Ο έλεγχος των Πρωταθλητών Ευρώπης: Forwards

Κώστας Παπανικολάου

Είχε πολύ ενδιαφέρον η σεζόν που θα έκανε ο Κώστας Παπανικολάου φέτος. Γιατί μπορεί το 2011-2012 να τελείωσε με την εκτόξευσή του, ειδικά από τον Γενάρη και μετά, αλλά το πρώτο μισό είχε κυλήσει σχετικά άσχημα, με τον Κώστα να μάχεται για λεπτά συμμετοχής με τους Κέσελι και Πελεκάνο και ας είχε την στήριξη του Ντούντα. Άρα έμενε να δούμε την συνέχεια...

Και θα ξεκινήσω από τα αρνητικά...

Το σημαντικότερο πρόβλημα στον φετινό Παπ είναι ότι δεν έδειξε βελτιωμένος σε κάποια από τα βασικά. Έβγαζε αστάθεια στην τρίπλα την στιγμή που πέρσι ήταν πολύ πιο αξιόπιστος τρέχοντας με την μπάλα στο transition από δικό του αμυντικό ριμπάουντ πολλές φορές. 

Την ίδια στιγμή σταμάτησε να δημιουργεί μέσα από την τρίπλα του (έστω να προσπαθεί), πέρσι τον είδαμε να τριπλάρει και να σουτάρει ακόμα και μετά από step back. 

Πόσταρε λιγότερο από πέρσι, προς το τέλος μόνο έπαιξε περισσότερο πάνω σε κάποια μισματς γυρίζοντας κατά κανόνα από αριστερά, πέρσι πήγαινε συχνότερα στο ποστ και τελείωνε ακόμα και με fadeaway από δεξιά.

Μπορεί όλα αυτά τα περσινά να ήταν τα προιόντα της αυτοπεποίθησης που έφτανε στα ύψη στο τελείωμα της περσινής σεζόν; Μπορεί, αλλά δεν τα φανταστήκαμε όλα αυτά, τα έκανε, αρά μπορεί να τα ξανακάνει ή έστω να συνεχίσει να τα δουλεύει.

Φυσικά είχε και αρκετά καλά η σεζόν του με κυριότερο ότι σταθεροποίησε σε πολύ υψηλό επίπεδο το σουτ του, σε σημείο να γράψει για μεγάλο χρονικό διάστημα εξωπραγματικά ποσοστά και αποκορύφωμα τα κολλητά παιχνίδια με Φενέρ και Κίμκι στο τέλος του top16 όπου πέτυχε το εντυπωσιακό 10/10 τρίποντα. 

Σε γενικές γραμμές ήταν μια χρονιά καθιέρωσης σε πολύ υψηλό επίπεδο, βραβείο Rising Star για την Ευρωλίγκα, ανέβασε τα νούμερα του στους 9 πόντους και 4.5 ριμπάουντς από 6 και 3.5 το 2011-2012 και γενικά ήταν ο γνωστός high energy παίχτης με πολύ σημαντικό ρόλο στη κατάκτηση ενός ακόμα τροπαίου Ευρωλίγκας για τον Ολυμπιακό.

Λίγη προσοχή στα βασικά και δουλειά στη συγκέντρωση του μέσα στο ματς και θα είναι πολύ καλύτερος του χρόνου. Απέδειξε ότι ανήκει στο κορυφαίο επίπεδο και ότι δεν είναι πυροτέχνημα, καιρός για βελτίωση και μετά μακάρι να πάει στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού και ας μας πονάει σαν Ολυμπιακούς που θα τον χάσουμε.

Στράτος Περπέρογλου

Όταν ο Στράτος Περπέρογλου ήρθε το καλοκαίρι του 2012 στο λιμάνι του Πειραιά, έστω με καθυστέρηση κάποιων χρόνων εξαιτίας του Λιανού, εκτός από επίδειξη μεταγραφικής ισχύος έναντι του Παναθηναϊκού, ήταν και ένας παίκτης που φιλοδοξούσαμε ότι θα βελτίωνε την αποτελεσματικότητα του Ολυμπιακού εναντίον οργανωμένης άμυνας.  
Τι ξέραμε τόσα χρόνια για αυτόν;
Ότι πάντα ήταν ένας πλήρης παίχτης έχοντας το πακέτο να μπορεί να παίξει και με πλάτη και με πρόσωπο αλλά και εξίσου ασταθέστατος, αφού στις μέχρι τώρα εμφανίσεις του στην Εθνική περισσότερο αγανάκτησε τον κόσμο παρά έκανε να τον παραδεχτούν. Στο δε Παναθηναικό, ενώ μπορούσε να κάνει ένα σωρό μέτρια ματς, την ίδια στιγμή είχε την δυνατότητα να αλλάξει πρόσωπο στα κρίσιμα και να κρίνει με την απόδοση του παιχνίδια τίτλων.

Ακριβώς αυτό το αντιφατικό πακέτο είδαμε στην ουσία και στον Ολυμπιακό από τον Στράτο που ξεκίνησε δυναμικά την χρονιά στην δύσκολη νίκη με την Κάχα Λαμποράλ την πρώτη αγωνιστική  με 14 πόντους, 4 ριμπάουντς και 2 ασίστς αλλά από εκεί και πέρα σε γενικές γραμμές  εμφανίστηκε ο γνωστός  Περπέρογλου που πρόσφερε εν μέρει κρίσιμα σουτ αλλά οι μεγάλες εμφανίσεις, όπως για παράδειγμα στα ματς της κανονικής περιόδου με τον Παναθηναικό και στο φάιναλ φορ, ήταν οι εξαιρέσεις. 
Παρόλα αυτά το γεγονός ότι είχε και αυτός προβλήματα τραυματισμών πριν τους τελικούς της Α1 ήταν ένα ακόμα μοιραίο χτύπημα σε παίκτες που διακρίθηκαν σε φάιναλ φορ, ειδικά όταν με την αυξημένη διάθεση και απόδοση με την όποια εμφανιζόταν ο Περπέρογλου μόλις έβλεπε το τριφύλλι θα ήταν σίγουρα πολύτιμος για να διασπούσε και την κλειστή άμυνα του Παναθηναικού μεταξύ των άλλων.

Όσο για το μέλλον του στον Ολυμπιακό; 

Από τη στιγμή που όταν ήταν 100% υγιής έπαιξε καλά στο φάιναλ φορ και στα ματς με τον Παναθηναικό δεν θεωρώ ότι υπάρχει λόγος για αμφισβήτηση της χρησιμότητας του Πέρπε. Ταυτόχρονα άλλες Ελληνικές λύσεις ούτε απασχόλησαν ποτέ σοβαρά, ούτε πρόκειται να υπάρξουν για την ομάδα., 

Φυσικά αν ο Ολυμπιακός θέλει κάποιου είδους κάλυψη στη θέση για τις μέτριες βραδιές του διδύμου Παπ-Πέρπε υπάρχει και μια πιο απλή λύση, η απόκτηση ξένου παίκτη που θα παίζει στις θέσεις 2 και 3 αλλά αυτό θα φανεί στη πορεία. Με τον ένα, ενεργοποίηση της option που έχει ο Ολυμπιακός, ή με τον άλλο τρόπο, θα μείνει στον Ολυμπιακό.

Γιώργος Πρίντεζης

Eίναι γνωστό πως είναι πιο δύσκολο να διατηρηθείς στη κορυφή από ότι να φτάσεις εκεί και  αυτό δεν ίσχυε μόνο ομαδικά για τον Ολυμπιακό την περασμένη σεζόν αλλά ατομικά, και για τον ίσως πιο βελτιωμένο παίκτη της προηγούμενης χρόνιας, τον Γιώργο Πρίντεζη, που με το πεταχτάρι στον τελικό της Κωνσταντινούπολης έσπασε την "κατάρα" των προηγούμενων χρόνων που ήθελε τον Ολυμπιακό να μην μπορεί να κατακτήσει έναν σημαντικό τίτλο.

Το 2012-2013  αποδείχθηκε  μια χρονιά με σκαμπανεβάσματα για τον Γιώργο όμως... 

Με μια απλή στατιστική ανάγνωση έμεινε στα ίδια επίπεδα και εν πολλοίς παρέμεινε η πιο αξιόπιστη πηγή πόντων μέσα στο καλάθι για τον Ολυμπιακό. Έκανε μεγάλα ματς, ακόμα και με το πρόβλημα της μέσης να τον ταλαιπωρεί, και στην Ελληνική Α1, που ενδεικτικά είχε 13 συνεχόμενα ματς με διψήφιο αριθμό πόντων, αλλά και σε επίπεδο Ευρωλίγκας, όπως σε Τελ Αβιβ, Κίμκι στο ΣΕΦ, ακόμα και σε προχωρημένο στάδιο της σεζόν, στον πρώτο και τελευταίο προημιτελικό με Εφές. Βέβαια  σε φάιναλ φορ και τελικούς Ελληνικούς πρωταθλήματος έμεινε κάτω από τις γενικότερες προσδοκίες…

Πως όμως να αξιολογηθεί μια τέτοια χρονιά αρνητικά; Ναι μεν επιχειρούσε υπερβολικά πολλά τρίποντα αλλά από κάποια στιγμή και μετά ήταν φανερό ότι το πρόβλημα με την μέση του στοίχιζε πάρα πολύ σε αθλητικότητα.

Ναι μεν δεν ήταν καλός στην άμυνα αλλά ταυτόχρονα έπρεπε να παίζει και αρκετά λεπτά δίπλα σε έναν αδύναμο ριμπάουντερ και, στην καλύτερη, μέτριο αμυντικό όπως ο Πάουελ που δεν κάλυπτε αποτελεσματικά τις αμυντικές αδυναμίες του Γιώργου όπως έκανε ο Ντόρσει και ο Χάινς.

Ακόμα και στο τέλος της χρονιάς είδαμε στον τρίτο τελικό της Α1 πόσο ένας βελτιωμένος Πρίντεζης  ανεβάζει την ομάδα σε σύγκριση με τον κακό του εαυτό των δύο πρώτων που δεν ολοκλήρωνε ούτε αιφνιδιασμό και πόσο απελπιστικά έλλειψε από το παιχνίδι της ομάδας όταν δεν ήταν παρών για κάποια ματς κατά την διάρκεια του top-16.

Θα επιστρέψει καλύτερα του χρόνου αρκεί να είναι καλά οπότε ίσως ενόψει της επόμενης χρονιάς θα μπορούσε να πάρει ένα ρεπό από την Εθνική, όχι για ανταπόδοση στην κάθε άλλο παρά άριστη στάση της ΕΟΚ απέναντι στον Ολυμπιακό, αλλά απλά για να μην επιβαρύνει την υγεία του και δεδομένων των πολλών διαθέσιμων επιλογών στην θέση του ( Φώτσης, Μαυροκεφαλίδης, Καιμακόγλου) .

Pero Antic

"Εμένα μου θυμίζει έναν φίλο που είναι λίγο σπασαρχίδης και καμία φορά ως και μαλακίζεται αλλά στη πρώτη στραβή θα έρθει να βοηθήσει no matter what και θα πλακωθεί για πάρτη σου και θα θυμηθείτε κοινές μαλακιες" (tsak8 στο redhoops.gr)

Δεν μπορώ να βρω πιο πετυχημένη περιγραφή για τον Πέρο Άντιτς!

Ναι δεν έκανε καλή χρονιά, ναι μπορεί να μην παίρνει στα σοβαρά όλα τα ματς, να σουτάρει πολλά τρίποντα, να το ρίχνει έξω βρε αδερφέ, ..να...να...να.

Αλλά όταν έρχονται τα κρίσιμα είναι πάντα εκεί να βοηθήσει, να βάλει πρώτος το κορμί του, να σπρώξει, να βάλει και τα σουτ.

Ακόμα και όταν δεν θα το καταφέρει θα είναι γιατί περισσότερο δεν τον αφήνουν να το δοκιμάσει όπως έγινε στους τελικούς της Α1. 

Προσωπικά τον θέλω στην ομάδα ακόμα γιατί ένα δυνατό κορμί, ο χαρακτήρας του στα κρίσιμα, η ικανότητα του σε ριμπάουντς και άμυνα είναι πολύτιμα στοιχεία για κάθε ομάδα. Είναι εμβληματική φυσιογνωμία για τον Ολυμπιακό που αγαπήσαμε τα δύο τελευταία χρόνια και θα δυσκολευτώ να τον αποχωριστώ. Τουλάχιστον να είναι για κάποιον καλύτερο...

Ένα τατού για τον Θρύλο είπαμε Πέρο...

(Περπέρογλου & Πρίντεζης από τον Weekendman

...Παπανικολάου & Antic από τον Morrison)