Ο πραγματικός στόχος

Τα αγωνιστικά τα είπαμε πολλές φορές από εδώ...
Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε σε γενικές γραμμές ανέτοιμος για αυτούς τους τελικούς. Η ομάδα είχε το peak της στο Λονδίνο σε φυσική κατάσταση και φόρμα άρα ήταν εξαρχής μια πολύ δύσκολη αποστολή να είναι στο ίδιο επίπεδο στους τελικούς της Α1 ένα μήνα μετά.

Επιπλέον το επίπεδο δυσκολίας της αποστολής αυξήθηκε σημαντικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, ο Περπέρογλου τραυματίας από τους ημιτελικούς, ο Σερμαντίνι με πρόβλημα από το final four ακόμα, ο Πρίντεζης σε κακή κατάσταση εδώ και πολύ καιρό με το θέμα με τη μέση να τον ταλαιπωρεί, ο Λο απών ουσιαστικά. 
Όλα αυτά ήρθαν να προστεθούν στη μέτρια κατάσταση των υπολοίπων και να συρρικνώσουν και άλλο τις δυνατότητες της ομάδας. 

Όταν βλέπεις ότι τα πόδια δεν σε πάνε προκύπτουν ψυχολογικά ερωτηματικά. Αμφιβολίες...

Αμφιβολίες οι οποίες συσσωρεύτηκαν μετά το πρώτο κακό ματς.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τη σειρά τεχνικά και ψυχολογικά. Δεν είχε πολλές επιλογές είναι η αλήθεια αλλά η τεχνική του καθοδήγηση περισσότερο πανικό προκάλεσε στην ομάδα παρά της τόνωσε την πληγωμένη αυτοπεποίθηση. 
Και στο τρίτο ματς ο Ολυμπιακός ξεκίνησε να παίζει άλλη άμυνα και με άλλη τελείωσε το ματς. Και στις δύο περιπτώσεις η εφαρμογή ήταν τόσο μπερδεμένη που δήλωνε ότι οι επιλογές ήταν περισσότερο προιόν πανικού παρά συγκεκριμένου πλάνου.

Όμως ακόμα και έτσι ο Ολυμπιακός μπορούσε αγωνιστικά. 
Ο Παναθηναικός ήταν σε τρομερή σωματική κατάσταση αλλά το παιχνίδι του είχε αρκετές τρύπες. Πολλά λάθη που προέτρεπαν τον Ολυμπιακό να τρέξει, αδυναμίες στην περιφερειακή άμυνα με καλά σουτ για τον Ολυμπιακό, συγκεκριμένες δυνατότητες στην επίθεση. Ο Ολυμπιακός δεν εκμεταλλεύτηκε τίποτα από αυτά όπως και δεν διάβασε καλά στην άμυνα του τα όσα αρέσκεται να κάνει ο Παναθηναικός στην επίθεση.

Παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός πετάχτηκε άγαρμπα από την διεκδίκηση του ματς στο ΟΑΚΑ και είδε άλλα κριτήρια στις επαφές στα κρίσιμα λεπτά του μοιρασμένου τρίτου τελικού που τελείωσε με μια διακοπή που ήταν λες και αποτελούσε επιδίωξη. Και για αυτούς που αρνήθηκαν να βγουν να συνεχίσουν το ματς...

Ο στόχος δεν ήταν το πρωτάθλημα. Ο Παναθηναικός ήταν σε καλύτερη κατάσταση και είχε τον πρώτο λόγο έτσι και αλλιώς. Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός έκανε το 2-1 χθες, θα ήταν πολύ δύσκολο να ισοφαρίσει στο ΟΑΚΑ και να φέρει τη σειρά στο ΣΕΦ για πέμπτο ματς για πολλούς και διάφορους λόγους.

Ο στόχος ήταν η εξόντωση, η διάλυση, η δημιουργία προβλήματος. Το πλάνο ολοκληρώθηκε και τηρήθηκε πιστά, αυτό που μένει να δούμε είναι τα μακροχρόνια αποτελέσματά του.

Το προδιαγεγραμμένο τέλος του Ελληνικού πρωταθλήματος προετοιμάστηκε εδώ και πολύ καιρό. Από την συμπεριφορά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στο ματς της κανονικής περιόδου μέσα στο ΣΕΦ εντελώς αναίτια και αδικαιολόγητα, από τα τραγελαφικά του τελικού κυπέλλου.

Εκεί το κεκλεισμένων των θυρών σήμαινε βωμολοχίες εναντίον του Ολυμπιακού, χθες στο ΣΕΦ τηρήθηκαν τα πάντα κατά γράμμα γιατί έτσι έπρεπε και μπράβο!
Ο κόσμος και η ομάδα για μια ακόμα φορά έπεσαν στην παγίδα που είχε στηθεί με αποκορύφωμα τους 50 που δεν έβγαιναν έξω...

Όμως όταν η σειρά των τελικών ξεκινά έτσι:

Συνεχίζεται εν μέσω τελικών με χτυπήματα κάτω από τη μέση για άσχετους, από το μπάσκετ, λόγους σε sites συγκεκριμένων αποχρώσεων:

Εξελίσσεται με αυτόν τον τρόπο:

Τότε η πιθανότητα να τελειώσει έτσι είναι πολύ ισχυρή:

Μόνο έτσι θα μπορούσε να λυγίσει αυτός ο Ολυμπιακός. Με συντονισμένο σχέδιο...

Το ντεφορμάρισμα δεν θα μας λύγιζε από μόνο του...Θα το παλεύαμε και έτσι...

Ο αποπροσανατολισμός ούτε...Αν ήταν καλά η ομάδα αγωνιστικά θα τον νικάγαμε και αυτόν.

Την διατησία την νικήσαμε πέρσι...

Χρειάζονταν όλα μαζί για να χτυπηθεί η συγκεκριμένη ομάδα.

Δεν ήταν το πρωτάθλημα... Ο στόχος ήταν να πληγωθεί ο συγκεκριμένος Ολυμπιακός, αυτά που νοιώθουμε εμείς για αυτή την ομάδα, να σπιλωθούν οι επιτυχίες, η μπασκετική αξία, το ήθος που πρεσβεύει.

Και τι κατάφεραν με αυτό; Τίποτα...

Δεν χωράει στεναχώρια για αυτόν τον Ολυμπιακό. Μας το έχουν απαγορεύσει οι παίχτες αυτό το συναίσθημα, οι προπονητές, η διοίκηση. Το χαμένο πρωτάθλημα σε αυτή την Α1 είναι το τίποτα! Η ευτυχία, η περηφάνια, τα συναισθήματα, η αγάπη που νοιώθουμε για αυτή την ομάδα είναι τα πάντα.

Απαιτείται ψυχραιμία από όλους και όχι εν  θερμώ αποφάσεις. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω...