Ο έλεγχος των Πρωταθλητών Ευρώπης: Guards

Αcie Law

Χωρίς να πάρει κανείς χαμπάρι, ένα βράδυ του περσινού Ιουλίου, ο Ολυμπιακός ανακοίνωνε την παραμονή του Έισι Λο για έναν ακόμα χρόνο στην ομάδα. Κάποιοι που αγαπούν τα σίριαλς ανακάλυψαν και όρο μάλιστα, που του έδινε το ελεύθερο να ψάξει μέχρι τις 25 Ιουλίου ομάδα στο ΝΒΑ (7 Ιουλίου έγινε η ανακοίνωση) λες και η ανακοίνωση της ΚΑΕ βγήκε για πλάκα αλλά φυσικά ο Έισι έμεινε για δεύτερη σεζόν στον Ολυμπιακό.

Όμως τα προβλήματα άρχισαν νωρίς-νωρίς, στην τελευταία προπόνηση πριν η ομάδα φύγει για Ιταλία, εκεί που θα πραγματοποιούσε το βασικό στάδιο της προετοιμασίας, υπέστη θλάση δευτέρου βαθμού και έμελλε να χάσει τα πιο δυνατά φιλικά του Ολυμπιακού.

Αυτός ο τραυματισμός μπορεί να μην τον ανάγκασε να χάσει το ξεκίνημα του Ολυμπιακού στα επίσημα ματς αλλά τον υποχρέωσε σε slow start το πρώτο διάστημα της σεζόν.

Τον Γενάρη, και πάλι σε προπόνηση, μια άτσαλη πτώση του προκάλεσε διάσειση και είσοδο στο νοσοκομείο μόνο που αυτή τη φορά ήταν λες και χτύπησε καμπανάκι στο κεφάλι του.

Γιατί εκεί που η ανησυχία για το επικίνδυνο του τραυματισμού είχε κορυφωθεί αυτός έχασε μόνο ένα ματς, με την Μακάμπι εκτός έδρας (το μοναδικό του χαμένο στη φετινή Ευρωλίγκα) και το καλύτερο, επέστρεψε πιο έτοιμος από ποτέ για τη φετινή σεζόν.

Στο πρώτο του ματς μετά τον τραυματισμό, όσο έπαιξε, πρόλαβε να σκορπίσει τη Φενέρμπαχτσε και να πάρει παραμάζωμα τον Σάτο φεύγοντας με ντισκαλιφιέ αλλά ήταν οριστικό...ο Έισι Λο είχε  βάλει τις μηχανές στο φουλ!

Ήταν το διάστημα που ο Ολυμπιακός είχε χάσει τον Βαγγέλη Μάντζαρη, και μεταξύ της κωλυσιεργίας για τη μεταγραφή και του χρόνου που χάθηκε προσπαθώντας να ενταχθεί στην ομάδα ο Ντορόν Πέρκινς, ο Λο έπαιξε για Λο και Μάντζαρη μαζί.

Περίοδος που εκφράζαμε την ανησυχία μας για τα σερί 30λεπτα που έπαιζε, όταν εντάχθηκε  ο Δημήτρης Κατσίβελης στην ομάδα όλα πήραν τον κανονικό τους δρόμο.

Το finish ήταν χαρακτηριστικό του φαινομένου Λο: όταν παίζει μπορεί να είναι MVP του τελικού της Ευρωλίγκας με το απίστευτο 31 ranking, όταν δεν παίζει ή παίζει μισός η απουσία του μπορεί να είναι καταλυτική, όπως στους φετινούς τελικούς. 

Και τώρα τι;

Ο καλός Λο είναι το όνειρο κάθε προπονητή. Παίζει με τη μπάλα αλλά και στη weakside, μπορεί να είναι πρωταγωνιστής στην επίθεση αλλά και να αναλαμβάνει τον καλύτερο αντίπαλο περιφερειακό στην άμυνα, κουμπώνει καλά με τον Σπανούλη αλλά τραβάει κουπί και μόνος, είναι καλός χαρακτήρας και μιλά στα κρίσιμα λεπτά.

Ο κακός Λο είναι ένας παίχτης που δεν μπορείς να εμπιστευτείς, κόντεψε να στοιχίσει η απουσία του στους περσινούς τελικούς και ο τραυματισμός του στο Final Four, στοίχισε φέτος η ασθένεια του στους τελικούς, στην ουσία δεν ξέρεις σε ποια στιγμή θα πάθει ποιον τραυματισμό. Φέτος προκάλεσε την ψευδαίσθηση ότι θα έχει σεζόν χωρίς προβλήματα αλλά οι τελικοί της Α1 μας επανέφεραν στην πραγματικότητα.

Δεν ξέρω πώς είναι το κλίμα στην ομάδα για αυτόν αλλά καθαρά σαν τιμή/αξία με ένα ποσό προς το παλιό του συμβόλαιο είναι πολυτέλεια. Παίχτες της αξίας του δεν υπάρχουν σε αυτά τα λεφτά, το παίρνεις το ρίσκο.

Αν χρειαστεί κάτι παραπάνω, προς το τετραψήφιο νούμερο, τότε αυτά είναι αρκετά λεφτά για να αναζητήσεις κάτι πιο σταθερό. 

Μια άλλη παράμετρος στην υπόθεση Λο είναι ότι σε σχέση με την ημέρα που ήρθε, ο Ολυμπιακός δεν δείχνει την ίδια ανάγκη για παίχτη κούμπωμα. Ο Κατσίβελης μπορεί να παίξει σπουδαία άμυνα, ο Μάντζαρης έχει αποδείξει την αξία του και ο Σλούκας γίνεται όλο και πιο πλήρης και στις δύο πλευρές του παρκέ. Με δεδομένη την παραμονή του Σπανούλη (που είναι ένα θέμα που θα ξεκαθαρίσει πρώτα) τον ρόλο του εξισορροπιστή θα μπορούσαν να πάρουν όλοι αυτοί και η ομάδα να κοιτάξει για έναν πιο natural σκόρερ αλλά αυτό είναι απλά μια δικιά μου σκέψη.

Βασίλης Σπανούλης

Έχει φτάσει στο επίπεδο να παίρνει MVP Ευρωλίγκας και εμείς να λέμε ότι έκανε μέτρια χρονιά...

Μπορεί να είναι και οι προσδοκίες που δημιούργησε και ο ίδιος αυτά τα δύο χρόνια με την απόδοσή του.

Δύο είναι τα δεδομένα για τον Βασίλη Σπανούλη, ότι φέτος δεν χρειάστηκε να κουβαλήσει την ομάδα στο μέγεθος που το έκανε πέρσι το πρώτο τρίμηνο πράγμα πολύ λογικό γιατί φέτος η ομάδα ήταν γεμάτη από την αρχή.

Και ότι στην άμυνα έπαιζε στο 100% μόνο στα ματς που ήθελε. Αλλά είναι και κάπου αναμενόμενο στα 31 του χρόνια να προσέχει λίγο παραπάνω να διατηρήσει έξτρα δυνάμεις για την επίθεση.

Κατά τα άλλα πιστοποίησε για δεύτερη σερί χρονιά ότι είναι ο καλύτερος παίχτης της Ευρώπης αυτή τη στιγμή σαρώνοντας ατομικά και ομαδικά βραβεία, συνολικά είχε 14.7 πόντους και 5.5 ασίστς στα 31 παιχνίδια της φετινής Ευρωλίγκα.

Πέταγες φωτιές στο top16 και ανάγκασε περισσότερο από ποτέ τις άμυνες να κλείνουν προς τα πάνω του δίνοντας χώρους στους υπολοίπους.

Άλλες φορές έβγαινε σε καλό για την ομάδα και άλλες, όπως στους τελικούς της Α1, όχι. Προς το τέλος έχασε λίγο  την σταθερότητα στο σουτ του, αυτά μπορούν να συμβούν μέσα σε μια χρονιά, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να καθαρίσει τον τελικό της Ευρωλίγκα κόντρα στη Ρεάλ με 5 τρίποντα και επική εμφάνιση.

Δεν ξέρω αν η διοίκηση μπορεί να του δώσει το ίδιο συμβόλαιο με το 2010 ή αν ο ίδιος έχει την διάθεση να κοιτάξει προς τα έξω. 

Ξέρω ότι η παραμονή του θα είναι η καλύτερη εγγύηση ότι η ομάδα θα συνεχίσει να είναι σε top επίπεδο και το κυνήγι του threepeat θα ξεκινήσει για τα καλά με σοβαρές πιθανότητες.

Μακάρι να μείνει και να κλείσει την καριέρα του εδώ.

Κώστας Σλούκας

Φέτος ήταν από την αρχή μέρος του rotation αποφεύγοντας τα περσινά μπερδέματα αν και προφανώς τα περσινά μόνο σε κακό δεν του βγήκαν.

Δεν ξεκίνησε καλά αλλά γρήγορα βρήκε τον ρυθμό του κάνοντας τα πράγματα που κάνει έτσι και αλλιώς καλά και αυτά που δεν κάνει, ακόμα καλύτερα. Δεν ήταν πλέον ο μικρός αλλά ένας πλήρης παίχτης, έδειξε ότι μπορεί να τρέξει την ομάδα ακόμα και χωρίς τα βαριά χαρτιά μέσα, άχαστος στις βολές, πολύτιμος στις κρίσιμες στιγμές. Αλλά αυτά τα ξέραμε ήδη...

Η πραγματική εξέλιξη στο παιχνίδι του ήρθε στο αμυντικό κομμάτι. Όταν χρειάστηκε να  γεμίσει τα παπούτσια του Βαγγέλη Μάντζαρη απέδειξε ότι έχει την διάθεση και τα προσόντα να παίξει άμυνα σε κορυφαίο επίπεδο μαρκάρωντας για μεγάλα διαστήματα τα αντίπαλα περιφερειακά top guns, δεν του το'χαμε αλλά η άμυνα είναι και θέμα διάθεσης πολλές φορές.

Στα μείον ότι για δεύτερη σερί χρονιά παρουσιάστηκε πολύ κακός στους τελικούς της Α1.

Το περσινό καλοκαίρι ανανέωσε το συμβόλαιο του με τον Ολυμπιακό για τα επόμενα 3 χρόνια και φυσικά αποτελεί κεφάλαιο για την ομάδα για το μέλλον.

Martinas Gecevicius

Ακούγαμε όλο το καλοκαίρι για τον ανανεωμένο Γκέτσε, τον βελτιωμένο, τον γυμνασμένο...

Κάπου το πιστέψαμε κιόλας, ψάχναμε επίμονα στα βίντεος των φιλικών ένα σημάδι ότι όντως είναι πιο γρήγορος, πιο ευέλικτος και όταν θες κάτι πολύ τότε στο τέλος πείθεις τον εαυτό σου ότι είναι έτσι.

Τελικά μια από τα ίδια και ίσως και χειρότερα με πέρσι...

Το όποιο momentum πήγε να χτίσει κόπηκε πολύ νωρίς με DNP-coach decision στο πρώτο κιόλας ματς με την Κάχα Λαμποράλ στο ΣΕΦ για την Ευρωλίγκα και έκτοτε είχαμε τη γνωστή εικόνα: θεατής στην Ευρωλίγκα και καλές εμφανίσεις στην Α1.

Ε, όταν κόπηκε και από την Α1 για τα μάτια του Ντορόν Πέρκινς έχασε φανερά τον ρυθμό του στο σουτ ακόμα και την ικανότητα που είχε δείξει την πρώτη χρονιά, να μπαίνει ζεστός στα ματς και να δίνει instant score από τον πάγκο. 

Μια κατάσταση που ίσως και να στοίχισε στους τελικούς γιατί με την απουσία του Λο και τα άσχημα ποσοστά από τα 6.75 ίσως και να μπορούσε να βοηθήσει. Παρόλα αυτά εξωτερικά έδειχνε σε καλή κατάσταση, πιο αθλητικός από ότι πέρσι σωματικά αλλά και πάλι η παρουσία του στην άμυνα αποτελούσε το βασικό πρόβλημα.

Έπαιξε 16 παιχνίδια στην κανονική περίοδο στην Α1 με 8.8 πόντους μέσο όρο και το εξαιρετικό 47% στα τρίποντα, στα πλέιοφς σε 7 ματς έμεινε στους 2.6 πόντους.

Το ζουμί όμως ήταν η Ευρωλίγκα, 15 ματς, 6 λεπτά και 1 πόντο μέσο όρο με συνολικά 4/18 τρίποντα. Πολύ άσχημα...

Ο Ολυμπιακός διατηρεί για μια ακόμα χρονιά την option της ανανέωσης του συμβολαίου του Γκέτσε όμως δεν θα κάνει χρήση αυτή τη φορά. Η αλήθεια είναι ότι ώρες ώρες μοιάζει τόσο μονοδιάστατος σαν παίχτης που δεν έχει θέση στο τοπ επίπεδο της Ευρώπης, θα μπορούσε να έχει ρόλο σε ομάδες δεύτερης ταχύτητας στην Ευρωλίγκα ή και να είναι πρωταγωνιστής σε κάτι ακόμα πιο χαμηλό.

Πάντως αποτελεί μέρος της παρέας που ξεκίνησε από το 2011 με τον Ίβκοβιτς στο τιμόνι και το όνομα του θα υπάρχει πάντα δίπλα σε δύο κατακτήσεις Ευρωπαικών τροπαίων, είναι που είναι και συμπαθής από μόνος του σαν φυσιογνωμία οπότε θα μας λείψει...

Εννοείται χειροκρότημα όταν έρθει σαν αντίπαλος στο ΣΕΦ...

Doron Perkins

Σχεδόν είκοσι μέρες ο Ολυμπιακός είχε βγει στην αγορά και αναζητούσε τον περιφερειακό που θα αναπλήρωνε τον Βαγγέλη Μάντζαρη. 

Αυτός δεν θα ήταν ούτε ο Τζέρεμι Πάργκο που συνέχισε να κυνηγά το american dream, ούτε οι Κρις Κουίν και Σέλβιν Μακ.

Η ανακοίνωση της απόκτησης του Ντορόν Πέρκινς δεν ήρθε ακριβώς ουρανοκατέβατη στις 18 Φεβρουαρίου με τους υποψήφιους να λιγοστεύουν.

Όμως το παραπάνω βίντεο ίσως και να ήταν το μοναδικό που ο Ντορόν δείχνει τόσο χαρούμενος και εντός ομάδας, αποδείχθηκε λάθος παίχτης την λάθος στιγμή.

Μπορεί να είχε καλά αθλητικά προσόντα και σε γενικές γραμμές να καταλάβαμε γιατί θεωρείται εξπέρ στην άμυνα (δεν το είδαμε, το καταλάβαμε όμως) αλλά στην επίθεση ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη παίχτη που δεν ήθελε την μπάλα στα χέρια, κάτι ακριβώς αντίθετο από τον Ντορόν. Επιπλέον είχε προβλήματα δυσπροσαρμοστίας και στην άμυνα, φθηνά φάουλς και κολλήματα στα σκρινς.

Σταδιακά ο Πέρκινς έχανε την πίστη του Μπαρτζώκα που επέλεξε  τον Δημήτρη Κατσίβελη για το παρκέ και τον Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους για τον πάγκο αποδεσμεύοντάς τον Πέρκινς πριν το ξεκίνημα των Ελληνικών πλέιοφς. 

Δεν θα ξεχάσουμε την εικόνα του στο Λονδίνο να χαζεύει τους πανηγυρισμούς των υπολοίπων λες και έχει έρθει από άλλο πλανήτη όπως και τις απαράδεκτες, κατά τα άλλα, ειρωνίες που εισέπραξε στο τελευταίο του ματς κόντρα στον Απόλλωνα στο ΣΕΦ καπάκι μετά το Λονδίνο.

Αγωνίστηκε συνολικά 12 ματς με την ομάδα (7 Α1- 5 Ευρωλίγκα) έχοντας 4.1 πόντους, 3.9 ριμπάουντς, 1.7 ασίστς στην Α1 και 0.4 παντού (πόντοι- ριμπάουντς- ασίστς) στην Ευρώπη, και στις δύο διοργανώσεις είχε τραγικά ποσοστά σε βολές και τρίποντα. Στην Α1 πάντως έκανε κάποιες καλές εμφανίσεις προς το τέλος δείχνοντας ότι βρίσκει κάποια πατήματα αλλά παρέμενε μια λάθος προσθήκη.

Για του χρόνου και γενικά στην καριέρα του δεν τον ξεγράφω, σωματικά δείχνει καλά αν και έχει πατήσει τα 30 και σε μια μικρή ομάδα που θα του δώσει ρόλο και μπάλα στα χέρια ίσως και να έχει να δώσει πράγματα. Αν και να πω την αλήθεια σε καμιά Κίνα τον βλέπω πάλι...

Βαγγέλης Μάντζαρης

Αν το 2011-2012 ήταν η χρονιά της εκτόξευσης του Βαγγέλη Μάντζαρη τότε αυτή που μας πέρασε ήταν της ατυχίας. 

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς μια χρονιά που ξεκίνησε με τον τραυματισμό του με την Εθνικής Ελλάδας λίγο πριν το Προλυμπιακό τουρνουά και έκλεισε πρόωρα με την κακιά στιγμή της Πυλαίας;

Παρόλα αυτά ο Βαγγέλης Μάντζαρης είχε προλάβει να αποδείξει και τη φετινή σεζόν ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο...

Σκυλίσια άμυνα και πάλι, καταπληκτικός spot shooter, το as/to ratio του φέτος πήρε μυθικές διαστάσεις.

Οι 4.4 πόντοι και οι 1.6 ασίστς για την Α1 και οι 3.5 πόντοι, 2.3 ασίστς για την Ευρωλίγκα, σε 29 συνολικά φετινά ματς (όλα στα starter) δεν λένε τίποτα, ο Βαγγέλης δεν ήταν ποτέ παίχτης αριθμών.

Δεν γίνεται ένας παίχτης στην ηλικία του Μάντζαρη, με την αθλητικότητα του, το κορμί του, με την θετική του αύρα, να μην επιστρέψει δυνατός. Του χρόνου θα είναι καλύτερος...

Δημήτρης Κατσίβελης

Έχει φτάσει να είναι το μόνιμο ερώτημα κάθε καλοκαίρι: να πάει δανεικός ή να μην πάει;

Και μπορεί οι περισσότεροι το καλοκαίρι του 2012 να πρότειναν να πάει όμως ο Δημήτρης Κατσίβελης έμεινε στην ομάδα για μια ακόμα χρονιά.

Ο τραυματισμός του Έισι Λο στην προετοιμασία του έδωσε την ευκαιρία για αρκετό χρόνο στα φιλικά.

Όμως όταν άρχισαν τα επίσημα η επιλογή να μείνει στην ομάδα έδειχνε λάθος. Οι θέσεις των guards ήταν κλεισμένες από το κουαρτέτο των Σπανούλη, Λο, Μάντζαρη και Σλούκα, δεν υπήρχε χώρος καν για τον Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους, πόσο μάλλον για τον Δημήτρη.

Οι συμμετοχές στα αδιάφορα ματς της Α1 δεν έλεγαν και πολλά, δεν είναι παίχτης που θα λάμψει σε ένα ματς 30 πόντων σκοράρωντας με τη σέσουλα, ούτε τον βοηθούσε να αναπτυχθεί πνευματικά.

Τα πάντα άλλαξαν με τον τραυματισμό του Βαγγέλη Μάντζαρη. O Μπαρτζώκας τον εμπιστέυτηκε αρχικά για να μαρκάρει τον ισουψή του Ζόραν Πλάνινιτς στα ματς με την Κίμκι και αργότερα τον έβαλε κανονικά στο rotation πάνω από τον Ντορόν Πέρκινς.

Στην ουσία ήταν η πρώτη φορά μετά την αρχή της σεζόν 2011-2012 που είχε κανονικό και ξεκάθαρο ρόλο, πολλές φορές ήταν και starter δίπλα στον Βασίλη Σπανούλη.

Έπαιξε σπουδαία άμυνα σε όλο αυτό το διάστημα, στην επίθεση, αν και ο χρόνος που χάθηκε από τον πειραματισμό Πέρκινς ήταν σημαντικός, σιγά σιγά έβρισκε τον δρόμο. 

Σημαντικό σημείο ήταν και η επαναφορά του στο δεύτερο ματς των τελικών κόντρα στον Παναθηναικό μέσα στο ΟΑΚΑ όταν άφησε πίσω τα πνευματικά προβλήματα που μπορεί να του προκάλεσε η αποτυχία του στο προκλητικό μαρκάρισμα του Παναθηναικού που του έδινε όλο τον χώρο στο πρώτο ματς.

Τι γίνεται του χρόνου;

Ο Κατσίβελης είχε εξέλιξη μέσα στη σεζόν, αν θυμηθούμε πώς έκλεισε την περσινή σεζόν και πώς την φετινή ειδικά, πλέον είναι κανονικό μέλος της ομάδας. 

Επίσης ήδη είναι ένας από τους καλύτερους αμυντικούς guards στην Ευρώπη οπότε δύσκολα μπορείς να τον αποχωριστείς, έχει θέση στην ομάδα και θέλει χρόνο.

Ο παίχτης δείχνει ότι μπορεί να βγει μένοντας στον Ολυμπιακό (...όπως ο Κώστας Παπανικολάου), χωρίς την επιτυχημένη μέθοδο του δανεισμού. 

Όμως για να προχωρήσει θέλει χρόνο...και ο χρόνος αυτός μπορεί να έρθει μόνο σε περίπτωση που δεν έρθει παίχτης να αντικαταστήσει είτε τον Έισι Λο είτε τον Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους. 

Αυτό θα σημαίνει σίγουρη θέση στη 12αδα καταρχήν και από εκεί και μετά ανάλογα με το ποιοι θα είναι οι συνοδοιπόροι του στα guards ίσως βρεθούν τρύπες (..αν είναι ο Σπανούλης θα μπορεί να πάει πιο συντηρητικά, ο Λο έχει τα γνωστά του θέματα, ο Βαγγέλης Μάντζαρης έρχεται από σοβαρό τραυματισμό). Αντίθετα με πέρσι, είμαι προς το μένει...