γιάννη Ιωαννίδη ότι δεν μπορεί να πάρει μέρος στον αγώνα, γιατί το παρκέ είναι πολύ σκληρό και αυτό θα έχει άμεση επίπτωση στα εγχειρισμένο του πόδι. Ο “Ξανθός” εκνευρίστηκε απ’ το καπρίτσιο του Αμερικάνου και το μόνο που του είπε ήταν να κάτσει στον πάγκο…Ο Μorris άλλαξε, φόρεσε πολιτικά και μασούσε αδιάφορος την τσίχλα του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού…Στην ουσία ήταν ήδη τελειωμένος.
ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ το σημαντικό παιχνίδι που έκανε με την ΑΕΚ στην ήττα του Ολυμπιακου με 68-74 για το Kύπελλο Ελλάδας. 18 πόντοι και 13 ριμπάουντς έγραψε ο Μόρις εκείνη την ημέρα, από αυτό το ματς είναι και όλες οι φάσεις στο βίντεο.
TIP : Τελευταία φορά που μάθαμε νέα του ήταν δύο χρόνια πριν κατα την διάρκεια της παραμονής της ομάδας στις Η.Π.Α για τα φιλικά με Spurs και Cavaliers. Εκείνες τις ημέρες δημοσιεύτηκαν στο Sports Illustrated καταγγελίες του Γκάρι Έιμπερτ, που φερόταν να εκπροσωπεί τον παίχτη, βάσει των οποίων ο Ολυμπιακός πρέπει να πληρώσει 1,1 εκατομμύρια δολάρια στον Μorris και 410.000 δολάρια στον Αμερικανό ατζέντη Τομ ΜακΛάφλιν. Και δεν ήταν μόνο αυτό…Σύμφωνα με το ίδιο δημόσιευμα ο Έιμπερτ έγινε αποδέκτης απειλής θανάτου από κάποιον που, κατά τους ισχυρισμούς του, είχε σχέση με τον πρόεδρο και ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού Παναγιώτη Αγγελόπουλο ενώ τέλος, ισχυρίστηκε ότι ο ομοσπονδιακός σερίφης στο Σαν Αντόνιο αρνήθηκε πριν τον αγώνα Ολυμπιακός-Spurs να εκτελέσει ένταλμα του ομοσπονδιακού δικαστηρίου για κατάσχεση του αθλητικού υλικού, των αεροπορικών εισιτηρίων και άλλων περιουσιακών στοιχείων του Ολυμπιακού, αλλά και χρημάτων που κρατούσαν προσωπικά ο Αγγελόπουλος και ο γενικός διευθυντής του Ολυμπιακού.
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ακούσαμε τις συγκεκριμένες καταγγελίες...
Walter Berry(1992-1993,1995-1996)
ΗΡΘΕ τον Οκτώβρη του 1992 για να πάρει τη θέση του Rod Higgins. Κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή καθώς τα παιχνίδια του Πρωταθλητριών ξεκίναγαν και περιθώρια για αλαγές δεν θα υπήρχαν. Μας πήρε ελάχιστος χρόνος από το ματς της πρεμιέρας του με τους “φοιτητές” της Εστουντιάντες για να καταλάβουμε ότι ο Berry ήταν αυτό ακριβώς που θέλαμε.
Ξαναήρθε το καλοκαίρι του 1995 μετά την οργιαστική σεζόν που έκανε στον Ηρακλή. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν πολυψηνόταν για την επιστροφή του αλλά τελικά είπε το ναι πιο πολύ για να φύγει ο βραχνάς του πρώτου ξένου από τη μέση, η ομάδα να κλείνει μία-μία τις υποθέσεις οπότε να ψάχνει μόνο έναν, τον πόιντ, στο μεταγραφικό παζάρι. Σεπτέμβρη σχεδόν ήρθε και ο David Rivers…Ο Berry πάντως και αυτή τη φορά γλίτωσε τα θερινά μαρτύρια της Σπορτίλια (τόπος προετοιμασίας της ομάδας στην Ιταλία) αναβάλλοντας συνεχώς την άφιξη του…Αρε μεγάλε Truth!
ΕΠΑΙΞΕ την σεζόν 1992-93 εκπληκτικά. Κούμπωσε τέλεια με την ομάδα και έγινε αμέσως ο δεύτερος πόλος στο σκοράρισμα μετά τον Ζάρκο (πολλές φορές ήταν και ο πρώτος πόλος αλλά κακά τα ψέμματα η ομάδα ήταν του Ζάρκο). Οι όποιοι ενδοιασμοί για την συμπεριφορά του ξεχάστηκαν εύκολα και ο Ιωαννίδης έφτασε στο σημείο να παίρνει το μικρόφωνο μπροστά σε 15.000 ανθρώπους στην φιέστα (…αλλιώς στον πέμπτο τελικό του 1993… αλλιώς “ο τελικός της ζαρτιέρας”) για να πει ότι : “Ο Μπέρι είναι το καλύτερο παιδί που έχω συνεργαστεί ποτέ“. Μεγάλο παράσημο από τον δύσκολo “Ξανθό”.
Η σεζόν 1995-96 ήταν διαφορετική. O Berry δεν ήταν κακός από στατιστικής πλευράς ίσα-ίσα, μα φαινόταν ότι δεν ήταν στην ίδια κατάσταση όπως 2-3 χρόνια πριν. Τον Δεκέμβριο του 1995 ανακοίνωνεται ότι έχει προσβληθεί από ηπατίτιδα Β, χάνει πάρα πολλά ματς ενώ όπως είναι φυσιολογικό όταν επιστρέφει είναι σε άσχημη κατάσταση. Εν τω μεταξύ η ομάδα έχει βρει χημεία χωρίς αυτόν, δεν παίρνει πολύ χρόνο και μόνο σε μεμονωμένες στιγμές μας θύμιζει ποιος είναι. “Αν ήμουν υγιής, η ιστορία εκείνης της σεζόν θα είχε γραφτεί διαφορετικά” είπε ο ίδιος μετά από χρόνια και δεν έχω κανένα λόγο να μην τον πιστέψω…
ΕΦΥΓΕ το καλοκαίρι του 1993. Η παραμονή του παιζόταν καθώς είχε πολλούς θαυμαστές αλλά την ίδια στιγμή ήταν διαθέσιμος κάποιος Roy Tarplei. Ο Berry πήγε στον ΠΑΟΚ και έκανε πάλι μαγικά πράγματα, πήρε το Κόρατς κόντρα στην Στεφανέλ του Μποντιρόγκα και έφτασε ένα κλέψιμο (…ευτυχώς για μας ήταν του Σιγάλα πανω στον Πρέλιεβιτς) μακριά από το Πρωτάθλημα.
Το 1996 η αποχώρησή του ήταν δεδομένη. Έμεινε για ένα αρκετό μεγάλο διάστημα της σεζόν 1996-97 εκτός, μέχρι να τον φωνάξει ο άνθρωπος με τον οποίο έκανε σπουδαία χρονιά στον Ηρακλή, ο Λευτέρης Σούμποντιτς για να αντικατστήσει τον Charles Shackleford στους αγώνες του Ελληνικού πρωταθλήματος για τον Άρη.
ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ πολλά ματς που ήταν εξαιρετικός αλλά πώς να ξεχωρίσεις όταν μιλάμε για τον Walter Berry που είχε το 20/10 ψωμοτύρι;
Καθαρά συναισθηματικά το ματς που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό ήταν ο 3ος τελικός του 1995-96 με τον Παναθηναικό στο ΣΕΦ. Μέσα στην ατυχία με την ασθένεια που του είχε κοστίσει ουσιαστικά τη σεζόν ο Truth βρήκε την δύναμη εκείνο το βράδυ να παίξει σαν Walter Berry! Οδήγησε τον Ολυμπιακό με 22 πόντους στην νίκη με 72-65 και στις υπέρ του 2-1 στις νίκες για τι Πρώταθλημα. Αυτό που μου έχει μείνει είναι ο τρόπος που πανηγύριζε κάθε του καλάθι,το χαμόγελο του και το πάθος του σε εκείνο το ματς. Σε μία από τις τελευταίες του παραστάσεις με την ερυθρόλευκη φανέλα μάλλον ήθελε να μας αφήσει κάτι δυνατό για να τον θυμόμαστε, σαν να μην ήθελε να μας αποχαιρέτησει με την άσχημη εικόνα εκείνης της σεζόν…
(στο τέταρτο βίντεο υπάρχουν αρκετές εικόνες από τον συγκεκριμένο αγώνα)
TIP : Εντάξει τις περισσότερς ιστορίες για τον Berry τις ξέρετε ήδη. Το τσαντάκι του, η αμόλυβδη βενζίνη στην Mercedes, η γκρίνια του κάθε φορά που διάβαζε την στατιστική και πίστευε ότι του έχουν χρεώσει λιγότερα ριμπάουντς από ότι πήρε, η άγνοια του για τον αντίπαλο και την διοργάνωση κάθε παιχνιδιού…
Τον Οκτώβρη του 2009 η αποστολή του Ολυμπιακού που ήταν στο Κλίβελαντ για το φιλικό με τους Cavs δέχτηκε στο ξενοδοχείο την επίσκεψη του Walter Berry. Aγκάλιασε και χαμογελούσε στους πάντες, έδειχνε την φανέλα που του έκαναν δώρο σαν μικρό παιδί και είπε και το γνωστό σύνθημα όταν τον ρώτησαν. Θυμήθηκε τα πάντα για την εμπειρια του στην Ελλάδα και φυσικά δεν ξέχασε τον κόσμο του Ολυμπιακού: “Ήταν καταπληκτικοί, μας υποστήριζαν πάντα, με αγάπησαν και κάθε φορά που μιλάω για την Ελλάδα τους θυμάμαι”.
Αυτό που δεν ξέραμε ήρθε πάνω-κάτω τις ίδιες μέρες δια στόματος Shaquille O’Neal που έπαιζε στους Cavs εκείνη τη χρονιά : «Είχα την ευκαιρία να δω ένα από τα είδωλα μου, τον Ουόλτερ Μπέρι που πάντοτε με πρόσεχε όταν ήμουν μικρός. Όταν πήγαινα στο γυμνάσιο του Σαν Αντόνιο ερχόταν και με έπαιρνε από το σχολείο. Κάναμε μαζί προπόνηση κι έχω μάθει πολλά από αυτόν. Είχα 15 χρόνια να δω αυτό τον τύπο και ήταν σπουδαίο που ήρθε στο Κλίβελαντ για το ματς με τον Ολυμπιακό και συνάντησα ξανά».
*Το The Memory Remains Pt.2 πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.redhoops.gr
