So fucking what?
Είναι ξεκάθαρο μετά από δύο παιχνίδια στη σειρά των τελικών ότι η καμπύλη της απόδοσης του Ολυμπιακού βρίσκεται σε καθοδική πορεία, η ομάδα είχε το peak της πριν ένα μήνα στο Λονδίνο. Σε φόρμα και φυσική κατάσταση.
Είναι επίσης φανερό ότι ο Παναθηναικός έχει φτάσει στους ανώτερους δείκτες σε αυτά τα στοιχεία τώρα, στους τελικούς. Αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα, είχε 1,5 μήνα να προετοιμαστεί για τους τελικούς, το έκανε και παρουσιάστηκε στα καλύτερα του επίπεδα. Νομίζω ότι αν ο Παναθηναικός είχε πάει στο Λονδίνο τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.
Ο Λο λείπει πολύ και ο Σλούκας αυτή τη φορά δεν γέμισε τα παπούτσια του.
Ο Παπανικολάου προσπαθεί να διαχειριστεί τα νεύρα του και ο Περπέρογλου είναι μακριά από τον καλό του εαυτό.
Ο Άντιτς παίζει μόνο 17 λεπτά συνολικά στα δύο ματς για διάφορους λόγους και ο Γιώργος Πρίντεζης είναι φανερό ότι δεν έχει πατήματα και αθλητικές ικανότητες αυτή την εποχή.
Ο Πάουελ δεν ταιριάζει στα ματσαρίσματα, ο Σερμαντίνι έχει εξαφανιστεί σχετικά αδικαιολόγητα και ο Κάιλ Χάινς παλεύει μόνος του κάτω από τα καλάθια.
Μετά από δύο χρόνια ο Ολυμπιακός βρήκε ομάδα που έχει περισσότερη ενέργεια από αυτόν. Το αν ο Παναθηναικός θα μπορούσε να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα υπό φυσιολογικές συνθήκες (και οι δύο ή κανένας στο Λονδίνο) δεν το ξέρω, νομίζω όχι, αλλά το γεγονός παραμένει. Και νομίζω ότι αυτός είναι ο βασικότερος λόγος για το πείραγμα του μυαλού, την απώλεια πίστης που παρατηρεί κανείς στην ομάδα. Όταν κάποιος βλέπει ότι είναι σε χειρότερη θέση νοιώθει ευάλωτος. Αυτό με την σειρά του οδηγεί σε υπαρξιακά ερωτήματα; Μπορώ; Είμαι σε θέση να τα καταφέρω;
Ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα και αυτό δεν θα αλλάξει ακόμα και να χάσει με 3-0 τη σειρά των τελικών. Η καλύτερη γενικά, όχι τον Ιούνιο.
Έχει περισσότερες επιλογές, είναι ικανός να παίξει σε όλα τα στυλ, είναι καλύτερος στο μισό γήπεδο, είναι καλύτερος στο ανοιχτό, μπορεί να παίξει σεμιναριακή άμυνα. Όμως δεν έχει καταφέρει να το βγάλει στο παρκέ όπως δεν το έχουν καταφέρει ακόμα πολλές ομάδες με ερωτήματα φυσικής και ψυχολογικής κατάστασης.
Έχει περισσότερες επιλογές, είναι ικανός να παίξει σε όλα τα στυλ, είναι καλύτερος στο μισό γήπεδο, είναι καλύτερος στο ανοιχτό, μπορεί να παίξει σεμιναριακή άμυνα. Όμως δεν έχει καταφέρει να το βγάλει στο παρκέ όπως δεν το έχουν καταφέρει ακόμα πολλές ομάδες με ερωτήματα φυσικής και ψυχολογικής κατάστασης.
Δεν πάω μακριά, στον ημιτελικό του Λονδίνου η ΤΣΣΚΑ ήταν το ακλόνητο φαβορί. Είχε ποιοτικότερο ρόστερ και καλύτερους αριθμούς από τον Ολυμπιακό όλη τη χρονιά όμως η επιθετικότητα του Ολυμπιακού την έπνιξε. Μια επιθετικότητα που πήγαζε από την αίσθηση ανωτερότητας που είχε ο Ολυμπιακός κόντρα στον οποιονδήποτε μέχρι πρότινος. Αυτό το δεδομένο άλλαξε στους τελικούς, ο Ολυμπιακός δεν νοιώθει καλύτερος, δεν πιστεύει ότι μπορεί να επιβάλλει ρυθμό, αναρωτιέται αν μπορεί να τα βάλει με τα αθλητικά προσόντα του Παναθηναικού.
Η διαφορά στις δύο περιπτώσεις ήταν ότι ο Ολυμπιακός έκανε "take no prisoners" εμφάνιση κόντρα στους Ρώσσους, στους τελικούς έχει μπροστά του αρκετές τρύπες και ευκαιρίες που δεν έχει εκμεταλλευτεί.
O Ολυμπιακός έχει δύο σταθερές μπροστά του που πρέπει να αξιοποιήσει περισσότερο.
Τα λάθη του Παναθηναικού συνεχίζουν να είναι πολλά όπως ήταν όλη τη χρονιά στην Ευρωλίγκα. Και αν τα 18 του πρώτου ματς μεταφράστηκαν σε μόνο 5 κλεψίματα για τον Ολυμπιακό, χθες στα αντίστοιχα 17 η ομάδα έκλεψε 10 μπάλες. Αυτό σημαίνει αυτόματα ισάριθμες ευκαιρίες για αιφνιδιασμό, οι μπάλες είναι εκεί!
Στο Λονδίνο ο Ολυμπιακός αξιοποιούσε την παραμικρή ευκαιρία ακόμα και αν δεν ήταν τόσο καθαρή για fast break, τώρα όχι μόνο δεν το κάνει αλλά χάνει και φάσεις πέναλτι. Στα χαμένα λέιαπ του Περπέρογλου και του Πρίντεζη στο πρώτο ματς, προστέθηκαν χαμένο κάρφωμα του Πρίντεζη, βήματα του ίδιου παίχτη, ακόμα και προς το τέλος με την μπάλα μπροστά του ο Παπ δεν κατάφερε απλά να την πάρει και να φύγει. O Ολυμπιακός έχει το φτωχό σε ποσοστό επιτυχίας 7/12 fast breaks στα δύο ματς, θα μπορούσε εύκολα να είχε τελειώσει 3-4 φάσεις παραπάνω όπως και να επιχειρήσει αρκετές απόπειρες ακόμα που δεν πίστεψε ποτέ.
Έχει περάσει στο ευρύ κοινό ότι ο Ολυμπιακός έχει χάσει τα ριμπάουντς στη σειρά. Στο προηγούμενο κείμενο εξήγησα γιατί δεν συμβαίνει αυτό, χθες ο Ολυμπιακός και πάλι είχε καλύτερο rating από τον αντίπαλο του, 65% στο δικό του αμυντικό ριμπάουντ έναντι 63% των πρασίνων. Το μόνο ψεγάδι είναι ότι με τόσα άστοχα μακρινά σουτ ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να είχε καλύτερα αποτελέσματα στην παρουσία του στην απέναντι ρακέτα, περισσότερα επιθετικά ριμπάουντς και ιδιαίτερα στο πρώτο ματς αλλά ας είναι...
Τα δύο παραπάνω στοιχεία δίνουν στον Ολυμπιακό ευκαιρίες μέσα στο ματς, στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός σούταρε 60 φορές εντός παιδειάς και είχε 19 βολές. Τα αντίστοιχα νούμερα του Παναθηναικού ήταν 53 και 20.
Χθες στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός είχε 61 και 18, με τον Παναθηναικό στο 52 και 21. Ο Παναθηναικός μπορεί να κρατάει τον ρυθμό χαμηλά, ο Ολυμπιακός έχει αρκετά σουτ παραπάνω σε κάθε ματς. Όμως δεν μπορεί να σουτάρει με καλά ποσοστά.
Χάνονται fast breaks, δεν υπάρχουν καταστάσεις γρήγορων επιθέσεων ακόμα και στο 5 εναντίον 5 με τον Ολυμπιακό να στήνει άμεσα plays, ο Ολυμπιακός δεν κυκλοφορεί την μπάλα, οι περιφερειακοί κρατούν πολύ ώρα την μπάλα στα χέρια, δεν μπαίνουν τα σουτ, καμία αποτελεσματικότητα στο ποστ ακόμα και σε μισματς. Η ομάδα δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις καλές περιστάσεις στο ματς (ριμπάουντς+λάθη->περισσότερα σουτ, λάθη Παναθηναικού->ευκαιρίες fast break)
Kαι πέρα από την καλή άμυνα του Παναθηναικού και τους γκρι που πολλές φορές εκνευρίζουν το ζήτημα έχει και άλλη διάσταση που φυσικά δεν είναι ανεξάρτητη από τα παραπάνω...
Το πρόβλημα είναι ότι ο Ολυμπιακός σκέφτεται πολύ. Σκέφτεται ο Πρίντεζης να σηκωθεί στο ανοιχτό γήπεδο, σκέφτεται o Σπανούλης όταν βλέπει τον Λάσμε επάνω του σε αλλαγή, σκέφτεται ο Σλούκας το ελεύθερο σουτ, σκέφτεται ο Πέρπε το ποστ με τον Κάρι. Ο Ολυμπιακός σκέφτεται περισσότερο από όσο παίζει μπάσκετ και γι'αυτό δεν παίζει μπάσκετ. Και όπως λένε και οι επιστήμονες:
Το overthinking χθες δεν βοήθησε και αμυντικά. Η εικόνα δεν ήταν κακή, ήταν όμως τόσο μπερδεμένη που δημιουργούσε ερωτηματικά.
Το μόνο ξεκάθαρο ήταν ότι ο γκαρντ πήγαινε από πίσω στο σκριν στον Ούκιτς (με τον ψηλό να μένει μέσα) δίνοντάς του το σουτ με τον Κροάτη να τιμωρεί με συνεχόμενα τρίποντα. Θύμισε τον Γιουλ στον τελικό της Ευρωλίγκας αυτό που έγινε αλλά με τον Ούκιτς να είναι στο 30% από το τρίποντο στην Ευρωλίγκα (25% στη σειρά με τη Μπαρτσελόνα) δεν ήταν μια λάθος επιλογή. Και ας μην πήγε...
Το πρόβλημα ήταν ότι ο Ολυμπιακός δεν ήταν σαφής σε αυτό που έπαιζε. Έκατσα και μέτρησα την αντιμετώπιση στα pick n roll στο πρώτο ημίχρονο, έχουμε και λέμε:
στον Διαμαντίδη έγινε 2 φορές δυναμική έξοδος ψηλού και επαναφορά, 5 φορές ο ψηλός έμεινε μέσα και 3 φορές έγινε switch. Στον Ούκιτς τα αντίστοιχα νούμερα ήταν 1-7-1 και στον Κάρι 4-0-2.
Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν λίγο πιο σαφές ότι ο Ολυμπιακός επιδιώκει τις αλλαγές στην άμυνα αλλά από την άλλη το πλάνο παρέμενε τόσο μπερδεμένο που προκαλούσε ασυνεννοησίες σε φάσεις που πληρώθηκαν.
Παρόλα αυτό οι 63 πόντοι που δέχτηκε η ομάδα έδιναν την αίσθηση ότι ήταν πολλοί για αυτό το ματς, αντίθετα οι 64 του πρώτου έμοιαζαν λίγοι για την αμυντική επίδοση του Ολυμπιακού και αυτό είναι στοιχείο που πρέπει να το λάβουμε υπόψη στην επιλογή της άμυνας για το επόμενο παιχνίδι. Καλώς κάναμε την αλλαγή σε αυτή τη σειρά από το επιτυχημένο, για εμένα, hedge out, ε ας το κάνουμε με σαφήνεια χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Ακόμα και στην τωρινή σωματική κατάσταση ο Ολυμπιακός είχε τις ευκαιρίες μπροστά του στα ματς που έχασε, δεν τις έπιασε.
Αλλά αυτές θα παραμένουν εκεί από ένα αντίπαλο συγκεκριμένων δυνατοτήτων.
Το 0-2 είναι ένα σκορ που δύσκολα γυρίζει από οποιαδήποτε ομάδα σε τελικούς.
Το 0-2 δεν μπορεί να γυρίσει ποτέ από αυτόν τον Ολυμπιακό.
Το 0-2 μπορεί να γυρίσει από τον κανονικό Ολυμπιακό.
Ψυχολογική αποφόρτιση, σωματική αποκατάσταση, επιθετικότητα και λιγότερα διάβασμα.
Χάνουμε 0-2; So fuckin what; Για Ολυμπιακό μιλάμε...
